Γαλλία: Κλιμακώνεται το κίνημα ενάντια στην ασφαλιστική «μεταρρύθμιση»
Η ασφαλιστική «μεταρρύθμιση» που προωθεί η κυβέρνηση Σαρκοζί ίσως αποδειχθεί το φιτίλι που θα ανάψει τις φλόγες των ταξικών αγώνων στην Ευρώπη. Η αντίδραση των Γάλλων εργαζόμενων στο νομοσχέδιο που αυξάνει τα όρια συνταξιοδότησης από τα 60 στα 62 χρόνια είναι εντυπωσιακή, παρά την ανοιχτά συμβιβαστική στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών.
Η Ημέρα Δράσης της 12ης Οκτωβρίου, σύμφωνα με όλες τις αναφορές (από τα συνδικάτα και την αστυνομία), ήταν η μεγαλύτερη από όλες τις προηγούμενες μαζικές διαδηλώσεις 2 και 3 εκατομμυρίων ανθρώπων σε ολόκληρη τη χώρα, που είχαν πραγματοποιηθεί ξανά στις 7, στις 23 Σεπτεμβρίου και στις 2 Οκτωβρίου. Πολλά συνδικάτα μάλιστα ανακοίνωσαν πως θα συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις τους και σήμερα.
Τα αεροδρόμια του Παρισιού υπολειτούργησαν, όπως και οι σιδηρόδρομοι σε ολόκληρη τη χώρα, ενώ το μετρό παρέμεινε κλειστό. Χαρακτηριστικό είναι πως ο πύργος του Άιφελ έκλεισε χθες λόγω έλλειψης προσωπικού. Η απεργία επεκτάθηκε στα λιμάνια της χώρας, στην επιχείρηση ηλεκτρισμού, στη χημική βιομηχανία, ενώ μεγάλη επιτυχία είχε η απεργία στον τομέα των πετρελαιοειδών. Επίσης, στον αγώνα μπαίνουν σταδιακά οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι εκπαιδευτικοί, ενώ ολοένα και πιο αποφασιστικά αρχίζουν να κινούνται οι φοιτητές και οι πανεπιστημιακοί καθηγητές.
Όλα δείχνουν πως οι συνθήκες για μια πραγματικά μαχητική γενική απεργία διαρκείας είναι πλέον ώριμες. Μοναδικό εμπόδιο σε αυτή την εξέλιξη είναι οι ηγεσίες των συνδικάτων. Μέχρι τώρα, ακολουθώντας την μέθοδο των ομολόγων τους και στην Ελλάδα, προσπάθησαν να «εκτονώσουν» τις τεράστιες πιέσεις που δέχονται από τα κάτω με αποσπασματικές «Ημέρες Δράσης», οι οποίες όμως συνάντησαν μια εργατική τάξη αποφασισμένη να ανατρέψει τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς. Ο Bernard Thibault, γραμματέας της μεγαλύτερης και μαχητικότερης εργατικής συνομοσπονδίας, της CGT, καλεί αδιάκοπα την κυβέρνηση να καθίσει στο «τραπέζι του διαλόγου» και αποφεύγει με κάθε τρόπο να μιλήσει για γενική απεργία. Οι υπόλοιπες συνομοσπονδίες, η CFDT και η FO, στη σκιά της CGT δέχονται και αυτές ασφυκτικές πιέσεις από την πιο «μετριοπαθή» βάση τους.
Κάπου εδώ αναδεικνύονται και τα όρια των γραφειοκρατικών ηγεσιών των συνδικάτων: μπορούν να δικαιολογούν τη θέση τους για όσο καιρό πετυχαίνουν «ικανοποιητικούς» συμβιβασμούς με τους εργοδότες και την κυβέρνηση. Όταν όμως η κρίση του συστήματος βαθαίνει και τα περιθώρια παραχωρήσεων εξανεμίζονται, ο πραγματικός τους ρόλος ως προστάτες των καπιταλιστικών σχέσεων αποκαλύπτεται στα μάτια όλο και περισσότερων εργαζομένων.
Στην κατάσταση αυτή η κυβέρνηση Σαρκοζί, η κυβέρνηση της γαλλικής αστικής τάξης, βρίσκεται πραγματικά σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη φάση. Από τη μια μεριά είναι υποχρεωμένη να προχωρήσει άμεσα και χωρίς καμία παραχώρηση σε αυτή τη σημαντική για αυτούς «μεταρρύθμιση» και αν είναι δυνατό να πετύχει ένα σοβαρό πλήγμα στο κίνημα. Από την άλλη, βυθισμένη στα μεγάλα οικονομικά σκάνδαλα ανώτατων στελεχών της βλέπει να υποχωρεί ταχύτατα η βάση της κοινωνικής της υποστήριξης.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η περαιτέρω κλιμάκωση των κινητοποιήσεων καθιστά τη βιωσιμότητα της κυβέρνησης αβέβαιη. Πιθανή νίκη του κινήματος για το ασφαλιστικό, το οποίο δείχνει να ριζοσπαστικοποιεί τα αιτήματά του, θα σημάνει όχι μόνο το τέλος του Σαρκοζί, αλλά και μια νέα περίοδο αμφισβήτησης του καπιταλισμού στη Γαλλία.
Άγγελος Ηρακλείδης
