Ένας χρόνος συμπληρώνεται σήμερα από την περίφημη συμφωνία της “20ης Φλεβάρη”, τον προάγγελο του 3ου Μνημονίου. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να θυμηθούμε ποιά ήταν η πρώτη δημόσια αντίδραση σε αυτή τη συμφωνία από τις διαφορετικές συλλογικότητες της τότε αριστερής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ.
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΤΑΣΗ: ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΥΠΟΤΑΓΗΣ – ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΗΓΕΣΙΑΣ
Η Κομμουνιστική Τάση, κόντρα στο ρεύμα της γενικευμένης σύγχυσης και σταθμίζοντας ψυχρά τα στοιχεία της συμφωνίας και τις λογικές της πολιτικές συνέπειες, δεν “μάσησε τα λόγια” της. Έβαλε πάνω από όλα την ανάγκη για τον εξοπλισμό των αριστερών αγωνιστών με μια ξεκάθαρη κατανόηση για το τι πραγματικά συνέβει και για τα πολιτικά καθήκοντα που συνεπάγονταν από τις εξελίξεις. Στην ανακοίνωση που εξέδωσε το ίδιο κιόλας βράδυ, χαρακτήρισε τη συμφωνία σαφή ένδειξη υποταγής. Προειδοποίησε ότι με αυτήν, η κυβέρνηση και η ομάδα Τσίπρα έδειχναν έμπρακτα την πρόθεση για μια άνευ όρων παράδοση στην τρόικα. Καταλήγοντας στην ανακοίνωσή της, η Κομμουνιστική Τάση, αντί για μια στάση παθητικού παρατηρητή της προδοσίας πρότεινε συγκεκριμένα καθήκοντα για όλους τους αριστερούς αγωνιστές του κόμματος με αιχμή την απαίτηση για συνέδριο αλλαγής πολιτικής, αλλά και ηγεσίας.
ΙΣΚΡΑ: ΣΥΜΦΩΝΙΑ “ΑΙΝΙΓΜΑ”…
Αντίθετα από την Κομμουνιστική Τάση, οι σύντροφοι της ΙΣΚΡΑ, της ιστοσελίδας του Αριστερού Ρεύματος, δεν θεώρησαν σκόπιμο να αναγνωρίσουν από την πρώτη στιγμή και ανοικτά τον αντιδραστικό χαρακτήρα της συμφωνίας και με ένα δημοσίευμα που έμοιαζε με αποστασιοποιημένο ρεπορτάζ, μίλησαν για “Συμφωνία αίνιγμα”.
Η πρώτη αυτή αντίδραση της ΙΣΚΡΑ έναντι της συμφωνίας – προαγγέλου του 3ου Μνημονίου, ταίριαζε απόλυτα με την γενικά άτολμη στάση που τήρησε η ηγεσία της Αριστερής Πλατφόρμας κατά τους επόμενους μήνες. Υποβαθμίζοντας τις επιπτώσεις και τα πολιτικά μηνύματα που εμπεριείχε η συμφωνία, παρέμεινε στην κυβέρνηση και ανέχτηκε την “ντεφάκτο” και επ’ αόριστο αναβολή της εφαρμογής των προεκλογικών δεσμεύσεων, η οποία με έναν φυσικό τρόπο έφερε τελικά το 3ο Μνημόνιο. Η ηγεσία της Αριστερής Πλατφόρμας με τη στάση αυτή, πρακτικά και ανεξάρτητα από τις προθέσεις της, διευκόλυνε τη μνημονιακή ομηρία του ΣΥΡΙΖΑ από την προεδρική ομάδα και οδήγησε την αριστερή πρέρυγα του κόμματος σε μια ήττα χωρίς ουσιαστική μάχη. Έστω και σήμερα, έναν χρόνο μετά, η ηγεσία της τότε Αριστερής Πλατφόρμας και νυν ηγετικός πυρήνας της ΛΑΕ, οφείλει να κάνει αυτοκριτική γι’ αυτή τη στάση, συμβάλοντας με αυτόν τον τρόπο στην ανάγκη οι αριστεροί αγωνιστές να βγάλουν τα σωστά πολιτικά συμπεράσματα από τη σημαντική ήττα που αντικειμενικά συνιστούσε η υπογραφή του 3ου Μνημονίου.
R-PROJECT (Κόκκινο Δίκτυο – ΔΕΑ) : “Χαραμάδα ανάσας” και δεσμεύσεις!
Ακόμα χειρότερη πολιτικά ήταν η πρώτη αντίδραση που είχε έναντι της συμφωνίας η ηγεσία του “Κόκκινο Δίκτυου” (ΔΕΑ και άλλοι συνεργαζόμενοι). Την επόμενη μέρα της συμφωνίας στην ιστοσελίδα R-PROJECT, οι σύντροφοι σε ένα πολύ σύντομο δημοσίευμα χαρακτήρισαν την “20η Φλεβάρη”μια “χαραμάδα ανάσας με δεσμεύσεις”.
Σε αυτό το δημοσίευμα βέβαια επίσης, η συμφωνία χαρακτηρίζεται κομψά ως “ετεροβαρής” και “υποχώρηση”. Χρειάστηκε δε, να περάσουν 5 (!) ολόκληρες μέρες για να δημοσιευθεί στην ίδια ιστοσελίδα η πρώτη ξεκάθαρη τοποθέτηση του Κόκκινου Δικτύου, η οποία όμως, παρότι εξέφραζε ξεκάθαρη εναντίωση στη συμφωνία και καλούσε τα αριστερά μέλη σε μια στάση απειθαρχίας, δεν πρότεινε κανένα συγκεκριμένο πολιτικό καθήκον για την αριστερή πτέρυγα του κόμματος και τους αγωνιστές της, όπως αντίθετα έπραξε από το πρώτο κιόλας βράδυ της συμφωνίας η Κομμουνιστική Τάση. Επίσης, εντελώς αντιφατικά ως προς το αφηρημένο κάλεσμα για “απειθαρχία”, το ΚΔ δεν κάλεσε όπως στοιχειωδώς θα όφειλε, τους υπουργούς της Αριστερής Πλατφόρμας να εγκαταλείψουν τους θώκους μιας κυβέρνησης που συμβιβαζόταν ανοικτά πλέον με τους δανειστές ώστε να ηγηθούν έμπρακτα της “απειθαρχίας”. Η στάση αυτή εξέφραζε αυθεντικά τη συνολική πολιτική στάση της ηγεσίας του ΚΔ, που την ανέδειξε σαν τον αριστερό απολογητή της άτολμης πολιτικής της ηγεσίας της Αριστερής Πλατφόρμας.
Συμπερασματικά λοιπόν, θα λέγαμε ότι το παράδειγμα της πρώτης αντίδρασης των διαφορετικών συλλογικοτήτων της παλιάς αριστερής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ έναντι της κομβικής για τις δραματικές πολιτικές εξελίξεις της προηγούμενης χρονιάς, “συμφωνίας της 20ης Φλεβάρη”, εξέφραζε αντιπροσωπευτικά τη διαφορά ανάμεσα στον επαναστατικό μαρξισμό και τον αριστερό ρεφορμισμό, στις διαφορετικές εκδοχές του.
