Η χθεσινή 24ωρη γενική απεργία – η 16η ημέρα γενικής απεργίας κατά την τελευταία διετία – ανέδειξε από τη μια πλευρά τη θέληση για αγώνα που υπάρχει στους κόλπους της εργατικής τάξης και από την άλλη, για μια ακόμα φορά, την αναποτελεσματικότητα κινητοποιήσεων που δεν εντάσσονται σ’ ένα πρόγραμμα αγώνα διαρκείας.
Ο μονόδρομος ενός συντονισμένου αγώνα διαρκείας για να φύγει η κυβέρνηση της τρόικας και των εγχώριων αφεντικών, κάθε άλλο παρά αποτελεί σήμερα ένα «προωθημένο» ή περιορισμένης απήχησης σύνθημα στις τάξεις των εργαζομένων. Αντίθετα, είναι η πιο κοινότυπη αλήθεια που μπορεί να συναντήσει κάποιος στις καθημερινές συζητήσεις μεταξύ των απλών εργαζόμενων. Ποιος έχει όμως την ευθύνη για να γίνει πραγματικότητα ένας τέτοιος αγώνας;
Οι εργαζόμενοι δεν είναι μια άμορφη μάζα που κινητοποιείται ταυτόχρονα και ενιαία, βρίσκοντας αυθόρμητα το δρόμο για ένα νικηφόρο αγώνα. Ιστορικά έχει δημιουργήσει ισχυρά όπλα για να πραγματοποιήσει αυτό το σκοπό. Αυτά τα όπλα είναι οι μαζικές συνδικαλιστικές και πολιτικές της οργανώσεις. Θεμέλιο της λειτουργίας αυτών των οργανώσεων αποτελεί η εξουσιοδότηση που έχει δοθεί στις ηγεσίες τους να πρωτοστατούν στο συντονισμό των αγώνων, να προωθούν τις καλύτερες και πιο αποτελεσματικές μεθόδους πάλης, καθώς και τις κατάλληλες διεκδικήσεις.
Αλλά ποια είναι η στάση των εργατικών ηγεσιών σήμερα; Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία ως τώρα, απλά «ανοίγει τη βαλβίδα» για να εκτονωθεί η οργή των εργαζόμενων και μετά την ξανακλείνει, σε μια διαρκή απόπειρα τήρησης των προσχημάτων για να γαντζωθεί στη θέση της. Μήπως όμως οι ηγεσίες της Αριστεράς απευθύνουν συγκεκριμένες προτάσεις στους εργαζόμενους για το μέλλον του αγώνα και το ζήτημα της εξουσίας; Η αλήθεια δυστυχώς είναι πικρή : δεν απευθύνουν καμία τέτοια πρόταση!
Φυσικά δεν μπορεί κάποιος να περιμένει αυτές τις προτάσεις από την ηγεσία της ΔΗΜΑΡ, ενός κόμματος που δημιουργήθηκε σαν αποτέλεσμα των αστικών σχεδιασμών, με σκοπό την αποδυνάμωση της Αριστεράς και την δημιουργία ενός αριστερού «φύλλου συκής» σε αστικές κυβερνήσεις συνεργασίας. Αλλά τι γίνεται με την ηγεσία του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν σταματούν να καλούν τους εργαζόμενους σε «ξεσηκωμό» και «εξέγερση»; Στις χθεσινές τους δηλώσεις στις απεργιακές συγκεντρώσεις η Αλέκα Παπαρήγα και ο Αλέξης Τσίπρας κάλεσαν για μια ακόμα φορά με ένα στόμα το λαό «να αναλάβει τις ευθύνες του». Θα μας επιτρέψουν όμως οι σύντροφοι να έχουμε διαφορετική άποψη για το ποιος ακριβώς πρέπει να το κάνει αυτό. Αυτοί που θα πρέπει τώρα να αναλάβουν τις ευθύνες τους είναι οι ίδιοι και όχι ο λαός!
Οι εργαζόμενοι έχουν δείξει έμπρακτα τα τελευταία 2 χρόνια ότι θέλουν να αγωνιστούν. Όχι μόνο αγκάλιασαν όλα τα καλέσματα των συνδικάτων για μαζική απεργιακή δράση, αλλά ξεπέρασαν πολλές φορές τις ηγεσίες, με αυθόρμητες επαναλαμβανόμενες διαδηλώσεις στις πλατείες όλης της χώρας, με καταλήψεις και σκληρές απεργιακές μάχες διαρκείας σε μια σειρά εργατικούς χώρους (ΟΤΑ, Ελληνική Χαλυβουργία κλπ). Αυτό που έχουν ανάγκη να ακούσουν από τις ηγεσίες τους μετά από δύο χρόνια ατελέσφορου αγώνα είναι επιτέλους απαντήσεις σε δύο καθοριστικά ερωτήματα; 1) Με ποιο τρόπο μπορούμε να ανατρέψουμε την κυβέρνηση; 2) Με τι θα αντικαταστήσουμε την εξουσία των τραπεζιτών και των άλλων καπιταλιστών; Αντί για συγκεκριμένες και σαφείς απαντήσεις οι εργαζόμενοι ακούνε από τις αριστερές ηγεσίες αφηρημένες φράσεις για «ξεσηκωμό» και «εξέγερση».
Αυτό που λείπει από το κίνημα δεν είναι οι εκκλήσεις, αλλά η οργάνωση, το σχέδιο και οι πολιτικοί στόχοι. Οι εργαζόμενοι έχουν χορτάσει από τις γεμάτες συναίσθημα και λυρισμό εκκλήσεις «ξεσηκωμού». Οι κάθε λογής αναρχικές και σεχταριστικές ομάδες φροντίζουν καθημερινά γι’ αυτό. Ενδεικτικά, οι εναπομείναντες πυρήνες «Αγανακτισμένων» έχουν σπάσει όλα τα ρεκόρ τέτοιων εκκλήσεων, αφού δεν υπήρξε από το καλοκαίρι έως σήμερα ούτε μια Κυριακή που να μην καλέσουν τις μάζες σε ξεσηκωμό, για να καταφέρουν τελικά να συσπειρώνουν κάθε φορά μερικές δεκάδες καλόπιστων περαστικών. Οι ηγέτες των μαζικών οργανώσεων δεν υπάρχουν για να κραυγάζουν, μιμούμενοι τις απελπισμένες σέχτες, αλλά για να οργανώνουν τους μαζικούς αγώνες και να δίνουν πολιτική προοπτική στις μάζες. Συνεπώς, κάθε απλός εργαζόμενος και νέος έχει απόλυτο δίκιο να απευθύνει μια αυστηρή προτροπή στις ηγεσίες του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ: Σύντροφοι αφήστε τις αφηρημένες εκκλήσεις και μιλήστε συγκεκριμένα για το τι πρέπει να γίνει!
Οι μαρξιστές κατανοώντας πλήρως αυτή την αγωνιώδη και αυθόρμητη προτροπή προς τις αριστερές ηγεσίες, θέλουμε να τη συμπληρώσουμε και να της δώσουμε συγκεκριμένο περιεχόμενο. Απευθυνόμενοι στις ηγεσίες του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ έχουμε να τους θέσουμε τα ακόλουθα ζωτικά και συγκεκριμένα καθήκοντα:
- Ξεκινήστε τώρα καμπάνια για μια γενική απεργία διαρκείας μέχρι να φύγει η δοτή κυβέρνηση και να προκηρυχτούν άμεσα εκλογές, απευθύνοντας έκκληση για αυτό-οργάνωση σε κάθε εργατικό χώρο σαν αντίβαρο στην απροθυμία της γραφειοκρατίας να οργανώσει έναν τέτοιο αγώνα!
- Δώστε άμεσα συγκεκριμένη πολιτική λύση στους εργαζόμενους στις επερχόμενες εκλογές! Έχετε χρέος να συμμαχήσετε πάνω στη βάση ενός προγράμματος σωτηρίας της εργατικής τάξης και του φτωχού λαού! Έχετε χρέος απέναντι στην εργατική τάξη να καθίσετε τώρα στο τραπέζι του διαλόγου, συμπεριλαμβάνοντας ενεργά τη βάση των κομμάτων σας σ’ αυτό το διάλογο, για να διαμορφωθεί άμεσα ένα τέτοιο πρόγραμμα. Δεν έχετε το δικαίωμα να μεταβάλετε τις υπαρκτές πολιτικές διαφορές σε άλλοθι για να αφήνεται η αστική τάξη να κυβερνά ανενόχλητα! Κάθε ώρα παραπάνω των αστικών ηγεσιών στην εξουσία σημαίνει περισσότερο πόνο και αίμα για τους εργαζόμενους! Τώρα που ο εχθρός βάλει εναντίον μας «κατά ριπάς» το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να συνεργαστούμε για να τον αφοπλίσουμε. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να παλέψουμε για να πάρουμε από την άρχουσα τάξη την εξουσία, χωρίς καμία χρονοτριβή, πριν βυθίσει εκατομμύρια εργαζόμενους στο σκοτάδι της εξαθλίωσης, καλώντας τους εργαζόμενους να κινητοποιηθούν για αυτό το σκοπό σε κάθε εργατικό χώρο και εργατική γειτονιά.
Φυσικά οι πολιτικές διαφορές είναι υπαρκτές. Η κύρια ηγετική ομάδα του κόμματός μας, του ΣΥΝ, πιστεύει ότι χρειάζεται σήμερα μια κυβέρνηση που θα εφαρμόσει ένα κεϋνσιανό πρόγραμμα αναδιανομής του εισοδήματος, στην κατεύθυνση της διεκδίκησης μια «κοινωνικής Ευρώπης». Ένα άλλο τμήμα της ηγεσίας του ΣΥΝ (ηγεσία Αριστερού Ρεύματος) πιστεύει ότι η βασική προϋπόθεση για κάθε πρόοδο στη χώρα με προοπτική τον σοσιαλισμό είναι η έξοδος από το ευρώ. Η ηγεσία του ΚΚΕ πιστεύει στο πρόγραμμα της «λαϊκής εξουσίας», με μελλοντική κατεύθυνση την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Ελλάδα στα πρότυπα της γραφειοκρατικά παραμορφωμένης ΕΣΣΔ.
Οι μαρξιστές του ΣΥΝ πιστεύουμε ότι το πρόγραμμα της πολιτικής συμμαχίας της Αριστεράς για να μπορεί να δώσει διέξοδο στους εργαζόμενους πρέπει να περιλαμβάνει μια σειρά αλληλένδετων πολιτικών καθηκόντων όπως η εκδίωξη της τρόικας και η διαγραφή κάθε χρέους προς στους τοκογλύφους, το πέρασμα των βασικών μοχλών της οικονομίας – τραπεζών, μεγάλων βιομηχανικών και εμπορικών επιχειρήσεων – σε καθεστώς κοινωνικής ιδιοκτησίας με εργατική διαχείριση, ο δημοκρατικός σχεδιασμός της οικονομίας από τους ίδιους τους εργαζόμενους, η αντικατάσταση του σημερινού διεφθαρμένου και αυταρχικού αστικού κράτους από τους θεσμούς της δημοκρατίας του εργαζόμενου λαού, κι όλα αυτά, σαν μέρος ενός διεθνιστικού αγώνα για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης. Μια ολόκληρη ενδιάμεση ποικιλία από απόψεις και προγράμματα, από τον αριστερό ρεφορμισμό μέχρι τον κεντρισμό, υπάρχουν μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στο ευρύτερο φάσμα του ΚΚΕ.
Τα πολιτικά προγράμματα πρέπει να γίνονται αντιληπτά σαν όπλα που φιλοδοξούν να δώσουν διέξοδο στην πάλη των μαζών και να μην μετατρέπονται σε βέτο για να την παραλύουν. Κανένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα δεν πρέπει να μπαίνει σαν προαπαιτούμενο για την αναγκαία πολιτική συμμαχία του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, που από μόνη της στις παρούσες συνθήκες θα είναι ένα μεγάλο βήμα μπροστά για τους εργαζόμενους. Ας επικεντρώσουμε από κοινού οι αγωνιστές και των δυο κομμάτων στην προσπάθεια να αφαιρέσουμε από τους αστούς και την τρόικα την εξουσία, με σκοπό να εφαρμόσουμε τα πολιτικά μέτρα πάνω στα οποία μπορεί να υπάρξει συμφωνία μετά από μια πλατιά δημοκρατική συζήτηση, τόσο ανάμεσα στη βάση όσο και στις ηγεσίες, καλώντας παράλληλα τις μάζες να κινητοποιηθούν για να στηρίξουν ενεργά την εφαρμογή αυτών των μέτρων.
Ταυτόχρονα να συμφωνήσουμε στην εγκαθίδρυση θεσμών εξουσίας που θα εκφράζουν όσο το δυνατό πιο άμεσα τη θέληση των ίδιων των μαζών, έτσι ώστε τα προγράμματα όλων των πολιτικών ρευμάτων του εργατικού κινήματος να έχουν τη δυνατότητα να κερδίσουν την πλειοψηφία στο πλαίσιο αυτών των θεσμών και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να μπορούν να παρεμβαίνουν αποφασιστικά για να αλλάζουν ή να συμπληρώσουν σύμφωνα με τη θέληση και τα συμφέροντά τους την πολιτική, αλλά και τη σύνθεση της κυβέρνησης.
Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για τη σωτηρία της εργατικής τάξης και του φτωχού λαού και οι αριστερές ηγεσίες έχουν ιστορική ευθύνη να τον υιοθετήσουν. Αντιστρέφοντας την χθεσινή δήλωση της Αλέκας Παπαρήγα («τώρα να μιλήσει ο λαός») θα λέγαμε ότι τώρα ΠΡΕΠΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΝ ΟΙ ΗΓΕΣΙΕΣ!
