ΠΟΥ ΒΑΔΙΖΕΙ ΤΟ ΝΕΟ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ (NPA);
Τον τελευταίο καιρό, βλέπουμε να πληθαίνουν οι φωνές από τον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (πχ ΑΝΤΑΡΣΥΑ), που εκθειάζουν το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα (ΝΡΑ) της Γαλλίας, χαρακτηρίζοντάς το ως τη νέα μεγάλη ελπίδα των Γάλλων εργαζομένων και νεολαίων για την ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.
Οι ηγεσίες του Σοσιαλιστικού και του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γαλλίας, εδώ και πολύ καιρό έχουν υπογράψει συνθήκη ειρήνης με τους αστούς και η μετατόπισή τους προς τα δεξιά είναι χωρίς προηγούμενο. Είναι νωπές ακόμα οι μνήμες στους Γάλλους εργαζόμενους από τις αντεργατικές κυβερνήσεις του Σοσιαλιστικού κόμματος, ενώ η ηγεσία του ΚΚ έφτασε στο σημείο να εφαρμόζει τις ιδιωτικοποιήσεις της κυβέρνησης Ζοσπέν συμμετέχοντας σε αυτήν, την περίοδο 1997-2002. Έτσι στο μυαλό κάποιων πρωτοπόρων επαναστατικών στοιχείων (κυρίως νεολαίων), το ΝΡΑ ιδρύθηκε σαν αντίβαρο στη δεξιά στροφή των ηγεσιών του Σοσιαλιστικού Κόμματος και του ΚΚ, που ήρθε για να δώσει μια εναλλακτική επαναστατική προοπτική προς όφελος των εργαζομένων.
Δυστυχώς όμως για αυτούς τους αγνούς αγωνιστές, η ηγεσία του ΝΡΑ δεν έχει ακριβώς αυτό στο μυαλό της. Πιστεύει, ότι για να γίνει αρεστή στο εκλογικό σώμα πρέπει να αποβάλει από το λεξιλόγιό της λέξεις όπως «επανάσταση», «σοσιαλισμός», «εθνικοποιήσεις» και να υιοθετήσει μια πιο γενικόλογη αριστερή γλώσσα.
Το ΝΡΑ προέρχεται από την LCR (Επαναστατική Κομμουνιστική Λίγκα). Η Λίγκα περιελάμβανε διάφορες ομάδες που μιλούσαν στο όνομα του επαναστατικού μαρξισμού και παρά το ότι έδινε πολύ μικρή έμφαση στα ζητήματα θεωρίας και εκπαίδευσης των μελών της, είχε μια βάση επαναστατών αγωνιστών που πάλευαν για την ανατροπή του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση του Σοσιαλισμού. Η ηγεσία όμως της Λίγκας, υποκείμενη και αυτή στις πιέσεις της αστικής τάξης, πίστεψε, ότι για να προσελκύσει μεγαλύτερο κομμάτι ψηφοφόρων και κυρίως μικροαστών, πρέπει να κρατήσει μια απόσταση από το «επαναστατικό» της παρελθόν και να υιοθετήσει μια πιο γενικόλογη γλώσσα. Έτσι, ενώθηκε με άλλες μικροαστικές δυνάμεις και δημιουργήσανε το ΝΡΑ, το οποίο όπως καταλαβαίνουμε είναι το προϊόν της δεξιάς στροφής της ηγεσίας της Λίγκας.
Το ΝΡΑ διαφέρει από τη Λίγκα στο ότι έχει μια πολύ πιο ετερογενή βάση. Περιέχει από τη μία καλούς αγωνιστές που παλεύουν για το Σοσιαλισμό, και από την άλλη μικροαστούς παράγοντες που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι τα εκλογικά αποτελέσματα και οι θέσεις στο κόμμα και στο κοινοβούλιο. Σε κάθε κρίσιμη καμπή, σε κάθε μεγάλο γεγονός, αυτές οι δύο ομάδες θα βγάζουν αντίθετα συμπεράσματα, κάτι που θα σημαίνει μια συνεχή προστριβή και κόντρα στο εσωτερικό του του ΝΡΑ. Για παράδειγμα, η ηγεσία του κόμματος πίστευε ότι τώρα που αποποιήθηκε το «επαναστατικό» της «ίματζ», τα εκλογικά ποσοστά του ΝΡΑ θα ανέβαιναν. Δυστυχώς για αυτήν, τα αποτελέσματα των πρόσφατων περιφερειακών εκλογών και η συντριβή που γνώρισε σε αυτές το ΝΡΑ, την προσγείωσαν απότομα στην πραγματικότητα. Η ηγεσία και τα μικροαστικά στοιχεία έβγαλαν το συμπέρασμα ότι η αιτία της ήττας ήταν το «ριζοσπαστικό» προφίλ που συνεχίζει να έχει το ΝΡΑ, και ότι αυτό που θα έπρεπε να κάνει το κόμμα είναι να σταματήσει να μιλάει συνεχώς για κλιμάκωση του αγώνα και για διαδηλώσεις και να κάνει μία «σοβαρή» και «υπεύθυνη» αντιπολίτευση στην κυβέρνηση. Από την άλλη, οι αγωνιστές του κόμματος θεωρούν υπεύθυνη για την ήττα τη δεξιά στροφή της ηγεσίας και την εγκατάλειψη της επαναστατικής φρασεολογίας. Είναι σίγουρο ότι η πάλη ανάμεσα σε αυτές τις δυο μερίδες του κόμματος θα είναι συνεχής και πιθανόν να οδηγήσει και στη διάσπασή του.
Σεχταρισμός
Το πρόγραμμα που προβάλει η ηγεσία του ΝΡΑ δεν έχει τίποτα το κοινό με ένα γνήσιο μαρξιστικό πρόγραμμα μεταβατικών διεκδικήσεων που οδηγούν την εργατική τάξη στην συνειδητοποίηση της ανάγκης ανατροπής του καπιταλισμού. Το πρόγραμμα του ΝΡΑ εξαντλείται στα πλαίσια του υπάρχοντος συστήματος και είναι ελάχιστα διαφορετικό από το πρόγραμμα του ΚΚ Γαλλίας. Πρέπει όμως εδώ να τονιστεί ότι ακόμα και αν το ΝΡΑ εξέφραζε σήμερα ένα σωστό πρόγραμμα, πάλι η τύχη του θα προδιαγραφόταν αβέβαιη αν συνέχιζε να ακολουθεί τη σημερινή σεχταριστική τακτική. Έχει σηκώσει μια ανεξάρτητη σημαία και καλεί τους εργαζομένους να το ακολουθήσουν, τη στιγμή που καταγγέλλει το Σοσιαλιστικό Κόμμα και το ΚΚΓ σαν δεξιά αστικά κόμματα, παροτρύνοντας τους εργάτες να τα εγκαταλείψουν.
Οι εργαζόμενοι όμως έχουν χτίσει τα παραδοσιακά τους κόμματα (Σ.Κ και ΚΚΓ) μέσα από πολύ σκληρούς αγώνες και παρά το πέρασμα της ηγεσίας αυτών των κομμάτων στο στρατόπεδο της αστικής τάξης, οι εργάτες συνεχίζουν να τα θεωρούν δικά τους κόμματα και να τα βλέπουν σαν όπλα στον αγώνα τους για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Έτσι, όταν οι εργάτες αποφασίζουν να αγωνιστούν, αυτό το κάνουν μέσα από τα παραδοσιακά τους κόμματα και συνδικάτα, όχι γιατί προσελκύονται από τις προδοτικές ηγεσίες αυτών των οργανώσεων, αλλά γιατί δεν μπορούν να δουν καμία εναλλακτική λύση όταν αυτή εκφράζεται από μικρές οργανώσεις οι οποίες δεν έχουν καμία παράδοση και καμία σύνδεση με τους εργάτες και τις μαζικές τους οργανώσεις (όπως είναι το ΝΡΑ). Μια γνήσια μαρξιστική τάση θα προσπαθούσε να συνδεθεί με τη βάση αυτών των κομμάτων, προσχωρώντας σε ένα απ’ αυτά και εξηγώντας υπομονετικά στα καλύτερα στοιχεία τον προδοτικό ρόλο της ηγεσίας και την ανάγκη για μια γνήσια μαρξιστική πολιτική. Δυστυχώς, η ηγεσία του ΝΡΑ δεν κινείται προς αυτήν την κατεύθυνση, απομονώνοντας το κόμμα και αφήνοντάς το μακριά από το πραγματικό εργατικό κίνημα και τις οργανώσεις του.
Δημήτρης Κουμαρέλας
