Πάλη για να υπερασπιστούμε το επίπεδο ζωής
Ενώ οι τραπεζίτες και εργοδότες έκαναν απίστευτα κέρδη, σε πραγματικούς όρους οι μισθοί της πλειοψηφίας είτε έμεναν στάσιμοι είτε έπεφταν. Το χάσμα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς δεν ήταν ποτέ μεγαλύτερο απ’ ότι σήμερα. Τα πρωτοφανή επίπεδα κερδών συνοδεύτηκαν από πρωτοφανή ανισότητα. Η εφημερίδα The Economist (όχι και τόσο αριστερή) σημείωσε: «η μόνη πραγματικά συνεχόμενη τάση τα τελευταία 25 χρόνια ήταν προς τη μεγαλύτερη συγκέντρωση εισοδήματος στην κορυφή». ( The Economist, 17 Ιουνίου 2006). Μια μικροσκοπική μειοψηφία έγινε απίστευτα πλούσια, ενώ το μερίδιο των εργατών στο εθνικό εισόδημα συνεχώς μειώνεται και τα φτωχότερα τμήματα βυθίζονται σε όλο και βαθύτερη φτώχεια. Ο τυφώνας Κατρίνα αποκάλυψε την ύπαρξη μιας υπο-τάξης στερημένων πολιτών που ζουν σε τριτοκοσμικές συνθήκες στην πιο πλούσια χώρα του κόσμου.
Στις ΗΠΑ εκατομμύρια απειλούνται με απώλεια του σπιτιού ή της δουλειάς τους, ενώ η αποκόμιση υπέρ- κέρδους συνεχίζεται αμείωτη. Την ίδια στιγμή που ο Bush ανακοίνωνε το σχέδιο διάσωσης των 700 δις $, οι αμερικάνικες υπηρεσίες κοινής ωφέλειας σημείωναν μια πρωτοφανή αύξηση των πελατών που άφηναν απλήρωτους λογαριασμούς ηλεκτρισμού και καυσίμων. Η μεγαλύτερη αύξηση ενεργειακών «κοψιμάτων» σημειώθηκε στις πολιτείες του Michigan (22%) και Νέας Υόρκης (17%), αν και αυξήσεις σημειώθηκαν επίσης στην Pensylvania, Florida και California.
Οι εργάτες στις ΗΠΑ παράγουν τώρα 30% περισσότερο απ’ ότι 10 χρόνια πριν. Όμως οι μισθοί ελάχιστα ανέβηκαν. Ο κοινωνικός ιστός τεντώνεται όλο και περισσότερο. Υπάρχει τεράστια αύξηση των εντάσεων στην κοινωνία, ακόμα και στην πλουσιότερη χώρα του κόσμου. Αυτό προετοιμάζει το έδαφος για ακόμα μεγαλύτερη έκρηξη της ταξικής πάλης. Αυτό δε συμβαίνει μόνο στις ΗΠΑ. Σ’ όλο τον κόσμο, η ανάπτυξη συνοδεύτηκε από υψηλή ανεργία. Μεταρρυθμίσεις και παραχωρήσεις πάρθηκαν πίσω ακόμα και στην κορυφή της ανάπτυξης. Αλλά η κρίση του καπιταλισμού δε σημαίνει μόνο ότι η άρχουσα τάξη δεν μπορεί να ανεχθεί νέες μεταρρυθμίσεις. Δεν μπορούν ούτε να επιτρέψουν τη συνεχιζόμενη ύπαρξη αυτών των μεταρρυθμίσεων και παραχωρήσεων που οι εργάτες έχουν κατακτήσει στο παρελθόν.
Οι εργαζόμενοι άνθρωποι δεν αποκόμισαν κανένα πραγματικό όφελος από την ανάπτυξη, και τώρα τους παρουσιάζεται ο λογαριασμός για την ύφεση. Παντού υπάρχουν επιθέσεις στα επίπεδα ζωής. Για να υπερασπιστούν τα κέρδη των αφεντικών οι μισθοί πρέπει να μειωθούν, οι ώρες και η ένταση της εργασίας ν’ αυξηθούν και τα έξοδα σε σχολεία, νοσοκομεία και στέγαση να περικοπούν. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα και οι ημι-πολιτισμένες συνθήκες ζωής που επιτεύχθηκαν στο παρελθόν απειλούνται. Στις σημερινές συνθήκες καμία σημαντική μεταρρύθμιση δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς σοβαρό αγώνα. Η ιδέα ότι είναι δυνατό να το επιτύχεις αυτό με συμφωνία με τα αφεντικά και τους τραπεζίτες είναι τελείως λανθασμένη.
Η ιδέα της «εθνικής ενότητας» για να καταπολεμηθεί η κρίση είναι μια σκληρή εξαπάτηση για το λαό. Τι ενότητα συμφερόντων μπορεί να υπάρξει ανάμεσα στα εκατομμύρια συνηθισμένων εργαζόμενων ανθρώπων και τους αμύθητα πλούσιους εκμεταλλευτές; Μόνο η ενότητα του αλόγου και του αναβάτη που καρφώνει τα σπιρούνια του στις πλευρές του. Οι ηγέτες των σοσιαλιστικών, εργατικών και αριστερών κομμάτων που ψηφίζουν για «μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης», δηλαδή πλουσιοπάροχα σχέδια διάσωσης για τους τραπεζίτες και λιτότητα για την πλειοψηφία της κοινωνίας, προδίδουν τα συμφέροντα των ανθρώπων που τους εξέλεξαν. Αυτοί οι συνδικαλιστές ηγέτες που υποστηρίζουν ότι σε μια κρίση «πρέπει όλοι να προσπαθήσουμε» και φαντάζονται ότι είναι δυνατό να σιγουρέψεις τις παραχωρήσεις με μέτριες απαιτήσεις σε μισθούς και συμφωνώντας με τους όρους που βάζουν οι εργοδότες, θα καταφέρουν το αντίθετο απ’ αυτό που σκοπεύουν. Η αδυναμία φέρνει την επιθετικότητα! Για κάθε βήμα πίσω που κάνουμε, τα αφεντικά θα απαιτήσουν τρία ακόμα. Στο δρόμο της ταξικής συνεργασίας και αυτού που καλείται «Νέος Ρεαλισμός» βρίσκονται μόνο νέες ήττες, κλεισίματα εργοστασίων και περικοπές στα επίπεδα διαβίωσης.
Όσο η ανεργία ανεβαίνει ασυγκράτητα, το κόστος διαβίωσης επίσης αυξάνεται. Καύσιμα, ηλεκτρισμός, φαγητό-όλα έχουν αυξηθεί , ενώ οι μισθοί είναι παγωμένοι και τα κέρδη των μεγάλων εταιριών ενέργειας καλπάζουν. Την προηγούμενη περίοδο οι αστοί οικονομολόγοι υποστήριζαν ότι είχαν «δαμάσει τον πληθωρισμό». Πόσο γελοίοι φαίνονται αυτοί οι ισχυρισμοί σήμερα! Οικογένειες που χτες ζούσαν με δύο μισθούς τώρα πρέπει να ζήσουν με ένα-ή κανένα. Ο αγώνας για τη ζωή τώρα αποκτά ένα ακόμα σκληρότερο νόημα για εκατομμύρια ανθρώπους. Ο πληθωρισμός και η λιτότητα είναι απλά δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Κανένα δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Εμείς απορρίπτουμε όλες τις προσπάθειες να φορτωθούν το βάρος της κρίσης, η αποδιοργάνωση του τραπεζικού συστήματος και όλες οι υπόλοιπες συνέπειες της κρίσης στους ώμους απλών εργαζόμενων ανθρώπων. Απαιτούμε απασχόληση και κανονικές συνθήκες ζωής για όλους.
Η μόνη λύση στις καλπάζουσες αυξήσεις των τιμών είναι μια κινητή κλίμακα μισθών. Αυτό σημαίνει ότι συλλογικές συμφωνίες πρέπει να σιγουρεύουν μια αυτόματη αύξηση των μισθών σε σχέση με τις αυξανόμενες τιμές των καταναλωτικών αγαθών. Οι τραπεζίτες και οι πολιτικοί τους αντιπρόσωποι λένε: δεν μπορούμε να αντέξουμε υψηλότερους μισθούς γιατί αυτό θα προκαλέσει πληθωρισμό. Αλλά όλοι ξέρουν ότι οι μισθοί προσπαθούν να προλάβουν τις τιμές, και όχι το αντίθετο. Η απάντηση είναι μια ρυθμιζόμενη κλίμακα μισθών, όπου οι μισθοί αυτόματα συνδέονται με αυξήσεις στο κόστος ζωής. Ωστόσο, ακόμα κι αυτό δεν είναι αρκετό. Οι επίσημοι δείκτες του πληθωρισμού νοθεύονται για να υποτιμηθούν το πραγματικό μέγεθος του πληθωρισμού και τότε οι εργάτες διατάζονται να μη ζητάνε αυξήσεις παραπάνω από αυτά τα πλαστά μεγέθη. Είναι επομένως απαραίτητο οι συνδικαλιστικές οργανώσεις να βρουν τον πραγματικό δείκτη του πληθωρισμού βασισμένο στην τιμή των βασικών αναγκών (συμπεριλαμβανομένων των νοικιών και άλλων εξόδων του σπιτιού) και να τον κρατήσουν κάτω από συνεχή έλεγχο. όλες οι απαιτήσεις για μισθούς πρέπει να βασιστούν εκεί.:
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ
1)μισθό και σύνταξη για μια κανονική ζωή για όλους!
2)Κινητή κλίμακα μισθών, που θα συνδέει όλες τις αυξήσεις με τις αυξήσεις του κόστους ζωής
3)Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, οι συνεταιρισμοί και οι καταναλωτικές οργανώσεις πρέπει να βρουν τον πραγματικό δείκτη του κόστους ζωής στη θέση του «επίσημου» δείκτη που δεν αντανακλά
την πραγματική τάξη πραγμάτων.
4)να δημιουργηθούν επιτροπές εργατών, νοικοκυρών, μικροϊδιοκτητών και ανέργων που θα ελέγχουν τις αυξήσεις των τιμών
5)κατάργηση όλης της έμμεσης φορολογίας και εισαγωγή ενός αυστηρά προοδευτικού συστήματος άμεσης φορολογίας. Καταργήστε κάθε φορολογία για τους φτωχούς και αφήστε τους πλούσιους να πληρώσουν!
6)ένα τέλος στη φτώχεια των καυσίμων και δραστική μείωση των λογαριασμών καυσίμων. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω εθνικοποίησης των ενεργειακών εταιριών, που θα μας επιτρέψει να επιβάλλουμε ελέγχους τιμών στις καταναλωτικές τιμές αερίου και ηλεκτρισμού. Όχι άλλη κερδοσκοπία εις βάρος του λαού!
