Ν.Δ – ΛΑΟΣ : επιβεβαίωση της αδυναμίας τους
Η Ν.Δ υπέστη επίσης μια δεινή ήττα. Η δημαγωγική εναντίωση του Α. Σαμαρά στο Μνημόνιο δεν έφερε αποτελέσματα, καθώς το κόμμα της αστικής τάξης έχασε σε πανελλαδικό επίπεδο 550.000 ψήφους σε σχέση με τις εθνικές εκλογές του 2009. Στην περιφέρεια Αττικής και στον Δήμο Πειραιά, η Ν.Δ έχασε σχεδόν το μισό της εκλογικής της δύναμης, στους Δήμους Αθηναίων και Θεσσαλονίκης το 1/3 και στον Δήμο Πάτρας πάνω από το 1/3.
Τα αποτελέσματα αυτά, επιβεβαιώνουν την κατάσταση της πλήρους αδυναμίας για ανάκαμψη στην οποία βρίσκεται η ΝΔ μετά την περσινή εκλογική της συντριβή. Η τεράστια μείωση της εκλογικής απήχησης του παραδοσιακού κόμματος της αστικής τάξης ιδιαίτερα στα αστικά κέντρα, παρά την δημαγωγική φιλολαϊκή ηγετική ρητορική που έχει αντικαταστήσει την προηγούμενη νεοφιλελεύθερη της περιόδου Καραμανλή, δείχνει πως δεν είναι αντιμέτωπο απλά με την αποδοκιμασία μιας συγκεκριμένης ηγετικής γραμμής, αλλά με το σπάσιμο των πολιτικών του δεσμών με ένα μεγάλο τμήμα των πολιτικά καθυστερημένων μικροαστικών μαζών της πόλης.
Παρά την κρίση και τις απώλειες της ΝΔ, το ΛΑΟΣ αποδείχθηκε εντελώς ανίκανο να επωφεληθεί. Παρότι ασφαλείς εκτιμήσεις για το πανελλαδικό ποσοστό του ΛΑΟΣ δεν μπορούν να γίνουν, καθώς στις περισσότερες περιφέρειες υποστήριξε υποψηφίους της ΝΔ, από πουθενά δεν προκύπτει ότι το ΛΑΟΣ έπιασε τον προεκλογικό του στόχο, δηλαδή εκείνον του 5,63 % που είχε λάβει στις εθνικές εκλογές του 2009. Ενδεικτικά, στην Περιφέρεια Αττικής, έχασε σχεδόν 56.000 ψήφους, κάτι λιγότερο από το μισό της εκλογικής του δύναμης, παρά το ευνοϊκό πεδίο που διαμορφώνει η κρίση του καπιταλισμού για την ρατσιστική ρητορική στην οποία επιδόθηκε με έμφαση ο υποψήφιός του, Άδωνης Γεωργιάδης.
Όπως και στις εθνικές εκλογές του 2009, το άθροισμα του ποσοστού και των ψήφων των 2 αστικών κομμάτων (Ν.Δ και ΛΑΟΣ) εμφανίζει μια συνεχή πτωτική τάση, που εκφράστηκε και στις εκλογές της Κυριακής με τις απώλειες που προαναφέραμε, ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις. Είναι ενδεικτική η περίπτωση του Δήμου Αθηναίων, όπου το άθροισμα των ψήφων ΝΔ και ΛΑΟΣ στις εθνικές εκλογές του 2009 ήταν 119.942, ενώ η συμμαχία ΝΔ – ΛΑΟΣ γύρω από τον Ν. Κακλαμάνη την περασμένη Κυριακή απέσπασε μόλις 70.000 ψήφους περίπου.
Αυτή η αδυναμία των αστικών κομμάτων, δείχνει ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ευνοϊκό κοινωνικό πεδίο για την ανάπτυξη ενός ακόμα μαζικού κόμματος στο αστικό στρατόπεδο. Ένα νέο κόμμα υπό τη Ντ. Μπακογιάννη θα βρεθεί να ανταγωνίζεται τα άλλα δύο αστικά κόμματα σε συνθήκες διαρκούς συρρίκνωσης της απήχησης του αστικού πολιτικού κόσμου και συνεπώς, θα έχει πολύ αμφίβολες προοπτικές στην απόπειρα να παίξει έναν αποφασιστικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα.
Η άνοδος του ΚΚΕ
Ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία των αποτελεσμάτων της Κυριακής ήταν η άνοδος των ποσοστών του ΚΚΕ. Το πανελλαδικό ποσοστό του ΚΚΕ εμφανίζεται στο 10,5 %, τρεις περίπου μονάδες δηλαδή πάνω από το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών του 2009. Σε επίπεδο ψήφων, το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που ενισχύθηκε, λαμβάνοντας 70.000 ψήφους περισσότερες σε σχέση με τις εθνικές εκλογές του 2009.
Αναμφίβολα αυτή η άνοδος έχει δημιουργήσει ξανά ελπίδες στους αγωνιστές της Αριστεράς και έχει αποδείξει στην πράξη ότι τα βλέμματα των εργαζόμενων μαζών στρέφονται προς τ’ αριστερά για να βρουν λύση από το καπιταλιστικό αδιέξοδο.
Όμως που οφείλεται συγκεκριμένα αυτή η άνοδος του ΚΚΕ; Η ηγεσία του ΚΚΕ προσπαθεί να την εμφανίσει σαν την επικρότηση των πιο λαθεμένων και επιζήμιων πλευρών της πολιτικής της. Όμως τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Ψηφίζοντας τους συνδυασμούς του ΚΚΕ, χιλιάδες εργαζόμενοι και νέοι δεν είχαν την πρόθεση να επιβραβεύσουν την κλιμάκωση των διασπαστικών τακτικών στο εργατικό κίνημα και τη νεολαία και την αχαλίνωτη, αντι-μαρξιστική και αντι-κομμουνιστική στην ουσία της, υπεράσπιση του Σταλινισμού. Το κίνητρο για την ψήφο στο ΚΚΕ είχε ταξικό χαρακτήρα. Η υπερψήφιση του ΚΚΕ είναι από τη φύση της μια επιλογή ταξικής διαμαρτυρίας ενάντια στο κεφάλαιο, μια επιλογή που φανερώνει μια μαχητική εναντίωση στις πολιτικές της άρχουσας τάξης. Ασφαλώς το ίδιο ισχύει σε γενικές γραμμές, και με την ψήφο στους συνδυασμούς του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως η εικόνα που παρουσιάζει στα μάτια της εργατικής τάξης ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, είναι μια εικόνα απολίτικων αντιπαραθέσεων μεταξύ προσώπων και μηχανισμών. Αντίθετα, παρά τον επιζήμιο ρόλο των σταλινικών ηγετικών πολιτικών, η εικόνα που εμφανίζει το ΚΚΕ είναι αυτή ενός συγκροτημένου και στιβαρού κόμματος. Χιλιάδες εργαζόμενοι έκριναν συνεπώς, ότι το μήνυμα ενάντια στον ταξικό αντίπαλο μέσα από την ψήφο στο ΚΚΕ είναι πιο ισχυρό.
Η άνοδος του ΚΚΕ δεν θα πρέπει να εκληφθεί σαν μια εντολή για να μην αλλάξει τίποτα στο κόμμα. Αντίθετα, η σταλινική, διασπαστική πολιτική γραμμή της ηγεσίας του κόμματος αποτελεί εμπόδιο για την παρά πέρα ανάπτυξη της επιρροής του και πρέπει να εγκαταλειφτεί. Τα προβλήματα που δημιουργεί στην απήχηση του κόμματος η σημερινή ηγετική πολιτική αντανακλώνται στο γεγονός ότι στα κύρια αστικά κέντρα που ζει η συντριπτική πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των πιο προχωρημένων πολιτικά στρωμάτων της, η αύξηση των ψήφων του ΚΚΕ ήταν αναιμική. Έτσι, στην Περιφέρεια Αττικής το κόμμα σημείωσε οριακή άνοδο με 3.000 περισσότερες ψήφους από τις εκλογές του 2009. Στον Δήμο της Αθήνας έλαβε αντίστοιχα μερικές εκατοντάδες ψήφους λιγότερες, στον Δήμο Πειραιά περίπου 500 περισσότερες, στο Δήμο Θεσσαλονίκης 1500 λιγότερες και στον Δήμο Πάτρας μόλις 1000 περισσότερες.
Αν το ΚΚΕ υιοθετούσε σήμερα ένα γνήσιο μαρξιστικό πρόγραμμα, διαχώριζε τη θέση του από τις χρεοκοπημένες πολιτικές και τα φθαρμένα σύμβολα του σταλινισμού και ακολουθούσε τη αυθεντική λενινιστική τακτική προώθησης της ενότητας του εργατικού κινήματος ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου, τότε η επιρροή του στις μάζες θα αύξανε με πολύ γρηγορότερους ρυθμούς, με συνέπεια το κέρδισμά τους στην ζωτική υπόθεση της σοσιαλιστικής αλλαγής.
ΣΥΡΙΖΑ : εικόνα αποσυσπείρωσης
Τα αποτελέσματα των συνδυασμών των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ σε όλη την Ελλάδα, αναδεικνύουν μια εικόνα στασιμότητας και αποσυσπείρωσης, με ένα ποσοστό που εθνικά κυμαίνεται στο 4,5% και με μια σημαντική μείωση σε ψήφους.
Στην περιφέρεια Αττικής και οι δύο συνδυασμοί που υποστηρίχθηκαν από δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ (συνδυασμοί Αλέξη Μητρόπουλου και Αλέκου Αλαβάνου), απέτυχαν να δημιουργήσουν μια δυναμική που θα οδηγούσε στην εκλογική ενίσχυση της Αριστεράς. Η «από τα πάνω» επιβολή στους αγωνιστές της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ 2 χωριστών πολιτικών σχεδίων, χωρίς άνοιγμα της συζήτησης στη βάση του σχήματος για το πολιτικό πρόγραμμα με το οποίο θα δινόταν η εκλογική μάχη και δίχως μια ειλικρινή προσπάθεια από τα δύο ηγετικά μπλοκ να βρεθεί η καλύτερη δυνατή ενωτική λύση, σε μια περίοδο όπου η επίθεση του κεφαλαίου επιβάλει την ενότητα των γραμμών της Αριστεράς, οδήγησε δυστυχώς σε αυτό που η «Μαρξιστική Φωνή» είχε έγκαιρα προβλέψει : στην ανάπτυξη ενός κλίματος απογοήτευσης στις τάξεις των απλών αγωνιστών του ΣΥΡΙΖΑ και στην ύπαρξη δύο συνδυασμών που δεν κατάφεραν να συγκεντρώσουν την ενεργή υποστήριξη της βάσης του. Η εικόνα διάσπασης και μάλιστα χωρίς ξεκάθαρο πολιτικό περιεχόμενο στην μεγαλύτερη εκλογική περιφέρεια, έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ να μην αποτελεί μια ισχυρή αντιπολιτευτική επιλογή στα μάτια χιλιάδων εργαζόμενων, όχι μόνο στην Αττική, αλλά και σε όλη την Ελλάδα.
Οι ψήφοι που απέσπασαν στην Περιφέρεια Αττικής οι συνδυασμοί των Α. Μητρόπουλου και Α. Αλαβάνου αθροιστικά, υπολείπονταν αρκετά των ψήφων του ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εθνικές εκλογές. Οι 2 συνδυασμοί αθροιστικά έλαβαν περίπου 15.000 ψήφους λιγότερες από αυτές που απέσπασε ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2009. Οι 55.000 ψήφοι που έλαβε με την υποψηφιότητα του Γρ. Ψαριανού η «Δημοκρατική Αριστερά» που τυπικά συμμετείχε στον ΣΥΡΙΖΑ το 2009 ως Ανανεωτική Πτέρυγα του ΣΥΝ, δεν μπορούν να αποτελέσουν άλλοθι για την αποτυχία των δύο «Συριζικών» συνδυασμών να προσεγγίσουν τους υψηλούς στόχους που οι ηγεσίες τους έθεσαν στην αρχή της προεκλογικής περιόδου και οι οποίοι αθροιστικά ξεπερνούσαν σε ποσοστά και ψήφους κατά πολύ τα αποτελέσματα του ΣΥΡΙΖΑ στις εθνικές εκλογές του 2009.
Ειδικότερα, ο αριθμός ψήφων που απέσπασε ο συνδυασμός του Αλέξη Μητρόπουλου, απέδειξε ότι τελικά στηρίχθηκε κατά κύριο λόγο στη δεξαμενή ψήφων του ΣΥΝ και σε καμία περίπτωση δεν αποτέλεσε έναν σοβαρό πόλο εκλογικής συσπείρωσης της αριστερής βάσης του ΠΑΣΟΚ, που προτίμησε καταφανώς τις υποψηφιότητες του «ανεξάρτητου» Γ. Δημαρά, του υποψήφιου του ΚΚΕ Θ. Παφίλη ή την αποχή. Αυτή η αποτυχία αποτελεί τη φυσική συνέπεια του τεχνητού, βιαστικού και σχεδόν καιροσκοπικού τρόπου με τον οποίο στήθηκε η συμμαχία με τον «σοσιαλιστικό χώρο» στις Περιφερειακές εκλογές, πάνω στην οποία είχε επενδύσει τα πάντα η ηγεσία του ΣΥΝ.
Οι δεσμοί του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ με την εργατική και αριστερή βάση του ΠΑΣΟΚ και όσα στελέχη του διαφωνούν από τα’ αριστερά με την κυβέρνηση, πρέπει να οικοδομηθούν στο εργατικό κίνημα, τα συνδικάτα και τις γειτονιές, μέσα από την συζήτηση και την κοινή δράση, γύρω από ένα συγκεκριμένο πολιτικό και προγραμματικό πλαίσιο, με στοιχειώδες προαπαιτούμενο μια έμπρακτη, ουσιαστική και δραστήρια αριστερή αντιπολιτευτική δράση μέσα στον ίδιο το χώρο του οργανωμένου κόμματος. Τίποτα από αυτά όμως, δεν συνέβησαν στην περίπτωση της συμμαχίας που δημιούργησε η ηγεσία του ΣΥΝ με τις πολιτικές ομάδες των οποίων ηγούταν στο ΠΑΣΟΚ ο Αλ. Μητρόπουλος. Αυτή ήταν μια καρικατούρα συμμαχίας με αριστερές δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ. Στην πραγματικότητα ήταν μια συμμαχία του ΣΥΝ με αριστερούς παράγοντες στις κορυφές του ΠΑΣΟΚ, που αποδείχθηκε ότι δεν έχουν κανένα σοβαρό κύρος και απήχηση στην βάση του κόμματός τους και οι οποίοι προικοδοτήθηκαν χωρίς όρους από την ηγεσία του ΣΥΝ με τις ψήφους και την απλόχερη υποστήριξη της βάσης του κόμματος, με τίμημα μάλιστα την διάλυση της ενότητας του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ (και με απειλή για την ενότητα του ίδιου του ΣΥΝ..).
Από την άλλη πλευρά, το εκλογικό αποτέλεσμα του συνδυασμού του Αλέκου Αλαβάνου συνιστά μια παταγώδη αποτυχία. Οι μόλις 30.000 ψήφοι και το αμελητέο 2% που έλαβε η «Ελεύθερη Αττική» στην Περιφέρεια Αττικής, αποτέλεσε την αυθόρμητη τιμωρία της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ για την πεισματική απόπειρα ενός ηγέτη να επιβάλει τον εαυτό του επικεφαλής των δυνάμεων της Αριστεράς στην κρίσιμη μάχη της Αττικής, με κύρια όπλα, όχι ένα συγκεκριμένο πολιτικό πρόγραμμα, αλλά τις ιδιαίτερες τάχα, ηγετικές του ικανότητες, την υποτιθέμενη όπως αποδείχθηκε, απήχησή του στη νεολαία και τις κενές πολιτικού περιεχομένου «ηρωικές ατάκες» του, του είδους «για να βρουν δουλειά οι νέοι είμαστε έτοιμοι να πάμε φυλακή».
Το αποτέλεσμα των εκλογών απέδειξε ότι υπάρχει κάτι πιο απλό και ξεκάθαρο που θα μπορούσε να κάνει ένας αριστερός ηγέτης για τα δικαιώματα της νεολαίας και της εργατικής τάξης, από το να υπόσχεται «ότι θα πάει φυλακή» : να διατυπώσει και να υπερασπίσει ένα πρόγραμμα για την ριζική αντιμετώπιση της ανεργίας και των άλλων καπιταλιστικών δεινών και παράλληλα, να πάρει όλες εκείνες τις πρωτοβουλίες για να διασφαλίσει την ενότητα των γραμμών της Αριστεράς για την διεκδίκησή του. Ο Αλέκος Αλαβάνος, όπως και όλη η υπόλοιπη ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, έχει χρέος να μπει σε αυτό τον δρόμο και πάνω σε αυτή τη βάση οι υπηρεσίες που μπορεί να προσφέρει στην Αριστερά θα είναι υπερπολύτιμες.
Στις μεγάλες πόλεις, η εικόνα των αποτελεσμάτων του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι καθόλου ενθαρρυντική. Στο Δήμο της Αθήνας η υποψηφιότητα της Ε. Πορτάλιου, είχε αποκαρδιωτικά αποτελέσματα, καθώς οι 11.000 περίπου ψήφοι που απέσπασε, αποτελούν λιγότερο από το μισό των ψήφων του ΣΥΡΙΖΑ στις εθνικές εκλογές του 2009. Στο Δήμο Θεσσαλονίκης, ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ απέσπασε κάτω από το 50% των ψήφων του σχήματος στις «εθνικές» εκλογές του 2009. Και στις δυο αυτές προαναφερόμενες περιπτώσεις, η «Δημοκρατική Αριστερά» δεν κατέβασε δικούς της υποψηφίους, υποστηρίζοντας τον κυβερνητικό υποψήφιο. Συνεπώς, η επίκληση της διάσπασης του ΣΥΝ, δεν μπορεί να δικαιολογήσει σοβαρά τα άσχημα αποτελέσματα. Στον Δήμο Πειραιά ο συνδυασμός που υποστήριξε ο ΣΥΡΙΖΑ απέσπασε 1000 ψήφους λιγότερες από το 2009, παρότι υποστηρίχθηκε και από την «Δημοκρατική Αριστερά». Τέλος, η εκλογική επιτυχία στο Δήμο Πάτρας και το πέρασμα στον 2ο γύρο του υποστηριζόμενου και από τον ΣΥΝ Γ. Δημαρά, αποτελεί μια εξαίρεση στον κανόνα της φθίνουσας εκλογικής εικόνας στις μεγάλες πόλεις, όμως σε σημαντικό βαθμό οφείλεται στο ότι ο υποψήφιος αυτός προέρχεται από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ και διαθέτει πολύ ισχυρά ερείσματα στη βάση του κόμματος στην πόλη.
Τα άσχημα αυτά προαναφερόμενα αποτελέσματα αντανακλούν τη λαθεμένη πολιτική και τακτική της ηγεσίας του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ. Σε τελική ανάλυση, αναδεικνύουν για άλλη μια φορά την ανάγκη για έναν ΣΥΡΙΖΑ ενωμένο, με τη βάση του να παίζει αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση της πολιτικής του σε αντιστάθμισμα των απολίτικων και παραγοντίστικων συγκρούσεων στη Γραμματεία του, με βαθιές ρίζες στην εργατική τάξη και με ένα πρόγραμμα που θα πείθει τα πιο προχωρημένα τμήματα της για την αναγκαιότητα να αγωνιστούν με σκοπό την ανατροπή του καπιταλισμού και τη νίκη του σοσιαλισμού.
Συνεχίζεται
