Λακέδες διατάζουν – παλιάτσοι συναινούν

Η δίχως «λεπτότητα» και ενδοιασμούς παρέμβαση των αξιωματούχων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου στην ελληνική πολιτική, με την εμφάνιση της πολιτικής συναίνεσης σαν όρο για κάθε χρηματοδότηση από την «τρόικα» (επόμενες δόσεις δανείου των 110 δις ή νέο δάνειο ύψους €50 – 60 δις) και για μια πιθανή «ήπια αναδιάρθρωση» με επιμήκυνση της αποπληρωμής του εκτός «τρόικας» χρέους, με τον πιο επίσημο τρόπο σηματοδοτεί την έναρξη μιας περιόδου στην οποία ο οικονομικός ξεπεσμός του ελληνικού καπιταλισμού συνοδεύεται από την κατάρρευση των προσχημάτων της ελληνικής αστικής «δημοκρατίας» και της υποτιθέμενης «εθνικής ανεξαρτησίας».

Τι κι αν το ισχύον, αστικό Σύνταγμα μιλά για κυβερνήσεις που εκλέγονται από το λαό… Τι κι αν η πρόσφατη δημοσκόπηση της εταιρείας «Κάπα Research» (δημοσιεύτηκε στις 17/4 στο «Βήμα») δείχνει ότι η προοπτική της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ υποστηρίζεται μόλις από το 8,7% των ψηφοφόρων… Οι λακέδες των μεγάλων τραπεζών, αξιωματούχοι της ΕΕ και της ΕΚΤ, όπως ο Ρεν και ο Γιούνκερ, αποφάσισαν ότι η συναίνεση – συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – ΝΔ  εκφράζει την …εθνική ενότητα και πρέπει να γίνει άμεσα πραγματικότητα.

Φυσικά, οι εγχώριες μαριονέτες του κεφαλαίου έσπευσαν αμέσως να συγχρονιστούν με τους ρυθμούς της συναίνεσης που σφυρίζουν οι προϊστάμενοί τους. Έτσι η κυβέρνηση, η ηγεσία της Ν.Δ (παρά την έκδηλη αμηχανία της) και το ΛΑΟΣ, υπό την ενθάρρυνση των ΜΜΕ, κλιμακώνουν τις προσπάθειες για «συναίνεση», που θα αποτυπωθούν σε έναν γύρο πολιτικών συναντήσεων την ερχόμενη εβδομάδα, διαβεβαιώνοντας από κοινού τα αφεντικά τους στις «αγορές», ότι θα κάνουν τα πάντα για να διαφυλάξουν τα κέρδη που απορρέουν από τις δανειακές συμβάσεις που έχουν συνάψει με το ελληνικό κράτος.

Η αιτία που κάνει όλον αυτόν τον διεθνή και εγχώριο καπιταλιστικό θίασο παλιάτσων και ληστών, μέρα με τη μέρα, όλο και πιο προκλητικό και θρασύ, δεν είναι άλλη, από την αποκάλυψη της αποτυχίας της απόπειράς του να κρατήσει τεχνητά «στα πόδια του» τον άρρωστο ελληνικό καπιταλισμό, με τη μέθοδο της μαζικής δολοφονίας του βιοτικού επιπέδου του εργαζόμενου λαού, για να μην απειληθεί το ευρώ και να μπορεί το ελληνικό κράτος να εγγυάται την κανονική εξυπηρέτηση των τοκογλύφων – δανειστών.

Για πρώτη φορά, ο Πρόεδρος του «Eurogroup» (Συμβούλιο Υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης) Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, στη χθεσινή του συνεδρίαση παραδέχθηκε δημόσια αυτό που οι μαρξιστές, αλλά και δεκάδες σοβαροί αστοί αναλυτές, υποστηρίζουν εδώ και ενάμιση χρόνο : το ελληνικό χρέος, που στο τέλος του 2011θα ανέλθει σύμφωνα με τις τελευταίες εκτιμήσεις της Κομισιόν σε 157,7% του ΑΕΠ, «δεν είναι βιώσιμο». Την ίδια στιγμή, η ύφεση, σαν αποτέλεσμα της συντριβής της αγοραστικής δύναμης του λαού καλπάζει, καθώς το 4ο τρίμηνο του 2010 έκλεισε με τη μεγαλύτερη μεταπολεμική πτώση του ΑΕΠ (-7,4%), ενώ το πρώτο τρίμηνο του έτους σημειώθηκε πτώση 4,8%. Τέλος, η επίσημη ανεργία ξεπέρασε ήδη το 15%, με 704.000 καταγεγραμμένους ανέργους τον Απρίλιο, 100 χιλιάδες περισσότερους από τον ίδιο, περσινό μήνα.

Σε αυτές τις συνθήκες, η άπληστη, αγωνιώδης προσπάθεια της τρόικας και της κυβέρνησης να αποτραπεί μια αναδιάρθρωση με «κούρεμα χρέους», δηλαδή με απώλειες για τις μεγάλες τράπεζες, μέσω της μετάθεσης ολόκληρου του βάρους του χρέους στις πλάτες της εργατικής τάξης, είναι πολύ πιθανό να επισπεύσει, όχι τη σωτηρία από το χρέος, αλλά μια ανοιχτή αδυναμία πληρωμών. Διότι οι νέες κυβερνητικές εξαγγελίες που προβλέπουν επιπλέον περικοπές για φέτος ύψους 6 δις ευρώ, απολύσεις στο Δημόσιο τομέα, νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων, οι σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις συνολικού ύψους 50 δις μέχρι το 2015, αλλά και η τοποθέτηση της κρατικής ακίνητης περιουσίας ως ενέχυρου για ένα νέο δάνειο, αναπόφευκτα θα οδηγήσουν στην παγίωση της ύφεσης και της αδυναμίας εξυπηρέτησης του χρέους, καθώς και στην επιβολή απόλυτου και ασφυκτικού ελέγχου πάνω στον πλούτο της χώρας από τους δανειστές.

Πάνω σε αυτό το βαλτώδες έδαφος του ελληνικού καπιταλισμού, η μορφή των πολιτικών εξελίξεων είναι ιδιαίτερα ρευστή, αλλά οι γενικές τάσεις διαγράφονται ξεκάθαρα στο προσκήνιο. Η κυβέρνηση Παπανδρέου, παρ’ ότι φιλότιμα κάνει όσο μπορεί περισσότερη από τη «βρώμικη δουλειά» που της υπαγορεύει η τρόικα, είναι πολύ αδύναμη για να εφαρμόσει ολόκληρο το πρόγραμμα που της ζητούν οι δανειστές. Δεκάδες βουλευτές του ΠΑΣΟΚ εισπράττοντας καθημερινά τη λαϊκή δυσαρέσκεια, στέλνουν το μήνυμα ότι δεν μπορούν να στηρίζουν άλλο την κυβέρνηση, ενώ η συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΠΑΣΚΕ στις ΔΕΚΟ, βλέποντας μαζί με τα εργατικά δικαιώματα να εξαλείφονται και τα παλιά της μικρο-προνόμια, διαμηνύει με τη σειρά της στην κομματική της ηγεσία ότι δεν μπορεί πια να συγκρατήσει τους εργαζόμενους. Όλα αυτά φανερώνουν ότι είναι θέμα χρόνου να επιχειρηθεί η αντικατάσταση της κυβέρνησης Παπανδρέου από μια μορφή κυβέρνησης «κοινής αποδοχής», με ή χωρίς την άμεση προσφυγή στις κάλπες.

Η μελλοντική αυτή κυβέρνηση, αναπόφευκτα, θα είναι ακόμα σκληρότερη για την εργατική τάξη και υπό την πίεση της κλιμάκωσης των ταξικών αγώνων, θα επιχειρεί να κυβερνήσει με όλο και πιο βοναπαρτιστικές μεθόδους. Ήδη τα δολοφονικά χτυπήματα της αστυνομίας στην διαδήλωση της τελευταίας γενικής απεργίας και η έναρξη του πογκρόμ χιλιάδων μεταναστών με την αρωγή των νεοναζί, φανερώνουν ότι οι δυνάμεις της αντίδρασης δεν βλέπουν την ώρα να αποκαταστήσουν την «τάξη» των αφεντικών, ενώ η κυβέρνηση Παπανδρέου τους ετοιμάζει το έδαφος με έναν επικείμενο νόμο για τον περιορισμό των διαδηλώσεων.

Δυστυχώς, η κρίσιμη αυτή συγκυρία για την εργατική τάξη, αντί να βρίσκει την ηγεσία της Αριστεράς αποφασισμένη να παλέψει για την εξουσία με σκοπό την εφαρμογή ενός σοσιαλιστικού προγράμματος, την βρίσκει σε μια κατάσταση πολυδιάσπασης, παθητικότητας, ρεφορμιστικών εμμονών και εσωστρέφειας.

Η ηγεσία του ΚΚΕ, υπονομεύει διαρκώς την υπόθεση της ενωτικής αντιμετώπιση της επίθεσης του κεφαλαίου από το εργατικό κίνημα και περιορίζεται σε αφ’ υψηλού εκκλήσεις στους εργαζόμενους για ένα απροσδιόριστο μέλλον «λαϊκής εξουσίας». Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει παραλύσει από τα πολλά και διαφορετικά αντικρουόμενα «σχέδια» στο εσωτερικό της, με κοινό πολιτικό στοιχείο σε όλα αυτά, την ρεφορμιστική εμμονή αναζήτησης φιλολαϊκών λύσεων που δεν προϋποθέτουν την σύγκρουση με τα θεμέλια του καπιταλισμού.

Αντίθετα όμως, όπως υπομονετικά εξηγεί όλο αυτό το διάστημα η Μαρξιστική Φωνή, δεν υπάρχει κανένας δρόμος για την έξοδο από την κρίση πάνω στο έδαφος στου καπιταλισμού. Είτε η Αριστερά ενωμένη θα παλέψει για να πάρει την εξουσία και να αλλάξει την κοινωνία από τα θεμέλια της, είτε η καπιταλιστική κρίση θα ρίξει την εργατική τάξη στον εφιάλτη της διαρκούς φτώχειας, της μαζικής ανεργίας και του πολιτικού αυταρχισμού.