Τα αποτελέσματα των εκλογών της 6ης Μάη αλλά ιδιαίτερα της 17ης Ιούνη είναι απογοητευτικά για το Κόμμα μας και απολύτως αποκαρδιωτικά για το μεγαλύτερο μέρος της επιρροής του.
Φυσικά όσοι γνωρίζουν, τα ελάχιστα έστω, από την ιστορική διαδρομή του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος είναι πεπεισμένοι ότι μια κυβέρνηση του όποιου κομμουνιστικού κόμματος δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα της όποιας αστικής εκλογικής αναμέτρησης, αλλά επιστέγασμα επαναστατικών διαδικασιών.
Ανέβασμα, δηλαδή, του υποκειμενικού παράγοντα, ώστε επαναστατικά να απαιτήσει να διεκδικήσει και να πάρει την εξουσία.
Βεβαίως, στη χώρα μας απέχει πολύ από το να είναι έτοιμος για τέτοιες διαδικασίες, γι’ αυτό πρωταρχικό μέλημα του Κόμματος πρέπει να είναι το ιδεολογικό ανέβασμα της εργατικής τάξης τόσο μέσα και από την όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων όσο και μέσα από τις όποιες εκλογικές διαδικασίες παίρνει μέρος, πράγμα όχι και τόσο εύκολο.
Αλλο όμως αυτό κι άλλο να εφευρίσκουμε κάθε λογής σοφιστείες, που ελάχιστοι πιστεύουν πλέον, για να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα, με σκοπό τίποτα από τα στραβά και τ’ ανάποδα να μη διορθώσουμε.
Αυτό δεν είναι μόνο ιδεολογικό ολίσθημα, ο απόλυτος σεχταρισμός, λαθεμένη τακτική, που δημιουργεί υποψίες για ατομικά βολέματα αλλά και συγκάλυψη ευθυνών.
Δεν μπορεί, δεν το χωράει ο νους κανενός εχέφρονα κομμουνιστή να έχουμε το χειρότερο εκλογικό ποσοστό από το 1930 και να μην κοκκινίζει κανένας υπεύθυνος.
Δεν μπορεί σ’ όλες τις εργατογειτονιές να μας γυρίζουν την πλάτη, δεν είναι δυνατόν να μη μας ψηφίζουν ούτε το 5% των μακροχρόνια άνεργων.
Είναι πρωτάκουστο στο Περιστέρι να τυγχάνουν περισσότερης αποδοχής τα φασιστοειδή της Χρυσής Αυγής κι εμείς να σφυρίζουμε αδιάφορα.
Δεν μπορεί να γινόμαστε άκριτοι διαφημιστές απεργιών και να κομπορρημονούμε ότι αυτό και μόνο αποτελεί επαναστατική πολιτική.
Και μια περί πολιτικής ο λόγος δεν γνωρίζετε της ΚΕ και του Πολιτικού Γραφείου ότι είναι άλλος ο ρόλος ενός επαναστατικού Κόμματος νέου τύπου κι άλλος ο ρόλος του συνδικαλιστικού κινήματος;
Δεν γνωρίζετε ότι δεν αρκεί να έχουμε σωστή στρατηγική αλλά χρειάζεται και ευέλικτη τακτική που να ενσωματώνει όλα τα κινήματα της εργατικής τάξης και να τα προσανατολίζει στη διεκδίκηση του στρατηγικού στόχου και ότι τίποτα δεν είναι περιττό και απορριπτέο όπως π.χ. το μαζικό λαϊκό κίνημα, το κίνημα της τοπικής αυτοδιοίκησης, που η πολιτική σας έγινε, άθελά σας ίσως, ο νεκροθάφτης τους και χάθηκε από το 1990 και δω ένα σημαντικό μετερίζι λαϊκής αγωνιστικής παρέμβασης στα κοινά;
Οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο κάνουν επαρκή ανάλυση για την κατάσταση που βρίσκεται η ελληνική κοινωνία, για τη γενικευμένη και πολύπλευρη κρίση που διαπερνά το σύνολο των δομών του αστικού κράτους και τη βαθιά οικονομική κρίση που μαστίζει όλα τα λαϊκά στρώματα μέχρι αυτοκτονίας.
Και ενώ αναλύει ενδελεχώς τις εξελίξεις και τάσεις στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, τη συστημική οικονομική κρίση στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, αναφέρεται στο συσχετισμό δυνάμεων στη χώρα μας και την προσπάθεια της άρχουσας τάξης για αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος, δε δίνει επαρκείς και προπαντός πειστικές απαντήσεις στον πολύ κόσμο, για την ανάγκη ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος και την αντικατάστασή του από ένα άλλο κοινωνικοοικονομικό σύστημα – το κομμουνιστικό – και τα οφέλη που θα προκύψουν για την εργατική τάξη και τους πολυπληθείς συμμάχους της από την αντικατάστασή του. Δεν είναι προφανές σύντροφοι στην πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, ότι ο κατασυκοφαντημένος κομμουνισμός θα τους ωφελήσει πολύπλευρα.
Είναι απολύτως αναγκαίο να τους λέμε τι θα κάνουμε Εμείς, το ΚΟΜΜΑ, αν πάρουμε την εξουσία, όχι μόνον τι πρέπει να κάνουν αυτοί (ο λαός) για να την πάρουν, γιατί δεν πιστεύουν ότι μπορούν, ότι μπορεί ο λαός να κυβερνήσει και να κυβερνηθεί από μόνος του.
Θέλει μπροστάρηδες που να αγωνίζονται για λογαριασμό του και να τον συμπαρασύρουν μαζί τους στον αγώνα.
Πρέπει να γνωρίζουμε ότι βρισκόμαστε ανάμεσα σ’ ένα λαό, βαθιά και απόλυτα ηττημένο, και αντί να του λέμε ότι εμείς μπορούμε να τον οδηγήσουμε στη νίκη, του ζητάμε ν’ αγωνιστεί για ν’ αποτρέψει ή να ανατρέψει τα τόσα πολλά και αντιλαϊκά μέτρα.
Μετά από μια τόσο βαριά ήττα δεν έχει κουράγιο όχι να παλέψει, αλλά ούτε να σηκώσει κεφάλι.
Καταλάβετέ το σύντροφοι, τον ελληνικό λαό η εδώ άρχουσα τάξη μαζί με τους ξένους συμμάχους της ΕΕ, ΔΝΤ, τροϊκανούς, τους ντόπιους και ξένους σπουδαγμένους λωποδύτες, τα πουλημένα ΜΜΕ και τους κυβερνητικούς λακέδες τους του έβαλαν θηλιά στο λαιμό και δύσκολα θα σηκώσει το κεφάλι μόνος του.
Χρειάζεται μπροστάρηδες Ηρακλειδείς που θα του δείξουν ότι μπορούν να ξεκάνουν τον Προκρούστη και τότε ο λαός θ’ ακολουθήσει.
Νίκος Αρβανίτης
Περιστέρι
Ριζοσπάστης 13/3/13
{fcomment}
