Η άρχουσα τάξη κλιμακώνει τον βρώμικο πόλεμο ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ και ενώνει τις πολιτικές της φατρίες στο βωμό της ματαίωσης με κάθε μέσο μιας εκλογικής του νίκης.
Από τη δική μας πλευρά σαν ΣΥΡΙΖΑ, για να υπερασπίσουμε τη ζωτική υπόθεση της εκλογής μιας Κυβέρνησης της Αριστεράς, είναι άμεση ανάγκη να διορθώσουμε οκτώ σοβαρά λάθη και χτυπητές αδυναμίες που χαρακτηρίζουν σήμερα τη δημόσια παρουσία μας.
1ο : Η προεκλογική εκστρατεία δεν πρέπει να επικεντρώνεται μόνο στα – έτσι κι αλλιώς εχθρικά με τον ΣΥΡΙΖΑ – αστικά ΜΜΕ, αλλά κύρια στις γειτονιές και τους εργατικούς χώρους, όπου χρειάζεται να δώσουμε τη μάχη καθημερινά, συζητώντας, πείθοντας, συσπειρώνοντας και οργανώνοντας τους πιο μαχητικούς εργαζόμενους και νέους. Ο ΣΥΡΙΖΑ σαν μαζικό, ενιαίο κόμμα πρέπει να αρχίζει να οργανώνεται από τώρα, πάνω στη «φωτιά» της σημερινής κρίσιμης πολιτικής μάχης.
Η πρωτοβουλία για μαζικές συνελεύσεις είναι πολύ σωστή. Οι συνελεύσεις αυτές όμως, πρέπει να διεξάγονται σε κάθε γειτονιά, αλλά και να επεκταθούν στους εργατικούς χώρους. Δεν πρέπει να έχουν απλά τον χαρακτήρα διαβούλευσης ή προεκλογικών ομιλιών, αλλά να εγγράψουν μέλη στον ΣΥΡΙΖΑ, να αποφασίσουν με ψηφοφορίες για τα πιο καυτά θέματα της πολιτικής του και της οργάνωσης της εκλογικής μάχης και να εκλέξουν επιτροπές που θα είναι υπεύθυνες για την τοπική καθοδήγηση και το συντονισμό του αγώνα.
2ο : Είναι εμφανής η απουσία ενός ολοκληρωμένου κυβερνητικού προγράμματος, η οποία δίνει χώρο για αυτοσχεδιασμούς και παλινωδίες ηγετικών μας στελεχών στα ΜΜΕ, αλλά και για την απουσία συγκροτημένων απαντήσεων σε πραγματικά ενδεχόμενα, όπως είναι η κήρυξη ενός γενικευμένου οικονομικού και πολιτικού πολέμου από το εγχώριο και των διεθνές κεφάλαιο ενάντια στην κυβέρνηση της Αριστεράς.
Τα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να υποβάλουν άμεσα ένα σχέδιο κυβερνητικού προγράμματος, το οποίο χρειάζεται να συζητηθεί σε μαζικές συνελεύσεις κατά γειτονιά και χώρο δουλειάς μέσα στο επόμενο δεκαήμερο, οι οποίες με τη σειρά τους, πρέπει να εκλέξουν αντιπροσώπους για μια αποκλειστικά προγραμματική συνδιάσκεψη, που θα συζητήσει και θα αποφασίσει το τελικό κυβερνητικό πρόγραμμα. Οι μαρξιστές που αγωνιζόμαστε μέσα από τον ΣΥΝ και τη Νεολαία ΣΥΝ, τις επόμενες μέρες θα παρουσιάσουμε τη δική μας πρόταση – συμβολή στη συζήτηση για ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα των πρώτων 100 ημερών της κυβέρνησης της Αριστεράς.
3ο : Ειδικότερα, προκαλεί δυσάρεστη έκπληξη η απουσία συγκροτημένων και σαφών θέσεων για το πρόβλημα της ανεργίας και πιο συγκεκριμένα, η πλήρης εγκατάλειψη της παλιάς θέσης μας για το «35ωρο». Το πιο καυτό πρόβλημα για την εργατική τάξη σήμερα είναι η ανεργία. Έχουμε υποχρέωση να δώσουμε στους εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους που σπρώχνονται στην πείνα και την εξαθλίωση, μια ριζική πολιτική λύση. Αυτή μπορεί να είναι μόνο η νομοθετικά κατοχυρωμένη μείωση των ωρών εργασίας στο επίπεδο που απαιτείται για να βρουν όλοι οι άνεργοι μια θέση εργασίας με αξιοπρεπή μισθό (κινητή κλίμακα ωρών εργασίας).
Η υπεράσπιση της προγραμματικής θέσης για κινητή κλίμακα ωρών εργασίας, αποκαλύπτει στα μάτια ολόκληρης της κοινωνίας την αδυναμία του καπιταλισμού να εξασφαλίσει δουλειά και άρα επιβίωση, σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους και δείχνει τι θα μπορούσε να κάνει μια σχεδιασμένη οικονομία αν έπαιρνε τη θέση της άναρχης και απάνθρωπης καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς. Παράλληλα, για την εξάλειψη της ανεργίας είναι αναγκαία η εκπόνηση ενός σχεδίου δημόσιων κοινωφελών έργων, με κονδύλια που θα εξοικονομηθούν από τη βαριά φορολογία στο μεγάλο κεφάλαιο και τις μεγάλες περιουσίες, τη δραστική περικοπή των στρατιωτικών δαπανών, τη μείωση των μισθών των χιλιάδων κρατικών αξιωματούχων και στελεχών στο επίπεδο του μισθού ενός ειδικευμένου εργάτη, την κοινωνικοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας και την κοινωνικοποίηση των υποδομών, του ορυκτού πλούτου, της ενέργειας, των μεταφορών, των συγκοινωνιών, των τηλεπικοινωνιών, καθώς και των μεγαλύτερων επιχειρήσεων κατά κλάδο παραγωγής.
4ο : Είναι χτυπητή η πολιτική υποχώρηση πάνω στο ζήτημα των τραπεζών. Τα δυο προηγούμενα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ταχθεί δημόσια υπέρ της εθνικοποίησης των τραπεζών. Αυτό είχε δώσει στους εργαζόμενους την ελπίδα ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς θα δημιουργήσει ένα ενιαίο, κρατικό πιστωτικό σύστημα, που θα μπορούσε να διαγράψει τα τοκογλυφικά χρέη που απορρέουν από τη σημερινή κερδοσκοπική λειτουργία των τραπεζών και να γίνει μοχλός για την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη. Τώρα όμως, σύμφωνα με τις πρόσφατες δηλώσεις του Γ. Δραγασάκη, η εθνικοποίηση των τραπεζών έχει μεταβληθεί σε «δημόσιο έλεγχο», μάλιστα μέσα από την ανακεφαλαιοποίηση που προβλέπει η συμφωνία για το «PSI».
Αυτός ο «δημόσιος έλεγχος» με τα δανεικά κεφάλαια της τρόικας, είναι ασυμβίβαστος με την καταγγελία του Μνημονίου. Δεν μπορεί η τρόικα να ανεχθεί να χρηματοδοτεί τράπεζες των οποίων τον έλεγχο θα έχει μια Αριστερή κυβέρνηση που θα επιδιώκει να λειτουργούν για αναπτυξιακούς, κοινωνικούς σκοπούς. Πάνω απ’ όλα, ένας τέτοιος «δημόσιος έλεγχος» δεν είναι καθόλου «δημόσιος», καθώς οι τράπεζες θα συνεχίζουν να λειτουργούν σαν κερδοσκοπικές μετοχικές εταιρείες και οι διοίκηση θα ασκείται πιθανά από ανώτατους κρατικούς υπαλλήλους – υπόλογους στους μετόχους και όχι τους εργαζόμενους και την κοινωνία.
5ο : Ο πολιτικός μας λόγος είναι αδύναμος και άτολμος σε σχέση με το ζήτημα της πάταξης της φοροδιαφυγής του μεγάλου κεφαλαίου, που σωστά το παρουσιάζουμε σαν καθοριστικό για να εγγυηθεί η Κυβέρνηση της Αριστεράς μια αξιοπρεπή διαβίωση στους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους. Τη φοροδιαφυγή, αλλά και τις άλλες απάτες του κεφαλαίου, δεν θα την αντιμετωπίσει μόνο «η πολιτικής μας βούληση», ούτε η απόπειρα να δουλέψουν σωστά οι διεφθαρμένοι και διάτρητοι μηχανισμοί του σημερινού κράτους. Η κυβέρνηση της Αριστεράς χρειάζεται να θεσμοθετήσει άμεσα τον εργατικό έλεγχο.
Σε κάθε μεγάλη επιχείρηση πρέπει να διεξάγεται στο εξής, εξονυχιστικός διαχειριστικός έλεγχος από εκλεγμένες επιτροπές των εργαζόμενων που δουλεύουν σε αυτή, με τη βοήθεια αφοσιωμένων στην κυβέρνηση της Αριστεράς ειδικών. Μόνο έτσι θα αποκαλυφθούν σε όλη τους την έκταση τα σκάνδαλα και οι απάτες του μεγάλου κεφαλαίου και θα μάθουν όλοι ποια είναι τα τεράστια, πραγματικά μερίσματα που αυτό καρπώνεται από την ελληνική οικονομία σαν σύνολο.
6ο : Οι αστοί, νεοφιλελεύθεροι και μη, στοχοποιούν υποκριτικά το «κράτος», σαν να μην είναι φτιαγμένο κατ’ εικόνα και ομοίωση της δικής τους τάξης και σα να πρόκειται για μηχανισμό που δημιούργησε και υπερασπίζεται η Αριστερά. Πολύ σωστά τα στελέχη μας κρατούν αποστάσεις από τον «κρατισμό», με την έννοια ότι η Αριστερά δεν μπορεί να υπερασπίζει το σπάταλο, γραφειοκρατικό και αυταρχικό αστικό κράτος. Αυτό όμως που πρέπει απαραίτητα να συμπληρώνουμε, είναι ότι εμείς δεν υπερασπίζουμε απλά ένα πιο φθηνό κράτος, αλλά ένα κράτος που θα ελέγχεται δημοκρατικά από τους ίδιους τους εργαζόμενους, χωρίς γραφειοκρατία, προνόμια και αυταρχισμό για τον λαό.
Πρέπει να υποστηρίξουμε δημόσια θέσεις όπως η αμοιβή όλων των κρατικών αξιωματούχων με το μισθό ενός ειδικευμένου εργάτη, η κατάργηση των υφιστάμενων δομών του στρατού και των σωμάτων ασφαλείας και η επανίδρυσή τους κάτω από τον έλεγχο των μαζικών φορέων και οργανώσεων του εργαζόμενου λαού, η δρομολόγηση της ψήφισης ενός νέου Συντάγματος που θα κατοχυρώνει την κοινωνική ιδιοκτησία στους ζωτικούς τομείς της οικονομίας και θα εγκαθιδρύει μια αληθινή δημοκρατία, στηριγμένη στην ενεργή συμμετοχή των εργαζόμενων στην άσκηση της εξουσίας και στη λήψη των αποφάσεων, η οποία και θα αντικαταστήσει το αυταρχικό και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που βάζει το λαό σε θέση διαμορφωτή της τύχης του μόνο μια μέρα κάθε 4 χρόνια.
7ο : Αποτελεί πρόβλημα η συχνά αμήχανη – απολογητική στάση των στελεχών μας πάνω στο ζήτημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρώ. Πρέπει να τονίζουμε κάθε στιγμή, ότι εμείς υπερασπίζουμε την Ευρώπη των εργαζόμενων ενάντια στην Ευρώπη των τραπεζών και του καπιταλισμού. Να υποστηρίζουμε ότι το ευρώ, σαν σύμβολο ενοποίησης της Ευρώπης πάνω σε καπιταλιστική βάση, κινδυνεύει, όχι από την Αριστερά, αλλά από την κρίση, τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις του καπιταλισμού.
Ας πούμε καθαρά ότι η ευημερία των ευρωπαϊκών λαών δεν είναι ζήτημα νομίσματος, αλλά ζήτημα μοντέλου παραγωγής, ζήτημα υπεράσπισης μιας άλλης, ριζικά διαφορετικής, Σοσιαλιστικής Ενωμένης Ευρώπης, ενάντια στη σημερινή αντιδραστική καπιταλιστική ΕΕ, που η ζωή απέδειξε ότι αποτελεί μια συμμαχία για την κατάπνιξη των εργατικών συμφερόντων και δικαιωμάτων. Πάνω σε αυτή τη βάση, πρέπει να απευθύνουμε μια διαρκή έκκληση στους ευρωπαίους εργαζόμενους να παλέψουν μαζί μας για αυτή την άλλη, ριζικά διαφορετική, σοσιαλιστική Ευρώπη, που πρέπει να θεσμοθετήσει νέες Ευρωπαϊκές συνθήκες ικανές να εγγυώνται όχι απλά ένα κοινό νόμισμα, αλλά έναν κοινό σχεδιασμό των παραγωγικών δυνάμεων για το αμοιβαίο όφελος των ευρωπαϊκών λαών.
8ο : Γενικότερα δυστυχώς, η προοπτική του σοσιαλισμού είναι ανύπαρκτη στον πολιτικό μας λόγο. Όπως πολύ σωστά τόνισε πρόσφατα ο πρόεδρός μας στη βρετανική «Guardian», σήμερα «έχουμε πόλεμο μεταξύ των εργαζόμενων ανθρώπων και του παγκόσμιου καπιταλισμού!». Όμως ο κυρίαρχος λόγος των ηγετικών στελεχών μας, αντικειμενικά, έχει μεταβληθεί σε λόγο αριστερών «Κευνσιανών» που υπερασπίζουν το «κοινωνικό κράτος» σε μια εποχή που ο καπιταλισμός κραυγάζει παντού ότι είναι πλέον ασυμβίβαστος με αυτό και όχι αριστερών πολέμιων του ίδιου του καπιταλισμού. Προσπαθεί να προσαρμοστεί μέσα στα πλαίσια μιας φιλολαϊκής πολιτικής συνταγής που δεν θα ξεπερνά ή που – στην καλύτερη περίπτωση – δεν είναι ξεκαθαρισμένο το πότε και αν θα ξεπεράσει τα όρια του καπιταλισμού.
Ασφαλώς είναι σοβαρό λάθος να υποστηρίζεται ότι είναι εφικτή η οικοδόμηση του σοσιαλισμού μέσα στα όρια της Ελλάδας, γιατί όπως η ίδια η Ιστορία απέδειξε, ο σοσιαλισμός σαν σύστημα κοινωνικής και οικονομικής αρμονίας και ευημερίας δεν μπορεί να οικοδομηθεί σε μια μόνη χώρα. Εξαιτίας του πολύ αναπτυγμένου διεθνούς καταμερισμού εργασίας, για τη στέρεη οικοδόμησή του σοσιαλισμού απαιτείται η συνένωση των παραγωγικών δυνάμεων πολλών μαζί αναπτυγμένων χωρών. Όμως σε αντίθεση με την ουτοπία μιας πλήρους οικοδόμησης του σοσιαλισμού, δεν είναι καθόλου ανέφικτη σήμερα στην Ελλάδα – τουναντίον είναι απόλυτα αναγκαία – η ανατροπή του συστήματος του καπιταλισμού.
Ο καπιταλισμός βρίσκεται σήμερα σε μια βαθειά ιστορική κρίση. Δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς Μνημόνια και στρατιές φτωχών και ανέργων. Ο μόνος εφικτός δρόμος για την κοινωνική πρόοδο είναι η οικοδόμηση τα επόμενα χρόνια μιας κεντρικά και δημοκρατικά σχεδιασμένης οικονομίας, με κοινωνικοποιημένους του βασικούς της τομείς, που θα εξασφαλίσει την αξιοπρεπή διαβίωση για όλους τους εργαζόμενους και θα αποτελέσει ένα παράδειγμα για την οικοδόμηση ενός νέου, αληθινά σοσιαλιστικού μοντέλου πανευρωπαϊκά και παγκόσμια.
Στο πλαίσιο της καθημερινής της πάλης για τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και την εκλογή μιας Κυβέρνησης της Αριστεράς και αντιλαμβανόμενη την επείγουσα ανάγκη για διόρθωση όλων αυτών των πολιτικών αδυναμιών, η συντακτική ομάδα της εφημερίδας «Επανάσταση» και του περιοδικού «Μαρξιστική Φωνή (www.marixsmos.com) θα δημοσιεύσει τις επόμενες μέρες την ολοκληρωμένη πρόταση – συμβολή της για το πρόγραμμα της Κυβέρνησης της Αριστεράς. Αυτή την πρόταση θα τη συζητήσει με τους συντρόφους και φίλους της σε ειδική κεντρική εκδήλωση στην Αθήνα που θα λάβει χώρα την Τετάρτη 6 Ιουνίου και ώρα 18.30, στη φιλόξενη αίθουσα του Πολιτιστικού Συλλόγου “ΕCSTAN” στην οδό Καυτατζόγλου 5 και Πατησίων (στο ύψος του σταθμού του ΗΣΑΠ «Άγιος Ελευθέριος»).
Οργανωθείτε στον αγώνα για τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς!
Για να εφαρμόσουμε ένα ολοκληρωμένο, σοσιαλιστικό πρόγραμμα που θα τσακίσει τα Μνημόνια και τον καπιταλισμό, ανοίγοντας το δρόμο για την Σοσιαλιστική Ενωμένη Ευρώπη!
{fcomment}
