Μια ανοιχτή σύγκρουση εντός της σουδανικής αντεπανάστασης έχει βυθίσει τη χώρα στη βία, με αποτέλεσμα να υπάρχουν ήδη περίπου 100 νεκροί και εκατοντάδες τραυματίες. Αυτή η αναμενόμενη μάχη για το ποια κλίκα δολοφόνων γκάνγκστερ θα λεηλατήσει το Σουδάν είναι μια τραγική συνέπεια της αποτυχίας των μαζών να πάρουν την εξουσία μετά την επανάσταση του 2018-19.
Το Σάββατο 15 Απριλίου, ξέσπασαν συγκρούσεις μεταξύ των Δυνάμεων Ταχείας Υποστήριξης (RSF, στα ελληνικά ΔΤΥ), μιας παραστρατιωτικής ομάδας που αποτελείται από βάρβαρους πολιτοφύλακες των Τζαντζαγουίντ, υπό τη διοίκηση του στρατηγού Μοχάμεντ Χαμντάν Νταγκάλο (γνωστού ως Χεμένττι), και τον τακτικό Στρατό (SAF, Ένοπλες Δυνάμεις του Σουδάν), υπό τον στρατηγό Αμπντέλ Φατάχ αλ Μπουρχάν, τον ντε φάκτο κυβερνήτη της χώρας.
Πρόκειται για τις δύο κορυφαίες φιγούρες της σουδανικής αντεπανάστασης. Οι ΔΤΥ αποτέλεσαν τις δυνάμεις πρώτης γραμμής της αντίδρασης από την επαναστατική ανατροπή του στρατηγού Ομάρ αλ Μπασίρ το 2018, έχοντας πνίξει στο αίμα και τη μαζική καθιστική διαμαρτυρία του 2019 στο Χαρτούμ.
Ο Μπουρχάν και ο Χεμένττι στη συνέχεια συνεργάστηκαν πραγματοποιώντας ένα πραξικόπημα κατά του πολιτικού πρωθυπουργού, του φιλελεύθερου Αμπντάλα Χάμντοκ το 2021, παραμερίζοντας τη μεταβατική κυβέρνηση-μαριονέτα και αποκαθιστώντας ουσιαστικά τη στρατιωτική διακυβέρνηση. Η συμμαχία με τους φιλελεύθερους εξαρχής δεν ήταν παρά ένα κάλυμμα για την κυριαρχία των αντεπαναστατών στρατηγών.
Από όταν έκαναν το πραξικόπημα, οι δύο στρατηγοί ανταγωνίζονται για την εξουσία, στρεφόμενοι προς διάφορες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στην προσπάθεια να ισχυροποιήσουν τη θέση τους. Και οι δύο συμμετείχαν σε διαπραγματεύσεις, υπό την επίβλεψη της «Τετράδας» (ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και Σαουδική Αραβία), για μια μετάβαση προς μια πολιτική διακυβέρνηση.
Αυτές οι συνομιλίες, στις οποίες συμμετέχουν ξεδιάντροπα και οι Δυνάμεις της Ελευθερίας και της Αλλαγής (FFC) – μιας συμμαχίας των λεγόμενων φιλοδημοκρατικών οργανώσεων που ιδρύθηκε κατά τη διάρκεια της επανάστασης – είναι πέρα για πέρα μια απάτη. Οι μάζες δεν τρέφουν αυταπάτες ότι οι στρατηγοί θα εγκαταλείψουν την εξουσία τους, και οποιαδήποτε «πολιτική κυβέρνηση» δημιουργημένη με τις ευλογίες τους δεν θα είναι παρά ένα φύλλο συκής για τη στρατιωτική δικτατορία.
Τις τελευταίες εβδομάδες οι εντάσεις μεταξύ του Μπουρχάν και του Χεμένττι αυξάνονταν, καθώς αμφότεροι έχουν σχέδια να κυβερνήσουν τη χώρα, και καθυστερούν συνεχώς την υπογραφή ενός συμφωνημένου χρονοδιαγράμματος για ένα νέο σύνταγμα και πολιτικές εκλογές.
Η σύγκρουση σηματοδοτήθηκε από τις πρόσφατες ενέργειες του Στρατού, που αναδιέταξε τις δυνάμεις του και έχτισε νέα ψηλά τείχη γύρω από το αρχηγείο του στρατού στο Χαρτούμ, ενώ παράλληλα δημιουργούσε νέα σημεία πραγματοποίησης ελέγχων στην πρωτεύουσα και διενεργούσε έλεγχο σε όλους τους ταξιδιώτες που έφταναν στο αεροδρόμιο.
Μεταξύ των Μπουρχάν και Χεμένττι ξέσπασε επίσης ένας κλιμακούμενος λεκτικός πόλεμος, με τον τελευταίο να λέει ότι το πραξικόπημα του 2021 είχε «αποτύχει» και να καταγγέλλει τον Μπουρχάν ότι αντιτίθεται στη μετάβαση στη δημοκρατία – όλα αυτά ο άνθρωπος που διοικούσε τις δυνάμεις που έπνιξαν την επανάσταση του 2018-19 στο αίμα! Ο Μπουρχάν από την πλευρά του προσπάθησε να δημιουργήσει ένα Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο για να απομακρύνει τον Χεμένττι από τη θέση του αναπληρωτή αρχηγού του κυβερνώντος Κυρίαρχου Συμβουλίου.
Στην πραγματικότητα, αυτοί οι δύο γκάνγκστερ χρησιμοποιούσαν την απειλή της βίας για να εξασφαλίσουν μια ισχυρότερη θέση για τις αντίστοιχες κλίκες τους μέσα στο καθεστώς – συμμετέχοντας σε μια παρωδία «διαπραγματεύσεων» για πολιτική διακυβέρνηση ενώ ταυτόχρονα υπαινίσσονταν την προθυμία τους να σύρουν το Σουδάν σε βαθύτερο χάος. Όπως εξήγησε στο Middle East Eye ο Κολούντ Καΐρ, ένας αναλυτής με έδρα το Χαρτούμ:
«Αφήνουν τις προστριβές τους να κλιμακωθούν, για να αυξήσουν τα όπλα και τα στρατεύματά τους, προκειμένου να χρησιμοποιήσουν την απειλή μιας πιθανής σύγκρουσης για να αποσπάσουν παραχωρήσεις από τους φορείς υπέρ της δημοκρατίας, ιδιαίτερα της FFC».
Γκάνγκστερ σε πόλεμο
Απ’ ό,τι φαίνεται οι παραχωρήσεις που έγιναν από τους προδότες της FFC δεν ήταν αρκετές, και έτσι η προγραμματισμένη ένταξη των ΔΤΥ στις τακτικές ένοπλες δυνάμεις, στο πλαίσιο συμφωνίας που επρόκειτο να υπογραφεί τον Απρίλιο, παρείχε την αφορμή για ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών δια της βίας.
Τα πράγματα εξελίχθηκαν σε ανοιχτή κρίση το Σάββατο, με τις ΔΤΥ να ισχυρίζονται ότι έχουν καταλάβει σημαντικές θέσεις στο Χαρτούμ, όπως το προεδρικό μέγαρο, την κατοικία του αρχηγού του στρατού, τον κρατικό τηλεοπτικό σταθμό, και το αεροδρόμιο, καθώς και θέσεις στο Ομντουρμάν, το Νταρφούρ στα δυτικά, και το αεροδρόμιο της Μερόβε στα βόρεια.
Ο Στρατός απάντησε με χερσαία στρατεύματα, αεροπορικές επιδρομές και πυροβολικό, ανατινάσσοντας βάσεις της ΔΤΥ, πολλές από τις οποίες εδρεύουν μέσα και γύρω από κατοικημένες αστικές περιοχές. Μια σύντομη κατάπαυση του πυρός που συμφωνήθηκε την Κυριακή για την απομάκρυνση των τραυματιών, διακόπηκε σχεδόν αμέσως. Ο Μπουρχάν έκτοτε έκανε πολλαπλές, αντιφατικές δηλώσεις για τη διάλυση των ΔΤΥ, καλώντας παράλληλα τα μέλη τους να ενταχθούν στον τακτικό στρατό.
Το αποκαλούμενο Συμβούλιο Ειρήνης και Ασφαλείας της Αφρικανικής Ένωσης κάλεσε σε μια συνάντηση με το Νότιο Σουδάν, την Κένυα και το Τζιμπουτί, αλλά το αεροδρόμιο του Χαρτούμ είναι το κύριο σημείο της μάχης μεταξύ των ΔΤΥ και του Στρατού και επομένως δεν είναι ξεκάθαρο πώς θα εισέλθουν οι αντιπρόσωποι στη χώρα.
Ο προηγούμενος εκπρόσωπος των ΔΤΥ εξέδωσε δήλωση για να ανακοινώσει ότι έχει χάσει την επαφή με τη μονάδα και μιλά μόνο για τον εαυτό του όταν λέει ότι βρίσκεται υπό τις διαταγές του Στρατού. Ο Στρατός ανέφερε επίσης ότι και η Μονάδα Πληροφοριών των ΔΤΥ έχει ενταχθεί στις δικές του γραμμές.
Τη στιγμή που γράφεται το άρθρο, είναι πολύ δύσκολο να προσδιοριστεί ποια πλευρά ελέγχει ποια περιοχή. Αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι ότι οι άμαχοι παγιδεύονται ανάμεσα στα διασταυρούμενα πυρά σε όλη τη χώρα.
Η προειδοποίηση από τον Στρατό προς τους ανθρώπους να «μείνουν σε εσωτερικούς χώρους» ελάχιστη προστασία παρείχε, δεδομένης της έντασης ορισμένων μαχών.
Μέχρι στιγμής, έχουν αναφερθεί αεροπορικές επιδρομές στο Χαρτούμ, το Μπαρί, το Μπούρι, το Ριγιάντ και το Ομντουρμάν, και έχουν ξεσπάσει ένοπλες μάχες σε πολλές άλλες τοποθεσίες, όπως το Καράρι, το Πορτ-Σουδάν και το Ελ Ομπέιντ· Στις δυτικές περιοχές, όπου στρατολογούνται οι περισσότεροι πολιτοφύλακες των ΔΤΥ, έχουν επίσης σημειωθεί πολλές μάχες, ιδιαίτερα στο Νταρφούρ, το Κορντοφάν και την περιοχή του Λευκού Νείλου.
Οι άνθρωποι έχουν εγκλωβιστεί σε σπίτια, σχολεία και νοσοκομεία, προσπαθώντας να αποφύγουν τις συγκρούσεις. Υπάρχουν εκτεταμένες διακοπές ρεύματος και νερού σε όλο το Χαρτούμ και πολλοί άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε τρόφιμα (εν μέσω του Ραμαζανιού, δηλαδή με τους περισσότερους ανθρώπους ήδη σε νηστεία) ή σε φάρμακα. Υπήρξαν επίσης αναφορές για σκληρές λεηλασίες καταστημάτων και σπιτιών, ιδιαίτερα από τις ΔΤΥ.
Τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα όταν, αφού τρεις υπάλληλοι του Παγκόσμιου Επισιτιστικού Προγράμματος (WFP) του ΟΗΕ σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια μάχης σε μια στρατιωτική βάση στην περιοχή Καμπκαμπίγια του Βόρειου Νταρφούρ, το Πρόγραμμα ανέστειλε όλες τις δραστηριότητές του στη χώρα, αποκόπτοντας τις μάζες του Σουδάν από τη ζωτική επισιτιστική βοήθεια.
Η Χούντα, κάτοικος του Χαρτούμ που μίλησε στο Reuters, εξήγησε την κατάσταση: «Φοβόμαστε, δεν έχουμε κοιμηθεί για 24 ώρες λόγω του θορύβου και των δονήσεων του σπιτιού. Ανησυχούμε μήπως ξεμείνουμε από νερό, φαγητό, και φάρμακα για τον διαβητικό πατέρα μου».
Ιμπεριαλιστικός κυνισμός
Οι ιμπεριαλιστές, αναμενόμενα, χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την πρόσφατη κατάρρευση της «μετάβασης στη δημοκρατία» του Σουδάν. Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Άντονι Μπλίνκεν, κάλεσε σε άμεση κατάπαυση πυρός και επιστροφή στις «συνομιλίες που ήταν πολύ ελπιδοφόρες για να βάλουν το Σουδάν σε μια πορεία πλήρους μετάβασης σε πολιτική διακυβέρνηση». «Οι άνθρωποι στο Σουδάν θέλουν τον στρατό πίσω στους στρατώνες, θέλουν δημοκρατία, θέλουν μια κυβέρνηση που θα προκύψει από τους πολίτες», πρόσθεσε.
Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε ποτέ να προκύψει από τα παρασκηνιακά παζάρια των ίδιων εκείνων στρατηγών – δολοφόνων που κατέσφαξαν αμέτρητους αθώους ανθρώπους επιτιθέμενοι στη Σουδανική Επανάσταση το 2019, αλλά και έκτοτε σε κάθε υπαινιγμό δημοκρατικής διακυβέρνησης.
Την ίδια ανοησία επανέλαβε ο υπουργός Εξωτερικών του Ηνωμένου Βασιλείου, Τζέιμς Κλέβερλι, ο οποίος είπε: «Σε τελική ανάλυση το άμεσο μέλλον βρίσκεται στα χέρια των στρατηγών που εμπλέκονται σε αυτή τη μάχη. Τους καλούμε να βάλουν μπροστά την ειρήνη, να τερματίσουν τη σύγκρουση, να επιστρέψουν στις διαπραγματεύσεις».
Το να εναποτίθενται οποιεσδήποτε ελπίδες στην καλοσύνη του Μπουρχάν και του Χεμένττι είναι το αποκορύφωμα της αφέλειας, και το να ξεστομίζεται αυτό από τα στόματα των ιμπεριαλιστών ζέχνει κυνισμό.
Οι δυτικές δυνάμεις που εμπλέκονται στη λεγόμενη μετάβαση στην πολιτική διακυβέρνηση δεν κρατάνε κρυφά τα πραγματικά κίνητρά τους: να διατηρήσουν έναν ασφυκτικό έλεγχο πάνω στο Σουδάν, να συγκρατήσουν το επαναστατικό κίνημα που ξεκίνησε το 2018, και να απομακρύνουν την επιρροή των γεωπολιτικών ανταγωνιστών τους.
Η Δύση φοβάται ειδικότερα την επιρροή της Ρωσίας στην περιοχή. Τόσο ο Χεμένττι όσο και ο Μπουχράν έχουν επιδιώξει στενότερους δεσμούς με τον Πούτιν, ο οποίος φέρεται να έχει λάβει τεράστια ποσά σουδανικού χρυσού για να ενισχύσει τη ρωσική πολεμική εκστρατεία στην Ουκρανία με κεφάλαια που παρακάμπτουν τις δυτικές κυρώσεις.
Η ομάδα μισθοφόρων Βάγκνερ φέρεται να είναι παρούσα στο Σουδάν και έχει παράσχει εκπαίδευση και εξοπλισμό στον στρατό. Επιπλέον, οι Σουδανοί στρατηγοί έχουν δείξει πρόθυμοι να αφήσουν τη Ρωσία να κατασκευάσει μια ναυτική βάση στην Ερυθρά Θάλασσα.
Ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ αδημονεί να περιορίσει αυτούς τους δεσμούς μεταξύ του Σουδάν και του Κρεμλίνου, και δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να συνεργαστεί με αντεπαναστάτες μαζικούς δολοφόνους για να το πετύχει. Ένα άρθρο στο National Interest θέτει το ζήτημα ξεκάθαρα:
«Το διακύβευμα είναι πράγματι μεγάλο για τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Ως εκ τούτου, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να συνεργαστούν με τους Σουδανούς ηγέτες που υποστήριξαν τη Συμφωνία-Πλαίσιο για να δημιουργήσουν μια σειρά κινήτρων για τις ελίτ του Σουδάν ώστε να εφαρμόσουν τη συμφωνία και να ακολουθήσουν μια φιλοαμερικανική πορεία για τη χώρα…
Παρότι οι στρατιωτικοί παράγοντες στο Σουδάν και σε ολόκληρη την περιοχή έχουν κακές επιδόσεις στα ανθρώπινα δικαιώματα και τη διακυβέρνηση, είναι ζωτικής σημασίας οι Ηνωμένες Πολιτείες να αναγνωρίσουν πότε αυτοί οι παράγοντες ευθυγραμμίζονται με φιλοαμερικανικές πολιτικές και η Ουάσιγκτον να αυξήσει τη συνεργασία μαζί τους όταν το κάνουν».
Από την πλευρά τους, η Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Αίγυπτος έχουν επίσης στηρίξει τη μια ή την άλλη κλίκα δολοφόνων για να επεκτείνουν την επιρροή τους και να διεκδικήσουν τους πόρους του Σουδάν, ειδικά τον αγροτικό πλούτο, τα ορυχεία χρυσού και τα λιμάνια του.
Το καθεστώς αλ-Σίσι στο Κάιρο συγκεκριμένα, υποστηρίζει σταθερά τις προσπάθειες του Μπουρχάν να συντρίψει τις σουδανικές μάζες, καθώς φοβάται ότι ένα επαναστατικό κύμα σε μια γειτονική χώρα θα μπορούσε να αναζωογονήσει τον αγώνα των αιγυπτιακών μαζών ενάντια στον δικό τους στρατιωτικό δικτάτορα.
Εν ολίγοις, το Σουδάν αποτελεί υποψήφια λεία διαφόρων ιμπεριαλιστών-αρπακτικών, οι οποίοι μιλούν για «πολιτική διακυβέρνηση» και «δημοκρατία», ενώ την ίδια στιγμή διαπραγματεύονται με τους αντεπαναστάτες στρατηγούς για να πετσοκόψουν τη χώρα σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα.
Ένα κοινό στοιχείο για όλους τους είναι το συμφέρον τους για «σταθερότητα». Φυσικά, η σταθερότητα για την οποία μιλούν βασίζεται στη διατήρηση του καπιταλιστικού συστήματος και την αποτροπή ενός επαναστατικού αγώνα των μαζών που θα μπορούσε να προκαλέσει ένα κύμα εξέγερσης στην περιοχή. Είναι πρωτίστως γι’ αυτόν τον λόγο που συνεργάζονται με γκάνγκστερ όπως ο Μπουρχάν και ο Χεμένττι.
Προδοσίες από την ηγεσία
Σε κάθε στροφή, η Σουδανική Επανάσταση έχει προδοθεί από τους ηγέτες της, οι οποίοι αρνούνταν συνεχώς να υποστηρίξουν μια τελική, ένοπλη αντιπαράθεση μεταξύ των μαζών και της άρχουσας τάξης. Αντίθετα, προτιμούσαν διαρκώς να εξασφαλίσουν μια συμφωνία με τους καπιταλιστές γκάνγκστερ.
Τα πιο προδοτικά στοιχεία, όπως η FFC, έχουν μπει σε απευθείας διαπραγματεύσεις με την αντεπανάσταση, καταστρέφοντας την αξιοπιστία τους στα μάτια των μαζών και ανοίγοντας το δρόμο για μια αιματηρή ήττα του κινήματος.
Η Ένωση Επαγγελματιών του Σουδάν (SPA), η οποία έπαιξε θετικό ρόλο στην πρώτη περίοδο της επανάστασης, έχει επίσης εκφυλιστεί σε μεγάλο βαθμό. Αυτό το όργανο δημοσίευσε μια δήλωση στις 15 Απριλίου που επαναλάμβανε την υποστήριξη προς την «πολιτική συμφωνία-πλαίσιο» για την εγκαθίδρυση πολιτικής διακυβέρνησης, η οποία ήταν προϊόν των συνομιλιών με τους στρατηγούς:
«Η συμφωνία-πλαίσιο, και το τελικό στάδιο της επίτευξης της τελικής συμφωνίας και του μεταβατικού συντάγματος, είναι μια αντικειμενική και αποδεκτή βάση για την αποκατάσταση της δημοκρατικής μετάβασης και του πολιτικού μετασχηματισμού, και τονίζουμε τη δέσμευσή μας σε αυτό, σε αυτή τη συγκέντρωσή μας των Σουδανών επαγγελματιών».
Επιπλέον, κάλεσε «τους ηγέτες του Στρατού, των ΔΤΥ, της αστυνομίας και της υπηρεσίας πληροφοριών να εκπληρώσουν το εθνικό τους καθήκον για την προστασία της εσωτερικής και της εθνικής ασφάλειας».
Το να σπέρνεις αυταπάτες σε αυτή τη λιτανεία δολοφόνων για την υπεράσπιση της «ασφάλειας» και της «δημοκρατικής μετάβασης» είναι κατάφωρη προδοσία των μαζών, που έχουν χύσει το αίμα τους για χρόνια πολεμώντας αυτά τα τέρατα.
Στο μεταξύ, το Κομμουνιστικό Κόμμα του Σουδάν κυκλοφόρησε μια δήλωση που φαίνεται να παίρνει το μέρος του Μπουρχάν και του Στρατού έναντι των ΔΤΥ! Απαιτεί «γρήγορη διάλυση όλων των πολιτοφυλακών, συλλογή των όπλων που βρίσκονται διάσπαρτα σε όλες τις πόλεις και τις αγροτικές περιοχές, και ανασύσταση του ενιαίου εθνικού επαγγελματικού στρατού»!
Αυτή είναι μια απολύτως απεχθής θέση που ισοδυναμεί με νομιμοποίηση της μιας πτέρυγας της αντεπανάστασης έναντι της άλλης και με έκκληση για πέρασμα όλων των όπλων και της κρατικής εξουσίας στον Μπουρχάν και τον Στρατό.
Κατά ειρωνικό τρόπο, οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι το 2019 σιωπούσαν, όταν η ανάγκη της στιγμής ήταν ο εξοπλισμός των μαζών και η έκκληση στους στρατιώτες να συμμετάσχουν στην επανάσταση ενάντια στους στρατηγούς.
Η δήλωση ζητά περαιτέρω: «την ενότητα του λαού μας, όλων των εθνικών δυνάμεων, των δυνάμεων ριζικής αλλαγής και των επιτροπών αντίστασης γύρω από τους στόχους της επανάστασης, την αποκατάσταση της ειρήνης, της ασφάλειας και της σταθερότητας».
Για ποιες εθνικές δυνάμεις μιλάμε; Περιλαμβάνουν την ηγεσία του τακτικού στρατού; Την παρασιτική Σουδανική αστική τάξη; Αυτές οι «δυνάμεις» είναι ευθέως αντίθετες στην επανάσταση. Αυτό είναι ένα κάλεσμα για ενότητα (για να παραφράσουμε τον Παλαιστίνιο αγωνιστή Γκασάν Καναφανί) μεταξύ του σπαθιού και του λαιμού.
Ακόμη και τα πιο συνεπή και θαρραλέα στοιχεία που βρίσκονται επικεφαλής της επανάστασης, όπως οι Επιτροπές Αντίστασης των Γειτονιών, επαναλαμβάνουν όλα τα παλιά τους λάθη.
Μια δήλωση του Συντονισμού Επιτροπών Αντίστασης του Χαρτούμ τονίζει επανειλημμένα τον «ειρηνικό αγώνα» των μαζών εναντίον των στρατηγών, διαβεβαιώνοντας ότι: «Ξεκινήσαμε ειρηνικά και θα συνεχίσουμε έτσι, για να πετύχουμε τους στόχους μας ενάντια σε όλες τις πλευρές του πολέμου που μαίνεται στους δρόμους της χώρας».
Η δήλωση συνεχίζει λέγοντας ότι οι μάζες πρέπει «να προβάλουν το σύνθημα “Όχι Στον Πόλεμο” και να μην ανταποκριθούν σε εκκλήσεις για εξοπλισμό [του λαού], καθώς θα μας οδηγήσουν σε εμφύλιο πόλεμο. Ο μόνος χαμένος από τον πόλεμο είναι ο λαός, επομένως ας ενωθούμε για να τον ξεπεράσουμε».
Για άλλη μια φορά βλέπουμε τον χρεοκοπημένο πασιφισμό του Συντονισμού Επιτροπών Αντίστασης. Το φόβητρο του εμφυλίου πολέμου έχει χρησιμοποιηθεί επανειλημμένα από τα ηγετικά στρώματα για να δικαιολογήσουν την άρνησή τους να εξοπλίσουν τις μάζες για μια τελική μάχη με τους στρατηγούς.
Ως αποτέλεσμα, ο λαός έχει πέσει θύμα ενός μονόπλευρου πολέμου από την πλευρά της αντεπανάστασης, η οποία τώρα διακινδυνεύει να παρασύρει το Σουδάν σε έναν εμφύλιο πόλεμο μεταξύ δύο ανταγωνιζόμενων κλικών σφαγέων, που είναι και οι δύο θανάσιμοι εχθροί των εργατών και των φτωχών.
Η τραγωδία και τα τωρινά καθήκοντα
Η τωρινή κατάσταση θα μπορούσε να είχε αποτραπεί μόνο μέσω μιας νίκης της Σουδανικής Επανάστασης. Με μια λέξη, με τη διεξαγωγή ενός αδυσώπητου ταξικού πολέμου ενάντια στην αντεπανάσταση.
Υπήρξαν πολλές ευκαιρίες για τον εξοπλισμό και την προετοιμασία του λαού για μια αποφασιστική εξέγερση ενάντια στους αντιδραστικούς στρατηγούς και για την κατάληψη της εξουσίας. Όλες τους όμως σπαταλήθηκαν από την ταλαντευόμενη ηγεσία, που αρνήθηκε να κάνει ό,τι ήταν αναγκαίο.
Μόλις έπαιρνε τον έλεγχο, ο λαός του Σουδάν όχι μόνο θα είχε πετύχει τη δημοκρατική διακυβέρνηση, αλλά θα έθετε και τις βάσεις για την πραγματοποίηση σαρωτικών μεταρρυθμίσεων σε κάθε τομέα της ζωής – από την υγεία μέχρι την εκπαίδευση, τις υποδομές, κ.ο.κ. – που θα χρηματοδοτούνταν από την απαλλοτρίωση του βρώμικα αποκτημένου πλούτου της σάπιας Σουδανικής ελίτ και από τη διαγραφή του ιμπεριαλιστικού χρέους της χώρας.
Θα άνοιγε ο δρόμος για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, ο μόνος δρόμος για μια αξιοπρεπή ζωή για τον λαό της χώρας. Οποιοδήποτε κόμμα, έστω και σχετικά μικρού μεγέθους, με ένα τέτοιο πρόγραμμα θα μπορούσε να παίξει καθοριστικό ρόλο σε αυτά τα γεγονότα. Δυστυχώς δεν υπάρχει τέτοιο κόμμα.
Ανεξάρτητα από το ποιος θα αναδειχθεί επικεφαλής μετά από αυτήν την αιματηρή πάλη εντός της αντεπανάστασης, τίποτα δεν θα βελτιωθεί για τις σουδανικές μάζες. Όπως το έθεσε μια Σουδανή, σε ένα βίντεο που κυκλοφορεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης:
«Αυτοί [ΔΤΥ και Στρατός] παλεύουν για τις θέσεις. Οι υπόλοιποι παλεύουμε για φαγητό και νερό. Αυτοί αγωνίζονται για την εξουσία, για το ποιος θα ληστέψει το λαό… ενώ η υπόλοιπη χώρα παλεύει για φαΐ, νερό, εκπαίδευση και υγεία».
Και αυτή τη στιγμή, οι μάζες πληρώνουν τρομερό τίμημα για την αποτυχία των ηγετών τους. Όμως, παρά τα τεράστια επίπεδα εξάντλησης και απογοήτευσης, ο λαός συνέχιζε να διαδηλώνει και να αγωνίζεται μέχρι σήμερα.
Δεν μπορεί να υπάρξει καμία εμπιστοσύνη στη «διεθνή κοινότητα» για την επίλυση αυτού του νέου ξεσπάσματος βίας, το οποίο οι ιμπεριαλιστές βοήθησαν να εμφανιστεί. Η μόνη διέξοδος από αυτόν τον εφιάλτη θα έρθει στη βάση της αναγέννησης της σουδανικής επανάστασης, η οποία πρέπει να μάθει τα διδάγματα των προηγούμενων ηττών, να αμυνθεί ενάντια σε όλες τις δυνάμεις της αντίδρασης μέσω των δικών της οργάνων αγώνα, και να απαλλαγεί από κάθε στοιχείο που την κρατά πίσω.
Τζο Αττάρντ και Νουρ Αχμέντ
Μετάφραση από την ιστοσελίδα marxist.com: Γιάννης Νικολάκης
