«Ε»: Αγαπητέ μας Φώτη, με αφορμή την εμβληματική πλέον για την προσφορά σου στο θέατρο, παράσταση με το «Κιβώτιο», του Άρη Αλεξάνδρου, είχες δηλώσει πριν κάποια χρόνια «αριστερός με διαψευσμένες ελπίδες». Υπάρχει κάτι που να σου δίνει σήμερα πολιτική ελπίδα;
Φ.Μ.: Πολύ φοβάμαι πώς όχι. Δυστυχώς έχω πάψει προ πολλού να πιστεύω σε συλλογικές λύσεις. Υπάρχουν ιδέες ενδιαφέρουσες, άνθρωποι ενδιαφέροντες, κινηματικές συλλογικότητες ενδιαφέρουσες, αλλά όλα αυτά απέχουν πολύ από το να συγκροτήσουν μια πρόταση καθαρή, με μεγάλη διείσδυση στις λαϊκές μάζες και με προοπτική να δώσουν μια ολοκληρωτική λύση στα χιλιάδες κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Ίσως η μοναδική ελπίδα να είναι η αυτό-κατάρρευση θα έλεγα του καπιταλισμού και το ξεπήδημα μια νέας ιδεολογίας που θα έρθει να τον αντικαταστήσει. Μιας ιδεολογίας που θα λάβει υπόψη της όλες τις καινούργιες απαιτήσεις της ζωής πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Ενός πλανήτη που υποφέρει τα τελευταία 100 – 150 χρόνια από τον ίδιο τον άνθρωπο και την ακόρεστη δίψα του κεφαλαίου για ολοένα και μεγαλύτερα κέρδη. Προς το παρόν, η μόνη μου ελπίδα είναι διάφορες κινηματικές καταστάσεις με συγκεκριμένους στόχους και δράσεις και στις οποίες προσπαθώ όσο μπορώ να συμμετέχω.
«Ε»: Το «Κιβώτιο» είναι ένα έργο που έχει χαρακτηριστεί από ορισμένους – κυρίως θιασώτες του σταλινισμού – μέσα στην Αριστερά ένα «πολιτικά πεσιμιστικό» έργο. Πως τοποθετείσαι απέναντι σε αυτή την άποψη;
Φ.Μ.: Θεωρώ το Κιβώτιο ένα βαθύτατα αριστερό έργο. Γραμμένο από έναν άνθρωπο, τον Άρη Αλεξάνδρου, που πλήρωσε πολύ ακριβά την επιμονή του σε μια Αριστερά που θα σέβεται τον άνθρωπο, τις ανάγκες του και την ελευθερία του. Αυτή του την επιμονή, κάποιοι δεν του την συγχώρεσαν. Δεν πειράζει, πρόβλημά τους… Το Κιβώτιο είναι εκεί 50 χρόνια και θα συνεχίσει να είναι, σε αντίθεση με κάποιους άλλους που θα τους καταπιεί η λήθη της Ιστορίας. Ο Άρης Αλεξάνδρου αγωνιούσε πολύ για την πορεία της αριστεράς και αυτήν την αγωνία εκφράζει στο Κιβώτιο του.
«Ε»: Πως θα μπορούσαν οι αριστεροί και προοδευτικοί πολιτικά άνθρωποι του θεάτρου να βοηθήσουν πιο αποτελεσματικά τον αγώνα για την αλλαγή της κοινωνίας;
Φ.Μ.: Δίνοντας μέσα από την τέχνη μας ερεθίσματα στο κοινό να σκεφτεί, να προβληματιστεί και ίσως μετά να δράσει. Δεν πρέπει με την τέχνη μας να «κοιμίζουμε» το κοινό. Θυμάμαι ο αείμνηστος Περικλής Κοροβέσης μου είπε μια μέρα: «Ξέρεις Φώτη, αυτό που κάνεις με το Κιβώτιο είναι πολιτική πράξη!». Δεν έχω ξανακούσει πιο συγκινητική κουβέντα για μένα στην θεατρική μου ζωή. Ναι, το θέατρο είναι και διασκέδαση και απόλαυση, προφανώς. Αλλά οφείλουμε να δίνουμε και σκέψη στον κόσμο. Δεν μπορεί το θέατρο να αλλάξει την κοινωνία, αλλά μπορεί να βάλει ένα μικρό λιθαράκι.
«Ε»: Αν υποτεθεί ότι κάποια στιγμή θα συμμετείχες σε μια αριστερή κυβέρνηση ως υπεύθυνος για το ελληνικό θέατρο ποιες θεωρείς ότι θα ήταν οι βασικές σου προτεραιότητες;
Φ.Μ.: Μακριά από μένα οι κυβερνητικές θέσεις! (Ε: γελάει). Αλλά υποθετικά μιλώντας, θα προσπαθούσα να δημιουργήσω ανθρώπινες συνθήκες εργασίας για τους ανθρώπους του θεάτρου, και να φτιάξω τέτοιες συνθήκες που το κοινό να σηκωθεί από τους καναπέδες που κάθεται αποβλακωμένο από την τηλεόραση και να πάει να δει παραστάσεις που θα του κινητοποιήσουν το μυαλό και την ψυχή. Πώς θα το κάνω αυτό; Δεν ξέρω… Κάντε με εσείς υπουργό και θα βρω τον τρόπο (Ε: γελάει).
Σ.Κ.
