Την Παρασκευή 2 Σεπτέμβρη του 2016, έλαβε χώρα στην Ινδία η μεγαλύτερη απεργιακή κινητοποίηση στην παγκόσμια ιστορία. Σχεδόν 180 εκατομμύρια εργάτες πήραν μέρος στην πανεθνική απεργία! Η μαζική αυτή επίδειξη δύναμης από την πλευρά της εργατικής τάξης της Ινδίας αναδεικνύει συνολικότερα τη συγκλονιστική δύναμη της σύγχρονης παγκόσμιας εργατικής τάξης και αποδεικνύει ότι το εργατικό κίνημα δε θα υποχωρήσει απέναντι στην επίθεση που έχει εξαπολυθεί ενάντια στα εργατικά δικαιώματα από την κυβέρνηση του Μόντι και των αφεντικών.
Η γενική απεργία έθεσε μια «χάρτα» 12 βασικών διεκδικήσεων που προωθούνται από τα Κεντρικά Συνδικάτα. Αυτές περιελάμβαναν την αύξηση του κατώτατου μισθού και σύνταξης για όλους τους εργαζόμενους, το τέλος στις ιδιωτικοποιήσεις των κρατικών επιχειρήσεων και στην υποδούλωση της εργατικής δύναμης, το σταμάτημα της αύξησης των τιμών και της διάλυσης του εργατικού δικαίου υπέρ των εργοδοτών κ.α.
Παράλυση της χώρας
Το Κέντρο των Ινδικών Συνδικάτων (CITU) ανέφερε: «Υπάλληλοι και εργάτες από όλους τους κλάδους της οικονομίας – οργανωμένοι και μη, δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, καθώς και εργαζόμενοι των κεντρικών κρατικών και κυβερνητικών υπηρεσιών συμμετείχαν σε αυτή την απεργία. Σε όλους τους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, όπως τα ορυχεία άνθρακα ή άλλα, η ηλεκτρική ενέργεια, οι κατασκευές, το πετρέλαιο, η παραγωγή άμυνας, οι τηλεπικοινωνίες και ο χρηματοπιστωτικός τομέας (τράπεζες, ασφαλιστικές), υπάλληλοι και εργάτες πήραν μέρος στην απεργία αγνοώντας τις απειλές των αντίστοιχων υπουργείων, των διευθυντών και των κυβερνητικών στελεχών».
Είδαμε πολλές πόλεις μέσα στη χώρα να ακινητοποιούνται παντελώς, καθώς οι εργαζόμενοι στις μεταφορές συμμετείχαν στην απεργία σε μια σειρά από πόλεις όπως η Χαριάνα, το Πουντζάμπ, η Τελενγκάνα, η Καρνατάκα, η Ασάμ, η Οντίσα, η Κεράλα, η Τριπούρα και η Άντρα – Πραντές. Μάλιστα στις πόλεις της Kerala και Tripura η απεργία ήταν καθολική και η υποστήριξη στην κινητοποίηση ήταν τέτοια, ώστε το Κέντρο Συνδικάτων (CITU) να αναφέρει: «Αν και τα Συνδικάτα δεν κάλεσαν σε γενική απεργία, πολλές πόλεις βρέθηκαν σε κατάσταση γενικής απεργίας»(!).
Όπως εξηγούμε συχνά, «ούτε ένα φως δεν ανάβει, ούτε ένας τροχός δεν γυρνά, χωρίς την ευγενική άδεια της εργατικής τάξης». Τα γεγονότα της 2ης του Σεπτέμβρη έδειξαν πως η εργατική τάξη όλο και περισσότερο, όλο και πιο δυναμικά, παλεύει για τα δικαιώματά της. Η χώρα επήλθε σε μια πλήρη στασιμότητα αναδεικνύοντας την πραγματική δύναμη της εργατικής τάξης και των δυνατοτήτων της όταν κινείται σαν σύνολο. Ο καθολικός χαρακτήρας της απεργιακής κινητοποίησης της Παρασκευής σημαίνει πως δεν πήραν μέρος μόνο οι εργαζόμενοι του δημοσίου τομέα. Η απεργία πραγματοποιήθηκε από πλατιά στρώματα της εργατικής τάξης, που είδαν σε αυτήν το μέσο ενοποίησης όλων των αγώνων τους.
Οι εργάτες σε βιομηχανικές περιοχές στο Δελχί, το Πούνε, το Αουρανγκαμπάντ, το Ναγκπούρ, τη Βομβάη και το Ταμίλ Ναντού συμμετείχαν στον αγώνα, χτυπώντας τις ιδιωτικές επιχειρήσεις εκεί που τους πονάει. Στις τσέπες τους και τα κέρδη που απομυζούν από την εργασία της εργατικής τάξης. Οι εργαζόμενοι της «Coal India Ltd», οι οποίοι αγωνίστηκαν γενναία ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της εταιρείας, οι εργάτες από την αυτοκινητοβιομηχανία στη Νόιντα , που αγωνίζονται για χρόνια ενάντια στην ανάθεση τμημάτων της επιχείρησης σε υπεργολάβους και στη γενικότερη υποβάθμιση των δικαιωμάτων τους, καθώς και οι νοσηλευτές στα κρατικά νοσοκομεία, που βρίσκονται σε έναν αγώνα για τις αμοιβές τους εδώ και εννέα μήνες, όλοι πήραν τη θέση τους στην πρώτη γραμμή κατά τη διάρκεια αυτής της μάχης. Οι νοσηλευτές ήδη έχουν χρησιμοποιήσει τη συμμετοχή τους σε αυτή την απεργία ως ένα σκαλοπάτι, για να ξεκινήσουν μια απεργία διαρκείας στα κρατικά νοσοκομεία μέχρι τα αιτήματά τους ικανοποιηθούν.
Προληπτική καταστολή
Τις εβδομάδες που προηγήθηκαν και ενώ γίνονταν οι προετοιμασίες για την απεργία, η κυβέρνηση και η άρχουσα τάξη προχώρησαν σε μία σειρά «προληπτικές δράσεις» στις πιο μαχητικές περιοχές και ενάντια στα πιο μαχητικά τμήματα της εργατικής τάξης, προκειμένου να προσπαθήσουν να τους εκφοβίσουν. Στην Γκουργκαόν και άλλες περιοχές, στις λαϊκές και εργατικές συνοικίες, η αστυνομία και οι πράκτορές της έκαναν ανοιχτές απειλές ενάντια στη συμμετοχή στην απεργία.
Τη νύχτα της 1ης Σεπτεμβρίου, πράκτορες συνέλαβαν 12 ηγέτες των συνδικάτων των εργαζομένων της «Maruti Suzuki», μαζί με άλλους 22 ηγέτες του συνδικάτου εργαζομένων στις μεταφορές στην Γκουργκαόν. Παρά τις επιθέσεις αυτές, οι εργαζόμενοι της Ινδίας στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και στις 2 Σεπτεμβρίου προχώρησαν σε μια μαζική επίδειξη δύναμης. Όταν οι συνθήκες είναι ώριμες και οι μάζες αρχίζουν να κινητοποιούνται, το μαστίγιο της αντίδρασης πιο πιθανό είναι να ατσαλώσει το κίνημα, παρά να το εκφοβίσει.
Τα εν λόγω κατασταλτικά μέτρα δείχνουν μόνο την αδυναμία της αστικής τάξης και την πλήρη ανικανότητά της να λύσει τα πιεστικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η πλειοψηφία της ινδικής κοινωνίας, ωθώντας τη να αγωνιστεί με αποφασιστικό τρόπο.
Ένδειξη επαναστατικών διεργασιών
Από την αρχή της «απελευθέρωσης» της οικονομίας το 1991 έχουμε δει 17 τέτοιες γενικές απεργίες να λαμβάνουν χώρα στην Ινδία. Έχουν αυξηθεί σε μέγεθος και συχνότητα τα τελευταία χρόνια, με 12 από αυτές τις απεργίες να λαμβάνουν χώρα την περίοδο από το 2009 μέχρι σήμερα. Τα γεγονότα αυτά, παράλληλα με την αύξηση των σποραδικών πολιτικών κινημάτων όπως το πρόσφατο φοιτητικό κίνημα που σαρώνει την Ινδία, άλλους μαχητικούς εργατικούς αγώνες, αλλά και την επανεμφάνιση της γενικής αναταραχής στο Κασμίρ αποδεικνύουν το βάθος της κρίσης της ινδικής κοινωνίας και αποτελούν σημάδια της επερχόμενης όξυνσης της ταξικής πάλης το επόμενο διάστημα.
Το BJP (το κυβερνών «Κόμμα του Ινδικού Λαού») και η κυβέρνηση Μόντι ήρθαν στην εξουσία μετά από μια περίοδο άγριων επιθέσεων από την προηγούμενη κυβέρνηση του NDA (το κεντροδεξιό κόμμα της Εθνικής Δημοκρατικής Συμμαχίας) και βαθιάς κρίσης στο κομμουνιστικό κίνημα. Αλλά όπως εξηγήσαμε τότε, η εξέλιξη αυτή δε θα αποτελούσε το ξεκίνημα μιας περιόδου αντίδρασης, αλλά την αφετηρία μίας νέας περιόδου έντονης ταξικής πάλης. Έχοντας το δρόμο στο πολιτικό επίπεδο «μπλοκαρισμένο», η εργατική τάξη συνεχίζει τους αγώνες της στο βιομηχανικό – απεργιακό επίπεδο. Αλλά στο πλαίσιο της κρίσης του καπιταλισμού, η σάπια ινδική άρχουσα τάξη ούτε μπορεί ούτε ενδιαφέρεται να προχωρήσει σε παραχωρήσεις. Έτσι, το κίνημα αυτό αποτελεί μία ακόμα ξεκάθαρη προειδοποίηση για τα μεγάλα επαναστατικά γεγονότα που θα έρθουν στο μέλλον.
Περίληψη του άρθρου του Μέητζορ Σάιν από την ιστοσελίδα In Defence of Marxism.
Μετάφραση: Ελένη Ανδριοπούλου, Θωμάς Γεωργίου
