Διαβάστε ένα άρθρο-σχόλιο κριτικής στις θέσεις της ΛΑΕ και του ΚΚΕ σχετικά με το προσφυγικό ζήτημα.
Στο σύντομο αυτό άρθρο θα προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε τις πολιτικές ελλείψεις και τα λάθη που παρουσιάζουν οι ηγεσίες του ΚΚΕ και της ΛΑΕ στο πολύ σημαντικό ζήτημα των προσφυγικών ροών. Για μια λεπτομερή ανάλυση των τελευταίων εξελίξεων και τα αναγκαία βήματα που πρέπει να γίνουν από την Αριστερά παραπέμπουμε στο άρθρο μας «Προσφυγική κρίση και ΕΕ: το χειρότερο πρόσωπο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας».
Ξεκινώντας από την «Λαϊκή Ενότητα» παρατηρούμε ότι παρά την έμπρακτη και ενθουσιώδη αλληλεγγύη που επιδεικνύουν πολλοί αγωνιστές της βάσης του κόμματος, η ηγεσία φαίνεται να μη λαμβάνει ουσιαστικές πολιτικές πρωτοβουλίες: δεν υπάρχει κάποια κεντρική κατεύθυνση δράσης, αφού οι περισσότερες κινήσεις βοήθειας προς τους πρόσφυγες γίνονται είτε σε εθελοντική και προσωπική βάση, είτε μέσω μιας λογικής “τοπικής αυτοοργάνωσης”. Πολύ περισσότερο παρατηρείται απουσία συγκεκριμένων πολιτικών διεκδικήσεων πάνω στο θέμα ή προβολή σοβαρά λανθασμένων θέσεων. Συγκεκριμένα, η ανακοίνωση που εκδόθηκε στις 29/10 αναφέρει:
«… (Η κυβέρνηση πρέπει) να σταματήσει να ακολουθεί άφωνη και δουλοπρεπώς τις γερμανικές υποδείξεις και πολιτικές, οφείλει να αναλάβει στο πλαίσιο της ΕΕ δυναμικές και ενεργητικές πρωτοβουλίες που θα αποβλέπουν:
– Στη δημοκρατική σταθεροποίηση της Συρίας και της Μ. Ανατολής για να ανακοπεί το κύμα των προσφύγων
– Στη δίκαιη κατανομή των προσφύγων στις χώρες της ΕΕ και ευρύτερα, χωρίς φράκτες και ξενοφοβικές πολιτικές
– Στην ανεύρεση ικανών κονδυλίων από ΕΕ και ΟΗΕ, κυρίως από τις πλούσιες χώρες, για τη στήριξη των χωρών υποδοχής, τη στήριξη προσφύγων και την ασφάλεια τους»
Οι εσφαλμένες θέσεις και οι ελλείψεις είναι παραπάνω από έκδηλες. Απουσιάζει οποιαδήποτε συγκεκριμένη πολιτική διεκδίκηση για το εργατικό κίνημα και αναδεικνύεται έντονα ένα μείγμα πατριωτισμού και αυταπατών για μια «μεταρρύθμιση» της ΕΕ.
Η σωστή κριτική που γενικά γίνεται από την ΛΑΕ αλλά και το σύνολο της Αριστεράς, σχετικά με τις ευθύνες της ΕΕ και του αμερικανικού και ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού για την βαρβαρότητα που έχει επιβληθεί στη Μέση Ανατολή αλλά και για τη μοίρα των προσφύγων που προσπαθούν να περάσουν τα σύνορα μιας «Ευρώπης-φρούριο», συνοδεύεται από την ανήκουστη διεκδίκηση για «πρωτοβουλίες που θα αποβλέπουν στη δημοκρατική σταθεροποίηση της Συρίας και της Μ. Ανατολής».
Η θέση πως η ΕΕ μπορεί να επέμβει στην Μέση Ανατολή, όχι για την εξασφάλιση των συμφερόντων των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, αλλά για την «δημοκρατική σταθεροποίηση», αποκρύπτει τον καπιταλιστικό χαρακτήρα της ΕΕ και τον αναγκαστικά ληστρικό και ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα των επεμβάσεων στην Μ. Ανατολή και αφοπλίζει πολιτικά τον αναγκαίο αγώνα του ευρωπαϊκού και διεθνούς εργατικού κινήματος ενάντια σε αυτές. Οι μόνες «πρωτοβουλίες» που μπορεί να λάβει η καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί παρά να είναι για την υπεράσπιση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, ακριβώς σαν αυτές που αναγνωρίζονται ως υπεύθυνες για τη σημερινή κατάσταση και σαν αυτές που εντάθηκαν μετά την τραγική τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι.
Ακόμα, η θέση που έχει υποστηριχθεί από την ηγεσία της ΛΑΕ σε δηλώσεις και ανακοινώσεις, για ελεύθερη μετακίνηση των προσφύγων εντός της ΕΕ είναι σωστή αν και δυστυχώς δεν έχει διατυπωθεί με έναν τέτοιο σαφή τρόπο. Η θέση όμως που περιγράφεται στο παραπάνω απόσπασμα, για «δίκαιη κατανομή των προσφύγων στις χώρες της ΕΕ και ευρύτερα» είναι στην αντίθετη κατεύθυνση. Αντί για την ελεύθερη μετακίνηση των ανθρώπων του μόχθου από την Μέση Ανατολή προς την Ευρώπη και ανάμεσα στις διάφορες ευρωπαϊκές χώρες υποστηρίζεται τελικά ο καθορισμός του αριθμού προσφύγων που θα δεχτεί κάθε χώρα να γίνεται από την ΕΕ, δηλαδή τους συνασπισμένους ευρωπαίους καπιταλιστές, με μια «δίκαιη κατανομή».
Αυτό που υποστηρίζεται δηλαδή, είναι οι ευρωπαίοι καπιταλιστές και ιδιαίτερα αυτοί των «πλούσιων χωρών» να αναλάβουν μεγαλύτερο μερίδιο στο «βάρος» της υποδοχής των προσφύγων. Εδώ δυστυχώς ο ηγετικός πυρήνας της ΛΑΕ, ανεξάρτητα από τις προθέσεις του, τοποθετείται σα να μιλάει, όχι από την πλευρά του εργατικού κινήματος, αλλά της ελληνικής άρχουσας τάξης, προβάλλοντας ντυμένη με αριστερή φρασεολογία («χωρίς φράχτες και ξενοφοβικές πολιτικές») τη δικιά της διεκδίκηση για μια «δίκαιη κατανομή» της υποδοχής προσφύγων, τέτοια που θα «ελαφρύνει» τα δικά της έξοδα σε βάρος των καπιταλιστών των υπόλοιπων χωρών της ΕΕ.
Η ηγεσία του ΚΚΕ έχει κρατήσει μια σημαντικά καλύτερη στάση το τελευταίο διάστημα, προχωρώντας σε έμπρακτες κινήσεις αλληλεγγύης σε χώρους όπου έχει δύναμη με στόχο τη συλλογή υλικού για τους πρόσφυγες, ενώ, παρά τις ελλείψεις εμφανίζει μια πληρέστερη προγραμματική διέξοδο. Πιο συγκεκριμένα διαβάζουμε στη τελευταία ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του κόμματος (4/11):
«Οι φιέστες, τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» των ευρωπαίων αξιωματούχων και του Έλληνα πρωθυπουργού και η προσπάθεια εξωραϊσμού της ΕΕ, δεν μπορούν να κρύψουν την τραγική πραγματικότητα. Το όριο της «ανθρωπιάς» της ΕΕ, για την οποία μίλησε ο Έλληνας πρωθυπουργός, χωράει μόλις 66.000 πρόσφυγες που θα μετεγκατασταθούν επίσημα από την Ελλάδα σε άλλες χώρες της ΕΕ. Τους υπόλοιπους εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες, όσους δεν πνιγούν στα παγωμένα νερά του Αιγαίου, τους περιμένει ο εγκλωβισμός στην Ελλάδα και η απέλαση.
Τώρα, ο λαός πρέπει να δημιουργήσει το δικό του, πραγματικό λαϊκό ποτάμι ανθρωπιάς και αλληλεγγύης, να απομονώσει το ρατσισμό όπου και όπως εκδηλώνεται. Να διεκδικήσει την ασφαλή και απευθείας μεταφορά των προσφύγων στις χώρες του πραγματικού προορισμού τους, ανθρώπινους και αξιοπρεπείς χώρους προσωρινής φιλοξενίας με την ευθύνη του κράτους και όχι των ΜΚΟ. Ο ελληνικός λαός μαζί με τους λαούς της περιοχής και της Ευρώπης, να παλέψουν ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, που δολοφονούν και ξεριζώνουν τους λαούς ενάντια στην πολιτική της ΕΕ και της ελληνικής κυβέρνησης, που στηρίζουν το αιματοκύλισμα των λαών και αξιοποιούν τους πρόσφυγες στους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς των μονοπωλίων.»
Η κριτική στην ιμπεριαλιστική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συνοδεύεται από μια σειρά από προτάσεις που κινούνται σε σωστή κατεύθυνση: λαϊκή αλληλεγγύη στους πρόσφυγες, καταπολέμηση και απομώνηση του ρατσισμού και φασισμού, πάλη για αξιοπρεπείς συνθήκες υποδοχής και φιλοξενίας από το κράτος κι έκκληση στους λαούς της Ευρώπης για αγώνα ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Όμως, από την ανακοίνωση απουσιάζει η προοπτική για κινητοποίηση του εργατικού κινήματος υπέρ των προσφύγων στη βάση συγκεκριμένων στόχων και πρωτοβουλιών, ενώ διαφαίνεται κι εδώ μια πατριωτική λογική αφού, όπως και από τις θέσεις της ΛΑΕ, απουσιάζουν διαχρονικά συνθήματα της Αριστεράς όπως η νομιμοποίηση μεταναστών και προσφύγων και η σύνδεση τους με το εργατικό κίνημα της χώρας.
Τα αντικαπιταλιστικά κι αντιμνημονιακά κόμματα της Αριστεράς έχουν άμεση υποχρέωση το επόμενο διάστημα να συνεργαστούν στενά στο προσφυγικό ζήτημα, προστατεύοντας «της γης τους κολασμένους» από τη προπαγάνδα της αστικής τάξης και τη φασιστική βία και παλεύοντας για τον πανευρωπαϊκό και διεθνή συντονισμό του εργατικού κινήματος. Θα πρέπει να προτάξουν τα παρακάτω συνθήματα και να παλέψουν για την υλοποίηση τους:
• Νομιμοποίηση όλων των μεταναστών. Πλήρη δικαιώματα σε Υγεία – εργασία!
• Παροχή στέγης, τροφής κι ένδυσης σε όλους τους πρόσφυγες και μετανάστες που έχουν ανάγκη.
• Ελεύθερη μετακίνηση όλων των μεταναστών. Να γκρεμιστεί ο φράχτης του Έβρου!
• Διευκόλυνση όλων των προσφύγων που έχουν άλλους προορισμούς.
• Έμπρακτη ταξική αλληλεγγύη από το εργατικό κίνημα. Σύνδεση των μεταναστών με αυτό και κινητοποίηση του για το προσφυγικό ζήτημα.
• Διεθνιστική έκκληση σε όλους τους εργαζομένους και τις οργανώσεις και ενώσεις τους στην Ευρώπη για κοινό αγώνα για τα παραπάνω αιτήματα και ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.
Μάριος Καλομενόπουλος
