Διαβάστε ένα άρθρο τεκμηριωμένου σχολιασμού της πολιτικά απαράδεκτης παρουσίας και ομιλίας του συντρόφου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στην ετήσια γενική συνέλευση των Ελλήνων βιoμηχάνων.
Μόλις τρεις μέρες μετά τις Ευρωεκλογές, η ομιλία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στην ετήσια γενική συνέλευση του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων (ΣΕΒ) αποδεικνύει ότι η ηγεσία του κόμματος είναι αποφασισμένη να συνεχίσει τη γεμάτη αυταπάτες για τον καπιταλισμό σοσιαλδημοκρατική της πορεία, με κάθε τίμημα.
Ακόμα κι αν θεωρήσει κανείς ότι η παρουσία του προέδρου του κόμματος στη συνέλευση του ΣΕΒ, απορρέει από κάποια υποτιθέμενη υποχρέωση του ΣΥΡΙΖΑ να «γνωστοποιήσει το πρόγραμμά του» στους βιομηχάνους, θα απογοητευτεί οικτρά. Διότι εκείνο που παρουσιάστηκε, δεν ήταν το πρόγραμμα και οι συνεδριακές αποφάσεις – που ήταν ήδη το απόσταγμα του «πρώτου κύκλου» της δεξιάς στροφής της ηγεσίας, όπως έγκαιρα τόνισε η Τάση μας – αλλά οι νέες, ακόμα πιο προκλητικές υποχωρήσεις της ηγεσίας από τις δεσμεύσεις της, οι οποίες άλλωστε όλο και λιγοστεύουν στην προσπάθειά της να αποφύγει μια ολομέτωπη σύγκρουση από τη θέση της κυβέρνησης με την ελληνική άρχουσα τάξη.
Τόσο το πνεύμα όσο και η ουσία της ομιλίας του σ. Προέδρου, δεν αποτέλεσαν κήρυξη κάποιου είδους «πολέμου» στους Έλληνες μεγαλοκαπιταλιστές, αλλά απόδοση διαπιστευτηρίων, ώστε να «σπάσει η καχυποψία τους και να κερδηθεί η εμπιστοσύνη τους».
Τη βάση για τα όσα δήλωσε ο σ. Τσίπρας στην ομιλία του, αποτέλεσαν για μια ακόμα φορά οι αυταπάτες που χαρακτηρίζουν την ηγετική ομάδα, για τη δυνατότητα φιλολαϊκής διαχείρισης του σάπιου ελληνικού καπιταλισμού. Οι βιομήχανοι δεν αντιμετωπίστηκαν ως μέρος του «κυρίαρχου μπλοκ» (βλέπε κείμενο Πολιτικής Απόφασης του Ιδρυτικού Συνεδρίου), αλλά κλήθηκαν ως υποτιθέμενη «παραγωγική μερίδα» της ελληνικής αστικής τάξης, να στηρίξουν την προσπάθεια μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ να κάνει «πραγματική» διαπραγμάτευση με τους δανειστές, να επαναφέρει τον κατώτατο μισθό και τις συλλογικές συμβάσεις, να δημιουργήσει ένα «ισχυρό κράτος για την προστασία της κοινωνίας και του περιβάλλοντος» και να προχωρήσει σε δημόσιες επενδύσεις για την ανάκαμψη της οικονομίας και την «παραγωγική ανασυγκρότηση».
Με λίγα λόγια, ο Πρόεδρος του κόμματος προσπάθησε να πείσει τους βιομηχάνους ότι σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής κρίσης, τα συμφέροντά τους είναι κοινά με αυτά των εργαζομένων και εκπροσωπούνται καλύτερα από τον ΣΥΡΙΖΑ, σε αντίθεση με τα συμφέροντα της «παρασιτικής μερίδας», της «διαπλοκής και του οικονομικού και επικοινωνιακού κατεστημένου», τα οποία υπηρετεί η σημερινή κυβέρνηση. Πρόκειται για μια καρικατούρα του παλαιού, σταλινικού «Λαϊκού Μετώπου», της συμμαχίας δηλαδή των εργαζομένων με τα «παραγωγικά τμήματα του κεφαλαίου», ενάντια στους δανειστές και το «διαπλεκόμενο κατεστημένο της χώρας».
Χαρακτηριστικά, ο πρόεδρος αναφέρθηκε σε μια «κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ, που φιλοδοξεί να είναι κυβέρνηση όλων των Ελλήνων» και ζήτησε από τα μέλη του ΣΕΒ να αναλάβουν την «εθνική τους ευθύνη», απευθύνοντάς τους «προσκλητήριο για μια νέα κοινωνική συμφωνία για την ανασυγκρότηση και την ανάπτυξη».
Μπορούν οι καπιταλιστές να γίνουν «αντι-μνημονιακοί»;
Όλα τα στοιχεία δείχνουν πως παρά τη σχετική φιλολογία, η παγκόσμια οικονομία δεν ανακάμπτει, αλλά απειλείται με μια νέα βαθύτερη ύφεση, όπως τονίζουν οι πιο σοβαροί αστοί αναλυτές. Οι ίδιοι οι καπιταλιστές διεθνώς, δεν έχουν καμιά εμπιστοσύνη στις προοπτικές της παγκόσμιας οικονομίας. Την ίδια στιγμή που δαπανούν γιγάντια ποσά στην αγοραπωλησία κερδοσκοπικών παραγώγων και μετοχών (ακόμα και στην αγορά μετοχών των ίδιων τους των επιχειρήσεων!), όχι μόνο δεν κάνουν παραγωγικές επενδύσεις, αλλά αντίθετα αποσύρουν κεφάλαια από την παραγωγή, αφήνοντας πίσω εγκαταλελειμμένες παραγωγικές μονάδες και στρατιές ανέργων. Την ίδια στιγμή, προσπαθούν να συγκρατήσουν την πτώση των κερδών τους επιβάλλοντας μέσω των κυβερνήσεών τους ένα παγκόσμιο πρόγραμμα λιτότητας, με την Ευρώπη και την Ελλάδα, να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή.
Κάποιος που μιλά μέσα σε αυτές τις συνθήκες για την ύπαρξη «παραγωγικής μερίδας» της αστικής τάξης, οφείλει να υποδείξει ποια είναι αυτή, ποιες είναι οι παραγωγικές της επενδύσεις – με αξιοπρεπείς μισθούς και εργασιακές συνθήκες μάλιστα! – και βέβαια, γιατί ως τώρα δεν έχει βρει μια πολιτική εκπροσώπηση ώστε να «εκθρονίσει» το «παρασιτικό» κεφάλαιο, αλλά περίμενε την Αριστερά να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της.
Είναι προφανές, ότι το να πειστούν οι δανειστές, οι διεθνείς επενδυτές και οι Έλληνες καπιταλιστές, ή ένα τμήμα αυτών, να αποδεχθούν εργασιακά δικαιώματα, αξιοπρεπείς μισθούς και κοινωνική πολιτική και να συμβάλλουν, οι μεν με ένα «γενναιόδωρο» κούρεμα του χρέους και οι δε με παραγωγικές επενδύσεις, αποτελεί μια ουτοπία. Καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι δεν είναι οι «συνταγές» της Μέρκελ και οι πολιτικές του Σαμαρά το πρόβλημα – αντίθετα, αυτές αποτελούν την υλοποίηση των απαιτήσεών τους – αλλά οι προοπτικές της παγκόσμιας και ειδικότερα της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας. Όπως εξηγείται στο ιδιαίτερα επίκαιρο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», δεν είναι οι επενδύσεις στην παραγωγή, αλλά η μαζική καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, ο μόνος δρόμος που έχουν οι αστοί για να βγουν από μια ύφεση.
Δεσμεύσεις στους βιομήχανους
Προσπαθώντας λοιπόν, να κάνει πιο ελκυστικό το ουτοπικό «προσκλητήριό» της στους αστούς, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ – που επικαλούμενη εδώ και δυο χρόνια την κατάσταση της οικονομίας «περικόπτει» τις δεσμεύσεις της προς τον εργαζόμενο λαό – προχωρά σε νέες δεσμεύσεις για τους βιομηχάνους του ΣΕΒ. Δεν θα θεωρήσουμε ως τέτοιες, την απουσία ριζοσπαστικών θέσεων στην ομιλία του σ. Προέδρου, δεχόμενοι ότι δεν θα μπορούσε να παρουσιαστεί το σύνολο των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ σε μια ομιλία – αν και η απουσία σε μια τέτοια ομιλία, οποιασδήποτε αναφοράς τουλάχιστον των θέσεων για τις τράπεζες, προκαλεί προβληματισμό.
Αφού κατήγγειλε τις πολιτικές «ιδιωτικοποίησης των κερδών και κοινωνικοποίησης των ζημιών», χωρίς να πάρει ανάσα, ο πρόεδρος του κόμματος δεσμεύτηκε για «στήριξη των καινοτόμων ιδιωτικών επενδύσεων», «μείωση της τιμής του ρεύματος για την ενεργοβόρa βιομηχανία με ευθύνη του κράτους», «φορολόγηση των κερδών και όχι των συντελεστών παραγωγής» (αυτό σημαίνει φορολόγηση του πλούτου αλλά φοροαπαλλαγή του κεφαλαίου – μια δέσμευση που δεν έχει τολμήσει να εκστομίσει αστός πολιτικός, με τέτοια καθολική μορφή), και «απογραφειοκρατικοποίηση του κράτους για τον επιχειρηματία». Από την άλλη, η «αξιοπρεπώς αμειβόμενη εργασία», έγινε απλή επαναφορά του κατώτατου μισθού στο επίπεδο της οριακής επιβίωσης (750 ευρώ), ενώ η περίφημη αποκατάσταση των εργασιακών σχέσεων, αποδείχτηκε ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από την επαναφορά της μετενέργειας, σαν να μην έχουν ουσιαστικά καταργηθεί οι συλλογικές συμβάσεις….
Αυτού του είδους οι «αγχώδεις» προσπάθειες της ηγεσίας να επιταχύνει τη σοσιαλδημοκρατικοποίηση του κόμματος και να εμφανιστεί ως «υπεύθυνη» και «αναπτυξιακή» από καπιταλιστική σκοπιά δύναμη, εκτός από την απογοήτευση που προκαλούν στις τάξεις των εργαζομένων – γεγονός που επιβεβαιώθηκε εκ νέου από τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών και των Ευρωεκλογών – υποσκάπτει επικίνδυνα και τις προοπτικές μιας πιθανής κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Η απόπειρα να κερδηθεί η υποστήριξη της ελληνικής αστικής τάξης ή μιας μερίδας της, κατά φαντασία παραγωγικής ή μη, θα μπορέσει να είναι επιτυχής, μόνο αν η σοσιαλδημοκρατικοποίηση ολοκληρωθεί και η ηγεσία του κόμματος προχωρήσει από τη θέση της κυβέρνησης στη συνέχιση της σκληρής λιτότητας της σημερινής κυβέρνησης. Κάτι τέτοιο όμως, θα οδηγήσει στην απώλεια της υποστήριξης των εργαζόμενων μαζών και στην εκκωφαντική κατάρρευση μιας τέτοιας κυβέρνησης.
Αντίθετα, για να κινηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην κατεύθυνση της δημιουργίας των συνθηκών για μια αξιοπρεπή ζωή για την εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία, χρειάζεται η άμεση εγκατάλειψη της αυταπάτης ότι κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί στο έδαφος του καπιταλισμού και πολύ περισσότερο, με την υποστήριξη των Ελλήνων καπιταλιστών.
Δεδομένων του ύψους του δημοσίου χρέους, της κατάστασης της οικονομίας και της συνεπαγόμενης στάσης των καπιταλιστών τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, η εξάλειψη της ανεργίας, οι στοιχειωδώς αξιοπρεπείς όροι ζωής για τους εργαζόμενους και η «παραγωγική ανασυγκρότηση» μπορούν να εξασφαλιστούν μόνο με τη μονομερή διαγραφή του χρέους και την υιοθέτηση ενός προγράμματος ανατροπής του καπιταλισμού, απαλλοτρίωσης της βιομηχανίας, των τραπεζών και συνολικά των βασικών μοχλών της οικονομίας και εγκαθίδρυσης μιας δημοκρατικά σχεδιασμένης, σοσιαλιστικής οικονομίας. Η εφαρμογή ενός τέτοιου προγράμματος θα προκαλέσει μανιασμένο «πόλεμο» από την ελληνική και τη διεθνή άρχουσα τάξη, τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να αντιμετωπίσει προετοιμάζοντας από τώρα πολιτικά και οργανωτικά το εργατικό κίνημα, καλώντας σε διεθνιστική αλληλεγγύη της εργατική τάξη της Ευρώπης, αλλά και ξεριζώνοντας ως κυβέρνηση τον αντιδραστικό, αστικό κρατικό μηχανισμό και αντικαθιστώντας τον από τη δημοκρατική εξουσία του εργαζόμενου λαού.
*Ολόκληρη η ομιλία του Αλ. Τσίπρα στη γενική συνέλευση του ΣΕΒ (28/5/2014):
http://www.tovima.gr/files/1/2014/05/28/altsiseb.pdf
