Στις φετινές φοιτητικές εκλογές η Πανσπουδαστική Κίνηση Συνεργασίας (ΠΚΣ, φοιτητική παράταση που πρόσκειται στο ΚΚΕ) αναδείχθηκε πρώτη δύναμη πανελλαδικά, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, μετά από δεκαετίες πρωτιάς της (προσκείμενης στη ΝΔ) ΔΑΠ. Επιπρόσθετα, εν μέσω μιας σημαντικής αύξησης της συμμετοχής, αθροιστικά η φοιτητική Αριστερά απέσπασε για άλλη μια χρονιά την απόλυτη πλειοψηφία ξεπερνώντας αθροιστικά το 50%.
Η μεγάλη αύξηση της συμμετοχής (7.000 περισσότερες ψήφοι, από περίπου 50.850 πέρυσι σε περίπου 57.850 φέτος) αποτελεί βασικό στοιχείο των φετινών αποτελεσμάτων. Η προσμέτρηση αποτελεσμάτων σε 6 περισσότερους Φοιτητικούς Συλλόγους σε σχέση με πέρυσι (266 έναντι 260) δεν μπορεί παρά να έχει συμβάλλει το πολύ στο ένα εικοστό με ένα δέκατο αυτής της αύξησης. Στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της, αποτελεί τμήμα της γενικότερης αυξητικής τάσης της συμμετοχής που καταγράφεται την τελευταία 6ετία, έπειτα από μια ισόχρονη περίοδο διαρκούς μείωσης της συμμετοχής, που είχε φτάσει στο ναδίρ στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας. Ταυτόχρονα, είναι πιθανό να υποδηλώνει και μια γενική διάθεση των νέων να συμμετάσχουν στις επερχόμενες εκλογές της 21ης Μαΐου σε μεγαλύτερα ποσοστά απ’ ό,τι συνήθως.
Νέα πτώση της ΔΑΠ, νέα άνοδος για ΠΚΣ και Αριστερά
Παρά τη μεγάλη αυτή αύξηση της συμμετοχής, το περσινό ιστορικά χαμηλό ποσοστό της ΔΑΠ (27,16%) δεν βελτιώθηκε, αλλά αντίθετα έγινε ακόμα μικρότερο (25,77%), καθώς αύξησε τον απόλυτο αριθμό ψήφων που έλαβε κατά μόλις 1.150 περίπου. Αυτή η νέα ήττα δείχνει τις πραγματικές διαθέσεις των φοιτητών τόσο απέναντι στη φωνή του κεφαλαίου μέσα στα πανεπιστήμια όσο και απέναντι στην ίδια τη μισητή κυβέρνηση της ΝΔ.
Από την πλευρά της, η ΠΑΣΠ έλαβε κι αυτή πολύ λίγες επιπλέον ψήφους (περίπου 350), με αποτέλεσμα και αυτή να μειώσει ακόμα περισσότερο το ποσοστό της (9,46% από 10,08% πέρυσι) και να φτάσει σε ιστορικά χαμηλό επίπεδο υποστήριξης στους φοιτητές.
Το συντριπτικά μεγαλύτερο όφελος από τις 7.000 επιπλέον φετινές φοιτητικές ψήφους το είχε η ΠΚΣ, αποσπώντας περίπου 3.050 περισσότερες ψήφους σε σχέση με πέρσι, ανεβάζοντας έτσι ακόμα περισσότερο το ποσοστό της (από 33,87% σε 35,04%). Πρόκειται για συνέχιση της ήδη από πέρσι ανοιχτά εκφρασμένης στροφής των φοιτητών προς τα αριστερά, μέσω της μαζικής υπερψήφισης της πιο ισχυρής και λιγότερο πολυδιασπασμένης αριστερής δύναμης. Ταυτόχρονα όμως, για ένα μεγάλο τμήμα των φοιτητών που ψήφισαν την ΠΚΣ, η επιλογή τους αυτή αποτελεί και συνειδητή υπερψήφιση της δύναμης που πρόσκειται στο ΚΚΕ, ένα μαζικό εργατικό κόμμα που μιλάει στο όνομα της εργατικής εξουσίας, του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Σύμφωνα με σχετικές έρευνες γνώμης, οι έννοιες αυτές γίνονται όλο και περισσότερο δημοφιλείς στις νέες ηλικίες, ως τμήμα ενός γενικότερου διεθνούς φαινομένου.
Μια αξιόλογη αν και μικρότερη αύξηση της δύναμής τους σημείωσαν και τα ΕΑΑΚ (προσκείμενα στο «ΜέΡΑ25 – Συμμαχία για τη ρήξη», στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και σε άλλες οργανώσεις της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς), λαμβάνοντας αθροιστικά περίπου 1.750 περισσότερες ψήφους από πέρυσι, με αποτέλεσμα άνοδο του αθροιστικού τους ποσοστού από 15,66% σε 16,77%.
Τέλος, η παράταξη που πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ (ΔΙΚΤΥΟ, πρώην BLOCO) παρέμεινε σταθερή στο ιδιαίτερα χαμηλό ποσοστό του 2,60%, κερδίζοντας μόλις 196 περισσότερες ψήφους σε σχέση με πέρυσι. Αυτό, από τη μια αντανακλά τη χρόνια αδυναμία της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ να ριζώσει στους νέους, αλλά και από την άλλη, την απορριπτική στάση των ριζοσπαστικοποιούμενων φοιτητών προς το σοσιαλδημοκρατικής κοπής πολιτικό προφίλ που επίμονα έχει χτίσει – και προκεκλογικά έχει υπερτονίσει – η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Ιστορικά καθήκοντα για τη φοιτητική Αριστερά
Η νέα, ακόμα πιο εντυπωσιακή, φετινή πρωτιά της ΠΚΣ και η διατήρηση μιας απόλυτης πλειοψηφίας συνολικά από τη φοιτητική Αριστερά, αποτελούν ένα ισχυρό αγωνιστικό μήνυμα των φοιτητών, αλλά και συνεπάγονται σημαντικά, ιστορικά καθήκοντα για της ηγεσίες της φοιτητικής Αριστεράς.
Με πρωτοβουλία της ΠΚΣ, πρέπει να γίνουν άμεσα τα αναγκαία βήματα ώστε να δρομολογηθεί η αγωνιστική επανίδρυση της ΕΦΕΕ, του πανελλαδικού συνδικαλιστικού οργάνου των φοιτητών που τα χρόνια της «παντοκρατορίας» της ΔΑΠ είχε αρχικά καταστεί ανενεργό και στη συνέχεια είχε ντε φάκτο καταργηθεί. Αυτό αποτελεί ένα αναγκαίο βήμα ώστε το φοιτητικό κίνημα να πάψει να αποτελεί ένα απλό άθροισμα Φοιτητικών Συλλόγων, που περιστασιακά μόνο «συντονίζονται» από μη δημοκρατικού χαρακτήρα «συντονιστικά», και να μετατραπεί σε μια ισχυρή και πραγματικά ενιαία δύναμη.
Η αγωνιστική επανίδρυση ενός τέτοιου οργάνου, δεν μπορεί να είναι φυσικά αυτοσκοπός, αλλά μέσο για την καλύτερη οργάνωση και κινητοποίηση του φοιτητικού κινήματος. Πάνω απ’ όλα πρέπει να αποτελέσει το μέσο για τη σύνδεση του φοιτητικού με το μαθητικό και το εργατικό κίνημα, για τη δημιουργία ενός κοινού μετώπου αγώνα που θα παλέψει ενάντια σε κάθε επιχειρούμενη αντιμεταρρύθμιση από την πλευρά της άρχουσας τάξης. Τέλος, για να είναι νικηφόρος ο αγώνας αυτού του μετώπου, στις σημερινές συνθήκες βαθιάς κρίσης του καπιταλισμού και πλήρους αδυναμίας του να δεχτεί την οποιαδήποτε φιλολαϊκή παραχώρηση, θα πρέπει να τεθεί ως κεντρικός στόχος η ανατροπή αυτού του σαπισμένου συστήματος και ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνία.
Πάτροκλος Ψάλτης
