Το περασμένο Σάββατο, περίπου 450.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν σε 12 πόλεις του Ισραήλ για να διαδηλώσουν στο πλαίσιο του μαζικού κινήματος διαμαρτυρίας που έχει ξεσπάσει στη χώρα από τα μέσα του καλοκαιριού. Από αυτούς, πάνω από 300.000 διαδήλωσαν στο Τελ Αβίβ, πάνω από 50.000 στην Ιερουσαλήμ και 40.000 περίπου στη Χάιφα. Αυτή ήταν αναμφισβήτητα η πιο μαζική μέρα δράσης του κινήματος από το ξεκίνημά του.
Οι διοργανωτές είχαν ονομάσει τη μέρα δράσης «διαδήλωση του ενός εκατομμυρίου», αλλά τις τελευταίες μέρες είχαν θέσει ως στόχο οι διαδηλωτές να ξεπεράσουν τις 300.000 τις προηγούμενης πανεθνικής κινητοποίησης, πριν από ένα μήνα. Αναμφισβήτητα, οι 450.000 διαδηλωτές αποτελούν αριθμό ρεκόρ για την Ισραηλινή κοινωνία, σε ένα κράτος που αριθμεί μόνο 7,7 εκατομμύρια κατοίκους. Ακόμα μεγαλύτερη από τη συμμετοχή, είναι η συνολική υποστήριξη του κινήματος στις τάξεις του πληθυσμού, που φθάνει το εκπληκτικό 90% σύμφωνα με τα τελευταία γκάλοπ.
Τα γεγονότα που συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες στο Ισραήλ, αναμφισβήτητα μπορούμε να τα χαρακτηρίσουμε ως ιστορικής σημασίας. Τα βαθιά καταπιεσμένα και εκμεταλλευόμενα στρώματα του πληθυσμού της χώρας, οι μαθητές, οι φοιτητές, οι άνεργοι, οι γυναίκες, τα μικρομεσαία στρώματα της πόλης και της υπαίθρου και φυσικά, οι εργάτες της βιομηχανίας, έχοντας νικήσει κάθε φόβο και αυταπάτες, και έχοντας «πιάσει» απ ό,τι φαίνεται το «επαναστατικό νήμα» από τον αραβικό κόσμο, ξεχύνονται καθημερινά στους δρόμους, με απεργίες και με διαδηλώσεις που στρέφονται πλέον ανοιχτά ενάντια στην ακροδεξιά Σιωνιστική κυβέρνηση Νετανιάχου.
Η ταχύτατη ανάπτυξη και η πρωτοφανής μαζικότητα του κινήματος εξέπληξε ακόμα και τους διοργανωτές. Ταυτόχρονα όλο και περισσότεροι κλάδοι εργαζομένων, τόσο του δημόσιου όσο και του ιδιωτικού τομέα, κατέβηκαν τις προηγούμενες βδομάδες σε απεργία συμμετέχοντας με αυτόν τον τρόπο ενεργά στο κίνημα,.
Τα αιτήματα που κυριαρχούν όλη αυτή την περίοδο στους δρόμους του Ισραήλ, δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα αιτήματα των επαναστατημένων λαών του Αραβικού κόσμου, αλλά και από αυτά που κυριαρχούν στη Ελλάδα, την Ισπανία και τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης. Ο λαός του Ισραήλ απαιτεί «κοινωνική δικαιοσύνη» με δραστική μείωση των τιμών των βασικών ειδών διατροφής, των σπιτιών και των καυσίμων, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, αυξήσεις στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, να μπουν φυλακή όλοι οι διεφθαρμένοι κρατικοί αξιωματούχοι. Συνθήματα όπως το «Μουμπάρακ, Άσσαντ, Νετανιάχου είστε ίδιοι» ή όπως το χιουμοριστικό «Walk like an Egyptian», αντανακλούν την άρρηκτη σχέση της Ισραηλινής με την Αραβική επανάσταση.
Στο λαό του Ισραήλ φαίνεται ξεκάθαρα ότι δεν αρκεί απλά η απομάκρυνση αυτής της κυβέρνησης από την εξουσία. Η ακόλουθη δήλωση μιας νεαρής διαδηλώτριας είναι ενδεικτική για την ψυχολογία και για τις διαθέσεις που επικρατούν ανάμεσα στις επαναστατημένες μάζες: «Δεν θέλουμε μόνο να φύγει η κυβέρνηση. Θέλουμε να αλλάξουμε συνολικά τους κανόνες του παιχνιδιού, να ξαναβρούμε την αξιοπρέπειά μας και από δω και πέρα να αποφασίζουμε εμείς για ό,τι μας αφορά».
Αυτό το πρωτοφανές κίνημα των ισραηλινών μαζών, όπως ήταν φυσικό, πανικόβαλε την ισραηλινή άρχουσα τάξη, η οποία χρησιμοποίησε όλα τα μέσα που κατείχε για να το καταστείλει. Ενδεικτικά μπορούμε να αναφέρουμε την ωμή βία που χρησιμοποίησε κατ’ επανάληψη η αστυνομία κατά των διαδηλωτών, προκειμένου να τους κατατρομοκρατήσει, αλλά και να τους δώσει και ένα «μάθημα» που «είχαν το θράσος» να τα βάλουν με την κυβέρνησή τους. Επίσης, σε κάθε μεγάλη κινητοποίηση, η κυβέρνηση διέταζε τους διορισμένους από αυτήν γραφειοκράτες συνδικαλιστές ηγέτες των μηχανοδηγών, να σταματάνε τη λειτουργία του σιδηροδρομικού δικτύου, προκειμένου να μην υπάρχει η δυνατότητα για χιλιάδες ανθρώπους να συμμετέχουν στις διαδηλώσεις.
Συμπληρωματικά με τα παραπάνω, η κυβέρνηση εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τις καταστροφικές για το κίνημα τρομοκρατικές επιθέσεις των φονταμενταλιστών της Χαμάς, καλώντας τον λαό να σταματήσει να αγωνίζεται, γιατί τώρα «πρέπει σύσσωμο το έθνος να πολεμήσει ενάντια στους τρομοκράτες Παλαιστινίους». Φυσικά οι εξαγγελίες αυτές, συνοδεύτηκαν και με βομβαρδισμούς στη Λωρίδα της Γάζας, που είχαν σαν αποτέλεσμα για άλλη μια φορά εκατοντάδες νεκρούς και τραυματισμένους Παλαιστινίους.
Το πρόβλημα της ηγεσίας
Η αυτοαποκαλούμενη ηγεσία του κινήματος (η οποία δεν εκλέχτηκε ποτέ και από κανέναν), όλο αυτόν τον καιρό έχει κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να αποπροσανατολίσει και να απογοητεύσει τους εργαζομένους, βοηθώντας σε τελική ανάλυση την κυβέρνηση και την άρχουσα τάξη στο «θεάρεστο» έργο τους, αυτό της κατάπνιξης του κινήματος. Αρχικά, κάλεσαν σε σταμάτημα των μαζικότατων διαδηλώσεων στην πρωτεύουσα Τελ Αβίβ, προκειμένου να γίνονται μικρότερες «τοπικές» διαδηλώσεις στις διάφορες επαρχίες, ευτυχώς χωρίς να πείσουν κανέναν. Οι μεγάλες διαδηλώσεις όμως του Τελ Αβίβ, αποτελούν σημαντικότατο στοιχείο για την πρόοδο του κινήματος, αφού συγκεντρώνουν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους από διαφορετικά μέρη, οι οποίοι γνωρίζονται, ενώνονται στον αγώνα, συζητάνε, ανταλλάσουν εμπειρίες και έτσι ριζοσπαστικοποιείται και δυναμώνει το κίνημα στο σύνολό του. Ήταν ακριβώς αυτές τις διαδηλώσεις του Τελ Αβίβ που από την αρχή φοβόταν πιο πολύ η άρχουσα τάξη και ήθελε να τις διαλύσει.
Επίσης, η ηγεσία των φοιτητών και των μαθητών, σε πλήρη σύμπνοια και συνεννόηση με την μη εκλεγμένη ηγεσία του κινήματος, πρότειναν τη δημιουργία μιας «επιτροπής ειδικών», η οποία θα αναλάβει τάχα να λύσει τα οικονομικά προβλήματα του λαού του Ισραήλ. Όπως όμως είναι φυσικό, αυτή η επιτροπή που θα αποτελείται από οικονομολόγους, νομικούς, ακαδημαϊκούς και άλλους «υπηρέτες» του καπιταλισμού, είναι ανίκανη να κάνει το παραμικρό βήμα προς την επίλυση των προβλημάτων του λαού, αφού λόγω της φύσης της δεν μπορεί να φτάσει στη ρίζα του προβλήματος, δηλαδή στην εξάρτηση του Ισραήλ από τις αμερικάνικες χρηματοδοτήσεις, που μετατρέπει αυτό το κράτος σε πειθήνιο όργανο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στη περιοχή, προωθεί τους εποικισμούς στην Παλαιστίνη, τη διαίρεση μεταξύ εβραίων και αράβων εργατών και βέβαια, αυτή η επιτροπή δεν θα μπορέσει να λύσει την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση που εξωθεί τους τραπεζίτες και τους κεφαλαιοκράτες παγκοσμίως σε μια τρομακτική επίθεση στο επίπεδο ζωής των εργαζομένων προκειμένου να διατηρήσουν τα υπερκέρδη τους. Σήμερα κάθε Ισραηλινός εργαζόμενος, άνεργος, φοιτητής, αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι οι «λύσεις» που του προτείνει η ηγεσία του κινήματος δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν κανένα από τα προβλήματά του και ότι μόνο η κυβέρνηση και η αστική τάξη κερδίζουν με τέτοιου είδους «ηγεσίες».
Το επαναστατικό κίνημα των τελευταίων μηνών άνοιξε το «κουτί της Πανδώρας». Οι μάζες συνειδητοποίησαν την δύναμή τους και είδαν τι είναι ικανές να κάνουν. Αργά ή γρήγορα, όταν οι ίδιες οι μάζες το αποφασίσουν, και αφού αναλύσουν τα συμπεράσματα που αποκόμισαν από αυτήν τους την εμπειρία, θα ξαναξεχυθούν στους δρόμους. Αυτή τη φορά πιο ώριμες και με ανώτερο πολιτικό επίπεδο. Έτοιμες να οργανωθούν δημοκρατικά και να εκλέξουν νέες, πραγματικές αυτή τη φορά, ηγεσίες, που θα ελέγχονται, θα λογοδοτούν, και θα εκφράζουν την ίδια τη βάση.
Γιατί ξέσπασε το κίνημα;
Αυτό το επαναστατικό κύμα που συντάραξε συθέμελα την ισραηλινή κοινωνία και που αντικειμενικά στρέφεται ενάντια στον ίδιο τον καπιταλισμό, έχει πανικοβάλει διεθνώς τους στρατηγούς του κεφαλαίου. Για πολλούς έπεσε σαν «κεραυνός εν αιθρία». Κανείς δεν το περίμενε, κανείς δεν το είχε προβλέψει. Οι αστοί μιλούσαν για ένα «σταθερό κράτος». Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός θεωρούσε πως είχε ένα χωροφύλακα των συμφερόντων του στην περιοχή, ο οποίος δεν απειλούταν ούτε από εξωτερικούς, ούτε από «εσωτερικούς» εχθρούς. Οι ηγεσίες της Αριστεράς ανά τον κόσμο από την άλλη (φυσικά και στη χώρα μας), μη έχοντας καμία εμπιστοσύνη στον ισραηλινό εργαζόμενο λαό, μιλούσαν για «ευκατάστατους εργαζόμενους, που δεν θα στρέφονταν ποτέ κατά των κυβερνήσεών τους, για όργανα των Αμερικάνων στην περιοχή, για εργαζόμενους τυφλωμένους με εθνικιστικό μίσος εναντίον των Αράβων…».
Η ίδια η επανάσταση όμως, ήρθε να σαρώσει όλες αυτές τις απόψεις. Οι «τυφλωμένοι σιωνιστές εργαζόμενοι» τώρα στρέφονται με οργή και μίσος, όχι εναντίον του παλαιστινιακού λαού, αλλά εναντίον της «δικής» τους άρχουσας τάξης, του «δικού» τους καπιταλισμού και της «δικής» τους κυβέρνησης. Η «σταθερή» ισραηλινή κυβέρνηση, ο «σταθερός» χωροφύλακας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, τώρα κινδυνεύει να καταρρεύσει, όπως οι κυβερνήσεις των Μπεν Αλί και Μουμπάρακ «σαν πύργος από τραπουλόχαρτα».
Από την ίδρυση του ισραηλινού κράτους μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ‘70, η ισραηλινή άρχουσα τάξη είχε τη δυνατότητα, εξαιτίας της τεράστιας μεταπολεμικής οικονομικής ανάπτυξης, αλλά και των τεράστιων επιδοτήσεων που δεχόταν από τις ΗΠΑ, να διατηρεί ένα σχετικά υψηλό βιοτικό επίπεδο για τον λαό. Από το 1977 όμως μέχρι σήμερα, σαν αποτέλεσμα της κρίσης του καπιταλισμού, η ισραηλινή εργατική τάξη δέχεται απανωτές επιθέσεις στο βιοτικό της επίπεδο, οι μισθοί πέφτουν συνεχώς και η ανεργία βρίσκεται σε σταθερά υψηλά επίπεδα. Είναι χαρακτηριστικό, ότι το 1/6 του κρατικού προϋπολογισμού πηγαίνει σε αμυντικές δαπάνες και κυρίως για την αγορά όπλων, ενώ το σύστημα υγείας της χώρας καταρρέει λόγω έλλειψης χρηματοδότησης (όλο και περισσότερα νοσοκομεία κλείνουν, νοσηλευτικό προσωπικό απολύεται κλπ). Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση επιδοτεί με τεράστια ποσά τους καπιταλιστές, ενώ είναι ενδεικτικό ότι 16 μόνο οικογένειες στη χώρα κατέχουν το 20% των επιχειρήσεων.
Τα τελευταία 35 χρόνια, η ισραηλινή άρχουσα τάξη θέλοντας να αποστρέψει την οργή του ισραηλινού λαού από το πρόσωπό της, ενέτεινε την εθνικιστική-σιωνιστική προπαγάνδα. Για να δημιουργηθεί κλίμα εθνικής ενότητας, ο λαός έπρεπε να πειστεί πως για τη φτώχεια και τη δυστυχία του φταίνε οι Παλαιστίνιοι και οι υπόλοιποι αραβικοί λαοί. Η σημερινή όμως βαθιά κρίση του καπιταλισμού και η απότομη, ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια και εξαθλίωση που χτύπησε τις ισραηλινές μάζες, της «χάλασε» τα σχέδια. Η ταξική πάλη άρχισε να οξύνεται «επικίνδυνα». Τον τελευταίο χρόνο το εργατικό κίνημα στο Ισραήλ έδωσε μια σειρά από πολύ σημαντικούς αγώνες (τους οποίους τα διεθνή μέσα ενημέρωσης εντέχνως αποσιώπησαν), με προεξάρχουσες τις απεργίες των λιμενεργατών, των νοσοκόμων και των εργαζομένων στο σιδηρόδρομο. Οι αγώνες αυτοί προμήνυαν την επαναστατική έκρηξη που συγκλονίζει τώρα την ισραηλινή κοινωνία από την κορφή ως τα νύχια.
Ποια είναι η λύση;
Γενικά, μια επανάσταση ξεσπάει όταν οι αντιφάσεις και οι ανταγωνισμοί της κοινωνίας φτάνουν στην αποκορύφωσή τους. Τότε, οι καταπιεζόμενοι δεν μπορούν και δεν θέλουν πια να κυβερνηθούν όπως πριν, συνειδητοποιούν τη δύναμή τους και θέλουν να πάρουν οι ίδιοι τις ζωές και τη μοίρα τους στα χέρια τους. Την ίδια στιγμή, οι καταπιεστές δεν μπορούν να κυβερνήσουν όπως πριν, η κατάσταση ξεφεύγει από τον έλεγχό τους, οι διασπάσεις και οι έριδες στο εσωτερικό τους είναι αναπόφευκτες. Αυτά τα στοιχεία σήμερα υπάρχουν, σαν αποτέλεσμα της ιστορικής κρίσης του καπιταλισμού, όχι μόνο στο Ισραήλ, αλλά σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Η απότομη πτώση του επιπέδου ζωής τους, δρα σαν ένα τεράστιο σοκ στη συνείδηση των μαζών παγκοσμίως, τις κινητοποιεί και τις σπρώχνει στο δρόμο της επανάστασης.
Αυτή είναι η αιτία των μεγάλων επαναστάσεων στον αραβικό κόσμο και των μεγάλων ταξικών αγώνων που αρχίζουν να διαφαίνονται και στις υπόλοιπες χώρες, συμπεριλαμβανομένης φυσικά και της Ελλάδας. Όλα αυτά τα κινήματα είναι ιστορικής σημασίας, γιατί μετά από πολλά χρόνια αντικειμενικά στρέφονται κατά του ίδιου του σάπιου και ιστορικά ξεπερασμένου καπιταλισμού, καταδεικνύοντάς τον σαν τον αποκλειστικό υπεύθυνο της εξαθλίωσης και της δυστυχίας των λαών. Μπροστά στα μάτια μας ξεδιπλώνεται ολοφάνερα η αρχή (απλά και μόνο η αρχή) της παγκόσμιας επανάστασης. Το Ισραήλ αποτελεί ένα ακόμα επεισόδιο της παγκόσμιας αυτής διαδικασίας που μόλις τώρα ξεκινάει.
Η εργατική τάξη και τα υπόλοιπα εκμεταλλευόμενα στρώματα του Ισραήλ, που τόση αντι-αραβική προπαγάνδα δέχτηκαν για δεκαετίες, αφού κατάλαβαν μέσα από τη σκληρή τους εμπειρία ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός τους, φαίνεται να γοητεύτηκαν από τον ηρωισμό και την αυταπάρνηση των Αράβων αδελφών τους (οι οποίοι επίσης βρίσκονται απλά και μόνο στην αρχή της δικής τους επανάστασης) και αποφάσισαν να πάρουν τη σκυτάλη και να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους.
Η λύση για τους λαούς του Ισραήλ και της Παλαιστίνης είναι κοινή και δεν μπορεί να βρίσκεται στα πλαίσια του σημερινού συστήματος που ευθύνεται για όλα τα δεινά της ανθρωπότητας, δηλαδή του καπιταλισμού. Πολύ δε περισσότερο, δεν μπορεί να βρίσκεται μέσα στα στενά εθνικών κρατών, όπως αποδεικνύεται από τη γιγαντιαία ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων στην εποχή μας, αλλά και από την κατάρρευση των σταλινικών κρατών. Η εργατική τάξη του Ισραήλ, όμοια και αυτή της Παλαιστίνης, σε συμμαχία με τα υπόλοιπα καταπιεσμένα στρώματα του πληθυσμού, πρέπει να ανατρέψουν τις εθνικές αστικές τους τάξεις, να πάρουν την εξουσία, να ενώσουν τις παραγωγικές δυνάμεις των δύο χωρών και να εγκαθιδρύσουν έτσι μια σοσιαλιστική ομοσπονδία του Ισραήλ και της Παλαιστίνης, όπου την οικονομία θα τη διοικούν και θα τη σχεδιάζουν δημοκρατικά οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, με μόνο γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες, σαν ένα πρώτο βήμα για τις ενωμένες σοσιαλιστικές πολιτείες ολόκληρου του κόσμου.
Μόνο ένα τέτοιο πρόγραμμα θα βάλει μια για πάντα τέλος στη φτώχεια και στην εξαθλίωση των λαών, και ταυτόχρονα θα τερματίσει τους πολέμους, τα εθνικιστικά μίση και τους αλληλοσκοτωμούς. Οι εβραίοι και οι άραβες, οι ισραηλινοί και οι παλαιστίνιοι εργαζόμενοι είναι αδέρφια, που οι αστικές τους τάξεις, για να διατηρήσουν την εξουσία τους, τους κρατάνε χώρια, σύμφωνα με το κανόνα του «διαίρει και βασίλευε». Απ ό,τι φαίνεται όμως από τα τελευταία επαναστατικά γεγονότα, οι λαοί αρχίζουν σιγά-σιγά να στρέφονται ενάντια στους πραγματικούς τους εχθρούς.
Δημήτρης Κουμαρέλας
Διαβάστε σχετικά:
Israel: Capitalists and fundamentalists won’t succeed in derailing revolutionary movement
Israeli workers and youth join the revolutionary wave
