Η δολοφονία της 20χρονης Καρολάιν Κράουτς από τον 32χρονο γυναικοκτόνο σύζυγό της, Χαράλαμπο Αναγνωστόπουλο, έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις στην κοινή γνώμη και έχει σημαντικές κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις. Όπως είναι γνωστό, ύστερα από περίπου 40 ημέρες, ο δράστης ομολόγησε ότι ο ίδιος είχε δολοφονήσει τη σύζυγό του μέσα στο σπίτι τους, στα Γλυκά Νερά, αλλάζοντας την αρχική του κατάθεση στην οποία υπεδείκνυε ως δράστες κάποια άτομα που μιλούσαν «σπαστά ελληνικά», «γεωργιανής καταγωγής». Παραδέχθηκε πως δολοφόνησε ο ίδιος την Καρολάιν και πως σκηνοθέτησε το έγκλημα ώστε να φαίνεται ότι διαπράχθηκε στο πλαίσιο ληστείας από «συμμορία σεσημασμένων κακοποιών».
Από τα αντικειμενικά στοιχεία που έχουν έρθει στο φως αυτό το έγκλημα αποτελεί γυναικοκτονία, δηλαδή είναι δολοφονία μιας γυναίκας από το σύζυγό της, επειδή εκείνη θέλησε να φύγει από το σπίτι τους και πιθανώς να τον χωρίσει. Σαφέστατα πηγάζει από τη νοοτροπία των πατριαρχικών σχέσεων, οι οποίες έχουν τις ρίζες τους, όχι σε κάποιο ανδρικό DNA αλλά στον ίδιο το χωρισμό της κοινωνίας σε τάξεις. Η πατριαρχία εμφανίστηκε στις πρώτες ταξικές κοινωνίες και συνεχίζει να υπάρχει στον καπιταλισμό μέχρι και σήμερα. Ο Ένγκελς είχε γράψει χαρακτηριστικά πως «…ο άντρας πήρε το πηδάλιο και στο σπίτι, η γυναίκα ταπεινώθηκε, υποδουλώθηκε, έγινε σκλάβα των ορέξεών του και απλό εργαλείο για την παραγωγή παιδιών (…) Για να εξασφαλιστεί η πίστη της γυναίκας, δηλαδή η πατρότητα των παιδιών, παραδίδεται η γυναίκα χωρίς όρους στην εξουσία του άνδρα: Αν τη σκοτώσει, εξασκεί μονάχα το δικαίωμά του…» (Φρίντριχ Ένγκελς, Η καταγωγή της οικογένειας της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους).
Από την πρώτη στιγμή, οι εκπρόσωποι της εγχώριας αστικής τάξης (ΜΜΕ, πολιτικοί και εισαγγελείς) προσπάθησαν να κατασκευάσουν για τον «ευκατάστατο πιλότο», το παιδί της τάξης τους, εμμέσως πλην σαφώς, ένα «αγγελικό προσωπείο», παρουσιάζοντάς τον ως ένα «καλό και μορφωμένο παιδί που δεν μπορεί παρά να έδρασε κάτω από την επίδραση των σχέσεων έντασης με τη σύζυγό του». Μάλιστα αμέσως μετά τη δολοφονία και πριν ο δράστης αναγκαστεί να ομολογήσει, επιδόθηκαν σε ένα ρατσιστικό «κρεσέντο» ενάντια στους «σεσημασμένους αλλοδαπούς» που «δεν μπορούν να προσαρμοστούν στον ελληνικό τρόπο ζωής» και διαπράττουν τέτοιου τύπου ειδεχθή εγκλήματα (υποτίθεται πως οι δράστες είχαν ως κίνητρο την κλοπή, αλλά επειδή ήταν «βάρβαροι» αλλοδαποί δολοφόνησαν βάναυσα την Καρολάιν, σκότωσαν και κρέμασαν τον σκύλο της οικογένειας).
Η αστυνομία μάλιστα, αποκαλύφθηκε ότι συνέλαβε και βασάνιζε για βδομάδες έναν άνδρα με καταγωγή από τη Γεωργία, ο οποίος φυσικά δεν είχε καμιά σχέση με το έγκλημα, με σκοπό να «λυγίσει» από τα βασανιστήρια και να ομολογήσει ότι ο ίδιος ήταν ο δολοφόνος. Αφού δεν το κατάφεραν αυτό και η υπόθεση άρχισε να παίρνει διαστάσεις, με πολλούς να πιστεύουν ότι ο σύζυγος της Καρολάιν ήταν ο πραγματικός δολοφόνος, τότε η αστυνομία συνέλαβε τον γυναικοκτόνο, ο οποίος στη συνέχεια ομολόγησε το έγκλημά του.
Όλα αυτά σημαίνουν πλέον ότι εκτός από την παραδειγματική τιμωρία του γυναικοκτόνου Αναγνωστόπουλου η οποία έχει γίνει λαϊκή απαίτηση, ένα ακόμα δίκαιο αίτημα έχει κερδίσει υποστήριξη σε πολύ μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας και αυτό είναι η επίσης παραδειγματική τιμωρία των αστυνομικών στελεχών και οργάνων που ενέπλεξαν τον αθώο άνδρα από τη Γεωργία στην υπόθεση και η πλήρης εξιχνίαση των κινήτρων τους.
Γενικότερα, πρέπει να τονίσουμε ότι ένα κοινό νήμα συνδέει τη γυναικοκτονία των Γλυκών Νερών με αντίστοιχες γυναικοκτονίες, αλλά και άλλα περιστατικά βίας κατά γυναικών στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες, όπως η πρόσφατη τραγική δολοφονία της Σάρας Έβεραρντ στη Βρετανία. Η μεγάλη αύξηση αυτών των περιστατικών αποδεικνύει ότι δεν είναι «μεμονωμένα περιστατικά». Πηγάζουν από τα θεμέλια της καπιταλιστικής κοινωνίας και την κυρίαρχη ιδεολογία και υπογραμμίζουν την κρίση και την αποσύνθεσή της. Απέναντι σε αυτή την κλιμακούμενη βαρβαρότητα, πολλές κινητοποιήσεις έχουν λάβει χώρα τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες, με σημαντικότερη τη γυναικεία απεργία της 8ης Μαρτίου του 2018 στην Ισπανία, με τη συμμετοχή πολλών χιλιάδων γυναικών, αλλά και ανδρών.
Μέσα στο ρεύμα μαζικής εναντίωσης στην αυξανόμενη βία κατά των γυναικών που αναπτύσσεται διεθνώς και στην Ελλάδα αρχίζουν να έχουν ιδιαίτερη απήχηση και ιδέες που είναι αναποτελεσματικές, αλλά και επιζήμιες για την ιερή υπόθεση της εξάλειψης της γυναικείας καταπίεσης. Έτσι, ο φεμινισμός αλλά και νέα ιδεολογικά ρεύματα όπως η διαθεματικότητα θεωρούν ότι οι ταξικές διαφορές και η ταξική εκμετάλλευση που όπως ήδη αναφέραμε γέννησαν την πατριαρχία, δεν είναι η πηγή του προβλήματος. Στρέφουν έτσι άμεσα ή έμμεσα την οργή των γυναικών γενικά απέναντι στο ανδρικό φύλο ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης, με αποτέλεσμα ο αγώνας για τη γυναικεία χειραφέτηση να αποδυναμώνεται και να μη συνδέεται σε ταξικές γραμμές με το εργατικό κίνημα και τους άνδρες εργάτες.
Για παράδειγμα, στη μεγάλη γυναικεία απεργία του 2018 στην Ισπανία, φεμινιστικές οργανώσεις καλούσαν μόνο τις γυναίκες να απεργήσουν και, σε συνεργασία με τις γραφειοκρατικές ηγεσίες των συνδικάτων, τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις και την ισπανική κυβέρνηση, πίεζαν τους άνδρες εργάτες να μην απεργήσουν και να συνεχίσουν να δουλεύουν «καλύπτοντας» τις γυναίκες που απέργησαν. Επιπλέον μια μερίδα των φεμινιστριών θεωρούν ότι όλες οι γυναίκες, ανεξάρτητα από την κοινωνική τάξη στην οποία ανήκουν, έχουν κοινά συμφέροντα ενάντια στους άνδρες, είτε αυτοί είναι δισεκατομμυριούχοι καπιταλιστές, είτε μεροκαματιάρηδες εργάτες.
Αντίθετα, οι μαρξιστές θεωρούμε πως η λύση στο ζήτημα της καταπίεσης των γυναικών, την πατριαρχία, αλλά και εν γένει τις σεξιστικές διακρίσεις, δεν είναι ο κατακερματισμός του αγώνα που διεξάγεται ενάντια σε αυτές τις διακρίσεις και ο διαχωρισμός των κινημάτων των γυναικών και των άλλων καταπιεσμένων κοινωνικών ομάδων από το εργατικό κίνημα. Τα διάφορα είδη καταπίεσης πηγάζουν από τη σημερινή ταξική-εκμεταλλευτική κοινωνία, δηλαδή τον καπιταλισμό. Για να μπορέσουν να εξαφανιστούν, θα πρέπει να μεταβληθούν οι υλικοί όροι που τα γεννούν και τα αναπαράγουν. Θα πρέπει ο αγώνας των γυναικών και των ανδρών που ανήκουν στην εργατική τάξη να είναι ενωμένος και να κατευθυνθεί προς την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Μόνο τότε θα αρχίσουν όλες οι διακρίσεις (όπως η πατριαρχία και ο σεξισμός) να εξαφανίζονται και οι άνθρωποι ανεξαρτήτως φύλου, σεξουαλικής ταυτότητας, εθνικότητας, θρησκείας και κουλτούρας θα ζήσουν πραγματικά ελεύθεροι, χωρίς καμίας μορφής καταπίεση.
Κωνσταντίνος Αυγέρος
