Τον Ιούνιο, η Διεθνής Μαρξιστική Τάση θα ιδρύσει μια νέα Επαναστατική Κομμουνιστική Διεθνή, που θα φέρει με τόλμη το καθαρό λάβαρο του κομμουνισμού σε κάθε ήπειρο. Σε αυτό το άρθρο, ο Άλαν Γουντς εξηγεί την ιστορική σημασία αυτού του βήματος, εξετάζοντας την άνοδο και την πτώση των προηγούμενων Διεθνών και δείχνοντας τη σημασία της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Διεθνούς στον αγώνα για τον κομμουνισμό σήμερα. Κάντε την εγγραφή σας τώρα για να δηλώσετε συμμετοχή στην ιδρυτική μας συνδιάσκεψη!
Ο κομμουνισμός είναι διεθνιστικός, αλλιώς είναι ένα κενό γράμμα. Ήδη, στην αυγή του κινήματός μας, στις σελίδες του Κομμουνιστικού Μανιφέστου, ο Μαρξ και ο Ένγκελς εξήγησαν ότι οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα.
Οι ιδρυτές του επιστημονικού σοσιαλισμού δεν εργάζονταν για τη δημιουργία ενός γερμανικού κόμματος, αλλά μιας διεθνούς. Ο Λένιν, ο Τρότσκι, η Ρόζα Λούξεμπουργκ και ο Καρλ Λίμπκνεχτ αφιέρωσαν τη ζωή τους στον ίδιο στόχο.
Ο διεθνισμός τους δεν ήταν καπρίτσιο ή αποτέλεσμα συναισθηματικών εκτιμήσεων. Προέκυπτε από το γεγονός ότι ο καπιταλισμός αναπτύσσεται ως ένα παγκόσμιο σύστημα. Από τις διαφορετικές εθνικές οικονομίες και αγορές προκύπτει ένα ενιαίο, αδιαίρετο και αλληλεξαρτώμενο σύνολο – η παγκόσμια αγορά.
Σήμερα, αυτή η πρόβλεψη των ιδρυτών του μαρξισμού έχει αποδειχθεί περίτρανα, σχεδόν εργαστηριακά. Η συντριπτική κυριαρχία της παγκόσμιας αγοράς είναι το πιο αποφασιστικό γεγονός της εποχής μας.
Δεν υπάρχει πιο σύγχρονο βιβλίο από το Μανιφέστο των Μαρξ και Ένγκελς. Εξηγεί τη διαίρεση της κοινωνίας σε τάξεις – εξηγεί το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης, τις κρίσεις υπερπαραγωγής, τη φύση του κράτους και τις θεμελιώδεις κινητήριες δυνάμεις της ιστορικής ανάπτυξης.
Ωστόσο, ακόμη και οι πιο σωστές ιδέες δεν μπορούν να επιτύχουν τίποτα αν δεν βρουν οργανωτική και πρακτική έκφραση. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι ιδρυτές του επιστημονικού σοσιαλισμού εργάζονταν πάντα ακούραστα για τη δημιουργία μιας διεθνούς οργάνωσης της εργατικής τάξης.
Ο Μαρξ και ο Ένγκελς έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο σχηματισμό της Διεθνούς Ένωσης Εργαζομένων, γνωστής σήμερα ως Πρώτη Διεθνής. Στην αρχή, η οργάνωση αυτή είχε μια πολύ ετερογενή σύνθεση. Ο Μαρξ και ο Ένγκελς αναγκάστηκαν να αγωνιστούν για να εδραιώσουν την ιδεολογική σαφήνεια.
Η μάχη για τις ιδέες διεξήχθη σε δύο μέτωπα: αφενός, έπρεπε να καταπολεμήσουν τις ρεφορμιστικές ιδέες των οπορτουνιστών συνδικαλιστικών ηγετών.
Από την άλλη πλευρά, ήταν υποχρεωμένοι να δίνουν μια διαρκή μάχη ενάντια στις αναρχικές, υπεραριστερές και σεχταριστικές τάσεις. Τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει πολύ σήμερα. Οι κομμουνιστές αντιμετωπίζουν ακριβώς τα ίδια προβλήματα και πρέπει να πολεμήσουν ενάντια στους ίδιους εχθρούς. Τα ονόματα μπορεί να έχουν αλλάξει, αλλά το περιεχόμενο είναι ακριβώς το ίδιο.
Αλλά ο Μαρξ και ο Ένγκελς δεν περιόρισαν το έργο τους στη θεωρητική πάλη. Η Διεθνής δεν απομακρύνθηκε από τα καθημερινά προβλήματα της εργατικής τάξης. Ασχολούταν διαρκώς με την πρακτική δουλειά μέσα στο εργατικό κίνημα.
Σε αντίθεση με τη ψευδή προπαγάνδα των αστών εχθρών του κομμουνισμού, δεν υπήρχε απολύτως τίποτα αυταρχικό στις μεθόδους του Καρλ Μαρξ. Αντιθέτως, όταν αντιμετώπιζε εργάτες με ρεφορμιστικές τάσεις, επεδείκνυε τεράστια διακριτικότητα και υπομονή. Έγραψε στον Ένγκελς:
«Ήταν πολύ δύσκολο να διαμορφώσουμε το ζήτημα έτσι ώστε η άποψή μας να παρουσιαστεί με μια μορφή αποδεκτή από την παρούσα οπτική του εργατικού κινήματος. […] Θα χρειαστεί χρόνος μέχρι το ξαναζωντανωμένο κίνημα να επιτρέψει την παλιά τόλμη του λόγου. Θα χρειαστεί να είμαστε fortiter in re, suaviter in modo [αυστηροί στο περιεχόμενο και ήπιοι στον τρόπο]».
Αυτή είναι μια πολύ καλή συμβουλή για τους κομμουνιστές σήμερα που επιθυμούν να διεξάγουν σοβαρή δουλειά στις μαζικές οργανώσεις της εργατικής τάξης.
Το τέλος της Πρώτης Διεθνούς
Η Διεθνής έκανε μεγάλα βήματα προς τα εμπρός. Αλλά η ήττα της Παρισινής Κομμούνας το 1871 επέφερε θανάσιμο πλήγμα στην οργάνωση. Το όργιο της αντίδρασης που ακολούθησε κατέστησε αδύνατη τη λειτουργία της στη Γαλλία και παντού η Διεθνής διώχθηκε.
Αλλά ο πραγματικός λόγος για αυτές τις δυσχέρειες βρίσκεται στην άνοδο του καπιταλισμού σε παγκόσμια κλίμακα, η οποία ακολούθησε την ήττα της Κομμούνας. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, οι πιέσεις του καπιταλισμού στο εργατικό κίνημα οδήγησαν σε εσωτερικές διαμάχες και έντονο φραξιονισμό.
Εξαιτίας της γενικής ατμόσφαιρας απογοήτευσης και απόγνωσης, οι ίντριγκες του Μπακούνιν και των οπαδών του εντάθηκαν. Για τους λόγους αυτούς, ο Μαρξ και ο Ένγκελς πρότειναν αρχικά τη μεταφορά της έδρας της Διεθνούς στη Νέα Υόρκη και τελικά αποφάσισαν ότι θα ήταν καλύτερα να διαλύσουν τη Διεθνή, τουλάχιστον προσωρινά. Η Διεθνής Ένωση Εργαζομένων διαλύθηκε επίσημα το 1876. Για ένα χρονικό διάστημα δεν υπήρχε πλέον Διεθνής.
Η Δεύτερη Διεθνής
Η Διεθνής Ένωση Εργαζομένων κατάφερε να θέσει τα θεωρητικά θεμέλια για μια γνήσια επαναστατική Διεθνή. Αλλά ποτέ δεν ήταν μια πραγματικά μαζική εργατική Διεθνής. Αποτελούσε στην πραγματικότητα μια υπόσχεση για το μέλλον.
Η Σοσιαλιστική Διεθνής (Δεύτερη Διεθνής) ιδρύθηκε το 1889 και ξεκίνησε από εκεί που είχε σταματήσει η Πρώτη Διεθνής. Σε αντίθεση με την Πρώτη Διεθνή, είχε μαζική βάση. Στις τάξεις της υπήρχαν τα μαζικά κόμματα και συνδικάτα στη Γερμανία, τη Γαλλία, τη Βρετανία, το Βέλγιο και άλλες χώρες.
Η περίοδος 1871-1914 ήταν η κλασική περίοδος της Σοσιαλδημοκρατίας. Τουλάχιστον στα λόγια, στάθηκε στη βάση του επαναστατικού μαρξισμού. Ωστόσο, η νέα Διεθνής είχε την ατυχία να προκύψει κατά τη διάρκεια μιας περιόδου τεράστιας καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Με βάση μια μακρά περίοδο οικονομικής ανάπτυξης, ο καπιταλισμός μπόρεσε να κάνει παραχωρήσεις στην εργατική τάξη ή, πιο σωστά, στα ανώτερα στρώματά της. Σταδιακά, διαμορφώθηκε μια προνομιούχα εργατική αριστοκρατία.
Οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες πείστηκαν ότι ήταν δυνατόν να επιτύχουν τους στόχους τους χωρίς επανάσταση. Πίστεψαν ότι αργά, ειρηνικά, σταδιακά, μέσω μεταρρυθμίσεων, τα προβλήματα της εργατικής τάξης θα μπορούσαν να επιλυθούν.
Αντιπαρέβαλαν αυτή την «πρακτική» πολιτική με αυτό που θεωρούσαν ως ξεπερασμένες θεωρίες του μαρξισμού, αν και συνέχισαν να επαναλαμβάνουν τη γλώσσα του ταξικού πολέμου στις ομιλίες της Πρωτομαγιάς.
Άνθρωποι όπως ο πρώην μαθητής του Μαρξ, Έντουαρντ Μπερνστάιν, προσπάθησαν να παράσχουν μια θεωρητική βάση για αυτή την οπισθοδρόμηση επιχειρώντας έναν αναθεωρητισμό του μαρξισμού.
Αλλά η υλική βάση για τον εθνικορεφορμιστικό εκφυλισμό της Δεύτερης (Σοσιαλιστικής) Διεθνούς είχε τις ρίζες της στις αντικειμενικές συνθήκες του καπιταλισμού, οι οποίες φαίνονταν να παρέχουν αποδείξεις ότι οι ρεβιζιονιστές είχαν δίκιο.
Ωστόσο, ολόκληρο το οικοδόμημα του ρεφορμισμού τινάχτηκε στον αέρα το 1914, όταν οι ηγέτες της Διεθνούς ψήφισαν υπέρ των πολεμικών πιστώσεων και υποστήριξαν την αστική τάξη «τους» στην ιμπεριαλιστική σφαγή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο πόλεμος, και η Ρωσική Επανάσταση που προέκυψε από αυτόν, προανήγγειλαν την έναρξη μιας νέας και θυελλώδους περιόδου επανάστασης και αντεπανάστασης. Πάνω σε αυτή την υλική βάση γεννήθηκε μια νέα εργατική διεθνής.
Η Κομμουνιστική Διεθνής
Ήδη από το 1914, ο Λένιν κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η Δεύτερη Διεθνής ήταν νεκρή ως όργανο αλλαγής της κοινωνίας. Ανακήρυξε την ανάγκη για τη νέα Τρίτη Διεθνή, αν και εκείνη την εποχή ο αριθμός των επαναστατών διεθνιστών ήταν θλιβερά μικρός.
Η διεθνιστική τάση ήταν απομονωμένη από τις μάζες, οι οποίες βρίσκονταν υπό την επιρροή των σοσιαλσοβινιστών ηγετών και μεθυσμένες από τις αναθυμιάσεις του πατριωτισμού. Απαιτήθηκαν μεγάλα γεγονότα για να αλλάξει η κατάσταση. Αυτό συνέβη το 1917 με το ξέσπασμα της επανάστασης στη Ρωσία.
Ο Λένιν και ο Τρότσκι οδήγησαν τη ρωσική εργατική τάξη στην κατάκτηση της εξουσίας και το 1919 μπόρεσαν να κηρύξουν την ίδρυση της Τρίτης (Κομμουνιστικής) Διεθνούς.
Η Κομιντέρν, όπως έγινε γνωστή, βρισκόταν σε ένα ποιοτικά ανώτερο επίπεδο από τους δύο προκατόχους της. Όπως και η Πρώτη Διεθνής, υποστήριζε ένα σαφές επαναστατικό, διεθνιστικό πρόγραμμα. Όπως και η Δεύτερη Διεθνής, είχε μια μαζική βάση εκατομμυρίων ανθρώπων.
Υπό την ηγεσία του Λένιν και του Τρότσκι, η Κομμουνιστική Διεθνής διατήρησε μια σωστή επαναστατική γραμμή. Φαινόταν ότι η μοίρα της παγκόσμιας επανάστασης ήταν σε καλά χέρια.
Ωστόσο, η απομόνωση της Ρωσικής Επανάστασης σε συνθήκες τρομακτικής υλικής και πολιτιστικής καθυστέρησης αντανακλάστηκε στον γραφειοκρατικό εκφυλισμό της Επανάστασης.
Η γραφειοκρατική πτέρυγα με επικεφαλής τον Στάλιν κέρδισε το πάνω χέρι, ειδικά μετά τον θάνατο του Λένιν το 1924. Η άνοδος του σταλινισμού στη Ρωσία κατέπνιξε το τεράστιο δυναμικό της Τρίτης Διεθνούς.
Ο σταλινικός εκφυλισμός της Σοβιετικής Ένωσης έφερε τα πάνω κάτω στις άπειρες και ανώριμες ηγεσίες των κομμουνιστικών κομμάτων στο εξωτερικό.
«Σοσιαλισμός σε μια χώρα»
Το 1928, ο Τρότσκι προέβλεψε ότι η αποδοχή της «θεωρίας» του σοσιαλισμού σε μια χώρα θα οδηγούσε αναπόφευκτα στον εθνικιστικό εκφυλισμό των κομμουνιστικών κομμάτων. Αυτή η πρόβλεψη επιβεβαιώθηκε πλήρως από την Ιστορία.
Αυτή η λεγόμενη θεωρία σηματοδότησε μια αποφασιστική ρήξη με τον λενινιστικό διεθνισμό. Ήταν μια έκφραση της εθνικά περιορισμένης οπτικής της γραφειοκρατίας, η οποία έβλεπε την Κομμουνιστική Διεθνή απλώς ως ένα όργανο της εξωτερικής πολιτικής της Μόσχας. Έχοντας χρησιμοποιήσει την Κομιντέρν για τους δικούς του κυνικούς σκοπούς, ο Στάλιν τη διέλυσε το 1943, χωρίς καν να πραγματοποιηθεί – για τους τύπους – συνέδριο.
Ο Τρότσκι και η Αριστερή Αντιπολίτευση προσπάθησαν να υπερασπιστούν τις υγιείς παραδόσεις του Οκτώβρη ενάντια στη σταλινική αντίδραση. Υπερασπίστηκαν τις λενινιστικές παραδόσεις της εργατικής δημοκρατίας και του προλεταριακού διεθνισμού. Αλλά έδιναν μια χαμένη μάχη ενάντια στο ισχυρό ρεύμα της Ιστορίας.
Το 1938, ο Τρότσκι ίδρυσε την Τέταρτη Διεθνή, προσφέροντας ένα καθαρό επαναστατικό λάβαρο στη νέα γενιά. Αλλά αυτή καταστράφηκε από τα λάθη των ηγετών της μετά τη δολοφονία του Τρότσκι.
Χωρίς την καθοδήγηση του Τρότσκι, η Τέταρτη Διεθνής κατέληξε ένα έκτρωμα. Δεκαετίες αργότερα, το μόνο που έχει απομείνει από αυτή την οργάνωση είναι μια μυριάδα διασπάσεων και σεχταριστικών ομάδων, η μία πιο «παράξενη» από την άλλη.
Δεν έχουν πετύχει τίποτα άλλο πέρα από το να σπέρνουν ατελείωτη σύγχυση και να απαξιώνουν την ίδια την ιδέα του τροτσκισμού στα μάτια πολλών αγωνιστών της εργατικής τάξης.
Σήμερα, αυτό που έχει απομείνει από την Τέταρτη Διεθνή είναι οι ιδέες του ιδρυτή της, του Λέον Τρότσκι, οι οποίες διατηρούν όλη τη σημασία και τη σπουδαιότητά τους. Αυτές οι ιδέες διατηρήθηκαν ζωντανές από την ακούραστη δουλειά του αείμνηστου συντρόφου Τεντ Γκραντ και εκπροσωπούνται σήμερα από τη Διεθνή Μαρξιστική Τάση.
Εκφυλισμός των κομμουνιστικών κομμάτων
Είμαστε υπερήφανοι για την ιδεολογική μας κληρονομιά. Ωστόσο, πρέπει να κοιτάξουμε κατάματα τα γεγονότα. Σήμερα, 150 χρόνια μετά την ίδρυση της Πρώτης Διεθνούς, εξαιτίας ενός συνδυασμού αντικειμενικών και υποκειμενικών συνθηκών, το επαναστατικό κίνημα έχει υποχωρήσει και οι δυνάμεις του γνήσιου μαρξισμού έχουν περιοριστεί σε μια μικρή μειοψηφία.
Οι λόγοι για αυτό εντοπίζονται κυρίως στην αντικειμενική κατάσταση. Δεκαετίες οικονομικής ανάπτυξης στις προηγμένες καπιταλιστικές χώρες έχουν οδηγήσει σε έναν άνευ προηγουμένου εκφυλισμό των μαζικών οργανώσεων της εργατικής τάξης. Αυτό έχει απομονώσει το επαναστατικό ρεύμα, το οποίο παντού έχει περιοριστεί σε μια μειοψηφία της μειοψηφίας.
Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης επισφράγισε οριστικά τον εκφυλισμό των πρώην σταλινικών ηγετών, οι περισσότεροι από τους οποίους συνθηκολόγησαν κάτω από τις πιέσεις του καπιταλισμού και πέρασαν ανοιχτά στο στρατόπεδο του ρεφορμισμού.
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Η σημερινή κρίση αποκαλύπτει τον αντιδραστικό ρόλο του καπιταλισμού και θέτει ως επιτακτική ανάγκη την αναβίωση του διεθνούς κομμουνισμού.
Το ρεύμα της Ιστορίας
Για δεκαετίες ήμασταν υποχρεωμένοι να κολυμπάμε ενάντια στο ρεύμα. Αλλά τώρα η παλίρροια της Ιστορίας έχει αρχίσει να αντιστρέφει αυτή τη διαδικασία.
Παντού, κάτω από την επιφανειακή όψη ηρεμίας και γαλήνης, υπάρχει ένα υποβόσκον ρεύμα οργής, αγανάκτησης, δυσαρέσκειας και πάνω από όλα απογοήτευσης για την υπάρχουσα κατάσταση της κοινωνίας και της πολιτικής.
Ακόμη και στις Ηνωμένες Πολιτείες, υπάρχει εκτεταμένη δυσαρέσκεια και αμφισβήτηση της υπάρχουσας κατάστασης πραγμάτων, η οποία δεν υπήρχε στο παρελθόν.
Όλες οι προσπάθειες της αστικής τάξης να αποκαταστήσει την οικονομική ισορροπία χρησιμεύουν μόνο για να καταστρέψουν την κοινωνική και πολιτική ισορροπία. Η αστική τάξη βρίσκεται παγιδευμένη σε μια κρίση για την οποία δεν έχει καμία λύση. Αυτό είναι το κλειδί για την κατανόηση της σημερινής κατάστασης.
Η κρίση εκφράζεται με αστάθεια σε κάθε τομέα: οικονομικό, χρηματοπιστωτικό, κοινωνικό, πολιτικό, διπλωματικό και στρατιωτικό.
Το μέλλον που προσφέρει αυτό το σύστημα δεν μπορεί παρά να είναι ένα μέλλον ατελείωτης δυστυχίας, πόνου, ασθενειών, πολέμων και θανάτου για το ανθρώπινο είδος. Σύμφωνα με τα λόγια του Λένιν: ο καπιταλισμός είναι φρίκη χωρίς τέλος.
Αποτελεί ειρωνεία της Ιστορίας το γεγονός ότι οι ηγέτες των μαζικών εργατικών κομμάτων προσκολλώνται στον παρηκμασμένο καπιταλισμό και την αγορά ακόμη και όταν αυτά καταρρέουν μπροστά στα μάτια μας.
Η μοναδική λύση
Το κεντρικό πρόβλημα μπορεί να διατυπωθεί απλά. Είναι το ζήτημα της ηγεσίας. Το 1938, ο Τρότσκι δήλωσε ότι η κρίση της ανθρωπότητας μπορεί να αναχθεί σε κρίση της προλεταριακής ηγεσίας. Αυτό συνοψίζει πλήρως τη σημερινή κατάσταση.
Η λεγόμενη Αριστερά, στερούμενη μιας στέρεης βάσης στη μαρξιστική θεωρία, συνθηκολόγησε και εγκατέλειψε τον αγώνα για τον σοσιαλισμό. Στη θέση της υπάρχει ένα γιγαντιαίο κενό. Αλλά η επιστήμη μάς διδάσκει ότι η φύση απεχθάνεται το κενό. Αυτό μάς φέρνει αντιμέτωπους με μια πολύ συγκεκριμένη πρόκληση.
Οι εργαζόμενοι και η νεολαία επιθυμούν διακαώς να αλλάξουν την κοινωνία. Αλλά δεν μπορούν να βρουν καμία οργανωμένη έκφραση για τις προσπάθειές τους. Σε κάθε τους βήμα, βρίσκουν τον δρόμο τους μπλοκαρισμένο από τις παλιές γραφειοκρατικές οργανώσεις και ηγεσίες που έχουν προ πολλού εγκαταλείψει κάθε προσποίηση ότι υπερασπίζονται τον σοσιαλισμό.
Σε όλο τον κόσμο, μια νέα γενιά ταξικών αγωνιστών διαμορφώνεται γρήγορα στη βάση της κρίσης του καπιταλισμού. Αυτό επιφέρει μια βαθιά αλλαγή στη συνείδηση, ιδιαίτερα μεταξύ της νεολαίας.
Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις στη Βρετανία, τις ΗΠΑ, την Αυστραλία και άλλες χώρες μάς παρέχουν μια πολύ σαφή ένδειξη ότι η ιδέα του κομμουνισμού εξαπλώνεται ραγδαία.
Αυτοί οι νέοι δε χρειάζεται να πειστούν. Είναι ήδη κομμουνιστές. Αλλά δε βλέπουν καμία εναλλακτική λύση σε καμία από τις υπάρχουσες οργανώσεις. Αντιθέτως, αυτές τους απωθούν.
Αναζητούν μια καθαρή σημαία, μια οργάνωση που να έχει έρθει σε ριζική ρήξη με τον προδοτικό δεξιό ρεφορμισμό και τον δειλό «αριστερό» οπορτουνισμό.
Οι δυνατότητες για τον κομμουνισμό είναι τεράστιες. Το καθήκον μας είναι να κάνουμε αυτό το δυναμικό πραγματικότητα. Αλλά πώς θα επιτευχθεί αυτό;
Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια κατάφωρη αντίφαση. Σήμερα οι ιδέες του Μαρξ είναι πιο έγκυρες και αναγκαίες από ποτέ. Αλλά οι ιδέες, από μόνες τους, είναι ανεπαρκείς.
Πρέπει να λάβουμε τα απαραίτητα πρακτικά μέτρα για να βρούμε αυτή τη νέα γενιά κομμουνιστών και να τους στρατολογήσουμε στις γραμμές μας. Αυτό σημαίνει αναγκαστικά ότι πρέπει να δώσουμε στις ιδέες μια συγκεκριμένη, οργανωτική έκφραση.
Η ανάγκη για μια νέα Διεθνή δεν είναι μια αυθαίρετη απόφαση. Ούτε είναι η έκφραση μιας υποκειμενικής επιθυμίας ή μιας απερίσκεπτης βιασύνης. Είναι κάτι που απαιτείται επιτακτικά από τη σημερινή κατάσταση.
Είναι η κατάλληλη στιγμή για ένα τόσο τολμηρό βήμα; Για ορισμένους ανθρώπους, φυσικά, η στιγμή δε θα είναι ποτέ κατάλληλη. Πάντα θα βρίσκουν χίλιους λόγους για τους οποίους θα πρέπει να καθυστερήσουμε να πάρουμε μια απόφαση. Αλλά δε γίνεται να παράξουμε πρόγραμμα και πολιτική μέσα από δισταγμούς και αμφιβολίες.
Μπορεί να διατυπωθεί η αντίρρηση ότι οι αριθμοί μας είναι πολύ μικροί για να κάνουμε ένα τέτοιο βήμα. Αλλά κάθε επαναστατικό κίνημα στην Ιστορία πάντα ξεκινάει από μια μικρή και φαινομενικά ασήμαντη μειοψηφία.
Το 1914, οι δυνάμεις που είχε στη διάθεσή του ο Λένιν ήταν αξιοθρήνητα μικρές. Αυτό όμως δεν τον απέτρεψε από το να διακηρύξει την ανάγκη για μια νέα Κομμουνιστική Διεθνή. Υπήρχαν πολλές αμφιβολίες, ακόμη και μεταξύ των ίδιων των υποστηρικτών του, αλλά η Ιστορία αποδεικνύει ότι είχε δίκιο.
Είναι αλήθεια ότι οι δυνάμεις μας είναι πολύ μικρές σε σύγκριση με το τεράστιο έργο που έχουμε μπροστά μας και δεν τρέφουμε αυταπάτες ως προς αυτό. Αλλά η κατάσταση αυτή έχει ήδη αρχίσει να αλλάζει σημαντικά.
Έχουμε σημαντικό έργο να κάνουμε, και το έργο αυτό, το οποίο φτάνει σε μια αποφασιστική φάση, αποδίδει ήδη σημαντικούς καρπούς. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από την αξιοσημείωτη επιτυχία της εκστρατείας «Είσαι κομμουνιστής; Οργανώσου!».
Αναπτυσσόμαστε ραγδαία παντού. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Τώρα κολυμπάμε μαζί με το ρεύμα της Ιστορίας. Πάνω από όλα, έχουμε τις σωστές ιδέες. Αυτό είναι τελικά η μόνη εγγύηση της επιτυχίας.
Αυτό που απαιτείται είναι ένα γνήσιο κομμουνιστικό κόμμα, το οποίο θα βασίζεται στις ιδέες του Λένιν και των άλλων μεγάλων μαρξιστών δασκάλων, και μια Διεθνής θεμελιωμένη στις βάσεις που τέθηκαν από την Κομμουνιστική Διεθνή κατά την πρώτη πενταετία της.
Αυτό είναι το καθήκον που έχουμε μπροστά μας. Είναι ένα απολύτως αναγκαίο και επείγον καθήκον που δεν επιδέχεται καμία καθυστέρηση.
Από ένα ταπεινό ξεκίνημα, κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες που μπορεί να φανταστεί κανείς, η Διεθνής Μαρξιστική Τάση έχει ήδη οικοδομήσει μια οργάνωση χιλιάδων αποτελούμενη από τους καλύτερους εργαζόμενους και νέους σε πολλές χώρες.
Αυτό είναι ένα μεγάλο επίτευγμα. Αλλά αυτό είναι μόνο η αρχή. Τώρα έχει έρθει η ώρα να κάνουμε ένα αποφασιστικό βήμα: την ίδρυση της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Απευθύνουμε έκκληση σε κάθε εργαζόμενο και νέο που συμφωνεί με αυτό τον στόχο να μάς βοηθήσει για να πετύχουμε τον τελικό μας στόχο: τη νίκη του διεθνούς σοσιαλισμού.
Ενάντια στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό!
Για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας!
Παλέψτε μαζί μας στον αγώνα για την παγκόσμια επανάσταση!
Εργάτες όλου του κόσμου, ενωθείτε!
Άλαν Γουντς
Μετάφραση από την ιστοσελίδα marxist.com: Δημήτρης Καρυάμης
