Ο μεγαλοαστός δημαγωγός Στέφανος Κασσελάκης
Στο τέλος του πρώτου μέρους της ανάλυσής μας, είχαμε σημειώσει ότι στα επόμενα μέρη θα αναπτύξουμε την κριτική μας στις θέσεις ορισμένων πιθανών νέων υποψηφίων. Στο μυαλό μας, για να είμαστε ειλικρινείς, είχαμε κυρίως τους Παύλο Πολάκη και Διονύση Τεμπονέρα, οι οποίοι παρότι είχαν δηλώσει ή δείξει με τη στάση τους ότι είναι πιθανό να κατέλθουν υποψήφιοι, τελικά το απέφυγαν, επικαλούμενοι τη διαφωνία τους με τις διαδικασίες εκλογής που αποφάσισε η ΚΕ. Παρ’ όλα αυτά, όπως είναι πλέον γνωστό, νέα υποψηφιότητα υπήρξε, και μάλιστα η πολιτική (και ταξική) της φύση έχει προκαλέσει έναν γενικευμένο και φυσιολογικό πολιτικό σάλο. Αναφερόμαστε ασφαλώς στην υποψηφιότητα του 35χρονου εφοπλιστή και υποψήφιου βουλευτή στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες εκλογές, Στέφανου Κασσελάκη.
Στην πρώτη δημόσια δήλωσή μας όταν γνωστοποιήθηκε η υποψηφιότητα Κασσελάκη στις 30/8, αναφέραμε τα εξής: «Η υποψηφιότητα Κασσελάκη, με το πολιτικό της περιεχόμενο που συνοψίζεται στο παραμύθι του “αυτοδημιούργητου καπιταλιστή που θα σώσει την Ελλάδα”, συνιστά μια ξεδιάντροπη υποτίμηση της νοημοσύνης εκατοντάδων χιλιάδων εργαζόμενων και νέων ανθρώπων οι οποίοι εξαθλιώθηκαν, καταστράφηκαν και μετανάστευσαν εξαιτίας της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης του 2010-2016, αλλά και μια ιταμή, αλαζονική προσβολή ενάντια σε χιλιάδες από αυτούς που έχοντας ριζοσπαστικοποιηθεί από τα δεινά του καπιταλισμού στήριξαν ενεργά ή και έχτισαν τον παλιό, αριστερό ΣΥΡΙΖΑ. Αποτελεί μια αντιπροσωπευτική επισφράγιση του πλήρους αστικού εκφυλισμού της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και προαναγγέλλει την επιτάχυνση της πορείας αφανισμού της απήχησης του κόμματος στις μάζες της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Στο πρόσωπο δε, του φανατικού υποστηρικτή του Κασσελάκη, Παύλου Πολάκη, αποτυπώνει χαρακτηριστικά και την αξιοθρήνητη πολιτική χρεοκοπία του «αριστερού-ριζοσπαστικού» ρεφορμισμού, και μάλιστα στην πιο θορυβώδη, “λαϊκή” του εκδοχή».
Το επίσημο κείμενο ανακοίνωσης της υποψηφιότητας του Στέφανου Κασσελάκη που δημοσιεύθηκε λίγο μετά από την παραπάνω μας δήλωση και η τηλεοπτική συνέντευξη που παραχώρησε το ίδιο βράδυ, επιβεβαίωσαν πλήρως την ουσία των εκτιμήσεων και των σχολίων μας.
Από τις πρώτες γραμμές της επίσημης ανακοίνωσης της υποψηφιότητάς του, ο Κασσελάκης δείχνει τη πρόθεσή του να μιλήσει την κλασική γλώσσα του δημαγωγού αστού πολιτικού, με φράσεις που θα μπορούσε κανείς να συναντήσει μόνο σε ομιλία ενός υποψήφιου βλαχοδήμαρχου: «Γεννήθηκα στο Μαρούσι το 1988. Σε μία χώρα με κληρονόμους πρωθυπουργούς. Σε μία οικογένεια με αυτοδημιούργητους γονείς. Η μητέρα μου, οδοντίατρος, δούλευε μέρα νύχτα να στηρίξει τον πατέρα μου όσο εκείνος άρχιζε την εταιρεία του. Τελικά η εταιρεία μεγάλωσε και εγώ βρέθηκα να μεγαλώνω στην Εκάλη.»
Το γνωστό και πολυφορεμένο από δημαγωγούς κλισέ του ηγέτη που τάχα αξίζει να τον εμπιστευθεί ο λαός γιατί δεν προέρχεται από «πολιτικά τζάκια», είναι μια δοκιμασμένη συνταγή για να συγκαλυφθεί μια αντιδραστική πολιτική και ιδεολογική τοποθέτηση. Τα φαινόμενα της οικογενειοκρατίας και του νεποτισμού που διαχρονικά χαρακτήριζαν την ελληνική αστική πολιτική ζωή, δεν είναι η αιτία αλλά το σύμπτωμα της βαθιάς σήψης και παρακμής του καπιταλιστικού καθεστώτος. Στα 113 χρόνια που ακολούθησαν την ίδρυση του πρώτου καθαρά αστικού κόμματος στη χώρα (Κόμμα Φιλελευθέρων του Ελευθερίου Βενιζέλου), η ελληνική αστική πολιτική ζωή και ο ελληνικός αστικός κρατικός μηχανισμός, πλάι σε κάθε ένα διεφθαρμένο και αντιδραστικό μεγαλοστέλεχος που προέρχεται από γνωστά «πολιτικά τζάκια» ταυτόχρονα παρήγαγε πολλές δεκάδες και εκατοντάδες άλλα, εξίσου εξαχρειωμένα και αντιδραστικά μεγαλοστελέχη που δεν προέρχονταν από «τζάκια».
Αλλά, για μια στιγμή! Μια κάπως προσεχτική ματιά στον πολιτικό βίο του Στέφανου Κασσελάκη, αρκεί για να διαψεύσει το προφίλ αντι-νεποτισμού που επιχειρεί να δημιουργήσει για τον εαυτό του. Σε πρόσφατη συνέντευξή του στην ιστοσελίδα Antivirus είχε εκφράσει τις ευχαριστίες του στον Αλέξη Τσίπρα για το γεγονός ότι αποφάσισε να τον συμπεριλάβει σε μια πολύ καλή θέση για πρωτοεμφανιζόμενο πολιτικό πρόσωπο στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Τι είναι όμως στ’ αλήθεια, αυτή η γρήγορη ανέλιξη στο ανώτερο επίπεδο της πολιτικής-κοινοβουλευτικής ζωής ενός κόμματος, η οποία οφείλεται ως προσωπική χάρη σε έναν πολιτικό αρχηγό και είναι το αποτέλεσμα της φιλικής σχέσης μαζί του, αν όχι ένα τυπικό δείγμα νεποτισμού;
Η επίκληση του Κασσελάκη στους «αυτοδημιούργητους και σκληρά εργαζόμενους γονείς του» είναι ένα ακόμα τυπικό κλισέ της αστικής πολιτικής, στο οποίο καταφεύγει για να αξιοποιήσει τις προκαταλήψεις των πιο καθυστερημένων στρωμάτων του πληθυσμού που ταυτίζουν την ποιότητα των πολιτικών με την «καλή» ή «κακή» οικογενειακή τους καταγωγή. Η πληροφορία ότι ο νέος υποψήφιος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ «βρέθηκε να μεγαλώνει στην Εκάλη», δηλαδή στην εμβληματική γειτονιά της αθηναϊκής μπουρζουαζίας, είναι αλληλένδετη με τον αστικό μύθο του τάχα εφικτού καπιταλιστικού «ελληνικού ονείρου» που διαλαλεί ο Κασσελάκης: όποιος ανήκει σε μια οικογένεια σκληρά εργαζόμενων ανθρώπων μπορεί να βρεθεί τελικά να μεγαλώνει στην Εκάλη. Όμως τουλάχιστον το 99,999% των ανθρώπων της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων μπορεί να διαβεβαιώσει ότι αυτό το success story που επικαλείται ο Κασσελάκης δεν επιβεβαιώνεται από τη δική του πείρα στη ζωή μέσα στον καπιταλισμό.
Η συνέχεια της ανακοίνωσης του επίδοξου σωτήρα της Ελλάδας, προκαλεί ακόμα περισσότερο τη νοημοσύνη των αναγνωστών ή ακροατών της: «Μόνο που αυτή η ευμάρεια (Ε: δηλαδή η ευμάρεια της οικογένειάς του) ήταν τελικά επιφανειακή – όπως ήταν και της Ελλάδας.». Εδώ επαναλαμβάνεται ένα ακόμα ανόητο κλισέ που στην πραγματικότητα είναι ψευδές και στα δύο του σκέλη. Στο σκέλος της Ελλάδας, μια ματιά στις στατιστικές για τη φτώχεια των εργατικών μαζών πριν το 2009 αρκεί για να αποδείξει ότι δεν υπήρχε ευμάρεια γενικά, αλλά μόνο για λίγες χιλιάδες οικογένειες που ανήκαν στην τάξη των Κασσελάκηδων, η οικογένεια των οποίων συγκεκριμένα, για να περάσουμε στο άλλο σκέλος, κάθε άλλο παρά επιφανειακή ευμάρεια αποδείχθηκε ότι απολάμβανε, αφού μέσα στην κρίση ο πλούτος της μεγάλωσε με φορέα πλέον το νεαρό της εκπρόσωπο.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση βέβαια, αυτή η ευμάρεια απειλήθηκε από μια διαβολική απειλή. Το παραμύθι του Κασσελάκη έχει και δράκο: «Το παραδικαστικό κύκλωμα χτύπησε τους γονείς μου και τους πήρε ό,τι είχαν και δεν είχαν. Έτσι, στα 14 μου βρέθηκα μόνος μου στην Αμερική. Όχι για πολυτέλεια. Από ανάγκη. Ήμουν τυχερός που ένα από τα παλαιότερα σχολεία των ΗΠΑ μού έδωσε πλήρη υποτροφία. Και αργότερα, η υποτροφία Ανδρέα Δρακόπουλου μού επέτρεψε να φοιτήσω στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια». Στο μεταξύ, κάποιος εύλογα εδώ μπορεί να ρωτήσει: τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτική που θα πρέπει να ακολουθήσει από εδώ και πέρα; Κι όμως, η σωστή απάντηση είναι ότι ασφαλώς και έχουν σχέση. Το προσωπικό επικοινωνιακό παραμύθι του Κασσελάκη, είναι λέξη προς λέξη φτιαγμένο, όχι (μόνο) για να κάνει μια δημόσια επίδειξη προσωπικής επιτυχίας, αλλά κυρίως, για να πλασάρει τις αντιδραστικές πολιτικές και ιδεολογικές του θέσεις με το κατάλληλο περιτύλιγμα.
Η επίκληση στα (φανταστικά ή πραγματικά) εμπόδια του παραδικαστικού κυκλώματος υπηρετεί τον κυρίαρχο αστικό, νεοφιλελεύθερο μύθο του γραφειοκρατικού και διεφθαρμένου κράτους που εμποδίζει την υγιή επιχειρηματική πλειονότητα να επιτελέσει το κοινωφελές της έργο. Στην πραγματικότητα ισχύει ακριβώς το αντίθετο: το αντιδραστικό και διεφθαρμένο σύγχρονο κράτος, συμπεριλαμβανομένης της δικαστικής εξουσίας, είναι το δημιούργημα πολλών δεκαετιών οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κυριαρχίας της αντιδραστικής και διεφθαρμένης ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης. Και ο μόνος τρόπος για να απαλλαγεί η κοινωνία από αυτό το κράτος είναι να απαλλαγεί οριστικά από την κυριαρχία αυτής της τάξης, όχι ασφαλώς μέσω ενός αυτόκλητου σωτήρα που θα εκφράζει τα ίδια, κυρίαρχα σήμερα ταξικά συμφέροντα, αλλά μέσω μιας νικηφόρας εργατικής σοσιαλιστικής επανάστασης.
Όλες οι υπόλοιπες προσωπικές, εκ πρώτης όψεως, πληροφορίες που επικαλείται ο Κασσελάκης, επίσης έχουν πολιτική και ιδεολογική σημασία. Υπηρετούν τον ίδιο αστικό μύθο της αλματώδους κοινωνικής ανέλιξης μέσα από την σκληρή εργασία και την υψηλή κατάρτιση. Έναν μύθο που συντρίβει στην πράξη ο ίδιος ο καπιταλισμός, τόσο στις ανακάμψεις του, με την απόπειρα να τις επιμηκύνει σε βάρος του βιοτικού επιπέδου της συντριπτικής πλειονότητας των εργαζόμενων, όσο και στις κρίσεις και τις υφέσεις του, όπου οι εργαζόμενοι καταστρέφονται απότομα και μαζικά.
Όσο για τις υποτροφίες και τις σπουδές που διαφημίζει ο Κασσελάκης, ο ίδιος επικαλείται την «τύχη του». Μια τύχη όμως, που καθόλου «τυχαία», σύμφωνα με ρεπορτάζ που δημοσιευθήκαν στον αστικό Τύπο, περιλαμβάνει εύνοια από οικογενειακές γνωριμίες οι οποίες χτίστηκαν από την προηγηθείσα των σπουδών «οικογενειακή ευμάρεια», και που ο μέσος νέος της εργατικής τάξης που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ είναι αδύνατο να διαθέτει.
Η ανακοίνωση Κασσελάκη συνεχίζοντας, γίνεται πιο αναλυτική στο πώς η επιχειρηματική του σταδιοδρομία διαμόρφωσε τις αρχές του: «Το 2009, στα 21 μου, εν μέσω οικονομικής κρίσης, βρήκα δουλειά στην Goldman Sachs και είδα από κοντά τι είναι Κεφάλαιο. Το να αγοράζεις τον κόπο του άλλου φτηνά. Το πόση αλαζονεία φέρνει το χρήμα. Γι’ αυτό και άφησα αυτήν τη δουλειά. Πήρα δάνειο με προσωπική εγγύηση, και τρία χρόνια μετά κατάφερα να μπω στην ποντοπόρο ναυτιλία. Διαχειριζόμενος ρίσκο όλο το 24ωρο. Μετά από πολύ ιδρώτα, πήρα μια μεγάλη οικονομική ανάσα.» Εδώ ο Κασσελάκης μας λέει ότι η θέση του στην γνωστή πολυεθνική τον έκανε να καταλάβει το τι είναι το κεφάλαιο. Ασφαλώς, αν κάποιος θέλει να καταλάβει τι πραγματικά είναι και πως λειτουργεί το κεφάλαιο, και το γιατί η ύπαρξη και η κυριαρχία του ταυτίζεται με την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και την κοινωνική ανισότητα, οφείλει να μελετήσει τον Μαρξ και να μην περιοριστεί στην απλοϊκή και ηθικολόγα προσέγγιση του Κασσελάκη.
Ωστόσο, ακόμα και αν δεχθούμε ως ειλικρινή τη δυσαρέσκεια που εκφράζει για το κεφάλαιο ο υποψήφιος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, οφείλουμε να διατυπώσουμε την ακόλουθη απορία: αφού άφησε τη θέση του ως στέλεχος μιας πολυεθνικής επειδή άρχισε να βιώνει αυτή τη δυσαρέσκεια, γιατί επέλεξε να γίνει και ο ίδιος κεφαλαιοκράτης ιδρύοντας μια μεγάλη εταιρεία; Πώς εξηγείται το φαινόμενο η ηθική δυσαρέσκεια για το κεφαλαίο να οδηγεί στο να γίνει κάποιος από στέλεχος εταιρείας, ιδιοκτήτης εταιρείας; Μήπως για να συντηρηθεί κερδοφόρο και να μεγαλώσει το δικό του κεφάλαιο στον κλάδο της ποντοπόρου ναυτιλίας ο Κασσελάκης έχει εφεύρει έναν τρόπο μη εκμεταλλευτικό και μη αλλαζονικό απέναντι στον κόπο των εργαζόμενων των δικών του εταιρειών;
Τα ερωτήματα αυτά ασφαλώς είναι ρητορικά. Ο Κασσελάκης ούτε έχει, ούτε ενδιαφέρεται να έχει απαντήσεις σε αυτά. Τα δακρύβρεχτα λόγια για το «αλαζονικό» κεφάλαιο είναι ένας υποκριτικός τρόπος για να πλασάρει την εικόνα του φίλου και συμπαραστάτη των εργαζόμενων, η οποία αντικειμενικά αντιφάσκει με την ιδιότητά του ως κερδοσκόπου καπιταλιστή. Πηγάζουν από την επιδίωξή του να υπερασπίσει αποτελεσματικά τις φιλοκαπιταλιστικές του ιδέες, να πείσει δηλαδή ότι η δίκαιη δυσαρέσκεια για τον ρόλο του κεφαλαίου και ιδιαίτερα ορισμένων «ακραίων» εκπροσώπων του όπως οι πολυεθνικές, μπορεί να συνδυαστεί με την πλήρη αποδοχή και την πιστή υποστήριξη του καπιταλισμού ως συστήματος.
Μήπως όμως τελικά, καταδικάζουμε άδικα τον Κασσελάκη και τις προθέσεις του, μόνο και μόνο επειδή είναι κεφαλαιοκράτης, μόνο και μόνο επειδή είμαστε προκατειλημμένοι με την τάξη του; Ασφαλώς όχι. Η πρόθεση και το ενδιαφέρον μας είναι να κάνουμε κριτική στον Κασσελάκη ως πολιτικό ηγέτη και όχι ως επιχειρηματία ή ό,τι άλλο έχει θελήσει να είναι στη ζωή του. Αντίθετα, εκείνος είναι που προσπαθεί να στρέψει το ενδιαφέρον στις επιτυχίες της προσωπικής του ζωής, για να καμουφλάρει ή να πλασάρει καλύτερα τις πολιτικές του ιδέες.
Σε καμία περίπτωση δεν αρνούμαστε το ότι ένας κεφαλαιοκράτης ως άτομο θα μπορούσε να είναι χρήσιμος στην υπόθεση της αλλαγής της κοινωνίας προς όφελος των εργαζόμενων και σε βάρος του κεφαλαίου. Αλλά η προϋπόθεση γι’ αυτό, είναι να απορρίψει το καπιταλιστικό σύστημα συνολικά και να θέσει όλες τις δυνάμεις του στον αγώνα για την ανατροπή του. Τίποτα δεν μας δείχνει ότι ο Κασσελάκης θέλει να κάνει κάτι τέτοιο. Το πρόβλημα δεν είναι λοιπόν ότι ο υποψήφιος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας εφοπλιστής, ένας καπιταλιστής, αλλά το ότι είναι, συγκεκριμένα, ένας καπιταλιστής που θέλει να γίνει πρόεδρος για να υπερασπίσει τον καπιταλισμό.
Αν κάποιος μετά από όλα αυτά θεωρεί ότι οι προσβολές που περιέχονται στην ανακοίνωση υποψηφιότητας του Κασσελάκη ενάντια στη νοημοσύνη των εργαζόμενων έχουν φτάσει στο ανώτερό τους όριο, ξεγελιέται. Η συνέχεια της ανακοίνωσης τις κλιμακώνει: «Αλλά υπάρχει μια άλλη ανάσα, πολύ πιο σημαντική: Είναι η ανάσα της ελευθερίας. Γνώρισα τον Τάιλερ στα 31 μου. Νοσοκόμος στις ΜΕΘ, ξαγρυπνούσε δίπλα στους ασθενείς, ενώ έκανε το διδακτορικό του με το φως της ημέρας. Και όπως είχα δει από τους γονείς μου στα εύκολα και στα δύσκολα, όταν βρίσκεις έναν άνθρωπο καλύτερο από σένα, κάνεις ό,τι μπορείς να τον κρατήσεις, ό,τι και να λένε οι άλλοι. Δεν έχω γκέι ατζέντα. Έχω ανθρώπινη ατζέντα.». Κάθε πιθανό σχόλιο αγανάκτησης μπροστά στην προκλητική απόπειρα του Κασσελάκη να εργαλειοποιήσει πολιτικά μια επιλογή της προσωπικής του ζωής, θα είναι εδώ αναμενόμενο και φυσιολογικό.
Η ομοφυλοφιλική σχέση του Κασσελάκη δεν τον καθιστά από μόνη της ούτε προοδευτικό, ούτε υπερασπιστή των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων. Αυτό που διακρίνουμε πίσω από την επίκλησή της είναι η μεταμοντέρνα αντίληψη που προωθεί η σύγχρονη ιδεολογική γάγγραινα που από καιρό έχει αναπτυχθεί διεθνώς στην Αριστερά, το εργατικό κίνημα και τα κινήματα των καταπιεσμένων τμημάτων του πληθυσμού και ονομάζεται «πολιτική ταυτοτήτων» (περισσότερα για την μαρξιστική τοποθέτηση σε αυτό το ζήτημα δείτε εδώ). Είναι η αντίληψη που υποστηρίζει ότι αν κάποιος δεν είναι ομοφυλόφιλος δεν μπορεί να καταλάβει την καταπίεση αυτών των ανθρώπων και συνεπώς, δεν μπορεί να παλέψει και αποτελεσματικά ενάντια σ’ αυτήν. Η αντίληψη που οδηγεί στον τεμαχισμό της καταπιεζόμενης πλειονότητας της καπιταλιστικής κοινωνίας σε πολλά, χωριστά κινήματα, με μόνο αποτέλεσμα την συνολική αποδυνάμωση του αγώνα ενάντια στην καταπίεση. Η ιδέα που αθωώνει την ταξική κοινωνία και τον καπιταλισμό για την καταπίεση των ομοφυλοφίλων και θεωρεί την καταπολέμηση αυτής της καταπίεσης ως υπόθεση ατομική, που συνδέεται με τις κατάλληλες προσωπικές επιλογές και είναι ανεξάρτητη από ταξικά συμφέροντα και συλλογικές μορφές ταξικής πάλης.
Η ανακοίνωση της υποψηφιότητας του Κασσελάκη στη συνέχεια, αναφέρεται στις πολιτικές προτάσεις που περιείχε η «πλατφόρμα» 1.400 λέξεων που ο ίδιος είχε δημοσιοποιήσει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στις 21 Αυγούστου, μιλώντας για «προτάσεις που άλλοι φοβούνται να τις πουν»* (Ε: παραθέτουμε αυτές τις προτάσεις σε μια ειδική σημείωση στο τέλος του άρθρου). Όμως μια προσεκτική ανάγνωση αυτών των προτάσεων, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι αποτελούν απλώς γενικόλογα δημοκρατικά και φιλελεύθερα ευχολόγια που θα μπορούσαν να υποστηριχθούν από κάθε αστικό κόμμα. Ευχολόγια, που όπως συγκεκριμένα τονίζεται, έχουν στο επίκεντρο όχι την κατάργηση, αλλά τον «ριζοσπαστικό εκσυγχρονισμό» του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος και των κρατικών του θεσμών.
Είναι τόσο κραυγαλέος ο καθεστωτικός χαρακτήρας και η αδιαφορία που αποπνέουν αυτές οι προτάσεις για τα βασικά προβλήματα των εργαζόμενων, που δεν περιλαμβάνουν «ούτε μισή» θέση για τη μάστιγα της ακρίβειας και της ανεργίας, «ούτε μισή» αναφορά στην ανάγκη κατάργησης των αντεργατικών νόμων της ΝΔ (Νόμος Χατζηδάκη κ.α) και περιορίζονται ουσιαστικά στην επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Στην Παιδεία και την Υγεία δεν συμπεριλαμβάνουν τα βασικότερα ζητήματα, δηλαδή τη ρητή υπεράσπιση του αποκλειστικά δημόσιου και δωρεάν τους χαρακτήρα και την υποστήριξη των αναγκαίων, μεγάλης κλίμακας κρατικών επενδύσεων, ενώ θέτουν ύπουλα στο προσκήνιο τη νομιμοποίηση των ιδιωτικών πανεπιστημίων μέσω «συνεργασιών» με ξένα πανεπιστήμια. Στη φορολογία προβλέπουν αόριστες ελαφρύνσεις για τους υπαλλήλους, και φυσικά, «κίνητρα» προς τις επιχειρήσεις. Στην εξωτερική πολιτική, με το μανδύα τις αφηρημένης διεκδίκησης περισσότερων χρημάτων από το ΝΑΤΟ για την βάση της Αλεξανδρούπολης, ουσιαστικά αποτελούν δήλωση πίστης στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, συμπεριλαμβανομένου του ακραία αντιδραστικού ρόλου που διαδραματίζει σήμερα στον πόλεμο στην Ουκρανία. Οι προτάσεις αυτές, υπολείπονται κατά πολύ σε ριζοσπαστισμό, όχι μόνο από τις συνεδριακές θέσεις και το εκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και από εκείνες του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.
Το ρεσιτάλ καυχησιολογίας του νέου εθνοσωτήρα κλιμακώνεται στο τέλος της ανακοίνωσης: «Έχω επίγνωση ότι δε διαθέτω κομματική προϋπηρεσία. Η προϋπηρεσία μου είναι στην εργασία και στην κοινωνική ζωή. Η υποψηφιότητα που τώρα θέτω δείχνει έναν άλλο δρόμο: Από την κοινωνία, για την κοινωνία.» Μάλιστα! Μεγαλοφυές σύνθημα! Από την κοινωνία για την κοινωνία! Το ότι αυτό θυμίζει τα συνθήματα που έχουν χρησιμοποιήσει κατά καιρούς εκατοντάδες κεντρο-ακροδεξιοί πολιτικοί ή πολιτευτές της δημαγωγικής αράδας, μάλλον θα αποτελεί διαβολική σύμπτωση.
Τα συνθήματα αυτά, είναι αλήθεια ότι γοητεύουν ορισμένους μικροαστούς νοικοκυραίους σε περιόδους οικονομικής άνθισης του καπιταλιστικού συστήματος, όπου μαζί του «ανθούν» και οι αυταπάτες ότι οι πολιτικοί εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου μπορούν να φροντίσουν για την ευημερία των αφεντικών λιγοστών εργατών ή του «ανεξάρτητου» (στην πραγματικότητα πλήρως υποδουλωμένου στις τράπεζες) εργαζόμενου εαυτού τους. Ωστόσο, είναι απολύτως βέβαιο ότι τα συνθήματα αυτά θα ηχήσουν εντελώς αδιάφορα στ’ αυτιά των ανθρώπων της εργατικής τάξης που αποτελούν και τη μεγάλη πλειονότητα της «κοινωνίας».
Και το κρεσέντο αμετροεπούς βλαχοδημαρχισμού κορυφώνεται στις επόμενες φράσεις: «Αρκετές γενιές χάθηκαν. Έφτασε η ώρα να φτιάξουμε το Ελληνικό Όνειρο…Για να γίνει το Ελληνικό Όνειρο πραγματικότητα, πρέπει να νικήσουμε όσους ωφελούνται από μία Ελλάδα άγονο χωράφι και όχι Ευρώπη στην πράξη». Η ώρα λοιπόν έφτασε για το ελληνικό όνειρο! Τι είναι αυτό; Ένα ιδανικό, που δεν θα μπορούσε βεβαίως να υπάρξει ποτέ στο μυαλό ενός μέσου εργαζόμενου ανθρώπου που γνωρίζει καθημερινά το αληθινό πρόσωπο του ελληνικού καπιταλιστικού εφιάλτη, αλλά μόνο στο γεμάτο δημαγωγικές κοινοτοπίες μυαλό ενός επαρχιώτη αστού πολιτικάντη.
Κάπου εδώ, στο τέλος της ανακοίνωσης βρίσκουμε και το «δια ταύτα»: «Θέλετε να βάλετε απέναντι στον κληρονόμο Μητσοτάκη ένα άτομο αυτοδημιούργητο; Θέλετε να βάλετε απέναντι στους δήθεν άριστους ένα άτομο που μιλάει καλύτερα αγγλικά από αυτούς, που τους έχει κερδίσει σε μαθηματικούς διαγωνισμούς και πτυχία; Θέλετε να βάλετε απέναντι στον Πρωθυπουργό της δήθεν οικονομικής σταθερότητας ένα άτομο που ξέρει καλύτερα χρηματοοικονομικά και επιχειρείν από εκείνον, επειδή έχει δουλέψει και επιχειρήσει; Θέλετε να βάλετε απέναντι στον σκηνοθετημένο Πρωθυπουργό του Γκρίνμπεργκ έναν άνθρωπο με ενσυναίσθηση; Θέλουμε να βάλουμε απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη κάποιον που θα τον νικήσει;»
Μα τι χρεία έχουμε ιδεών, πολιτικών και προγραμμάτων; Το κλειδί για να νικηθεί ο Μητσοτάκης είναι ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να είναι αυτοδημιούργητος, να μιλά καλύτερα αγγλικά, να έχει καλύτερες σπουδές στα χρηματοοικονομικά, να είναι ικανότερος στα μαθηματικά, να έχει «ενσυναίσθηση»! Και κάπου εδώ το βραβείο της πιο απολίτικης-αντιπολιτικής παρουσίασης υποψηφιότητας πηγαίνει στον Stefanos Kasselakis! Μαζί φυσικά με το βραβείο δηλητηριώδους «σπόντας» ενάντια στον πρώην αρχηγό και την ανεπάρκειά του στα αγγλικά, τα μαθηματικά και τα υπόλοιπα κασσελάκεια «κριτήρια νίκης».
Ιδού και η αναμενόμενη πρωτότυπη κατακλείδα της ανακοίνωσης: «Καιρός να αναγεννηθούμε. Καιρός ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει και πάλι νικητής. Καιρός η σύγχρονη Αριστερά να γίνει πράξη. Καιρός να κάνουμε τον κάθε πολίτη υπερήφανο». Ωστόσο και αυτή η ακροτελεύτια παράγραφος της ανακοίνωσης γεννά αυθόρμητα ερωτήματα. Πως μπορεί να χτιστεί η σύγχρονη Αριστερά από έναν άνθρωπο ο οποίος, σύμφωνα με όσα δήλωσε στη συνέντευξη που παραχώρησε στον Πάνο Χαρίτο και στο τηλεοπτικό κανάλι Κόντρα στις 29/8 (περιτριγυρισμένος μάλιστα από τους συγγενής του, σαν τον μακαρίτη Ανδρέα Μπάρκουλη όταν υποδυόταν το νέο πολιτευτή στη γνωστή σκηνή της χιλιοπαιγμένης ελληνικής ταινίας «Τζένη, Τζένη»), στην αρχή της πολιτικής του καριέρας ανέλαβε ηγετικό οργανωτικό πόστο στην εκστρατεία του σημερινού πολιτικού επικεφαλής του αρπαχτικότερου και αντιδραστικότερου ιμπεριαλισμού του πλανήτη, του Τζο Μπάιντεν;
Και η παραπάνω απορία συνδυάζεται αντικειμενικά με μια άλλη, ακόμα «αποκαλυπτικότερη»: πως είναι δυνατό να νικήσει τον Μητσοτάκη αυτός που κατά δήλωσή του στην ίδια συνέντευξη, είχε υποστηρίξει με ειδικό άρθρο του στον «Εθνικό Κήρυκα» της Νέας Υόρκης τον Μητσοτάκη κατά την εσωκομματική διαδικασία ανάδειξης αρχηγού της ΝΔ το 2015; Και ακόμα χειρότερα, πώς είναι δυνατό ο επίδοξος νικητής του Μητσοτάκη να έχει γράψει μόλις έναν μήνα πριν, τα ακόλουθα σε άρθρο του στην αγγλόφωνη έκδοση της Καθημερινής, στις 14 Ιουλίου 2023, επανεπιβεβαιώνοντας την εκτίμησή του στον Μητσοτάκη: «Από το 2012 είχα αναπτύξει άριστες σχέσεις με τον Κυριάκο Μητσοτάκη όσο ήταν βουλευτής, στη συνέχεια μέλος του υπουργικού συμβουλίου και τελικά επικεφαλής του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας. Μάλιστα, του παρείχα την υποστήριξή μου μέσω κειμένου μου στον Εθνικό Κήρυκα όταν διεκδικούσε την ηγεσία του κόμματος. Τον σεβόμουν –και τον σέβομαι ακόμα– προσωπικά».
Οι αντιδράσεις, οι διεργασίες, η νέα αριστερή τάση και οι προοπτικές
Η υποψηφιότητα του μεγαλοαστού δημαγωγού Κασσελάκη έχει προκαλέσει διαφορετικές, αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρουσες πολιτικά, αντιδράσεις στις πιο διαφορετικές κατηγορίες ανθρώπων. Η άρχουσα τάξη μέσω των πολιτικών της και των λοιπών δημοσιολόγων της, την υποδέχθηκε άκρως φιλικά, ως «σάρκα από τη σάρκα της» και την προβάλει καθημερινά μέσα από τα ΜΜΕ της. Ο Κασσελάκης είναι πλέον εκείνος που αυθεντικότερα από κάθε άλλον μπορεί να υπηρετήσει το σχέδιο της άρχουσας τάξης που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει ο Αλέξης Τσίπρας. Το σχέδιο της πλήρους μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα «κανονικό» αστικό κόμμα, το οποίο εκκαθαρισμένο από κάθε, αναιμική έστω, «ηχώ» της Αριστεράς, του εργατικού κινήματος και της νεολαίας, θα επιχειρηθεί να συγχωνευθεί με το επίσης αστικά εκφυλισμένο ΠΑΣΟΚ για να δημιουργηθεί ένας ελεγχόμενος εναλλακτικός στη ΝΔ πολιτικός πόλος, που θα εξασφαλίζει περισσότερη σταθερότητα στο καθεστώς.
Από αυτή τη σκοπιά, η υποστηρικτική προς τον Κασσελάκη στάση που επιδεικνύει ο Παύλος Πολάκης, αλλά και άλλοι, λιγότερο προβεβλημένοι πρώην αριστερίζοντες παράγοντες του κομματικού μηχανισμού και της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, είναι αξιοθρήνητη. Συνιστά την ανοικτή πολιτική χρεοκοπία της – ανεπίσημης αλλά ιδιαίτερα μαζικής απήχησης στη βάση του κόμματος – «λαϊκής-αντιδεξιάς» τάσης του ΣΥΡΙΖΑ, που εμφανιζόταν να εκφράζει ο Πολάκης. Μια χρεοκοπία που απέδειξε ότι χωρίς το ταξικό κριτήριο και το επαναστατικό περιεχόμενο του κομμουνισμού δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει συνεπής αγώνας ενάντια στη Δεξιά.
Αυτή ακριβώς η καθοριστική έλλειψη στην πολιτική σκέψη του Πολάκη, μοιραία τον οδήγησε, αρχικά στη δειλή στάση να μην εκτεθεί ως υποψήφιος με πρόσχημα τις «διαδικασίες» και πλέον, στο κατάντημα να υποστηρίζει την πιο δεξιά υποψηφιότητα, μετατρέποντάς τον από έναν θορυβώδη καταγγέλλοντα της ελληνικής ολιγαρχίας σε έρμαιο ενός μεγαλοαστού δημαγωγού που αυτή η ολιγαρχία χειροκροτεί. Με αυτή τη στάση, στο όνομα της προσωπικής του εκδίκησης στην κομματική γραφειοκρατία που επανειλημμένα τον άφηνε χωρίς υποστήριξη στις οξείες συγκρούσεις του με τη ΝΔ ως επικεφαλής του τομέα διαφάνειας του ΣΥΡΙΖΑ, ο Παύλος Πολάκης προδίδει για χάρη της αστικής-εκσυγχρονιστικής πλατφόρμας Κασσελάκη τις ίδιες τις – λιγοστές και έτσι κι αλλιώς άτολμες – ριζοσπαστικές διεκδικήσεις που είχε περιλάβει στην πολιτική πλατφόρμα που παρουσίασε στη συνεδρίαση της ΚΕ, όπως ο δημόσιος έλεγχος μίας έστω συστημικής τράπεζας, της ΔΕΗ και της ΕΥΔΑΠ, η νέα σχολή Δικαστών και η αποφασιστική ενίσχυση του εργατικού εισοδήματος απέναντι στην ακρίβεια.
Οι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και οι νέοι που αναζήτησαν στο παρελθόν ή συνεχίζουν να αναζητούν ακόμα πολιτική λύση στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν φαίνονται καθόλου ενθουσιασμένοι με την υποψηφιότητα Κασσελάκη. Αντίθετα, αυτή έχει τροφοδοτήσει ήδη στις τάξεις τους, άφθονα αυθόρμητα σαρκαστικά και περιπαικτικά σχόλια, τόσο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όσο και στην ίδια τη «δια ζώσης» καθημερινότητα στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές.
Ασφαλώς, αυτός ο ισχυρός «αυτοδημιούργητος» επιχειρηματίας, με την τόσο επαγγελματικά σχεδιασμένη καμπάνια, την ισχυρή πλέον υποστήριξη από τα αστικά ΜΜΕ, αλλά και την αξιοσημείωτη στήριξη από μέλη της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, συμπεριλαμβανομένου του μέχρι πρότινος δημοφιλέστατου Παύλου Πολάκη, δεν φαίνεται ότι θα δυσκολευτεί να κινητοποιήσει μια αξιοσέβαστη μάζα ψηφοφόρων, προερχομένων κυρίως από μεσαία στρώματα, νοικοκυραίους και νοικοκυρές, συνταξιούχους, αλλά ακόμα και από μια πολύ μικρή μειοψηφία συγχυσμένων και απελπισμένων εργαζόμενων και νέων που αναζητούν έναν πολιτικό μεσσία για να του αναθέσουν τη μοίρα τους.
Ακόμα όμως και αυτή η πολιτικά καθυστερημένη ή και απελπισμένη πολιτικά μάζα, δεν φαίνεται ότι θα είναι εύκολο να δημιουργήσει ένα ρεύμα ικανό να νικήσει την υποψηφιότητα της Έφης Αχτσιόγλου, η οποία πλέον αποτελεί το βασικό σημείο αναφοράς για το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της κομματικής γραφειοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ σε όλη τη χώρα. Ήδη οι εκπρόσωποι αυτής της γραφειοκρατίας, δημοσιοποιούν ανοικτά την ενόχλησή τους με αρκετά καυστικά σχόλια για την υποψηφιότητα Κασσελάκη. Πίσω από αυτά, δεν κρύβονται πολιτικές αρχές, αλλά ο φόβος αυτών των κομματικών και κοινοβουλευτικών παραγόντων για τα «άγνωστα νερά» στα οποία θέλει να ρίξει το κόμμα ο Κασσελάκης. Και για να καμουφλάρουν αυτόν τον φόβο, οι αρχι-οπορτουνιστές αυτοί, είναι υποχρεωμένοι να επικαλεστούν τα αριστερά σύμβολα και τις ιδρυτικές αρχές του ΣΥΡΙΖΑ, αντιπαραθέτοντάς τα στο καπιταλιστικό πρότυπο του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ που πρεσβεύει ο Κασσελάκης.
Πάνω σε αυτή την βάση, τείνουν να ενοποιηθούν όλοι τους γύρω από την Έφη Αχτσιόγλου, μετατρέποντας τη διαδικασία εκλογής του νέου προέδρου σε μια αντιπαράθεση ανάμεσα, από την μία πλευρά, στην παλιά ΣΥΡΙΖΑική γραφειοκρατία, η οποία θέλει να κινηθεί προς το κέντρο με πιο αργό και ελεγχόμενο από την ίδια τρόπο, και από την άλλη, στον εκλεκτό της ελληνικής άρχουσας τάξης και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού Στέφανο Κασσελάκη, που επιθυμεί η ίδια αυτή διαδικασία να προχωρήσει με απότομους ρυθμούς «σοκ».
Η πιθανότερη τελική κατάληξη αυτής της αντιπαράθεσης, ανεξάρτητα από το ποιος θα επικρατήσει, θα είναι η ανοικτή διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Αν νικήσει η Έφη Αχτσιόγλου, ο φέρελπις μεγαλοαστός δημαγωγός θα προχωρήσει, αργά ή γρήγορα, στην ίδρυση ενός νέου αστικού κόμματος, τύπου Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ ή του είδους του κόμματος του Μακρόν στη Γαλλία. Αν συμβεί το αντίστροφο, τότε ένας κύκλος διασπάσεων θα ξεκινήσει από το αντίθετο στρατόπεδο, με το ξεκίνημα να κάνει πιθανότατα η πρωτοβουλία για μια νέα τάση που δημιουργήθηκε αυτές της ημέρες από τα πιο αριστερά στοιχεία της κομματικής γραφειοκρατίας που διαχωρίστηκαν από την τάση της Ομπρέλας, με την ονομασία ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ (ΠΡΩΤ.Α. ΣΥΡΙΖΑ.
Στο κείμενο που δημοσιοποίησε και υπογράφεται προς το παρόν μόνο από 24 μέλη του ΣΥΡΙΖΑ με γνωστότερο τον καθηγητή Μιχάλη Σπουρδαλάκη, η νέα αυτή πρωτοβουλία επιτίθεται στην ηγεσία, κατηγορώντας την (σωστά) για «εγκατάλειψη θεμελιωδών θέσεων της Ανανεωτικής Ριζοσπαστικής Αριστεράς» και καταγγέλλει τη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς το Κέντρο, προαναγγέλλοντας «δημοκρατική συγκρότηση Αριστερής Πτέρυγας».
Η πρωτοβουλία αυτή, από τη σκοπιά των εργατικών συμφερόντων και της υπόθεσης της υπεράσπισης των «θεμελιωδών θέσεων της Ανανεωτικής Ριζοσπαστικής Αριστεράς», έρχεται απελπιστικά αργά. Θα ήταν αληθινά χρήσιμη μόνο αν είχε δημιουργηθεί στις μέρες του καλοκαιριού του 2015 όταν η ηγεσία έκανε την καταστροφική προδοσία της υπογραφής του 3ου Μνημονίου και αν έκανε, μαζί με την υπόλοιπη τότε αριστερή πτέρυγα ό,τι περνούσε από το χέρι της, για να μην πραγματοποιηθεί αυτή η προδοσία, συμπεριλαμβανομένης της διεκδίκησης ενός εκτάκτου συνεδρίου πριν την υπογραφή του τρίτου Μνημονίου (ας θυμίσουμε ξανά με αυτή την ευκαιρία ότι μόνο η Κομμουνιστική Τάση του ΣΥΡΙΖΑ είχε τότε προσπαθήσει να γίνει κάτι τέτοιο), ή έστω αν είχε δημιουργηθεί κατά τη διάρκεια της δεξιάς κυβερνητικής θητείας που ακολούθησε.
Όμως αυτά τα στελέχη είχαν επιλέξει σε όλη αυτή την κρίσιμη περίοδο να στρουθοκαμηλίζουν. Έτσι τώρα είναι αδύνατο να πείσουν του εργαζόμενους για τις ειλικρινείς ριζοσπαστικές τους προθέσεις, ιδιαίτερα από τη στιγμή που στην ιδρυτική ανακοίνωση της πρωτοβουλίας τους προσποιούνται ότι η προδοσία του 2015 και η δεξιά κυβερνητική θητεία που ακολούθησε δεν έχουν καμία σημασία, αντιμετωπίζοντάς τες σαν να μη συνέβησαν ποτέ. Μια «αριστερή πτέρυγα» που θα δημιουργηθεί στη βάση αυτής της «παράλειψης» είναι καταδικασμένη να εξαφανιστεί χωρίς να αφήσει τα ίχνη της.
Το γενικό συμπέρασμα που προκύπτει από την ανάλυσή μας για την κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ και τις υποψηφιότητες για την προεδρία είναι ότι το κόμμα βρίσκεται πλέον σταθερά σε μια τροχιά κλιμάκωσης και ολοκλήρωσης του αστικού εκφυλισμού του, γρήγορης συρρίκνωσης της απήχησής του στην κοινωνία, αλλά και στον προθάλαμο μιας ανοικτής διάσπασης. Σε αυτές τις συνθήκες, οι εναπομείναντες ειλικρινείς αριστεροί αγωνιστές της κομματικής και της εκλογικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει καμία ουσία να στρατευθούν με κάποιον από τους 5 υποψήφιους προέδρους, αφού όλοι τους, όπως δείξαμε, είτε είναι πλήρως συμβιβασμένοι με τον αστικό, καθεστωτικό εκφυλισμό του κόμματος, είτε υποστηρίζουν ανοικτά την περαιτέρω ανάπτυξή του.
Η Κομμουνιστική Τάση, το ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης (IMT), με την πολιτική αξιοπιστία που της προσδίδει το γεγονός ότι υπήρξε η μόνη τάση στον παλιό ΣΥΡΙΖΑ που πάλεψε έγκαιρα και με απόλυτη συνέπεια για την αποτροπή του αστικού εκφυλισμού, καλεί αυτούς τους αγωνιστές σε συστράτευση με τις κομμουνιστικές ιδέες, τις μόνες που μπορούν – για να δανειστούμε λίγη από την απλοϊκή φρασεολογία του Κασσελάκη – να νικήσουν, όχι μόνο τον Μητσοτάκη, αλλά και το ίδιο το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα που τον γέννησε και τον θρέφει. Μόνο ακολουθώντας αυτόν τον δρόμο μπορούν να αντισταθούν αποτελεσματικά, τόσο στους μεγαλοαστούς δημαγωγούς Κασσελάκηδες οι οποίοι με προκλητικό και προσβλητικό τρόπο εργαλειοποιούν και εξευτελίζουν ολοκληρωτικά την κακοποιημένη (από τις ίδιες τις αριστερές ηγεσίες) έννοια της Αριστεράς, όσο και στους «χαρισματικούς» Τσίπρες, τις «δυναμικές» Αχτσιόγλου, τους «πολύπειρους» Τζουμάκες, τους «τακτικιστές» Παππάδες και τους «αριστερούς» Τσακαλώτους, οι οποίοι με τις μνημονιακές προδοσίες, τον καριερίστικο οπορτουνισμό και τις «διευρύνσεις» προς το κέντρο, έκαναν και κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να τους ετοιμάσουν το έδαφος.
Σταμάτης Καραγιαννόπουλος
Διαβάστε εδώ το 1ο και το 2ο μέρος
Σημ. της «Ε»: Διαβάστε στο 4ο και τελευταίο μέρος την κριτική μας στις ομιλίες των 5 υποψηφίων στο Διαρκές Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Τι πρόσθεσαν και τι αφαίρεσαν από τις θέσεις τους, που διαφοροποιήθηκαν σε σχέση με τις αρχικές τους πλατφόρμες.
*Στέφανος Κασσελάκης – Stefanos Kasselakis, 21 Αυγούστου στις 11:00 π.μ.
Γεννήθηκα σε μία χώρα που, 35 χρόνια αργότερα, χάνει καθημερινά το στοίχημα με το αύριο. Που βλέπει τα παιδιά της να χάνονται άδικα ή να ξενιτεύονται για να έχουν προοπτική.
Πολιτεύομαι με ένα κόμμα που οφείλει να βρει επειγόντως την πυξίδα του, ώστε να είναι πραγματικά χρήσιμο για τη χώρα.
Για να εμπιστευτεί ξανά η κοινωνία τον ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να εμπιστευτεί ξανά ο ΣΥΡΙΖΑ την κοινωνία. Και να αλλάξει ο ίδιος, εξελισσόμενος σε ένα σύγχρονο, συμμετοχικό κόμμα στην υπηρεσία και υπό τον έλεγχο της κοινωνίας.
Παράλληλα με τη δική του εσωτερική αλλαγή, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να θέσει ως στόχο να αλλάξει τη χώρα. Όχι να τη διαχειριστεί. Να την αλλάξει. Με ένα πρόγραμμα ριζοσπαστικού εκσυγχρονισμού.
Επειδή οι Έλληνες αξίζουν:
Ένα Κράτος διαφάνειας, λογοδοσίας, αξιοκρατίας, που θα είναι σύμμαχος και όχι δυνάστης του πολίτη, που θα παρέχει προστασία και ασφάλεια στους αδύναμους.
Ένα Κράτος που θα προσφέρει σε όλους τους πολίτες την ευκαιρία να διεκδικήσουν το όνειρό τους ξεκινώντας από την ίδια αφετηρία και με τα ίδια μέσα, ανεξαρτήτως της οικονομικής τους θέσης.
Πραγματική αλλαγή είναι η έμπρακτη αλλαγή. Γι’ αυτό η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ πρέπει να είναι «εφαρμοσμένη». Κάθε κρατική πολιτική πρέπει να πετυχαίνει έμπρακτους κοινωνικούς στόχους με τη βέλτιστη απόδοση.
Η χώρα χρειάζεται ανασυγκρότηση και ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς πρέπει να αναδειχθεί σε Συνασπισμό Ριζοσπαστικής Ανασυγκρότησης όλων των τομέων – τώρα!
Γι’ αυτόν το λόγο, παραθέτω ως αφετηρία κάποιες πρώτες προτάσεις, και σας καλώ να τις βελτιώσουμε, να τις συμπληρώσουμε μαζί και να τις επεκτείνουμε σε κάθε τομέα της πολιτικής και της κοινωνίας, μέσα από μία διαδραστική διαδικασία που θα αρχίσει να ξεδιπλώνεται τις αμέσως επόμενες μέρες.
Γιατί μόνο μέσα από συλλογική δράση μπορούμε να αλλάξουμε την Ελλάδα.
ΕΣΩΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ:
«Άμεση δημοκρατία αντί για κλειστές πόρτες»
– Καταστατική αλλαγή του οργανογράμματος: Πρόεδρος, Γραμματέας Οργανωτικού, Γραμματέας Πολιτικού Σχεδιασμού να εκλέγονται από τη βάση.
– Κατάρτιση των ψηφοδελτίων για τις βουλευτικές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές με προκριματικές εκλογές από τα μέλη του κόμματος.
– Όργανα που να λειτουργούν ουσιαστικά. Πραγματική συμμετοχή των μελών του κόμματος σε όλες τις διαδικασίες, διαβούλευση, ηλεκτρονικά δημοψηφίσματα, παραγωγή νομοσχεδίων με συμβολή των μελών.
– Συμμετοχή εκλεγμένων μελών της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ σε κάθε τομέα του κόμματος και τουλάχιστον στο ⅓ του ψηφοδελτίου Επικρατείας.
ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ:
«Διαφάνεια στα πάντα»
• Κανόνες, λογοδοσία, αξιοκρατία στη δημόσια ζωή με:
– Δραστικό περιορισμό στη βουλευτική ασυλία: η αρμόδια Επιτροπή της Βουλής να απορρίπτει μόνο τις προδήλως αβάσιμες μηνύσεις ή όσες εμπίπτουν στο άρθρο 62 του Συντάγματος. Οι υπόλοιπες να επιστρέφουν στη Δικαιοσύνη χωρίς να απαιτείται άρση της ασυλίας.
– Πραγματικές και όχι εικονικές δηλώσεις πόθεν έσχες, με δημοσίευση όλων των στοιχείων των δανείων και όχι μόνο των εκάστοτε ποσών (δηλ. να συμπεριλαμβάνονται όροι χορήγησης και αποπληρωμής, παρατάσεις, αναχρηματοδοτήσεις κλπ).
– Απαγόρευση οποιασδήποτε μορφής κρατικής οικονομικής ενίσχυσης στους τηλεοπτικούς σταθμούς εθνικής εμβέλειας.
– Κατάργηση κάθε υφιστάμενης ασυλίας και οποιασδήποτε άλλης προνομιακής διάταξης για τα στελέχη Τραπεζών, Δημοσίων Οργανισμών, Ταμείων, Επιτροπών κ.α.
– Καταχώριση και δημοσίευση σε πραγματικό χρόνο στη ΔΙΑΥΓΕΙΑ και το ΚΗΜΔΗΣ του πλήρους φακέλου κάθε δημόσιου διαγωνισμού.
– Αξιολόγηση των διευθυντών του Δημοσίου από τους υπαλλήλους τους με ανωνυμοποιημένα ερωτηματολόγια.
«Πολιτική με τον πολίτη σε πρώτο πλάνο»
• Θεσμικές παρεμβάσεις στις σχέσεις Πολιτείας – πολίτη:
– Θεσμοθέτηση της επιστολικής ψήφου για όλους τους Έλληνες πολίτες εντός και εκτός Ελλάδας.
– Δικαίωμα του εκλέγεσθαι στη Βουλή με τη συμπλήρωση του 18ου έτους της ηλικίας.
– Δικαίωμα του εκλέγεσθαι στην Ομογένεια με σταυρό προτίμησης σε ειδικές περιφέρειες στις οποίες θα αντιστοιχούν συγκεκριμένες έδρες.
– Μεταφορά των αδειοδοτικών αρμοδιοτήτων στην αυτοδιοίκηση και σύσταση ανεξάρτητων οργάνων (Περιφερειακοί Διαμεσολαβητές) με αρμοδιότητα την υποστήριξη των πολιτών όταν αντιμετωπίζουν προβλήματα με τις περιφερειακές αρχές.
– Επιλογή των διοικήσεων των Ανεξάρτητων Αρχών από τη Διάσκεψη των Προέδρων της Βουλής (άρθρ. 101Α Συντ.), κατόπιν σχετικών διαγωνισμών του ΑΣΕΠ.
– Απαγόρευση επιδομάτων, πλην έκτακτης ανάγκης, μετά τον 3ο χρόνο διακυβέρνησης και μέχρι τις εθνικές εκλογές.
«Ουσιαστική Δικαιοσύνη, όχι στα χαρτιά»
• Ριζική επιτάχυνση της απονομής της δικαιοσύνης με:
– Πρόσληψη δικαστών / δικαστικών υπαλλήλων και ψηφιοποίηση όλων των διαδικασιών.
– Υποχρεωτική τελεσιδικία των εμπορικών υποθέσεων εντός τριετίας.
– Παραπομπή στο ακροατήριο των ποινικών υποθέσεων δημοσίου συμφέροντος εντός τριετίας. Ενοποίηση προανάκρισης με κύρια ανάκριση και δραστικός περιορισμός των αναβολών.
– Εκλογή της ηγεσίας των Ανώτατων Δικαστηρίων από ευρύτερο εκλεκτορικό σώμα.
«Γινόμαστε Ευρώπη»
• Διαχωρισμός Εκκλησίας-Κράτους με έντιμη συμφωνία:
– Ανάληψη από την Εκκλησία της αποκλειστικής ευθύνης για τη μισθοδοσία, ασφάλιση και συνταξιοδότηση του κλήρου.
– Κρατική ενίσχυση για τη συντήρηση ναών, μονών και για τη διατήρηση της πολιτιστικής /θρησκευτικής κληρονομιάς.
• Ριζικός εκσυγχρονισμός στρατού – θητείας:
-Επαγγελματικός Στρατός.
– Κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας και αντικατάστασή της από εξάμηνη εθνική «κοινωνική θητεία» για τους νέους και τις νέες, στην οποία θα συμπεριλαμβάνεται πλήρης κατάρτιση σε θέματα εθνικής άμυνας.
• Δικαιώματα:
– Άμεση εναρμόνιση της ελληνικής νομοθεσίας με τις πιο προοδευτικές νομοθεσίες των ευρωπαϊκών κρατών, σε όλα τα ζητήματα ισότητας και κοινωνικής προστασίας που αφορούν ευπαθείς κοινωνικές ομάδες (από τις γυναίκες και τα άτομα με αναπηρία μέχρι τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα και τις μονογονεϊκές οικογένειες, χωρίς καμία εξαίρεση). Κόντρα στη συντηρητικοποίηση και «δεξιοποίηση», η Ελλάδα να γίνει πρότυπο συμπερίληψης και ισότητας σε όλη την Ευρώπη.
– Απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας σε όσους αλλοδαπούς συμπληρώνουν 10ετή νόμιμη και συνεχή παραμονή στην Ελλάδα, χωρίς τεστ ιθαγένειας.
«Εργασία: Συνεργασία και όχι εξάρτηση»
• Εργασιακά δικαιώματα:
– Επιστροφή από τον εργασιακό Μεσαίωνα στο σήμερα. Εργασία με κανόνες και αυστηρούς ελέγχους για την τήρηση των εργασιακών δικαιωμάτων (επαναφορά ΣΣΕ και βάσιμου λόγου απόλυσης, θέσπιση υποχρέωσης αιτιολόγησης μη πρόσληψης, σύνδεση σε πραγματικό χρόνο του συστήματος ψηφιακής κάρτας με ΣΕΠΕ κ.α).
– Τέλος στην καταστρατήγηση του χαρακτήρα των δελτίων παροχής υπηρεσιών από τους εργοδότες. Πλήρης εξομοίωση όσων εργάζονται με «μπλοκάκι» σε σχέση εξαρτημένης εργασίας με τους εργαζόμενους αορίστου χρόνου (σε αποζημιώσεις, επιδόματα, δώρα, άδεια μητρότητας κλπ).
«Φορολογία κοινής λογικής»
• Φορολογική ανασυγκρότηση με:
– Καθιέρωση προοδευτικής φορολογίας με γενναία ελάφρυνση για τους υπαλλήλους του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα υπό νέα φορολογική κλίμακα.
– Ισχυρά κίνητρα σε επιχειρήσεις και συνεταιρισμούς που μεταφέρουν τη βάση τους εκτός Αθηνών, καθώς και σε επιχειρήσεις που διανέμουν μετοχές (stock options) στους υπαλλήλους τους.
«Βγάζουμε την Υγεία από την εντατική»
• Ισχυρή Δημόσια Υγεία με:
– Γενναία μισθολογική αναβάθμιση των γιατρών καθώς και των υπόλοιπων εργαζομένων του ΕΣΥ.
– Τέλος στους διορισμούς πολιτευτών και ημετέρων στις διοικήσεις των νοσοκομείων. Τα νοσοκομεία θα διοικούνται από τριμελές όργανο που θα αποτελείται από έναν εκλεγμένο εκπρόσωπο του προσωπικού, έναν υπάλληλο του Υπουργείου Υγείας και έναν manager με σχετικές σπουδές και προϋπηρεσία, κατόπιν διαγωνισμού ΑΣΕΠ.
– Ισχυρά κίνητρα σε Έλληνες γιατρούς και νοσηλευτές του εξωτερικού ώστε να επιστρέψουν στην Ελλάδα και να ενταχθούν στο ΕΣΥ.
– Παροχή δωρεάν στέγασης στο ιατρονοσηλευτικό προσωπικό που υπηρετεί σε δυσπρόσιτες και νησιωτικές περιοχές.
«Φτιάχνουμε την Παιδεία από την αρχή»
• Ισχυρή δημόσια Παιδεία με:
– Μισθολογική αναβάθμιση όλων των εκπαιδευτικών και τέλος στην ομηρία των αναπληρωτών εκπαιδευτικών.
– Συνταγματική κατοχύρωση ποσοστού minimum 5% του ΑΕΠ για τη δημόσια εκπαίδευση. Δραστική αύξηση των κονδυλίων για έρευνα και τεχνολογία.
– Εθνικό Σχέδιο Φοιτητικής Στέγης με οικονομικά κριτήρια / Παροχή δωρεάν στέγασης στους εκπαιδευτικούς που υπηρετούν σε δυσπρόσιτες και νησιωτικές περιοχές.
– Περιφρούρηση πανεπιστημιακών χώρων με βάση το αυτοδιοίκητο, θέσπιση από τα ίδια τα Πανεπιστήμια -σε συνεργασία με τους φοιτητικούς συλλόγους- πλαισίου κυρώσεων για όσους προξενούν φθορές στους πανεπιστημιακούς χώρους.
– Αναμόρφωση διοικητικού πλαισίου, ώστε να επιτρέπονται δωρεές και συνεργασίες με ξένα πανεπιστήμια για τη δημιουργία «βραχιώνων», με αποκεντρωμένη διοίκηση, αλλά εντός του δημόσιου πανεπιστημίου.
– Ένταξη των μουσικών και παραστατικών τεχνών με δημιουργικό τρόπο στην εγκύκλιο εκπαίδευση / Άνοιγμα αρχαιολογικών χώρων και άλλων δημόσιων χώρων πολιτισμού για παρουσίαση σχολικών και φοιτητικών παραστάσεων.
«Λογαριασμοί χωρίς ηλεκτροσόκ»
• Ενεργειακή πολιτική:
– Επαναφορά της ΔΕΗ υπό δημόσιο έλεγχο με ανεξάρτητη διοίκηση που θα αμείβεται βάσει αποδοτικότητας και όχι βάσει κερδοφορίας.
– Ενεργειακή Δημοκρατία, ενίσχυση των ενεργειακών κοινοτήτων, δυνατότητα εγκατάστασης φωτοβολταϊκών για αυτοκατανάλωση.
– ΑΔΜΗΕ: Πάταξη ολιγοπωλίων ηλεκτρισμού με δημιουργία ηλεκτρικής “λεωφόρου” που θα συνδέει την Ελλάδα με την κεντρική Ευρώπη.
«Απελευθερώνουμε την εξωστρεφή οικονομία»
• Αγροτικός τομέας:
– Κινητροδότηση δημιουργίας καλλιεργητικών ζωνών ανά περιφέρεια. Διεύρυνση επιλέξιμων καλλιεργειών και ενίσχυση νέων ανταγωνιστικών καλλιεργειών ανά νομό.
– Δημιουργία φυσικών και ψηφιακών δημοπρατηρίων αγροτικών προϊόντων ανά περιφέρεια.
– Πριμοδότηση του παραγόμενου προϊόντος και όχι αποκλειστικά του φυτικού και ζωικού κεφαλαίου / Κατάργηση του “ιστορικού δικαιώματος” καλλιεργητή / Θέσπιση πραγματικού μητρώου των κατ’ επάγγελμα αγροτών.
• Ναυτιλία:
– Αλλαγή προσέγγισης για την ποντοπόρο ναυτιλία: φοροαπαλλαγή για ετήσια απόδοση μέχρι το 10% του μετοχικού κεφαλαίου, και εισαγωγή εταιρικού φόρου εισοδήματος 10% στα κέρδη που υπερβαίνουν την ως άνω απόδοση.
