[nextpage title=”Μέρος 1ο” ]
Σχεδόν 1,5 χρόνο μετά τις εκλογές του Ιουνίου του 2012 που ανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο σε απήχηση ανάμεσα στη νεολαία και αρκετά μεγάλο διάστημα μετά τις διαδικασίες της συνδιάσκεψης και του συνεδρίου του κόμματος που αποφάσισαν, μεταξύ άλλων, την συγκρότηση αυτόνομης οργάνωσης Nεολαίας, η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ είναι ακόμα ανύπαρκτη. Με ευθύνη των ηγεσιών της Νεολαίας ΣΥΝ και των άλλων συνιστωσών, σε μια περίοδο κλιμάκωσης της ταξικής σύγκρουσης, που η ενεργή στράτευση της νεολαίας στο πλευρό του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί κομβικής σημασίας ζήτημα για την έκβαση της μάχης, οι συνελεύσεις Νέων ΣΥΡΙΖΑ έχουν συγκροτηθεί σε ελάχιστες γειτονιές (και μάλιστα με την κακή αρχή η ίδρυση τους να γίνεται άρον – άρον τις παραμονές της συνδιάσκεψης), δεν έχουν συνδεθεί με συγκροτημένο τρόπο μεταξύ τους και αναπαράγουν στη λειτουργία τους, τις χειρότερες παραδόσεις της προηγούμενης περιόδου του ΣΥΡΙΖΑ. Παραδόσεις στην ουσία τους απόλυτα γραφειοκρατικές, όπως η αδυναμία λήψης αποφάσεων με πλειοψηφία, η ανάγκη ύπαρξης συναίνεσης από την πλευρά των διάφορων συνιστωσών για να υλοποιηθεί η οποιαδήποτε απόφαση και οι συνεννοήσεις «κορυφής» πίσω από την πλάτη της βάσης.
Τα αποτελέσματα όλης αυτής της κατάστασης έχουν φανεί πλέον ξεκάθαρα. Εκτός από την πρώτη επιτυχημένη διοργάνωση του Φεστιβάλ Νέων ΣΥΡΙΖΑ πέρσι και την πολύ κατώτερη σε σχέση με εκείνη, φετινή διοργάνωση του Φεστιβάλ, καμία κεντρική διαδικασία για τη συγκρότηση της Νεολαίας δεν έχει προχωρήσει. Η συνδιάσκεψη αρχικά, πήγαινε από αναβολή σε αναβολή, καθώς οι «συνεννοήσεις κορυφής» δεν απέδωσαν και τώρα οργανώνεται πρόχειρα, με διαδικασίες «fast track». Την ίδια στιγμή, είναι ξεκάθαρα πλέον τα σημάδια αποσυσπείρωσης και αποστράτευσης μελών από τις υπάρχουσες δυνάμεις των νεολαιίστικων οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ (και κυρίως της Νεολαίας ΣΥΝ), που φάνηκαν σε αρκετές περιπτώσεις, ανάμεσα στις οποίες η προαναφερθείσα χαμηλή συμμετοχή στο φετινό Φεστιβάλ, τα πολύ κατώτερα των περιστάσεων αποτελέσματα στις πρόσφατες φοιτητικές εκλογές και κυρίως, η αναιμική παρουσία νεολαίας (ακόμα και των οργανωμένων μελών) στις διαδηλώσεις και τις συγκεντρώσεις που καλεί ή συμμετέχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι φανερό ότι από την αρχή επιλέχτηκε μία λανθασμένη και γραφειοκρατική διαδικασία για τη συγκρότηση της Οργάνωσης, η οποία τώρα σκοντάφτει πάνω στα αρνητικά αποτελέσματα που η ίδια δημιούργησε.
Η βασική αιτία γι’ αυτή την κατάσταση δεν είναι οργανωτική αλλά πολιτική. Είναι η σοσιαλδημοκρατική στροφή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει δημιουργήσει στην καλύτερη περίπτωση μια διάθεση παθητικής στήριξης στα πλατειά στρώματα της εργατικής τάξης και τάσεις απογοήτευσης σε μεγάλο μέρος των οργανωμένων μελών, που δυσανασχετούν από τις συνεχείς διολισθήσεις της ηγεσίας σε «στρογγυλεμένες» θέσεις και από τα διαπιστευτήρια που σπεύδει κατά καιρούς να δώσει στην αστική τάξη για την «υπευθυνότητά» της.
Όπως είναι φυσικό, στις τάξεις της νεολαίας η τάση αυτή είναι ακόμη μεγαλύτερη, καθώς η νεολαία, που είναι το πλέον χτυπημένο από την κρίση κοινωνικό στρώμα, δεν βλέπει κανέναν λόγο να οργανωθεί σε έναν ΣΥΡΙΖΑ που δεν της δίνει κανένα σχέδιο αγώνα και καμία συγκεκριμένη προοπτική για την ριζική επίλυση των προβλημάτων της και κυρίως για το ζωτικότερο πρόβλημα της, την ανεργία. Αυτό αποδεικνύεται και από την μεγάλη κάμψη που έχει καταγράψει ο ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις ανάμεσα στους νέους ψηφοφόρους, στους οποίους ήταν – με διαφορά – πρώτο κόμμα στις τελευταίες εκλογές. Η κάμψη αυτή είναι αναλογικά μεγαλύτερη απ’ ότι σε κάθε άλλη πληθυσμιακή ομάδα.
Στο πολιτικό αυτό ζήτημα της απομάκρυνσης των νέων από το ΣΥΡΙΖΑ, εκτός από την ηγεσία του κόμματος, έχουν ευθύνη και οι κυρίαρχες ηγετικές ομάδες στους Νέους-ες ΣΥΡΙΖΑ, καθώς δεν έχουν διαφοροποιηθεί σε κανένα ουσιαστικό σημείο από αυτή τη δεξιά πολιτική στροφή.
Ευθύνη όμως έχουν και για την οργανωτική κατάσταση (ακριβέστερα την ανυπαρξία) της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, που οδηγεί στην αδυναμία χάραξης μιας πολιτικής που θα μπορούσε να αλλάξει μερικώς το κλίμα για το κόμμα ανάμεσα στους νέους.
Η κατάσταση αυτή. πρέπει να αλλάξει άμεσα! Οφείλουμε να επιταχύνουμε την συγκρότηση της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ με μαζικές δημοκρατικές διαδικασίες. Η συνδιάσκεψη που έχει προγραμματιστεί για τον Δεκέμβριο όμως, δεν εξυπηρετεί αυτό το σκοπό. Οργανώθηκε με πρόχειρο τρόπο, χωρίς να εξασφαλίζεται επαρκής χρόνος για συζήτηση και ζύμωση ιδεών, χωρίς να έχει προβλεφθεί το στοιχειώδες δημοκρατικό δικαίωμα της κατάθεσης εναλλακτικών κειμένων από τα μέλη της βάσης και χωρίς να έχει γίνει μια σοβαρή, εξωστρεφής παρέμβαση που θα εμπλέξει νέους ανθρώπους σε αυτή τη διαδικασία και θα τους οργανώσει στην υπό ίδρυση Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ. Η συνδιάσκεψη με τον τρόπο που οργανώνεται κινδυνεύει να μετατραπεί σε μια γραφειοκρατική διαδικασία καταγραφής συσχετισμών, με απολίτικες «συνδιαμορφώσεις» και «συναινέσεις» στα ιδρυτικά κείμενα και τις πολιτικές αποφάσεις, που θα ιδρύσει μια καρικατούρα μαζικής Νεολαίας.
Στην πραγματικότητα, αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα ιδρυτικό συνέδριο, όπου κάθε πολιτική τάση ή ομάδα μελών θα έχει τη δυνατότητα να θέσει στον προσυνεδριακό διάλογο και στο σώμα του συνεδρίου τις πολιτικές της θέσεις και να διεκδικήσει την ψήφο της πλειοψηφίας.
Αποφασιστικό ζήτημα είναι αυτό της διεξαγωγής μιας καμπάνιας για την ουσιαστική σύνδεση των οργανωμένων μας δυνάμεων με τη νεολαία και την ένταξη νέων μελών, από τα φρέσκα στρώματα των νέων εργαζόμενων και της μαθητικής και φοιτητικής νεολαίας, που θα δώσουν πραγματικά πνοή και περιεχόμενο στις διαδικασίες μας, αλλά και νέα δυναμική στον ΣΥΡΙΖΑ. Το πολιτικό περιεχόμενο μιας τέτοιας καμπάνιας, πρέπει να στηρίζεται στην πεποίθηση ότι η πάλη ενάντια στην ανεργία, η πάλη για την υπεράσπιση της δημόσιας και δωρεάν Παιδείας, η πάλη για τη συντριβή του φασισμού και για να επιλυθούν όλα τα υπόλοιπα σοβαρά ζητήματα που σχετίζονται με τη ζωή και τα δικαιώματα της νεολαίας, στη σημερινή εποχή της βαθιάς κρίσης του καπιταλισμού, συνδέεται αδιαχώριστα με τον αγώνα για την επαναστατική, σοσιαλιστική αλλαγή της κοινωνίας, που μπορεί να γίνει πραγματικότητα με την άνοδο στην εξουσία μιας αριστερής κυβέρνησης με σοσιαλιστικό πρόγραμμα.
Το ζήτημα της αυτονομίας
Στο δημόσιο διάλογο γύρω από την ίδρυση της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, έχει χυθεί πολύ μελάνι για το ζήτημα της αυτονομίας της Νεολαίας σε σχέση με το κόμμα. Χρειαζόμαστε μια Νεολαία που θα έχει όχι, μόνο αυτόνομη οργανωτική λειτουργία από το κόμμα, αλλά κυρίως αυτόνομη χάραξη πολιτικής. Αυτό είναι απαραίτητο, όχι ασφαλώς γιατί είναι επιθυμητή μια «αυτόνομη στρατηγική για τη νεολαία». Άλλωστε αυτό που βασικά πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι η πολιτική δράση συγκεκριμένα στην εργατική νεολαία, που τα προβλήματα της είναι προβλήματα ολόκληρης της εργατικής τάξης, σε πιο οξυμένο βαθμό και που η επίλυση τους δεν μπορεί να επιτελεστεί χωρίς την απελευθέρωση της εργατικής τάξης και της κοινωνίας συνολικά.
Η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ πρέπει καταρχήν να είναι αυτόνομη γιατί σαν αριστερή οργάνωση νεολαίας, πρέπει να είναι σε θέση να εκφράσει με αυθεντικό τρόπο τη ριζοσπαστικοποίηση που συντελείται και αποκρυσταλλώνεται, πρώτα στα νέα στρώματα της εργατικής τάξης και έτσι να μπορεί να διοχετεύσει οργανωμένα αυτή τη ριζοσπαστικοποίηση στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ.
Πρέπει να είναι αυτόνομη επίσης, γιατί η ένταξη σε έναν πολιτικό φορέα δεν έχει νόημα για το μέλος, αν πρόκειται η διαμόρφωση της πολιτικής του να καθορίζεται από άλλα κέντρα. Τέλος, πρέπει να πούμε ξεκάθαρα, ότι είναι αναγκαία η αυτονομία της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, γιατί μπορεί να παίξει έναν αποφασιστικό ρόλο φρένου στη δεξιά πορεία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και να οργανώσει νέους ανθρώπους με σκοπό τον προσανατολισμό του ΣΥΡΙΖΑ σε μία επαναστατική, σοσιαλιστική κατεύθυνση.
Η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι δημοκρατική και πολυτασική. Στο εσωτερικό της πρέπει να εκφράζονται ελεύθερα όλες οι πολιτικές απόψεις και να υπάρχει ελευθερία συγκρότησης πολιτικών τάσεων. Αυτός είναι σε τελική ανάλυση ο μόνος δρόμος για να αποφευχθούν οι γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, ο χωρίς αρχές φραξιονισμός και οι παραγοντίστικες ομαδοποιήσεις που επικεντρώνουν στον έλεγχο του μηχανισμού και βάζουν τις πολιτικές διαφωνίες «κάτω από το χαλί».
Είναι αυτονόητο ότι οι διαφορετικές πολιτικές τάσεις, πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να αντιπροσωπευτούν σε κάθε όργανο, με απόλυτη αναλογικότητα στην εκπροσώπηση τους, στη βάση χωριστής λίστας. Βεβαίως, πρέπει να υπάρχει σεβασμός της άποψης της πλειοψηφίας και πλήρης ενότητα στην δράση.
Η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να χτιστεί σε γερά θεμέλια στις σημερινές συνθήκες και να επιτελέσει το ρόλο της στη στράτευση της νεολαίας στην υπόθεση του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας, μόνο αν συγκροτηθεί σαν μια επαναστατική οργάνωση νεολαίας που θα είναι προσανατολισμένη σταθερά στην εργατική νεολαία. Για να γίνει αυτό είναι απαραίτητο να στηριχτεί στο μοντέλο του γνήσιου δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, που επιβάλει πλέρια δημοκρατία στις εσωκομματικές διαδικασίες, αλλά και στο κατάλληλο επαναστατικό, σοσιαλιστικό πρόγραμμα.
Ένα τέτοιο πρόγραμμα, κατά τη γνώμη μας αποτελεί η Κομμουνιστική Πλατφόρμα, το εναλλακτικό κείμενο που κατέθεσε στο πρόσφατο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, η Κομμουνιστική Τάση.
Στροφή στο Μαρξισμό
«Χωρίς επαναστατική θεωρία, δεν υπάρχει επαναστατικό κίνημα». Η φράση αυτή του Λένιν, έχει αποφασιστική σημασία για να αντιληφθούμε τα καθήκοντα της οργάνωσης μας στην παρούσα ιστορική περίοδο. Η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να γίνει πραγματική επαναστατική οργάνωση της νεολαίας και αυτό δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο με τη στροφή της στο γνήσιο επιστημονικό σοσιαλισμό, τον Μαρξισμό.
Στροφή στον μαρξισμό σημαίνει διαρκή προσπάθεια να κατακτήσουμε τη μαρξιστική μέθοδο μέσα από τη συστηματική επαφή με τους «κλασικούς» του μαρξισμού. Σημαίνει το ολοκληρωτικό σπάσιμο από τις αναπαλαιωμένες ρεφορμιστικές αντιλήψεις όπως «ο σοσιαλισμός του 21ου αιώνα», που ευαγγελίζονται ένα σταδιακό πέρασμα στο σοσιαλισμό. Σημαίνει τον αγώνα ενάντια στο σταλινισμό, στο σεχταρισμό και τον αναρχισμό. Στροφή στον μαρξισμό σημαίνει κατάκτηση της μαρξιστικής αντίληψης για το κράτος, την ταξική πάλη, το σοσιαλισμό.
Η στροφή στον μαρξισμό σημαίνει συστηματική ενασχόληση της οργάνωσης και των μελών της με τη μαρξιστική θεωρία προκειμένου το κάθε μέλος της να παίζει το ρόλο επαναστατικού στελέχους στον χώρο που ζει, εργάζεται και παρεμβαίνει. Σημαίνει επίσης τον προσανατολισμό της οργάνωσης στο εργατικό κίνημα και την εργατική νεολαία, το ρίζωμα της μέσα στους νέους εργαζόμενους, τη σπουδάζουσα νεολαία και τους νέους άνεργους.
Αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από τη συλλογική μόρφωση των μελών στις Οργανώσεις Μελών, που πρέπει να αποτελούν το κύτταρο της οργάνωσης. Ένα κύτταρο εκπαίδευσης και δράσης σε τοπικό ή κλαδικό επίπεδο. Για να μπορούν να λειτουργήσουν έτσι οι Ο.Μ., πρέπει να συνεδριάζουν συχνά, με θέματα πολιτικά και θεωρητικά. Να συζητούν συλλογικά τα βασικά θέματα της μαρξιστικής θεωρίας, της Ιστορίας, πολιτικές εξελίξεις και τη δράση τους στον χώρο που παρεμβαίνουν, με στόχο την μαζικοποίηση της Οργάνωσης.
Χωρίς συστηματική πολιτική εκπαίδευση πάνω στις θεμελιώδεις ιδέες του επιστημονικού σοσιαλισμού, τα μέλη της Νεολαίας δεν θα μπορούν να δράσουν με τον απαραίτητο ενθουσιασμό, δεν θα μπορούν να αποκτήσουν ανεξαρτησία σκέψης και να πάρουν τις κατάλληλες πρωτοβουλίες στους χώρους τους. Θα είναι εκτεθειμένα στην κυρίαρχη αστική προπαγάνδα, αλλά και στις εφήμερες εναλλαγές στην ψυχολογία και τις διαθέσεις του κινήματος.
Τέλος, ακόμα και με την ύπαρξη του δημοκρατικότερου καταστατικού, χωρίς συστηματική πολιτική εκπαίδευση στις σοσιαλιστικές ιδέες, τα μέλη είναι αδύνατον να ασκούν δημοκρατικό έλεγχο στην ηγεσία και να είναι σε θέση να καταλαβαίνουν και να διορθώνουν τα λάθη και τις αδυναμίες της πολιτικής της.
Η ανάγκη για συστηματική πολιτική εκπαίδευση των μελών επιβάλει άμεσα την εκπόνηση ενός προγράμματος συζητήσεων που θα περιλαμβάνει βασικά θέματα της μαρξιστικής θεωρίας και της ιστορίας του ελληνικού και του διεθνούς εργατικού κινήματος, καθώς και τη δημιουργία μιας δανειστικής βιβλιοθήκης με κλασσικά μαρξιστικά έργα σε κάθε Ο.Μ.
Είναι επίσης άμεση ανάγκη η κυκλοφορία ενός μηνιαίου περιοδικού με θεωρητικό περιεχόμενο, που θα αποτελεί βασικό εργαλείο πολιτικής εκπαίδευσης των μελών. Στο περιεχόμενο της ιστοσελίδας μας, πρέπει επίσης να δοθεί περισσότερη έμφαση στη μαρξιστική θεωρία.
[/nextpage]
[nextpage title=”Μέρος 2ο” ]
Στοχευμένη και αποτελεσματική δράση – όχι στον ανούσιο ακτιβισμό
Η οργάνωση πρέπει να μην υιοθετήσει το μοντέλο του υπέρμετρου και συχνά άσκοπου ακτιβισμού και να προσανατολιστεί σε συγκεκριμένες προτεραιότητες δράσης. Το μέλος της Οργάνωσης δεν πρέπει να μετατρέπεται σε ακτιβιστή που τρέχει από πορεία σε πορεία και από αφισοκόλληση σε αφισοκόλληση, χωρίς ουσιαστικά να παρεμβαίνει συστηματικά σε έναν χώρο και χωρίς να εκπαιδεύεται, ούτε από την εμπειρία του στο πραγματικό κίνημα, ούτε από τα συμπεράσματα της θεωρίας. Το αποτέλεσμα είναι να δημιουργούνται μέλη πολλών ταχυτήτων, η διάθεση και ο ενθουσιασμός να ξεφουσκώνουν, αφού δεν βασίζονται σε πραγματική κατανόηση του σκοπού για τον οποίο αγωνιζόμαστε. Έτσι πολλά μέλη απογοητεύονται και χάνονται, ιδίως σε περιόδους υποχώρησης του κινήματος. Επίσης στη βάση «ακτιβίστικων» οργανωτικών μεθόδων δημιουργείται ένα μοντέλο οργάνωσης μακριά από τις ανάγκες και τις δυνατότητες ενός νέου εργαζόμενου, που δεν έχει χρόνο να ξοδεύει για αναποτελεσματική δράση «επί παντός επιστητού» και χρειάζεται να αφιερώνει χρόνο σε συγκεκριμένες και ουσιαστικές προτεραιότητες.
Η παρουσία της Οργάνωσης στις «κεντρικές» κινητοποιήσεις πρέπει επίσης να βελτιωθεί. Πρέπει να επιδιώξουμε να γίνει μαζικότερη και καλύτερα περιφρουρημένη. Για να πετύχουμε ένα τέτοιο αποτέλεσμα, είναι αναγκαίο, πριν από τις βασικές κινητοποιήσεις να προηγείται συζήτηση στις Ο.Μ. όπου θα εξηγούνται οι στόχοι της κινητοποίησης, θα ορίζονται παρεμβάσεις για την προπαγάνδιση της κινητοποίησης και θα ζητείται από κάθε μέλος να απευθυνθεί σε συγκεκριμένους ανθρώπους στον περίγυρο του, για να τους ζητήσει να συμμετέχουν στην κινητοποίηση με την οργάνωση μας. Μετά τις κεντρικές κινητοποιήσεις θα πρέπει επίσης να γίνεται απολογισμός αυτής της δραστηριότητας και των στόχων και να βελτιώνεται η δουλειά μας, όπου κρίνεται απαραίτητο.
Αποφασιστική στροφή στο εργατικό κίνημα
Η προτεραιότητα της Οργάνωσης πρέπει να είναι η σύνδεση της με το εργατικό κίνημα. Αυτή η αναγκαιότητα δεν αποτελεί κάποιο «ιδεολογικό φετίχ». Η εργατική τάξη λόγω της θέσης της στην παραγωγή, της συγκέντρωσης και της οργάνωσης της, είναι η μόνη τάξη που μπορεί- όπως έχει αποδειχτεί ιστορικά- να ανατρέψει τον καπιταλισμό. Το καθήκον μας σαν Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ είναι να παρέμβουμε πρώτα και κύρια στο εργατικό κίνημα και να στρατολογήσουμε νέους εργαζόμενους.
Σήμερα στις γραμμές μας δεν υπάρχουν πολλοί νέοι εργαζόμενοι. Η πλειοψηφία των νέων εργαζόμενων που είναι μέλη της Οργάνωσης έχουν ενταχθεί στα φοιτητικά τους χρόνια, ενώ δεν υπάρχει μαζικοποίηση μέσα από χώρους εργασίας. Αλλά και οι νέοι εργαζόμενοι που υπάρχουν, σπάνια εμπλέκονται σε μια δραστηριότητα μέσα στον εργασιακό τους χώρο. Αυτό οφείλεται από τη μία σε έλλειψη εμπειρίας, αλλά και σε λάθος προτεραιότητες και αποτελεί τεράστια αντίφαση, με το γεγονός ότι το κόμμα μας έρχεται πρώτο σε απήχηση ιδίως στις τάξεις των νέων εργαζομένων.
Το τελευταίο διάστημα, έγιναν κάποια βήματα για να βελτιωθεί η κατάσταση και να ενισχυθούν οι δεσμοί της οργάνωσης με τους εργαζόμενους, μέσα από τη δημιουργία κάποιων κλαδικών Ο.Μ., συνδικαλιστικών πυρήνων στους χώρους που έχουμε μια παρουσία και προσπάθεια σύνδεσης με συγκεκριμένα σωματεία π.χ. στο χώρο της ACS. Αυτά τα βήματα πρέπει να ενισχυθούν. Όλη η οργάνωση πρέπει να στραφεί στο εργατικό κίνημα.
Αυτό μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους. Πρώτα απ’ όλα, η παρέμβαση στο φοιτητικό κίνημα και ο συνδικαλισμός στις σχολές πρέπει να γίνεται με βασικό στόχο τη σύνδεση του φοιτητικού με το εργατικό κίνημα και από πολιτική, αλλά και από πρακτική άποψη. Πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη έμφαση στην προσέγγιση των εργαζόμενων φοιτητών και την προσπάθεια να τους συνδέσουμε με το συνδικαλιστικό κίνημα στον εργασιακό τους χώρο ή να τους βοηθήσουμε να δημιουργήσουν τις πρώτες δομές του, όπου δεν υπάρχουν.
Οι τοπικές O.M., πρέπει να στραφούν αποφασιστικά στους εργασιακούς χώρους που υπάρχουν στις περιοχές τους, είτε αυτά είναι εργοστάσια, είτε εμπορικά κέντρα, είτε οι εργαζόμενοι του δήμου και τα σωματεία τους (ιδίως οι συμβασιούχοι) είτε κάποιος άλλος μαζικός εργασιακός χώρος. Επίσης σε χώρους όπως τοπικά παραρτήματα του ΟΑΕΔ, σχολές μαθητείας, επαγγελματικά-τεχνικά Λύκεια, νυχτερινά σχολεία, όπου υπάρχουν εργαζόμενοι μαθητές και σπουδαστές, νέοι άνεργοι και γενικότερα πιο προλεταριακά στρώματα. Η υπομονετική και συστηματική παρέμβαση σε αυτούς τους χώρους θα βελτιώσει τους δεσμούς μας με αυτούς και αργά η γρήγορα, θα βελτιώσει και την ταξική σύνθεση της οργάνωσης μέσα από νέες εντάξεις. Κάθε τοπική Ο.Μ. πρέπει να επιλέξει έναν εργασιακό χώρο στην περιοχή της, που θα έχει συστηματική παρουσία και παρέμβαση.
Όσοι εργαζόμενοι σύντροφοι υπάρχουν, θα πρέπει να παροτρυνθούν να γραφτούν στα σωματεία τους και να ενισχύσουν τις αριστερές παρατάξεις σε αυτά ή να συγκροτήσουν τέτοιες, όπου δεν υπάρχουν. Σε αυτό τον τομέα, πρέπει να υπάρξει η μέγιστη δυνατή συνεργασία με το Κόμμα, την Αυτόνομη Παρέμβαση, το Δίκτυο Συνδικαλιστών ΣΥΡΙΖΑ και γενικότερα, με όσες δυνάμεις της Αριστεράς είναι δυνατό να αναπτύξουμε συνεργασία και κοινή δράση.
Η παρέμβαση μας στο αντιρατσιστικό κίνημα πρέπει να γίνεται στη βάση της ανάδειξης της ταξικής διάστασης του ζητήματος και να συνδυαστεί με την υπεράσπιση μιας καμπάνιας για να γραφτούν οι μετανάστες εργάτες στα συνδικάτα και στα εργατικά κόμματα. Πρέπει να στραφούμε για να παρέμβουμε στους χώρους που δουλεύουν κυρίως μετανάστες.
Είναι ανάγκη να διεξάγουμε καμπάνια σε συνεργασία με το κόμμα, την Αυτόνομη Παρέμβαση και το Δίκτυο Συνδικαλιστών ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τις υπόλοιπες συνδικαλιστικές δυνάμεις της Αριστεράς, όπου είναι δυνατόν, για το άνοιγμα των συνδικάτων στους ανέργους και όσους εργάζονται με ελαστικές μορφές εργασίας. Πρέπει να δημιουργηθούν επιτροπές ανέργων σε κάθε συνδικάτο που θα επιδιώξουν την καταγραφή τους κατά κλάδο παραγωγής και την οργάνωση τους στο συνδικαλιστικό κίνημα. Επιτροπές και Δίκτυα ανέργων που θα παλέψουν για συγκεκριμένους στόχους πάλης, θα πρέπει να δημιουργηθούν από κοινού με τα συνδικάτα και όχι σαν παράλληλες ανεξάρτητες δομές.
Τέλος, χρειάζεται κεντρική σύνδεση της Οργάνωσης με τους εργατικούς χώρους που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις (πχ διοικητικοί υπάλληλοι των Πανεπιστημίων, καθηγητές, εργαζόμενοι στους ΟΤΑ το προηγούμενο διάστημα, εργάτες σε εργοστάσια που κλείνουν ή βρίσκονται σε σύγκρουση με την εργοδοσία όπως η ΒΙΟΜΕ, η Χαλυβουργία το προηγούμενο διάστημα). Αυτό μπορεί να γίνει μέσα από τη διοργάνωση εκστρατειών αλληλεγγύης, με συλλογή χρημάτων για απεργιακά ταμεία, διοργάνωση εκδηλώσεων αλληλεγγύης σαν προτεραιότητα των τοπικών O.M., αλλά και της σπουδάζουσας, όταν είναι σε εξέλιξη ένας τέτοιος αγώνας, αποστολή κλιμακίων για συμπαράσταση και πολιτική συζήτηση και παρόμοιες κινήσεις.
Σπουδάζουσα νεολαία
Τα τελευταία χρόνια, το φοιτητικό κίνημα βρίσκεται σε ύφεση. Η περίοδος που διανύουμε, με μεμονωμένες εξαιρέσεις, χαρακτηρίζεται από μειωμένη κινητικότητα στους φοιτητικούς συλλόγους, αδυναμία σύγκλησης Γενικών Συνελεύσεων και έλλειψη σοβαρών κινητοποιήσεων από μέρους του φοιτητικού κινήματος. Για την κατάσταση αυτή του φοιτητικού κινήματος σημαντικές ευθύνες έχουν οι ηγεσίες της φοιτητικής Αριστεράς. Η ένταση της διασπαστικής τακτικής της ΚΝΕ τα τελευταία χρόνια, η σεχταριστική τακτική της ΕΑΑΚ, και η δική μας αδυναμία να δώσουμε διέξοδο σε διάφορες κρίσιμες καμπές του φοιτητικού κινήματος έχουν συμβάλει στην σημερινή κατάσταση του φοιτητικού κινήματος.
Πέρα όμως από τις ευθύνες των ηγεσιών της Αριστεράς στα πανεπιστήμια, υπάρχουν και σοβαρά αντικειμενικά αίτια που έχουν οδηγήσει στην αδρανοποίηση του φοιτητικού κινήματος. Η ταχεία διάλυση του δημοσίου πανεπιστημίου, η εντατικοποίηση των σπουδών, η επισφάλεια, η αβεβαιότητα για το μέλλον, η δραματική αύξηση της ανεργίας έχουν δημιουργήσει νέες τάσεις μέσα στη σπουδάζουσα νεολαία. Το τμήμα εκείνο των φοιτητών από τα πιο εύπορα στρώματα, έχοντας εξασφαλίσει την χρηματοδότηση από το οικογενειακό του περιβάλλον επικεντρώνεται στο να τελειώσει γρήγορα το πανεπιστήμιο και να στραφεί στο εξωτερικό για μεταπτυχιακές σπουδές κι αναζήτηση δουλειάς. Το τμήμα των φοιτητών από φτωχότερα λαϊκά στρώματα προσπαθεί να τελειώσει το πανεπιστήμιο και να κινηθεί γρήγορα στην ανεύρεση εργασίας. Μια όλο και μεγαλύτερη μερίδα φοιτητών αναγκάζεται για οικονομικούς λόγους να εγκαταλείψει τις σπουδές. Αυτές οι τάσεις ισχύουν πολύ περισσότερο για τους φοιτητές που φοιτούν σε άλλη πόλη κι έχουν τα δυσβάσταχτα έξοδα του ενοικίου και της συντήρησης τους.
Σε αυτή τη φάση, οι φοιτητές δεν ασχολούνται με τις διαδικασίες των συλλόγων τους, όχι γιατί αδιαφορούν για την πολιτική γενικά, αλλά γιατί δεν βλέπουν μία πολιτική που μπορεί να αλλάξει τη ζωή τους προς το καλύτερο. Με αυτή την έννοια, η φοιτητική νεολαία δεν μπορεί να συσπειρωθεί σήμερα μόνο γύρω από συνθήματα για την υπεράσπιση του δημοσίου πανεπιστημίου, καθώς το κεντρικό πρόβλημα βρίσκεται έξω από το πανεπιστήμιο. Μπορούμε να πούμε λοιπόν, ότι ο παραδοσιακός φοιτητικός συνδικαλισμός που επικεντρώνεται στην υπεράσπιση του δημοσίου πανεπιστημίου έχει οριστικά ξοφλήσει. Ο φοιτητικός συνδικαλισμός και το ίδιο το φοιτητικό κίνημα πρέπει να επικεντρωθούν στο πως μπορούν να δοθούν συνολικές λύσεις στα προβλήματα της κοινωνίας, στο πως μπορεί το φοιτητικό κίνημα να συμβάλει σε αυτή την κατεύθυνση. Η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να εκπονήσει ένα μεταβατικό πρόγραμμα διεκδικήσεων για την εκπαίδευση, που θα γεφυρώνει τις διεκδικήσεις του φοιτητικού κινήματος σήμερα με τον στόχο του σοσιαλισμού και της εκπαίδευσης των αναγκών μας.
Το βασικό μας καθήκον στις σημερινές συνθήκες είναι να αναδείξουμε ως κεντρική μας πολιτική πρόταση την ανάγκη για μία κυβέρνηση της Αριστεράς με ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα. Γι’ αυτό το σκοπό, πρέπει να προβάλουμε την ανάγκη της περαιτέρω οργάνωσης του φοιτητικού κινήματος μέσα από την ανασύσταση της ΕΦΕΕ, μέσα από την διεκδίκηση φοιτητικού και εργατικού ελέγχου στις σχολές και με την δημοκρατική λειτουργία των συντονιστικών, με εκλεγμένους και ανακλητούς αντιπροσώπους, σε περιόδους κινήματος. Πρέπει επίσης να βγάλουμε την οργάνωση «προς τα έξω», με εκδηλώσεις, με μοίρασμα υλικού και με διαρκή προσπάθεια για ένταξη στην οργάνωση νέων φοιτητών. Παράλληλα, πρέπει να εντείνουμε τις προσπάθειες σύνδεσης του φοιτητικού και του εργατικού κινήματος, πρώτα απ’ όλα, με την σύνδεση με τους καθηγητές και τους εργαζόμενους στα πανεπιστήμια.
Μαθητικό Κίνημα
Ένα επίσης σημαντικό πεδίο παρέμβασης που πρέπει να αναβαθμίσουμε την παρουσία μας, είναι το μαθητικό κίνημα. Οι τοπικές Ο.Μ. με τη βοήθεια της σπουδάζουσας πρέπει να στραφούν σε παρεμβάσεις στα σχολεία για να ενταχθούν μαθητές και να ξαναχτίσουμε ισχυρούς μαθητικούς πυρήνες και σημαντική παρουσία στο μαθητικό κίνημα. Οι κινητοποιήσεις στα σχολεία τα προηγούμενα χρόνια, όπως και η σημαντική παρουσία μαθητών σε όλες τις μεγάλες κινητοποιήσεις, έδειξαν ότι οι μαθητές είναι ένα από τα πιο ριζοσπαστικοποιημένα στρώματα της κοινωνίας και οι ιδέες της Αριστεράς μπορούν να βρουν πρόσφορο έδαφος ανάμεσα τους.
Για μια αποτελεσματική παρέμβαση στα σχολεία, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η εκπόνηση ενός προγράμματος για τους μαθητές και την εκπαίδευση και η ανάδειξη συγκεκριμένων αποτελεσματικών μεθόδων πάλης. Βασικό ζήτημα είναι η δουλειά για την επανενεργοποίηση των μαθητικών συμβουλίων σαν συνδικαλιστικών οργάνων αγώνα και η αναβάθμιση του μαθητικού κινήματος μέσα από τη δημιουργία δευτεροβάθμιων οργάνων κατά περιοχή, με αιρετούς και ανακλητούς αντιπροσώπους και μια καμπάνια για τη δημιουργία ενός Πανελλαδικού Συνδικάτου Μαθητών, στα πρότυπα μιας γνήσια δημοκρατικής ΕΦΕΕ.
Αντιφασιστικό Κίνημα
Η δολοφονική δράση της Χρυσής Αυγής, η αποκάλυψη της έκτασης της διείσδυσης του ναζισμού στις δομές του αστικού κράτους και η υποστήριξη που απολαμβάνουν οι ναζί από μερίδες των καπιταλιστών, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο εφησυχασμού και αυταπατών για τη δυνατότητα του αστικού κράτους να τιθασεύσει τη δράση τους. Η οργανωμένη μαζική δράση ενάντια στο φασισμό και τη Χρυσή Αυγή είναι πρώτιστο καθήκον της Αριστεράς και της οργάνωσης μας ειδικά.
Η δράση μας πρέπει να κατευθυνθεί στην προσπάθεια δημιουργίας ενός ενιαίου μετώπου από όλες τις μαζικές οργανωμένες δυνάμεις της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος ενάντια στους φασίστες. Πρέπει να μείνουμε μακριά από τη λογική του «συνταγματικού τόξου» και του μετώπου των «δημοκρατικών κομμάτων» ενάντια στο φασισμό που προωθούν τα αστικά και μικροαστικά κόμματα για να αφοπλίσουν την Αριστερά και το εργατικό κίνημα, να την δεσμεύσουν στην υποστήριξη και την παραχώρηση της πρωτοβουλίας των κινήσεων στους μηχανισμούς του αστικού κράτους και τελικά, να αφήσουν αλώβητο το φασισμό, που μπορεί να τους χρειαστεί ανά πάσα στιγμή σαν εφεδρικός στρατός.
Η δράση μας πρέπει να εστιάσει στην ανεξάρτητη από το αστικό κράτος και τα αστικά κόμματα οργάνωση και δράση του εργατικού κινήματος ενάντια στους φασίστες. Για την απομόνωση τους στους εργασιακούς χώρους και τους χώρους εκπαίδευσης και το διώξιμο τους από τα συνδικάτα και τους φοιτητικούς συλλόγους. Για το σαμποτάζ στην εκτύπωση των εντύπων τους και στην κάλυψη των εκδηλώσεων τους από τα ΜΜΕ, μέσα από τη δράση του συνδικαλιστικού κινήματος στους χώρους αυτούς. Για την οργάνωση της ταξικής αλληλεγγύης προς τους μετανάστες και την περιφρούρηση των γειτονιών τους από τη δράση των φασιστικών συμμοριών. Για την οργάνωση ενωτικών ομάδων αυτοάμυνας και κεντρικής αντιφασιστικής πολιτοφυλακής, που θα περιφρουρούν τις κινητοποιήσεις, τις εκδηλώσεις και τη δράση της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος, τις γειτονιές μας και τις γειτονιές των μεταναστών από τους φασίστες, θα τους στερήσει από την δυνατότητα άσκησης βίας χωρίς εμπόδια και θα τους απωθήσει από τον δημόσιο χώρο.
Στην κατεύθυνση αυτή, οι οργανωμένες μας δυνάμεις πρέπει να συνδεθούν αποφασιστικά με τις όποιες μαζικές τοπικές αντιφασιστικές πρωτοβουλίες και να πρωτοστατήσουν στη δημιουργία τους, όπου δεν υπάρχουν. Πρέπει να παλέψουν για το άνοιγμα τους και την επιδίωξη πλατιάς συμμετοχής σε αυτές από την τοπική κοινωνία και τους οργανωμένους φορείς του μαζικού κινήματος, τη δημοκρατική λειτουργία τους και την σύνδεση τους με τους χώρους εργασίας και τους χώρους της νεολαίας, μακριά από σεχταριστικές λογικές, μακριά από λογικές φετιχοποίησης της βίας, αλλά και μακριά από λογικές ενσωμάτωσης στα όρια της αστικής νομιμότητας και λειτουργίας τους σαν ομίλων συζήτησης.
Αλληλεγγύη
Το τελευταίο διάστημα έχουν εμφανιστεί πολλές πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, όπως οι συλλογικές κουζίνες, τα ανταλλακτικά παζάρια, τα δωρεάν μαθήματα σε φτωχούς μαθητές και άλλα. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία όμως, είναι προσπάθειες που πλαισιώνονται σχεδόν αποκλειστικά από αριστερές δυνάμεις – και ιδιαίτερα από τις Οργανώσεις Μελών και τις Δημοτικές Παρατάξεις του κόμματος.
Οι γνήσιες πρωτοβουλίες αλληλεγγύης δεν πρέπει να εξαντλούνται σε πράξεις ελεημοσύνης. Χτίζονται στη βάση της αγωνιστικής κινητοποίησης των στρωμάτων αυτών και ιδιαίτερα του οργανωμένου εργατικού κινήματος με σκοπό τη στήριξη των πιο σκληρά χτυπημένων και συχνά εξαθλιωμένων τμημάτων της κοινωνίας, όπως οι άνεργοι και οι μετανάστες.
Τα δίκτυα και οι άλλες πρωτοβουλίες αλληλεγγύης δεν πρέπει να στοχεύουν στο χτίσιμο «σοσιαλιστικών νησίδων» όπου τάχα θα κυριαρχούν μη-εμπορευματικές σχέσεις και θα αποτελούν το «έμβρυο της νέας κοινωνίας». Ο σοσιαλισμός είναι μια κοινωνία που θα χτιστεί στη βάση της αφθονίας που μπορεί να προκύψει μόνο με το γκρέμισμα των φραγμών της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και της αναρχίας στην παραγωγή. Δεν είναι το μοίρασμα της φτώχειας και της εξαθλίωσης, ούτε μπορεί να χτιστεί μέσα από την επικράτηση των συνεταιριστικών παραγωγικών μορφών, όπως έχουν εξηγήσει οι κλασικοί του Μαρξισμού πολλά χρόνια πριν, κάνοντας κριτική στον Προυντόν και τους Ουτοπικούς σοσιαλιστές.
Οι πρωτοβουλίες αλληλεγγύης πρέπει να συνδέονται με το μόνο αγώνα που μπορεί να μας οδηγήσει στο σοσιαλισμό, δηλαδή τον αγώνα για την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη. Η συμμετοχή της Οργάνωσής μας στις δράσεις αλληλεγγύης, καθώς και οι πρωτοβουλίες που παίρνει σε αυτόν τον τομέα, για να είναι αποτελεσματικές και να στοχεύουν στη ριζοσπαστικοποίηση και την κινητοποίηση των εργαζόμενων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, οφείλουν να στηρίζονται σε μια τέτοια προσέγγιση.
Άλλα πεδία παρέμβασης
Τα τοπικά κινήματα για το περιβάλλον και τους δημόσιους χώρους (Σκουριές Χαλκιδικής, Αεροδρόμιο Ελληνικού, ΧΥΤΑ σε διάφορες περιοχές κλπ) είναι άλλο ένα σημαντικό πεδίο παρέμβασης. Επίσης σημαντικό, είναι το ζήτημα του Πολιτισμού και του Αθλητισμού για τη νεολαία. Πρέπει να διεκδικήσουμε σε κάθε γειτονιά χώρους άθλησης και ψυχαγωγίας για τη νεολαία.
Η δράση της Οργάνωσης πρέπει να χαρακτηρίζεται από την αντίληψη πως η καταστροφή του περιβάλλοντος, καθώς και η εκμετάλλευση των δημόσιων χώρων και των αθλητικών και πολιτιστικών κέντρων για την κερδοφορία του κεφαλαίου, αποτελούν χαρακτηριστική έκφραση της ιστορικής παρακμής του καπιταλισμού.
Οι θέσεις μας οφείλουν να συνδέουν τους τοπικούς αγώνες γύρω από τα ζητήματα αυτά με τον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση μιας δημοκρατικά σχεδιασμένης, κοινωνικοποιημένης οικονομίας που θα λειτουργεί με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες και την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος.
Στηριγμένοι σε αυτές τις θέσεις θα μπορέσουμε να ισχυροποιήσουμε τη Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ και να την κάνουμε χρήσιμο εργαλείο της νεολαίας στον αγώνα για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
[/nextpage]
