Για να καλύψει τη γύμνια του, ο αναρχικός επικριτής μας, προσθέτει προσβολές. Έχει το θράσος να ισχυριστεί ότι η προδοσία των Ισπανών ηγετών του CNT κατά τον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο ήταν «… πιο κοντά σε εκείνη των Μαρξιστών, όπως την είδαμε στην τροτσκιστική συμμετοχή του ΙΜΤ στα αστικά καθεστώτα του ΡΤ και του ΣΥΡΙΖΑ».
Όσον αφορά τη συμμετοχή μας στις μαζικές οργανώσεις της εργατικής τάξης, ο φίλος μας πιστεύει ότι είναι νικητής. Όπως ένα μικρό αγόρι τριγυρνά δείχνοντας σε όλους τα νέα του παπούτσια, επαναλαμβάνει αυτό το γεγονός σαν να ήταν καταδίκη των μαρξιστών εν γένει και της ΙΜΤ ειδικότερα. Κάνοντας χρήση αυτής της τακτικής, απλώς εκδηλώνει την άγνοια του για την εργατική τάξη και τις οργανώσεις της και τη δική του σεχταριστική αλαζονεία.
Σαν να έχει κολλήσει η βελόνα, επαναλαμβάνει το ίδιο μονότονο μοτίβο: «Ο Alan Woods προσπαθεί να κατηγορήσει τις ρεφορμιστικές και γραφειοκρατικές πτέρυγες για τη δυσφήμιση των ηγεσιών. Πρέπει να σημειωθεί ότι η Μαρξιστική Αριστερά [Esquerda Marxista], που σήμερα βρίσκεται στο PSOL, μέχρι τις αρχές του 2015 αποτελούσε μέρος του Εργατικού Κόμματος (PT). Αυτοί οι τροτσκιστές δεν ενοχλήθηκαν ζητώντας ψήφους για το Λούλα και τη Ντίλμα, ακόμη κι αν σκεφτεί κανείς πως είχε καταντήσει το κόμμα. Το τμήμα της IMT στην Ελλάδα έδωσε επίσης πλήρη υποστήριξη στην εκλογή του Τσίπρα, του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αρνήθηκε να ανταποκριθεί στη λαϊκή έκκληση και να αντισταθεί στη λιτότητα που ζήτησε η τρόικα. Στην πραγματικότητα, για τους γραφειοκράτες και τους καριερίστες, ο Alan Woods γνωρίζει πολλά».
Αυτή είναι μια πλήρης παραμόρφωση της πραγματικότητας. Κατ ‘αρχάς, κανένα μέλος του IMT δεν έχει προσχωρήσει ποτέ σε οποιοδήποτε αστικό καθεστώς, είτε του PT, του ΣΥΡΙΖΑ ή οποιασδήποτε άλλης κυβέρνησης. Είναι αλήθεια ότι σε διαφορετικές εποχές οι μαρξιστές έχουν συμμετάσχει σε μαζικά κόμματα της εργατικής τάξης σε διάφορες χώρες, αγωνιζόμενοι πλάι-πλάι με τη βάση αυτών τις οργανώσεων για να πολεμήσουν ενάντια στη γραφειοκρατία και να προωθήσουν το πρόγραμμα του επαναστατικού σοσιαλισμού. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, οι «Φίλοι του Ντουρρούτι» πολέμησαν πλάι-πλάι με τη βάση των αναρχικών εργατών της CNT ενάντια στην προδοτική πολιτική των αναρχικών ηγετών. Οι ηγέτες της CNT, από την άλλη πλευρά, εντάχθηκαν σε μια αστική κυβέρνηση ως υπουργοί.
Η συμμετοχή των μαρξιστών στις μαζικές οργανώσεις του προλεταριάτου, δεν είναι αδυναμία. Αντιπροσωπεύει, μαζί με τη θεωρητική μας σαφήνεια και την επαναστατική αδιαλλαξία, την κύρια δύναμή μας. Η συμμετοχή μας σε αυτές τις οργανώσεις, που δεν αποτελούν συμμετοχή στο «καθεστώς», βασίζεται σε έναν αδυσώπητο αγώνα ενάντια στη γραφειοκρατία για να κερδίσουμε τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Μπορείς μόνο να βοηθήσεις να απελευθερωθούν οι μάζες από την επιρροή του ρεφορμισμού, περνώντας μαζί τους, βήμα προς βήμα, τον ζωντανό αγώνα σε αυτές τις ρεφορμιστικές οργανώσεις, επισημαίνοντας σε κάθε βήμα ότι οι ρεφορμιστές δεν μπορούν να λύσουν τα προβλήματά τους. Η άρνηση των αναρχικών να λερώσουν τα χέρια τους στις μαζικές οργανώσεις των εργαζομένων που ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν, είναι απλώς μια ομολογία ανικανότητας: μια στείρα αποχή που μεταμφιέζεται κάτω από ένα λεπτό στρώμα ψευδο-επαναστατικής δημαγωγίας.
Οι μάζες πρέπει να δοκιμάσουν τα κόμματα και τους ηγέτες στην πράξη, γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Η εργατική τάξη μαθαίνει από αυτή την πείρα. Δεν μαθαίνουν από τα βιβλία, όχι επειδή δεν διαθέτουν νοημοσύνη, όπως φαντάζονται οι σνομπ μεσοαστοί, αλλά επειδή δεν έχουν χρόνο, δεν έχουν πρόσβαση στον πολιτισμό και τη συνήθεια της μελέτης, η οποία δεν είναι κάτι αυτόματο, αλλά αποκτάται. Αυτή η διαδικασία διαδοχικής προσέγγισης είναι τόσο σπάταλη όσο και χρονοβόρα, αλλά είναι η μόνη δυνατή. Σε κάθε επανάσταση – όχι μόνο στη Ρωσία το 1917, αλλά και στη Γαλλία τον 18ο αιώνα και την Αγγλία τον 17ο αιώνα – βλέπουμε μια παρόμοια διαδικασία, στην οποία, μέσω της πείρας οι επαναστατικές μάζες, με μια διαδικασία διαδοχικών προσεγγίσεων, βρίσκουν το δρόμο τους προς την πλέον επαναστατική πτέρυγα.
Η ιστορία κάθε επανάστασης χαρακτηρίζεται έτσι από την άνοδο και την πτώση πολιτικών κομμάτων και ηγετών, μια διαδικασία στην οποία οι πιο ακραίες τάσεις πάντοτε αντικαθιστούν τις πιο μετριοπαθείς, μέχρις ότου το κίνημα διανύσει την πορεία του. Μπορούν όμως να δοκιμάσουν μόνο τα πολιτικά κόμματα και τις τάσεις που υπάρχουν πραγματικά σε μια μεγάλη μορφή και επομένως αν οι επαναστάτες θέλουν να κερδίσουν την ηγεσία της εργατικής τάξης στη διάρκεια των επαναστατικών γεγονότων, δεν υπάρχει άλλος τρόπος παρά η οικοδόμηση μιας τέτοιας οργάνωσης ως ένα μέρος αυτού του ζωντανού αγώνα, που δεν είναι τίποτα, αν δεν είναι πολιτικός.
Άλαν Γουντς
Πηγή: Ιστοσελίδα «In defence of Marxism» (www.marxist.com)
Μετάφραση: Αντριάνα Κοκκίνη
Επιμέλεια: Σταμάτης Καραγιαννόπουλος
Επόμενο:
Μαρξισμός ή αναρχισμός; Οι ιδέες του Μπακούνιν για κεντρικούς και τοπικούς θεσμούς
Προηγούμενο:
Μαρξισμός ή αναρχισμός; Είναι νομοτέλεια η γραφειοκρατικοποίηση των κομμάτων;
