ΝΕΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ
H ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΚΛΙΜΑΚΩΝΕΤΑΙ
Η νέα εκπαιδευτική χρονιά, συμπίπτει με την έναρξη μιας νέας κυβερνητικής θητείας. Ένας από τους βασικούς λόγους που οδήγησαν την κυβέρνηση της ΝΔ να καταφύγει σε πρόωρες εκλογές είναι η προώθηση των αντιμεταρρυθμίσεων σε εκπαίδευση και εργασία, με τον απαραίτητο όρο της εκ νέου «νομιμοποίησής» της από τη λαϊκή εντολή. Και όπως έχει διακηρυχτεί σε όλους τους τόνους, η νέα κυβέρνηση θα είναι ακόμη πιο επιθετική απέναντι στις κατακτήσεις του εργατικού κινήματος και της εκπαιδευτικής κοινότητας.
Ας δούμε όμως τι τοπίο έχουν διαμορφώσει οι πολιτικές των δυο αυτών κομμάτων έως τώρα στο πεδίο της εκπαίδευσης.
Υποχρηματοδοτούμενη και «δωρεάν»
Σύμφωνα με στοιχεία της “Εurostat”, η Ελλάδα έρχεται τελευταία στην Ευρωζώνη και τρίτη από το τέλος στην Ε.Ε στις δημόσιες δαπάνες για την Παιδεία, με ποσοστά 3,9% (Ελλάδα), 5%(Ε.Ε) και 5,2% (Ευρωζώνη) αντίστοιχα. Ταυτόχρονα έρχεται προτελευταία στην Ευρωζώνη, μετά την Πορτογαλία, στο ποσοστό οικονομικής βοήθειας προς τους αδύναμους μαθητές (2,1% των συνολικών εκπαιδευτικών δαπανών!). Τέλος, έρχεται 29η στις 30 χώρες του ΟΟΣΑ!
Επιπρόσθετα, σύμφωνα με στοιχεία του Κέντρου Ανάπτυξης Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΚΑΝΕΠ) της ΓΣΕΕ, 1,44 δις ευρώ τον χρόνο πληρώνουν οι οικογένειες που έχουν παιδιά στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και 1,34 δις ευρώ τον χρόνο όσες έχουν στη δευτεροβάθμια! Συνολικά λοιπόν, οι οικογένειες μας πληρώνουν από τις τσέπες τους για τη δημόσια «δωρεάν» Παιδεία 4,2 δις ευρώ, την ίδια στιγμή που οι δημόσιες δαπάνες ανέρχονται σε 7,2 δις ευρώ (στοιχεία του 2006) με το ποσοστό του κρατικού προϋπολογισμού να μειώνεται κάθε χρόνο! Παράλληλα οι δαπάνες για τη φοιτητική μέριμνα ανέρχονται στο ποσό των 54,85 εκατ. ευρώ, δηλαδή με 220.000 ενεργούς φοιτητές, 70 λεπτά την ημέρα για κάθε φοιτητή!
Και για να συμπληρωθεί η εικόνα της ντροπής, σημειώνουμε ότι το ποσοστό των ανέργων πτυχιούχων είναι διπλάσιο στην Ελλάδα από το μέσο όρο της Ε.Ε, και οι απόφοιτοι της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης βρίσκουν πιο εύκολα εργασία από αυτούς της δευτεροβάθμιας. Το μεγαλύτερο δηλαδή ποσοστό των παιδιών που μπαίνουν συνολικά στην εκπαίδευση, καταλήγει φτηνό ευέλικτο εργατικό δυναμικό, με περισσότερες πιθανότητες να βρει δουλειά ως ανειδίκευτο! Η δημόσια δωρεάν εκπαίδευση λοιπόν στη σύγχρονη Ελλάδα αποτελεί απλά έναν αποπροσανατολιστικό μύθο.
Τα τελευταία «κατορθώματα» της Ν.Δ σε έρευνα – μεταπτυχιακά
Ωστόσο κάτω από την πίεση του κεφαλαίου, η κυβέρνηση πριν καταφύγει στις κάλπες, προσπάθησε να πάρει όσα μέτρα προλάβει στην κατεύθυνση της πλήρους κατεδάφισης του δημόσιου πανεπιστημίου. Έτσι εν μέσω καλοκαιριού, στις 17 Ιουλίου η κυβερνητική επιτροπή ενέκρινε και προώθησε στα θερινά τμήματα της βουλής, το νομοσχέδιο για την Έρευνα, την Τεχνολογία και την Καινοτομία των Σιούφα-Γιαννάκου. Παράλληλα προώθησε στο εθνικό συμβούλιο Παιδείας για έναν ακόμη «στημένο» διάλογο, το νέο νομοσχέδιο για τα μεταπτυχιακά. Η εφαρμογή των δύο αυτών νομοσχεδίων, μαζί με το νόμο-πλαίσιο θα αποτελέσει την ταφόπλακα για το δημόσιο Πανεπιστήμιο, γι’ αυτό και προσπάθησε να πιάσει το φοιτητικό και πανεπιστημιακό κίνημα «στον ύπνο», προσβλέποντας σε «κινηματική άπνοια» λόγω καλοκαιριού και εξεταστικής.
Ο στόχος του πρώτου νομοσχεδίου είναι η παραγωγή εφαρμοσμένης έρευνας, συνδεδεμένης με τις επιχειρήσεις, ενώ τονίζεται ιδιαίτερα στο κείμενο «η ανάγκη στενότερης συνεργασίας μεταξύ επιστήμης και βιομηχανίας για την επίτευξη απτών αξιοποιήσιμων και μετρήσιμων αποτελεσμάτων, προϊόντων και υπηρεσιών». Στα πλαίσια αυτά λοιπόν, αντί να ενισχυθούν τα Πανεπιστήμια – που η βασική έρευνα είναι η βασική τους λειτουργία μαζί με τη διδασκαλία – η έρευνα μετατίθεται στα ερευνητικά κέντρα που είναι ΝΠΙΔ (Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου) και ο συνολικός έλεγχος της στρατηγικής και της χρηματοδότησης ανατίθεται στον Εθνικό Οργανισμό Έρευνας και Τεχνολογίας, ο οποίος είναι επίσης ΝΠΙΔ.
Όσον αφορά το νομοσχέδιο για τα μεταπτυχιακά, το πιο βασικό του σημείο είναι ότι το ΥΠΕΠΘ θα χρηματοδοτεί από τον τακτικό προϋπολογισμό, μόνο ένα μεταπτυχιακό για κάθε σχολή, επιβάλλοντας στα Πανεπιστήμια να χρηματοδοτήσουν τα υπόλοιπα προγράμματα που έχουν σε εξέλιξη αφ’ ενός με δίδακτρα και αφ’ ετέρου με ιδιωτικές «χορηγίες», με το αζημίωτο φυσικά.
Στόχος λοιπόν των δυο νομοσχεδίων είναι η πλήρης υπαγωγή της έρευνας στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, κάνοντας την έρμαιο των κερδοσκοπικών τους βλέψεων και εξαφανίζοντας κάθε κοινωνικό χαρακτήρα που μπορεί να έχει. Παράλληλα, στοχεύουν στην δημιουργία μιας «ελίτ» αποφοίτων μεταπτυχιακών σπουδών, αφού τα δίδακτρα αποκλείουν τη μεγάλη μάζα των σπουδαστών.
Πώς να οργανώσουμε τον αγώνα
Στα πλαίσια αυτά, ο αγώνας για πραγματικά δημόσια δωρεάν Παιδεία είναι μονόδρομος για φοιτητές, μαθητές και εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων. Το εκπαιδευτικό κίνημα της προηγούμενης χρονιάς και κυρίως το φοιτητικό, ήταν ορόσημο για τη μαζικότητα, τη μαχητικότητα και την αποτελεσματικότητα του. Οι φοιτητές δεν ξεκινάνε από το μηδέν. Έχουν πλούσια εμπειρία από τον περυσινό αγώνα τους. Για να νικήσουν όμως πρέπει να βγάλουν και τα αναγκαία συμπεράσματα. Το βασικότερο από αυτά είναι ότι δεν μπορούν να νικήσουν μόνοι τους. Είναι απαραίτητο να συντονιστούν με εκπαιδευτικούς και μαθητές, αλλά και να συμπορευτούν συνολικά με το εργατικό κίνημα για να αντιμετωπίσουν αυτές τις πολιτικές και να αλλάξουν αυτή τη ζοφερή εικόνα.
Το άλλο βασικό συμπέρασμα είναι ότι πρέπει να υποστηρίξουν τον αγώνα τους με αποτελεσματικές, σταθερές και ευέλικτες μορφές συντονισμού. Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να ανασυνταχθεί σε ένα ανώτερο επίπεδο, με μόνιμα συντονιστικά αποτελούμενα από αιρετούς και ανακλητούς αντιπροσώπους από τις Γ.Σ και γενικότερα με οργανωτικές μορφές που θα βοηθούν στην γενίκευση των εμπειριών και την προώθηση του αγώνα, αλλά πάνω απ’ όλα στη συνεργασία με το εργατικό κίνημα. Σ’ αυτό το δρόμο πρέπει να τραβήξουν μαζί τους και τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς που είναι απογοητευμένοι και κουρασμένοι από την κατάληξη των δικών τους ασυντόνιστων αγώνων και να τους βοηθήσουν να αναπτύξουν και αυτοί τις κατάλληλες οργανωτικές μορφές για το συντονισμό τους.
Μόνο όμως με την αποφασιστική είσοδο της εργατικής τάξης στον αγώνα μπορεί να εξασφαλιστεί η νίκη, γιατί η μάχη για δημόσια δωρεάν παιδεία είναι πάνω απ’ όλα ταξική μάχη και εκεί πρέπει να στρέψει τις προσπάθειες της η πρωτοπορία του φοιτητικού κινήματος, ώστε ο αγώνας αυτός να μπει άμεσα στο πρόγραμμα των συνδικάτων.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΛΟΒΟΣ – ΝΟΜΙΚΗ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
