Είναι αναμφισβήτητο, ότι η ιστορική κρίση του καπιταλισμού και η τεράστια όξυνση της ταξικής πάλης διεθνώς, έχουν οδηγήσει σε ένα σκηνικό έντονης πολιτικής ρευστότητας, ανακατατάξεων, κρίσης των παραδοσιακών αστικών κομμάτων και τάσης ανόδου της Αριστεράς. Η Ελλάδα, ως ο πιο «αδύναμος κρίκος» και ταυτόχρονα το «πειραματόζωο» του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, δεν μπορεί παρά να βιώνει αυτές τις ιστορικές μεταβολές ακόμα πιο έντονα από τις υπόλοιπες χώρες.
Ένα από τα στοιχεία των τελευταίων μηνών που προξένησε συζητήσεις στους κόλπους της Αριστεράς, ήταν τα μεγάλα ποσοστά (μέχρι και 18 %), που έδιναν τα γκάλοπ στη Δημοκρατική Αριστερά (ΔΗΜΑΡ), η οποία έφτανε να είναι μέχρι και δεύτερο κόμμα στις δημοσκοπήσεις. Αν και τα ποσοστά αυτά σήμερα αποτελούν παρελθόν, πρέπει να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τι σήμαινε αυτή η άνοδος (αλλά και η πτώση που ήρθε στη συνέχεια), καθώς και να δούμε τις πιθανές προοπτικές αυτού του κόμματος.
Καταρχάς, τα υψηλά ποσοστά της ΔΗΜΑΡ στις δημοσκοπήσεις, έχουν – σε γενικές γραμμές – κοινή αιτία με τα υψηλά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ, δηλαδή τη γενική στροφή της κοινωνίας προς τ’ αριστερά. Η εργατική τάξη, οι άνεργοι και οι μικροαστοί που καταστρέφονται, στην μεγάλη τους πλειοψηφία εγκαταλείπουν αστικά κόμματα και ηγεσίες, ψάχνοντας πολιτικές λύσεις που θα τους βγάλουν από το οικονομικό αδιέξοδο του καπιταλισμού προσανατολιζόμενοι στα κόμματα που γνωρίζουν σαν «αριστερά».
Παρόλο που το μεγαλύτερο ποσοστό των ριζοσπαστικοποιημένων μαζών προσεγγίζει τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, η αδυναμία των δύο ηγεσιών της «παραδοσιακής» Αριστεράς να ενωθούν και να διεκδικήσουν από κοινού την εξουσία με ένα ξεκάθαρο πρόγραμμα ανατροπής του καπιταλισμού και η εμμονή τους σε έναν γενικόλογο, θολό, ακόμα και πατριωτικό αριστερό λόγο, που δεν μπορεί να δώσει καμία συγκεκριμένη προοπτική, έχει σαν αποτέλεσμα να απογοητεύει και να σπρώχνει μέρος των πληττόμενων ανθρώπων προς τη ΔΗΜΑΡ, μήπως και από εκεί ακούσουν κάτι πιο συγκεκριμένο. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν συμβαίνει, με αποτέλεσμα την υποχώρηση των ποσοστών της στα γκάλοπ που παρατηρούμε τελευταία.
Εδώ πρέπει να ξεκαθαριστεί, ότι παρόλο που η ΔΗΜΑΡ δημιουργήθηκε σαν αποτέλεσμα των αστικών σχεδιασμών, δεν είναι ένα αστικό κόμμα. Δεν δημιουργήθηκε δηλαδή από αστούς πολιτικούς καριέρας, με ιστορικές ρίζες στο αστικό στρατόπεδο. Είναι ένα κόμμα μικροαστικό με ρίζες και ιστορία στο αριστερό-κομμουνιστικό κίνημα, που εκφράζει σε τελική ανάλυση τη ψευδαίσθηση της δυνατότητας επιστροφής του καπιταλισμού στην προηγούμενη περίοδο της κοινωνικής ειρήνης και της οικονομικής ευημερίας για τα μικροαστικά στρώματα, τους ανώτερους υπαλλήλους και τους διανοούμενους.
Αυτές οι τελευταίες ψευδαισθήσεις των μικροαστών, είναι η κύρια αιτία της πρόσκαιρης δημοσκοπικής ανόδου της ΔΗΜΑΡ, αλλά διαλύονται καθημερινά πάνω στη σκληρή πραγματικότητα της κρίσης. Ο χαρακτήρας της σημερινής περιόδου λοιπόν, που δεν επιτρέπει καμία ομαλή επιστροφή στο προηγούμενο επίπεδο ζωής για τους μικροαστούς μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού, αλλά και που απαγορεύει κάθε είδους παραχώρηση – έστω και μικρή – προς τους εργαζομένους χωρίς μεγάλες ταξικές μάχες, είναι που δίνει στα ποσοστά της ΔΗΜΑΡ, αλλά και στην ίδια την ύπαρξή της μακροπρόθεσμα, έναν θνησιγενή χαρακτήρα.
Ήδη λοιπόν, η αποκάλυψη όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές των πραγματικών προθέσεων της ηγεσίας της ΔΗΜΑΡ, έχει «ξεφουσκώσει» απότομα τα προ διμήνου υψηλά δημοσκοπικά της ποσοστά (όλες οι τελευταίες έρευνες πρόθεσης ψήφους πλέον της δίνουν 5-7%) και επίσης έχει προκαλέσει αξιοσημείωτες αντιδράσεις στο εσωτερικό του κόμματος, με παραιτήσεις στελεχών από τα ηγετικά όργανα. Οι δηλώσεις του Φ. Κουβέλη ότι «οι δανειακές συμβάσεις που έχει υπογράψει η χώρα είναι δεσμευτικές και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να ανατραπούν με επαναστατικές δράσεις», σε συνδυασμό με τις διαβεβαιώσεις ότι «τη ΔΗΜΑΡ σε καμία περίπτωση δεν την αφήνει αδιάφορη η διακυβέρνηση της χώρας», (τη στιγμή που οι ηγέτες της αρνούνται κατηγορηματικά κάθε ενδεχόμενο συνεργασίας με το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ..), αποτελούν απόδειξη του γεγονότος ότι η δημιουργία της ΔΗΜΑΡ έγινε με κύριο σκοπό να αποτελέσει την κατάλληλη στιγμή τον «αριστερό εταίρο» ίσως της σκληρότερης κυβέρνησης που θα έχει υπάρξει μεταπολιτευτικά.
Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με την αθρόα εισροή στο κόμμα, τόσο διαγραφέντων καριεριστών βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, που είχαν μάλιστα ψηφίσει το πρώτο Μνημόνιο (!!) όσο και μιας σειράς επίλεκτων πολιτικών παραγόντων και υπουργών της περιόδου Σημίτη (Μανίκας, Μαλέσιος κ.α), έχουν ήδη δημιουργήσει στη ΔΗΜΑΡ τα πρώτα σημάδια κρίσης, που πολύ πιθανόν να οδηγήσουν κάποια στιγμή το κόμμα ακόμα και στην ανοιχτή διάσπαση.
Όπως και να χει, η ΔΗΜΑΡ, λόγω της φύσης της, του προγράμματός της, αλλά και του χαρακτήρα της περιόδου που διαλύει τάχιστα τις μικροαστικές αυταπάτες για «επιστροφή στον παλιό καλό καιρό» του καπιταλισμού, είναι καταδικασμένη να απαξιωθεί από τα μεγαλύτερα κομμάτια των εργαζομένων και να καταλήξει στο πολιτικό περιθώριο. Η πιθανή συμμετοχή της σε μια επόμενη κυβέρνηση, ίσως να αποτελέσει και την «τελευταία πράξη του δράματος» αυτού του κόμματος.
Γι αυτόν το λόγο, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να προσπαθήσει να μιμηθεί τον «ήπιο» και «μετριοπαθή» πολιτικό λόγο των ηγετών της ΔΗΜΑΡ . Αντιθέτως μαζί με την ηγεσία του ΚΚΕ έχουν ιστορικό καθήκον να πράξουν το μόνο πράγμα που είναι ικανό σήμερα να ενθουσιάσει και να συσπειρώσει τους εργαζομένους και όλα τα πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας: να ενωθούν και να παλέψουν για την εξουσία που θα ανατρέψει τον καπιταλισμό, θα εξαφανίσει τη θηλιά του χρέους, θα εγκαθιδρύσει μια σοσιαλιστική σχεδιασμένη οικονομία και θα απευθυνθεί για βοήθεια και συμπαράσταση στην εργατική τάξη της Ευρώπης. Σε διαφορετική περίπτωση και όσο οι ηγεσίες του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων, κόμματα φτιαγμένα για να εξαπατούν τους εργαζόμενους όπως αυτό της ΔΗΜΑΡ, θα παίζουν ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις.
