Το ζήτημα της αποστολής στρατιωτικής βοήθειας από την Ελλάδα στην Ουκρανία επανήλθε πριν από λίγες βδομάδες με έντονο τρόπο στην επιφάνεια, έπειτα από τις αντικρουόμενες δηλώσεις Ζελένσκι και Μητσοτάκη για την σύναψη ή μη αμυντικής συμφωνίας μεταξύ των δύο χωρών, στα τέλη του Μαρτίου.
Η ελληνική άρχουσα τάξη στήριγμα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού
Ανεξάρτητα από το αν υπήρξε τέτοια συμφωνία ή οι δηλώσεις Ζελένσκι αποτελούν μέρος της γενικότερης προσπάθειάς του να «εκμαιεύσει» τη συνέχιση της οικονομικής και στρατιωτικής βοήθειας από άλλες χώρες στον πόλεμο με τη Ρωσία, η ελληνική κυβέρνηση είναι υπόλογη για τη στάση της από την πρώτη στιγμή του πολέμου στην Ουκρανία.
Μπορεί ο Μητσοτάκης να εξανίσταται, ισχυριζόμενος ότι «δεν είναι σοβαρά πράγματα» να υποστηρίζεται ότι υπήρξε «εν κρυπτώ συμφωνία» με τον Ζελένσκι, αλλά η Ελλάδα ως «αρωγός» της Ουκρανικής πλευράς είναι, σύμφωνα με το γερμανικό «Ινστιτούτο του Κιέλου για την Παγκόσμια Οικονομία», παγκόσμια «πρωταθλήτρια» στην αδιαφάνεια ως προς την προέλευση και το είδος της βοήθειας που έχει αποστείλει. Επιπρόσθετα, έχει επανειλημμένα αποτελέσει «μεσάζοντα» για αποστολή στρατιωτικής βοήθειας στην Ουκρανία από άλλες χώρες. Η πιο πρόσφατη τέτοια περίπτωση ήταν η προμήθεια στρατιωτικού εξοπλισμού από τις ΗΠΑ υπό την προϋπόθεση αποστολής ανάλογου εξοπλισμού από την Ελλάδα στην Ουκρανία.
Ούτε βέβαια οι «αντιρρήσεις» της κυβέρνησης για σύναψη αμυντικής συμφωνίας με την ουκρανική κυβέρνηση σχετίζονται με κάποια διάθεση απεμπλοκής της ελληνικής άρχουσας τάξης από τους σχεδιασμούς του δυτικού ιμπεριαλισμού και του ΝΑΤΟ. Σε ερώτηση που του είχε τεθεί μετά την πρώτη αποστολή όπλων στην Ουκρανία τον Φλεβάρη του 2022, για το αν θα έστελνε ελληνικό στρατό σε γειτονικές χώρες της Ουκρανίας, ο Μητσοτάκης είχε απαντήσει προκλητικά ότι «αν ζητηθεί στα πλαίσια του ΝΑΤΟ φυσικά και θα το κάνουμε». Άλλωστε, την ίδια στιγμή που ο Μητσοτάκης διέψευδε τη σύναψη συμφωνίας με τον Ζελένσκι, δήλωνε κατηγορηματικά ότι «η Ελλάδα εξακολουθεί να στηρίζει σταθερά τη δυνατότητα της Ουκρανίας να αμύνεται», ενώ ο ίδιος και άλλα κυβερνητικά στελέχη έχουν επανειλημμένα δηλώσει ότι «είμαστε σε πόλεμο με τη Ρωσία»!
Παράλληλα, το ελληνικό αστικό κράτος έχει εμπλακεί ενεργά και στη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή αποστέλλοντας τη φρεγάτα ΥΔΡΑ στην Ερυθρά Θάλασσα ενάντια στους Χούθι, η οποία έχοντας ήδη δύο πολεμικές εμπλοκές σχεδιάζεται να αντικατασταθεί από την ακόμα ισχυρότερη φρεγάτα ΨΑΡΑ.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν μέρος της γενικότερης στρατηγικής της ελληνικής άρχουσας τάξης στους δικούς της ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην ευρύτερη περιοχή σε αντιπαράθεση με τους αντίστοιχους τουρκικούς. Η τελευταία, αντιλαμβάνεται ότι όσο και αν ο Ερντογάν προσπαθεί να επιτύχει για τον τουρκικό καπιταλισμό μια σχετική «γεωπολιτική ανεξαρτησία» από τα κύρια ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα, ο δυτικός – και συγκεκριμένα ο αμερικανικός – ιμπεριαλισμός συνεχίζει να τον έχει ανάγκη. Έτσι, η ελληνική άρχουσα τάξη προσπαθεί μεθοδικά να αντιπαραβάλλει ως δικό της «συγκριτικό πλεονέκτημα» το γεγονός ότι αποτελεί τον πιο σταθερό, αξιόπιστο και λιγότερο απρόβλεπτο σύμμαχο για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό στην περιοχή – ή ορθότερα, το πιο υπάκουο σκυλί του.
Ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις της ελληνικής άρχουσας τάξης
Σε αντίθεση με τον μύθο που συχνά προβάλλεται από κύκλους της «πατριωτικής» Αριστεράς, η καπιταλιστική Ελλάδα δεν αποτελεί ένα «προτεκτοράτο» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, αλλά διαθέτει τους δικούς της ιδιαίτερους ιμπεριαλιστικούς στόχους, μεταξύ των οποίων κυρίαρχη θέση κατέχει φυσικά ο διαχρονικός ανταγωνισμός της με τον τουρκικό καπιταλισμό.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο ανταγωνισμός με την τουρκική άρχουσα τάξη συνοδεύεται, παραδοσιακά αλλά και ειδικότερα τα τελευταία χρόνια, από μια πραγματική «εξοπλιστική κούρσα» του ελληνικού αστικού κράτους. Η Ελλάδα ήταν, τόσο το 2021 όσο και το 2022, πρώτη σε στρατιωτικές δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ μεταξύ όλων των χωρών του ΝΑΤΟ (το 2022 ήταν επίσης πρώτη μεταξύ των 27 χωρών της ΕΕ), και το 2023 ήταν τρίτη – πίσω μόνο από την Πολωνία και τις ΗΠΑ.
Αυτή τη σύμφυτη με τον καπιταλισμό τεράστια κατασπατάληση πόρων για αντικοινωνικούς και δυνάμει θανατηφόρους σκοπούς μπορεί να τη σταματήσει, στην Ελλάδα και σε κάθε χώρα του πλανήτη, η μόνη αντικειμενικά προοδευτική δύναμη της σύγχρονης κοινωνίας – η εργατική τάξη. Ο κοινός αγώνας των εργαζομένων και των νέων στην Ευρώπη και όλο τον κόσμο για την ανατροπή του καπιταλισμού, είναι ο μόνος τρόπος να μπει τέλος στους πολέμους και τα δεινά που επιβάλλει στην ανθρωπότητα αυτό το σάπιο και ιστορικά ξεπερασμένο κοινωνικοοικονομικό σύστημα. Γι’ αυτόν τον σκοπό παλεύει οργανωμένα η Επαναστατική Κομμουνιστική Διεθνής (RCI) και το ελληνικό της τμήμα.
Πάτροκλος Ψάλτης
