Δημοσιεύουμε στα ελληνικά ένα άρθρο του Τεντ Γκραντ  για την εξέλιξη των γεγονότων στην Κύπρο το 1974. Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά σε δυο μέρη, στις 20 και 27 του Σεπτέμβρη 1974, στην βρετανική μαρξιστική εφημερίδα Militant. Όπως και με τον πόλεμο στην Κύπρο το 1974, ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) δεν μπορεί να προσφέρει καμία λύση στον σημερινό πόλεμο στην Ουκρανία, όπου συγκρούεται ο δυτικός με τον ρωσικό ιμπεριαλισμό. Οι ρεφορμιστές ηγέτες του εργατικού κινήματος συνεχίζουν να κάνουν εκκλήσεις και να έχουν αυταπάτες στον ΟΗΕ και δεν παίρνουν καμία σοβαρή πρωτοβουλία εναντίον των αστικών κυβερνήσεών τους με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία. Σε τελική ανάλυση μόνο η ανατροπή του καπιταλισμού σε Ρωσία, Ουκρανία και Δύση θα μπορέσει να βάλει ένα τέλος στην αιματοχυσία που βλέπουμε τους τελευταίους μήνες.

Οι αντιπαραθέσεις που οδήγησαν στην σύγκρουση του 1974 δεν έχουν λυθεί. Σε καπιταλιστική βάση, καθώς ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας επιβραδύνεται, η ανεργία, οι επιθέσεις στα δικαιώματα των εργαζομένων και η γενική επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου, θα δημιουργήσουν ξανά τις συνθήκες για μια σύγκρουση μεταξύ των δύο κοινοτήτων του νησιού. Όπως και το 1974, αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι μια πολιτική βασισμένη στα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Η ενότητα της εργατικής τάξης γύρω από ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα είναι η μόνη διέξοδος.

Η ελληνική Χούντα των Συνταγματαρχών στην προσπάθειά της να αποσπάσει την προσοχή των ελληνικών μαζών από τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετώπιζαν το 1974, προσπάθησε να «παίξει» το χαρτί του εθνικισμού, εισβάλοντας και στηρίζοντας το φασιστικό πραξικόπημα στην Κύπρο στην απόπειρα ένωσης Κύπρου και Ελλάδας. Αυτό προκάλεσε την εισβολή του τουρκικού στρατού, και αυτό μετά από σκληρή πολεμική σύγκρουση οδήγησε στην διχοτόμηση της Κύπρου, η οποία υπάρχει μέχρι και σήμερα. 

Το Ανορθωτικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού (ΑΚΕΛ) εκείνο τον καιρό είχε μεγάλες ελπίδες στα Ηνωμένα Έθνη.  Ο Τεντ Γκραντ επισήμανε τα ταξικά συμφέροντα που βρίσκονταν πίσω από αυτή την κατάσταση και εξήγησε ότι τα Ηνωμένα Έθνη δεν θα μπορούσαν να προσφέρουν λύση. Περιέγραψε την αποτυχία του ΑΚΕΛ να αποτρέψει το πραξικόπημα του Νίκου Σαμψών, παρόλο που το ΑΚΕΛ είχε μαζική υποστήριξη μέσα στην εργατική τάξη και θα μπορούσε να βασιστεί σε αυτή την υποστήριξη. Με την έλλειψη της προετοιμασίας του και πάνω απ’ όλα, με την υποστήριξή του προς το «φιλελεύθερο» καπιταλιστικό καθεστώς του Μακαρίου, το ΑΚΕΛ επέτρεψε στους αντιδραστικούς πραξικοπηματίες να συνωμοτήσουν κάτω από τη μύτη του και να πάρουν την εξουσία, χωρίς να μπορέσει το ΑΚΕΛ να οργανώσει καμία πραγματική αντίσταση. 

O αιματηρός πόλεμος που αναπόφευκτα ακολούθησε ύστερα από αυτή την εξέλιξη και η τουρκική εισβολή έδειξαν την ανικανότητα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) και την ματαιότητα των πολιτικών της ηγεσίας του ΑΚΕΛ, η οποία έκανε έκκληση για βοήθεια στον ΟΗΕ. Ο Tεντ Γκραντ περιέγραψε πως η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ήταν στην καλύτερη περίπτωση, ένα φόρουμ για την επίλυση μικρών προβλημάτων μεταξύ των δυνάμεων, άλλα όταν αφορούσε κάποια αποφασιστική σύγκρουση συμφερόντων, ειδικά ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις, η Συνέλευση του ΟΗΕ  ήταν άχρηστη. Το Συμβούλιο Ασφαλείας παίρνει όλες τις σημαντικές αποφάσεις και οι πέντε μεγαλύτερες δυνάμεις έχουν δικαίωμα βέτο σε αυτές τις αποφάσεις.

Ο πόλεμος στην Κύπρο

Ζούμε σε μια εποχή κρίσης του καπιταλισμού. Οι εξελίξεις στην Πορτογαλία, την Μοζαμβίκη, την Ελλάδα και την Κύπρο υποδηλώνουν μια νέα περίοδο ανατροπών και συγκρούσεων ανάμεσα στις τάξεις και τα έθνη κατά τα επόμενα χρόνια. Η Βρετανία δεν θα εξαιρεθεί από αυτές τις καταιγίδες της ταξικής πάλης και τις διεθνείς συγκρούσεις που άρχισαν να μαίνονται στην περιφέρεια του δυτικού καπιταλιστικού κόσμου. Στην ουσία, ο βρετανικός καπιταλισμός είναι άμεσα εμπλεκόμενος με τις βάσεις του και τα συμφέροντά του στην Κύπρο.

Έχουν υπάρξει ξεσπάσματα τις τελευταίες εβδομάδες από (πρώην) συνταγματάρχες και (πρώην) στρατηγούς του βρετανικού στρατού, οι οποίοι χωρίς αμφιβολία αντανακλούν τις ιδέες των εν ενεργεία συναδέλφων τους και παραμένουν σιωπηλοί προς το παρόν. Έχουμε όμως την πρότερη εμπειρία, μιας παρόμοιας περιόδου αναταραχών και αναταράξεων, όταν το 1912 οι στρατηγοί και αξιωματικοί στη Βρετανία αρνήθηκαν να ακολουθήσουν τις εντολές της Φιλελεύθερης κυβέρνησης. Σε μια περίοδο αναταράξεων οι «ασφαλείς» ρεφορμιστικές μέθοδοι οι οποίες είναι λανθασμένες ακόμα και σε ειρηνικές περιόδους, γίνονται απολύτως καταστροφικές. Αυτός είναι ο λόγος που οι μέθοδοι, η ανάλυση και η πολιτική του μαρξισμού είναι αναγκαίες για τους πρωτοπόρους εργάτες, ως οδηγός για να την κατανόηση και τη δράση στην εθνική και διεθνή πολιτική σφαίρα. «Η θεωρία είναι οδηγός για δράση» όπως εξήγησε ο Λένιν.

Η Κύπρος και η στάση των ηγεσιών των διαφόρων εθνών απέναντί της, καθώς και οι αντιδράσεις των αυτοαποκαλούμενων μαρξιστών του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κύπρου (σ.τ.μ.: εννοεί το Ανορθωτικό Κόμμα του Εργαζόμενου Λαού-ΑΚΕΛ, όπως είχε ήδη μετονομαστεί το ΚΚ Κύπρου) και διεθνώς, αποτελούν διδακτικά μαθήματα για τους ενεργούς εργάτες μέσα στο εργατικό κίνημα και για εκείνα τα μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος που ψάχνουν να βρουν τις μαρξιστικές μεθόδους και πολιτικές. Πιο κάτω θα παραθέσουμε εκτενώς από τις σελίδες της Morning Star («Αυγή», η εφημερίδα του Κομμουνιστικού Κόμματος Μεγάλης Βρετανίας-ΚΚΜΒ) για να δείξουμε την ανεπάρκεια, ακόμα και την ανοησία και, στις καταστροφικές επιπτώσεις της, ακόμη και τις εγκληματικές πολιτικές της ηγεσίας του ΚΚΜΒ.

Ένοπλες συμμορίες

Ακριβώς 24 ώρες πριν το φασιστικό πραξικόπημα της ΕΟΚΑ-Β, o συντάκτης του «Βήματος» και μέλος της ηγεσίας του ΑΚΕΛ (Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου), Γιώργος Πέρρος, έγραψε στη Morning Star (15/7/1974): «Η καταγγελία του Μακαρίου για τις τρομοκρατικές δραστηριότητες της ΕΟΚΑ-Β (σ.τ.μ.: Εθνική Οργάνωσις Κυπρίων Αγωνιστών Β’), η οποία σε πολλές περιπτώσεις καθοδηγείται και οργανώνεται από Έλληνες αξιωματικούς, είναι το πρώτο βήμα για να εμποδιστεί η ανατροπή της κυπριακής κυβέρνησης… Έχουν γίνει επιδρομές σε στρατόπεδα της Εθνικής Φρουράς και μεγάλες ποσότητες όπλων και πολεμοφοδίων κλάπηκαν και μεταφέρθηκαν σε μυστικές κρυψώνες με τη βοήθεια Ελλήνων αξιωματικών της εθνικής φρουράς.

«Απλοί πολίτες, υποστηρικτές του Μακαρίου έχουν δολοφονηθεί βάναυσα. Μικρά απομονωμένα χωριά, τα οποία είναι γνωστά για την υποστήριξή τους προς τον Πρόεδρο Μακάριο τρομοκρατούνται από συμμορίες ένοπλων μασκοφόρων. Κτήρια και κέντρα συνδικαλιστικών οργανώσεων και αριστερών οργανώσεων έχουν υποστεί επιθέσεις από βόμβες και δυναμίτες, και φασιστικά συνθήματα εναντίον του Μακαρίου έχουν γραφτεί σε πολλά δημόσια κτίρια και πλατείες.

«Οι περισσότεροι από αυτούς που έχουν συμμετάσχει σε αυτές τις αντικυπριακές δραστηριότητες, είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ο Πρόεδρος Μακάριος συγχώρησε και απελευθέρωσε από τις φυλακές τον προηγούμενο Φλεβάρη (!) Όμως ο Πρόεδρος και η κυβέρνησή του οργανώνουν μεθοδικά την υπεράσπιση της Δημοκρατίας με την ενίσχυση της αστυνομίας και των Ειδικών Αστυνομικών Δυνάμεων και με την απαλλαγή του διοικητικού μηχανισμού από τα διεφθαρμένα και εχθρικά στοιχεία… Αυτός είναι ο λόγος που το ΑΚΕΛ στην δήλωσή του την περασμένη Τρίτη υποστήριξε «χωρίς επιφυλάξεις» τα μέτρα του Προέδρου Μακαρίου, τα οποία θα οδηγήσουν την χώρα σε δημοκρατική διακυβέρνηση και την κανονικότητα…

«Οι δολοφόνοι και οι επίδοξοι δικτάτορες πρέπει να γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα να πετύχουν τα σχέδιά τους. O κυπριακός λαός και οι ένοπλες δυνάμεις του, καθοδηγούμενες από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, θα συντρίψουν και θα ακυρώσουν κάθε προσπάθεια επιβολής ενός φασιστικού δικτατορικού καθεστώτος στην Κύπρο».

Είκοσι τέσσερις ώρες αργότερα οι γκάνγκστερ της ΕΟΚΑ-Β πήραν την εξουσία. Έτσι, αποκαλύπτεται ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν είχε ούτε την παραμικρή κατανόηση της διαδικασίας που εξελισσόταν στην Κύπρο. Οι γκάνγκστερ της ΕΟΚΑ-Β με την υποστήριξη του 2% του πληθυσμού άρπαξαν την εξουσία και λύγισαν κάθε αντίσταση μέσα σε μερικές ώρες.

Μπορεί να υπάρξει κάποια πιο συντριπτική εκδήλωση της χρεοκοπίας της ηγεσίας του Κομμουνιστικού Κόμματος από την παρακάτω δήλωση της 27^ης Ιουλίου στη Morning Star; «Συναισθήματα θυμού, λύπης και απογοήτευσης κυριαρχούσαν ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους τις πρώτες ώρες μετά το πραξικόπημα. Θυμός ενάντια στην ελληνική Χούντα, λύπη για το μέλλον του Προέδρου Μακαρίου και απογοήτευση μπροστά στην αδυναμία τους να κάνουν κάτι»

«…Απλοί άνθρωποι ενθαρρύνθηκαν όταν έμαθαν πως οι ηγέτες των προοδευτικών κομμάτων που υποστήριζαν τον Μακάριο, όπως ο Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ Ιζεκίας Παπαϊωάννου, ο ηγέτης των κυπριακών συνδικάτων και ολόκληρη η ανώτατη ηγεσία του ΑΚΕΛ είχαν αποφύγει τις συλλήψεις. … Η συμμορία της ΕΟΚΑ-Β είχε επίσης καταφέρει να διεισδύσει και να ελέγξει ένα μέρος της αστυνομικής δύναμης της Κύπρου».

«Έκπληξη»

Ποιος είναι υπεύθυνος για αυτή την απόλυτη «έκπληξη» αν όχι η ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος; Ποιος δεν είχε οργανώσει και προετοιμάσει θεωρητικά τους εργάτες στην προπαγάνδα του για αυτά τα γεγονότα; Μη έχοντας προετοιμάσει και προβλέψει τίποτα από αυτά, η δραστηριότητα της ηγεσίας του Κομμουνιστικού Κόμματος δεν ήταν άλλη από το να κρυφτεί!  Τέτοιος ήταν ο βαθμός της προετοιμασίας και καθοδήγησης από την ηγεσία του κόμματος.

Αλλά, το ΑΚΕΛ είχε πάρει το 42% των ψήφων στις πρόσφατες εκλογές της Κύπρου. Αν είχαν βάλει υποψήφιους βουλευτές σε κάθε επαρχία πιθανόν να έπαιρναν περισσότερο από το 50% των ψήφων. Όμως, το κόμμα ήταν αδύναμο επειδή οι ηγέτες βασίστηκαν στον μηχανισμό του καπιταλιστικού κράτους και στον Μακάριο, που υποστηριζόταν από τους καπιταλιστές, για να τους προστατέψουν.

Αν οι ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος είχαν οργανώσει τους εργαζομένους σε ένοπλες αμυντικές δυνάμεις όπως έλεγαν πολλά από τα απλά μέλη του κόμματος, οι γκάνγκστερ της ΕΟΚΑ και οι χουντικοί εμπνευστές τους θα είχαν διστάσει πριν καν ξεκινήσουν την επίθεσή τους. Αν οι ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος προειδοποιούσαν τις μάζες και τις προετοίμαζαν για μια σκληρή και πικρή πάλη, για μια ένοπλη πάλη αφού οι φασίστες γκάνγκστερ ήταν ένοπλοι και είχαν την υποστήριξη, πιθανόν, της μεγάλης πλειοψηφίας της Ελληνικής Εθνικής Φρουράς, το αποτέλεσμα θα μπορούσε να ήταν διαφορετικό. Αντί αυτού, νανούρισαν τις μάζες με μια ψεύτικη αίσθηση ασφάλειας και πίστευαν πως ο Μακάριος και η αστυνομία είχαν την κατάσταση υπό έλεγχο. Συνεπώς, οι ηγέτες του ΑΚΕΛ πιάστηκαν εντελώς εξ απροόπτου.

Δυστυχώς, εξαιτίας της προπαγάνδας του Κομμουνιστικού Κόμματος οι κυπριακές μάζες επίσης ένιωσαν εντελώς μπερδεμένες και αποκαρδιωμένες μπροστά σε αυτά τα αναπάντεχα γεγονότα. Συνεπώς, δεν υπήρχαν ούτε καν μαζικές απεργίες διαμαρτυρίας, πόσο μάλλον μια γενική απεργία.

Όπως έχουν τα πράγματα, η ΕΟΚΑ-Β προετοιμάστηκε για το πραξικόπημά της, λες και έκαναν πρόβα, με ένοπλες επιθέσεις στα γραφεία του Κομμουνιστικού Κόμματος και των συνδικάτων. Δολοφόνησαν εργαζόμενους, αγρότες και μέλη των συνδικάτων. Ο Μακάριος και η αστυνομία αποδείχτηκαν ανίκανοι να προστατέψουν τις οργανώσεις αυτές και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης. Πολλοί από τις ειδικές αστυνομικές δυνάμεις και άλλοι αστυνομικοί έγιναν λιποτάκτες και ακολούθησαν την Εθνική Φρουρά και τους γκάνγκστερ της ΕΟΚΑ.

Σε κάθε περίπτωση, όπως θα έδειχνε ακόμη και μια στοιχειώδης κατανόηση της ταξικής φύσης του κράτους, το να βασιστεί κανείς στις πιο πάνω δυνάμεις είναι σαν να προετοιμάζεται για καταστροφή. Όπως ακούραστα εξηγούσαν ο Μαρξ και ο Λένιν, η εργατική τάξη μπορεί να βασιστεί μόνο στις δικές της ταξικές οργανώσεις, την δική της δύναμη και εξουσία. Οτιδήποτε έχει κερδίσει η εργατική τάξη, το έχει κάνει βασισμένη στις δικές της ανεξάρτητες δυνάμεις.

Η λύση του  Κυπριακού ζητήματος περί ενότητας μεταξύ των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων εργαζομένων και αγροτών, θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο μέσω της πάλης για την εξουσία στη βάση των κοινωνικών ζητημάτων και αναγκών τους. Το ΑΚΕΛ με την συντριπτική του υποστήριξη ανάμεσα στους Κύπριους εργαζόμενους και αγρότες θα μπορούσε να πάρει την εξουσία πάνω σε ταξική βάση και γύρω από ένα ταξικό πρόγραμμα.

Αντιθέτως, το ΑΚΕΛ πρόβαλε ένα λαϊκομετωπικό πρόγραμμα, με συμφωνίες με τους κάλους «ριζοσπαστικούς», φιλελεύθερους καπιταλιστές, με επικεφαλής τον φιλελεύθερο Μακάριο. Έτσι, προετοίμασαν μια καταστροφή με ακριβώς τον ίδιο τρόπο που έγινε στη Χιλή, και όπως προετοιμάζουν – όσον αφορά την ηγεσία τους – παρόμοιες καταστροφές στην Πορτογαλία, την Ελλάδα, την Ισπανία κ.τ.λ.

Αν αποδεχτούμε το επιχείρημα του Κομμουνιστικού Κόμματος ότι η εργατική τάξη δεν είναι αρκετά δυνατή για να εφαρμόσει τις δικές της ανεξάρτητες ταξικές πολιτικές, τότε γιατί χρειάζονται οι καπιταλιστές να κάνουν συμφωνίες με την αδύναμη εργατική τάξη; Στην πραγματικότητα, ο μόνος λόγος που οι «Φιλελεύθεροι» καπιταλιστές  προτείνουν συνασπισμούς είναι εξαιτίας της τεράστιας δύναμης της εργατικής τάξης, ειδικά στις σημερινές συνθήκες. Έτσι οι καπιταλιστές μπορούν με την βοήθεια των ηγετών του Κομμουνιστικού Κόμματος να ξεγελάσουν και να αποκοιμίσουν τους εργαζόμενους και να τους εμποδίσουν από το να έχουν ανεξάρτητη ταξική δράση, που θα τραβούσε από πίσω τους τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού.

Η ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος έχει εγκαταλείψει κάθε ίχνος μαρξιστικής θεωρίας. Οι ψήφοι που πήραν στην Κύπρο και σε άλλες χώρες ήταν πολύ περισσότερες από τις ψήφους που πήραν οι Μπολσεβίκοι πριν πάρουν την εξουσία κατά τη διάρκεια της Ρωσικής Επανάστασης. Αν οι Μπολσεβίκοι δρούσαν στη βάση των σημερινών πολιτικών των υποτιθέμενων κληρονόμων τους, δεν θα πετύχαινε η Ρωσική  Επανάσταση. Στην πραγματικότητα, οι σημερινές πολιτικές του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι ακόμα χειρότερες από τις πολιτικές των Μενσεβίκων κατά τη διάρκεια της Ρωσικής Επανάστασης.

Ας μην ξεχνάμε, ότι το 1945 οι ηγέτες του Βρετανικού Κομμουνιστικού Κόμματος έλεγαν ότι το Εργατικό Κόμμα ήταν πολύ αδύναμο για να κερδίσει την πλειοψηφία και έτσι θα έπρεπε να συμφωνήσει σε συμμαχία με τα κόμματα των Φιλελεύθερων και των Συντηρητικών! Αυτό είναι ένα συγκεκριμένο παράδειγμα της απόλυτης έλλειψης πίστης και περιφρόνησης από τους ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος προς την εργατική τάξη. Αυτό δείχνει την αποξένωσή τους από τις μεθόδους και πολιτικές οι οποίες οδήγησαν στη νίκη της Ρωσικής Επανάστασης υπό την ηγεσία του Λένιν και του Τρότσκι.

Η ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος έχει εγκαταλείψει το ταξικό κριτήριο όχι μόνο στην εθνική της πολιτική, αλλά και στη διεθνή της πολιτική. Ο μαρξισμός εξηγεί τις πολιτικές των καπιταλιστικών κομμάτων με βάση τα γενικά υλικά συμφέροντα της άρχουσας τάξης, την οποία αντιπροσωπεύουν αυτά τα καπιταλιστικά κόμματα. Ακόμη περισσότερο, οι πολιτικές του κράτους, του οργανωμένου εργαλείου κυριαρχίας των καπιταλιστών, υπαγορεύονται από τα εθνικά και γενικά συμφέροντα της καπιταλιστικής τάξης.

Οι αξιωματικοί, οι συνταγματάρχες, οι αρχηγοί της αστυνομίας και δημόσιοι υπάλληλοι, οι διπλωμάτες, και οι αξιωματούχοι του  υπουργείου Εξωτερικών είναι προσεκτικά τοποθετημένοι και διαλεγμένοι για να υπηρετήσουν τα συμφέροντα της τάξης τους. Στην πραγματικότητα, πηγαίνουν στα ίδια σχολεία και πανεπιστήμια, συμμετέχουν στις ίδιες οργανώσεις και ανήκουν στο ίδιο περιβάλλον με την άρχουσα τάξη. Εξετάζουν τα διεθνή και εθνικά ζητήματα από την ίδια σκοπιά. Όλο το σκεπτικό και η ιδεολογία τους είναι ίδιες με αυτές της άρχουσας τάξης. Συνεπώς, όταν στέλνονται στα Ηνωμένα Έθνη ή σε κάποια πρεσβεία στο εξωτερικό, αυτοί οι άνθρωποί αντανακλούν σε ό,τι πουν και ό,τι κάνουν τα συμφέροντα των καπιταλιστών τους.

Έτσι, οι μαρξιστές πάντα υποστηρίζουν ότι η διπλωματία και η εξωτερική πολιτική των καπιταλιστικών κρατών είναι η συνέχεια της εσωτερικής τους πολιτικής. Αυτή η πολιτική είναι η υπεράσπιση των κερδών, των εσόδων, της εξουσίας και του κύρους των καπιταλιστών. Όλες οι φράσεις για ειρήνη, τα εθνικά δικαιώματα, τα Ηνωμένα Έθνη και τα λοιπά, αποτελούν εξαπάτηση των λαών ώστε να καλύψουν τον αρπακτικό χαρακτήρα της εξωτερικής πολιτικής όλων των καπιταλιστικών δυνάμεων. Η πολιτική τους δεν πηγάζει από τα συμφέροντα της ειρήνης και της ελευθερίας,  αλλά από τα συμφέροντα των κερδών και των τραστ τους. Για όποιον έχει διαβάσει τα έργα του Λένιν και ειδικά τα έργα του για τον πόλεμο και την εξωτερική πολιτική, τα πιο πάνω θα του φανούν στοιχειώδη. Όμως, οι ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος οι οποίοι ισχυρίζονται ότι βαδίζουν στις γραμμές του λενινισμού, παραβιάζουν τα παραπάνω βασικά διδάγματα.

Εισβολή 

H καταστροφική αποτυχία της οργάνωσης της αντίστασης των εργαζομένων και των αγροτών της Κύπρου οδήγησε στο πραξικόπημα της ελληνικής Χούντας, το οποίο θα προετοίμαζε την ένωση της Κύπρου και της Ελλάδας («Ένωσις»). Αντιμετώπισαν περιφρονητικά το ΑΚΕΛ. To πραξικόπημα προοριζόταν ως μια πράξη κύρους για να καθησυχάσει τον ελληνικό λαό. Αυτή η επιπόλαια και τρελή προσέγγιση προκάλεσε την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων στο νησί. Η άρχουσα τάξη της Τουρκίας είχε απειλήσει ότι θα επέμβαινε με μια τέτοιου είδους ενέργεια σε τέτοια περίπτωση. Για στρατηγικούς λόγους αυτό το πραξικόπημα αποτελούσε μια ευπρόσδεκτη δικαιολογία για να παρέμβει η Τουρκία.

Αντί να καλέσει το διεθνές συνδικαλιστικό και εργατικό κίνημα σε ανεξάρτητη δράση, με οργάνωση μποϊκοταρίσματος των τούρκικων αγαθών, των εισαγωγών και εξαγωγών, το οποίο αν πετύχαινε θα ανάγκαζε σε αποχώρηση τους Τούρκους από την Κύπρο και θα απειλούσε να καταστρέψει τη δύναμη των Τούρκων γαιοκτημόνων και καπιταλιστών, το ΑΚΕΛ έκανε έκκληση  στο εργαλείο και κάλυμμα των καπιταλιστών, δηλαδή στα (μη) «Ηνωμένα Έθνη».

Από τις 6 Ιουλίου, ο ηγέτης του Βρετανικού Κομμουνιστικού Κόμματος Τζον Γκόλαν, σχετικά με το πραξικόπημα απαιτούσε: «να επέμβουν τα Ηνωμένα Έθνη για να προστατεύσουν την κυπριακή ανεξαρτησία και δημοκρατία» (ενημέρωση στη Morning Star).

Η παρέμβαση των Ηνωμένων Εθνών στο Κονγκό  δεν ήταν καθόλου ευχάριστη! Αυτή η παρέμβαση οδήγησε στη δολοφονία του Λουμούμπα, του αντιαποικιακού ηγέτη του Κονγκολεζικού  λαού, την καταστροφή της όποιας δημοκρατίας υπήρχε στο Κονγκό και στην σκληρή δικτατορία με την επιβολή των συμφερόντων των εκατομμυριούχων της βιομηχανίας χαλκού μέσω των μαριονετών τους, τον Τσόμπε και αργότερα τον Μομπούτου.

Η Morning Star στο κύριο της άρθρο στις 17 Ιουλίου φώναζε: «ο Κάλαχαν (υπουργός του Εργατικού Κόμματος) εκφράζει την ευχαρίστησή του που αυτοί οι ίδιοι άνομοι κακοποιοί (η ελληνική Χούντα) έχουν δηλώσει σοβαρά ότι δεν θα σχεδίαζαν ποτέ να παρέμβουν στην ανεξαρτησία της Κύπρου. Τι είδους κόσμος της «Αλίκης στην Χώρα των Θαυμάτων» είναι αυτός;». Αυτή είναι μια καλή ερώτηση! Όμως τι είδους «Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων» πολιτική είναι το να φανταστούμε ότι η πολιτική των καπιταλιστικών κρατών, τα οποία αντιπροσωπεύονται από τα Ηνωμένα Έθνη, και τα οποία αντιπροσωπεύουν τους κακοποιούς και τους γκάνγκστερ των μεγάλων επιχειρήσεων, υπαγορεύεται από οτιδήποτε άλλο εκτός από το «εθνικό συμφέρον», δηλαδή τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων; Υπάρχει κάποιος περεταίρω λόγος για να δεχτούμε τα λόγια και τις υποσχέσεις του Νίξον ή του διαδόχου του, του Φορντ, ή οποιουδήποτε άλλου καπιταλιστή πολιτικού στον δυτικό κόσμο αντί τα λόγια και τις υποσχέσεις της ελληνικής Χούντας;

Όμως, παρόλο που από την μια πλευρά καταγγέλλουν τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό (και ξεχνούν τις μανούβρες και τα εγκλήματα του βρετανικού, του γαλλικού, του ιαπωνικού, και των άλλων ιμπεριαλισμών), από την άλλη πλευρά, αμέσως καλούν αυτό τον ίδιο αμερικανικό ιμπεριαλισμό να πράξει υπέρ των συμφερόντων της ειρήνης, της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Πώς; Με εκκλήσεις στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, μέσα στο οποίο βρίσκονται οι αντιπρόσωποι του ίδιου του ιμπεριαλισμού (θα ασχοληθούμε με τις πολιτικές των κυβερνώντων γραφειοκρατιών της Ρωσίας και της Κίνας κάποια άλλη στιγμή).

Με κάποιου είδους μυστηριώδη αλχημεία – που είναι στην πραγματικότητα μια φαντασίωση στα μυαλά των ηγετών του Κομμουνιστικού Κόμματος – αλλάζοντας τη μάσκα που φοράνε, οι γκάνγκστερ του ιμπεριαλισμού μεταμορφώνονται. Η μεταμόρφωση μιας μανιασμένης τίγρης σε μια ήσυχη γάτα θα ήταν μια πιο ρεαλιστική μεταμόρφωση! Οι αντιπρόσωποι του ιμπεριαλισμού στα Ηνωμένα Έθνη, είτε αυτοί είναι της Γαλλίας, της Βρετανίας, των ΗΠΑ, είτε οποιαδήποτε άλλης καπιταλιστικής χώρας, ενεργούν ως όργανα των καπιταλιστικών πολιτικών των κυβερνήσεών τους. Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ είναι ένα φόρουμ, όπου (μόνο) οι δευτερεύουσες συγκρούσεις, μεταξύ των χωρών μπορούν να εκφραστούν και ίσως να λυθούν.

Συμβούλιο Ασφαλείας

Το Συμβούλιο Ασφαλείας, όπου πέντε μεγάλες δυνάμεις έχουν το δικαίωμα του βέτο, αποφασίζει για όλα τα σημαντικά ζητήματα. Όπου μια από τις υπερδυνάμεις αισθάνεται ότι απειλούνται τα εθνικά της (δηλαδή καπιταλιστικά) συμφέροντα, μπορεί να παραλύσει οποιαδήποτε ενέργεια. Κατά συνέπεια, τα Ηνωμένα Έθνη μπορούν να δράσουν μόνο όταν, για κάποιο λόγο -πολύ σπάνια- τα «εθνικά συμφέροντα» όλων αυτών των κυβερνήσεων συμπίπτουν. Αλλά η διπλωματία, επίσης στα Ηνωμένα Έθνη, είναι απλώς η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα!

Ως έσχατη λύση, ο ιμπεριαλισμός στρέφεται στη βία, δηλαδή στον πόλεμο, και όπως συνήθιζε ο Λένιν να αναφέρει τα λόγια του Γερμανού στρατηγού Κλαούζεβιτς, αυτός είναι επίσης η συνέχιση της πολιτικής με άλλα (βίαια) μέσα. Εάν ο ιμπεριαλισμός ή ο καπιταλισμός είναι στην εξουσία στο εσωτερικό, γιατί η πολιτική τους να είναι λιγότερο άθλια στο εξωτερικό; Η πολιτική και στις δύο πλευρές δεν είναι μια άσκηση άνευ ενδιαφέροντος, αλλά είναι ασκείται υπέρ των ταξικών συμφερόντων των καπιταλιστών.

Έτσι, οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου – ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους – στα Ηνωμένα Έθνη ενεργούν πάντα προς το συμφέρον της τάξης τους, και καθόλου προς το συμφέρον του έθνους ή των λαών του κόσμου. Τους δανεισμούς, τους τόκους και τα κέρδη, αυτά των τραπεζιτών, των εκατομμυριούχων και των βιομηχάνων, αυτά υπερασπίζονται οι καπιταλιστές πολιτικοί και διπλωμάτες. Στην πραγματικότητα, αυτό ισχύει τόσο για τη διπλωματία στα Ηνωμένα Έθνη, για παράδειγμα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, όσο και η πολιτική του απέναντι στην κυβέρνηση Αλιέντε.

Ωστόσο, οι ηγέτες του ΚΚ εξαπατούν τους εαυτούς τους ότι υπάρχει δήθεν κάποια  διαφορά. Αν και οι μαριονέτες μπορεί να φορούν διαφορετικά ρούχα, να χρησιμοποιούν διαφορετικές λέξεις και διαφορετικές εκφράσεις, τα νήματα τραβιούνται από την ίδια κυβέρνηση στην Ουάσιγκτον, η οποία με τη σειρά της τραβιέται από τους μαριονετίστες της Γουόλ Στριτ. Έτσι συμβαίνει και με όλα τα άλλα καπιταλιστικά έθνη.

Ωστόσο, αυτό το κακόγουστο καρναβάλι είναι αρκετό για τους ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος, οι οποίοι τραγικά με τη σειρά τους, ίσως άθελά τους, παραπλανούν τα μέλη τους και όσους εργάτες μπορούν να προσεγγίσουν. Απλά παρακολουθήστε τα αδιέξοδα των δικών τους αντιφάσεων. Στις 19 Ιουλίου έγραψε η Morning Star. «Αλλά ενώ η παγκόσμια δημοκρατική γνώμη (!) κινητοποιούταν για να υποστηρίξει τους κυνηγημένους δημοκράτες στην Κύπρο, οι εκθέσεις της Ουάσιγκτον ανέφεραν ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ [είχε] ήδη στόχο να κατευνάσει τη χούντα της Αθήνας…» Ωστόσο, είναι οι ίδιοι κύριοι στους οποίους απευθύνουν έκκληση στον ΟΗΕ! Λες και οι «δημοκράτες» σε άλλες καπιταλιστικές χώρες διαφέρουν από τους «δημοκράτες» της Ουάσιγκτον! [Η μόνη διαφορά είναι ότι] είναι λιγότερο ισχυροί και λόγω της έλλειψης πολιτικού εργατικού κινήματος στις ΗΠΑ, οι τελευταίες μπορούν να ενεργήσουν ίσως πιο ωμά.

Το να απευθύνουμε έκκληση στον Βελζεβούλ ενάντια στην κακία του Σατανά δεν είναι καθόλου μια επικερδής ενασχόληση. Ακούστε όμως αυτή την άβολη παράκληση, ακόμη και πριν από την παρέμβαση του τουρκικού καπιταλισμού. Ούτε καν ένα μεμονωμένο άρθρο, αλλά ένα άρθρο στις 19 Ιουλίου: «Η Κύπρος είναι θύμα μιας επιθετικής πράξης από τους Έλληνες φασίστες. Τα Ηνωμένα Έθνη δεν μπορούν να επιτρέψουν να νομιμοποιηθεί αυτό. Το Συμβούλιο Ασφαλείας πρέπει να λάβει τα απαραίτητα συγκεκριμένα μέτρα για να εξασφαλίσει την αποχώρηση όλων των ελληνικών στρατευμάτων και την αποκατάσταση της εκλεγμένης Κυβέρνησης». Και με ακόμα μεγαλύτερο ασυνείδητο χιούμορ την επόμενη μέρα: «Η κατάκτηση εδάφους με τη δύναμη των όπλων δεν μπορεί ποτέ να γίνει ανεκτή από τα Ηνωμένα Έθνη, κάτι τέτοιο σημαίνει παραβίαση των αρχών του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών».

Βιετνάμ

Ο ΟΗΕ, όπως και η Κοινωνία των Εθνών πριν από αυτόν, ήταν ανίκανος να λύσει το πρόβλημα οποιουδήποτε μεμονωμένου πολέμου, στον οποίο εμπλέκονταν τα συμφέροντα μιας από τις Μεγάλες Δυνάμεις. Δείτε την ανικανότητά του στο Βιετνάμ τα τελευταία 25 χρόνια και την αποτυχία του να αναλάβει οποιαδήποτε δράση εναντίον του πορτογαλικού ιμπεριαλισμού στους πολέμους του στην Αφρική.

Ήταν μόνο η ένοπλη αντίσταση του αφρικανικού και του βιετναμέζικου λαού και το εξεγερτικό κίνημα του πορτογαλικού λαού και των ένοπλων στελεχών, των κατώτερων αξιωματικών και των απλών στρατιωτών, που ανάγκασαν τον πορτογαλικό καπιταλισμό να υποχωρήσει. Έτσι συνέβη και με την εξέγερση των ανταρτών στο Βιετνάμ και την αντίθεση των αμερικανικών μαζών που ανάγκασαν τις ΗΠΑ να αποσυρθούν. Τα Ηνωμένα Έθνη δεν έχουν παίξει κανένα ρόλο σε αυτή ή σε οποιαδήποτε άλλη σημαντική σύγκρουση.

Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε κυριολεκτικά εκατοντάδες αποσπάσματα από τη Morning Star για να δείξουμε τις κραυγαλέες αντιφάσεις της θέσης του ΚΚ. Θα πρέπει να αρκεστούμε μόνο σε μερικά ακόμα. Στο τεύχος της 18^ης Αυγούστου, όταν η κατάσταση είχε διαμορφωθεί ολοφάνερα, σε ένα κύριο άρθρο η Morning Star δήλωνε με στόμφο: «Οι κυβερνώντες της Βρετανίας, της Ελλάδας και της Τουρκίας, με την υποστήριξη των ΗΠΑ, έχουν συμφέρον να διατηρήσουν τις διαιρέσεις που υπάρχουν στο εσωτερικό της κυπριακής κοινότητας. Επειδή, ακριβώς, αυτό αναστέλλει το κίνημα για ανεξαρτησία και τους βοηθά να κρατήσουν τον έλεγχο του νησιού… Είναι ευθύνη των Κυπρίων να ζητήσουν βοήθεια για την επίλυση των προβλημάτων τους εάν τη χρειάζονται. Και τα Ηνωμένα Έθνη είναι σε θέση να το εξασφαλίσουν αυτό».

Έτσι για άλλη μια φορά κάνουν έκκληση για τη βοήθεια του βασιλιά Νερόφιδου εναντίον του βασιλιά Ξύλου (σ.τ.μ.: αναφέρεται στον μύθο του Αισώπου με τίτλο Βάτραχοι αιτούντες βασιλέα). Από τις κυβερνήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και της Βρετανίας, μέχρι τους εκπροσώπους αυτών των κυβερνήσεων στα Ηνωμένα Έθνη! Δεν μπορεί παρά να θαυμάσει κανείς μια τέτοια πολιτική βλακεία. Αυτό συμβαίνει γιατί έχουν εγκαταλείψει τις ελπίδες τους στην παγκόσμια εργατική τάξη και ψάχνουν κάτι άλλο για να την αντικαταστήσουν!

Ήθελαν ο ΟΗΕ να «δράσει». Και ο ΟΗΕ έδρασε. Στις 2 Αυγούστου, όπως αναφέρουν: «Ένας εκπρόσωπος του ΟΗΕ είπε ότι οι δυνάμεις του ΟΗΕ αναμένουν ακόμη περαιτέρω οδηγίες από το αρχηγείο τους στη Νέα Υόρκη και λαμβάνουν υπόψη τους το αίτημα του Τούρκου στρατιωτικού διοικητή για αποχώρηση των στρατευμάτων του ΟΗΕ από τις κατεχόμενες από τους Τούρκους περιοχές». Έτσι διέφυγαν από τον δρόμο των Τούρκων εισβολέων! Πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά με τα αντικρουόμενα συμφέροντα των κυβερνώντων της Βρετανίας, των ΗΠΑ, της Ρωσίας κλπ.;

Κίσινγκερ

Στις 15 Αυγούστου με ουρλιαχτούς τίτλους η Morning Star φώναξε: «Η CIA ΣΥΝΟΜΩΤΗΣΕ ΓΙΑ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΕΙ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΟ, ΝΑ ΑΝΑΓΚΑΣΕΙ ΤΟ ΝΗΣΙ ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΤΟ ΝΑΤΟ, Ο ΚΙΣΙΝΓΚΕΡ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΔΙΑΜΕΛΙΣΜΟ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ. Ο Δρ. Κίσινγκερ και η CIA κατηγορήθηκαν χθες πως ήταν οι εγκέφαλοι πίσω από την υπόθεση της Κύπρου, από το σχέδιο της δολοφονίας του Προέδρου Μακαρίου μέχρι και την ενθάρρυνση για τον διαμελισμό του νησιού από τους Τούρκους…» Ωστόσο, έκαναν έκκληση στους εκπροσώπους του Κίσινγκερ στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ λες και θα λάμβαναν μια διαφορετική απάντηση από τους υπηρέτες του! Στο ίδιο τεύχος αναφέρουν ότι ο Μακάριος είπε με θλίψη: «Τα γεγονότα στην Κύπρο αποδεικνύουν ότι οι μικρές χώρες δεν μπορούν να βασίζονται σε εκείνες τις δυνάμεις που δηλώνουν ειρηνοποιοί και θεματοφύλακες της διεθνούς ειρήνης».

Το ότι ο Μακάριος, ως εκπρόσωπος μιας μικρής καπιταλιστικής δύναμης θα είχε απατηλές ελπίδες στις μεγάλες δυνάμεις, είναι φυσικό. Τι μπορούμε όμως να πούμε για τους ανθρώπους που ισχυρίζονται ότι στηρίζονται στην επιστημονική μέθοδο του μαρξισμού και στην κατανόηση των ταξικών αντιθέσεων στην κοινωνία; Έτσι, επιτρέπουν στους εαυτούς τους να είναι κορόιδα των καπιταλιστικών θεσμών ξανά και ξανά.

Το πλήρες μπέρδεμα αναδεικνύεται με τα δικά τους λόγια στο κύριο άρθρο τους στις 15 Αυγούστου: «Τώρα, μετά την αρχική τους στρατιωτική επιτυχία, και ενθαρρυμένοι από την πλήρη αποτυχία των εταίρων τους στο ΝΑΤΟ να εξασφαλίσουν την εφαρμογή του ψηφίσματος του ΟΗΕ της 20^ης Ιουλίου, αυτοί (οι Τούρκοι) αποφάσισαν να προσπαθήσουν να επιβάλουν τη θέλησή τους στον κυπριακό λαό με ωμή βία. Δεν πρέπει να τους αφήσουμε να τα καταφέρουν. Η χθεσινή έκκληση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για τερματισμό των εχθροπραξιών πρέπει να ακολουθηθεί από τη μέγιστη οικονομική και πολιτική πίεση για να σταματήσει η επιθετικότητα. Οι δυτικές δυνάμεις λένε ότι υπάρχουν μεγάλες δυσκολίες στους τρόπους πραγματοποίησης στρατιωτικής επέμβασης του ΟΗΕ. Αλλά αυτή είναι η δικαιολογία τους για να μην κάνουν τίποτα απολύτως. Ωστόσο, όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι όπως ακριβώς ήταν το κύριο στήριγμα της ελληνικής αντίδρασης, με τον ίδιο τρόπο, αν απέσυραν την υποστήριξη και τη βοήθειά τους στο τουρκικό καθεστώς, αυτό θα είχε καθοριστικό αποτέλεσμα.

«…Η πολεμική συμμαχία του ΝΑΤΟ… είναι μια συλλογή ιμπεριαλιστών ληστών, που όλοι επιδιώκουν να κυριαρχήσουν στην Κύπρο για τους δικούς τους άθλιους σκοπούς, και παράλληλα να την κάνουν κομμάτια… Τώρα η πρώτη ανάγκη είναι να σταματήσει η επιθετικότητα και να εξασφαλιστεί μια κατάπαυση του πυρός. Αλλά αυτό πρέπει να ακολουθηθεί από την ταχεία εφαρμογή του ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ της 20^ης Ιουλίου…»

Και πάλι στις 20 Αυγούστου σε ένα κύριο άρθρο γράφουν: «Οι ηγέτες των ΗΠΑ προφανώς αποδέχονται την τουρκική επίθεση. Το να υποστηρίξουμε ότι η ισχυρή στρατιωτική παρουσία των τουρκικών δυνάμεων στην τουρκική ενδοχώρα δυσχεραίνει τη στρατιωτική επέμβαση του ΟΗΕ, δεν είναι το ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι ότι αν οι ΗΠΑ είχαν απειλήσει να αποσύρουν την πολιτική, στρατιωτική και οικονομική τους βοήθεια στην Τουρκία, η τουρκική κυβέρνηση δεν θα είχε προχωρήσει στη χρήση μαζικής βίας για να διαμελίσει το νησί… Είναι πιο σαφές από ποτέ ότι το ΝΑΤΟ δεν είναι αυτό που οι δημιουργοί και οι υποστηρικτές του ισχυρίζονται δηλαδή ότι είναι προστάτης της ειρήνης και των μικρών χωρών. Αντίθετα είναι μια οργάνωση ιμπεριαλιστών κλεφτών που είναι διατεθειμένοι να προδώσουν λαούς και κυβερνήσεις για τους δικούς τους σκοπούς και που διαιρούν την Κύπρο για να διατηρήσουν εκεί στρατιωτικές και ναυτικές βάσεις».

Έτσι στο ίδιο άρθρο κατηγορούν τους ιμπεριαλιστές ληστές του ΝΑΤΟ και μετά παρακαλούν αυτούς τους ίδιους ληστές να αναλάβουν δράση προς το συμφέρον αυτών που έχουν ληστευτεί! Θα μπορούσαν οι αυταπάτες και, το χειρότερο ακόμα, η κοροϊδία της εργατικής τάξης, να φτάσουν σε μεγαλύτερα ύψη;

Στο μεταξύ το αιματηρό δράμα ολοκληρώθηκε στην Κύπρο. Πάνω από το ένα τρίτο του πληθυσμού (250.000) είναι πρόσφυγες, που ζουν στην πείνα και τη δυστυχία. Ο τουρκικός ιμπεριαλισμός έχει καταλάβει το 34% της έκτασης της Κύπρου. Οι Τουρκοκύπριοι, τους οποίους προσποιούνται ότι προστατεύουν, είναι μόνο το 18% του πληθυσμού και είναι διάσπαρτοι σε ολόκληρο το νησί.

Ο πραγματικός λόγος της κατάληψης, πέρα από τις στρατιωτικές στρατηγικές εκτιμήσεις, είναι ότι το 70% των πόρων στη γεωργία, τη βιομηχανία και τα ορυκτά βρίσκονται στην περιοχή υπό τον έλεγχό τους. Πάνω από τα δύο τρίτα της τουριστικής βιομηχανίας βρίσκονται επίσης σε αυτή την περιοχή. Η τουρκική άρχουσα τάξη ελπίζει να καταστήσει μόνιμη την κατάληψη τουλάχιστον μέρους του Βορρά του νησιού. Είναι πρόθυμοι να κάνουν κάποια παζαρέματα σε αυτή τη βάση.

«Τα Δικαιώματα των Εθνών», «η Ελευθερία ενάντια στην Επιθετικότητα» κ.λπ., όπως έχει δείξει η Μέση Ανατολή και άλλοι πόλεμοι, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν μετράνε καθόλου μπροστά στους υπολογισμούς των μεγάλων δυνάμεων και των υπερδυνάμεων.

Τα καπιταλιστικά οικονομικά, στρατιωτικά και στρατηγικά συμφέροντα καθορίζουν τις ενέργειές τους. Αν ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, μαζί με τον βρετανικό και τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό το θεωρούσαν προς το συμφέρον τους, αναμφίβολα, μαζί με τη Σοβιετική Ένωση – αν το θεωρούσαν προς το συμφέρον τους – θα μπορούσαν να αναγκάσουν τους Τούρκους ιμπεριαλιστές να αποσυρθούν.

Αλλά εν τω μεταξύ ο πρωθυπουργός της Τουρκίας δήλωσε κυνικά και βάναυσα ότι «δεν υπάρχει ανάγκη για βίαιη μετακίνηση Ελληνοκυπρίων από την περιοχή που κατέχει η Τουρκία. Μια τέτοια μετακίνηση πληθυσμού θα μπορούσε να λάβει χώρα εγκαίρως σε κάθε περίπτωση». Αυτή είναι η πολιτική της σιδερένιας πυγμής, της γυμνής βίας. Αυτή είναι η πραγματική πολιτική του ιμπεριαλισμού, όλων των καπιταλιστικών χωρών στις θεμελιώδεις σχέσεις μεταξύ χωρών. Η εργατική τάξη, της οποίας τα συμφέροντα είναι ίδια σε όλες τις χώρες, πρέπει να μάθει να κατανοεί αυτά τα μαθήματα, μέσα στον πόνο της καταστροφής των οργανώσεών της και του διεθνούς ολέθρου.

Μια ένδειξη της ανησυχίας που πρέπει να γίνεται αισθητή στις τάξεις του κυπριακού ΚΚ και μάλιστα και σε άλλα ΚΚ δίνεται από το ακόλουθο απόσπασμα από τους Irish Times (30/7/1974). Σε συνέντευξή του ο Νίκος Δημητρίου, ηγετικό στέλεχος του ΑΚΕΛ, είπε σε σχέση με τον Μακάριο: «Η αποτυχία του να ματαιώσει ένα πραξικόπημα – παρά την υποστήριξη του 98% του λαού του – θα πυροδοτήσει αναμφισβήτητα μια αναθεώρηση στην Αριστερά πάνω στην επιθυμία ύπαρξης μιας ένοπλης στρατιωτικής πτέρυγας ως τμήμα σε οποιοδήποτε δημοκρατικό πολιτικό κίνημα. Νομίζω ότι αυτό που συνέβη στην Κύπρο υπογραμμίζει έντονα το μάθημα της Χιλής για όλους τους επαναστάτες».

Τεντ Γκραντ, 20 και 27 Σεπτεμβρίου του 1974

Μετάφραση: Γεωργία Τζίρκαλλη και Κωνσταντίνος Αυγέρος