Ω ναι, σωστά διαβάσατε τον τίτλο. Ένας θυμωμένος γέρος στην Ουάσινγκτον και ένας ψυχολογικά διαταραγμένος Πρόεδρος στο Κίεβο εργάστηκαν από κοινού για την εκπόνηση ενός σχεδίου που μπορεί ενδεχομένως να σπρώξει τον πλανήτη στην άβυσσο.
Αν αυτό μοιάζει πολύ με πλοκή κακής ταινίας Β´ κατηγορίας, έχετε και πάλι δίκιο. Αλλά αυτό απλά αποδεικνύει το παλιό ρητό πως η πραγματικότητα αρκετά συχνά μπορεί να μιμείται την τέχνη. Ακόμα και την πιο παράξενη τέχνη. Και αυτό που πραγματικά συμβαίνει στην παγκόσμια διπλωματική σκηνή είναι σίγουρα πολύ παράξενο.
Σύμφωνοι, οι κύριοι χαρακτήρες αυτής της συγκεκριμένης ιστορίας τρόμου δεν ονομάζονται «Μινγκ ο Αμείλικτος» ή «Δράκουλας ο Άρχων του Σκότους» παρά μόνο Τζόζεφ Ρόμπινετ Μπάιντεν (αν και υποθέτω ότι είναι αρκετά παράξενο να αποκαλείται κάποιος Ρόμπινετ), και Βολοντίμιρ Ολεξάντροβιτς Ζελένσκι – αυτό παραπέμπει περισσότερο σε κάποιον απαίσιο Κόμη που σχεδιάζει την κατάκτηση του κόσμου από ένα σκοτεινό κάστρο στα βουνά της Τρανσυλβανίας.
Ωστόσο, σε αυτό το σημείο, οι πολλά υποσχόμενοι παραλληλισμοί ανάμεσα στην πεζή πραγματικότητα και τον υπέροχο κόσμο των παλιών, πολυθρήνητων ταινιών τρόμου της Hammer (σ.: βρετανική κινηματογραφική εταιρεία παραγωγής) αρχίζουν να ξεθωριάζουν. Αντί για δύο γιγάντιες φιγούρες τρόμου, έχουμε να κάνουμε με δύο μάλλον μικρούς, συνηθισμένους, όχι ιδιαίτερα ενδιαφέροντες (και ακόμη λιγότερο έξυπνους) ανθρώπους.
Όσον αφορά το σωματικό μέγεθος, ο πρώην κωμικός που είναι πρόεδρος της Ουκρανίας από το 2019 έχει ύψος μόλις 1,67 μ., αν και ο εντυπωσιακός τρόπος με τον οποίο περιδιαβαίνει τους διαδρόμους στην Ουάσιγκτον, το Βερολίνο και το Λονδίνο, απαιτώντας τεράστιες ποσότητες χρημάτων με φοβέρες, τον κάνει να φαίνεται πολύ ψηλότερος απ’ ό,τι είναι στην πραγματικότητα.
Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, ο ηγέτης της Βόρειας Κορέας, ο Κιμ Γιονγκ Ουν, αναφέρεται συχνά ότι έχει ύψος 1,70 μ., αν και δεν είναι σαφές από πού προέρχεται αυτή η πληροφορία. Σε κάθε περίπτωση, ό,τι του λείπει σε εκατοστά το αναπληρώνει με την κατοχή πυρηνικών όπλων, τα οποία στο πεδίο των διεθνών σχέσεων τείνουν να μετατρέπουν τους νάνους σε γίγαντες – και το αντίστροφο.
Αλλά ξεφεύγω από το κεντρικό ζήτημα – στο οποίο επιστρέφω ευθύς αμέσως. Όταν λέω μικροί, δεν εννοώ μόνο ως προς το ανάστημα. Είναι ακόμη μικρότεροι ως προς τη διανοητική και την ηθική τους ποιότητα.
Δυστυχώς, όντες τυπικοί πολιτικοί ηγέτες της μοντέρνας (ή μάλλον μεταμοντέρνας) εποχής, αμφότεροι οι δύο άνδρες πάσχουν εξίσου από έλλειψη και της παραμικρής υπόνοιας διορατικότητας και ευρύτερης προοπτικής ή οποιουδήποτε πράγματος που να μοιάζει έστω και λίγο με μια συνεκτική φιλοσοφική κοσμοαντίληψη. Αντίθετα, οι πράξεις τους υπαγορεύονται πλήρως από άμεσες πρακτικές εκτιμήσεις και, τελικά, από το ωμό ατομικό συμφέρον τους και την πολιτική (και στην περίπτωση του Ζελένσκι, τη φυσική επίσης) επιβίωσή τους – στον βωμό των οποίων πρέπει να θυσιαστούν όλα τα άλλα.
Εδώ να διευκρινίσω ότι δεν αναφερόμαστε απαραίτητα στην απειλή που συνιστά ο προσωπικός θανάσιμος εχθρός του Ζελένσκι, ο Βλαντιμίρ Πούτιν. Αν και ουδέποτε συμπαθήθηκαν, δεν υπάρχει καμία απολύτως απόδειξη ότι οι Ρώσοι έχουν επιχειρήσει να δολοφονήσουν τον Ζελένσκι, παρότι είχαν πολλές ευκαιρίες να το κάνουν.
Άλλωστε, η «απομάκρυνση» των εχθρών κάποιου με την απλή διαδικασία της δολοφονίας – η οποία κάποτε θεωρούνταν μια απεχθής πρακτική που χρησιμοποιούνταν μόνο από τα πιο βάρβαρα κράτη – έχει γίνει πλέον αρκετά της μόδας. Την εφαρμόζει συστηματικά ο «Μπίμπι» Νετανιάχου, μαζί με άλλα εγκλήματα πολέμου που είναι πάρα πολλά για να αναφερθούν εδώ. Ωστόσο, παραδόξως, ο Ισραηλινός ηγέτης δεν έχει υποστεί ποτέ τις οποιεσδήποτε δυσάρεστες συνέπειες για τις πράξεις του. Ακριβώς το αντίθετο μάλιστα.
Αν οι Ρώσοι δεν έχουν απομακρύνει τον Ζελένσκι από τη σκηνή με τέτοιες μεθόδους (μέχρι στιγμής, τουλάχιστον) δεν είναι για ηθικούς λόγους, αλλά απλώς επειδή δεν βρίσκουν κανένα νόημα σε αυτό. Αν εξολοθρεύσεις έναν αντίπαλο ηγέτη, απλά θα αντικατασταθεί από κάποιον άλλον – πολύ πιθανά από κάποιον που θα σου είναι ακόμη λιγότερο αρεστός.
Οι Ισραηλινοί αρέσκονται να καμαρώνουν για τον αριθμό τέτοιων εχθρών που έχουν στείλει στον άλλο κόσμο. Ξεχνούν όμως να αναφέρουν ότι τέτοιες ενέργειες δεν χρησίμευσαν στο να καταστρέψουν – ή έστω να αποδυναμώσουν σοβαρά – ούτε τη Χαμάς, ούτε τη Χεζμπολάχ. Οι κομπασμοί τους είναι επομένως εντελώς κενοί περιεχομένου.
Ο κίνδυνος για την ζωή του Ζελένσκι είναι πραγματικός. Αλλά προέρχεται από πολύ εγγύτερες από το Κρεμλίνο πηγές. Αν και θεωρητικά είναι Πρόεδρος της Ουκρανίας, περιβάλλεται από πολύ πιο επικίνδυνους εχθρούς. Τα νεοναζιστικά φασιστικά στοιχεία (που περιγράφονται ευγενικά στα δυτικά ΜΜΕ ως «υπερεθνικιστές») παρακολουθούν κάθε του ενέργεια.
Τα στοιχεία αυτά έχουν εδραιώσει την παρουσία τους σε ισχυρές θέσεις στο κράτος και ειδικότερα στις ένοπλες δυνάμεις. Παρέχουν τα πιο φανατικά (και αποτελεσματικά) στρατεύματα εφόδου στην πρώτη γραμμή. Αλλά αυτή η πρώτη γραμμή καταρρέει ταχύτατα. Η ρωσική προέλαση, η οποία μέχρι πρόσφατα είχε αργό και βαθμιαίο χαρακτήρα, έχει επιταχυνθεί πάρα πολύ. Και οι «υπερεθνικιστές» δεν είναι καθόλου χαρούμενοι.
Όλη η ιστορία του πολέμου στην Ουκρανία τον τελευταίο έναν χρόνο ήταν οι απανωτές καταστροφές για το καθεστώς του Κιέβου. Η ρωσική προέλαση είναι πλέον μη αναστρέψιμη και η κατάρρευση της ουκρανικής άμυνας είναι θέμα χρόνου.
Προετοιμάζεται το έδαφος για μια ταπεινωτική ήττα για τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Υπό αυτές τις συνθήκες, η συζήτηση για διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία γίνεται όλο και πιο έντονη και επίμονη. Αυτό είναι απολύτως φυσικό. Όταν τα στρατεύματά σου ηττώνται σε όλα τα μέτωπα και ξεμένεις από στρατιώτες, όπλα και πυρομαχικά, το λογικό είναι να ξεκινήσεις διαπραγματεύσεις με την άλλη πλευρά.
Δυστυχώς, αυτό που είναι το φυσικό και το λογικό δεν είναι πάντα και η πορεία που πράγματι ακολουθείται. Στα τέλη του 1944 ήταν απόλυτα ξεκάθαρο ότι η Γερμανία είχε χάσει τον πόλεμο. Τα στρατεύματα του Χίτλερ είχαν συντριβεί από τους Ρώσους, πρώτα στο Στάλινγκραντ και μετά στη μάχη του Κουρσκ. Ο Κόκκινος Στρατός βάδιζε προς το Βερολίνο, πραγματοποιώντας την ταχύτερη προέλαση στην στρατιωτική ιστορία.
Πολλοί από τους στρατηγούς του Χίτλερ θα ήταν θετικοί σε διαπραγματεύσεις με τους Βρετανούς και τους Αμερικανούς για να αποτραπεί μια απόλυτη σοβιετική επικράτηση. Αλλά ο Χίτλερ, απομονωμένος από τον κόσμο στο υπόγειο τσιμεντένιο καταφύγιό του, ήταν αντίθετος σε κάθε πρόταση για ειρήνη.
Όντας πλέον πλήρως αποκομμένος από την πραγματικότητα, αρνούταν να ακούσει οποιεσδήποτε αναφορές για ήττες. Αντ’ αυτού, οι στρατηγοί του τακτικά υπέμεναν υστερικά κηρύγματα για το αναπόφευκτο της γερμανικής νίκης, ακόμη και όταν οι βροντές από το σοβιετικό πυροβολικό ηχούσαν στο κέντρο του Βερολίνου.
Ο Χίτλερ έστελνε διαρκώς ανύπαρκτες μεραρχίες σε μέτωπα που είχαν ήδη καταρρεύσει. Μόνο όταν πια οι Ρώσοι βρίσκονταν κυριολεκτικά λίγα μέτρα μακριά από το καταφύγιό του, συνειδητοποίησε την κατάσταση και αυτοκτόνησε. Η αναπόφευκτη συνέπεια ήταν ότι ολόκληρο το ανατολικό τμήμα της Γερμανίας, συμπεριλαμβανομένου του Βερολίνου, έπεσε στα χέρια του νικηφόρου Κόκκινου Στρατού.
Παρότι υπάρχουν προφανείς διαφορές με εκείνη την κατάσταση και την κατάσταση στην Ουκρανία σήμερα, υπάρχουν επίσης και σημαντικές ομοιότητες. Ειδικότερα, ο Ζελένσκι παρουσιάζει τώρα ακριβώς τα ίδια ψυχολογικά συμπτώματα που εμφάνισε ο Χίτλερ τις τελευταίες ημέρες του Γερμανικού Ράιχ.
Οι εναλλαγές στη διάθεσή του είναι όλο και πιο απρόβλεπτες. Οι εντολές που δίνει είναι τόσο αλλόκοτες που δεν έχουν καν σχέση με την πραγματικότητα. Αυτό δεν αποτελεί έκπληξη, καθώς έχει κλείσει εδώ και καιρό τα μάτια και τα αυτιά του απέναντι σε κάθε συζήτηση για την πραγματικότητα.
Πριν μερικούς μήνες, τα δυτικά ΜΜΕ ανέφεραν ότι ο Ουκρανός ηγέτης είχε πάθει υστερία και κυριολεκτικά ούρλιαζε στους στρατηγούς του, κατηγορώντας τους ότι του έλεγαν ψέματα. Στην πραγματικότητα, το πιθανότερο είναι ότι προσπαθούσαν, με κάποιον τρόπο, να του πουν την αλήθεια για την καταστροφική κατάσταση στο μέτωπο. Αλλά ο Ζελένσκι αρνείται να ακούσει κακά μαντάτα. Θέλει να ακούει μόνο καλά νέα. Και αν δεν υπάρχουν καλά νέα, τότε πρέπει να εφευρεθούν.
Τελικά, έχοντας συνειδητοποιήσει τη ματαιότητα των προσπαθειών τους, οι στρατηγοί πλέον του λένε αυτό που θέλει να ακούσει: ότι οι Ουκρανοί κερδίζουν και οι Ρώσοι χάνουν. Τα ουκρανικά ΜΜΕ βρίθουν από παράλογες ιστορίες για φανταστικές επιθέσεις των ηρωικών Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας, την ίδια στιγμή που αυτές υποχωρούν άτακτα σε όλα τα μέτωπα.
Η αποθάρρυνση εξαπλώνεται με ταχείς ρυθμούς στις γραμμές του στρατού. Ακόμη και ο υπάκουος ουκρανικός Τύπος έχει δημοσιεύσει αναφορές για στρατιώτες που αρνούνται να πολεμήσουν, για όλο και περισσότερες λιποταξίες και για αυξανόμενες περιπτώσεις στρατιωτών που πετούν τα όπλα τους και παραδίνονται στους Ρώσους.
Πριν από μερικές εβδομάδες, αναφέρθηκε στον Τύπο η περίπτωση ενός Ουκρανού αξιωματικού που αρνήθηκε να διατάξει τους άνδρες του να εξαπολύσουν μια παρανοϊκή επίθεση, η οποία, όπως είπε, ισοδυναμούσε με αποστολή αυτοκτονίας. Ο αξιωματικός καθαιρέθηκε αμέσως, αλλά υπήρξαν διαμαρτυρίες μεταξύ των στρατιωτών, οι οποίοι απαιτούσαν την επαναφορά του.
Η υπόθεση του Κουρσκ ήταν μια ανόητη και άσκοπη περιπέτεια, μια απελπισμένη προσπάθεια του Ζελένσκι να δείξει στον κόσμο ότι η Ουκρανία ήταν ακόμη σε θέση να διεξάγει μια επιτυχημένη επίθεση εναντίον της Ρωσίας στο έδαφός της. Κατέληξε, αναπόφευκτα, σε μια ταπεινωτική ήττα και στην απώλεια τεράστιου αριθμού ζωών και πολύτιμου στρατιωτικού υλικού.
Την ίδια στιγμή, το κεντρικό μέτωπο του πολέμου – που παραμένει το Ντονμπάς – κατακλύζεται με ταχείς ρυθμούς από υπέρτερες ρωσικές δυνάμεις. Κι όμως ο Ζελένσκι επιμένει στην παράλογη πολιτική της αποστολής στον θάνατο όλο και περισσότερων ανδρών στο Κουρσκ – καθαρά για λόγους προσωπικού γοήτρου – ενώ στερεί συστηματικά από το μέτωπο του Ντονμπάς αναγκαίες δυνάμεις, όπλα και πυρομαχικά.
Η τρομακτική κλίμακα των ουκρανικών απωλειών αποκρύπτεται σκόπιμα. Αλλά είναι σε ένα επίπεδο το οποίο δεν μπορεί να διατηρηθεί, ενώ η Ρωσία έχει συντριπτική υπεροχή τόσο σε αριθμό στρατιωτών όσο και σε οπλισμό, και ανανεώνει συνεχώς τις δυνάμεις της με νέες στρατολογίες.
Στον αντίποδα, το σχέδιο επιστράτευσης του Ζελένσκι απέτυχε ακόμα και να προσεγγίσει τους αναμενόμενους αριθμούς, και οι αρχές αναγκάζονται να χρησιμοποιούν βάναυσες μεθόδους για να επιστρατεύουν απρόθυμους νεοσύλλεκτους έξω από μπαρ και ντισκοτέκ, οι οποίοι στέλνονται αμέσως στο μέτωπο για να σφαγιαστούν.
Η απελπισία του Ζελένσκι
Ίσως αναρωτηθείτε γιατί ο Ζελένσκι εξακολουθεί να αρνείται να διαπραγματευτεί με τους Ρώσους. Μάλιστα, πριν από λίγο καιρό ψήφισε έναν νόμο που σίγουρα δεν έχει προηγούμενο στη νομική ιστορία, απαγορεύοντας στην Ουκρανία να διαπραγματευτεί με τη Μόσχα όσο ο Πούτιν είναι επικεφαλής.
Η αλήθεια είναι ότι είναι πλέον ένας άνθρωπος απελπισμένος. Ξέρει πολύ καλά ότι αν έκανε οποιοδήποτε βήμα που να μπορεί να ερμηνευθεί ως προσπάθεια επίτευξης ειρήνης με τίμημα τη θυσία έστω και μικρού τμήματος ουκρανικού εδάφους, θα προκαλούσε σφοδρή αντίδραση από την πλευρά των νεοναζιστικών στοιχείων του στρατού και του κρατικού μηχανισμού.
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι η κυβέρνησή του θα ανατρεπόταν και ακόμη και η ίδια η ζωή του θα ήταν κάτι λιγότερο από ασφαλής. Μια όχι και πολύ ευχάριστη θέση για να βρεθεί κάποιος. Και κάνοντας τα πράγματα ακόμα χειρότερα, έχουμε την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ. Ο Ζελένσκι κατανοεί ότι η εκλογή του Τραμπ αντιπροσωπεύει μια θεμελιώδη αλλαγή στην κατάσταση. Και οι απελπισμένοι άνθρωποι κάνουν απελπισμένα πράγματα.
Τελικά, απρόθυμα, αποδέχεται το γεγονός ότι ο πόλεμος έχει χαθεί, και μάλιστα αμετάκλητα. Και δεν υπάρχει απολύτως τίποτα που θα μπορούσε να κάνει η Δύση για να αποτρέψει μια ρωσική νίκη. Τίποτα, δηλαδή, εκτός ίσως από μια άμεση στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας. Με άλλα λόγια – ας πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους – ο Γ´ Παγκόσμιος Πόλεμος.
Αυτός είναι ο λόγος που ο Ζελένσκι απαιτεί να του δοθεί το ελεύθερο να εκτοξεύει πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς εναντίον στόχων βαθιά μέσα στη Ρωσική Ομοσπονδία. Ο Πούτιν απάντησε αμέσως με σαφήνεια ότι αυτό θα αποτελούσε πράξη πολέμου εκ μέρους των Ηνωμένων Πολιτειών, δεδομένου ότι οι αμερικανικοί πύραυλοι που απαιτούνται για μια τέτοια επιχείρηση θα μπορούσαν να λειτουργήσουν μόνο με την άμεση συμμετοχή αμερικανικού στρατιωτικού προσωπικού.
Αυτό θα σήμαινε ότι η Ρωσία και η Αμερική θα βρίσκονταν σε κατάσταση πολέμου. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα έναν άμεσο πόλεμο με πυρά και πυραύλους να εκτοξεύονται προς όλες τις κατευθύνσεις. Υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι με τους οποίους μπορούν να εκδηλωθούν οι εχθροπραξίες.
Πρέπει να τονιστεί ότι η Ρωσία δεν είναι απλά μια χώρα με μεγάλο, καλά εκπαιδευμένο και εξοπλισμένο στρατό που έχει αποδείξει την αξία του στο ουκρανικό πεδίο της μάχης. Ο ρωσικός στρατός είναι στην πραγματικότητα παραπάνω από ισάξιος όλων των στρατών του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη μαζί.
Επιπλέον, η Ρωσία είναι το ισχυρότερο πυρηνικό κράτος στον κόσμο, με ένα τεράστιο οπλοστάσιο διηπειρωτικών βαλλιστικών πυραύλων, ικανό να πλήξει οποιονδήποτε στόχο στον κόσμο.
Θα περίμενε κανείς ότι το γεγονός αυτό ίσως είχε ανοίξει μια σοβαρή δημόσια συζήτηση σχετικά με τη σωφροσύνη της παράτασης μιας ξεκάθαρα χαμένης μάχης στην Ουκρανία και της διακινδύνευσης μιας πιθανής σύγκρουσης μεταξύ των δύο κύριων πυρηνικών δυνάμεων του πλανήτη.
Κι όμως, καμία τέτοια συζήτηση δεν έχει γίνει ποτέ. Αντ’ αυτού, η κοινή γνώμη και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού «ταΐζεται» με ψέμματα και παραπληροφόρηση, που την καθιστούν ανίκανη να κατανοήσει τι πραγματικά συμβαίνει.
Κρίση της «επιχείρησης Ουκρανία»
Σε κάθε πόλεμο υπάρχει πάντα μια παραγωγή προπαγάνδας σχεδιασμένης για να εξαπατήσει το κοινό και να αποσπάσει την προσοχή από την πραγματικότητα μιας επικίνδυνης και απειλητικής κατάστασης. Αυτό ισχύει για τον πόλεμο στην Ουκρανία περισσότερο από κάθε άλλο πόλεμο που μπορώ να θυμηθώ.
Πριν από λίγο καιρό, το κοινό τροφοδοτούνταν με μια συνεχή ροή καθησυχαστικής προπαγάνδας που δημιουργούσε την εντύπωση ότι η νίκη της Ουκρανίας επί της Ρωσίας ήταν πρακτικά εγγυημένη.
Αλλά τώρα τραγουδούν ένα διαφορετικό τραγούδι. Όλοι – ή σχεδόν όλοι – έχουν καταλάβει ότι η Ουκρανία έχει χάσει τον πόλεμο και αυτό που είναι πλέον εγγυημένο είναι μια ρωσική νίκη.
Γίνεται όλο και περισσότερο αντιληπτό, ακόμη και στους κυρίαρχους κύκλους στην Αμερική και όλο και περισσότερο σε ορισμένες τουλάχιστον κυβερνήσεις στην Ευρώπη, ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει χαθεί αμετάκλητα.
Η νίκη του Τραμπ έχει θέσει στην ευρωπαϊκή αστική τάξη ένα δίλημμα. Ο Τραμπ δεν έκρυψε την επιθυμία του να βάλει τέλος στον πόλεμο στην Ουκρανία – ή τουλάχιστον στην εμπλοκή της Αμερικής σε αυτόν. Δεν είναι πιθανό τα παρακάλια του Ζελένσκι να τον κάνουν να αλλάξει γνώμη.
Μόλις η Αμερική αποσύρει – ή μειώσει σημαντικά – την οικονομική και στρατιωτική της βοήθεια, η κυβέρνηση του Κιέβου θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση. Το ίδιο θα κάνει και κάθε άλλη κυβέρνηση στην Ευρώπη που υποστηρίζει τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες συγκεντρώθηκαν πρόσφατα στην ουγγρική πρωτεύουσα Βουδαπέστη για να συζητήσουν το ζήτημα της Ουκρανίας υπό το φως της εκλογικής νίκης του Ντόναλντ Τραμπ. Έτρεχαν γύρω γύρω σαν ένα κοπάδι γαλοπούλες που στέκονται μπροστά σε ένα κρεοπωλείο την παραμονή των Χριστουγέννων, διαμαρτυρόμενες για την τύχη τους.
Παρ’ όλες τις υποσχέσεις τους, δεν υπάρχει περίπτωση οι Ευρωπαίοι να μπορέσουν να καλύψουν το κενό που άφησε η αμερικανική αποχώρηση. Η κοινή γνώμη και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού χάνει όλο και περισσότερο την υπομονή της με την όλη υπόθεση.
Αυτό φάνηκε πολύ καθαρά από το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών της 5ης Νοεμβρίου. Ωστόσο, η αντίθεση στην πολιτική του Τραμπ παρέμεινε και πήρε δυσοίωνη τροπή τις τελευταίες ημέρες.
Η αλλαγή στάσης του Μπάιντεν
Ξαφνικά, ο άνθρωπος που εξακολουθεί να κρατάει πεισματικά την καρέκλα του στον Λευκό Οίκο, ανακοίνωσε την απόφασή του να αλλάξει τη διακηρυγμένη στάση της Αμερικής ενάντια στη χορήγηση άδειας στους Ουκρανούς να χρησιμοποιήσουν αμερικανικούς πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς για πλήγματα σε μεγάλο βάθος εντός της Ρωσίας.
Αυτό ήταν, για να το θέσουμε ήπια, ένα σοκ. Μόλις λίγες ημέρες νωρίτερα, ο εκλεγμένος πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ είχε περάσει μιάμιση ώρα σε μια «φιλική», όπως χαρακτηρίστηκε, συζήτηση με τον Τζο Μπάιντεν στον Λευκό Οίκο. Η συζήτηση κάλυψε πολλά διαφορετικά θέματα. Αλλά η Ουκρανία ήταν αντικείμενο συζήτησης για συνολικά μόλις πέντε λεπτά.
Όλη αυτήν την ώρα, φαίνεται ότι ο Μπάιντεν δεν έκανε καμία αναφορά στα σχέδιά του να αλλάξει τη θέση της Αμερικής και να δώσει στον Ζελένσκι την άδεια να χρησιμοποιήσει αμερικανικούς πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς.
Αυτή η συμπεριφορά είναι χωρίς προηγούμενο. Η μεταβατική περίοδος μεταξύ των προεδρικών εκλογών και της ανάληψης καθηκόντων του νέου προέδρου υποτίθεται ότι είναι μια περίοδος ηρεμίας, κατά την οποία ο απερχόμενος πρόεδρος προετοιμάζει τον δρόμο για τον διάδοχό του.
Αντ’ αυτού, ο Μπάιντεν ουσιαστικά πέταξε μια χειροβομβίδα στον δρόμο του Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος προφανώς δεν ενημερώθηκε για την όλη υπόθεση, μια κατάφωρη παραβίαση κάθε υφιστάμενου πρωτοκόλλου.
Η επίσημη εξήγηση για την ξαφνική αλλαγή πολιτικής ήταν ότι οι πύραυλοι μεγαλύτερου βεληνεκούς χρειάζονταν ως απάντηση στην υποτιθέμενη απόφαση της Βόρειας Κορέας να στείλει στρατεύματα σε υποστήριξη των ρωσικών δυνάμεων στο Κουρσκ. Αλλά μέχρι στιγμής, δεν έχει παρουσιαστεί ούτε ίχνος αποδεικτικών στοιχείων για να στηρίξει αυτούς τους ισχυρισμούς.
Είναι σαφές ότι η όλη ιστορία με τα βορειοκορεατικά στρατεύματα προήλθε από ουκρανικές πηγές και αποτελεί μέρος μιας συστηματικής εκστρατείας παραπληροφόρησης, σχεδιασμένης ακριβώς για να πιέζει τις ΗΠΑ να ικανοποιούν τις απαιτήσεις του Ζελένσκι.
Με άλλα λόγια, πρόκειται για μια κραυγαλέα ψευδή είδηση, σαν τις τόσες ακόμα ψεύτικες ιστορίες που κατασκευάζονται ασταμάτητα από την ίδια αυτή πηγή απ’ την αρχή του πολέμου και αναπαράγονται άκριτα από τα δυτικά ΜΜΕ.
Η αλήθεια είναι ότι η δραματική μεταστροφή του Μπάιντεν δεν στρεφόταν εναντίον ενός φανταστικού βορειοκορεατικού στρατού στο Κουρσκ. Ο πρωταρχικός της στόχος δεν ήταν καν η Ρωσία. Στρεφόταν εναντίον του κύριου και πιο μισητού εχθρού του – του Ντόναλντ Τζ. Τραμπ.
Ο Τζο Μπάιντεν είναι ένας ηλικιωμένος, θυμωμένος και πικραμένος άνθρωπος, ο οποίος είναι έξαλλος για το ότι απομακρύνθηκε από υποψήφιος από το ίδιο του το κόμμα, το οποίο στη συνέχεια υπέστη μια συντριπτική ήττα από τον Ντόναλντ Τραμπ. Τον κατέλαβε μια οργή που σιγόβραζε και διψούσε για εκδίκηση για τον εξευτελισμό του.
Βέβαια, μπορεί να σκεφτείτε ότι παράγοντες όπως ο ανεξέλεγκτος θυμός και η δίψα για εκδίκηση – αν και είναι γνωστά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης συμπεριφοράς – θα έπρεπε στην πραγματικότητα να μην έχουν καμία θέση όταν πρόκειται για σημαντικές πολιτικές αποφάσεις που λαμβάνονται στο ανώτατο επίπεδο της κυβέρνησης της πιο ισχυρής ιμπεριαλιστικής δύναμης στη Γη.
Αυτό προϋποθέτει ότι έχουμε να κάνουμε με άνδρες και γυναίκες με ένα ορισμένο πολιτικό ανάστημα, αρχές και οξυδέρκεια. Σίγουρα ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής θα όφειλε να έχει αυτά τα χαρακτηριστικά. Ωστόσο, αυτή η προϋπόθεση δεν είναι πάντα εγγυημένη.
Έχουμε ήδη αναφέρει ότι ο Τζο Μπάιντεν είναι ένας μικρός άνθρωπος. Αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από τη συμπεριφορά του σ’ αυτήν τη βρωμερή υπόθεση. Μια τέτοια συμπεριφορά δεν είναι μόνο ανάξια για τον άνθρωπο που κατέχει το υψηλότερο αξίωμα των ΗΠΑ. Είναι μετά βίας άξια για έναν επαρχιακό πολιτικό δέκατης κατηγορίας σε κάποια μικρή πόλη των Μεσοδυτικών Πολιτειών.
Μια πιο ακριβής σύγκριση θα ήταν τα ξεσπάσματα ενός κακομαθημένου παιδιού που του έχουν στερήσει το αγαπημένο του παιχνίδι και ως εκδίκηση συστηματικά διαλύει το δωμάτιό του. Μόνο που εδώ, αυτό που έκανε ο Μπάιντεν δεν απειλεί ένα δωμάτιο, αλλά θέτει σε θανάσιμο κίνδυνο ολόκληρο τον πληθυσμό των ΗΠΑ και ενδεχομένως ολόκληρου του πλανήτη.
Γνωρίζει πολύ καλά – όπως και όλα τα υπόλοιπα πολεμοκάπηλα ψυχροπολεμικά μέλη της κυβέρνησής του – ότι η ενέργεια αυτή περνάει μια κόκκινη γραμμή που ο Βλαντιμίρ Πούτιν είχε τραβήξει ξεκάθαρα πριν αρκετούς μήνες.
Η απειλή εκτόξευσης βαλλιστικών πυραύλων κατά της Μόσχας και άλλων ρωσικών πόλεων αποκτά μια πολύ πιο δυσοίωνη χροιά υπό το φως των πρόσφατων απειλών του Ζελένσκι ότι, αν οι ΗΠΑ διακόψουν τη βοήθεια προς την Ουκρανία, το καθεστώς του Κιέβου θα προχωρήσει αμέσως στην ανάπτυξη των δικών του πυρηνικών όπλων.
Η είδηση αυτής της ανησυχητικής εξέλιξης δεν δημοσιοποιήθηκε από τον Λευκό Οίκο. Αναφέρθηκε για πρώτη φορά σε ένα άρθρο των New York Times. Ακόμη και τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές, ο ίδιος ο Μπάιντεν δεν έχει κάνει καμία δήλωση, αν και φαίνεται να το έχουν επιβεβαίωσει υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι της κυβέρνησής του.
Περιττό να ειπωθεί ότι αυτό το γεγονός έχει δεχθεί καταιγισμό επικρίσεων στις ΗΠΑ. Ο ίδιος ο Τραμπ δεν το έχει σχολιάσει ακόμη, και μπορεί να μην το κάνει. Αλλά ο μεγαλύτερος γιος του, ο Ντόναλντ Τραμπ Τζούνιορ, το έχει καταγγείλει, όπως και ο Ίλον Μασκ και άλλοι επιφανείς υποστηρικτές του που θα γνωρίζουν πολύ καλά τι σκέφτεται.
Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι ο Τραμπ δέχθηκε την ανακοίνωση με αγανάκτηση. Το γεγονός ότι ο Μπάιντεν του μίλησε επί μιάμιση ώρα και δεν έκανε καμία αναφορά σε κάτι που είχε προφανώς ήδη αποφασίσει πολύ νωρίτερα, μόνο ως υπολογισμένη προσβολή και απροκάλυπτη πρόκληση θα μπορούσε να ερμηνευθεί.
Ας μην ξεχνάμε ότι ο Τραμπ πέτυχε μια ηχηρή εκλογική νίκη έχοντας προεκλογικά δεσμευτεί να τερματίσει την εμπλοκή των ΗΠΑ σε πολέμους και αντ’ αυτού να χρησιμοποιήσει τα χρήματα των φορολογουμένων για να βελτιώσει τη ζωή των Αμερικανών. Είχε πει ότι θα τερματίσει τον πόλεμο Ρωσίας – Ουκρανίας εντός 24 ωρών.
Μέχρι στιγμής, όπως είπαμε, ο Τραμπ δεν έχει κάνει κανένα σχόλιο για τις τελευταίες εξελίξεις. Αυτό είναι μάλλον σωστή επιλογή, αφού οι πολιτικοί του εχθροί στα ΜΜΕ τριγυρίζουν σαν όρνεα, περιμένοντας να του επιτεθούν για οποιοδήποτε λάθος του.
Αν ταχθεί δημοσίως κατά της απόφασης του Μπάιντεν, θα κατηγορηθεί αμέσως για απιστία προς τις ΗΠΑ, υποστήριξη του Πούτιν, προδοσία της Ουκρανίας και ούτω καθεξής. Πολύ καλύτερα λοιπόν, να αφήσει άλλους να μιλήσουν για λογαριασμό του και να περιμένει μερικές εβδομάδες. Στη συνέχεια, μόλις εγκατασταθεί με ασφάλεια στον Λευκό Οίκο, μπορεί πολύ εύκολα να διατάξει τους αξιωματούχους του να αγνοήσουν τις ανεύθυνες αποφάσεις του προκατόχου του.
Ενεργώντας όπως έπραξε, ο Μπάιντεν έδειξε πλήρη περιφρόνηση, όχι μόνο για τον εκλεγμένο Πρόεδρο, αλλά και για ολόκληρο τον αμερικανικό λαό, του οποίου η ετυμηγορία για τους Δημοκρατικούς – συμπεριλαμβανομένου του Μπάιντεν – δεν θα μπορούσε να είναι σαφέστερη. Κι όμως αυτός ο άνθρωπος έχει το θράσος να κατηγορεί τον Τραμπ πως υπονομεύει την αμερικανική δημοκρατία!
Και τώρα;
Ο Ζελένσκι δεν έχασε καθόλου χρόνο να εκμεταλλευτεί πλήρως το πράσινο φως που του έδωσε ο θυμωμένος γέρος στον Λευκό Οίκο. Μέσα σε λίγες ώρες, πραγματοποιήθηκε επίθεση σε στόχους στο εσωτερικό της Ρωσίας με έξι πυραύλους ATACMS.
Οι Ρώσοι ισχυρίζονται ότι κατέρριψαν πέντε από τους έξι και προκάλεσαν ζημιές στον άλλο. Δεν αναφέρθηκε καμία απώλεια ζωής.
Στην πραγματικότητα, οι πύραυλοι αυτοί βρίσκονταν στην κατοχή των Ουκρανών για πάνω από δώδεκα μήνες. Η πρόθεση ήταν να τους χρησιμοποιήσουν εναντίον της Κριμαίας και συγκεκριμένα για να καταστρέψουν τη γέφυρα που συνδέει την Κριμαία με τη ρωσική ενδοχώρα.
Μεγάλες ελπίδες είχαν εκφραστεί γι’ αυτά τα νέα όπλα – όπως μεγάλες ελπίδες είχαν εκφραστεί και για όλα τα άλλα λεγόμενα «όπλα-θαύματα» που όλα τους επρόκειτο να «αλλάξουν το παιχνίδι». Αλλά όλα αποδείχθηκαν πολύ κατώτερα των προσδοκιών.
Μέχρι σήμερα, η γέφυρα της Κριμαίας στέκεται ακόμα όρθια. Οι Ρώσοι έχουν αναπτύξει τις απαραίτητες τεχνικές για την αντιμετώπιση των πυραύλων ATACMS, έχουν καταρρίψει πολλούς από αυτούς και έχουν καταστρέψει τις βάσεις από τις οποίες εκτοξεύθηκαν.
Φαίνεται ότι οι Ουκρανοί έχουν πλέον παραιτηθεί από την Κριμαία. Αντ’ αυτού, επικεντρώνονται στο Κουρσκ – όπου, παρεμπιπτόντως, έχουν υποστεί σοβαρές απώλειες και έχουν περάσει στην άμυνα.
Τώρα υπάρχει η ελπίδα ότι η χρήση των πυραύλων ATACMS θα «αλλάξει το παιχνίδι» στο Κουρσκ. Δεν είναι τυχαίο ότι η πρόσφατη επίθεση στρεφόταν κατά μιας μεγάλης αποθήκης όπλων στην πόλη Καράτσεφ της περιοχής Μπριάνσκ, η οποία απέχει μόλις 210 χιλιόμετρα από το Κουρσκ.
Το επιχείρημα ότι οι ρωσικές επιτυχίες οφείλονται στην επέμβαση βορειοκορεατικών στρατευμάτων είναι τόσο παράλογο που δεν αντέχει στην παραμικρή κριτική. Ο ρωσικός στρατός πιθανότατα διαθέτει σήμερα πάνω από ένα εκατομμύριο στρατιώτες, τους οποίους μπορεί να αναπτύξει στο Κουρσκ ή σε οποιοδήποτε μέρος της Ουκρανίας, όποτε θελήσει.
Γιατί να χρειάζεται τη βοήθεια βορειοκορεατών στρατιωτών, οι οποίοι θα έπρεπε να εκπαιδευτούν σύμφωνα με τις ρωσικές προδιαγραφές και επίσης να μάθουν να μιλούν ρωσικά αρκετά καλά ώστε να καταλαβαίνουν τις διαταγές, είναι δύσκολο να το καταλάβει κανείς.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν Βορειοκορεάτες στρατιώτες στη Ρωσία, δεδομένου ότι η Βόρεια Κορέα και η Ρωσία έχουν πλέον μια πολύ στενή στρατιωτική συμμαχία. Ωστόσο, μέχρι στιγμής δεν έχει παρουσιαστεί απολύτως κανένα στοιχείο που να αποδεικνύει ότι Βορειοκορεάτες στρατιώτες έχουν εμπλακεί με οποιονδήποτε ρόλο στο πραγματικό πεδίο της μάχης στο Κουρσκ ή οπουδήποτε αλλού.
Επαναλαμβάνω, οι μόνες «αποδείξεις» για αυτούς τους συχνά επαναλαμβανόμενους ισχυρισμούς προέρχονται από την ουκρανική πλευρά – ισχυρισμοί που στο παρελθόν έχει συχνά αποδειχθεί ότι είναι απλή προπαγάνδα, σχεδιασμένη για να προκαλέσει σύγχυση και αποπροσανατολισμό της παγκόσμιας κοινής γνώμης.
Ο λόγος για τον οποίο η Ουκρανία χάνει τον πόλεμο δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την παρουσία ή μη μερικών χιλιάδων Βορειοκορεατών στρατιωτών. Εξηγείται πολύ απλά από το γεγονός ότι η Ρωσία απολαμβάνει συντριπτικής υπεροχής σε αριθμό στρατιωτών, όπλα, πυρομαχικά, πυραύλους, μη επανδρωμένα αεροσκάφη, αλλά και σε ηθικό και ανώτερη τακτική.
Το Πεντάγωνο ήταν – και εξακολουθεί να είναι – ριζικά αντίθετο στο μέτρο που υιοθέτησε ο Μπάιντεν, όχι για ανθρωπιστικούς λόγους, αλλά για καθαρά πρακτικούς λόγους. Πρώτον, γνωρίζουν ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει χαθεί και θεωρούν ότι η αποστολή περισσότερων όπλων και εξοπλισμού εκεί είναι άσκοπη σπατάλη πολύτιμων πόρων. Τα αποθέματα όπλων που διαθέτουν οι ΗΠΑ δεν είναι ανεξάντλητα και έχουν μειωθεί σημαντικά εξαιτίας του πολέμου στην Ουκρανία.
Όσον αφορά αυτήν την τελευταία παράλογη περιπέτεια, το Πεντάγωνο επισημαίνει – επίσης ορθά – ότι η αποστολή πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς στην Ουκρανία με σκοπό την επίθεση σε στόχους βαθιά μέσα στη Ρωσία δεν θα έχει καμία απολύτως επίδραση στην έκβαση του πολέμου.
Το μέγιστο βεληνεκές των πυραύλων ATACMS είναι 305 χιλιόμετρα. Επομένως, δεν είναι ικανοί να πλήξουν στόχους «βαθιά μέσα στο έδαφος της Ρωσικής Ομοσπονδίας». Στην πραγματικότητα, μπορούν να χρησιμοποιηθούν αποτελεσματικά μόνο σε περιοχές κοντά στα σύνορα, όπως το Κουρσκ και το Μπριάνσκ.
Αυτό δεν μπορεί και δεν πρόκειται να αντιστρέψει την πορεία του πολέμου. Αυτό που θα κάνει είναι να εξοργίσει τους Ρώσους, οι οποίοι θα λάβουν αντίμετρα, τα οποία δεν θα είναι της αρεσκείας των Ηνωμένων Πολιτειών. Και δεν τους στερούνται δυνατοτήτων να προκαλέσουν σοβαρά πλήγματα στα συμφέροντα των ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο.
Δεν αναφερόμαστε καν στο γεγονός ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν μόλις ανακοίνωσε την απόφασή του να χαλαρώσει τα κριτήρια για τη χρήση πυρηνικών όπλων, επιτρέποντας στη Ρωσία να απαντήσει με πυρηνικά σε μία επίθεση που θα δεχθεί ακόμα και με συμβατικά όπλα, αν γίνεται με τη συμμετοχή ή τη στήριξη κάποιας πυρηνικής δύναμης.
Η Μόσχα έχει πολλές άλλες δυνατότητες που μπορεί να αξιοποιήσει πριν καταφύγει στο απόλυτο όπλο. Οι Ρώσοι θα ενισχύσουν αναμφίβολα τη βοήθειά τους προς το Ιράν, τη Χεζμπολάχ, τους Χούθι και πολλές άλλες ομάδες και άτομα που θα είναι πολύ ευτυχείς να συμμετάσχουν σε ενέργειες εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών.
Φανταστείτε μόνο αν οι Ρώσοι προμήθευαν τους Χούθι με εξελιγμένους πυραύλους που θα μπορούσαν να βυθίσουν αμερικανικά πολεμικά πλοία. Τα τεράστια αεροπλανοφόρα που πλέουν γύρω από τη Μέση Ανατολή θα ήταν «βούτυρο στο ψωμί» τέτοιων επιθέσεων οι οποίες θα μπορούσαν να αποβούν καταστροφικές.
Αλλά ακριβώς τέτοια βοήθεια δίνουν οι Αμερικανοί στις μαριονέτες στους στην Ουκρανία. Και, λογικά, ό,τι είναι καλό και δίκαιο για τη μια πλευρά πρέπει να είναι και για την άλλη.
Όλα αυτά τα γεγονότα είναι απολύτως ξεκάθαρα για τους στρατηγούς στην Ουάσινγκτον – δηλαδή για τους έμπειρους βετεράνους του στρατού που, σε αντίθεση με τους ερασιτέχνες στρατηγούς στον Λευκό Οίκο, των οποίων οι μόνες μάχες διεξάγονται στα πληκτρολόγια των υπολογιστών τους, έχουν πραγματική εμπειρία από πραγματικούς πολέμους.
Το Πεντάγωνο θέτει το προφανές ερώτημα: γιατί πρέπει να ρίχνουμε χρήματα σε μια μαύρη τρύπα, για έναν πόλεμο που δεν μπορεί να κερδηθεί; Έχουμε ήδη ξοδέψει ένα κολοσσιαίο ποσό χρημάτων, γιατί να ξοδέψουμε περισσότερα χωρίς κάποιον λόγο;
Από τη σκοπιά των πραγματικών συμφερόντων του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, τα ερωτήματα αυτά βασίζονται σε στέρεη λογική. Αλλά ο Μπάιντεν δεν ενδιαφέρεται για τη λογική, παρά μόνο για την εμμονή του να προκαλέσει τη μέγιστη δυνατή ζημιά στον Ντόναλντ Τραμπ και στη Ρωσία μέσα στις λίγες εβδομάδες που του απομένουν.
Επιθυμεί να συνεχίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία τουλάχιστον μέχρι να έχει αποτραβηχτεί με ασφάλεια στην αφάνεια. Δεν τον ενδιαφέρει πόσοι ακόμα Ουκρανοί θα πεθάνουν προκειμένου να ικανοποιήσει την προσωπική του ματαιοδοξία και να προστατεύσει αυτό που θεωρεί ως υστεροφημία του.
Για την ακρίβεια, η εικόνα που θα αφήσει πίσω της η κυβέρνηση Μπάιντεν θα είναι μια εικόνα απανωτών αποτυχιών, ηττών, πολέμων, θανάτου και ελλειμμάτων. Είναι μια αποτυχημένη κυβέρνηση που διοικείται από μια συμμορία ανεγκέφαλων.
Και μέχρι τέλους, αυτή η κλίκα αποτυχημένων πολιτικών και τυχοδιωκτών εγκληματιών, αρνούμενη να παραδεχτεί τα λάθη της, επιμένει να παρατείνει το μαρτύριο για όσο το δυνατόν περισσότερο. Φυσικά, τα θύματα αυτού του μαρτυρίου δεν είναι οι ίδιοι, αλλά ο άτυχος λαός της Ουκρανίας.
Άλαν Γουντς
Μετάφραση από την ιστοσελίδα www.marxist.com : Πάτροκλος Ψάλτης, Ηλίας Κυρούσης
