Η χρήση του άρθρου 49.3 του Συντάγματος από τη γαλλική κυβέρνηση στις 16 Μαρτίου, για την επιβολή της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης του Μακρόν χωρίς κοινοβουλευτική ψηφοφορία σηματοδότησε ένα σημείο καμπής στην ανάπτυξη του αγώνα. Η παράκαμψη της Εθνοσυνέλευσης δικαίως αντιμετωπίζεται από μεγάλα στρώματα του πληθυσμού ως ακραία πρόκληση.
Όλοι στη Γαλλία γνωρίζουν ότι ο Μακρόν και η κυβέρνησή του περιφρονούν τις δημοσκοπήσεις, οι οποίες δείχνουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού (συμπεριλαμβανομένου του 90% των εργαζομένων!) αντιτίθεται στη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος. Γνωρίζουμε επίσης ότι η κυβέρνηση περιφρονεί τις πολλές μαζικές διαδηλώσεις και απεργίες που οργανώθηκαν εναντίον αυτής της μεταρρύθμισης από τις 19 Ιανουαρίου. Η χρήση του άρθρου 49.3 υπογραμμίζει το γεγονός ότι ο Μακρόν και η κλίκα του περιφρονούν επίσης και τους λεγόμενους «εκπροσώπους του έθνους» που εξελέγησαν τον περασμένο Ιούνιο.
Επιπρόσθετα, αυτοί οι ίδιοι οι «εκπρόσωποι του έθνους» δεν κατάφεραν ούτε καν να απαντήσουν στις προσβολές της κυβέρνησης, υπερψηφίζοντας μια πρόταση μομφής που θα την είχε ρίξει. Έτσι, όλοι οι πολιτικοί θεσμοί είναι απαξιωμένοι στα μάτια των μαζών.
Ως αποτέλεσμα, αυτή η κοινωνική κρίση συνδυάζεται πλέον με μια βαθιά πολιτική κρίση και κρίση των θεσμών της αστικής δημοκρατίας. Οι μάζες αμφισβητούν όλο και περισσότερο τη νομιμοποίηση του ίδιου του καθεστώτος – τόσο ατομικά στο μυαλό τους όσο και πρακτικά στους δρόμους. Αυτή η κρίση του καθεστώτος δεν είναι κάτι καινούργιο, αλλά σήμερα είναι πια ξεκάθαρη σε όλους.
Είναι σημαντικό ότι η χρήση του άρθρου 49.3 και η επακόλουθη αποτυχία της πρότασης μομφής κατά του Μακρόν, έδωσαν μια εμφανή ώθηση στην κινητοποίηση των φοιτητών και των μαθητών. Μέχρι τώρα, αυτά τα στρώματα ήταν σχετικά παθητικά. Αλλά πλέον, δεκάδες χιλιάδες νέοι κινητοποιούνται καθημερινά από τις 16 Μαρτίου σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Γαλλίας. Και δεν περιορίζονται στο αίτημα για απόσυρση της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης. Απαιτούν σεβασμό και ένα μέλλον για το οποίο αξίζει να παλέψουν, κάτι που αυτή η κυβέρνηση (και κυρίως το καπιταλιστικό σύστημα το οποίο υποστηρίζει) δεν μπορεί να προσφέρει.
Από την πλευρά τους, ο Μακρόν και η κυβέρνησή του έχουν αποδυναμωθεί σημαντικά από τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών. Η δημοτικότητα του αρχηγού του κράτους, η οποία έτσι κι αλλιώς δεν ήταν πολύ υψηλή, συνεχίζει να μειώνεται. Η πρωθυπουργός Ελιζαμπέτ Μπορν και οι συνυπουργοί της είναι πολιτικά ζόμπι. Η κυβέρνηση δεν έχει κανένα στήριγμα πέρα από τη σκληρή καταστολή των απεργιών και των διαδηλώσεων.
Σε αυτό το πλαίσιο, η ευθύνη που φέρουν οι οργανώσεις της αριστεράς και του συνδικαλιστικού κινήματος είναι κολοσσιαία. Τρία βασικά σημεία δράσης είναι αναγκαία:
Πρώτον, πρέπει να οργανώνουν και να ηγούνται ενεργά σε καθημερινές διαδηλώσεις σε όλες τις πόλεις της χώρας για να προστατεύσουν την κινητοποιημένη νεολαία από την αστυνομική καταστολή και τις συλλήψεις, που έχουν ενταθεί από τις 16 Μαρτίου.
Για να μην καταλήγουν οι αυθόρμητες διαδηλώσεις σε αμέτρητους ξυλοδαρμούς και συλλήψεις, όπως συμβαίνει τώρα κάθε βράδυ, οι εργατικές οργανώσεις πρέπει να οργανώσουν και να προστατεύσουν τις διαδηλώσεις. Ταυτόχρονα, αυτό θα επέτρεπε σε αυτές τις διαδηλώσεις να γιγαντωθούν σε μαζικότητα και θα ένωνε τους εργάτες και τη νεολαία στη δράση.
Δεύτερον, η Αριστερά και το εργατικό κίνημα πρέπει να διευρύνουν τα συνθήματα του αγώνα. Δεν αρκεί να απαιτούμε μόνο την απόσυρση της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης. Για να ενθαρρύνουμε την κινητοποίηση νέων στρωμάτων εργαζομένων και νέων, πρέπει να περάσουμε στην επίθεση, υιοθετώντας αντίστοιχημα αιτήματα. Ο κορυφαίος στόχος πρέπει να είναι η ανατροπή της κυβέρνησης Μακρόν – η οποία δουλεύει για τα συμφέροντα μιας χούφτας μεγαλοκαπιταλιστών – και η αντικατάστασή της με μια κυβέρνηση στην υπηρεσία των εργαζομένων.
Όπως έγραψαν οι σύντροφοι και συντρόφισσες της Unité CGT στις 19 Μαρτίου:
«Βρισκόμαστε σε κρίσιμο σημείο. Τραβώντας το σχοινί πολύ δυνατά, [ο Μακρόν και η κυβέρνησή του] το έσπασαν. Ας μιλήσουμε λοιπόν ξεκάθαρα: από εδώ και πέρα, ο στόχος δεν είναι απλώς η απόρριψη των 64 ετών [ως ηλικία συνταξιοδότησης]. Στόχος είναι η επιστροφή των 60 ως ηλικία συνταξιοδότησης. Στόχος είναι ο κατώτατος μισθός των 2.000 ευρώ, η επανεθνικοποίηση / απαλλοτρίωση των αυτοκινητοδρόμων, των βιομηχανιών, των λεηλατούμενων αγαθών του λαού. Στόχος είναι η κατάργηση των αντιμεταρρυθμίσεων για την ανεργία, το τέλος των επιδοτήσεων προς τις επιχειρήσεις. Στόχος είναι η ικανοποίηση όλων των κοινωνικών μας αναγκών, μια αλλαγή καθεστώτος. Αυτή η κοινωνική τάξη πραγμάτων κράτησε πάρα πολύ».
Αυτά τα λόγια είναι απολύτως σωστά!
Τρίτον, σε αυτή τη βάση πρέπει η Αριστερά και το συνδικαλιστικό κίνημα να ρίξουν όλες τους τις δυνάμεις στην οργάνωση όσο των δυνατών πιο μαζικών Γενικών Συνελεύσεων (ΓΣ), οι οποίες θα προετοιμάσουν απεργιακές κινητοποιήσεις διαρκείας. Πρέπει επίσης να πραγματοποιηθούν το συντομότερο δυνατό ΓΣ με εργαζομένους διαφορετικών επαγγελμάτων, προκειμένου (για παράδειγμα) να οργανωθούν διαδηλώσεις ενάντια στις επιθέσεις της αστυνομίας στις απεργιακές περιφρουρήσεις. Στα πανεπιστήμια, οι ΓΣ των φοιτητών πρέπει να παρέχουν υποστήριξη στο εργατικό κίνημα και να συμβάλουν στην υπεράσπιση των απεργιακών περιφρουρήσεων και στην παράταση των απεργιών διαρκείας.
Οι τομείς που πρωτοστατούν μέχρι τώρα στο εξελισσόμενο απεργιακό κίνημα – κυρίως οι εργάτες πετρελαίου – δεν θα μπορέσουν να αντέξουν επ’ αόριστον χωρίς μια γρήγορη επέκταση της απεργιακής δράσης και σε άλλους βασικούς τομείς της οικονομίας. Αν γίνει αυτό, η χώρα θα μπει σε μια νέα φάση του αγώνα, που θα βάλει στην ατζέντα όχι μόνο την απόσυρση της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης αλλά και την ανατροπή της κυβέρνησης των πλουσίων, την κατάργηση όλων των αντιμεταρρυθμίσεων της τελευταίας εικοσαετίας και την ίδρυση μιας κυβέρνησης που θα υπερασπίζεται τα συμφέροντα των εργαζομένων και όλων των καταπιεσμένων στρωμάτων της κοινωνίας.
Révolution (γαλλικό τμήμα της IMT)
Μετάφραση από την ιστοσελίδα marxist.com: Πάτροκλος Ψάλτης
