Δύο χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το προδομένο ΟΧΙ του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015. Η ημέρα αυτή, σηματοδότησε την κορύφωση των ταξικών και πολιτικών αγώνων του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας ενάντια στην ελληνική καπιταλιστική ολιγαρχία και τους δανειστές της, αλλά και μια ήττα – ορόσημο, όπως έδειξαν οι κατοπινές εξελίξεις σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.
Με το βροντερό ΟΧΙ, που στις μεγάλες πόλεις και τις νεαρές ηλικίες ξεπέρασε το 70%, ο εργαζόμενος λαός όρθωσε το ανάστημά του ενάντια στην πολύπλευρη και πανίσχυρη τρομοκρατία των ενωμένων ελληνικών αφεντικών και της συνασπισμένης ιμπεριαλιστικής Δύσης και έδειξε αποφασισμένος να πραγματοποιήσει την αναγκαία επαναστατική ρήξη με αυτό το Μαύρο μέτωπο.
Με το ΝΑΙ που είπαν στην τρόικα τις επόμενες ώρες, ο Τσίπρας και η καριερίστικη κλίκα του, έδειξαν ξεκάθαρα ότι κάλεσαν το δημοψήφισμα για να δώσουν «δημοκρατικό άλλοθι» στην προδοσία που ετοίμαζαν, έχοντας υποτιμήσει την έκταση των ριζοσπαστικών διαθέσεων του λαού. Κατάφεραν να μετατατρέψουν την ελληνική άρχουσα τάξη από πολιτικά ταπεινωμένη σε νικήτρια, και πάνω απ’ όλα, απέδειξαν για μία ακόμα φορά την προδοτική φύση του ρεφορμισμού.
Από τη δική τους πλευρά, οι ηγέτες της κατοπινής ΛΑΕ, σύμφωνα με το «πνεύμα» της απαράδεκτης συμμετοχής τους σε μια κυβέρνηση που είχε ήδη υπογράψει ένα προ-Μνημόνιο (20η Φλεβάρη) και η οποία με διαπράγματευση επιδίωκε να μείνει ο ελληνικός καπιταλισμός στο ευρώ (αυτοί οι κατά τ’ άλλα «δραχμιστές»), κατά τις μέρες της προδοσίας αρνήθηκαν να θέσουν θέμα ηγεσίας και έκτακτου συνεδρίου για την εκδίωξη της κλίκας του Τσίπρα, παραδίδοντάς της τελικώς, τον έλεγχο του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς πραγματική μάχη. Έτσι με την τακτική τους έσπρωξαν στο πολιτικό περιθώριο όλη την αριστερή πτέρυγα, ριχνοντάς την στην παγίδα της κυρίαρχης ηγετικής κλίκας.
Τέλος, η ηγεσία του ΚΚΕ, με τη σεχταριστική τακτική της εξομοίωσης της επιλογής του ΝΑΙ και του ΟΧΙ – υπόδειγμα αριστερισμού σαν κι αυτού που ο Λένιν πολεμούσε στη μπροσούρα του «Αριστερισμός: η παιδική αρρώστια του κομμουνισμού» – αντί να διεκδικήσει δραστήρια τις ριζοσπαστικοποιημένες λαϊκές μάζες που ενθουσιωδώς υποστήριξαν το ΟΧΙ, κατάφερε να τις βάλει απέναντί της, ακριβώς την ώρα που η ολόσωστη διαχρονική πολιτική κριτική του κόμματος στη ρεφορμιστική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιωνόταν απόλυτα….
Η Ιστορία όμως δεν τελείωσε τον Ιούλιο του 2015. Πάνω στο έδαφος της κρίσης και του πολιτικού αδιεξόδου του ελληνικού καπιταλισμού, έχουμε μπροστά μας νέα ορόσημα μεγάλων ταξικών και πολιτικών μαχών, που θα εγκυμονούν μια ανοικτά επαναστατική κατάσταση. Με δεδομένη λοιπόν, την κρισιμότητα του καθήκοντος μιας σωστής πολιτικής προετοιμασίας γι’ αυτά τα γεγονότα, αν είναι για κάτι που προσφέρεται η επέτειος του ΟΧΙ της 5ης Ιουλίου 2015, δεν είναι ούτε οι εορτασμοί, ούτε τα μοιρολόγια. Είναι τα κατάλληλα ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ.
