Μόλις έλαβα τα θλιβερά νέα για το θάνατο του παλιού συντρόφου και φίλου μου, Χανς-Γκερντ Οφίνγκερ. Ήταν ένα μεγάλο σοκ και το τελευταίο πράγμα που περίμενα να ακούσω. Πριν από λίγες εβδομάδες είχα επικοινωνήσει μαζί του μέσω email και έμαθα πως ο ίδιος και η κόρη του Ρόζα, είχαν νοσήσει με COVID-19. Μου είπε πως η υγεία του βελτιώνονταν και ανυπομονούσε να επανέλθει στο επαναστατικό του έργο.
Μου είχε γράψει τα ακόλουθα :
«Γεια σου Άλαν,
Σε ευχαριστούμε για τις ευχές και τα ενθαρρυντικά σου λόγια. Πράγματι, το θετικό τεστ Covid 19 πριν από μια εβδομάδα ήταν ένα σοκ για όλους μας στο τέλος ενός δύσκολου χειμώνα. […]
Τώρα πρέπει να επικεντρώσουμε τις δυνάμεις μας στην αντιμετώπιση του ιού. Μετά την ανάρρωση, θα επιστρέψουμε με αποφασιστικότητα στο χτίσιμο της οργάνωσης.
Θα διαβάσω προσεκτικά το κείμενο των Διεθνών προοπτικών και προσβλέπω στην επόμενη διαδικτυακή συνάντηση του IEC (ΣτΜ: Διεθνής Εκτελεστική Επιτροπή). Νομίζω ότι όλοι προσβλέπουμε στην ημέρα που τελικά θα μπορέσουμε να συναντηθούμε ξανά στο Τορίνο και τη Μπαρτονέκια ή κάπου αλλού.
Χανς»
Δυστυχώς, δεν θα συναντηθούμε ξανά. Ο σύντροφος Χανς-Γκερντ δεν είναι πια μαζί μας και άφησε ένα κενό που θα είναι δύσκολο να καλυφθεί. Από όσα έχω μάθει από ένα σύντομο μήνυμα από τη σύζυγό και σύντροφό του, Μαρία Κλάρα, οι συνθήκες του θανάτου του ήταν πραγματικά τραγικές. Φαινόταν να αναρρώνει (όπως μου είπε στην μήνυμά του) και το τελευταίο τεστ βγήκε αρνητικό. Αλλά αποδείχθηκε πως ήταν λάθος. Ανέβασε πυρετό και είχε δυσκολία στην αναπνοή, πέθανε αυτήν την Παρασκευή το πρωί. Ο θάνατός του ήταν ακόμα πιο σοκαριστικός επειδή ήταν εντελώς απροσδόκητος. Είναι ένα τρομερό πλήγμα για τη Μαρία Κλάρα και τη Ρόζα, αλλά και για κάθε μέλος της Διεθνούς.
Γνώρισα για πρώτη φορά τον Χανς-Γκερντ στη δεκαετία του 1970, σε μια θυελλώδη περίοδο διεθνούς ταξικής πάλης, όταν εντάχθηκε στην τότε CWI (Επιτροπή για μια Εργατική Διεθνή)- την παλιά Διεθνή που ιδρύθηκε από τον εξέχοντα θεωρητικό και επαναστάτη Τεντ Γκραντ.
Ήταν το 1974, όταν ο Χανς, που ήταν ακόμη έφηβος, ξεκίνησε το έργο του χτισίματος του γερμανικού τμήματος της Διεθνούς. Γνωρίζω ότι ο Τεντ Γκραντ είχε μια ισχυρή και διαρκή επίδραση στον νεαρό Χανς-Γκερντ και οι ιδέες του Τεντ έγιναν ο κατευθυντήριος άξονας για το υπόλοιπο της ζωής του Χανς. Όπως ο Τεντ Γκραντ, ο Χανς-Γκερντ ήταν πάντα αφοσιωμένος στη θεωρία. Είχε διαπεραστική σκέψη και βαθιά γνώση της μαρξιστικής θεωρίας. Αυτό, είμαι σίγουρος, είναι το στοιχείο που του επέτρεψε να συνεχίσει την επαναστατική δουλειά στις πιο δύσκολες συνθήκες.
Ως άτομο ήταν ανθρώπινος, προσιτός και φιλικός. Είχε πάντα έτοιμο ένα αστείο. Ένα από τα αγαπημένα του αστεία ήταν να μας «βασανίζει» σε διεθνείς συναντήσεις με τη δική του συγκεκριμένη ερμηνεία του παλιού γερμανικού τραγουδιού Oh Du Lieber Augustin, στο οποίο συμπλήρωνε με γούστο αυτό που έχανε σε μουσική κατάρτιση.
Όταν έγινε η διάσπαση του Militant το 1992, ο Χανς-Γκερντ δεν ταλαντεύτηκε ούτε στιγμή. Πήρε αμέσως την πλευρά του Τεντ Γκραντ, αν και αυτό σήμαινε πως βρισκόταν στη μειοψηφία. Μόνο άθλιοι δειλοί και οπορτουνιστές κρύβονται πίσω από μια πλειοψηφία. Ο γερο Ένγκελς έγραφε: «Ο Μαρξ και εγώ ήμασταν στη μειοψηφία όλη μας τη ζωή και ήμασταν περήφανοι που ήμασταν μειοψηφία.» Όπως και αυτοί, ο Χανς δεν φοβόταν ποτέ να είναι μειοψηφία και αγωνίστηκε για τις ιδέες στις οποίες πίστευε.
Στη συνέχεια, έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στην οικοδόμηση της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης. Ήταν μία σκληρή δουλειά κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες. Τα περισσότερα από τα παλιά στελέχη του γερμανικού τμήματος είχαν αποθαρρυνθεί από τις ίντριγκες του γραφειοκρατικού καθεστώτος του Πήτερ Ταφ. Αποχώρησαν ακόμη και πριν από τη διάσπαση. Αλλά ο Χανς-Γκερντ, μαζί με τη σύντροφό του Μαρία Κλάρα και το σύντροφο Κρίστοφ και μερικούς άλλους, συνέχισαν τη δουλειά με αποφασιστικότητα. Αυτή η ατσάλινη αποφασιστικότητα ήταν ένα από τα πιο αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά αυτού του συντρόφου. Μερικές φορές, αυτό θα μπορούσε να παρερμηνευτεί ως πείσμα. Αλλά αυτό το είδος πείσματος είναι απαραίτητο χαρακτηριστικό κάθε γνήσιου επαναστάτη. Είναι αυτό που μας επιτρέπει να συνεχίσουμε, ανεξάρτητα από όλες τις δυσκολίες και τα εμπόδια.
Και αυτό έκανε ο Χανς-Γκερντ. Κράτησε τη σημαία ψηλά στα δύσκολα. Αυτό, θυμάμαι, ήταν κάτι που πάντα έλεγε ο Τεντ όταν αποχαιρετούσε έναν σύντροφό: «Κράτησε την κόκκινη σημαία ψηλά». Και ο σύντροφος Χανς-Γκερντ το έκανε αυτό μέχρι το τέλος. Χάρη σε αυτόν σήμερα η ΔΜΤ (Διεθνής Μαρξιστική Τάση) διαθέτει ένα αναπτυσσόμενο γερμανικό τμήμα, αποτελούμενο από μια νέα γενιά νέων επαναστατών. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι θα συνεχίσουν τον αγώνα που ξεκίνησε ο Χανς-Γκερντ πριν από τόσα χρόνια, και ότι η έμπνευση που παρείχε θα τους επιτρέψει να το συνεχίσουν μέχρι το τέλος.
Υπάρχουν πολλά άλλα πράγματα που θα ήθελα να πω για αυτόν τον αξιοθαύμαστο άνθρωπο. Αλλά θα αφήσω τις τελευταίες λέξεις σε ένα ποίημα με ένα δυνατό τέλος που είχε κολλήσει στο μυαλό μου από τα σχολικά μου χρόνια. Αλλά δεν μπορούσα ποτέ να το βρω ή να θυμηθώ ποιος το έγραψε μέχρι που, μια μέρα, ο Χανς-Γκερντ μου είπε ότι τελικά το εντόπισε. Πάντα πίστευα ότι ονομαζόταν «Die Fechter» (Οι Ξιφομάχοι), αλλά έκανα λάθος. Είναι έργο του μεγάλου Γερμανού ποιητή Τζόζεφ Φράιχερ Φον Άιχεντορφ και ονομάζεται «Trost», που σημαίνει «Παρηγοριά». Τελειώνει με αυτές τις λέξεις:
Στο δάσος υπάρχει ένας πεσόν
Στο σπίτι των ηρώων των παλαιών,
Αλλά από τις παλιές πύλες και τις αίθουσες
Κάθε χρόνο η Aνοιξη έρχεται όπως προμήνυσε.
Και κάθε φορά που πέφτουν δύο ξιφομάχοι
Στο τέλος της δύναμης και της αντοχής τους,
Πάντα θα έρχονται νέες γενιές
Που θα δίνουν μέχρι τέλους την καλή μάχη
Τα θερμότερα συλλυπητήρια, την αγάπη και την αλληλεγγύη μας στη Μαρία Κλάρα και τη Ρόζα. Κάθε μέλος της Διεθνούς στέκεται στο πλευρό σας αυτές τις τραγικές στιγμές.
Άλαν Γουντς
27 Μαρτίου 2021
