Ο μύθος ότι η Ρωσική Επανάσταση ανέτρεψε αυτό που θα μπορούσε να ήταν μια «επιτυχημένη, φιλελεύθερη, δημοκρατική κυβέρνηση» διαστρεβλώνει τα γεγονότα. Καταρχάς, τα όργανα της εργατικής δημοκρατίας που ιδρύθηκαν στη Ρωσία ήταν πολύ πιο δημοκρατικά από οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε ποτέ να εμφανίσει η καπιταλιστική δημοκρατία. Επιπλέον, η κατεύθυνση της Προσωρινής Κυβέρνησης το 1917 δεν ήταν προς μεγαλύτερη ελευθερία για τις εργατικές μάζες, αλλά προς μια εδραιωμένη απολυταρχία.
Η πρώτη Προσωρινή Κυβέρνηση έβαλε στην εξουσία τους αστούς φιλελεύθερους καντέ. Αν οι εργαζόμενοι άνθρωποι ήθελαν τον φιλελευθερισμό, αυτή η κυβέρνηση θα είχε παραμείνει σταθερή. Αλλά οι φιλελεύθεροι δεν μπορούσαν να δώσουν στους εργαζόμενους αυτό που ήθελαν, δηλαδή να βάλουν τέλος στον πόλεμο, να δώσουν γη στους αγρότες, ελευθερία για τις καταπιεσμένες εθνότητες και τροφή στις πόλεις. Όλα αυτά συνοψίστηκαν στο μπολσεβίκικο σύνθημα «Ειρήνη, Γη και Ψωμί!».
Λόγω της αδυναμίας της να αντιμετωπίσει την κρίση στην κοινωνία, αυτή η κυβέρνηση κατέρρευσε και αντικαταστάθηκε από μια κυβέρνηση συνασπισμού μεταξύ ρεφορμιστών σοσιαλιστών και αστών φιλελεύθερων. Με τη σειρά τους, οι αστοί φιλελεύθεροι απαξιώθηκαν και αντικαταστάθηκαν από μια κυβέρνηση αποτελούμενη σχεδόν εξολοκλήρου από ρεφορμιστές σοσιαλιστές από τα Σοβιέτ, με επικεφαλής τον Κερένσκι. Οι ρεφορμιστές έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να μην «σπάσουν» από την καπιταλιστική τάξη πραγμάτων και κατά συνέπεια δεν μπορούσαν να προσφέρουν στους εργαζόμενους ειρήνη, γη ή ψωμί.
Η απροθυμία της Προσωρινής Κυβέρνησης να ανταποκριθεί στις ανάγκες των εργατικών μαζών οδήγησε σ’ ένα κύμα λαϊκής υποστήριξης προς τα σοβιέτ και το Μπολσεβίκικο Κόμμα. Οι εργάτες και οι αγρότες της Ρωσίας είχαν δει από πρώτο χέρι πόσο λίγα ήταν σε θέση να τους προσφέρει η καπιταλιστική δημοκρατία και στράφηκαν εναντίον της. Αυτό έθεσε τη βάση για τη νικηφόρα Οκτωβριανή Επανάσταση.
Η απειλή του φασισμού
Στην πραγματικότητα, χωρίς την επιτυχία της Οκτωβριανής Επανάστασης, οι αντεπαναστατικές δυνάμεις στη Ρωσία θα ήταν πρόθυμες να ανασυνταχθούν γύρω από έναν βάναυσο δικτάτορα για να συντρίψουν τις μάζες, παρά να επιτρέψουν μια ειρηνική μετάβαση σε μια καπιταλιστική δημοκρατία. Η άρχουσα τάξη, οι γαιοκτήμονες και οι καπιταλιστές, δεν μπορούσαν πλέον να βασίζονται σε κοινοβουλευτικούς ελιγμούς για να διατηρήσουν την εξουσία τους. Όλα τα κόμματά τους είχαν απορριφθεί από τον λαό. Αντίθετα, κινήθηκαν προς την επιβολή ενός φασιστικού πραξικοπήματος υπό τον στρατηγό Κορνίλοφ τον Αύγουστο του 1917. Ο Κορνίλοφ δεν επρόκειτο απλώς να σφαγιάσει τους σοβιετικούς εργάτες. Θα είχε επίσης διαλύσει και την Προσωρινή Κυβέρνηση. Ο Κερένσκι, φοβούμενος δικαίως για το κεφάλι του, απελευθέρωσε τους μπολσεβίκους κρατούμενους που με τη σειρά τους νίκησαν το πραξικόπημα του Κορνίλοφ, κινητοποιώντας τους εργάτες της Πετρούπολης και πραγματοποιώντας αναταραχή μεταξύ των στρατευμάτων.
Από εκείνο το σημείο και μετά, η «φιλελεύθερη, μεταρρυθμιστική» Προσωρινή Κυβέρνηση κρεμόταν στον αέρα. Οι μάζες των εργατών και των αγροτών κοίταξαν προς τα σοβιέτ για να λύσουν τα προβλήματά τους. Τα αφεντικά, οι γαιοκτήμονες και οι μοναρχικοί κοίταξαν προς την αντίδραση του Κορνίλοφ για να δώσουν στους ανθρώπους ένα αιματηρό μάθημα για το ότι υπήρξαν τόσο αυθάδεις. Η «μέση οδός» είχε δοκιμαστεί και απορριφθεί από όλες τις πλευρές. Οι μόνες επιλογές ήταν ο σοσιαλισμός ή ο φασισμός.
Ήταν δημοκρατική η Προσωρινή Κυβέρνηση;
Παρά το γεγονός ότι η Προσωρινή Κυβέρνηση στη Ρωσία το 1917 παρουσιάστηκε ως η «δημοκρατική» εναλλακτική λύση στον «αυταρχικό» κομμουνισμό, δεν είχε καμία απολύτως δημοκρατική εντολή ή λαϊκή υποστήριξη. Αμέσως μετά την πτώση της μοναρχίας τον Φλεβάρη του 1917, κάποιοι πλούσιοι αριστοκράτες, επιχειρηματίες και καθηγητές, ανακήρυξαν τους εαυτούς τους ως «Προσωρινή Κυβέρνηση», παρ’ όλο που δεν είχαν καμία δημοκρατική εντολή ή συνταγματική νομιμοποίηση. Οι μάζες που πραγματικά συμμετείχαν στην επανάσταση ήταν καχύποπτες απέναντί της, αλλά δυστυχώς, τα σοβιέτ είχαν εκλέξει ρεφορμιστές ηγέτες, οι οποίοι έδωσαν την υποστήριξή τους στους αστούς φιλελεύθερους.
Η μόνη εντολή της Προσωρινής Κυβέρνησης ήταν αυτή που της έδωσαν οι ρεφορμιστές μενσεβίκοι και οι ηγέτες του σοσιαλεπαναστατικού κόμματος των Σοβιέτ. Οι εργατικές μάζες δεν υποστήριξαν την Προσωρινή Κυβέρνηση, αλλά στις αρχές του 1917 είχαν εμπιστοσύνη στους σοβιετικούς ηγέτες. Έτσι ξεκίνησε η περίοδος της δυαδικής εξουσίας, με την Προσωρινή Κυβέρνηση να μοιράζεται την εξουσία με την Εκτελεστική Επιτροπή του Σοβιέτ. Αυτό ήταν το «νόμιμο» όργανο που εγκατέστησε η επανάσταση του Φλεβάρη.
Μέχρι τον Νοέμβριο του 1917, οι μπολσεβίκοι κέρδισαν μια τεράστια πλειοψηφία στα σοβιέτ στη βάση μιας γνήσια δημοκρατικής εντολής. Αυτό τους έδωσε την εξουσία να πραγματοποιήσουν το πρόγραμμά τους, να δώσουν «όλη την εξουσία στα Σοβιέτ» και να απαλλάξουν τη Ρωσία από τη μη δημοφιλή, αντιδημοκρατική Προσωρινή Κυβέρνηση, δίνοντας τελικά την εξουσία στα χέρια των μαζών.
Πηγή:
Τα 10 κορυφαία ψέματα για την επανάσταση των Μπολσεβίκων – Άλεξ Γκραντ
, στο πλαίσιο του αφιερώματος για την επέτειο των 100 χρόνων από τον θάνατο του μεγάλου επαναστάτη.){kind=link}