(Όλες οι ημερομηνίες αντιστοιχούν στο νέο ημερολόγιο, το λεγόμενο Γρηγοριανό και όχι στο λεγόμενο Ιουλιανό ημερολόγιο, που ίσχυε στη Ρωσία πριν από το 1918 και το οποίο βρισκόταν χρονολογικά 13 ημέρες πιο πίσω.)
1 Φεβρουαρίου
Η Συνδιάσκεψη των Συμμάχων ξεκινά στην Πετρούπολη. Βρετανός κατάσκοπος στη Μόσχα σχολιάζει: «Σπάνια στην πολεμική ιστορία, έχουν φύγει από τις χώρες τους τόσοι πολλοί υπουργοί και στρατηγοί για μια τόσο μάταιη προσπάθεια». Την ώρα της Συνδιάσκεψης ο Λόρδος Μίλνερ ψιθυρίζει στον Γάλλο Πρέσβη: «Χάνουμε το χρόνο μας!»
Ο Α. Σλιάπνικωφ, ηγέτης των Μπολσεβίκων στο εσωτερικό της Ρωσίας μέχρι να επιστρέψουν τα βασικότερα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής μετά τον Φλεβάρη, αναφέρει:
«Προς τα τέλη του 1916, η ιδέα του «πολέμου μέχρι το τέλος» και «μέχρι την τελική νίκη», είχε σε μεγάλο βαθμό υπονομευθεί. Τα αντιπολεμικά αισθήματα ήταν ανεξέλεγκτα, όχι μόνο μεταξύ των εργαζόμενων μαζών, αλλά και γενικά σε ένα πολύ μεγάλο τμήμα των κατοίκων στις πόλεις. Στον ίδιο το στρατό, τόσο στην πρώτη γραμμή όσο και στα μετόπισθεν, ο πατριωτικός πυρετός είχε εκλείψει προ πολλού και καμιά τεχνητή προσπάθεια δεν μπορούσε να τον τροφοδοτήσει εκ νέου. Η απελπισία και το μίσος είχαν κυριεύσει τους εργαζόμενους και μόνο μια μικρή ώθηση αρκούσε για να ξεσπάσουν σε ανοιχτή διαμαρτυρία.
Η κυβέρνηση, οι γαιοκτήμονες και η αστική τάξη αντιλήφθηκαν την ανάπτυξη της δυσαρέσκειας και των αντιπολεμικών αισθημάτων και έσπευσαν να εντείνουν τις κατασταλτικές μεθόδους τους για την καταπολέμηση των απομονωμένων εκδηλώσεων διαμαρτυρίας. Διεξαγόταν εναντίον μας εντατική προπαγάνδα, τόσο από τον Τύπο όσο και μέσα από τις διάφορες οργανώσεις που εργάζονταν για «την οργάνωση της άμυνας». Χρησιμοποιούνταν κατηγορίες όλων των ειδών, για προβοκάτσια, για δωροδοκίες από τους Γερμανούς. Αλλά η συκοφαντία δεν μπορούσε να σταματήσει το εργατικό κίνημα: ακριβώς όπως και τα άλλα τερτίπια της αστικής τάξης, αποδείχθηκε ανίκανη να ξεσηκώσει το προλεταριάτο σε μια μάχη για τα Δαρδανέλια.
Η τσαρική κυβέρνηση γνώριζε πολύ καλά ότι τα πρώτα χτυπήματα της λαϊκής αγανάκτησης θα κατευθύνονταν εναντίον της ίδιας και προετοιμαζόταν να αποκρούσει μια αυθόρμητη λαϊκή επίθεση. Σε όλα τα μεγάλα βιομηχανικά κέντρα, έγιναν στις αστυνομικές δυνάμεις μαθήματα εκπαίδευσης σε ένοπλες οδομαχίες. Η κυβέρνηση του Τσάρου αποφάσισε να αντιμετωπίσει το επαναστατικό κίνημα, που αναπτυσσόταν από μήνα σε μήνα και απειλούσε τα θεμέλια της τσαρικής μοναρχίας, με μια καλά προετοιμασμένη και αιματηρή απάντηση. Δεν έκρυψε τις αιματηρές προετοιμασίες της από τα μάτια του λαού. Είχε αποφασίσει να γεμίσει με μολυβένιες σφαίρες το 1917. Αλλά ήμασταν εξοικειωμένοι με τη φρίκη του θανάτου μετά από το μακελειό τόσων χρόνων και πλέον δεν τον φοβόμασταν. Οι απειλές είχαν γίνει φανερές για όλους.
Οι μικρές οργανώσεις μας, διάσπαρτες γύρω από τα εργοστάσια και τα ορυχεία, επίσης προετοιμάζονταν για αγώνα. Σε εκείνο το στάδιο δεν είχαν στη διάθεσή τους καμιά στρατιωτική τεχνογνωσία, ούτε ήταν εξοπλισμένες όπως οι αστυνομικές μονάδες του Τσάρου. Αλλά αυτό δεν αποθάρρυνε τους μαχητές μας, που ήταν οπλισμένοι μόνο με τη δίψα για αγώνα και για τη νίκη. Κάθε εργαζόμενος αντιλαμβανόταν ενστικτωδώς, ότι κάτω από εκείνα τα γκρίζα πανωφόρια, οι καρδιές των φαντάρων χτυπούσαν σε συγχρονισμό με τις δικές του επιθυμίες. Το καθήκον του προλεταριάτου το 1917, ήταν να δημιουργήσει με το στρατό ένα επαναστατικό μέτωπο ενάντια στον τσάρο, τους γαιοκτήμονες, την αστική τάξη και τον πόλεμο».
2 Φεβρουαρίου
Η Διάσκεψη των Συμμάχων συζητά για την Κωνσταντινούπολη και τις Αλσατία-Λωραίνη. Στο μεταξύ, οι ταραχές για το ψωμί και οι συγκρούσεις με την αστυνομία στους δρόμους πληθαίνουν. Ο Λόρδος Μίλνερ στην Πετρούπολη δηλώνει: «Δε θα υπάρξει επανάσταση μέχρι την επομένη του πολέμου».
3 Φεβρουαρίου
Ο υπουργός Δικαιοσύνης του Τσάρου, Κόμης Φρέντερικς αναφέρει: «Η Διάσκεψη πρέπει να συμφωνήσει να βοηθήσει ο ένας τον άλλο σε εσωτερικές ταραχές μετά τον πόλεμο. Όλοι ενδιαφερόμαστε για την πάλη ενάντια στην επανάσταση.»
4 Φεβρουαρίου
Η πιο ισχυρή παράνομη οργάνωση στην Πετρούπολη είναι η μπολσεβίκικη επιτροπή της Πετρούπολης, με 3.000 μέλη.
5 Φεβρουαρίου
Ο πρίγκιπας Λβωφ λέει στον Λόρδο Μίλνερ: «Αν ο αυτοκράτορας δεν αλλάξει τη στάση του θα έχουμε επανάσταση μέσα στις επόμενες 3 βδομάδες» υπονοώντας την ανάγκη για όξυνση της καταστολής.
7 Φεβρουαρίου
Ο Τσαρισμός είναι καχύποπτος με τους αστούς φιλελεύθερους, αν και στην ουσία, αυτοί είναι οι καλύτεροι υπερασπιστές του: φοβούνται τη Δημοκρατία και το Σοσιαλισμό. Ο Τσαρισμός έχει αποφασίσει να «ψεκάσει το 1917 με καυτό μολύβι». Ο στρατηγός Κουρλώφ κάνει επιδρομή στην Κεντρική Επιτροπή Πολεμικής Βιομηχανίας, οπού οι «μετριοπαθείς»σοσιαλιστές υπερασπίζουν τα συμφέροντα της «εθνικής άμυνας».
8 Φεβρουαρίου
Ο Γάλλος Υπουργός Αποικιών Ντουμέργκ, θεωρεί πως η Ρωσική φιλελεύθερη αστική τάξη βιάζεται υπερβολικά να αντιπολιτευθεί τον Τσάρο. Χρειάζεται να έχουν «υπομονή». Ο Μιλιούκωφ απαντά: «Κάναμε αρκετή υπομονή! …Η υπομονή μας εξαντλήθηκε ολοκληρωτικά! …Αν δεν δράσουμε άμεσα, οι μάζες θα πάψουν να μας ακούνε». Στο μεταξύ, η Συνδιάσκεψη των Συμμάχων ολοκληρώνεται, χωρίς να έχει παράγει κανένα πρακτικό αποτέλεσμα.
9 Φεβρουαρίου
Ο Μιλιούκωφ, οι Καντέτοι και άλλοι φιλελεύθεροι φοβούνται ότι η αλαζονεία του Τσάρου ισοδυναμεί με επανάσταση. Κάνουν εκκλήσεις για συνταγματική μοναρχία, ώστε να σωθεί το καθεστώς. Ο Τσάρος και η αυλή βλέπουν τη Δούμα σαν έναν επαναστατικό κίνδυνο και επιδιώκουν τη συντριβή αστικών σωμάτων, όπως η Στρατιωτική Βιομηχανική Επιτροπή.
10 Φεβρουαρίου
Η ελεγχόμενη από τους Μενσεβίκους, Εργατική Ομάδα της Επιτροπής Πολεμικής Βιομηχανίας καλεί σε διαμαρτυρία κατά την ημέρα του ανοίγματος της Δούμας, για να επιδειχθεί αλληλεγγύη στην Φιλελεύθερη αστική αντιπολίτευση. Στο μεταξύ, οι σύμμαχοι πιέζουν τη Ρωσία να διεξάγει μια ευρεία στρατιωτική επίθεση, παρ’ ότι η Ρωσία είναι πολύ αδύναμη. Με αυτόν τον τρόπο, επιδιώκουν να την κρατήσουν αδύναμη και μετά τον πόλεμο. Ο Γάλλος στρατηγός Καστελνώ, δηλώνει: «Ο Ρωσικός στρατός είναι έναν χρόνο πίσω από τη Δύση. Είναι ανίκανος να φέρει σε πέρας μια επίθεση μεγάλης κλίμακας».
11 Φεβρουαρίου
Δεξιοί Μενσεβίκοι: «Υποστηρίξτε τους φιλελεύθερους και τη Δούμα ενάντια στον Τσάρο!».
Μπολσεβίκοι: «Μην εμπιστεύεστε τους Φιλελεύθερους στην πάλη ενάντια στον τσαρισμό!».
Οι Μπολσεβίκοι απορρίπτουν την έκκληση της Εργατικής Ομάδας για διαδηλώσεις υποστήριξης της Δούμας. Καλούν σε διαδήλωση ενάντια στις συλλήψεις των Μπολσεβίκων αντιπροσώπων στη Δούμα.
12 Φεβρουαρίου
Δεν υπάρχει πλέον κρέας στην Πετρούπολη. Τα αποθέματα αλευριού φθάνουν για ακόμη 10 μέρες. Γυναίκες εισβάλουν σε καταστήματα για ένα κομμάτι ψωμί.
13 Φεβρουαρίου
Όλα τα μέλη της Εργατικής Ομάδας στη Δούμα συλλαμβάνονται, με εξαίρεση τον πράκτορα της αστυνομίας Αμπρουσίμωφ. Ξεσπούν μαζικές διαδηλώσεις στην πρωτεύουσα.
14 Φεβρουαρίου
Η απεργία που έχει προκηρυχτεί από τους Μπολσεβίκους συνεχίζεται, ενώ οι Μενσεβίκοι καλούν σε απεργιακή συγκέντρωση για την υποστήριξη της Δούμας στο παλάτι της Ταυρίδας, οπού ξεκινάει τη συνεδρίαση της. Ενενήντα χιλιάδες εργάτες κατεβαίνουν σε απεργία, από 58 διαφορετικά εργοστάσια. Η αστυνομία προσπαθεί να συλλάβει διαδηλωτές, οι οποίοι όμως την απωθούν. Κανένας εργαζόμενος δεν κατευθύνεται προς το παλάτι της Ταυρίδας, όπως ήλπιζαν οι Μενσεβίκοι. Η επιτροπή Πετρούπολης του Μπολσεβίκικου κόμματος καλεί τους εργαζόμενους να ανατρέψουν τον Τσάρο. Στο μεταξύ, τα ρωσικά στρατεύματα προσπαθούν να αντεπιτεθούν ενάντια στα γερμανικά, αλλά η αντεπίθεση συντρίβεται. Οι σύμμαχοι πιέζουν για μια νέα αντεπίθεση, θέλοντας η Ρωσία να βγει αποδυναμωμένη μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
15 Φεβρουαρίου
Αναφορά της Υπηρεσίας Πληροφοριών: «Επανέρχεται το σύνθημα της γενικής απεργίας, κίνδυνος για αναβίωση του τρόμου». Οι φαντάροι γυρνώντας από το μέτωπο λένε: «Τι περιμένετε; Γιατί δεν τους ρίχνετε τους παλιανθρώπους; Αν ήμασταν εμείς εδώ, δε θα χάναμε χρόνο». Την ίδια στιγμή, ο Τσάρος επιχειρεί να καταργήσει την Επιτροπή Στρατιωτικής Βιομηχανίας και τη Ζεμγκόρ (Ενιαία Επιτροπή των Ενώσεων των Ζμστβο και των Πόλεων), οι οποίες ελέγχονται από τους φιλελεύθερους αστούς, αλλά εκείνοι παραμένουν οι πιο αποτελεσματικοί υπερασπιστές του καθεστώτος.
16 Φεβρουαρίου
Τους δύο πρώτους μήνες του 1917, 570.000 εργάτες συμμετείχαν σε πολιτικές απεργίες, η πλειονότητα των οποίων διεξήχθησαν στην πρωτεύουσα. Σε μεγάλες επιχειρήσεις, άνω των 1.000 εργατών, δούλευε το 17.8 % των εργατών στις ΗΠΑ. Στη Ρωσία το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 41%. Το 70% των εργατών της Πετρούπολης, δουλεύουν σε εργοστάσια άνω των χιλίων εργατών.
17 Φεβρουαρίου
Οι μισές από τις επενδύσεις στη Ρωσία γίνονται από ξένους, κυρίως Γάλλους και Βρετανούς. Το πολεμικό μέτωπο είναι αδύναμο. Ο Τσάρος είναι ένας κακός στρατηγός και τώρα το ξέρουν όλοι.
18 Φεβρουαρίου
Το άμεσο κόστος του πολέμου αυξήθηκε από 1,5 εκατομμύριο ρούβλια το 1914, σε 14,5 εκατομμύρια το 1916.
19 Φεβρουαρίου
Απεργίες και βίαιες συγκρούσεις ξεσπούν καθημερινά. Αστική τάξη: «Ο Τσάρος πρέπει να κάνει παραχωρήσεις». Τσάρος: «Η ηπιότητα των αστών είναι η μεγαλύτερη απειλή για το έθνος». Η απώλεια της Πολωνίας ήταν καταστροφική. Η Ρωσία έχει αποκοπεί από τον κόσμο. Οι σύμμαχοι θέλουν μια καινούρια επίθεση τον Απρίλιο.
20 Φεβρουαρίου
Οι πολεμικοί στόχοι της Ρωσίας είναι η κατάληψη της Κωνσταντινούπολης, μαζί με την Περσία και πιθανώς την Κίνα. Ο Ρωσικός στρατός όμως βαδίζει από ήττα σε ήττα. Η απώλεια της Πολωνίας έχει καταστροφικές συνέπειες. Η Ρωσία βρίσκεται σε αποκλεισμό από τον υπόλοιπο κόσμο. Το κόστος του πολέμου είναι δυσβάσταχτο. Οι πολεμικές δαπάνες αυξήθηκαν από 1.500 εκατομμύρια ρούβλια το 1914 σε 14.500 εκατομμύρια ρούβλια το 1916. Οι απεργίες και οι εξεγέρσεις είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο. Η αστική τάξη ζητά από τον Τσάρο να κάνει παραχωρήσεις. Ο Τσάρος όμως, θεωρεί τις παραχωρήσεις ένδειξη αδυναμίας.
21 Φεβρουαρίου
Οι “Times” προβλέπουν το τέλος του Τσαρισμού και παίρνουν το μέρος των Φιλελεύθερων: «Ήρθε η ώρα να φύγουν από το προσκήνιο οι υπουργοί που δεν μπορούν να εκπροσωπήσουν τη Ρωσία». Σε 2 μέρες είναι η επέτειος από την σύλληψη των μπολσεβίκων βουλευτών. Οι μπολσεβίκοι καλούν σε απεργίες. Η έλλειψη τροφίμων είναι διαδεδομένη. Ωστόσο υπάρχει αρκετό στάρι στη Ρωσία για να θρέψει τη Ρωσία για 2 χρόνια. Οι εργάτες του εργοστασίου Πουτίλωφ «βομβαρδίζουν» την αστυνομία με σκουριασμένα σίδερα. Οι Συμμαχική αντιπροσωπεία επιστρέφει στην Πετρούπολη από ένα σύντομο ταξίδι στην Μόσχα. Ο Γάλλος πρέσβης αποστέλλει μήνυμα στη Γαλλία: «Ενημέρωσε τον πρόεδρο της Δημοκρατίας για τη βαθιά μου ανησυχία. Μία επαναστατική κρίση ετοιμάζεται να ξεσπάσει στην Ρωσία».
22 Φεβρουαρίου
Πλησιάζει η επέτειος της σύλληψης των Μπολσεβίκων βουλευτών. Οι Μπολσεβίκοι καλούν σε απεργίες με την ευκαιρία της επετείου. Η πείνα έχει καταβάλει τον πληθυσμό της Πετρούπολης. Η προμήθεια τροφής είναι προβληματική. Η αστυνομία δέχεται «ένα χαλάζι από σκουριά και σίδερο» από τους εργάτες του εργοστασίου Πουτίλωφ. Η επανάσταση αρχίζει να φιγουράρει στους δρόμους.
Η Συμμαχική αντιπροσωπεία αναχωρεί για Γαλλία, Ιταλία και Αγγλία, μέσω του Μούρμανσκ. Η Δούμα προγραμματίζεται να ξεκινήσει τις εργασίες της σε 5 μέρες. Οι φιλελεύθεροι απαιτούν «μια υπεύθυνη κυβέρνηση» – όπου η εξουσία θα είναι μοιρασμένη ανάμεσα στον Τσάρο και την αστική τάξη. Ενάντια στον Τσάρο, η Βρετανία στηρίζει τους φιλελεύθερους που είναι πιο «ευαίσθητοι» ως προς τα βρετανικά συμφέροντα. Στην Πετρούπολη υφίστανται τρία νόμιμα συνδικάτα (λιθογράφοι, φαρμακοποιοί και βοηθοί καταστημάτων) και έντεκα παράνομα – όλα μικροσκοπικά και αναποτελεσματικά. Αναφορές από τη Μόσχα, το Νίζνι Νόβγκοροντ και αλλού: «Παράνομα φυλλάδια μοιράστηκαν και διαβάστηκαν με ενδιαφέρον – το μίσος για την κυβέρνηση είναι διάχυτο…».
23 Φεβρουαρίου
100.000 εργάτες συμμετέχουν στην απεργία που καλούν οι Μπολσεβίκοι προς τιμήν των συλληφθέντων Μπολσεβίκων αντιπροσώπων στη Δούμα. Πενήντα οκτώ εργοστάσια συμμετέχουν στην απεργία στην Πετρούπολη. Αντιπολεμικά συνθήματα ακούγονται παντού. Οι εργάτες του εργοστασίου Πουτίλωφ διαδηλώνουν με συνθήματα «Κάτω ο πόλεμος», «Κάτω η κυβέρνηση», «Ζήτω η Δημοκρατία». Ο στρατηγός Χαμπάλωφ απαγορεύει τις δημόσιες συγκεντρώσεις: «Κάθε αντίσταση στις αρχές θα καταστέλεται με τα όπλα». Η Δούμα έχει περιοριστεί σε ρόλο ενός παθητικού θεατή. Ο Ροτζιάνκο προειδοποιεί τον Τσάρο:«Επαναστατικές ομάδες έχουν παρασύρει το προλεταριάτο της Πετρούπολης».
24 Φεβρουαρίου
Οι απεργίες και οι διαδηλώσεις συνεχίζονται σήμερα. Αυξάνονται οι ελλείψεις στο ψωμί. Οι υπουργοί Εσωτερικών και Πολέμου μαζί με τον στρατηγό Χαμπάλωφ, στρατιωτικό διοικητή της Πετρούπολης, στέλνουν ενισχύσεις στην πρωτεύουσα. Οι Μπολσεβίκοι είναι μόλις 2-3.000, όμως η πλειοψηφία των εργαζομένων στην Πετρούπολη δείχνει συμπάθεια στα αντιπολεμικά τους συνθήματα.
25 Φεβρουαρίου
Οι απεργίες και οι διαδηλώσεις συνεχίζονται σήμερα. Η έλλειψη ψωμιού μεγαλώνει. Ο Χαμπάλωφ εξετάζει το ενδεχόμενου εισαγωγής δελτίου στο ψωμί. Η πλησιέστερη στους Μπολσεβίκους σχετικά με την τακτική και τη θέση τους για τον πόλεμο, είναι η «Διαχτιδική Οργάνωση» («Μεζραγιόντσι») που φημολογείται ότι βρίσκεται κοντά στις απόψεις του Τρότσκι.
Εργάτες του Βίμποργκ (Μπολσεβίκοι) ορμούν σε αστυνομικά τμήματα και κόβουν τις τηλεφωνικές γραμμές προς τα κυβερνητικά γραφεία. Ένοπλες συγκρούσεις με την αστυνομία λαμβάνουν χώρα, με πολλούς νεκρούς και τραυματίες. Εν τω μεταξύ, η αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα γράφει στον Νικόλα τον Β’: «Πρόκειται για μια εκστρατεία αλητών, με άντρες και γυναίκες που φωνάζουν ότι δεν έχουν ψωμί… όλα αυτά θα περάσουν σίγουρα». Ο Στρατηγός Χαμπάλωφ (Διοικητής της περιφέρειες της Πετρούπολης), κάτω από τις διαταγές του Τσάρου, απειλεί ότι θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο για να απαγορεύσει όλες τις διαδηλώσεις.
26 Φεβρουαρίου
Νωρίς το πρωί της Κυριακής, η αστυνομία προχωράει σε μαζικές συλλήψεις πάνω από 100 ηγετών επαναστατικών οργανώσεων. Οι στρατιώτες του Στρατηγού Χαμπάλωφ, δρώντας κάτω από τις διαταγές του Τσάρου, πυροβολούν εργαζόμενους που απεργούν. Εκατόν εξήντα εννέα εργάτες σκοτώνονται και πάνω από 1.000 τραυματίζονται. Στις 4 το απόγευμα, οι στρατιώτες του τέταρτου συντάγματος Παβλόφσκι, εξοργισμένοι, από τους πυροβολισμούς κατά των εργατών, κατεβαίνουν στους δρόμους προσπαθώντας να τους σταματήσουν. Στο δρόμο, η αστυνομία προσπαθεί να τους σταματήσει και ξεκινάει ανταλλαγή πυροβολισμών. Ο στρατηγός Χαμπάλωφ διατάζει το σύνταγμα να παραδώσει τα όπλα. Αρκετοί στρατιώτες αρνούνται και περνούν με το μέρος των διαδηλωτών. Οι Μπολσεβίκοι εργάτες στη συνοικία του Βίμποργκ σχεδιάζουν να μετατρέψουν τα γεγονότα σε ένοπλη εξέγερση.
27 Φεβρουαρίου
Μπολσεβίκοι επισκέπτονται στρατιώτες του συντάγματος Βολίνσκι με τη πρόθεση να αποκτήσουν μια καλή σχέση. Πριν το μεσημέρι, οι στρατιώτες αποφασίζουν να σκοτώσουν τον διοικητή του τμήματος που πυροβόλησε τους διαδηλωτές τη προηγούμενη μέρα. Οπλίζονται από μόνοι τους και διαδίδουν το πλάνο σε ολόκληρο το σύνταγμα. Μέχρι το απόγευμα, τα συντάγματα Λιτόφσκι και Πρεομπαζένσκι εντάσσονται στον νέο αυτό στρατό και ορμούν στη κεντρική αποθήκη υλικού, από όπου παίρνουν 40.000 τουφέκια. Πλήρως οπλισμένοι, κατευθύνονται στις φυλακές του Κρέστι προκειμένου να απελευθερώσουν πολιτικούς κρατούμενους. Με το που πέφτει η νύχτα, 66.000 άντρες της φρουράς της Πετρούπολης – που μία μέρα πριν είχαν διαταχτεί να πυροβολήσουν απεργούς εργάτες – έχουν τώρα ενωθεί με τους απεργούς και είναι πλήρως οπλισμένοι! Οι Μπολσεβίκοι συνεχίζουν να προπαγανδίζουν την ανάγκη να σχηματιστεί μια νέα κυβέρνηση και οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι (εργάτες, αγρότες και στρατιώτες) από το Σοβιέτ της Πετρούπολης φτάνουν στο παλάτι της Ταυρίδας, δημιουργώντας την Εκτελεστική Επιτροπή. Ενώ η βάση των Μπολσεβίκων έκανε εξαιρετική δουλειά στην οργάνωση του επαναστατικού κινήματος, οι Μπολσεβίκοι δεν τα πήγαν καλά στις εκλογές του Σοβιέτ. Οι Μενσεβίκοι και οι Σοσιαλεπαναστάτες, που υπόσχονται τα πάντα, έχουν πολύ καλύτερα αποτελέσματα. Και τα δύο κόμματα πιστεύουν ότι η επανάσταση οφείλει να είναι αστική, πριν η χώρα μπορέσει να κινηθεί προς το σοσιαλισμό σε κάποιο απροσδιόριστο μέλλον (αυτή η πολιτική θεωρία ονομάζεται «Θεωρία των Σταδίων»). Εν τω μεταξύ, οι τροχοί της παλιάς εξουσίας δεν έχουν σταματήσει να γυρνάνε. Ο Ροντζιάνκο καλεί σε σύγκληση της Δούμας, ώστε να βγει ένα σχέδιο δράσης. Δημιουργείται μια Προσωρινή Επιτροπή, η οποία ζητά επειγόντως από τον Τσάρο να μοιραστεί την εξουσία με έναν πρωθυπουργό, ώστε να σώσει τη θέση του. Ο Τσάρος αρνείται.
28 Φεβρουαρίου
«Ο μουζίκος είναι γνωστός για την αντοχή και τη μοιρολατρεία, την ευγένεια και την πραότητά του, την υποτακτικότητά του που συχνά συνορεύει με το μεγαλείο. Και ξαφνικά θα τον δεις να σηκώνει το ανάστημά του και να εξεγείρεται. Η τυφλή του οργή ξαφνικά τον υποχρεώνει στα πιο σοκαριστικά εγκλήματα, άγριες πράξεις εκδίκησης και παροξυσμού κακίας και αγριότητας.» – Μωρίς Παλαιολόγκ, Γάλλος Πρέσβης στη Ρωσία το 1917.
\
Μετάφραση από την ιστοσελίδα «In Defence of October» – www.bolshevik.info: Ηλίας Κυρούσης, Σταμάτης Καραγιαννόπουλος, Πάτροκλος Ψάλτης
Επιμέλεια: Σταμάτης Καραγιαννόπουλος
