Οι φετινές φοιτητικές εκλογές αποτελούν μία σημαντική πολιτική μάχη. Διεξάγονται λίγους μήνες μετά το μεγαλύτερο φοιτητικό κίνημα των τελευταίων 15 χρόνων, μετά την ψήφιση του νόμου για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και εν μέσω της συνεχιζόμενης ακρίβειας και των επιθέσεων της κυβέρνησης σε βιοτικό επίπεδο και δημοκρατικά δικαιώματα.
Το πρώτο καθήκον για τους φοιτητές και τις φοιτήτριες που στήριξαν τον αγώνα ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια είναι να εκφράσουν τη μαχητική αυτή διάθεση στις κάλπες. Να αποδοκιμάσουν τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ, τις παρατάξεις-στηρίγματα των αντιεκπαιδευτικών και αντεργατικών πολιτικών μέσα στους Φοιτητικούς Συλλόγους (ΦΣ).
Σε αυτές τις εκλογές πρέπει επίσης να διατηρηθεί η ιστορική κατάκτηση της πρωτιάς της Αριστεράς στα πανεπιστήμια, κάτι που επιτεύχθηκε πριν από 2 χρόνια, μετά από 35 χρόνια πρωτοκαθεδρίας της ΔΑΠ. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό. Για να είναι νικηφόροι οι επερχόμενοι αγώνες πρέπει να βγάλουμε τα απαραίτητα συμπεράσματα από τα αίτια της πρόσφατης ήττας του φοιτητικού κινήματος και να διορθώσουμε τις αδυναμίες και λάθη, για τα οποία την ευθύνη έχουν οι ηγεσίες της φοιτητικής Αριστεράς.
Το βασικό πρόβλημα των μεγάλων παρατάξεων της φοιτητικής Αριστεράς είναι ότι στο πλαίσιο της σταλινικής πολιτικής παράδοσης που υπερασπίζει ή από την οποία επηρεάζεται αποφασιστικά υπερασπίζει μια ρεφορμιστική-φοιτητοκεντρική πολιτική και προβάλει επιμέρους ρεφορμιστικά αιτήματα που περιορίζονται στην υπεράσπιση του Δημοσίου Πανεπιστημίου, στη χρηματοδότηση κ.λπ. Όμως η επίθεση στο δημόσιο πανεπιστήμιο δεν είναι μεμονωμένη, αλλά τμήμα μίας συνολικότερης επίθεσης στο βιοτικό επίπεδο της εργατικής τάξης. Είναι ένα σύμπτωμα της ιστορικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Σε συνθήκες κρίσης του συστήματός της η αστική τάξη δεν μπορεί να ανεχθεί καμία σοβαρή μόνιμη παραχώρηση. Αντίθετα, προσπαθεί να πάρει πίσω τις κατακτήσεις των εργαζομένων των τελευταίων 100 χρόνων, συμπεριλαμβανομένης της Δημόσιας Εκπαίδευσης. Ο αγώνας για την υπεράσπιση του δημοσίου πανεπιστημίου λοιπόν είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον αγώνα για την ανατροπή του συστήματος που γεννά φτώχεια, ακρίβεια, προσφυγιά και πολέμους όπως ο γενοκτονικός πόλεμος του Ισραήλ στη Γάζα.
Για να είναι νικηφόρο το φοιτητικό κίνημα, χρειαζόμαστε μία φοιτητική Αριστερά που θα ακολουθήσει μία γνήσια κομμουνιστική, μπολσεβίκικη-λενινιστική πολιτική. Που θα αγωνιστεί μαζί με το εργατικό κίνημα για την πραγματική κλιμάκωση των ταξικών αγώνων, για την ανατροπή της κυβέρνησης του κεφαλαίου και την άνοδο μίας εργατικής κυβέρνησης με ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα.
Αντί για μία τέτοια πολιτική, στη φοιτητική Αριστερά κυριάρχησαν τα συντεχνιακά αιτήματα. Αντί για ενιαίο αγώνα με το εργατικό κίνημα είχαμε διάσπαση μέσα στο ίδιο το φοιτητικό κίνημα με ξεχωριστά συντονιστικά που λειτούργησαν αντιδημοκρατικά και εκφυλιστικές πρακτικές βίας ανάμεσα στις αριστερές φοιτητικές παρατάξεις. Αυτές οι σταλινικές διαλυτικές πρακτικές, είναι ανάγκη να απομονωθούν μέσα στους Φοιτητικούς Συλλόγους.
Η Επαναστατική Κομμουνιστική Κίνηση στις σχολές, σε κοινό συντονισμό με φοιτητές επαναστάτες κομμουνιστές από δεκάδες χώρες του πλανήτη μέσα από τις γραμμές της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Διεθνούς και του ελληνικού της τμήματος, παλεύει για να γίνουν πλειοψηφία μέσα στο φοιτητικό κίνημα οι γνήσιες κομμουνιστικές ιδέες και θέσεις που έχουν διαστρεβλωθεί και δυσφημιστεί από τον σταλινισμό.
Επαναστατική Κομμουνιστική Κίνηση Παντείου
