Λέγεται συχνά ότι το πρώτο θύμα του πολέμου είναι η αλήθεια. Μέσα σε αυτή τη δηλητηριώδη ομίχλη προπαγάνδας, τα ψέματα και τις μισές αλήθειες, είναι εξαιρετικά δύσκολο να δοθεί μια ακριβής εκτίμηση της στρατιωτικής κατάστασης στα πεδία των μαχών.
Η εισβολή στην Ουκρανία αντιμετωπίστηκε με μια εκκωφαντική χορωδία καταδίκης από τους ιμπεριαλιστές. Υπάρχει μια χιονοστιβάδα προπαγάνδας, που έχει σχεδιαστεί για να ρίξει όλη την ευθύνη στη Ρωσία και να δείξει ότι η στρατιωτική επίθεση του Πούτιν απέτυχε λόγω της ηρωικής αντίστασης του ουκρανικού στρατού.
Οι επαναλαμβανόμενοι ισχυρισμοί ότι η ρωσική επίθεση έχει σταματήσει, ότι ο ουκρανικός στρατός έχει συσπειρωθεί και έχει αναγκάσει τον εχθρό να μπει σε θέση άμυνας, πρέπει να αντιμετωπίζονται με μεγάλη προσοχή. Ό,τι και να σκοπεύουν να κάνουν, σίγουρα δε θα είναι για να παρουσιάσουν μια ακριβή και αληθινή εικόνα της κατάστασης.
Αλλά ο στόχος μιας εκκωφαντικής χορωδίας δεν είναι να ενθαρρύνει τους ανθρώπους να σκέφτονται ορθολογικά. Το αντίθετο, θέλει ακριβώς να τους κάνει να κωφεύουν σε κάθε ορθολογικό επιχείρημα και να πάψουν να σκέφτονται εντελώς. Αυτό το άνευ προηγουμένου προπαγανδιστικό μπαράζ έχει σχεδιαστεί για να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα υστερίας, και σε αυτό, έχουν σημειώσει σημαντική επιτυχία – τουλάχιστον στα αρχικά στάδια.
Ο κεντρικός στόχος είναι να πειστούν οι πληθυσμοί της Δύσης για την ανάγκη να συμπτύξουν τις γραμμές τους, να «ενωθούν ενάντια στην απειλή της ρωσικής επίθεσης» στο όνομα της εθνικής ενότητας. Αλλά ενότητα με ποιον; Εννοούν την ενότητα με τους υπάρχοντες ηγέτες και τις κυβερνήσεις τους, με τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές και το ΝΑΤΟ – με μια λέξη με τη δική τους άρχουσα τάξη και τις πιο επιθετικές και αντιδραστικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Ο Σάμιουελ Τζόνσον είπε κάποτε: «Ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο ενός απατεώνα». Αυτό ειπώθηκε σωστά για τον 18ο αιώνα, αλλά δεν είναι λιγότερο αληθινό για το σήμερα. Εξετάστε προσεκτικά οποιονδήποτε από αυτούς τους «πατριώτες» κυρίες και κυρίους και θα δείτε σε όλες τις περιπτώσεις τους πιο κυνικούς, ψεύτες, μοχθηρούς απατεώνες που μπορείτε να φανταστείτε.
Τον πιο αποκρουστικό ρόλο σε όλα αυτά έπαιξαν οι δεξιοί ρεφορμιστές ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας και των συνδικάτων στην Ευρώπη, που δεν έχασαν χρόνο να παρασυρθούν από τους καπιταλιστές και τους ιμπεριαλιστές στην υστερική αντιρωσική εκστρατεία τους. Έχουν αποκαλυφθεί ως οι πιο δουλοπρεπείς λακέδες των εχθρών της εργατικής τάξης σε κάθε χώρα.
Η στάση των αριστερών ρεφορμιστών δεν ήταν πολύ καλύτερη. Σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, επέτρεψαν να συρθούν πίσω από τη χορωδία του «να σώσουμε τη φτωχή μικρή Ουκρανία», χωρίς ποτέ να μπουν στον κόπο να αναλύσουν τα ταξικά συμφέροντα που κρύβονται πίσω από την παρούσα σύγκρουση.
Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος;
Η επικρατούσα διάθεση ανάμεσα στις μάζες της Δύσης είναι ένα συγκεχυμένο μείγμα φυσικής συμπάθειας για τα δεινά του ουκρανικού λαού και των προσφύγων και φόβου για την εξάπλωση των συγκρούσεων, που θα οδηγήσει στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, με ανείπωτες συνέπειες για τον πλανήτη.
Αυτοί οι φόβοι έχουν επιδεινωθεί από τις τελευταίες δηλώσεις του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν, που έθεσε τις πυρηνικές δυνάμεις της Ρωσίας σε ετοιμότητα. Ωστόσο, είναι εντελώς αβάσιμοι. Ας το διατυπώσουμε πολύ ξεκάθαρα: δεν θα υπάρξει πόλεμος μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας, ούτε τώρα ούτε στο άμεσο μέλλον.
Ας επαναλάβουμε πράγματα που θα έπρεπε να είναι η αλφαβήτα για κάθε μαρξιστή. Οι καπιταλιστές δεν διεξάγουν πόλεμο για τον πατριωτισμό, τη δημοκρατία ή άλλες υψηλές αρχές. Διεξάγουν πόλεμο για το κέρδος, για να κατακτήσουν ξένες αγορές, πηγές πρώτων υλών (όπως το πετρέλαιο) και για να επεκτείνουν τις σφαίρες επιρροής τους.
Δεν είναι απολύτως σαφής αυτή η θεμελιώδης δήλωση; Και δεν είναι επίσης απολύτως σαφές ότι ένας πυρηνικός πόλεμος δεν θα σήμαινε τίποτα από αυτά τα πράγματα, αλλά μόνο την αμοιβαία καταστροφή και των δύο πλευρών; Έχουν μάλιστα επινοήσει μια φράση για να το περιγράψουν αυτό: MAD (Mutually Assured Destruction/Αμοιβαία Εξασφαλισμένη Καταστροφή).
Το ότι ένας τέτοιος πόλεμος δεν θα ήταν προς το συμφέρον των τραπεζιτών και των καπιταλιστών είναι προφανές ακόμη και σε ένα όχι πολύ έξυπνο παιδί έξι ετών, αν και μάλλον δεν είναι προφανές σε ορισμένους ανθρώπους που, για λόγους που είναι πιο γνωστοί στους ίδιους, αυτοαποκαλούνται μαρξιστές.
Ένας άλλος αποφασιστικός παράγοντας είναι η μαζική αντίθεση στον πόλεμο, ιδιαίτερα (αλλά όχι αποκλειστικά) στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Μια πρόσφατη δημοσκόπηση δείχνει ότι μόνο το 25% του πληθυσμού των ΗΠΑ θα ήταν υπέρ της άμεσης στρατιωτικής επέμβασης στην Ουκρανία, πράγμα που σημαίνει ότι η συντριπτική πλειοψηφία θα ήταν αντίθετη.
Αυτό δεν προκαλεί έκπληξη, δεδομένων των ταπεινωτικών ήττων που υπέστησαν στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, γεγονός που βαραίνει στη συνείδηση του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτό φάνηκε ήδη όταν ο Ομπάμα προσπάθησε – και απέτυχε – να πάρει άδεια για να επέμβει στρατιωτικά στη Συρία.
Ο λαός των ΗΠΑ είναι κουρασμένος από επεμβάσεις και πολέμους σε ξένες χώρες, και αυτός είναι ένας ισχυρός παράγοντας που περιορίζει τα περιθώρια ελιγμών τόσο του Μπάιντεν όσο και του Πενταγώνου. Αυτό, και όχι οποιοσδήποτε φόβος για τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, τους εμπόδισε από το να στείλουν στρατεύματα σε άμεση σύγκρουση με τον ρωσικό στρατό στην Ουκρανία.
Το γεγονός ότι ο Πούτιν έχει κάνει δημαγωγικές δηλώσεις για την τοποθέτηση των πυρηνικών του δυνάμεων σε κατάσταση ετοιμότητας δεν έχει την παραμικρή στρατιωτική σημασία. Αυτό είναι πλήρως κατανοητό από τους στρατηγούς του κεφαλαίου και του Πενταγώνου, που το βλέπουν ως είναι, δηλαδή ως μια αδέξια προσπάθεια ψυχολογικού πολέμου.
Παρεμπιπτόντως, οι ίδιες οι ΗΠΑ ήταν ένοχες ακριβώς για μια τέτοια απόπειρα το 1973, κατά τη διάρκεια του πολέμου του Γιομ Κιπούρ μεταξύ Ισραήλ και Αιγύπτου, όταν ανακοίνωσαν επίσης ότι η πυρηνική τους αποτροπή θα τοποθετηθεί στο επίπεδο III (το επίπεδο I θα σήμαινε πόλεμο).
Τέτοιοι ελιγμοί μπορεί κάλλιστα να ταράζουν νεύρα στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες, αλλά δεν θα έχουν καμία επίδραση στην παρούσα σύγκρουση στην Ουκρανία, ούτε στους υπολογισμούς των σοβαρών στρατηγών του κεφαλαίου.
Θα έχουν αποτέλεσμα οι κυρώσεις;
Έχοντας ήδη απορρίψει την πιθανότητα αποστολής στρατευμάτων στην Ουκρανία – το μόνο σοβαρό βήμα που θα μπορούσε να επηρεάσει την έκβαση της σύγκρουσης – οι ιμπεριαλιστές πρέπει να αρκεστούν στο να σκοράρουν φτηνούς πόντους προπαγάνδας μέσω μιας υστερικής εκστρατείας προσβολών κατά της Μόσχας, παράλληλα με νέες κυρώσεις κατά των ρωσικών τραπεζών και επιχειρήσεων και την αποστολή ορισμένης ποσότητας στρατιωτικής βοήθειας στο Κίεβο.
Τίποτα από αυτά δεν θα έχει την παραμικρή επίδραση στην έκβαση του πολέμου.
Οι πολύκροτες κυρώσεις θα αποτύχουν, πρώτον επειδή οι κυρώσεις δεν είχαν ποτέ επιτυχία στο παρελθόν και ο Πούτιν έχει ήδη εισαγάγει μια σειρά από μέτρα ειδικά σχεδιασμένα για να μειώσει την εξάρτηση της Ρωσίας από το εμπόριο και τις χρηματοοικονομικές συναλλαγές με τη Δύση. Σε κάθε περίπτωση, τα αποτελέσματα των οικονομικών κυρώσεων θα χρειαστούν χρόνο για να λειτουργήσουν – μήνες, αν όχι χρόνια – μέχρι τότε η ουκρανική σύγκρουση θα έχει διευθετηθεί από καιρό.
Αλλά υπάρχει και ένας άλλος λόγος, που θα έπρεπε να είναι ξεκάθαρος σε κάθε ελάχιστα ευφυή άτομο. Αυτή τη στιγμή, καυχιούνται για την αποβολή των ρωσικών τραπεζών από το Swift, το σύστημα διεξαγωγής συναλλαγών στο διεθνές εμπόριο. Όμως, καταρχάς, μόνο ορισμένες τράπεζες θα εξαιρεθούν. Είναι απόλυτα σαφές ότι αυτές οι τράπεζες-κλειδιά που ασχολούνται με την εξαγωγή ρωσικού πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Ευρώπη δεν θα επηρεαστούν.
Αφού έσερνε τα πόδια της για αρκετό καιρό, η Γερμανία είπε ότι σταματά την πιστοποίηση του αγωγού φυσικού αερίου Nord Stream-2. Για την ακρίβεια, όχι ακριβώς σταμάτημα, αλλά μόνο αναστολή, που δεν είναι καθόλου το ίδιο πράγμα. Και μπορούμε με βεβαιότητα να προβλέψουμε ότι τη στιγμή που θα τελειώσει η παρούσα σύγκρουση (όπως, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα γίνει), αυτή η κύρωση, και πολλές άλλες, θα καταργηθούν αθόρυβα, καθώς η επιζήμια επίδραση στην ευρωπαϊκή οικονομία, σε πρώτη φάση στη Γερμανία, θα ήταν πολύ οδυνηρή για να την αντέξει.
Παρά τους ισχυρισμούς περί του αντιθέτου, η Γερμανία δεν μπορεί να βρει κατάλληλες εναλλακτικές πηγές πετρελαίου και φυσικού αερίου σε βιώσιμες τιμές. Και όπως γνωρίζουμε, οι αρχές είναι αρχές, αλλά οι δουλειές είναι δουλειές. Η ξαφνική απόφαση να σταλούν όπλα στην Ουκρανία – κάτι που πάντα απέρριπταν ιδιαίτερα οι Γερμανοί – είναι μια πολύ κυνική ενέργεια. Είναι ελάχιστο μέτρο και έρχεται πολύ αργά για να σταματήσει η ρωσική προέλαση, αλλά μπορεί να βοηθήσει στην παράταση της οδυνηρής και αιματηρής σύγκρουσης και των δεινών του λαού, τα οποία η Δύση ισχυρίζεται ότι είναι η μία και μοναδική ανησυχία της.
Δεν υπάρχει λόγος να αμφιβάλλουμε για την ειλικρινή αίσθηση αλληλεγγύης με τα δεινά του ουκρανικού λαού που νιώθουν οι εργαζόμενοι παντού. Όταν ένας Ρώσος, Γερμανός, Γάλλος ή Αμερικανός εργάτης εκφράζει τη συμπάθειά του στους Ουκρανούς, μπορούμε να τους πιστέψουμε. Αλλά όταν ο Μπάιντεν, ο Τζόνσον, ο Μακρόν ή ο Σολτς λένε το ίδιο πράγμα, οι έντιμοι άνθρωποι μπορούν μόνο να αηδιάζουν. Η ποταπή υποκρισία των ιμπεριαλιστών δεν έχει όρια.
Έχει αποτύχει η εισβολή;
Η ιμπεριαλιστική μηχανή προπαγάνδας επιμένει ότι ο Πούτιν απέτυχε στον στόχο του και ότι η προέλαση του ρωσικού στρατού ανακόπηκε από την ηρωική αντίσταση του ουκρανικού στρατού. Δεδομένης της έλλειψης συγκεκριμένων πληροφοριών, είναι δύσκολο να επαληθευτούν τα γεγονότα. Αλλά τέτοιες δηλώσεις δεν μπορούν να λαμβάνονται τοις μετρητοίς.
Το πρώτο γεγονός που πρέπει να σημειωθεί είναι ότι μόνο μια μειοψηφία από τους 190.000 στρατιώτες που ήταν εγκατεστημένοι στα σύνορα της Ουκρανίας έχουν εισβάλει μέχρι στιγμής. Ο σχετικά αργός ρυθμός μπορεί να εξηγηθεί από την ανάγκη να αυξηθούν οι προμήθειες καυσίμων, πυρομαχικών, τροφίμων κ.λπ., και να αποτραπεί η επέκταση των γραμμών ανεφοδιασμού με τη Ρωσία σε επικίνδυνο επίπεδο. Η Ουκρανία, εξάλλου, είναι μια πολύ μεγάλη χώρα.
Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι, σε κάθε νέο στάδιο της προέλασης, ο Πούτιν ζήτησε να γίνουν διαπραγματεύσεις. Αυτή φαίνεται να ήταν μια σκόπιμη στρατηγική. Σαφώς ήλπιζε ότι το γεγονός μιας εισβολής θα ήταν αρκετό για να αναγκάσει τους Ουκρανούς να κάτσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, όπου θα μπορούσαν να τεθούν τα αιτήματά του. Υπήρχαν συγκεκριμένες ενδείξεις ότι αυτή η στρατηγική είχε, στην πραγματικότητα, επιτυχία.
Το βράδυ της Παρασκευής, υπήρχαν σαφείς ενδείξεις ότι ο Πρόεδρος της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι ήταν έτοιμος να διαπραγματευτεί. Ήταν εμφανώς σε κατάσταση πανικού. Ωστόσο, η συνδυασμένη πίεση των ακροδεξιών στοιχείων, και του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών, ήταν επαρκής για να τον κάνει να αλλάξει γνώμη. Στη συνέχεια υιοθέτησε μια προκλητική στάση. Αυτό σήμαινε ότι ο πόλεμος θα συνεχιζόταν.
Είναι, φυσικά, απολύτως πιθανό ο ρωσικός στρατός να έχει υποστεί κάποιες μικρές ήττες, δηλαδή ότι τουλάχιστον ένα μέρος του ουκρανικού στρατού είχε συνέλθει από το αρχικό σοκ και συσπειρώθηκε σε βαθμό που να προβάλλει μια πιο αποτελεσματική αντίσταση.
Αυτό είναι απολύτως πιθανό. Η εξίσωση του πολέμου είναι εξαιρετικά περίπλοκη, οι ήττες μπορούν να ακολουθηθούν γρήγορα από νέες προωθήσεις και το αντίστροφο. Αλλά δεν αρκεί να αναφέρουμε μεμονωμένες περιπτώσεις ως απόδειξη ότι η συνολική εκστρατεία κινείται προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Τελικά, είναι η ισορροπία των δυνάμεων που θα καθορίσει το αποτέλεσμα. Και αυτό το στοιχείο είναι συντριπτικά υπέρ της Ρωσίας.
Αντίθετα από υποχώρηση, όλα δείχνουν ότι ο ρωσικός στρατός προχωρά αδιάκοπα κατά στάδια, καταλαμβάνοντας το ένα βασικό σημείο μετά το άλλο. Οι ρωσικές δυνάμεις περικυκλώνουν την πρωτεύουσα Κίεβο από διαφορετικές πλευρές και έχουν περικυκλώσει επίσης τη δεύτερη πόλη, το Χάρκοβο. Προχωρούν από την Κριμαία προς τα βόρεια και τα βορειοδυτικά, φτάνοντας στο Μικολάεφ, και επίσης προς τα βορειοανατολικά, κατά μήκος της ακτής της Αζοφικής Θάλασσας, όπου έχουν καταλάβει τη Μελιτόπολη και το Μπερντιάνσκ και έχουν σχεδόν καταφέρει να αποκλείσουν την πόλη-κλειδί της Μαριούπολης, συναντώντας έτσι τις δυνάμεις που έρχονται νότια από το Ντόνετσκ.
Ωστόσο, την ίδια στιγμή, οι Ρώσοι εξακολουθούν να πιέζουν για διαπραγματεύσεις. Αυτό ήταν ξεκάθαρα μέρος ενός σχεδίου. Δεν ήταν τυχαίο που οι Ουκρανοί απέρριψαν την πρόταση για συνάντηση στο Μινσκ, διαμαρτυρόμενοι ότι η Λευκορωσία είναι σύμμαχος της Ρωσίας και βοηθά στην εισβολή. Στη συνέχεια, τόσο το Ισραήλ όσο και το Αζερμπαϊτζάν πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους, τις οποίες ο Πούτιν έσπευσε να δεχτεί. Αργά ή γρήγορα, οι διαπραγματεύσεις πρέπει να ξεκινήσουν. Το ερώτημα είναι, μπορούν να τα καταφέρουν;
Ο πραγματικός λόγος για την απροθυμία του Ζελένσκι να κάτσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων είναι προφανής. Δεδομένης της κατάστασης στο πεδίο των μαχών, οποιαδήποτε διαπραγμάτευση θα έβαζε την ουκρανική κυβέρνηση σε εξαιρετικά μειονεκτική θέση. Το πρώτο ερώτημα που πρέπει να τεθεί είναι: τι έχει στα χέρια του ο Ζελένσκι για να διαπραγματευτεί; Θα είναι σαν τζογαδόρος που κάθεται στο τραπέζι για να παίξει χωρίς χαρτιά. Από αυτή την άποψη, οι διαπραγματεύσεις θα μοιάζουν πολύ με προοίμιο συνθηκολόγησης. Ωστόσο, με ώθηση από την Ουάσιγκτον και το Βερολίνο, ο Ζελένσκι δεν φαίνεται να έχει καμία διάθεση για να συνθηκολογήσει.
Ως εκ τούτου, το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων θα είναι μια πλήρης αποτυχία. Το θέμα θα κριθεί – όπως ήταν ξεκάθαρο από την αρχή – όχι με διαπραγματεύσεις, αλλά στο πεδίο της μάχης. Και εκεί, οι Ουκρανοί θα βρεθούν απελπιστικά σε μειονεκτική θέση. Λίγες αποστολές όπλων από το Βερολίνο θα κάνουν πολύ μικρή διαφορά.
Πως πρόδωσαν την Ουκρανία οι ιμπεριαλιστές
Οι ιμπεριαλιστές, καθώς και η κυβέρνηση του Κιέβου, φαίνεται να βασίζονται στην αλλαγή στο εσωτερικό της Ρωσίας για να ανατρέψουν τους υπολογισμούς του Πούτιν. Με έναν εντελώς κυνικό ελιγμό, απευθύνουν δημαγωγικές εκκλήσεις στον ρωσικό λαό για να στραφεί εναντίον των αφεντικών του στο Κρεμλίνο.
Είναι αυτονόητο ότι ο Πούτιν και η ολιγαρχία που υπηρετεί είναι εχθροί των Ρώσων εργατών. Και η βάση υποστήριξής του μειώνεται σταθερά, κάτι που προφανώς ήταν ένας από τους λόγους που αποφάσισε να παίξει το χαρτί της εισβολής στην Ουκρανία. Είναι επίσης αλήθεια ότι αυτή η κίνηση μπορεί κάλλιστα να του γυρίσει πίσω ως μπούμερανγκ σε ένα συγκεκριμένο στάδιο.
Ωστόσο, οποιοσδήποτε υπαινιγμός ότι οι αντιδραστικοί ιμπεριαλιστές μπορούν, με οποιονδήποτε τρόπο, σχήμα ή μορφή, να υπερασπιστούν τα συμφέροντα του λαού της Ρωσίας, της Ουκρανίας ή οποιασδήποτε άλλης χώρας είναι ένα απεχθές ψέμα.
Ο ουκρανικός λαός ανακάλυψε πόσο άξιζε η υπόσχεση για βοήθεια και αλληλεγγύη του ΝΑΤΟ και της Δύσης όταν έφτασε η αποφασιστική στιγμή. Βλέπουν τον ουκρανικό λαό ως απλά πιόνια σε ένα κυνικό παιχνίδι, κρέας για τα κανόνια που μπορεί να θυσιαστεί ωφέλιμα για να προκαλέσει δυσφήμιση για τη Ρωσία, χωρίς να τους κοστίσει τη ζωή ούτε ενός στρατιώτη.
Δεν πρέπει να υπάρχει καμία απολύτως εμπιστοσύνη σε αυτούς τους γκάνγκστερ. Και αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τους εργάτες και τους σοσιαλιστές στη Δύση. Το καθήκον του αγώνα ενάντια στην αντιδραστική συμμορία του Κρεμλίνου είναι έργο μόνο των Ρώσων εργατών. Το καθήκον μας είναι να πολεμήσουμε ενάντια στη δική μας αστική τάξη, ενάντια στο ΝΑΤΟ και ενάντια στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό – την πιο αντεπαναστατική δύναμη στον πλανήτη.
Είναι δύσκολο να αξιολογήσει κανείς την ψυχολογία των ρωσικών μαζών αυτή τη στιγμή. Αλλά η συντριπτική πλειοψηφία του ρωσικού λαού πρέπει να απεχθάνεται την ιδέα να πολεμήσει ενάντια στους αδελφούς και τις αδελφές του στην Ουκρανία, η οποία κατείχε πάντα μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά του. Καταλαβαίνει ότι το ΝΑΤΟ και ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ είναι οι εχθροί του και είναι έτοιμος να τους πολεμήσει. Αλλά δεν βλέπει τον λαό της Ουκρανίας με τον ίδιο τρόπο, και αυτό είναι ένα σωστό και υγιές ένστικτο.
Εάν οι Ρώσοι αποδέχονται τον πόλεμο του Πούτιν (και πολλοί δεν το κάνουν) το κάνουν απρόθυμα, λόγω της απεχθούς συμπεριφοράς της κυβέρνησης του Κιέβου, της συνεργασίας της με αντιδραστικούς φασίστες και οπαδούς του συνεργάτη των Ναζί εν καιρώ πολέμου Στέπαν Μπαντέρα, της καταπίεσης των Ρωσόφωνων στο Ντονμπάς και άλλες διεφθαρμένες και καταπιεστικές πράξεις. Και πίσω από την κυβέρνηση του Κιέβου, βλέπουν το αιματοβαμμένο χέρι του ιμπεριαλισμού.
Οι Ρώσοι σύντροφοι της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης κάνουν το καθήκον τους όσον αφορά αυτό το ζήτημα. Πρέπει και εμείς να ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους και να πάρουμε θέση αποφασιστικά και ξεκάθαρα κατά της άρχουσας τάξης και των ιμπεριαλιστών των χωρών μας. Καμία άλλη πολιτική δεν είναι επιτρεπτή για τους γνήσιους επαναστάτες και προλεταριακούς διεθνιστές.
Δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε καμία πλευρά σε αυτόν τον πόλεμο, γιατί είναι ένας αντιδραστικός πόλεμος και από τις δύο πλευρές. Σε τελική ανάλυση, πρόκειται για μια σύγκρουση μεταξύ δύο ομάδων ιμπεριαλιστών. Δεν υποστηρίζουμε καμία από τις δύο. Ο λαός της φτωχής, αιμοραγούσας Ουκρανίας είναι το θύμα αυτής της σύγκρουσης, την οποία δεν δημιούργησε και δεν επιθυμεί.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ακριβώς την έκβαση αυτού του πολέμου, αλλά δεν θα είναι θετική για την εργατική τάξη στην Ουκρανία, τη Ρωσία και διεθνώς. Το άμεσο αποτέλεσμα θα είναι η πτώση του βιοτικού επιπέδου και η άνοδος των τιμών παντού. Θα πουν στις μάζες ότι αυτό ήταν ένα απαραίτητο τίμημα για την υπεράσπιση της «ειρήνης και της δημοκρατίας». Αλλά αυτό θα ακούγεται ως μια ψυχρή πολυτέλεια για εκατομμύρια ανθρώπους που αντιμετωπίζουν τη φτώχεια, την ανεργία και τα βάσανα.
Η προσφυγιά που προκλήθηκε από τον πόλεμο και επιδεινώθηκε από τις κυρώσεις που θα διαταράξουν ακόμη περισσότερο το παγκόσμιο εμπόριο θα ανοίξει το δρόμο για μια οικονομική κατάρρευση στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον. Το αποτέλεσμα θα είναι μια παγκόσμια ύφεση. Αυτό θα αποτελέσει τη βάση για μια τεράστια κοινωνική και πολιτική αστάθεια και μια άνευ προηγουμένου όξυνση της ταξικής πάλης.
Στην αρχή κάθε πολέμου, η συνείδηση των μαζών συγχύζεται και αμβλύνεται από το κύμα της προπαγάνδας, που δημιουργεί μια συγκλονιστική υστερία, η οποία μοιάζει με νάρκη μετά από μέθη. Κάτω από τέτοιες συνθήκες, τα πιο αντιδραστικά τμήματα της αστικής τάξης μπορούν να καταφέρουν να δημιουργήσουν μια ψευδαίσθηση «εθνικής ενότητας».
«Πρέπει να σταθούμε όλοι μαζί ενάντια στον εξωτερικό εχθρό! Πρέπει όλοι να κάνουμε θυσίες για να πληρώσουμε για τη βελτίωση της εθνικής άμυνας»! Όμως, όπως σε όλες τις περιπτώσεις μεθυσμένων οργίων, οι αναθυμιάσεις τελικά εξαφανίζονται. Η προπαγάνδα χάνει την αξία της μέσα από την ατελείωτη επανάληψη. Το μήνυμα του πατριωτισμού και της εθνικής ενότητας θα ακούγεται κενό, καθώς άνδρες και γυναίκες χάνουν τις δουλειές τους, τα σπίτια τους και τις ελπίδες τους.
Η ιστορία δείχνει ότι ο πόλεμος, αυτή η τρομερα αιματηρή υπόθεση, μπορεί συχνά να οδηγήσει σε επαναστατικές συνέπειες άμεσα. Και η Ιστορία δεν έχει ακόμη παραδώσει τον τελικό της λογαριασμό.
- Κάτω ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός!
- Ζήτω η παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση!
- Ζήτω η Διεθνής Μαρξιστική Τάση! Εργάτες όλων των χωρών, ενωθείτε!
Άλαν Γουντς
Λονδίνο, 28 Φεβρουαρίου 2022
Μετάφραση: Κωνσταντίνος Αυγέρος
