Τμηματική δημοσίευση του πολιτικού κειμένου της Κεντρικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Τάσης (ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης) για το ετήσιο συνέδριο της οργάνωσης (*).
Η καταστροφική κρίση του καπιταλισμού και τα πρώτα δείγματα της παγκόσμιας επανάστασης
Λίγο πριν το τέλος του 2020 η ανθρωπότητα ζει μια μεγάλη καταστροφή που αποτυπώνεται με σχεδόν 1,5 εκατομμύριο επίσημα καταγεγραμμένους συνολικούς θανάτους από τη νόσο COVID-19 και με μια απότομη κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομίας. Αυτή η καταστροφή εκφράζει με τον πιο δραματικό τρόπο τη φύση της εποχής μας, της εποχής της ιστορικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο είναι ανίατα άρρωστο και βρίσκεται σε κατάσταση προχωρημένης παρακμής.
Η μόνη οριστική σωτηρία της ανθρωπότητας από τα δεινά αυτής της καταστροφής είναι η νίκη της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης. Αυτή η γενική εκτίμηση είναι η θεμελιώδης βάση της ανάλυσης των μαρξιστών για τη σημερινή αντικειμενική κατάσταση και τα καθήκοντα του προλεταριάτου.
Για τις μαζικές μολύνσεις και τους θανάτους από τη νόσο COVID-19 ευθύνεται η πλήρης αποτυχία του καπιταλισμού να προλάβει την επιδημία, να την περιορίσει και να την αντιμετωπίσει έγκαιρα, παρά τις τεράστιες δυνατότητες τις σύγχρονης επιστήμης και τις προειδοποιήσεις πολλών επιστημόνων. Ιδιαίτερα το ακόμα πιο δολοφονικό από το πρώτο, δεύτερο παγκόσμιο κύμα της πανδημίας δημιουργήθηκε διότι από όλες τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις εφαρμόστηκε μια κοινή, υποκριτικά καλυμμένη εκδοχή της ουσίας της αντιδραστικής θεωρίας της «ανοσίας της αγέλης», στο όνομα του «καλού της οικονομίας», στην πραγματικότητα, στην υπηρεσία της καπιταλιστικής κερδοσκοπίας.
Το οικονομικό σκέλος της καταστροφής, η παγκόσμια οικονομική κρίση, είναι επίσης αυθεντικό δημιούργημα του καπιταλισμού. Η οικονομική κρίση είχε ήδη αρχίσει να εκδηλώνεται πριν εμφανιστεί η πανδημία, η οποία, ως καταλύτης επιτάχυνε και έκανε πιο απότομη, πιο βαθιά και πιο εκτεταμένη και συγχρονισμένη της εκδήλωσή της κρίσης διεθνώς. Η παγκόσμια οικονομική κρίση, δεν αποτελεί μια «κρίση του κορονοϊού». Είναι μια καπιταλιστική κρίση υπερπαραγωγής (ή αλλιώς «υπερσυσσώρευσης») κεφαλαίων και εμπορευμάτων, η οποία οφείλεται στην οργανική αντίφαση που υπάρχει ανάμεσα στην τάση του καπιταλισμού για διαρκή ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και στα ασφυκτικά όρια που θέτει σε αυτές η ατομική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της παραγωγής ως αποτέλεσμα της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, δηλαδή του θεμελιώδους χαρακτηριστικού του καπιταλιστικού συστήματος. Η απόδειξη για το ότι η βαθύτερη αιτία της κρίσης δεν είναι ο κορονοϊος είναι το γεγονός ότι τα βασικά της συμπτώματα είχαν ήδη εμφανιστεί και αποτυπωθεί σε επίσημα στατιστικά στοιχεία από τις αρχές του 2020, τα οποία έδειχναν ότι η παγκόσμια οικονομία κινούταν ταχύτατα προς μια νέα κρίση.
Παράλληλα με την κυοφορία της νέας κρίσης και ως αποτέλεσμα της εκρηκτικής δυσαρέσκειας που αναπτύσσεται στις εργατικές μάζες από τα οξυμένα καπιταλιστικά δεινά της ανεργίας, της μαζικής φτώχειας και της άγριας λιτότητας είδαμε να πυκνώνουν τα πρώτα δείγματα της παγκόσμιας επανάστασης, από τα τέλη κιόλας του 2018 μέχρι το φθινόπωρο του 2019, με χαρακτηριστικότερους σταθμούς το μαζικό κίνημα των «Κίτρινων Γιλέκων» στη Γαλλία και τις λαϊκές εξεγέρσεις σε Σουδάν, Ιράκ, Αλγερία, Λίβανο Εκουαδόρ και Χιλή. Αυτό το πρώτο κύμα εκδήλωσης της παγκόσμιας επανάστασης ανακόπηκε το χειμώνα και την άνοιξη του 2020 από την πανδημία, εντελώς αναμενόμενα και φυσιολογικά. Αλλά η γενικευμένη αποκάλυψη της οργανικής ανικανότητας του καπιταλισμού να προστατέψει τη δημόσια υγεία συσσωρεύει καθημερινά νέα, ακόμα μεγαλύτερα από εκείνα των προηγούμενων ετών, αποθέματα οργής για το σύστημα, τα οποία είναι ανά πάσα στιγμή δυνατό να εκδηλωθούν, με κάθε αφορμή, όπως έδειξαν μια σειρά από σημαντικά κινήματα που είχαμε από τις αρχές του καλοκαιριού και μετά. Η εξέγερση ενάντια στη ρατσιστική αστυνομική βία στις ΗΠΑ, οι μαζικοί αγώνες σε Ισραήλ, Λευκορωσία, Πολωνία και οι λαϊκές εξεγέρσεις σε Περού και Γουατεμάλα, έδειξαν ότι τα στοιχεία της παγκόσμια επανάστασης συνεχίζουν να εκδηλώνονται ακόμα και στο υψηλότερο σημείο της πανδημίας. Αυτά τα κινήματα μας παρέχουν την αυθεντικότερη απόδειξη για το ότι πάνω στο έδαφος της ιστορικής κρίσης του καπιταλισμού βρισκόμαστε ήδη στα πολύ αρχικά στάδια ενός νέου κύματος της παγκόσμιας επανάστασης, με πρωτόγνωρη έκταση και πολύ μεγάλα αποθέματα κοινωνικής υποστήριξης.
Μέσα σε αυτό το διεθνές πλαίσιο της ιστορικής κρίσης του καπιταλισμού και της εμφάνισης των πρώτων δειγμάτων της παγκόσμιας επανάστασης πρέπει να εξετάσουμε τις ελληνικές κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις και προοπτικές. Αυτή η διεθνής οπτική, εκτός των άλλων, είναι που διαφοροποιεί ουσιαστικά τις αναλύσεις των επαναστατών μαρξιστών από εκείνες των κάθε λογής οπορτουνιστών και σεχταριστών που μιλούν στο όνομα του μαρξισμού, οι οποίοι τείνουν να βλέπουν τις κατάσταση και τις εξελίξεις στην Ελλάδα μέσα από «εθνικά» γυαλιά, ξεκομμένα από τις διεθνείς οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές τάσεις.
Ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός «ελλαδοποιείται»
Η ΕΕ και η Ευρωζώνη – τα πεδία της διεθνούς κατάστασης που επιδρούν πιο άμεσα από κάθε άλλο στην πορεία του ελληνικού καπιταλισμού – καταγράφουν τη μεγαλύτερη ετήσια πτώση ΑΕΠ στην ιστορία τους. Η φθινοπωρινή έκθεση οικονομικών προβλέψεων της Κομισιόν στις αρχές Νοεμβρίου έκανε λόγο για μια συνολική πτώση του ΑΕΠ τη φετινή χρονιά κατά 7,4% στην ΕΕ και κατά 7,8% στην Ευρωζώνη. Προς το παρόν, η ανεργία στην ΕΕ έχει συγκρατηθεί με τα προγράμματα τύπου «Συνεργασία», αλλά τους επόμενους μήνες, όταν περιοριστούν ή καταργηθούν τα προγράμματα αυτά, υπολογίζεται ότι 59 εκατομμύρια Ευρωπαίοι εργαζόμενοι, το 1/4 του ευρωπαϊκού εργατικού δυναμικού, θα απειληθούν με ανεργία (πηγή: μελέτη της McKinsey Global Institute MGI). Η Γερμανία, η κινητήρια δύναμη του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, είναι στην πρώτη γραμμή της ύφεσης, σημειώνοντας το β’ τρίμηνο του 2020 τη μεγαλύτερη ετήσια πτώση στο ΑΕΠ της για τα τελευταία 50 χρόνια (-11,3%).
Το επίκεντρο του εντός Ευρώπης κινδύνου για μια κρατική χρεοκοπία έχει πλέον μετακινηθεί από την Ελλάδα στην Ιταλία, η οποία είναι τώρα η πιο μεγάλη απειλή για την οικονομική σταθερότητα του ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Η Ιταλία είναι η 4η οικονομία στην Ευρώπη. Η αδυναμία εξυπηρέτησης του τεράστιου χρέος της, ύψους 2.5 τρισ. ευρώ, θα μπορούσε να οδηγήσει στην καταστροφή της ίδιας της ΕΕ, αφού σε αυτό το χρέος είναι αναμεμιγμένες όλες οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες, αλλά και τα ευρωπαϊκά κράτη πλέον, με βάση τα συμφωνημένα σχέδια για δάνεια και επιχορηγήσεις στο πλαίσιο του «Ταμείου Ανάκαμψης». Και από κοντά, στην κορυφή της λίστας με τα πιο επίφοβα για εκδήλωση αδυναμίας εξυπηρέτησης χρέους κράτη, είναι η Ισπανία, η Πορτογαλία και το Βέλγιο.
Η ενοποίηση της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής αγοράς και η ζώνη του κοινού νομίσματος είναι μεγάλα κεκτημένα για τον γερμανικό καπιταλισμό, αλλά και συνολικά για τους ισχυρότερους καπιταλιστές στην Ευρώπη, και γι’ αυτόν το λόγο προσπαθούν να τα διαφυλάξουν. Αυτό εξηγεί και την ύπαρξη του συμβιβασμού του περασμένου καλοκαιριού σχετικά με το πακέτο δανείων και επιχορηγήσεων ύψους των 750 δισ. ευρώ, μέσω κοινού δανεισμού όλων των κρατών-μελών από τις αγορές. Ωστόσο, υπάρχει ένα όριο σε ό,τι αφορά το πόσο και για πόσο καιρό μπορεί ο ισχυρότερος ευρωπαϊκός καπιταλιστικός Βορράς να χρηματοδοτεί τα χρέη του Νότου. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στις συγκρούσεις που είχαμε το καλοκαίρι στη διαπραγμάτευση για το «Ταμείο Ανάκαμψης», με τα κράτη του Βορρά να επιμένουν τα περισσότερα χρήματα να δοθούν ως δάνεια και όχι ως επιχορηγήσεις. Επίσης, το βέτο που έθεσαν αυτές τις μέρες η πολωνική και η ουγγρική κυβέρνηση κατά του επταετούς προϋπολογισμού της ΕΕ και του «Ταμείου Ανάκαμψης», αντανακλά τη γενικότερη ύπαρξη πολύ οξυμένων ενδο-αστικών αντιθέσεων στο εσωτερικό της ΕΕ, που υπονομεύουν την εφαρμογή ακόμα και εκείνων των συμφωνιών στις οποίες τα ευρωπαϊκά αστικά κράτη μέλη καταλήγουν μέσα από παζάρια μακράς διάρκειας και υπό τον κοινό φόβο για τις επιπτώσεις της κρίσης.
Ασφαλώς, το πρόβλημα με το πολωνικό και ουγγρικό βέτο, αργά ή γρήγορα, θα ξεπεραστεί, αλλά τα 750 δισ. ευρώ του «Ταμείου Ανάκαμψης» που δημιουργεί η ΕΕ δεν μπορούν να δώσουν ριζική λύση στο αδιέξοδο του ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Προβλέπεται να δοθούν σχεδόν κατά το ήμισυ (τα 360 δισ. ευρώ) στα κράτη-μέλη με τη μορφή δανείων, τα οποία θα επιβαρύνουν το κρατικό τους χρέος, ενώ αυτά επίσης θα επιβαρυνθούν και με το κόστος των υπολοίπων 390 δισ. ευρώ που θα διατεθούν ως επιχορηγήσεις, ανάλογα με τη συμβολή τους στον κοινοτικό προϋπολογισμό. Ήδη, τα διάφορα «πακέτα» χρηματοδοτήσεων που διατίθενται από τα διάφορα ευρωπαϊκά κράτη στο όνομα «των οικονομικών επιπτώσεων της πανδημίας», οδηγούν σε μια πρωτοφανή κρατική υπερχρέωση και αύξηση των ελλειμμάτων. Η ΕΚΤ υπολογίζει ότι μόνο το νέο χρέος των κρατών της Ευρωζώνης που αφορά την περίοδο της πανδημίας θα κινείται μεταξύ 3-5 τρισ. ευρώ, ενώ σύμφωνα με τις φθινοπωρινές προβλέψεις της Κομισιόν το συνολικό δημόσιο έλλειμμα της Ευρωζώνης θα ανέλθει το 2020 σε περίπου 8,8% από 0,6% του ΑΕΠ το 2019. Τα κρατικά πακέτα «αντιμετώπισης των οικονομικών επιπτώσεων της πανδημίας» στην Ευρώπη, όπως και όλα τα ανάλογα σε παγκόσμιο επίπεδο, δίνονται κυρίως για να καλυφθούν οι απώλειες καπιταλιστικών κερδών και όχι στο πλαίσιο μιας σχεδιασμένης ενίσχυσης της παραγωγής και της κατανάλωσης. Έτσι, μετριάζουν προσωρινά την κρίση, αλλά δεν βάζουν την οικονομία σε μια πραγματική ανάπτυξη.
Και δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι παρότι για το 2020 και το 2021 «πάγωσαν» οι δημοσιονομικοί κανόνες μέσω της ενεργοποίησης από την Κομισιόν της «γενικής ρήτρας διαφυγής του Σύμφωνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης», αυτοί αναπόφευκτα θα επανέλθουν για να περιοριστούν με σκληρή λιτότητα τα νέα ελλείμματα. Ταυτόχρονα, πρέπει να σημειωθεί ότι και τα χρήματα του «Ταμείου Ανάκαμψης» αποφασίστηκε να δοθούν με την προϋπόθεση ότι θα υποβληθούν από τα κράτη-μέλη «εθνικά σχέδια ανάπτυξης και μεταρρυθμίσεων», δηλαδή εκτός άλλων και νέα μέτρα λιτότητας. Η υπερχρέωση, τα υψηλά ελλείμματα και η λιτότητα, από μόνοι τους είναι παράγοντες που αποτρέπουν μια προοπτική ανάπτυξης, αφού διαλύουν την αγορά και οι καπιταλιστές επενδύουν με σκοπό να κερδίσουν πουλώντας στην αγορά και όχι για το «καλό της ανάπτυξης».
Θα επιστρέψει ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός στην ανάπτυξη; Σε μια κάποια ανάκαμψη σίγουρα, με την έννοια μιας ανοδικής κίνησης στον οικονομικό κύκλο, η οποία είναι αναπόφευκτη ακόμα και σε πολεμικές συνθήκες. Από ιστορική σκοπιά όμως, αυτή η ανάκαμψη θα τείνει να μοιάζει με μια αναλαμπή. Και όσο η ουσιαστική ανάπτυξη δεν θα έρχεται, οι κάθε είδους ενδοαστικές συγκρούσεις στην ΕΕ, με προεξάρχουσα αυτή μεταξύ Βορρά-Νότου, θα τείνουν να οξύνονται. Ωστόσο, το γεγονός ότι μετά και από τη συμφωνία για το «Ταμείο Ανάκαμψης» η αλληλεξάρτηση Βορρά και Νότου στην ΕΕ και την Ευρωζώνη γίνεται ακόμα πιο στενή, σημαίνει ότι τα υπερχρεωμένα «βαρίδια» του Νότου της Ευρωζώνης θα είναι ακόμα δυσκολότερο να «ριχτούν από το καράβι» του ενιαίου νομίσματος μεμονωμένα. Αντίθετα, θα είναι ευκολότερο από ποτέ άλλοτε το να συμπαρασύρουν και τον Βορρά σε μια συνολική διάλυση της Ευρωζώνης και σε μια ακόμα μεγαλύτερη από το Brexit απειλή για τη συνοχή της ίδιας της ΕΕ.
Και με την ταχύτητα που θα μεταδίδεται το οικονομικό αδιέξοδο από τη μια ευρωπαϊκή χώρα στην άλλη, θα μεταδίδεται και η ταξική πάλη, η ευρωπαϊκή προλεταριακή επανάσταση. Με άλλα λόγια, ολόκληρη η Ευρώπη θα τείνει να «ελλαδοποιηθεί», με την έννοια ότι θα βιώσει ό,τι βίωσε η Ελλάδα σε επίπεδο κρίσης και ριζοσπαστικοποίησης της κοινωνικής συνείδησης την προηγούμενη δεκαετία. Και ασφαλώς, σ’ αυτήν τη διαδικασία, το «πρότυπο», δηλαδή ο ελληνικός καπιταλισμός, θα συνεχίσει να είναι στην «πρώτη γραμμή» της κρίσης και της ταξικής πάλης, συναγωνιζόμενο σε αστάθεια τους «μιμητές» του στην υπόλοιπη καπιταλιστική Ευρώπη.
Μια νέα φάση στην ιστορική περίοδο που διανύει η Ελλάδα από το 2010
Από τις αρχές του 2010 η Ελλάδα βρίσκεται σταθερά στην «πρώτη γραμμή» του διεθνούς καπιταλιστικού αδιεξόδου και διανύει μια ιστορική περίοδο μεγάλης αστάθειας του αστικού καθεστώτος. Με προάγγελο τους μαζικούς φοιτητικούς αγώνες του 2006-2007 και τη μαθητική εξέγερση του 2008 και για 6 χρόνια, από τις αρχές του 2010 έως τον Φλεβάρη του 2016, η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα της χώρας έδωσαν μεγάλες ταξικές και πολιτικές μάχες. Είδαμε τις γενικές απεργίες της περιόδου 2010-2014, το μαζικό κίνημα των πλατειών («αγανακτισμένοι») το 2011, το λαϊκό ρεύμα που ώθησε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία στα χρόνια 2012-2015, το μαζικό κίνημα του προδομένου δημοψηφίσματος και τη 48 γενική απεργία ενάντια στην ψήφιση των μνημονιακών «προαπαιτούμενων» τον Φεβρουάριο του 2016. Χωρίς να διαθέτουν, όχι μια επαναστατική-μαρξιστική, αλλά ούτε καν μια στοιχειωδώς ενεργούσα με ταξικά κριτήρια ηγεσία, και παλεύοντας υπό το τρομακτικό βάρος των δεινών της κρίσης (μαζική ανεργία και εξαθλίωση), οι εργατικές μάζες έκαναν ό,τι μπορούσαν, μέσα στις δεδομένες αντικειμενικές συνθήκες, για να αλλάξουν τη μοίρα που τους επιφυλάσσει ο καπιταλισμός. Όμως προδόθηκαν, από τη μία πλευρά, άμεσα και ξεδιάντροπα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με την υπογραφή του 3ου Μνημονίου και τα πεπραγμένα της περιόδου της κυβέρνησης 2015-2019 και από την άλλη, έμμεσα, από τις ηγεσίες του ΚΚΕ και του Αριστερού Ρεύματος («Αριστερή Πλατφόρμα»), που με ένα κράμα ακραίου σεχταρισμού και οπορτουνισμού η πρώτη και με περίσσια γραφειοκρατική δειλία η δεύτερη, στάθηκαν ανίκανες να δώσουν στις εργατικές μάζες την άμεση προοπτική μιας επαναστατικής-σοσιαλιστικής πολιτικής λύσης και τις έσπρωξαν ακόμα πιο βαθιά στον βάλτο της απελπισίας και της απογοήτευσης.
Το σχεδόν πενταετές διάστημα απουσίας μαζικών ταξικών και πολιτικών αγώνων στην Ελλάδα που ακολούθησε από το 2016 και μετά, υπήρξε μια απόλυτα φυσιολογική και αναμενόμενη εξέλιξη. Όπως τονίζαμε στο πολιτικό κείμενο του 13ου συνεδρίου, τα χρόνια αυτά «δεν σηματοδοτούν την ύπαρξη μιας καινούριας ιστορικής περιόδου, αλλά ένα διάλειμμα μέσα στην υπάρχουσα ιστορική περίοδο, όπως την έχουμε ήδη προσδιορίσει». Και το κείμενο συνέχιζε αναφέροντας τα εξής: «Μέσα στο γενικό πλαίσιο μιας ιστορικής περιόδου διεθνούς ανάδειξης του καπιταλιστικού αδιεξόδου και όξυνσης της ταξικής πάλης (που παράγει και πάλι μεγάλα επαναστατικά κινήματα), η Ελλάδα εδώ και μία δεκαετία βρίσκεται (και συνεχίζει να βρίσκεται) σύμφωνα με τη διατύπωση της πολιτικής απόφασης του 11ου συνεδρίου σε μια ιστορική περίοδο κρίσης του αστικού καθεστώτος με αναπόφευκτες επαναστατικές συνέπειες». Στο ίδιο κείμενο, κάναμε λόγο για σημαντικές ποσοτικές μεταβολές που συντελούνταν στο διεθνές πεδίο, τόσο στην παγκόσμια οικονομία όσο και στις διεργασίες της παγκόσμιας επανάστασης, οι οποίες θα συντελούσαν στη διατάραξη της εύθραυστης ισορροπίας που είχε επιτύχει ο ελληνικός καπιταλισμός τα προηγούμενα χρόνια. Πάνω σε αυτήν τη βάση και σε συνδυασμό με τη μαχητική επιστροφή του φοιτητικού κινήματος στο προσκήνιο το περσινό Φθινόπωρο, είχαμε φτάσει στο συμπέρασμα ότι το διάλειμμα της απουσίας μαζικών αγώνων βρίσκεται κοντά στο τέλος του. Η εκτίμησή μας αυτή, παρά τις ειδικές, σπάνια εμφανιζόμενες στη νεότερη Ιστορία της ανθρωπότητας συνθήκες της πανδημίας, έδειξε ότι αρχίζει να επιβεβαιώνεται τον περασμένο Οκτώβριο, με τη μαζική αντιφασιστική συγκέντρωση της 7ης Οκτωβρίου και με το αρκετά ισχυρό (το ισχυρότερο από το 2008) κύμα καταλήψεων στα σχολεία.
Αυτή η μαζική αγωνιστική αφύπνιση της νεολαίας διακόπηκε απότομα, αλλά φυσιολογικά, από τις δραματικές συνθήκες του δεύτερου, ακόμα φονικότερου κύματος της πανδημίας και της επίσης νέας γενικής «καραντίνας». Για τους μαρξιστές που βλέπουν τέτοια γεγονότα, όχι ως τυχαία επεισόδια, αλλά ως συμπτώματα που εκφράζουν γενικότερες τάσεις μέσα σε μια ιστορική περίοδο, αυτά συνιστούν ενδείξεις εισόδου της Ελλάδας σε μια νέα φάση μαζικών ταξικών και πολιτικών αγώνων. Η νεολαία με τα μαζικά αυτά κινήματα που είδαμε τον περασμένο Οκτώβριο λειτούργησε, όπως συνήθως συμβαίνει στην Ιστορία, σαν το ευαίσθητο βαρόμετρο των διαθέσεων που αναπτύσσονται στις εργατικές μάζες. Με αυτή την έννοια, μπορούμε να πούμε ότι η φάση της απουσίας μαζικών ταξικών και πολιτικών αγώνων που είχαμε από το 2016 και μετά βρίσκεται ήδη πίσω μας.
Επιπλέον, το τρέχον, παραγόμενο από τις αντικειμενικές συνθήκες της έξαρσης της πανδημίας, προσωρινό διάστημα διακοπής της μαζικής αγωνιστικής αφύπνισης της νεολαίας, περιλαμβάνει τις δικές του εκρηκτικές διεργασίες στην συνείδηση των μαζών. Η εξελισσόμενη κατάρρευση του κρατικού συστήματος Υγείας, ένα γεγονός που αποκαλύπτει με δραματικό τρόπο την χρεοκοπία της άρχουσας τάξης στην υπόθεση της προστασίας της δημόσιας υγείας, λειτουργεί σαν ένα επιπλέον σοκ στη συνείδηση των μαζών και ριζοσπαστικοποιεί ακόμα περισσότερα τμήματά τους, συμπεριλαμβανομένης της νεολαίας, προσθέτοντας «εκρηκτική ύλη» στους επερχόμενους μαζικούς αγώνες στο πλαίσιο της νέας φάσης που ξεκίνησε τον περασμένο Οκτώβριο.
Η εξουσία της ελληνικής αστικής τάξης πλήττει θανάσιμα τη δημόσια υγεία
Στην Ελλάδα η πανδημία είναι τώρα εκτός ελέγχου. Στις 30/6/2020 τα επιβεβαιωμένα κρούσματα COVID-19 στην ελληνική επικράτεια ήταν μόλις 20, στην Αττική 2 και στη Θεσσαλονίκη δεν είχαμε ούτε ένα. Πέντε μήνες μετά, η πληρότητα στις ΜΕΘ ξεπέρασε το 90% και η Ελλάδα έφτασε να ξεπεράσει σε συνολικά επιβεβαιωμένα κρούσματα την Κίνα και πλέον είναι πάνω από την ΕΕ, τις ΗΠΑ και τη Βρετανία σε μέσο όρο θανάτων ανά 100.000 κατοίκους σύμφωνα με έρευνα των Financial Times στα τέλη Νοεμβρίου!
Η γρήγορη καταφυγή από την κυβέρνηση σε «καραντίνα» τον περασμένο Μάρτιο αποδείχθηκε ότι δεν έγινε από «ανθρωπισμό» και ενδιαφέρον για τη δημόσια υγεία, αλλά κυρίως για να σωθούν τα ζωτικά για τον ελληνικό καπιταλισμό έσοδα από τον τουρισμό.
Αν η κυβέρνηση της άρχουσας τάξης είχε πραγματικό ενδιαφέρον για τη δημόσια υγεία θα προσπαθούσε να θωρακίσει το σύστημα Υγείας ενόψει του βέβαιου δεύτερου κύματος. Αντίθετα, οι πράξεις της και τα σχετικά επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι αδιαφόρησε εγκληματικά. Έτσι, ενώ μέχρι το τέλος του έτους θα έχουν ξοδευτεί συνολικά 29,5 δισ. ευρώ για επιδοτήσεις σε κάθε είδους εργοδότη για κάλυψη απωλειών τζίρου και ανάληψη από το κράτος στοιχειωδών συμβατικών υποχρεώσεων έναντι των εργαζόμενων (μισθοδοσίας, ασφαλιστικών εισφορών κ.λπ), με ταυτόχρονο χάρισμα πολλών εκατομμυρίων σε καναλάρχες, κλινικάρχες, ιδιοκτήτες εταιρειών διοδίων και αεροπορικών εταιρειών και άλλους μεγαλοκαπιταλιστές, η Ελλάδα καταλαμβάνει την προτελευταία θέση στην ΕΕ (26η σε σύνολο 27 κρατών-μελών) στις επιπλέον δαπάνες Υγείας κατά την διάρκεια της πανδημίας. Επιπλέον, και τα στοιχεία για τις δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού για την Υγεία είναι επίσης αποκαλυπτικά. Ο προϋπολογισμός του 2020 προέβλεπε να δοθούν 4,829 δισ. ευρώ για την Υγεία, ενώ για το 2021 η πρόβλεψη είναι 4,257 δισ. ευρώ, δηλαδή έχουμε μια περικοπή πάνω από μισό δισ. ευρώ εν μέσω πανδημίας! Όλα αυτά δεν φανερώνουν μόνο την ύπαρξη μιας ανάλγητης δεξιάς κυβέρνησης στην εξουσία. Εκφράζουν τον ακραία αντιδραστικό χαρακτήρα της ελληνικής άρχουσας τάξης ως σύνολο και υπογραμμίζουν την επιτακτική ανάγκη η εργατική τάξη να πάρει την εξουσία για να σώσει την ελληνική κοινωνία από την καπιταλιστική καταστροφή.
Τέλος μέρους 1ου – Συνεχίζεται
*Το προσχέδιο του κειμένου συντάχθηκε από τον Σταμάτη Καραγιαννόπουλο
