Για μια καλύτερη ζωή
Στην προσπάθεια ορισμένων σχολιαστών να υπερασπιστούν τον καπιταλισμό, προσπαθούν να ρίξουν το φταίξιμο για την κρίση στους καταναλωτές και σε αυτούς που θέλουν να αγοράσουν σπίτι: «φταίμε όλοι» λένε χωρίς να κοκκινίζουν. Υποστηρίζουν ότι κανείς δεν μας ανάγκασε να πάρουμε δάνεια 125% ή να συσσωρεύουμε χρέη για να πληρώσουμε τις διακοπές μας στο εξωτερικό ή για τα επώνυμα παπούτσια μας. Αλλά σε μια εποχή που η οικονομία αναπτύσσεται γρήγορα και ο δανεισμός είναι φτηνός ακόμα και οι φτωχοί άνθρωποι μπαίνουν στο πειρασμό του «να ζουν πιο ακριβά από ό,τι αντέχουν οικονομικά». Στην πραγματικότητα σε κάποια στιγμή τα αληθινά επιτόκια στις ΗΠΑ ήταν αρνητικά, το οποίο σήμαινε ότι οι άνθρωποι τιμωρούνταν όταν δεν έπαιρναν δάνεια.
Ο Καπιταλισμός συνεχώς δημιουργεί νέες ανάγκες και η Διαφήμιση είναι πια μια μεγάλη βιομηχανία, που χρησιμοποιεί τα πιο εξελιγμένα μέσα για να πείσει τους καταναλωτές ότι πρέπει να αποκτήσουν αυτό ή εκείνο. Η φανταχτερή ζωή των πλούσιων «διασήμων» τρίβεται στη μούρη των φτωχών παρουσιάζοντας τους μια παραμορφωμένη εικόνα της ζωής, κάνοντας τους πλύση εγκεφάλου που τους αφήνει να ονειρεύονται πράγματα που δεν μπορούν να αποκτήσουν ποτέ. Τότε οι αστοί υποκριτές κατηγορούν τα πλήθη που σαν τον Τάνταλο είναι καταδικασμένοι να παρακολουθούν το πλουσιοπάροχο γεύμα ενώ υποφέρουν από τη δίψα και την πείνα.
Δεν υπάρχει τίποτα ανήθικο ή παράλογο στο να ζητάς μια καλύτερη ζωή. Εάν οι άνθρωποι δεν ζητούσαν συνεχώς το καλύτερο, δεν θα υπήρχε ποτέ πρόοδος. Η κοινωνία θα βούλιαζε σε μια στάσιμη κατάσταση. Σίγουρα θα πρέπει να στοχεύουμε σε μια καλύτερη ζωή, αφού ζούμε μόνο μια φορά. Και εάν το μόνο που μπορούσαμε να ελπίζουμε είναι αυτό που υπάρχει τώρα, τότε η προοπτική της ανθρωπότητας θα ήταν πράγματι δυσοίωνη. Αυτό που είναι σίγουρα ανήθικο και απάνθρωπο είναι η σκυλοδρομία που δημιουργήθηκε από τον Καπιταλισμό, όπου η ατομική πλεονεξία δεν είναι απλά μια αρετή, αλλά ο κινητήριος μοχλός όλης της ανθρώπινης προόδου.
Η καπιταλιστική τάξη πιστεύει στην περίφημη επικράτηση του καταλληλότερου. Όμως μια τέτοια επιβίωση δεν είναι του πιο δυνατού ή του πιο έξυπνου αλλά του πλούσιου όσο αδύναμος, βλάκας, άσχημος, ή άρρωστος μπορεί να είναι και δεν έχει σημασία πόσοι έξυπνοι και αξιόλογοι άνθρωποι θα πεθάνουν στην πορεία. Η ιδέα αυτή καλλιεργείται συστηματικά, ότι η προσωπική εξέλιξη πρέπει να είναι εις βάρος όλων των άλλων, ότι η προσωπική πλεονεξία πρέπει να ικανοποιείται μέσω της απώλειας που θα υποστούν άλλοι και ότι η προσωπική εξέλιξη πραγματοποιείται πατώντας πάνω σε άλλους. Ο απάνθρωπος αστικός ατομισμός αυτού του είδους είναι η ψυχολογική και ηθική βάση για πολλά από τα κακά που ταλαιπωρούν την κοινωνία, τρώει τις σάρκες της και την παρασέρνει στο επίπεδο του πρωτόγονου βαρβαρισμού. Είναι η ηθική του να φάει ο ένας το μάτι του άλλου, η ηθική του «ο καθένας για την πάρτη του και τους άλλους ας τους πάρει ο διάολος».
Αυτή η μίζερη καρικατούρα της φυσικής επιλογής είναι ύβρις στη μνήμη του Δαρβίνου. Στην πραγματικότητα, δεν ήταν ο ανταγωνισμός αλλά η συνεργασία το κλειδί για την επιβίωση και ανάπτυξη του ανθρώπινου είδους από τις αρχές του. Οι μακρινοί μας πρόγονοι από τη σαβάνα της ανατολικής Αφρικής (γιατί όλοι προερχόμαστε από Αφρικανούς μετανάστες) ήταν μικρόσωμα και αδύναμα πλάσματα. Δεν είχαν δυνατά νύχια και κοφτερά δόντια. Δεν μπορούσαν να τρέξουν γρήγορα όπως τα ζώα που κυνηγούσαν ή αυτά που τους επιτίθονταν. Σύμφωνα με την «επικράτηση του δυνατότερου» το είδος μας θα έπρεπε να είχε εξαφανιστεί τρία εκατομμύρια χρόνια πριν. Το κύριο εξελικτικό πλεονέκτημα των προγόνων μας ήταν η συνεργασία και η κοινωνική παραγωγή. Ατομικότητα κάτω από αυτές τις συνθήκες θα σήμαινε εξαφάνιση.
