Δημοσιεύουμε ένα ακόμη αποκαλυπτικό άρθρο που καταρρίπτει όλη την προπαγάνδα ψέματος που περιβάλει τον πόλεμο στην Ουκρανία από τη στιγμή που ξεκίνησε. Ο συντάκτης είναι ο Jacques Baud, πρώην συνταγματάρχης του ελβετικού στρατού και πρώην μέλος της Ελβετικής Υπηρεσίας Στρατηγικών Πληροφοριών. Εργάστηκε επίσης για το ΝΑΤΟ, κατά τη διάρκεια και μετά την κρίση στην Ουκρανία του 2014, μετά την οποία συμμετείχε σε προγράμματα που σχετίζονταν με την Ουκρανία.
Δεν προσυπογράφουμε φυσικά κάθε σημείο αυτού του άρθρου, ούτε οτιδήποτε άλλο μπορεί να έχει γράψει ο Baud. Αλλά το ίδιο το γεγονός ότι αυτή η κριτική προέρχεται, όχι από έναν μαρξιστή, αλλά από έναν πρώην υψηλόβαθμο αξιωματούχο πληροφοριών του ΝΑΤΟ, την καθιστά εκατό φορές πιο πολύτιμη από κάθε άλλη.
Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στα γαλλικά εδώ.
Σχετικά με τον συντάκτη
Ο Jacques Baud έλαβε τον βαθμό του συνταγματάρχη στις ελβετικές ένοπλες δυνάμεις και μεταξύ 1983 και 1990 ήταν μέλος της Ελβετικής Υπηρεσίας Στρατηγικών Πληροφοριών. Συμμετείχε σε συζητήσεις με Ρώσους στρατιωτικούς και αξιωματούχους των μυστικών υπηρεσιών στο ανώτατο επίπεδο, αμέσως μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.
Το 1995, ηγήθηκε των αποστολών των Ηνωμένων Εθνών στην Αφρική για να βοηθήσει τους πρόσφυγες και το 1997 οργάνωσε αποστολές για τον αφοπλισμό ναρκών κατά προσωπικού. Το 2002 εντάχθηκε στο Κέντρο Διεθνούς Πολιτικής Ασφάλειας (CPSI) του Ομοσπονδιακού Υπουργείου Εξωτερικών και το 2005, ηγήθηκε ενός πολιτικο-στρατιωτικού κέντρου πληροφοριών για την αποστολή του ΟΗΕ στο Σουδάν.
Το διάστημα 2009-2011, υπηρέτησε ως Επικεφαλής Πολιτικής και Δόγματος με το Γραφείο Στρατιωτικών Υποθέσεων στο Τμήμα Ειρηνευτικών Επιχειρήσεων (DPKO) στη Νέα Υόρκη, πριν επιστρέψει στην Αφρική για να ηγηθεί του Τμήματος Ερευνών του International Peace Support Training Center (IPSTC) στο Ναϊρόμπι. Ξεκινώντας το 2013, εργάστηκε για το Τμήμα Πολιτικών Υποθέσεων και Πολιτικής Ασφάλειας του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες. Είναι κάτοχος πτυχίων Διεθνούς Ασφάλειας και Ανθρωπιστικού Δικαίου από το Graduate Institute for International Relations στη Γενεύη και έχει γράψει μια σειρά βιβλίων για τον πόλεμο, τις πληροφορίες και την τρομοκρατία.
Η στρατιωτική κατάσταση στην Ουκρανία — Μια ενημέρωση
11 Απριλίου 2022
Η Επιχειρησιακή Κατάσταση
Από τις 25 Μαρτίου 2022, η ανάλυσή μας για την κατάσταση επιβεβαιώνει τις παρατηρήσεις και τα συμπεράσματα που κάναμε στα μέσα Μαρτίου.
Η επίθεση που ξεκίνησε στις 24 Φεβρουαρίου έχει δύο κατευθύνσεις, σύμφωνα με το ρωσικό επιχειρησιακό δόγμα:
1) Μια κύρια επίθεση που κατευθύνεται προς τα νότια της χώρας, στην περιοχή του Ντονμπάς, και κατά μήκος της ακτής της Αζοφικής Θάλασσας. Όπως αναφέρει το δόγμα, οι κύριοι στόχοι είναι η εξουδετέρωση των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων (ο στόχος της «αποστρατιωτικοποίησης») και η εξουδετέρωση εθνικιστικών, παραστρατιωτικών πολιτοφυλακών στις πόλεις Χάρκοβο και Μαριούπολη (ο στόχος της «αποναζιστικοποίησης»). Αυτή η πρωταρχική επίθεση συντελείται από έναν συνασπισμό δυνάμεων. Σε Χάρκοβο και Κριμαία επιχειρούν ρωσικές δυνάμεις από τη Νότια Στρατιωτική Περιοχή. Στο κέντρο βρίσκονται δυνάμεις πολιτοφυλακής από τις δημοκρατίες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ. Η Τσετσενική Εθνοφρουρά επιχειρεί στην αστική περιοχή της Μαριούπολης.
2) Μια δευτερεύουσα επίθεση έγινε στο Κίεβο, με στόχο να «καθηλωθούν» οι ουκρανικές (και δυτικές) δυνάμεις, έτσι ώστε να αποτραπούν από το να διεξάγουν επιχειρήσεις κατά της κύριας επίθεσης ή ακόμη και να πλήξουν τις δυνάμεις του ρωσικού συνασπισμού από τα μετόπισθεν.
Αυτή η επίθεση ακολουθεί, κατά γράμμα, τους στόχους που όρισε ο Βλαντιμίρ Πούτιν στις 24 Φεβρουαρίου. Όμως, ακούγοντας μόνο τη δική τους προκατάληψη, δυτικοί «ειδικοί» και πολιτικοί έχουν καταλάβει ότι στόχος της Ρωσίας είναι να καταλάβει την Ουκρανία και να ανατρέψει την κυβέρνηση της χώρας. Εφαρμόζοντας μια πολύ δυτική λογική, βλέπουν το Κίεβο ως το «κέντρο βάρους» (Schwerpunkt) των ουκρανικών δυνάμεων. Σύμφωνα με τον Κλαούζεβιτς, το «κέντρο βάρους» είναι το στοιχείο από το οποίο ένας εμπόλεμος αντλεί τη δύναμή του και την ικανότητά του να ενεργεί, και επομένως είναι ο πρωταρχικός στόχος της στρατηγικής ενός αντιπάλου. Αυτός είναι ο λόγος που οι Δυτικοί προσπάθησαν συστηματικά να πάρουν τον έλεγχο των πρωτευουσών στους πολέμους που έχουν κάνει. Εκπαιδευμένο και συμβουλευόμενο από ειδικούς του ΝΑΤΟ, το ουκρανικό Γενικό Επιτελείο, όπως ήταν αναμενόμενο, εφάρμοσε την ίδια λογική, εστιάζοντας στην ενίσχυση της άμυνας του Κιέβου και των περιχώρων του, αφήνοντας τα στρατεύματά του αβοήθητα στο Ντονμπάς, κατά μήκος του άξονα της κύριας ρωσικής επίθεσης.
Αν κάποιος είχε ακούσει προσεκτικά τον Βλαντιμίρ Πούτιν, θα είχε συνειδητοποιήσει ότι ο στρατηγικός στόχος του ρωσικού συνασπισμού δεν είναι να καταλάβει την Ουκρανία, αλλά να απομακρύνει κάθε απειλή για τον ρωσόφωνο πληθυσμό του Ντονμπάς. Σύμφωνα με αυτόν τον γενικό στόχο, το «πραγματικό» κέντρο βάρους που προσπαθεί να στοχεύσει ο ρωσικός συνασπισμός είναι το μεγαλύτερο μέρος των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων που συγκεντρώνονται στο νοτιοανατολικό τμήμα της χώρας (από τα τέλη του 2021) και όχι το Κίεβο.
Ρωσική επιτυχία ή αποτυχία;
Πεπεισμένοι ότι η ρωσική επίθεση στοχεύει στο Κίεβο, οι δυτικοί εμπειρογνώμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι (α) οι Ρώσοι καθυστερούν και ότι (β) η επίθεσή τους είναι καταδικασμένη σε αποτυχία επειδή δεν θα μπορέσουν να κρατήσουν τη χώρα μακροπρόθεσμα. Οι στρατηγοί που εμφανίστηκαν ο ένας μετά τον άλλον στη γαλλική τηλεόραση φαίνεται να έχουν ξεχάσει αυτό που καταλαβαίνει καλά ακόμη και ένας ανθυπολοχαγός: «Γνώριζε τον εχθρό σου!» — όχι όπως θα ήθελε κανείς να είναι, αλλά όπως πραγματικά είναι. Με τέτοιους στρατηγούς, δεν χρειαζόμαστε πια εχθρό.
Πέρα από αυτό βέβαια, η δυτική αφήγηση για μια ρωσική επίθεση που έχει βαλτώσει και της οποίας οι επιτυχίες είναι πενιχρές, είναι επίσης μέρος του πολέμου προπαγάνδας που διεξάγεται και από τις δύο πλευρές. Για παράδειγμα, η σειρά των χαρτών των επιχειρήσεων, που δημοσίευσε η Libération από τα τέλη Φεβρουαρίου, δεν δείχνει σχεδόν καμία διαφορά από τη μια μέρα στην άλλη, μέχρι τις 18 Μαρτίου (όταν τα μέσα σταμάτησαν να την ενημερώνουν). Έτσι, στις 23 Φεβρουαρίου, στον τηλεοπτικό σταθμό France 5, η δημοσιογράφος Élise Vincent αξιολόγησε το έδαφος που κατέλαβε ο ρωσικός συνασπισμός ως το αντίστοιχο της Ελβετίας ή της Ολλανδίας. Στην πραγματικότητα, βρισκόμαστε περισσότερο στα μεγέθη της Μεγάλης Βρετανίας.
Για παράδειγμα, ας παρατηρήσουμε τη διαφορά μεταξύ του χάρτη της κατάστασης στις 25 Μαρτίου 2022, όπως δημοσιεύτηκε από την Ouest-France :
… και όπως δημοσιεύτηκε από το Γαλλικό Υπουργείο Ενόπλων Δυνάμεω (ΣτΜ: Η εικόνα έχει κατέβει από την ιστοσελίδα του Γαλλικού Υπουργείο Ενόπλων Δυνάμεων. Την αναδημοσιεύουμε όπως ανέβηκε στο άρθρο).
Επιπλέον, πρέπει να σημειωθεί ότι οι ουκρανικές δυνάμεις δεν εμφανίζονται σε κανένα χάρτη των επιχειρήσεων (που παρουσιάζεται στα ΜΜΕ μας). Έτσι, αν ο χάρτης του Γαλλικού Υπουργείου Ενόπλων Δυνάμεων δίνει μια ελαφρώς πιο ειλικρινή εικόνα της πραγματικότητας, αποφεύγει επίσης να αναφέρει προσεκτικά τις ουκρανικές δυνάμεις που περικυκλώνονται στο Κραματόρσκ.
Στην πραγματικότητα, ο χάρτης των επιχειρήσεων, από τις 25 Μαρτίου, θα πρέπει να μοιάζει περισσότερο με αυτό:
Επιπλέον, οι ουκρανικές δυνάμεις δεν υποδεικνύονται ποτέ στους χάρτες μας, καθώς αυτό θα έδειχνε ότι δεν αναπτύχθηκαν στα ρωσικά σύνορα τον Φεβρουάριο του 2022, αλλά ανασυγκροτήθηκαν στα νότια της χώρας, ως προετοιμασία για την επίθεσή τους, η αρχική φάση της οποίας ξεκίνησε στις 16 Φεβρουαρίου. Αυτό επιβεβαιώνει ότι η Ρωσία αντιδρούσε μόνο σε μια κατάσταση που ξεκίνησε από τη Δύση, μέσω της Ουκρανίας, όπως θα δούμε. Προς το παρόν, αυτές οι δυνάμεις είναι περικυκλωμένες στην περιοχή του Κραματόρσκ και μεθοδικά κατακερματίζονται και εξουδετερώνονται, σιγά σιγά, με σταδιακό τρόπο, από τον ρωσικό συνασπισμό.
Η ασάφεια που διατηρείται στη Δύση για την κατάσταση των ουκρανικών δυνάμεων έχει και άλλα αποτελέσματα. Πρώτον, διατηρεί την ψευδαίσθηση μιας πιθανής ουκρανικής νίκης. Έτσι, αντί να ενθαρρύνει μια διαδικασία διαπραγμάτευσης, η Δύση επιδιώκει την παράταση του πολέμου. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Ευρωπαϊκή Ένωση και ορισμένες από τις χώρες μέλη της έχουν στείλει όπλα και ενθαρρύνουν τον άμαχο πληθυσμό και τους εθελοντές κάθε είδους να πάνε και να πολεμήσουν, συχνά χωρίς εκπαίδευση και χωρίς καμία πραγματική δομή διοίκησης – με θανατηφόρες συνέπειες.
Γνωρίζουμε ότι σε μια σύγκρουση, κάθε μέρος τείνει να ενημερώνει για να δώσει μια ευνοϊκή εικόνα των πράξεών του. Ωστόσο, η εικόνα που έχουμε για την κατάσταση και τις ουκρανικές δυνάμεις βασίζεται αποκλειστικά σε στοιχεία που παρέχει το Κίεβο. Συγκαλύπτει τις σοβαρές ελλείψεις της ουκρανικής ηγεσίας, παρόλο που εκπαιδεύτηκε και συμβουλεύτηκε από στρατιωτικούς του ΝΑΤΟ.
Έτσι, η στρατιωτική λογική θα επέβαλε στις δυνάμεις που πιάστηκαν στο θύλακα του Κραματόρσκ να υποχωρήσουν σε μια αμυντική γραμμή στον Δνείπερο, για παράδειγμα, προκειμένου να ανασυνταχθούν και να πραγματοποιήσουν μια αντεπίθεση. Αλλά τους απαγορεύτηκε να αποσυρθούν από τον Πρόεδρο Ζελένσκι. Ακόμη και το 2014 και το 2015, μια προσεκτική εξέταση των επιχειρήσεων έδειξε ότι οι Ουκρανοί εφάρμοζαν σχέδια «δυτικού τύπου», εντελώς ακατάλληλα για τις περιστάσεις, και μπροστά σε έναν πιο ευρηματικό, πιο ευέλικτο αντίπαλο που διέθετε ηγεσίες με μεγαλύτερη πρωτοβουλία. Το ίδιο φαινόμενο επαναλαμβάνεται και σήμερα.
Τελικά, η μερική άποψη του πεδίου μάχης που μας δίνουν τα ΜΜΕ μας έχει καταστήσει αδύνατο για τη Δύση να βοηθήσει το ουκρανικό γενικό επιτελείο να λάβει τις σωστές αποφάσεις. Και οδήγησε τη Δύση να πιστέψει ότι ο προφανής στρατηγικός στόχος είναι το Κίεβο, ότι η «αποστρατιωτικοποίηση» στοχεύει στην ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και ότι η «αποναζιστικοποίηση» στοχεύει στην ανατροπή του Ζελένσκι. Αυτός ο μύθος ενισχύθηκε από την έκκληση του Βλαντιμίρ Πούτιν προς τον ουκρανικό στρατό να μην υπακούσει, που ερμηνεύτηκε (με μεγάλη φαντασία και προκατάληψη) ως έκκληση για ανατροπή της κυβέρνησης. Ωστόσο, αυτή η έκκληση στόχευε στις ουκρανικές δυνάμεις που είχαν αναπτυχθεί στο Ντονμπάς να παραδοθούν χωρίς μάχη. Η δυτική ερμηνεία έκανε την ουκρανική κυβέρνηση να εκτιμήσει λανθασμένα τους ρωσικούς στόχους και να κάνει κακή χρήση των δυνατοτήτων της να κερδίσει.
Δεν κερδίζεις έναν πόλεμο με προκατάληψη – τον χάνεις. Και αυτό συμβαίνει. Έτσι, ο ρωσικός συνασπισμός δεν βρέθηκε ποτέ «σε υποχώρηση» ή «τέλμα» από κάποια ηρωική αντίσταση – απλώς δεν επιτέθηκε εκεί που αναμενόταν. Δεν θέλαμε να ακούσουμε το τι μας είχε εξηγήσει ο Βλαντιμίρ Πούτιν πολύ ξεκάθαρα. Αυτός είναι ο λόγος που η Δύση έχει γίνει έτσι — θέλοντας και μη — ο κύριος αρχιτέκτονας της ουκρανικής ήττας που διαμορφώνεται. Παραδόξως, είναι πιθανόν λόγω των αυτοαποκαλούμενων «ειδικών» μας και των στρατηγών που «παρελαύνουν» στις τηλεοπτικές μας συσκευές που η Ουκρανία βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση σήμερα.
Η Διεξαγωγή της Μάχης
Όσον αφορά την πορεία των επιχειρήσεων, οι αναλύσεις που παρουσιάζονται στα ΜΜΕ μας προέρχονται τις περισσότερες φορές από πολιτικούς ή λεγόμενους στρατιωτικούς ειδικούς, που αναμεταδίδουν την ουκρανική προπαγάνδα.
Ας είμαστε ξεκάθαροι. Ένας πόλεμος, πέρα από οτιδήποτε άλλο, είναι μια τραγωδία. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι οι στρατηγοί μας με τις γραβάτες προσπαθούν ξεκάθαρα να υπερδραματοποιήσουν την κατάσταση προκειμένου να αποκλείσουν οποιαδήποτε λύση κατόπιν διαπραγμάτευσης. Αυτή η εξέλιξη, ωστόσο, ωθεί κάποιους στρατιωτικούς της Δύσης να μιλήσουν και να προσφέρουν μια πιο ισορροπημένη κρίση. Έτσι, στο Newsweek , ένας αναλυτής από την Υπηρεσία Πληροφοριών Άμυνας (DIA), το αμερικανικό αντίστοιχο της Direction du Renseignement Militaire (DRM) στη Γαλλία, σημείωσε ότι «σε 24 ημέρες πολέμου, η Ρωσία πραγματοποίησε περίπου 1.400 χτυπήματα και εξαπέλυσε σχεδόν 1.000 πυραύλους (για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, οι Ηνωμένες Πολιτείες πραγματοποίησαν περισσότερα πλήγματα και εκτόξευσαν περισσότερους πυραύλους την πρώτη ημέρα του πολέμου στο Ιράκ το 2003).
Ενώ στη Δύση αρέσει να «μαλακώνει» το πεδίο της μάχης με εντατικά και παρατεταμένα χτυπήματα, πριν στείλει στρατεύματα εδάφους, οι Ρώσοι προτιμούν μια λιγότερο καταστροφική, αλλά πιο άμεση προσέγγιση στρατευμάτων. Στο France 5, η δημοσιογράφος Mélanie Tarvant παρουσίασε τον θάνατο Ρώσων στρατηγών στο πεδίο της μάχης ως απόδειξη της αποσταθεροποίησης του ρωσικού στρατού. Αλλά αυτή είναι μια βαθιά παρανόηση των παραδόσεων και των τρόπων λειτουργίας του ρωσικού στρατού. Ενώ στη Δύση, οι διοικητές τείνουν να διοικούν από τα μετόπισθεν, οι Ρώσοι ομόλογοί τους τείνουν να διοικούν από μπροστά – στη Δύση λένε: «Εμπρός!». Στη Ρωσία λένε: «Ακολούθησέ με»! Αυτό εξηγεί τις υψηλές απώλειες στα ανώτερα κλιμάκια της διοίκησης, που έχουν ήδη παρατηρηθεί στο Αφγανιστάν — αλλά επίσης τονίζει την πολύ πιο αυστηρή επιλογή προσωπικού από ό,τι στη Δύση.
Επιπλέον, ο αναλυτής της DIA σημείωσε ότι «η συντριπτική πλειονότητα των αεροπορικών επιδρομών γίνεται πάνω από το πεδίο της μάχης, με τα ρωσικά αεροσκάφη να παρέχουν “στενή αεροπορική υποστήριξη” στις επίγειες δυνάμεις. Το υπόλοιπο – λιγότερο από το 20%, σύμφωνα με Αμερικανούς εμπειρογνώμονες – έχει στοχεύσει σε στρατιωτικά αεροδρόμια, στρατώνες και υποστηρικτικές αποθήκες». Έτσι, η φράση «αδιάκριτοι βομβαρδισμοί [που] καταστρέφουν πόλεις και σκοτώνουν τους πάντες» που προέρχεται από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης φαίνεται να έρχεται σε αντίθεση με τον ειδικό των υπηρεσιών πληροφοριών των ΗΠΑ, ο οποίος είπε: «Αν απλώς πείσουμε τους εαυτούς μας ότι η Ρωσία βομβαρδίζει αδιακρίτως, ή [ότι] αποτυγχάνει να προκαλέσει μεγαλύτερη ζημιά επειδή το προσωπικό της δεν μπορεί να το κάνει ή επειδή είναι τεχνικά ανίκανο, τότε δεν βλέπουμε την πραγματική σύγκρουση».
Στην πραγματικότητα, οι ρωσικές επιχειρήσεις διαφέρουν θεμελιωδώς από τη δυτική αντίληψη του πολέμου. Η εμμονή της Δύσης να μην έχει κανένα θάνατο στις δικές της δυνάμεις τούς οδηγεί σε επιχειρήσεις που έχουν κυρίως τη μορφή πολύ θανατηφόρων αεροπορικών επιδρομών. Τα χερσαία στρατεύματα επεμβαίνουν μόνο όταν τα πάντα έχουν καταστραφεί. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, στο Αφγανιστάν ή στο Σαχέλ, οι Δυτικοί σκότωσαν περισσότερους αμάχους από τους τρομοκράτες. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι δυτικές χώρες που εμπλέκονται στο Αφγανιστάν, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική δεν δημοσιεύουν πλέον τον αριθμό των θυμάτων αμάχων που προκαλούνται από τα χτυπήματά τους. Στην πραγματικότητα, οι Ευρωπαίοι που εμπλέκονται σε περιοχές που επηρεάζουν ελάχιστα την εθνική τους ασφάλεια, όπως οι Εσθονοί στο Σαχέλ, πηγαίνουν εκεί απλώς για να «βρέξουν τα πόδια τους».
Στην Ουκρανία, η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική. Αρκεί να δει κανείς έναν χάρτη γλωσσικών ζωνών για να δει ότι ο ρωσικός συνασπισμός δρα σχεδόν αποκλειστικά στη ρωσόφωνη ζώνη, δηλαδή, μεταξύ των πληθυσμών που είναι γενικά ευνοϊκοί απέναντι σε αυτόν. Αυτό εξηγεί επίσης τις δηλώσεις ενός αξιωματικού της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ: «Γνωρίζω ότι οι ειδήσεις συνεχίζουν να επαναλαμβάνονται ότι ο Πούτιν στοχεύει αμάχους, αλλά δεν υπάρχουν στοιχεία ότι η Ρωσία το κάνει σκόπιμα».
Αντίθετα, για τον ίδιο λόγο — αλλά με διαφορετικό τρόπο — η Ουκρανία έχει αναπτύξει τους υπερεθνικιστές παραστρατιωτικούς μαχητές της σε μεγάλες πόλεις, όπως η Μαριούπολη ή το Χάρκοβο — χωρίς συναισθηματικούς ή πολιτιστικούς δεσμούς με τον τοπικό πληθυσμό, αυτές οι πολιτοφυλακές μπορούν να πολεμήσουν ακόμη και με τίμημα σοβαρών απωλειών αμάχων. Οι φρικαλεότητες που αποκαλύπτονται αυτή τη στιγμή παραμένουν κρυμμένες από τα γαλλόφωνα μέσα ενημέρωσης, υπό τον φόβο μήπως χάσουν την υποστήριξη για την Ουκρανία, όπως σημειώνουν ΜΜΕ που πρόσκεινται στους Ρεπουμπλικάνους στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Μετά τα χτυπήματα «αποκεφαλισμού» στα πρώτα λεπτά της επίθεσης, η ρωσική επιχειρησιακή στρατηγική ήταν να παρακάμψει τα αστικά κέντρα και να περικυκλώσει τον ουκρανικό στρατό, πλέον «καθηλωμένο» από τις δυνάμεις των δημοκρατιών του Ντονμπάς. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι ο «αποκεφαλισμός» δεν έχει σκοπό να αφανίσει το γενικό επιτελείο ή την κυβέρνηση (όπως τείνουν να το καταλαβαίνουν οι «ειδικοί» μας), αλλά να διασπάσει τις ηγετικές δομές ώστε να αποτρέψει τον συντονισμένο ελιγμό των δυνάμεων. Αντίθετα, στόχος είναι να διατηρηθούν οι ίδιες οι ηγετικές δομές για να μπορέσουν να διαπραγματευτούν την έξοδο από την κρίση.
Στις 25 Μαρτίου 2022, αφού απέκλεισε τον θύλακα στο Κραματόρσκ που αφαίρεσε κάθε πιθανότητα υποχώρησης στους Ουκρανούς και έχοντας καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος των πόλεων Χάρκοβο και Μαριούπολη, η Ρωσία πρακτικά εκπλήρωσε τους στόχους της – το μόνο που μένει είναι να επικεντρώσει τις προσπάθειές της στην εξουδετέρωση των θυλάκων αντίστασης. Έτσι, αντίθετα με ό,τι ισχυρίστηκε ο δυτικός Τύπος, δεν πρόκειται για επαναπροσανατολισμό ή αλλαγή στόχου της επίθεσης, αλλά για μεθοδική υλοποίηση των στόχων που ανακοινώθηκαν στις 24 Φεβρουαρίου.
Ο Ρόλος των Εθελοντών
Μια ιδιαίτερα ανησυχητική πτυχή αυτής της σύγκρουσης είναι η στάση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων που επιτρέπουν ή ενθαρρύνουν τους πολίτες τους να πάνε να πολεμήσουν στην Ουκρανία. Το κάλεσμα του Βολοντίμιρ Ζελένσκι για συμμετοχή εθελοντών στη Διεθνή Λεγεώνα για την Εδαφική Άμυνα της Ουκρανίας, την οποία δημιούργησε πρόσφατα, έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από τις ευρωπαϊκές χώρες.
Ενθαρρυμένοι από τα μέσα ενημέρωσης που παρουσιάζουν έναν ρωσικό στρατό σε υποχώρηση, πολλοί από αυτούς τους νέους ξεκινούν, νομίζοντας ότι πηγαίνουν — κυριολεκτικά — σε ένα κυνηγετικό ταξίδι. Ωστόσο, από τη στιγμή που βρίσκονται εκεί, η απογοήτευσή τους είναι άμεση. Οι μαρτυρίες δείχνουν ότι αυτοί οι «ερασιτέχνες» συχνά καταλήγουν ως «κρέας για τα κανόνια» χωρίς να έχουν πραγματικό αντίκτυπο στην έκβαση της σύγκρουσης. Η εμπειρία των πρόσφατων μαχών δείχνει ότι η άφιξη ξένων μαχητών δεν προσφέρει τίποτα σε μία ένοπλη σύγκρουση, παρά μόνο το να αυξήσει τη διάρκειά της και τη φονικότητά της.
Επιπλέον, η άφιξη πολλών εκατοντάδων ισλαμιστών μαχητών από την περιοχή Ιντλίμπ, μια περιοχή υπό τον έλεγχο και την προστασία του δυτικού συνασπισμού στη Συρία (και επίσης την περιοχή στην οποία σκοτώθηκαν δύο ηγέτες του Ισλαμικού Κράτους από τους Αμερικανούς) θα πρέπει να μας προκαλέσει ανησυχία. Πράγματι, τα όπλα που παρέχουμε ελεύθερα στην Ουκρανία βρίσκονται ήδη εν μέρει στα χέρια εγκληματικών ατόμων και οργανώσεων και έχουν ήδη αρχίσει να δημιουργούν πρόβλημα ασφάλειας για τις αρχές του Κιέβου. Για να μην αναφέρουμε το γεγονός ότι τα όπλα που διαφημίζονται ως αποτελεσματικά κατά των ρωσικών αεροσκαφών θα μπορούσαν τελικά να απειλήσουν τα στρατιωτικά και πολιτικά μας αεροσκάφη.
Ο εθελοντής που παρουσιάστηκε με περηφάνια από το RTBF στις 7:30 μ.μ. στις ειδήσεις της 8ης Μαρτίου 2022 ήταν θαυμαστής του «Σώματος Franc Wallonie», των Βέλγων εθελοντών που υπηρέτησαν το Τρίτο Ράιχ και απεικονίζει τον τύπο των ανθρώπων που ελκύονται από την Ουκρανία. Στο τέλος, θα πρέπει να αναρωτηθούμε ποιος κέρδισε τα περισσότερα — [στην περίπτωση αυτή] το Βέλγιο ή η Ουκρανία;
Η αδιάκριτη διανομή όπλων θα μπορούσε κάλλιστα να κάνει την ΕΕ — θέλοντας και μη —υποστηρίκτρια του εξτρεμισμού και ακόμη και της διεθνούς τρομοκρατίας. Το αποτέλεσμα – ενισχύουμε τη δυστυχία και τη μιζέρια, για να ικανοποιήσουμε τις ευρωπαϊκές ελίτ περισσότερο από την ίδια την Ουκρανία.
Τρία σημεία αξίζουν να επισημανθούν ως συμπέρασμα
1. Δυτικές υπηρεσίες πληροφοριών που αγνοούνται από τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής
Στρατιωτικά έγγραφα που βρέθηκαν στα κεντρικά γραφεία της Ουκρανίας στο νότιο τμήμα της χώρας επιβεβαιώνουν ότι η Ουκρανία ετοιμαζόταν να επιτεθεί στο Ντονμπάς και ότι τα πυρά που παρατήρησαν οι παρατηρητές του ΟΑΣΕ (Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη) ήδη από τις 16 Φεβρουαρίου προανήγγειλε ένα επικείμενο πολεμικό ξέσπασμα μετά από λίγες ημέρες ή εβδομάδες.
Εδώ, κάποια ενδοσκόπηση είναι απαραίτητη για τη Δύση – είτε οι υπηρεσίες πληροφοριών της δεν είδαν τι συνέβαινε και έτσι είναι πολύ κακές, είτε οι υπεύθυνοι λήψης πολιτικών αποφάσεων επέλεξαν να μην τις ακούσουν. Γνωρίζουμε ότι οι ρωσικές υπηρεσίες πληροφοριών έχουν πολύ ανώτερες αναλυτικές ικανότητες από τις δυτικές ομολόγους τους. Γνωρίζουμε επίσης ότι οι αμερικανικές και γερμανικές υπηρεσίες πληροφοριών είχαν κατανοήσει πολύ καλά την κατάσταση, από τα τέλη του 2021, και γνώριζαν ότι η Ουκρανία ετοιμαζόταν να επιτεθεί στο Ντονμπάς.
Αυτό μάς επιτρέπει να συμπεράνουμε ότι οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες ώθησαν σκόπιμα την Ουκρανία σε μια σύγκρουση που ήξεραν ότι είχε χαθεί εκ των προτέρων – με μοναδικό σκοπό να δώσουν ένα πολιτικό πλήγμα στη Ρωσία.
Ο λόγος που ο Ζελένσκι δεν ανέπτυξε τις δυνάμεις του στα ρωσικά σύνορα και δήλωσε επανειλημμένα ότι ο μεγάλος γείτονάς του δεν θα του επιτεθεί, ήταν πιθανώς επειδή πίστευε ότι βασιζόταν στην αποτρεπτική ικανότητα της Δύσης. Αυτό είπε στο CNN στις 20 Μαρτίου — του είπαν ξεκάθαρα ότι η Ουκρανία δεν θα εντασσόταν στο ΝΑΤΟ, αλλά ότι δημόσια θα έλεγαν το αντίθετο. Η Ουκρανία χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο για να επηρεάσει τη Ρωσία. Στόχος ήταν το κλείσιμο του αγωγού φυσικού αερίου North Stream 2, που ανακοινώθηκε στις 8 Φεβρουαρίου από τον Τζο Μπάιντεν, κατά την επίσκεψη του Όλαφ Σολτς και η οποία ακολουθήθηκε από μπαράζ κυρώσεων.
2. Αποτυχημένη Διπλωματία
Σαφώς, από τα τέλη του 2021, δεν έχει γίνει καμία προσπάθεια από τη Δύση για επανενεργοποίηση των συμφωνιών του Μινσκ, όπως αποδεικνύεται από τις αναφορές για επισκέψεις και τηλεφωνικές συνομιλίες, ιδίως μεταξύ του Εμμανουέλ Μακρόν και του Βλαντιμίρ Πούτιν. Ωστόσο, η Γαλλία, ως εγγυητής των συμφωνιών του Μινσκ και ως μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, δεν σεβάστηκε τις δεσμεύσεις της, γεγονός που οδήγησε στην κατάσταση που βιώνει σήμερα η Ουκρανία. Υπάρχει μάλιστα η αίσθηση ότι η Δύση επιδιώκει να ρίξει λάδι στη φωτιά από το 2014.
Έτσι, η τοποθέτηση των πυρηνικών δυνάμεων σε επιφυλακή από τον Βλαντιμίρ Πούτιν στις 27 Φεβρουαρίου παρουσιάστηκε από τα μέσα ενημέρωσης και τους πολιτικούς μας ως παράλογη πράξη ή εκβιασμός. Αυτό που ξεχνιέται είναι ότι αυτό ήρθε μετά την κρυφή απειλή του Jean-Yves Le Drian, τρεις ημέρες νωρίτερα, ότι το ΝΑΤΟ θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα. Είναι πολύ πιθανό ο Πούτιν να μην πήρε στα σοβαρά αυτή την «απειλή», αλλά να ήθελε να πιέσει τις δυτικές χώρες — και ειδικότερα τη Γαλλία — να εγκαταλείψουν τη χρήση υπερβολικής γλώσσας.
3. Η Ευπάθεια των Ευρωπαίων στη Χειραγώγηση Αυξάνεται
Σήμερα, η αντίληψη που διαδίδεται από τα μέσα ενημέρωσής μας είναι ότι η ρωσική επίθεση έχει καταρρεύσει, ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι τρελός, παράλογος και ως εκ τούτου έτοιμος να κάνει τα πάντα για να ξεφύγει από το αδιέξοδο στο οποίο υποτίθεται ότι βρίσκεται. Σε αυτό το εντελώς συναισθηματικό πλαίσιο, η ερώτηση που έθεσε ο Ρεπουμπλικανός γερουσιαστής Μάρκο Ρούμπιο κατά τη διάρκεια της ακρόασης της Βικτόρια Νούλαντ στο Κογκρέσο ήταν τουλάχιστον περίεργη: «Εάν υπάρχει περιστατικό βιολογικού ή χημικού όπλου ή επίθεση εντός της Ουκρανίας, υπάρχει κάποια αμφιβολία ότι 100% θα ήταν οι Ρώσοι πίσω από αυτό;». Όπως ήταν φυσικό, απάντησε ότι δεν υπάρχει αμφιβολία. Ωστόσο, δεν υπάρχει καμία απολύτως ένδειξη ότι οι Ρώσοι χρησιμοποιούν τέτοια όπλα. Εξάλλου, οι Ρώσοι τελείωσαν την καταστροφή στα αποθέματά τους το 2017, ενώ οι Αμερικανοί δεν έχουν ακόμη καταστρέψει τα δικά τους.
Ίσως αυτό να μην σημαίνει τίποτα. Όμως, στην τρέχουσα ατμόσφαιρα, πληρούνται τώρα όλες οι προϋποθέσεις για να συμβεί ένα περιστατικό που θα ωθούσε τη Δύση να εμπλακεί περισσότερο, με κάποια μορφή, στην ουκρανική σύγκρουση (ένα περιστατικό προβοκάτσιας).
Πηγή: www.marxist.com
Μεταφραση: Ηλίας Κυρούσης
