Εάν κάποιος αποδεχόταν την αφελή και επιφανειακή προσέγγιση των λιγότερο σοβαρών μέσων ενημέρωσης, θα μπορούσε να διαμορφώσει την πεποίθηση ότι η Ιταλία έχει μετακινηθεί στα δεξιά εξαιτίας της «αριστερής» κυβέρνησης Πρόντι. Αλλά τίποτα δεν βρίσκεται πιο μακριά από την αλήθεια απ’ ό,τι αυτή η άποψη. Ο Πρόντι δεν είναι μια φυσιογνωμία της αριστεράς. Είναι ξεκάθαρα ένας εκπρόσωπος της αστικής τάξης. Στο παρελθόν, τον έδεναν πολιτικοί δεσμοί με τη ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Ενώ οι κυβερνητικές πολιτικές του υπαγορεύονταν από τους καπιταλιστές.
Η προηγούμενη κυβέρνηση Μπερλουσκόνι (2001-2006) είχε εισάγει μια σειρά από σκληρές περικοπές στα εργατικά δικαιώματα, μεταξύ των οποίων τον Νόμο Νο.30 (Νόμος Biagi) που έθεσε πρώτος ευρέως τις ελαστικές σχέσεις εργασίας. Είχε, επίσης, περάσει έναν νόμο με τον οποίο η ηλικία συνταξιοδότησης θα αυξανόταν σταδιακά, μετά το 2010.
Όταν ο Πρόντι ανέβηκε στην εξουσία τίποτα από αυτά δεν ανατράπηκε. Ο Πρόντι συνέχισε από εκεί που ‘χε σταματήσει ο Μπερλουσκόνι. Συνέχισε να κόβει από τις δημόσιες δαπάνες φορτώνοντάς τες όλο και περισσότερο στις τοπικές αρχές (δημοτικά συμβούλια, επαρχιακά και περιφερειακά συμβούλια) αναγκάζοντάς τες σε πολλές περιοχές να βρουν πόρους αυξάνοντας την τοπική φορολογία, όπως το ICI (δημοτικά τέλη) και τον ειδικό φόρο αποκομιδής σκουπιδιών. Πολλά δημοτικά συμβούλια έχουν ήδη από τότε πιεστεί να ιδιωτικοποιήσουν την παροχή νερού, με επακόλουθο την αύξηση των λογαριασμών του νερού. Γι’ αυτό έχουν υπάρξει κατά τόπους πολλές διαμαρτυρίες, ειδικά στο Νότο, όπου ο κόσμος έχει αυτοοργανωθεί για να αντισταθεί σε αυτές τις αυξήσεις.
Σε αποκορύφωση όλων αυτών ο Πρόντι έλαβε μια ανοιχτά αλαζονική στάση έναντι των αιτημάτων που εγείρονταν από τ’ αριστερά, συμπεριλαμβανομένων σημαντικών τοπικών μαζικών κινημάτων, όπως το κίνημα ενάντια της επέκτασης της στρατιωτικής βάσης του ΝΑΤΟ στη Βιτσέντζα, καθώς και του κινήματος του συνόλου των κατοίκων του Val di Susa (στις Άλπεις) ενάντια στα εκτεταμένα έργα υποδομής που θα εξυπηρετούσαν το άνοιγμα μιας νέας γραμμής για τραίνα ταχείας κυκλοφορίας. Και στις δύο περιπτώσεις ο Πρόντι έδωσε ένα ηχηρό χαστούκι σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων που διαμαρτύρονταν και επέστρεψε στις πολιτικές του προτεραιότητες σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.
Όλα αυτά οδήγησαν σε μια αυξανόμενη αντιπάθεια απέναντι στην κυβέρνηση Πρόντι. Μπορούμε να πούμε ότι ο Πρόντι έκανε αρκετά λίγα για τους αστούς, με την έννοια ότι οι επιθέσεις του δεν θεωρήθηκαν αρκετά σκληρές και πάρα πολλά εναντίον των εργαζομένων που έχουν πιεστεί ως προς τα όρια εκείνων που μπορούν να αντέξουν. Η αποτυχία του ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ να σημειώσει μια σημαντική επιτυχία όπως ανέμενε, μπορεί να εξηγηθεί μόνο στη βάση αυτής της πρόσφατης εμπειρίας. Το ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ αντιμετωπίζεται, ήδη, σαν την κυβέρνηση Πρόντι ενσαρκωμένη σε ένα κόμμα.
Το ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ έλαβε την στήριξη ενός σημαντικού τμήματος της ιταλικής αστικής τάξης. Το βλέπουμε αυτό σε κάποιες από τις υποψηφιότητες που περιλαμβάνονταν στα ψηφοδέλτιά του. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις όπως του Matteo Colaninno, πρώην προέδρου των Νέων Βιομηχάνων (το νεανικό αντίστοιχο του CBI στη Βρετανία), ή του Massimo Calearo, προέδρου της Ένωσης Μηχανολογικών Βιομηχανιών, τη «Federmeccanica».
Το ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ στην πραγματικότητα σχηματίσθηκε για να εφοδιάσει τους Ιταλούς αστούς με αυτό που προσδοκούσαν, δηλαδή ένα αληθινά δικό τους κόμμα. Το γεγονός ότι για να πετύχουν κάτι τέτοιο έπρεπε να υπολογίζουν στο κύριο σώμα από ο,τι απέμεινε από το παλιό ΙΤΑΛΙΚΌ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ είναι μία ένδειξη της αδυναμίας τους σε αυτό το πεδίο. Το πλεονέκτημα του ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ για τα αφεντικά έγκειται στο γεγονός πως ακόμη έχει έναν σημαντικό δεσμό με τα συνδικάτα. Μπορεί, λοιπόν, να λογαριάζει πάνω στην σύμπραξη των ηγετών της δεξιάς τάσης του CGIL και των άλλων συνδικάτων.
Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν ήταν αρκετό για να καθορίσει τη νίκη του ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ στις εκλογές. Η εμπειρία της κυβέρνησης Πρόντι με τις αντιλαϊκές πολιτικές της, είχε εξασθενήσει τη γοητεία του απέναντι σε ένα σημαντικό στρώμα του εργατικού πληθυσμού. Αλλά για την Ιταλική άρχουσα τάξη αυτά που έκανε η κυβέρνηση Πρόντι δεν ήταν αρκετά. Τώρα πια, κατά την περίοδο στην οποία εισερχόμαστε, απαιτεί σιδερένια πυγμή (από τις κυβερνήσεις της).
Η παγκόσμια οικονομία επιβραδύνεται. Οι Η.Π.Α. βρίσκονται ξεκάθαρα σε ύφεση και αυτό θα είναι σύντομα αισθητό στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Ιταλία. Κατά την πρόσφατη περίοδο, όταν οι περισσότερες από τις καπιταλιστικές δυνάμεις γνώριζαν μια σημαντική ανάπτυξη, η Ιταλία κατόρθωσε μια ασθενή και πολύ μικρότερη οικονομική ανάκαμψη. Η αλήθεια είναι πως ο ιταλικός καπιταλισμός δεν μπορεί να αντέξει τον ανταγωνισμό των καλύτερα εξοπλισμένων οικονομιών στην παγκόσμια αγορά.
Αυτό εξηγεί γιατί τα αφεντικά στην Ιταλία προετοιμάζονται για μια σημαντική επίθεση στην εργατική τάξη. Ο Montezemolo, ο ηγέτης της Ιταλικής Βιομηχανικής Συνομοσπονδίας (Confindustria), μιας ένωσης δηλαδή των αφεντικών, έχει ξεκαθαρίσει πλήρως τι αναμένει από την επόμενη κυβέρνηση. Απαιτεί ραγδαίες ιδιωτικοποιήσεις όσων λίγων περιουσιακών στοιχείων έχουν απομείνει στο δημόσιο. Απαιτεί έως το 2010 η Ιταλία να έχει αποκτήσει έναν εξισορροπημένο προϋπολογισμό. Κάτι τέτοιο, θα απαιτήσει μεγάλες περικοπές σε όλα τα πεδία.
Ενώ καλεί σε περικοπές για τους εργαζομένους, απαιτεί περισσότερες παραχωρήσεις για τα αφεντικά, όπως είναι οι φοροελαφρύνσεις των καπιταλιστών. Στο μέτωπο των μισθών, εξαιτίας της ενδοτικότητας των ηγετών των συνδικάτων, έχουν πετύχει να φέρουν εις πέρας μια σειρά από συμφωνίες με φρικτές αποδοχές για τους εργαζόμενους.
Το Βρετανικό περιοδικό “The Economist” είπε στον Πρόντι τι έπρεπε να γίνει λίγα χρόνια πριν: περικοπή 500.000 θέσεων εργασίας και υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου κατά 30%. Αυτό έχει μόνο εν μέρει επιτευχθεί. Τώρα η πίεση για τη διανομή των αγαθών θα βρίσκεται επάνω στον Μπερλουσκόνι. Αυτή τη φορά θα πρέπει να είναι ακόμη σκληρότερος στις επιθέσεις του σε σχέση με εκείνες κατά τη διάρκεια της προηγούμενης περιόδου του στην πρωθυπουργία. Έχει μια στέρεη πλειοψηφία και στις δύο Βουλές και θα προχωρήσει σε δραστικές μειώσεις του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, παρά τις διάφορες δημαγωγικές υποσχέσεις του για φοροελαφρύνσεις και περιορισμό των δημοτικών τελών. Το Ιταλικό καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να ανεχτεί κάτι τέτοιο.
Αυτή η κατάσταση είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της πρόκλησης μιας μεγάλης αντιπαράθεσης μεταξύ των τάξεων. Τα αποτελέσματα των εκλογών είναι γενικά σημαντικά για να αποτιμηθεί η κατάσταση σε μια συγκεκριμένη χώρα, αλλά δεν αποδίδουν την πλήρη εικόνα, ειδικότερα εκεί ακριβώς όπου δεν έχει αναδειχθεί μια πραγματικά εναλλακτική λύση. Το τι έχει συμβεί εντός της οργανωμένης εργατικής τάξης είναι το ίδιο σημαντικό, εάν όχι σημαντικότερο από τα εκλογικά αποτελέσματα.
