Η πιστή στις προσταγές του κεφαλαίου κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ προχωρά με ταχείς ρυθμούς σε μια νέα βάρβαρη επίθεση στο βιοτικό επίπεδο των ήδη φτωχοποιημένων εργαζομένων, ανέργων και συνταξιούχων. Νέοι άδικοι φόροι, νέες μειώσεις συντάξεων και εισοδημάτων, πλειστηριασμοί, σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις, καθώς και πολλά άλλα «προαπαιτούμενα» μέτρα που περιέχονται στο μνημόνιο που ψήφισε τον Αύγουστο, συνθέτουν το σκηνικό μιας ακραίας ταξικής πολιτικής, που όχι μόνο δεν θα εξομαλύνεται σταδιακά με «ισοδύναμα» μέτρα όπως ισχυρίζεται το κυβερνητικό επιτελείο, αλλά που θα τείνει συνεχώς να συμπληρώνεται με νέα βάρβαρα μέτρα εναντίον των λαϊκών στρωμάτων στο “έδαφος” της ύφεσης και της επιδείνωσης των οικονομικών δεικτών του υπερχρεωμένου ελληνικού καπιταλισμού.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ αποφάσισαν να κηρύξουν 24ωρη γενική απεργία για τις 12 Νοεμβρίου. Με αφορμή αυτό το γεγονός έχει ενδιαφέρον να δούμε τη φάση στην οποία βρίσκεται σήμερα το εργατικό κίνημα, τις προοπτικές που ανοίγονται μπροστά του, τη στάση των ηγεσιών του, αλλά και τα καθήκοντα που τίθενται επιτακτικά σε αυτές κατά τη σημερινή κρισιμότατη περίοδο.
Η φάση του εργατικού κινήματος
Η προδοσία του μεγαλειώδους ταξικού «ΟΧΙ» και η υπογραφή του τρίτου μνημονίου από την κυβέρνηση έχει κλονίσει σοβαρά το ηθικό των εργαζομένων. Όλη την προηγούμενη περίοδο οι εργαζόμενοι στήριξαν τις ελπίδες τους για τερματισμό της λιτότητας στον ΣΥΡΙΖΑ. Η μεγάλη εκλογική του νίκη στις 25 Γενάρη και φυσικά η σαρωτική επικράτηση του «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα, παρά τους εκβιασμούς και την τρομοκρατική υστερία που εξαπέλυσαν «εν χορώ» δανειστές, αστοί πολιτικοί και μέσα «ενημέρωσης», έδειξαν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τη διάθεση των εργατικών μαζών να παλέψουν ενάντια στην επίθεση των καπιταλιστών, παίρνοντας την μοίρα τους στα δικά τους χέρια, κάνοντας και τις απαιτούμενες θυσίες γι’ αυτό το σκοπό.
Τα παραπάνω γεγονότα δείχνουν ότι αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόδιδε το «ΟΧΙ» και ερχόταν σε ρήξη με την τρόικα, οι εργατικές μάζες ήταν έτοιμες να παλέψουν με «νύχια και με δόντια» για να υπερασπιστούν την κυβέρνηση και τα συμφέροντά τους και αυτό πιθανότατα θα δημιουργούσε μία ανοικτά επαναστατική κατάσταση στην Ελλάδα. Η πρωτοφανής σε μαζικότητα και παλμό συγκέντρωση υπέρ του «ΟΧΙ» τις παραμονές του δημοψηφίσματος είναι ένας πολύ σοβαρός δείκτης αυτής της ψυχολογίας. Η προδοσία όμως αυτής της μεγαλειώδους νίκης στο δημοψήφισμα έστρεψε αυτήν την κατάσταση στο αντίθετό της. Η ψυχολογία της εργατικής τάξης κατέρρευσε και το ηθικό κλονίστηκε σοβαρά, με αποτέλεσμα το εργατικό κίνημα να μπει σε μια νέα φάση υποχώρησης.
Η σημερινή –φυσιολογική όπως εξηγήσαμε – υποχώρηση, δεν ήρθε μετά από μια μεγάλη μάχη και συντριβή του κινήματος, αλλά μετά από μια (φυσικά καταλυτική για την ψυχολογία των εργατών) προδοσία εκ μέρους της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, που προέκυψε πριν το εργατικό κίνημα δώσει την αποφασιστική μάχη. Αν η εργατική τάξη μετά από έναν σκληρό αγώνα διαρκείας συντριβόταν από την αστική τάξη, το εργατικό κίνημα θα έμπαινε σε μια μακράς διάρκειας υποχώρηση και φυσικά θα περνούσε πολύς καιρός μέχρι να αντεπιτεθεί ξανά. Τα πράγματα όμως τώρα είναι διαφορετικά. Η ήττα του κινήματος του «ΟΧΙ» και το ολοκληρωτικό πέρασμα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στο μνημονιακό στρατόπεδο έχουν πλήξει φυσικά το ηθικό, αλλά δεν έχουν προκαλέσει το μέγεθος της φθοράς που θα τους προκαλούσε η ήττα μετά από μια σκληρή και παρατεταμένη μάχη με τον ταξικό εχθρό. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η σημερινή φάση της υποχώρησης δεν πρόκειται να είναι μακράς διάρκειας. Στη βάση της σκληρής εμπειρίας από τις απανωτές επιθέσεις της κυβέρνησης, ολοένα και περισσότεροι κλάδοι εργαζομ’ενων θα τείνουν σταδιακά να ξεπερνούν το «σοκ» της προδοσίας, να βγάζουν ριζοσπαστικά συμπεράσματα και να ξαναμπαίνουν στον αγώνα. Ήδη εμβρυακά στοιχεία αυτή της διαδικασίας παρακολουθήσαμε στον απεργιακό αγώνα των ναυτεργατών και στις κινητοποιήσεις των εργαζόμενων στους ΟΤΑ.
Η 24ωρη «γενική» απεργία και η στάση των ηγεσιών
Η κήρυξη της 24ωρης γενικής απεργίας της 12ης Νοεμβρίου, χωρίς ένα ολοκληρωμένο σχέδιο δράσης και κλιμάκωσης, δεν έχει κανένα πρακτικό νόημα για την εργατική τάξη. Η πλήρως ανυπόληπτη στα μάτια των εργαζομένων ηγεσία της ΓΣΕΕ, όλα αυτά τα χρόνια της άγριας λιτότητας, οργάνωνε σποραδικά 24ωρες «γενικές», απεργίες, που μόνο αποτέλεσμα είχαν να απογοητεύουν αυτούς που συμμετείχαν. Ποτέ οι γραφειοκράτες ηγέτες δεν θέλησαν να οργανώσουν σοβαρά τον αγώνα του εργατικού κινήματος, να του δώσουν διάρκεια και ένα σχέδιο που θα έχει μια συγκεκριμένη προοπτική νίκης. Το μόνο στο οποίο στόχευαν ήταν η εκτόνωση της οργής του κόσμου της εργατικής τάξης και το να «σώζουν τα προσχήματα» ως «ηγέτες», την ώρα που η εκάστοτε κυβέρνηση ψήφιζε στη Βουλή τα αντεργατικά Μνημόνια «χωρίς να σπάει τζάμι».
Δεν είναι λοιπόν καθόλου δύσκολο να κατανοήσει κανείς το γιατί η απεργία της 12ης Νοέμβρη δεν ενθουσιάζει τους εργαζόμενους. Αυτά τα «αγωνιστικά» καλέσματα είχαν πάψει να αγκαλιάζονται από τους εργαζόμενους αρκετά πριν από τη μεγάλη προδοσία της 12ης Ιούλη (ήδη από τις αρχές του 2013) που έπληξε το αγωνιστικό τους φρόνημα. Είναι αδύνατο να συμβεί το αντίθετο σήμερα, όπου το εργατικό κίνημα είναι σε φάση υποχώρησης, απογοητευμένο και δύσπιστο με τις ηγεσίες του.
Το επιτακτικό καθήκον της αναδιοργάνωσης του εργατικού κινήματος πέφτει στις πλάτες των συνδικαλιστικών δυνάμεων του ΚΚΕ, της ΛΑΕ και της υπόλοιπης εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και των συνδικαλιστικών στελεχών που έχουν διαχωρίσει τη θέση τους από την ηγετική πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Αυτές οι δυνάμεις πρέπει να ξεκινήσουν από κοινού μια υπομονετική δουλειά στις τάξεις του, στους χώρους δουλειάς, με σκοπό να προετοιμάσουν μ’ έναν σοβαρό τρόπο νέους απεργιακούς αγώνες που θα «αγκαλιάζουν» το σύνολο της εργατικής τάξης.
Αυτοί οι αγώνες δεν πρέπει να είναι ξεκομμένοι μεταξύ τους, αλλά να εντάσσονται σε ένα συνολικό σχέδιο πάλης, καλά οργανωμένο με στόχο την ανατροπή των άγριων μέτρων λιτότητας και την προετοιμασία του εδάφους για την εκλογή μιας νέας κυβέρνησης, πραγματικά φιλολαϊκής, αντικαπιταλιστικής. Η εργατική τάξη είναι διατεθειμένη να συμμετάσχει μαζικά μόνο σε τέτοιου είδους αγώνες που έχουν πραγματικό νόημα και που αξίζει να κάνει θυσίες γι’ αυτούς, ενώ γυρνά την πλάτη σε καλέσματα «αγώνα» που υποτιμούν τη νοημοσύνη της και υπονομεύουν το ηθικό της.
Το «Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο» και ο ρόλος του ΚΚΕ
Σε αυτή την προσπάθεια για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, πρέπει να παίξει τον πρωταγωνιστικό ρόλο το ισχυρότερο μαζικό κόμμα της εργατικής τάξης που συμμετέχει στον αγώνα ενάντια στη μνημονιακή επίθεση, δηλαδή το ΚΚΕ. Η ηγεσία του ΚΚΕ, παρόλο που σε προγραμματικό επίπεδο έχει επιτέλους απορρίψει την αντι-μαρξιστική «θεωρία των σταδίων», σε επίπεδο τακτικής παραμένει προσκολλημένη σε μια σεχταριστική πορεία που πλήττει το κόμμα, αλλά και συνολικά το εργατικό κίνημα.
Σύμφωνα με τις αποφάσεις τους 3ου και 4ου συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς, γραμμένες από τον Λένιν, όταν η εργατική τάξη δέχεται ολομέτωπη επίθεση από το κεφάλαιο, οι κομμουνιστές πρέπει με όλες τους τις δυνάμεις να παλεύουν για τη συγκρότηση του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου προκειμένου να αποκρούσουν αυτήν την επίθεση. Το Ενιαίο Μέτωπο είναι η ενότητα στη δράση όλων των μαζικών οργανώσεων της εργατικής τάξης, κομμάτων και συνδικάτων, που συγκροτείται όχι στη βάση ενός συνολικού προγράμματος εξουσίας, κάτι που θα ήταν αδύνατο αφού σε αυτό θα συμμετέχουν ρεφορμιστές ηγέτες μαζί με κομμουνιστές, αλλά στη βάση ενός πολύ συγκεκριμένου στόχου, που δεν είναι άλλος από την απόκρουση της βάρβαρης επίθεσης των αστών εναντίον των εργατών. Κάθε κόμμα και οργάνωση στα πλαίσια του Μετώπου διατηρεί την προγραμματική και οργανωτική του αυτοτέλεια.
Η τακτική του Ενιαίου Μετώπου είναι η μόνη που μπορεί να ενώσει το σύνολο των εργατών που συμμετέχουν και στηρίζουν διαφορετικά κόμματα και οργανώσεις κάτω από έναν κοινό στόχο πάλης, με αποτέλεσμα την άνοδο του ηθικού τους, τη συνειδητοποίηση της δύναμής τους, αλλά και την αντικειμενική ισχυροποίηση του εργατικού κινήματος. Ο Λένιν τόνιζε ότι σε όλες τις χώρες οι κομμουνιστές είναι οι πρώτοι που θέλουν την ενότητα ου εργατικού κινήματος, γι’ αυτό πρέπει να απευθύνονται ακούραστα στους ρεφορμιστές πολιτικούς και συνδικαλιστές ηγέτες και να τους καλούν σε ενιαία δράση εναντίον της αστικής κυβέρνησης.
Επιπλέον, υπάρχει ένας ακόμα πολύ σοβαρός λόγος – σε τελική ανάλυση ασφαλώς ο σοβαρότερος – που κάνει τους κομμουνιστές υποχρεωμένους να παλεύουν για τη συγκρότηση του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου. Είναι ο μόνος τρόπος για να αποσπάσουν τους εργάτες που ακολουθούν τα ρεφορμιστικά κόμματα από την καταστροφική επιρροή των ηγετών τους και να τους κερδίσουν στο πρόγραμμα του Σοσιαλισμού και της Επανάστασης.
Η σοσιαλιστική επανάσταση μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο όταν η πλειοψηφία των εργατών που σε ομαλές περιόδους υποστηρίζουν τους ρεφορμιστές ηγέτες, πειστεί για την αναγκαιότητα της ανατροπής του καπιταλισμού και της οικοδόμησης του Σοσιαλισμού. Αυτό το επιτακτικό καθήκον του «κερδίσματος» των εργατών στο πρόγραμμα της σοσιαλιστικής επανάστασης μπορεί να εκπληρωθεί μόνο στην περίπτωση που αυτοί οι εργάτες θα δουν τους κομμουνιστές να παλεύουν στο πλάι τους, στην πρώτη γραμμή, ανυποχώρητα για τα δικά τους συμφέροντα, την ώρα που οι «δικοί τους», ρεφορμιστές ηγέτες θα προσπαθούν να σαμποτάρουν το ίδιο το κίνημα, να του βάλουν τρικλοποδιές, να το μετατρέψουν σε μια ανώδυνη εκτόνωση οργής για το σύστημα και τελικά να το οδηγήσουν στην ήττα.
Με την τακτική του Ενιαίου Μετώπου δηλαδή, οι κομμουνιστές «αποκαλύπτουν» στα μάτια των εργατών την προδοτική φύση των ρεφορμιστών ηγετών και ταυτόχρονα, προπαγανδίζοντας και εξηγώντας υπομονετικά το πρόγραμμά τους, τους κερδίζουν στο σκοπό της ανατροπής του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος. Ακόμα και αν οι ρεφορμιστές αρνηθούν τη δημιουργία του Μετώπου και την κοινή πάλη όλων των εργατών, γίνεται ξεκάθαρο ότι αυτοί που ενδιαφέρονται πραγματικά για τα συμφέροντα του εργατικού κινήματος στο σύνολό του είναι οι κομμουνιστές.
Η ηγεσία του ΚΚΕ όμως ακολουθεί πιστά την αντίθετη τακτική από την Λενινιστική τακτική του Ενιαίου Μετώπου. Διασπά και διαιρεί συστηματικά το εργατικό κίνημα, αποδυναμώνοντάς το, με ξεχωριστές-κομματικές «πανεργατικές» απεργίες και συγκεντρώσεις, οι οποίες επιπλέον είναι σποραδικές, ξεκομμένες μεταξύ τους και με το υπόλοιπο εργατικό κίνημα, χωρίς κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο κλιμάκωσης και χωρίς έναν σαφή στόχο πάλης. Στην πραγματικότητα πρόκειται για συμβολικές κινητοποιήσεις που δίνουν στην ηγεσία τη δυνατότητα να «μετρήσει» τις δυνάμεις την επιρροή του κόμματος και όχι να διεξάγει έναν πραγματικό αγώνα. Με αυτόν τον τρόπο, απομονώνει τα αξιόλογα μέλη και τους υποστηρικτές του ΚΚΕ από το υπόλοιπο εργατικό κίνημα, σπαταλώντας ανούσια τις πολύτιμες δυνάμεις τους. Αυτή της η τακτική, σε συνδυασμό και με άλλα σοβαρά σεχταριστικά λάθη, όπως στην περίπτωση του δημοψηφίσματος που αρνήθηκε να ταχθεί υπέρ του «ΟΧΙ» θέτοντας με αυτόν τον τρόπο το κόμμα εκτός του μαζικού κινήματος που το υποστήριξε, είναι η αιτία της «καθήλωσης» των εκλογικών του ποσοστών μέσα σε αυτές τις αντικειμενικά ευνοϊκές συνθήκες αποκάλυψης της προδοτικής ουσίας της πολιτικής της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ.
Η δημιουργία του Ενιαίου Μετώπου σήμερα θα παίξει καταλυτικό ρόλο στο ξεπέρασμα της απογοήτευσης και θα ανεβάσει τη μαχητική διάθεση και το ηθικό των εργατών, αφού θα βάλει μπροστά στα μάτια τους μια συγκεκριμένη προοπτική αντεπίθεσης και νίκης. Η ηγεσία του ΚΚΕ πρέπει να απευθυνθεί σήμερα στην ηγεσία της ΛΑΕ, στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ καθώς και σε συνδικαλιστικές δυνάμεις που στρέφονται εναντίον της ηγετικής πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ και να τους καλέσει να συγκροτήσουν από κοινού το ενιαίο μέτωπο. Το μέτωπο αυτό πρέπει να είναι ανοικτό για να συμμετάσχουν στις γραμμές και όσες δυνάμεις από τον ΣΥΡΙΖΑ δηλώνουν ότι θέλουν να παλέψουν πραγματικά ενάντια στις επιλογές της ηγεσίας τους και της κυβέρνησης και υπέρ των εργατικών συμφερόντων. Θα πρέπει να δημιουργηθεί στη βάση ενός προγράμματος πάλης που θα περιλαμβάνει ποικίλες μορφές αγώνα, συμπεριλαμβανομένων καλά προετοιμασμένων, ενωτικά οργανωμένων και αληθινά μαζικών, 24ωρων ή και 48ωρων γενικών απεργιών.
Στη βάση της εμπειρίας από τα πρώτα στάδια αυτού του αγωνιστικού προγράμματος και στο βαθμό που οι μάζες θα δείχνουν διάθεση να ανταποκριθούν ενεργά στα καλέσματα του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου, θα μπορούσε να εξεταστεί η προοπτική διεξαγωγής μιας γενικής απεργίας διαρκείας με κεντρικό αίτημα να παρθούν πίσω όλα τα μέτρα λιτότητας, προοπτική που φυσικά απαιτεί τη σοβαρότερη δυνατή προετοιμασία και οργάνωση.
Αυτή είναι η μόνη αποτελεσματική αγωνιστική τακτική που θα πρέπει να υπερασπίζει και να εξηγεί υπομονετικά μέσα στο εργατικό κίνημα η κομμουνιστική του πρωτοπορία, ξεκινώντας από την αυριανή κατ’ όνομα γενική 24ωρη απεργία, η οποία αναμένεται να έχει για τους λόγους που ήδη εξηγήσαμε, μικρή συμμετοχή.
Δημήτρης Κουμαρέλας
