Οι μαρξιστές δε δουλεύουν σε κενό οξυγόνου, αλλά υπόκεινται στις πιέσεις και τις γενικές τάσεις της κοινωνίας. Πρέπει να αντιλαμβανόμαστε τα γεγονότα, όπως αυτά είναι, και όχι όπως θα θέλαμε να είναι. Είναι αδιάψευστο το γεγονός πως η μακροχρόνια περίοδος της καπιταλιστικής άνθησης επηρέασε σημαντικά τη συνείδηση της εργατικής τάξης στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. Οι αποικιακές χώρες πέρασαν από μια τελείως διαφορετική εξέλιξη, αν και οι γενικοί νόμοι σε σχέση με τις μαζικές οργανώσεις εφαρμόζονται επίσης και σε αυτές τις χώρες, με εξειδικεύσεις που προέρχονται από την κατάστασή τους σαν εθνικά καταπιεσμένες, με υποανάπτυκτες οικονομίες και πιο πολύπλοκες ταξικές σχέσεις.
Όλες οι σέχτες πίστευαν πως, στη μεταπολεμική περίοδο, ο χαρακτήρας της σοσιαλδημοκρατίας είχε, κατά κάποιο τρόπο, υποστεί μια ποιοτική αλλαγή και συνεπώς η προσέγγιση του Λένιν και του Τρότσκι έναντι του ζητήματος των μαζικών οργανώσεων δεν ίσχυε πλέον. Αλλά ποια ήταν η αλήθεια; Μετά από 40 χρόνια καπιταλιστικής άνθησης, οι δυνάμεις του μαρξισμού στις ανεπτυγμένες χώρες είχαν οπισθοχωρήσει. Αν υπήρχε κάποια διαφορά σε σχέση με την περίοδο που ο Λένιν έγραψε τον «Αριστερισμό», υπήρχε στο γεγονός πως η μαρξιστική πτέρυγα ήταν πιο αδύναμη, ενώ οι αυταπάτες για το ρεφορμισμό – κάτι που στη γενική του διατύπωση σημαίνει την αυταπάτη να λυθούν τα προβλήματα της εργατικής τάξης σε καπιταλιστική βάση – είχαν αυξηθεί σε τρομερό βαθμό. Από την άλλη πλευρά, η μακροχρόνια καπιταλιστική άνθηση είχε βάλει τη σφραγίδα της στον ρεφορμιστικό εκφυλισμό όλων των Σοσιαλδημοκρατικών και Κομμουνιστικών Κομμάτων. Αυτό, όμως, δε σήμαινε πως υπήρξε μια θεμελιώδης αλλαγή στις σχέσεις της εργατικής τάξης προς αυτά τα κόμματα, τα οποία είχαν ακόμα τεράστια αποθέματα υποστήριξης από τις μάζες.
Αυτό αποκαλύφθηκε στη Γαλλία τον Μάη του 1968, όταν οι εργάτες ξεκίνησαν τη μεγαλύτερη επαναστατική γενική απεργία στην ιστορία, στο αποκορύφωνα της περιόδου της οικονομικής άνθησης. Αν και λιγότερο από τέσσερα εκατομμύρια εργάτες ήταν οργανωμένοι στα συνδικάτα, σχεδόν δέκα εκατομμύρια εργάτες κατέλαβαν τα εργοστάσια.
Ένα δείγμα για το πόσο προετοιμασμένοι ήταν οι σεχταριστές, τάχα τροτσκιστές της εποχής, γι’ αυτά τα γεγονότα, ήταν οι απόψεις του Μαντέλ, ο οποίος είχε περιγράψει τους Γάλλους εργάτες σαν «οπισθοδρομικούς, αστικοποιημένους και αμερικανοποιημένους». Οι Γάλλοι υποστηρικτές του Μαντέλ είχαν αποχωρήσει από την Κομμουνιστική Νεολαία, για να «ξεδιπλώσουν τη σημαία» μιας ανεξάρτητης οργάνωσης, λίγο καιρό πριν από τα γεγονότα του ’68. Όταν λοιπόν ξέσπασαν τα γεγονότα, βρέθηκαν τελείως απομονωμένοι.
Οι προοπτικές της Μαρξιστικής Τάσης επιβεβαιώθηκαν πλήρως από την εμπειρία του 1968 στη Γαλλία. Οι εργάτες μόλις μπήκαν σε δράση, ρίχτηκαν μέσα στις μαζικές οργανώσεις. Ολόκληρα εργοστάσια οργανώθηκαν σε συνδικάτα μέσα σε μια νύχτα. Το κομμουνιστικό συνδικάτο CGT ήταν η κύρια δύναμη, αλλά την πιο εκρηκτική ανάπτυξη την είχε το σοσιαλιστικό συνδικάτο, το CFDT, το οποίο ήταν ένα συντηρητικό-καθολικό συνδικάτο, αλλά λόγω των γεγονότων είχε μεταμορφωθεί και σπρωχτεί πιο αριστερά από το CGT, υποστηρίζοντας (στα λόγια) τη ριζοσπαστική πολιτική του εργατικού ελέγχου.
Η γρήγορη ανάπτυξη του CFDT έδωσε τη βάση για τη δημιουργία του ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος, το οποίο την προηγούμενη περίοδο είχε μειωθεί σε μια σχεδόν σέχτα, με 4% των ψήφων. Το 1968, προσέλκυσε ένα πολυάριθμο στρώμα εργατών και νεολαίων που κινείτο προς τα αριστερά και που απωθήθηκε από τη σταλινική γραφειοκρατία του ΚΚ. Το γεγονός πως το ΣΚ στη συνέχεια αντικατέστησε το ΚΚ σαν το κύριο εργατικό κόμμα στη Γαλλία είναι μια ένδειξη των ανακατατάξεων που μπορούν να συμβούν στο οργανωμένο εργατικό κίνημα και της ρευστότητας της φύσης των μαζικών οργανώσεων.
Παρά τα γεγονότα αυτά, το Κομμουνιστικό Κόμμα αναπτύχθηκε επίσης αλματωδώς το 1968. Στην πορεία για τη γενική απεργία χιλιάδες εργάτες μπήκαν στο ΚΚ, το οποίο έστησε πάνω από 80 νέους τομείς μόνο στην περιοχή του Παρισιού. Αυτό μόνο το γεγονός δείχνει πόσο αξιοθρήνητα εκτός πραγματικότητας ήταν οι Γάλλοι «τροτσκιστές».
Είναι αλήθεια πως οι σέχτες στη Γαλλία κατάφεραν να δημιουργήσουν αρκετά μεγάλες σε αριθμό ομάδες εκείνη την εποχή, βασιζόμενοι κύρια στους φοιτητές, αλλά και σε κάποιο αριθμό εργατών που κινήθηκαν λίγο πιο μπροστά από την τάξη. Αλλά, αυτές οι ομάδες απέτυχαν οικτρά να διεισδύσουν στο μαζικό κίνημα των Γάλλων εργατών. Οι «επιτυχίες» τους εξατμίστηκαν σαν μια σταγόνα νερού στη λιακάδα. Αντί ν’ αμφισβητήσουν από τα μέσα τις σταλινικές και σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες, τους πρόσφεραν πολύτιμες υπηρεσίες, απορροφώντας τα δυσαρεστημένα ριζοσπαστικοποιημένα στοιχεία και αναλώνοντας τις προσπάθειες τους σε ασήμαντες υπερ-αριστερές μορφές δράσης.
Η εμπειρία του 1968 αξίζει την πιο προσεκτική μελέτη, για να δείξει πώς κινείται η εργατική τάξη σε μια επαναστατική κατάσταση. Είναι επίσης ένα αντικείμενο μαθήματος της εγκληματικής φύσης του υπερ-αριστερισμού και του ανεπίτρεπτου γεγονότος της διάσπασης των πιο προχωρημένων στοιχείων από την υπόλοιπη τάξη.
