Χάρι Γουάιτ, Μάιος 1934
Δημοσιεύουμε μια επιστολή που έγραψε ο Χάρι Γουάιτ (μέλος του Βρετανικού Κομμουνιστικού Κόμματος) στον Στάλιν τον Μάιο του 1934, στην οποία ο Γουάιτ έθεσε το ερώτημα: «μπορεί ένας ομοφυλόφιλος να θεωρηθεί άξιος να γίνει μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος;».
Εκείνη την εποχή, ο Γουάιτ (ο ίδιος ομοφυλόφιλος) εργαζόταν στη Μόσχα στην εφημερίδα Moscow Daily News. Όταν έμαθε για τον νέο νόμο, έγραψε μια επιστολή στον Στάλιν ρωτώντας τον πώς μπορούσε να τον δικαιολογήσει θεωρητικά. Ο Γουάιτ επεσήμανε πώς ο νέος νόμος ακυρώνει όλη την πρόοδο που είχε σημειωθεί σε τέτοια θέματα από την Οκτωβριανή Επανάσταση.
Βρέθηκε στα σοβιετικά αρχεία, στην πρώτη σελίδα της επιστολής υπάρχει ένα σημείωμα γραμμένο από τον Στάλιν:
«Για το αρχείο. Ένας ηλίθιος και ένας ανώμαλος. Ι. Στάλιν».
Το γράμμα του Χάρι Γουάιτ:
Σύντροφε Στάλιν,
Το περιεχόμενο της επιστολής μου σε σας είναι εν συντομία το εξής. Ο συντάκτης αυτής της επιστολής, μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Μεγάλης Βρετανίας, ζητά μια θεωρητική θεμελίωση του διατάγματος της 7ης Μαρτίου [1934] της Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής της ΕΣΣΔ σχετικά με τον [θεσμό] της ποινικής ευθύνης για σοδομισμό. Δεδομένου ότι προσπαθεί να προσεγγίσει αυτό το ζήτημα από μια μαρξιστική σκοπιά, ο συγγραφέας αυτής της επιστολής πιστεύει ότι το διάταγμα έρχεται σε αντίθεση τόσο με τα γεγονότα της ίδιας της ζωής όσο και με τις αρχές του μαρξισμού-λενινισμού.
Ακολουθεί μια περίληψη των ζητημάτων που αναφέρονται αναλυτικά στη συνημμένη επιστολή:
1. Συνολικά, η κατάσταση των ομοφυλόφιλων στον καπιταλισμό είναι ανάλογη με την κατάσταση των γυναικών, των έγχρωμων, των εθνικών μειονοτήτων και άλλων ομάδων που καταπιέζονται για τον ένα ή τον άλλο λόγο.
2. Η στάση της αστικής κοινωνίας απέναντι στην ομοφυλοφιλία βασίζεται στην αντίφαση ανάμεσα:
- Στην ανάγκη του καπιταλισμού για «κρέας για τα κανόνια» και έναν εφεδρικό στρατό εργασίας (που οδηγεί σε κατασταλτικούς νόμους κατά της ομοφυλοφιλίας, η οποία θεωρείται απειλή για τα ποσοστά γεννήσεων).
- Στη διαρκώς αυξανόμενη φτώχεια των μαζών στον καπιταλισμό (που οδηγεί στην κατάρρευση της εργατικής οικογένειας και στην αύξηση της ομοφυλοφιλίας).
3. Αυτή η αντίφαση μπορεί να επιλυθεί μόνο σε μια κοινωνία όπου η εξάλειψη της ανεργίας και η συνεχής αύξηση της υλικής ευημερίας των εργαζομένων καλλιεργεί συνθήκες υπό τις οποίες άτομα που είναι φυσιολογικά με τη σεξουαλική έννοια μπορούν να συνάψουν γάμο.
4. Η επιστήμη επιβεβαιώνει ότι ένα ασήμαντο ποσοστό του πληθυσμού διακατέχεται από οργανική ομοφυλοφιλία.
5. Η ύπαρξη αυτής της ασήμαντης μειοψηφίας δεν αποτελεί απειλή για μια κοινωνία υπό τη δικτατορία του προλεταριάτου.
6. Ο νέος νόμος για την ομοφυλοφιλία έχει προκαλέσει τις πιο ποικίλες και αντιφατικές ερμηνείες.
7. Ο νόμος της 7ης Μαρτίου έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη βασική αρχή του προηγούμενου νόμου σχετικά με αυτό το ζήτημα.
8.Ο νόμος της 7ης Μαρτίου ζητά ουσιαστικά «ισοπέδωση» στη σφαίρα της σεξουαλικής ζωής.
9. Ο νόμος της 7ης Μαρτίου είναι παράλογος και άδικος από την άποψη της επιστήμης, η οποία έχει αποδείξει την ύπαρξη οργανικά ομοφυλόφιλων και δεν έχει κανένα μέσο στη διάθεσή της για να αλλάξει τη σεξουαλική φύση των ομοφυλόφιλων.
Αγαπητέ σύντροφε Στάλιν:
Παρόλο που είμαι ξένος κομμουνιστής που δεν έχω ακόμη ενταχθεί στο Πανενωσιακό Κομμουνιστικό Κόμμα (μπολσεβίκοι), [ΠΚΚ (μπ) το οποίο αργότερα θα μετονομαστεί σε ΚΚΣΕ, Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης], εντούτοις πιστεύω ότι δεν θα φανεί αφύσικο σε εσάς, τον ηγέτη του παγκόσμιου προλεταριάτου, που σας απευθύνω το αίτημα να ρίξετε φως σε ένα ερώτημα που, όπως μου φαίνεται, έχει τεράστια σημασία για μεγάλο αριθμό κομμουνιστών στην ΕΣΣΔ καθώς και σε άλλες χώρες.
Το ερώτημα είναι το εξής: μπορεί ένας ομοφυλόφιλος να θεωρηθεί άξιος να γίνει μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος;
Ο πρόσφατος νόμος για την ποινική ευθύνη για σοδομισμό, ο οποίος επικυρώθηκε από την Κεντρική Εκτελεστική Επιτροπή της ΕΣΣΔ στις 7 Μαρτίου αυτού του έτους, προφανώς σημαίνει ότι οι ομοφυλόφιλοι δεν μπορούν να αναγνωριστούν ως άξιοι του τίτλου του σοβιετικού πολίτη. Κατά συνέπεια, θα πρέπει να θεωρούνται ακόμη λιγότερο άξιοι να είναι μέλη του ΠΚΚ (μπ).
Δεδομένου ότι έχω ένα προσωπικό ενδιαφέρον γι’ αυτό το ζήτημα, εφόσον είμαι ομοφυλόφιλος, απηύθυνα αυτήν την ερώτηση σε ορισμένους συντρόφους από την Ο Γκε Πε Ου (Επιτροπή για την Κρατική Ασφάλεια) και το Λαϊκό Επιτροπάτο Δικαιοσύνης, σε ψυχιάτρους και στον σύντροφο Μποροντίν, τον αρχισυντάκτη της εφημερίδας όπου εργάζομαι. [Σημείωση: Ο Μικαϊλ Μποροντίν, 1884-1951, ήταν αρχισυντάκτης της Moscow Daily News. Το 1949 συνελήφθη και αργότερα εξαφανίστηκε. Eίτε πέθανε σε στρατόπεδο εργασίας της Σιβηρίας το 1951 είτε πυροβολήθηκε το 1949, ανάλογα με διαφορετικές πηγές].
Το μόνο που κατάφερα να αποσπάσω από αυτούς ήταν μια σειρά από αντιφατικές απόψεις που δείχνουν ότι μεταξύ αυτών των συντρόφων δεν υπάρχει σαφής θεωρητική κατανόηση του τι θα μπορούσε να χρησίμευε ως βάση για την ψήφιση του συγκεκριμένου νόμου. Ο πρώτος ψυχίατρος από τον οποίο ζήτησα βοήθεια με αυτό το ζήτημα με διαβεβαίωσε δύο φορές (αφού το επιβεβαίωσε με το Λαϊκό Επιτροπάτο Δικαιοσύνης) ότι αν είναι έντιμοι πολίτες ή καλοί κομμουνιστές, οι ασθενείς του μπορούν να διάγουν την προσωπική τους ζωή όπως οι ίδιοι επιθυμούν. Ο σύντροφος Μποροντίν, ο οποίος είπε ότι προσωπικά είχε αρνητική άποψη για την ομοφυλοφιλία, δήλωσε ταυτόχρονα ότι με θεωρούσε ως έναν αρκετά καλό κομμουνιστή, ότι ήμουν άξιος εμπιστοσύνης και ότι μπορούσα να ζήσω την προσωπική μου ζωή όπως μου αρέσει. Λίγο νωρίτερα, όταν μόλις είχαν αρχίσει οι συλλήψεις ομοφυλόφιλων, ο σύντροφος Μποροντίν δεν ήταν καθόλου διατεθειμένος να με θεωρήσει ως πιθανό εγκληματία. Δεν με θεωρούσε κακό κομμουνιστή, και αυτό επιβεβαιώθηκε από το γεγονός ότι μου έδωσε προαγωγή ορίζοντάς με επικεφαλής των συντακτών, που είναι η υψηλότερη εποπτική θέση με εξαίρεση τα μέλη της συντακτικής επιτροπής. Λίγο αργότερα, όταν υπήρχε ήδη η διάταξη του νόμου της 17ης Δεκεμβρίου, αλλά πριν από το διάταγμα της 7ης Μαρτίου, επικοινώνησα με την Ο Γκε Πε Ου σε σχέση με τη σύλληψη ενός συγκεκριμένου ατόμου με το οποίο είχα ομοφυλοφιλικές σχέσεις. Εκεί μου είπαν ότι δεν υπήρχε τίποτα που να με ενοχοποιούσε.
Όλες αυτές οι δηλώσεις προκάλεσαν την εντύπωση ότι τα σοβιετικά όργανα δικαιοσύνης δεν διώκουν την ομοφυλοφιλία ως τέτοια, παρά μόνο ορισμένους κοινωνικά επικίνδυνους ομοφυλόφιλους. Αν όντως ισχύει αυτό, τότε είναι αναγκαίος ένας τέτοιος γενικός νόμος;
Από την άλλη, όμως, μετά την έκδοση του νόμου στις 7 Μαρτίου, είχα μια συνομιλία με μέλη της Ο Γκε Πε Ου που μου είπαν ότι ο νόμος θα εφαρμοστεί αυστηρά σε κάθε περίπτωση ομοφυλοφιλίας που θα ερχόταν στο φως.
Σε σχέση με την έλλειψη σαφήνειας που υπάρχει σε αυτό το θέμα, απευθύνομαι σε εσάς με την ελπίδα ότι θα βρείτε το χρόνο να μου απαντήσετε.
Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω αυτό το ζήτημα όπως το αντιλαμβάνομαι.
Πρώτα και κύρια, θα ήθελα να επισημάνω ότι θεωρώ ότι η κατάσταση των ομοφυλόφιλων είτε εργατικής καταγωγής είτε των ίδιων των εργαζομένων είναι ανάλογη με την κατάσταση των γυναικών στον καπιταλισμό και των έγχρωμων φυλών που καταπιέζονται από τον ιμπεριαλισμό. Αυτή η κατάσταση μοιάζει επίσης από πολλές απόψεις με την κατάσταση των Εβραίων υπό τη χιτλερική δικτατορία και γενικά δεν είναι δύσκολο να δει κανείς σε αυτήν μια αναλογία με την κατάσταση οποιουδήποτε κοινωνικού στρώματος που υπόκειται την εκμετάλλευση και τις διώξεις στα πλαίσια του καπιταλισμού.
Όταν αναλύουμε τη φύση της δίωξης των ομοφυλόφιλων, θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι υπάρχουν δύο τύποι ομοφυλόφιλων: πρώτον, αυτοί που είναι ομοφυλόφιλοι από τη γέννησή τους (επιπρόσθετα, αν και οι επιστήμονες διαφωνούν για τους ακριβείς λόγους για αυτό, δεν υπάρχει διαφωνία ότι υπάρχουν σοβαροί λόγοι). Δεύτερον, υπάρχουν ομοφυλόφιλοι που είχαν μια κανονική σεξουαλική ζωή αλλά αργότερα έγιναν ομοφυλόφιλοι, άλλοτε από φαυλότητα, άλλοτε για οικονομικούς λόγους.
Όσο για το δεύτερο είδος, το ζήτημα είναι απλό. Οι άνθρωποι που γίνονται ομοφυλόφιλοι λόγω φαυλότητας ανήκουν συνήθως στην αστική τάξη, ορισμένα μέλη της οποίας ακολουθούν αυτόν τον τρόπο ζωής αφού έχουν χορτάσει με όλες τις μορφές ευχαρίστησης και διαστροφής που είναι διαθέσιμες στις σεξουαλικές σχέσεις με τις γυναίκες. Ανάμεσα σε αυτούς που ακολουθούν αυτόν τον τρόπο ζωής για λόγους οικονομικούς, βρίσκουμε μέλη της μικροαστικής τάξης, του λουμπεν προλεταριάτου και (όσο περίεργο κι αν φαίνεται) του προλεταριάτου. Ως αποτέλεσμα υλικής αναγκαιότητας, που επιδεινώνεται ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης, τα άτομα αυτά αναγκάζονται προσωρινά να στραφούν σε αυτή τη μέθοδο ικανοποίησης των σεξουαλικών τους ορμών στο βαθμό που η απουσία μέσων τους στερεί τη δυνατότητα να παντρευτούν ή τουλάχιστον να χρησιμοποιήσουν τις υπηρεσίες των ιερόδουλων. Υπάρχουν επίσης εκείνοι που γίνονται ομοφυλόφιλοι όχι για να ικανοποιήσουν τις ορμές τους, αλλά για να βγάλουν τα προς το ζην μέσω της πορνείας (το φαινόμενο αυτό έχει γίνει ιδιαίτερα διαδεδομένο στη σύγχρονη Γερμανία).
Αλλά η επιστήμη έχει αποδείξει την ύπαρξη οργανικά ομοφυλόφιλων. Έρευνες έχουν δείξει ότι ομοφυλόφιλοι αυτού του τύπου υπάρχουν σε περίπου ίσες αναλογίες σε όλες τις τάξεις της κοινωνίας. Μπορούμε επίσης να θεωρήσουμε ως αποδεδειγμένο γεγονός ότι, με μικρές αποκλίσεις, οι ομοφυλόφιλοι στο σύνολό τους αποτελούν περίπου το 2% του πληθυσμού. Αν δεχτούμε αυτή την αναλογία, τότε προκύπτει ότι υπάρχουν περίπου δύο εκατομμύρια ομοφυλόφιλοι στην ΕΣΣΔ. Για να μην αναφέρουμε το γεγονός ότι ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους υπάρχουν χωρίς αμφιβολία εκείνοι που βοηθούν στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού, μπορεί πραγματικά να είναι δυνατό, όπως απαιτεί ο νόμος της 7ης Μαρτίου, ένας τόσο μεγάλος αριθμός ανθρώπων να καταλήξει στη φυλακή;
Όπως οι γυναίκες της αστικής τάξης υποφέρουν σε πολύ μικρότερο βαθμό από τις αδικίες του καπιταλιστικού καθεστώτος (θυμάστε φυσικά τι είπε ο Λένιν για αυτό), έτσι και οι οργανικά ομοφυλόφιλοι της άρχουσας τάξης υποφέρουν πολύ λιγότερο από τις διώξεις σε σχέση με τους ομοφυλόφιλους της εργατικής τάξης. Πρέπει να πούμε ότι ακόμη και εντός της ΕΣΣΔ υπάρχουν συνθήκες που περιπλέκουν την καθημερινότητα των ομοφυλόφιλων και συχνά τους φέρνουν σε δύσκολη θέση (έχω κατά νου τη δυσκολία εύρεσης συντρόφου για τη σεξουαλική πράξη, στο βαθμό που οι ομοφυλόφιλοι αποτελούν μια μειονότητα του πληθυσμού, μια μειονότητα που αναγκάζεται να κρύψει τις πραγματικές της ροπές στον ένα ή τον άλλο βαθμό).
Ποια είναι η στάση της αστικής κοινωνίας απέναντι στους ομοφυλόφιλους; Ακόμη και αν λάβουμε υπόψη τις διαφορές που υπάρχουν στις νομοθεσίες διαφόρων χωρών, μπορούμε να μιλήσουμε για μια ιδιαίτερη στάση της αστικής τάξης σε αυτό το ερώτημα; Ναι μπορούμε. Ανεξάρτητα από αυτούς τους νόμους, ο καπιταλισμός είναι ενάντια στην ομοφυλοφιλία λόγω ολόκληρης της ταξικής τάσης του. Αυτή η τάση μπορεί να παρατηρηθεί σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, αλλά εκδηλώνεται με ιδιαίτερη ένταση τώρα, στην περίοδο της γενικής κρίσης του καπιταλισμού.
Ο καπιταλισμός, που χρειάζεται έναν τεράστιο εφεδρικό στρατό εργασίας και «κρέατος για τα κανόνια» για να αναπτυχθεί, θεωρεί την ομοφυλοφιλία ως παράγοντα που απειλεί να μειώσει τα ποσοστά γεννήσεων (όπως γνωρίζουμε, στις καπιταλιστικές χώρες υπάρχουν νόμοι που τιμωρούν τις αμβλώσεις και άλλες μεθόδους αντισύλληψης).
Φυσικά, η στάση της αστικής τάξης στο ζήτημα της ομοφυλοφιλίας είναι τυπική υποκρισία. Οι αυστηροί νόμοι είναι η αιτία ελάχιστων ενοχλήσεων για τον αστό ομοφυλόφιλο. Όποιος είναι στοιχειωδώς εξοικειωμένος με την ιστορία της αστικής τάξης γνωρίζει τα περιοδικά σκάνδαλα που προκύπτουν από αυτή την άποψη. Επιπλέον, τα μέλη της κυρίαρχης τάξης που ανακατεύονται σε αυτές τις υποθέσεις υποφέρουν σε ασήμαντο βαθμό. Μπορώ να αναφέρω ένα ελάχιστα γνωστό περιστατικό σχετικά με αυτό. Πριν από αρκετά χρόνια, ένας από τους γιους του Λόρδου και της Λαίδης Άστορ καταδικάστηκε για ομοφυλοφιλία. Ο αγγλικός και ο αμερικανικός Τύπος παρέλειψαν να αναφέρουν αυτό το γεγονός, με εξαίρεση την Morning Advertiser. Αυτή η εφημερίδα ανήκε σε παραγωγούς μπύρας και ήταν προς το συμφέρον τους να πλήξουν τον Λόρδο και τη Λαίδη Άστορ, που είχαν υποστηρίξει την απαγόρευση της εισαγωγής μπύρας. Έτσι το γεγονός της [του σεξουαλικού προσανατολισμού του Άστορ] έγινε γνωστό χάρη στις αντιφάσεις μέσα στην άρχουσα τάξη.
Χάρη στον πλούτο της, η αστική τάξη μπορεί να αποφύγει τη νομική τιμωρία που επιβάλλεται με όλη της τη σφοδρότητα στους ομοφυλόφιλους εργάτες, με εξαίρεση τις περιπτώσεις που οι τελευταίοι έχουν εκπορνευτεί σε μέλη της κυρίαρχης τάξης.
Έχω ήδη αναφέρει ότι ο καπιταλισμός, που έχει ανάγκη από «κρέας για τα κανόνια» και έναν εφεδρικό στρατό εργασίας, προσπαθεί να καταπολεμήσει την ομοφυλοφιλία. Αλλά την ίδια στιγμή, επιδεινώνοντας τις συνθήκες διαβίωσης των εργαζομένων, ο καπιταλισμός παράγει τις αντικειμενικές συνθήκες για την αύξηση του αριθμού των ομοφυλόφιλων που ακολουθούν αυτόν τον τρόπο ζωής λόγω υλικής ανάγκης.
Αυτή η αντίφαση αντανακλάται στο γεγονός ότι ο φασισμός, που χρησιμοποίησε τον παιδεραστή [Μαρίνους] βαν ντερ Λούμπε ως όπλο στην προβοκάτσια του, την ίδια στιγμή κατέστειλε βάναυσα το φιλελεύθερο κίνημα «απελευθέρωσης» των ομοφυλόφιλων με επικεφαλής τον Δρ. Μάγκνους Χίρσφελντ (Βλ. στο Brown Book, το οποίο αναφέρει την υπόθεση Χίρσφελντ ως παράδειγμα της πολιτισμικής βαρβαρότητας των φασιστών) [Σημείωση: ο βαν ντερ Λούμπε (1909-1934) ήταν ο νεαρός Ολλανδός κομμουνιστής που κατηγορήθηκε ότι έβαλε φωτιά στο γερμανικό Ράιχσταγκ στις 27 Φεβρουαρίου 1933, καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε στη Λειψία τον Ιανουάριο του 1934. Ο Μάγκνους Χίρσφελντ (1868-1935) ήταν Γερμανός γιατρός, σεξολόγος και υπέρμαχος της χειραφέτησης των ομοφυλόφιλων. Το «Καφέ Βιβλίο του τρόμου του Χίτλερ και της καύσης του Ράιχσταγκ» ήταν ένα βιβλίο που εκδόθηκε από την Παγκόσμια Επιτροπή για την Αρωγή των Θυμάτων του γερμανικού φασισμού το 1933].
Μια άλλη αντανάκλαση αυτής της αντίφασης είναι η φιγούρα του Αντρέ Ζιντ, Γάλλου ομοφυλόφιλου συγγραφέα, ηγέτη του αντιφασιστικού κινήματος και ένθερμου φίλου της ΕΣΣΔ. Το ευρύ κοινό στη Γαλλία γνωρίζει για την ομοφυλοφιλία του Ζιντ, γιατί έχει γράψει γι’ αυτήν ανοιχτά στα βιβλία του. Και παρόλα αυτά, το κύρος του ανάμεσα στις μάζες ως συνοδοιπόρου του κομμουνιστικού κόμματος στη Γαλλία δεν έχει κλονιστεί. Το γεγονός ότι ο Ζιντ έχει ενταχθεί στο επαναστατικό κίνημα δεν εμπόδισε την ανάπτυξή του τελευταίου ή την υποστήριξη των μαζών στην ηγεσία του κομμουνιστικού κόμματος. Κατά την άποψή μου, αυτό δείχνει ότι οι μάζες δεν αποστρέφονται γενικά τους ομοφυλόφιλους.
Επαινώντας την «καθαρότητα της φυλής» και τις οικογενειακές αξίες, ο φασισμός έχει λάβει μια ακόμη πιο σκληρή στάση κατά της ομοφυλοφιλίας από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Ωστόσο, επειδή ο φασισμός καταστρέφει την εργατική οικογένεια και προωθεί τη φτωχοποίηση των μαζών, ουσιαστικά υποκινεί την ανάπτυξη του δεύτερου τύπου ομοφυλοφιλίας που περιέγραψα — δηλαδή, [της ομοφυλοφιλίας] από ανάγκη.
Η μόνη λύση σε αυτή την αντίφαση είναι ο επαναστατικός μετασχηματισμός της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων και η δημιουργία μιας κοινωνίας στην οποία η απουσία ανεργίας, η αυξανόμενη ευημερία των μαζών και η εξαφάνιση της οικογένειας ως οικονομική μονάδα εξασφαλίζουν τις συνθήκες στις οποίες δεν υπάρχει κάποιος που θα εξαναγκαστεί σε παιδεραστία από ανάγκη. Όσο για τους λεγόμενους οργανικά ομοφυλόφιλους, ως ασήμαντο ποσοστό του πληθυσμού είναι ανίκανοι να απειλήσουν το ποσοστό γεννήσεων στο σοσιαλιστικό κράτος.
«Τα γενικά αποτελέσματα στην ανάπτυξη της υλικής ευημερίας οδήγησαν στο γεγονός ότι, ενώ τα ποσοστά θνησιμότητας αυξήθηκαν μαζί με τη φτώχεια στις καπιταλιστικές χώρες, η θνησιμότητα μειώθηκε και τα ποσοστά γεννήσεων αυξήθηκαν στην ΕΣΣΔ. Σε σύγκριση με τα προπολεμικά χρόνια, ο πληθυσμός στην ΕΣΣΔ έχει αυξηθεί κατά ένα τρίτο, ενώ στην καπιταλιστική Ευρώπη έχει μειωθεί κατά 10%. Σήμερα η χώρα μας με τον πληθυσμό των 165 εκατομμυρίων έχει την ίδια πληθυσμιακή αύξηση με την καπιταλιστική Ευρώπη με πληθυσμό 360 εκατομμυρίων. Όπως μπορείτε να δείτε, και σε αυτό το θέμα ο ρυθμός εδώ [στη Σοβιετική Ένωση] είναι φρενήρης (γέλια) (Η έκθεση του συντρόφου Καγκανόβιτς για το έργο της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΚΚ (μπ) στο συνέδριο της οργάνωσης της Μόσχας — οι πλάγιοι χαρακτήρες είναι του συντρόφου Καγκανόβιτς).
Παρά τους ασυνήθιστα αυστηρούς νόμους περί γάμου που υπάρχουν στις καπιταλιστικές χώρες, η διαστροφή στη σφαίρα της κανονικής σεξουαλικής ζωής είναι πολύ πιο διαδεδομένη στις καπιταλιστικές χώρες από ό,τι στην ΕΣΣΔ, όπου οι νόμοι για τον γάμο είναι οι πιο ελεύθεροι και πιο ορθολογικοί από ό,τι στον υπόλοιπο κόσμο. Είναι αλήθεια ότι γνωρίζουμε ότι στα πρώτα χρόνια της Επανάστασης κάποιοι προσπάθησαν να κάνουν κατάχρηση της ελευθερίας που παρείχαν οι σοβιετικοί νόμοι για τον γάμο. Ωστόσο, αυτές οι καταχρήσεις σταμάτησαν όχι με κατασταλτικά μέτρα, αλλά με ευρεία πολιτική εκπαίδευση και πολιτιστική εργασία και με την εξέλιξη της οικονομίας προς το σοσιαλισμό. Φαντάζομαι ότι σε σχέση με την ομοφυλοφιλία (δεύτερου τύπου) μια παρόμοια πολιτική θα αποδεικνυόταν πιο γόνιμη.
Πάντα πίστευα ότι ήταν λάθος να προωθείται το ξεχωριστό σύνθημα της χειραφέτησης των ομοφυλόφιλων της εργατικής τάξης από τις συνθήκες της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Πιστεύω ότι αυτή η χειραφέτηση είναι αδιαχώριστη από τον γενικό αγώνα για τη χειραφέτηση όλης της ανθρωπότητας από την καταπίεση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Δεν είχα σκοπό να το μετατρέψω σε πρόβλημα, να θέσω αυτό το ζήτημα θεωρητικά και να ζητήσω μια οριστική γνώμη για αυτό το ζήτημα από το Κόμμα. Ωστόσο, επί του παρόντος, η ίδια η πραγματικότητα μου έχει επιβάλει αυτό το ζήτημα και θεωρώ απαραίτητο να επιτύχω μία γενική σαφήνεια σε αυτό το θέμα.
Ο σύντροφος Μποροντίν μου έχει υποδείξει ότι το γεγονός ότι είμαι ομοφυλόφιλος δεν μειώνει σε καμία περίπτωση την αξία μου ως επαναστάτη. Μου έδειξε μεγάλη εμπιστοσύνη ορίζοντάς με επικεφαλής του προσωπικού στη σύνταξη. Τότε δεν με αντιμετώπισε ως κάποιον που μπορούσε να γίνει ή να ήταν εγκληματίας. Υπέδειξε επίσης ότι η προσωπική μου ζωή δεν ήταν κάτι που θα μπορούσε έστω και στο ελάχιστο να βλάψει την ιδιότητά μου ως μέλος του κόμματος.
Όταν του έθεσα το ζήτημα των συλλήψεων, για άλλη μια φορά (και στην Ο Γκε Πε Ου μέσω αυτού) με διαβεβαίωσε ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση οι λόγοι [των συλλήψεων] ήταν πολιτικού χαρακτήρα και σε καμία περίπτωση δεν ήταν κοινωνικοί ή ηθικοί, αν και η διάταξη του νόμου της 17ης Δεκεμβρίου υπήρχε ήδη τότε. Αφού έκανα το αντίστοιχο αίτημα στην Ο Γκε Πε Ου, μου είπαν: «Δεν υπάρχει τίποτα ενοχοποιητικό εναντίον σου». Όταν έμαθα για τη διάταξη του νόμου της 17ης Δεκεμβρίου, έλαβα παρόμοιου είδους απαντήσεις από πολλούς ανθρώπους. Είναι αλήθεια ότι ο σύντροφος Ντεγκό από το Λαϊκό Επιτροπάτο Δικαιοσύνης είπε ότι ο λόγος για τον νόμο ήταν ότι η ομοφυλοφιλία ήταν μια μορφή αστικού εκφυλισμού.
Ο ειδικός ψυχίατρος με τον οποίο μίλησα για αυτό το θέμα αρνήθηκε να πιστέψει στην ύπαρξη ενός τέτοιου νόμου μέχρι να του δείξω ένα αντίγραφό του.
Παρά την ύπαρξη μιας σειράς εσφαλμένων ερμηνειών εκ μέρους ορισμένων συντρόφων, είναι απολύτως προφανές ότι την περίοδο που προηγήθηκε της δημοσίευσης του νόμου, η κοινή γνώμη για αυτό το ζήτημα δεν ήταν, ωστόσο, καθόλου εχθρική προς τους ομοφυλόφιλους. Και αυτό δεν με εξέπληξε καθόλου.
Αποδέχτηκα τις συλλήψεις ομοφυλόφιλων ως ένα απολύτως φυσικό φαινόμενο στο βαθμό που η αφορμή [για τις συλλήψεις] ήταν λόγοι πολιτικού χαρακτήρα. Όπως έχω ήδη αναφέρει, όλα αυτά συμφωνούσαν πλήρως με τη δική μου ανάλυση του ζητήματος (όπως αναφέρθηκε παραπάνω), και με τον ίδιο ακριβώς τρόπο δεν αντέκρουε την επίσημα εκφρασμένη άποψη του σοβιετικού κοινού. Ο σύντροφος Μποροντίν μου επεσήμανε ότι δεν πρέπει να αποδώσω μεγάλη σημασία στο άρθρο για την ομοφυλοφιλία στη Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια επειδή (είπε) ο συγγραφέας του ήταν ο ίδιος ομοφυλόφιλος και το άρθρο δημοσιεύτηκε σε μια περίοδο που αρκετές αποκλίσεις δεν είχαν ακόμη αποκαλυφθεί. Δεν νομίζω ότι πρέπει να έχουμε δυσπιστία για την ιστορία του Κομμουνιστικού Κόμματος εάν την έγραψε ένας κομμουνιστής. Αν στην πραγματικότητα ένας ομοφυλόφιλος έγραψε αυτό το άρθρο, τότε το μόνο που απαιτούνταν από αυτόν ήταν μια αντικειμενική και επιστημονική προσέγγιση της ομοφυλοφιλίας. Δεύτερον, γνωρίζω αρκετά για την αποτελεσματικότητα του σοβιετικού πολιτικού ελέγχου του Τύπου που δεν μπορώ να παραδεχτώ την πιθανότητα ότι ένα άρθρο με σοβαρές αποκλίσεις θα μπορούσε να τυπωθεί για δημοσίευση όπως η Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια. Εάν αυτό είναι δυνατό όταν πρόκειται για μεμονωμένα άρθρα σε κάποιο ασήμαντο περιοδικό ή εφημερίδα, τότε δεν είναι δυνατό στη Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια. Σε κάθε περίπτωση, σκέφτηκα ότι ήταν δυνατό να έχω πλήρη εμπιστοσύνη σε μια έκδοση της οποίας οι συντάκτες περιλαμβάνουν ανθρώπους όπως ο Μολότοφ, ο Κουϊμπίσεφ και ο Ποκρόφσκι (ή ακόμα και ο Μπουχάριν, αν και του αξίζει λιγότερη εμπιστοσύνη).
Ωστόσο, από την άποψη που υπερασπίζομαι, το άρθρο της Μεγάλης Σοβιετικής Εγκυκλοπαίδειας δεν είχε μεγάλη σημασία. Η στάση του σοβιετικού κοινού σε αυτό το ζήτημα εκφράστηκε με αρκετή σαφήνεια στον νόμο που υπήρχε μέχρι την ψήφιση του νόμου της 7ης Μαρτίου. Εάν ο νόμος δεν έλεγε τίποτα για αυτό το ζήτημα, τότε ίσως να υπήρχαν αμφιβολίες νωρίτερα. Αλλά ο νόμος στην πραγματικότητα διατύπωσε μια άποψη για αυτό το ζήτημα: υπερασπιζόταν τα συμφέροντα της κοινωνίας απαγορεύοντας την αποπλάνηση και τη διαστροφή των ανηλίκων. Αλλά αυτό οδήγησε κάποιον στο συμπέρασμα ότι οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις μεταξύ ενηλίκων δεν ήταν απαγορευμένες.
Ο νόμος, φυσικά, είναι διαλεκτικός: αλλάζει καθώς αλλάζουν οι συνθήκες. Είναι προφανές, ωστόσο, ότι όταν επικυρώθηκε ο πρώτος νόμος, ολόκληρο το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας λήφθηκε υπόψη στο σύνολό του (αυτό, εν πάση περιπτώσει, θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς με βάση το συμπέρασμα που προέκυψε από το νόμο). Αυτός ο νόμος καθόρισε ότι η σοβιετική κυβέρνηση απέρριψε εντελώς την αρχή της δίωξης της ομοφυλοφιλίας. Αυτή η αρχή έχει θεμελιώδη χαρακτήρα και γνωρίζουμε ότι οι βασικές αρχές δεν αλλάζουν προκειμένου να ευθυγραμμιστούν με τις νέες συνθήκες. Η αλλαγή των βασικών αρχών για τέτοιους σκοπούς σημαίνει ότι είσαι οπορτουνιστής, όχι διαλεκτικός υλιστής.
Είμαι σε θέση να αντιληφθώ ότι οι αλλαγές των συνθηκών απαιτούν επίσης ορισμένες αλλαγές στη νομοθεσία, την εφαρμογή νέων μέτρων για την άμυνα της κοινωνίας, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πώς οι μεταβαλλόμενες συνθήκες μπορούν να μας αναγκάσουν να αλλάξουμε μία από τις βασικές αρχές [μας].
Επισκέφθηκα δύο ψυχιάτρους στην αναζήτηση μιας απάντησης στο ερώτημα εάν ήταν δυνατό να «θεραπεύσει» κανείς την ομοφυλοφιλία — ίσως αυτό θα σας εκπλήξει. Ομολογώ ότι αυτό ήταν οπορτουνισμός εκ μέρους μου (αυτή τη φορά, ίσως, μπορεί να συγχωρεθεί), αλλά με παρακίνησε να το κάνω από την επιθυμία να βρω κάποιου είδους λύση σε αυτό το καταραμένο δίλημμα. Το λιγότερο που ήθελα ποτέ να κάνω ήταν να αντικρούσω την απόφαση της σοβιετικής κυβέρνησης. Ήμουν έτοιμος να κάνω τα πάντα, μόνο και μόνο για να αποφύγω την ανάγκη να βρεθώ σε αντίθεση με το σοβιετικό δίκαιο. Έκανα αυτό το βήμα παρά το γεγονός ότι δεν ήξερα αν οι σύγχρονοι ερευνητές είχαν καταφέρει να αποδείξουν την αληθινή φύση της ομοφυλοφιλίας και τη δυνατότητα μετατροπής των ομοφυλόφιλων σε ετεροφυλόφιλους – δηλαδή σε άτομα που εμπλέκονται στη σεξουαλική πράξη μόνο με μέλη του αντίθετου φύλου. Αν πράγματι καθιερωνόταν μια τέτοια δυνατότητα, τότε όλα θα ήταν πολύ πιο απλά φυσικά.
Αλλά, ειλικρινά μιλώντας, ακόμα κι αν αυτή η δυνατότητα καθιερωνόταν, δεν θα ήμουν καθόλου σίγουρος πόσο επιθυμητό ήταν στην πραγματικότητα να μετατραπούν οι ομοφυλόφιλοι σε ετεροφυλόφιλους. Φυσικά, μπορεί να υπάρχουν ορισμένοι πολιτικοί λόγοι που θα το καθιστούσαν επιθυμητό. Αλλά φαντάζομαι ότι η αναγκαιότητα τέτοιων ισοπεδωτικών μέτρων πρέπει να υποστηρίζεται από ασυνήθιστα ισχυρούς λόγους.
Είναι αναμφίβολα επιθυμητό οι περισσότεροι άνθρωποι να είναι φυσιολογικοί με τη σεξουαλική έννοια. Φοβάμαι, ωστόσο, ότι αυτό δεν θα συμβεί ποτέ. Και νομίζω ότι οι φόβοι μου επιβεβαιώνονται από τα γεγονότα της ιστορίας. Νομίζω ότι μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων επιθυμεί και θα συνεχίσει να επιθυμεί μια φυσιολογική σεξουαλική ζωή. Ωστόσο, αμφιβάλλω πολύ για το ενδεχόμενο να γίνουν όλοι οι άνθρωποι εντελώς πανομοιότυποι όσον αφορά τις σεξουαλικές τους τάσεις.
Σας υπενθυμίζω ότι οι ομοφυλόφιλοι αποτελούν μόλις το 2% του πληθυσμού. Θα πρέπει επίσης να θυμάστε ότι ανάμεσα σε αυτά τα 2% υπήρχαν τόσο εξαιρετικά ταλαντούχοι άνθρωποι όπως ο Σωκράτης, ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ο Μιχαήλ Άγγελος, ο Σαίξπηρ και ο Τσαϊκόφσκι. Αυτοί είναι κάποιοι που γνωρίζουμε ότι ήταν ομοφυλόφιλοι. Αλλά πόσοι άλλοι τόσο ταλαντούχοι άνθρωποι υπήρξαν μεταξύ ομοφυλόφιλων που έκρυψαν τις πραγματικές τους ροπές; Δεν έχω σκοπό να υπερασπιστώ την παράλογη θεωρία ότι οι ομοφυλόφιλοι ανήκουν σε μια φυλή υπερανθρώπων, ότι η ομοφυλοφιλία και η ιδιοφυΐα είναι συνώνυμα, ότι οι ομοφυλόφιλοι, δήθεν, κάποια μέρα θα εκδικηθούν την κοινωνία για τα βάσανά τους ενωμένοι για να κατακτήσουν τους ετεροφυλόφιλους. Οι «θεωρίες» αυτού του είδους είχαν ήδη καταδικαστεί με μεγάλη περιφρόνηση (όπως τους άξιζε) από τον Ένγκελς στην επιστολή του προς τον Μαρξ από τις 22 Ιουνίου 1869. Σε αυτή την επιστολή, ο Ένγκελς γράφει για τη «θεωρία» που προωθείται από μια κλίκα Γερμανών αστών ομοφυλόφιλων που είχαν δημιουργήσει τη δική τους ειδική οργάνωση. Ο Ένγκελς χαρακτηρίζει όλη αυτή την υπόθεση με το επίθετο «swinishness» (schweinerei/κυριολεκτικά «γουρουνιά» στα γερμανικά αλλά μεταφορικά σημαίνει «χάλι» ή «μπάχαλο»).
Το ότι ήταν ακριβώς η πολιτική «θεωρία» της οργάνωσης και όχι ο συγκεκριμένος σεξουαλικός προσανατολισμός των μελών της, που προκάλεσε την οργή του Ένγκελς, φαίνεται στην επιστολή του προς τον [Φρίντριχ Ζόργκε] στις 8 Φεβρουαρίου 1890. Ο Ένγκελς γράφει:
«Εδώ υπάρχει μια άλλη τρικυμιά σε φλιτζάνι τσαγιού σε εξέλιξη. Θα διαβάσετε στο Labour Elector για το σούσουρο που προκάλεσε ο Peake [?], βοηθός εκδότη της Star , ο οποίος σε μια από τις τοπικές εφημερίδες κατηγόρησε ανοιχτά τον Λόρδο Γκάστον για σοδομισμό σε σχέση με τη σκανδαλώδη ομοφυλοφιλία της τοπικής αριστοκρατίας. Το άρθρο ήταν επαίσχυντο, αλλά ήταν μόνο προσωπικής φύσης· το θέμα σχεδόν δεν ήταν πολιτικό [Η μετάφραση είναι ανακριβής και έγινε από το αγγλικό κείμενο που δημοσιεύτηκε σε αγγλικό κομμουνιστικό περιοδικό].
«Το θέμα δεν ήταν καθόλου πολιτικό». Το γεγονός ότι ο Ένγκελς θεωρεί την περίπτωση ενός μέλους της εχθρικής τάξης που κατηγορήθηκε για σοδομισμό και προκάλεσε σκάνδαλο στον αριστοκρατικό κόσμο ως «σχεδόν μη πολιτικό», ως «τρικυμιά σε ένα φλιτζάνι τσαγιού», έχει μεγάλη και θεμελιώδη σημασία για εμάς. Εάν η ομοφυλοφιλία αντιμετωπίζεται ως χαρακτηριστικό γνώρισμα του αστικού εκφυλισμού, τότε είναι σωστό να επιτεθούμε στις ατομικές εκδηλώσεις της, ειδικά σε μια περίοδο που τα ομοφυλοφιλικά σκάνδαλα ήταν ευρέως διαδεδομένα στο αριστοκρατικό περιβάλλον. Ωστόσο, από το απόσπασμα προκύπτει ότι ο Ένγκελς δεν θεωρούσε την ομοφυλοφιλία ως μια ειδικά αστική μορφή εκφυλισμού. Του επιτέθηκε μόνο όταν (όπως, για παράδειγμα, σε περιπτώσεις που αφορούσαν τη Γερμανία) υιοθέτησε την πολιτική μορφή μιας ένωσης ορισμένων αστικών στοιχείων. Όταν, από την άλλη, το θέμα δεν είχε καμία πολιτική χροιά (όπως στην προαναφερθείσα περίπτωση), ο Ένγκελς δεν θεώρησε απαραίτητο να του επιτεθεί.
Υποθέτω ότι ορισμένα είδη ταλέντου (ιδιαίτερα, το ταλέντο στη σφαίρα των τεχνών) συνδυάζονται εκπληκτικά συχνά με την ομοφυλοφιλία. Αυτό πρέπει να το έχουμε κατά νου, και μου φαίνεται ότι πρέπει να σταθμίσουμε προσεκτικά τους κινδύνους της σεξουαλικής ισοπέδωσης ακριβώς για αυτόν τον κλάδο της σοβιετικής κουλτούρας, γιατί προς το παρόν δεν έχουμε ακόμη μια επαρκώς επιστημονική εξήγηση της ομοφυλοφιλίας.
Θα επιτρέψω στον εαυτό μου να αναφέρω ένα απόσπασμα από την έκθεση του συντρόφου Στάλιν στο δέκατο έβδομο Συνέδριο του Κόμματος:
[Ένας] λενινιστής ξέρει, αν είναι γνήσιος λενινιστής, ότι η ισοπέδωση στη σφαίρα των αναγκών και της προσωπικής καθημερινότητας είναι ένας αντιδραστικός παραλογισμός αντάξιος κάποιας πρωτόγονης αίρεσης ασκητών, όχι ενός σοσιαλιστικού κράτους οργανωμένου με μαρξιστικό τρόπο. Δεν μπορεί να απαιτεί όλοι οι άνθρωποι να έχουν ίδιες ανάγκες και γούστα, όλοι οι άνθρωποι να ζουν την καθημερινότητά τους σύμφωνα με ένα μόνο μοντέλο. […]
Για να συμπεράνουμε από αυτό ότι ο σοσιαλισμός απαιτεί την ισότητα, την εξίσωση και την ισοπέδωση των αναγκών των μελών της κοινωνίας, την ισοπέδωση των γούστων και της προσωπικής τους ζωής, ότι σύμφωνα με τον μαρξισμό όλοι πρέπει να φοράνε πανομοιότυπα ρούχα και να τρώνε την ίδια ποσότητα από ένα και το ίδιο πιάτο, ισοδυναμεί με την εκφορά κοινοτοπιών και τη συκοφαντία του μαρξισμού» (Στάλιν, Έκθεση στο 17ο Συνέδριο του Κόμματος για τις Εργασίες της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΚΚ (μπ). Lenpartizdat, 1934, σελ. 54-55. Η υπογράμμιση — ΧΓ )
Μου φαίνεται ότι αυτό το απόσπασμα από την έκθεση του συντρόφου Στάλιν έχει άμεση σχέση με το ζήτημα που αναλύω.
Το σημαντικό όμως είναι ότι ακόμα κι αν κάποιος επιδιώξει αυτήν την ισοπέδωση στο παρόν, είναι αδύνατο να το πετύχει είτε με ιατρικές είτε με νομοθετικές μεθόδους.
Όταν και οι δύο ψυχίατροι που επισκέφτηκα αναγκάστηκαν μετά από τις επίμονες ερωτήσεις μου να ομολογήσουν ότι υπάρχουν περιπτώσεις ανίατης ομοφυλοφιλίας, τελικά καθόρισα τη δική μου στάση απέναντι στο ζήτημα.
Κάποιος θα πρέπει να αναγνωρίσει ότι υπάρχει κάτι τέτοιο όπως οργανική ομοφυλοφιλία – δεν έχω ακόμη συναντήσει περιπτώσεις που να το διαψεύδουν – και ως εκ τούτου, κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει να αναγνωρίσει κανείς ως αναπόφευκτη την ύπαρξη αυτής της μειονότητας στην κοινωνία, είτε σε μια καπιταλιστική ή ακόμα και σε μια σοσιαλιστική κοινωνία. Σε αυτή την περίπτωση, δεν μπορεί κανείς να βρει καμία δικαιολογία για να διώξει ποινικά τους ανθρώπους αυτούς για τα διακριτικά τους γνωρίσματα, χαρακτηριστικά για τη δημιουργία των οποίων δεν φέρουν καμία ευθύνη και τα οποία είναι ανίκανοι να αλλάξουν ακόμα κι αν το ήθελαν.
Έτσι, προσπαθώντας να συλλογιστώ σύμφωνα με τις αρχές του μαρξισμού-λενινισμού όπως τις αντιλαμβάνομαι, έφτασα στο τέλος στην αντίφαση μεταξύ του νόμου και εκείνων των συμπερασμάτων που προέκυψαν από τη συλλογιστική μου. Και είναι ακριβώς αυτή η αντίφαση που με αναγκάζει να επιθυμώ μια έγκυρη απάντηση σχετικά με αυτό το ζήτημα.
Κομμουνιστικούς χαιρετισμούς,
Χάρι Γουάιτ
Πληροφορίες για τον συγγραφέα της επιστολής
Γουάιτ, Χάρι. 27 χρονών. Γεννήθηκε στο Εδιμβούργο της Σκωτίας. Γιος ενός ζωγράφου της εργατικής τάξης που απέκτησε πρόσφατα τη δική του επιχείρηση. Τελείωσε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Δημοσιογράφος στο επάγγελμα. Εργάστηκε σε αστικές εφημερίδες μέχρι το 1932. Εργάστηκε στον ελεύθερο χρόνο του στο περιοδικό της ΕΣΣΔ Friends Society, Russia Today (από το 1931 έως το 1932). Εντάχθηκε στο Ανεξάρτητο Εργατικό Κόμμα το 1927. Στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Μεγάλης Βρετανίας, το 1931. Βοήθησε στο χτίσιμο κομματικών οργανώσεων και περιφερειακών οργανώσεων στην οδό Φλιτ, το κέντρο του βρετανικού Τύπου. Το 1932 προσλήφθηκε στο προσωπικό των Μοσχοβίτικων Νέων (Moskovskie Novosti). Το 1933 διορίστηκε επικεφαλής του προσωπικού συντακτών αυτής της εφημερίδας. Ξεχώρισε ως ο καλύτερος εργαζόμενος. Η ένταξή του στο ΠΚΚ (μπ) από το Κομμουνιστικό Κόμμα Αγγλίας [sic] είχε αναβληθεί μέχρι την ολοκλήρωση της εκκαθάρισης του Κόμματος.
Τα επιχειρήματα που εκτίθενται στη συνημμένη επιστολή διατυπώθηκαν αρχικά από εμένα σε μια επιστολή προς τον σύντροφο Μποροντίν, διευθύνοντα συντάκτη της Moscow Daily News, με την ελπίδα ότι θα επισύρει την προσοχή του συντρόφου Στάλιν στο ερώτημα που θίγω. Ωστόσο, έκρινε αδύνατο να το κάνει αυτό. Πέρα από όσα αναφέρονται στην παρούσα επιστολή, η επιστολή που απευθύνεται στον σύντροφο Μποροντίν περιέχει επίσης ορισμένα στοιχεία που με αφορούν προσωπικά και δεν έχουν γενικά μεγάλη σημασία στο υπό εξέταση ζήτημα, τα οποία όμως θεώρησα αναγκαίο να του τα επισημάνω. Αντίγραφο αυτής της επιστολής παρουσιάστηκε στην Ο Γκε Πε Ου κατόπιν αιτήματός τους, στο βαθμό που ενημέρωσα έναν σύντροφο στην Ο Γκε Πε Ου για αυτήν την επιστολή.
[AP RF (Αρχείο του Προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας), f. 3, ό.π. 57, d. 37, l. 29-45; Το πρωτότυπο ρωσικό κείμενο αυτής της επιστολής δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Istochnik (5/6 (1993): 185-191).]
Αυτή η αγγλική μετάφραση της επιστολής του Χάρι Γουάιτ προς τον Στάλιν δημοσιεύτηκε στο βιβλίο «Μόσχα» του καλλιτέχνη Γεβγκένι Φικς με έδρα τη Νέα Υόρκη. Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τους Ugly Duckling Presse, Μπρούκλιν, Νέα Υόρκη, τους εκδότες και τον Τομ Κάμπελ, συντάκτη στο The Russian Reader, που μετέφρασε την επιστολή του Χάρι Γουάιτ από το πρωτότυπο, από τα ρωσικά στα αγγλικά, για την ευγενική τους άδεια να αναδημοσιεύσουμε την επιστολή.
Ένα σημείωμα για τη μοίρα του Χάρι Γουάιτ
Λίγο αφότου έγραψε την επιστολή του, ο Γουάιτ εγκατέλειψε τη Σοβιετική Ένωση και επέστρεψε στη Βρετανία όπου συμμετείχε σε δράσεις αλληλεγγύης για τον αγώνα των Ισπανών εργατών και αγροτών ενάντια στον Φράνκο. Απογοητεύτηκε από τη σταλινική Ρωσία, εργάστηκε ως ανεξάρτητος δημοσιογράφος για την Daily Express και την Daily Herald και αργότερα για το Reuters στην Τουρκία, όπου πέθανε το 1960 σε ηλικία 53 ετών. Ήταν μια τραγική φιγούρα, μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος που πίστευε ειλικρινά ότι το κόμμα χτίζει τον κομμουνισμό και δυστυχώς δεν κατανόησε τη διαδικασία του γραφειοκρατικού εκφυλισμού. Πόσα άτομα σαν κι αυτό χάθηκαν στην υπόθεση της επανάστασης εξαιτίας του σταλινικού εκφυλισμού; Δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά, αλλά σίγουρα αριθμούσε μια ολόκληρη γενιά.
Μετάφραση: Ηλίας Κυρούσης
