Θεωρία - Ιστορία - Σελίδα 51

Στις 29 Ιουλίου του 2005, άφησε την τελευταία του πνοή ο μεγάλος Γάλλος ιστορικός και μαχητής της εργατικής τάξης και του διεθνούς τροτσκιστικού κινήματος, ο Πιερ Μπρουέ.

Ένα κείμενο-σταθμός του Τεντ Γκραντ, ιστορικού ηγέτη του βρετανικού τροτσκιστικού κινήματος και ιδρυτή της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης. Η σχέση των μαρξιστών με τις μαζικές οργανώσεις της εργατικής τάξης τίθεται στο επίκεντρο της ανάλυσης του Γκραντ, όπου πάντα, ξεκινώντας από τις στοιχειώδεις αρχές της μαρξιστικής σκέψης, εμπλουτίζει τα συμπεράσματά του στο φως της σύγχρονής του ιστορικής εμπειρίας. Πρόκειται για ένα κείμενο γεμάτο διδάγματα.

Η ιστορική κρίση του καπιταλισμού, η συνείδηση των μαζών και ο ρόλος των μαζικών οργανώσεων της εργατικής τάξης αποτελούν τις συνιστώσες ενός θεωρητικού ζητήματος ιδιαίτερα απαιτητικού. Ουσιαστικά αποτελεί το θέμα της διαφωνίας των περισσοτέρων τάσεων μέσα στους κόλπους του σοσιαλιστικού κινήματος. Το κείμενο επιχειρεί να συμπυκνώσει τη μαρξιστική απάντηση.

Ένα σύντομο χρονικό μιας επανάστασης που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.

Απόσπασμα από το βιβλίο των Τεντ Γκραντ και Άλαν Γουντς, «η Διαλεκτική σε αντεπίθεση», με αφορμή το μεγάλο σεισμό που δημιούργησε το «τσουνάμι» και τη μεγάλη καταστροφή στην ΝΑ Ασία.

Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε το 1999 για την αναδημοσίευση μιας σειράς άρθρων του Άλαν Γουντς, που είχαν γραφτεί 10 χρόνια νωρίτερα, με αφορμή την 200η επέτειο της Γαλλικής Επανάστασης. Εδώ γίνεται μια διερεύνηση της σχέσης ανάμεσα στη Γαλλική και τη Ρωσική Επανάσταση: τις διεργασίες ανάπτυξης και κατάρρευσης της επαναστατικής ορμής των μαζών μέσα στο συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο της κάθε μιας επανάστασης.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από το σημαντικό έργο των Άλαν Γουντς και Τεντ Γκραντ «Η Διαλεκτική σε αντεπίθεση» (Reason in Revolt) που εκδόθηκε το 1995 και κατάφερε να προσεγγίσει αξεπέραστα τις σύγχρονες επιστημονικές ανακαλύψεις από τη σκοπιά του διαλεκτικού υλισμού, της φιλοσοφίας του μαρξισμού.

«…Με πάνω ως κάτω απλωμένη τη σημαία, οι νέοι που τους έλεγαν αλήτες. Τέτοιας λογής αποκοτιές, ωστόσο μαθαίνοντας οι άλλοι σφόδρα ταράχτηκαν και φορές τρεις με το μάτι ξαναμετρώντας το έχει τους, λάβανε την απόφαση να βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει: Μια πήχη φωτιά κάτω από τα σίδερα με τις μαύρες κάνες και τα δόντια του ήλιου. Και χτυπούσαν όπου να ‘ναι, σφαλώντας τα βλέφαρα με απόγνωση…Και θερίσανε πλήθος τα θηρία και άλλους εμάζεψαν…» (Οδυσσέα Ελύτη, «Άξιον Εστί»)

Ανεξάρτητα από το εάν κάποιος είναι πολιτικά υπέρ ή ενάντια της, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ρώσικη Επανάσταση του 1917 επέδρασε καταλυτικά στην πορεία της παγκόσμιας ιστορίας. Παίρνοντας την σκυτάλη από τη σύντομη σε ζωή, αλλά μεγαλειώδη σε σημασία Παρισινή Κομμούνα, για πρώτη φορά εκατομμύρια εργατών και αγροτών πήραν την εξουσία στα χέρια τους και προχώρησαν στο μετασχηματισμό των δομών της κοινωνίας.

Με τα τεράστια κινήματα της εργατικής τάξης που ακολούθησαν την Οκτωβριανή επανάσταση, η ανατροπή του καπιταλισμού σε ευρωπαϊκό επίπεδο μπήκε στην ημερήσια διάταξη. Η νίκη της εργατικής τάξης στις αναπτυγμένες χώρες, με τη σειρά της, θα έδινε τη βάση για να ξεπεραστεί η καθυστέρηση της Ρωσίας και θα απομάκρυνε κι άλλο τον κίνδυνο της ιμπεριαλιστικής επίθεσης...