Η συμφωνία στο χθεσινό Eurogroup επιβεβαίωσε την πρόθεση του ισχυρού πυρήνα των δανειστών υπό την Γερμανία, να εγκαταλείψουν το ελληνικό κράτος στο έλεος της αβεβαιότητας αναφορικά με την εξυπηρέτηση του τεράστιου χρέους του και την κάλυψη των χρηματοδοτικών του αναγκών μετά το τέλος του τρίτου «προγράμματος».
Αυτή η στάση, πρακτικά ισοδυναμεί, όπως έχουμε εξηγήσει εδώ και καιρό, με μια ώθηση της καπιταλιστικής Ελλάδας προς το σημείο που από μόνη της, αδυνατώντας να εξυπηρετήσει το τεράστιο χρέος της, θα ζητήσει μια «συντεταγμένη», κοινά συμφωνημένη με τους δανειστές έξοδο από την Ευρωζώνη, με αντάλλαγμα διευκολύνσεις στην εξυπηρέτησή του. Έτσι ο στόχος είναι να απαλλαγεί ο πυρήνας των ισχυρών ευρωπαϊκών καπιταλιστικών κρατών από μια μόνιμη εστία αστάθειας, αλλά και να παραδειγματιστούν τα υπόλοιπα υπερχρεωμένα κράτη της Ευρωζώνης και να μην αναμένουν περαιτέρω εγγυήσεις και χρηματοδότηση του χρέους τους από τη Γερμανία.
Οι δηλώσεις του Σόιμπλε μετά το χθεσινό Eurogroup, με τις οποίες εξέφρασε «τη βεβαιότητά του» ότι η Ελλάδα δεν θα χρειαστεί μέτρα ελάφρυνσης του χρέους και ένα νέο πρόγραμμα μετά το 2018, δείχνουν πως έχουμε ξεκάθαρα μπει στην τροχιά της εξέλιξης που περιγράψαμε πιο πάνω.
Την ίδια στιγμή που η Γερμανία και οι δορυφόροι της δεν παραχώρησαν τίποτα συγκεκριμένο για το χρέος, ούτε καν την ένταξη των ελληνικών τραπεζών στην ποσοτική χαλάρωση, πέτυχαν να δεσμεύσουν την Ελλάδα μέχρι και το 2060 σε πρωτογενή πλεονάσματα άγριας λιτότητας (3,5% μέχρι και το 2022 και 2% από το 2023 μέχρι το 2060). Με άλλα λόγια, ενώ αρνήθηκαν να συμβάλουν στη «βιωσιμότητα» του δυσβάστακτου χρέους, διασφάλισαν τη βιωσιμότητα της αιματηρής λιτότητας του ελληνικού λαού για την κανονική εξυπηρέτησή του. Επιπλέον, πέτυχαν την παραμονή του ΔΝΤ ως «τεχνικού συμβούλου» στο «πρόγραμμα» έως το τέλος αυτού, δηλαδή ως χωροφύλακα της άγριας λιτότητας στην Ελλάδα, παρά την συνεχιζόμενη άρνησή του να χαρακτηρίσει το χρέος της βιώσιμο.
Αλλά και οι «φίλοι» της κυβέρνησης, οι Γάλλοι αστοί και οι αστικές κυβερνήσεις της «συμμαχίας του Νότου», έδειξαν για μια ακόμα φορά το ποιόν τους ως πειθήνιοι ακόλουθοι του Γερμανικού ιμπεριαλισμού. Οι Γάλλοι έκαναν «γαργάρα» τα υποτιθέμενα εναλλακτικά τους σχέδια περί «σύνδεσης του ελληνικού χρέους με την ανάπτυξη», ενώ οι εκπρόσωποι της Ισπανικής κυβέρνησης έφθασαν στο σημείο να απειλήσουν ότι δεν θα δώσουν τη συγκατάθεσή τους στη χορήγηση της δανειακής δόσης που αποφασίστηκε χθες, αν δε δοθεί αμνηστία σε 3 εκπροσώπους των δανειστών στη διοίκηση του ΤΑΙΠΕΔ, που είναι υπόλογοι για υποθέσεις σκανδαλώδους πώλησης και εκμίσθωσης 28 κρατικών κτιρίων.
Από τη δική του πλευρά το ΔΝΤ, με την παραμονή του στο πρόγραμμα χωρίς χρηματοδότηση, έδειξε για μια ακόμα φορά ότι βρίσκεται ήδη σε τροχιά αποχώρησης από την Ελλάδα, αντανακλώντας τις πιέσεις των ΗΠΑ και των άλλων εκτός του γερμανικού πυρήνα της Ευρωζώνης καπιταλιστικών κρατών προς τη Γερμανία, ώστε να αναλάβει εκείνη ουσιαστικά εξολοκλήρου την ευθύνη για το μέλλον των υπερχρεωμένων της Ευρωζώνης. Η υπόσχεση της Κ. Λανγκάρντ για μια πρόταση προς τη διοίκηση του Ταμείου για τη συμμετοχή στο ελληνικό «πρόγραμμα» με 2 δισ. δολάρια «αν και εφ’ όσον το ελληνικό χρέος κριθεί βιώσιμο», είναι απλώς το διπλωματικό περιτύλιγμα της επιτάχυνσης της πορείας αποχώρησης του Ταμείου από την Ελλάδα, από τη στιγμή που – σύμφωνα με τα ίδια τα λεγόμενα της επικεφαλής του – αναμένεται τις επόμενες μέρες μία ακόμα έκθεσή του που θα χαρακτηρίζει το ελληνικό χρέος ως «μη βιώσιμο».
Η κυβέρνηση Τσίπρα με τη χθεσινή συμφωνία, όχι μόνο για μια ακόμα φορά δεν πέτυχε τίποτα από αυτά που δήλωνε ότι αποτελούσαν του βασικούς στόχους της «διαπραγμάτευσης», δηλαδή την οριστική λύση γα το χρέος, την ένταξη στην «ποσοτική χαλάρωση» κ.λ.π, αλλά επιπλέον, αμέσως μετά την ψήφιση του 4ου Μνημονίου με προληπτικά μέτρα τα οποία μέχρι πρότινος απέρριπτε, δέχτηκε να αποσύρει και επίσημα από το προσκήνιο την (ψεύτικη) απειλή ότι «τα ψηφισμένα μέτρα δεν θα εφαρμοστούν αν δεν υπάρξει λύση στο χρέος» και πάνω απ’ όλα, δέχθηκε να δεσμεύσει επίσημα τη χώρα με ατέλειωτα Μνημόνια άγριας λιτότητας και ασφυκτικές επιτηρήσεις από τους δανειστές μέχρι το 2060!
Στην ουσία της, η απόφαση του Eurogroup για πρωτογενή πλεονάσματα λιτότητας έως το 2060, συνιστά ένα πολιτικό πραξικόπημα, καθώς επιχειρεί να καταργήσει τις εκλογές στη χώρα για τα επόμενα 43 χρόνια, θεωρώντας ότι η οικονομική πολιτική των μελλοντικών κυβερνήσεων είναι προαποφασισμένη. Αυτά υπογράφτηκαν από εκείνους που δήλωναν το 2015 ότι είναι «κάθε λέξη από το Σύνταγμα». Μετά και από αυτή τη συμφωνία, η κυβέρνηση Τσίπρα, τυπικά και οριστικά αναδεικνύεται ως η πιο δουλική στην τρόικα μνημονιακή κυβέρνηση, με τεράστια απόσταση απ’ όλες τις προηγούμενες, αλλά και απ’ όλες τις πιθανές επόμενες.
Ταυτόχρονα, οι κυβερνητικοί εγκέφαλοι, με την άθλια επικοινωνιακή τους εκστρατεία που τις τελευταίες ώρες επιχειρεί να εμφανίσει την καταστροφική για τον εργαζόμενο λαό συμφωνία ως «επιτυχία», και σε συνδυασμό με την αποκάλυψη (όχι μόνο από τον Σόιμπλε αλλά και από την ίδια τη ζωή με το είδος της χθεσινής συμφωνίας) του αδιαμφισβήτητου γεγονότος πως επί πολλές εβδομάδες (τουλάχιστον) είχαν βεβαιωθεί ότι δεν πρόκειται να λάβουν καμία πραγματική παραχώρηση από τους δανειστές και απλώς προσποιούνταν την αναμονή θετικής λύσης στο χρέος (με τις γνωστές ανόητες δηλώσεις Τσίπρα ότι αυτή η λύση θα είναι τόσο καλή που θα τον αναγκάσει να φορέσει γραβάτα), ξεπέρασαν πλέον σε υποκριτικό ταλέντο κάθε ομόλογό τους σε ολόκληρη την Ιστορία της σύγχρονης καπιταλιστικής Ελλάδας. Έδειξαν ότι κανένα ψέμα και καμία απάτη δεν είναι αρκετά, όταν πρόκειται για τη διαφύλαξη της κυβερνητικής τους καριέρας και την απρόσκοπτη συνέχεια της προνομιούχας θητείας τους στον κρατικό μηχανισμό.
Η συμφωνία δεν πρόκειται να έχει κανένα θετικό αποτέλεσμα στην ελληνική οικονομία, αφού το μόνο που πρακτικά κομίζει για το ελληνικό κράτος είναι μια προβλεπόμενη δανειακή δόση ύψους 8,5 δισ. ευρώ, που θα χορηγηθεί μάλιστα σε δυο υπο-δόσεις (7,7 δισ. ευρώ τις επόμενες μέρες και άλλα 800 εκ. ευρώ το Φθινόπωρο). Τα χρήματα αυτά όμως, σχεδόν εξολοκλήρου θα κατευθυνθούν για το χρέος, με 6,9 δισ. ευρώ να πηγαίνουν για την εξυπηρέτησή του μέσα στις επόμενες εβδομάδες. Ακόμα και η λέξη «σχεδόν» είναι παρακινδυνευμένη, καθώς τα ποσά που δεν θα κατευθυνθούν άμεσα για πληρωμές εξυπηρέτησης του χρέους, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα διατεθούν για τις ληξηπρόθεσμες οφειλές του κράτους και ότι δεν θα αποτελέσουν, μερικώς ή στο σύνολό τους, ένα «μαξιλάρι» για τις επόμενες πληρωμές προς τους δανειστές.
Σε αντίθεση με τα ταμειακά διαθέσιμα του κράτους, αυτό που θα αυξηθεί στο κατακόρυφο μετά τη χθεσινή συμφωνία και την πλήρη αποκάλυψη της εκστρατείας συστηματικής κυβερνητικής εξαπάτησης του εργαζόμενου λαού, είναι η οργή και το μίσος του τελευταίου για την κυβέρνηση Τσίπρα και τα αφεντικά της, εγχώρια και ξένα. Η οργή αυτή έχει φτάσει πολύ κοντά στο σημείο «βρασμού» και – όπως έδειξαν για πρώτη φορά από τον Φλεβάρη του 2016 οι αρκετά μαζικές εργατικές συγκεντρώσεις της 17ης και 18ης του περασμένου Μαίου – δεν βρισκόμαστε μακριά από το ξέσπασμα νέων μαζικών κινημάτων.
Οι αφορμές θα δοθούν απλόχερα από το ίδιο το οικονομικο-πολιτικό σκηνικό που έχει στηθεί στη χώρα για τους επόμενους μήνες. Στην εξουσία θα βρίσκεται (για λίγο όπως όλα δείχνουν) η πιο αδύναμη και αντιδημοφιλής κυβέρνηση από την αρχή της κρίσης και η καπιταλιστική Ελλάδα θα παραμένει στο καθεστώς διαρκούς αβεβαιότητας που γεννά η διατήρηση ενός τεράστιου κρατικού χρέους (και η αυξανόμενη επισφάλεια των τραπεζών) και η μη ύπαρξη μιας ξεκάθαρης προοπτικής για την κανονική χρηματοδότησή του από το 2018 και μετά. Αυτό σημαίνει την ανάγκη για λήψη όλο και περισσότερων μέτρων λιτότητας, συμπεριλαμβανομένων μαζικών απολύσεων στο κράτος, για να πιαστούν οι πανύψηλοι στόχοι των πρωτογενών πλεονασμάτων (με πιθανή την ενεργοποίηση του «αυτόματου κόφτη» μισθών-συντάξεων ή τη μεταφορά των ψηφισμένων για το 2019 μέτρων, στο 2018).
Όλα αυτά, συνιστούν μια πορεία που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί στην εμφάνιση της ανοικτής αδυναμίας εξυπηρέτησης του κρατικού χρέους και στην επανατοποθέτηση στο προσκήνιο της προοπτικής του Grexit, εξελίξεις που με τη σειρά τους, αποτελούν τη συνταγή για την εμφάνιση ανά πάσα στιγμή σοβαρών κρίσεων εθνικής εμβέλειας, που θα ταρακουνήσουν συθέμελα τη συνείδηση των εργατικών μαζών, δημιουργώντας την «πρώτη ύλη» για το ξέσπασμα νέων μαζικών κινημάτων.
Μετά και τη χθεσινή συμφωνία, κάθε απλός άνθρωπος του καθημερινού μόχθου θα αρχίζει πια όλο και πιο πολύ να συνειδητοποιεί ότι η μόνη λύση για το χρέος είναι η οριστική διαγραφή του και ότι αυτή μπορεί να επιβληθεί μόνο από την εισβολή του εργαζόμενου λαού στο προσκήνιο, για την εγκαθίδρυση μιας άλλης εξουσίας, που θα εκφράζει τα συμφέροντα και τη θέλησή του. Οι συνθήκες είναι ιδανικές για να κερδηθεί ο εργαζόμενος λαός σήμερα σε ένα επαναστατικό πρόγραμμα και σε μια επαναστατική – σοσιαλιστική λύση εξουσίας. Το μόνο που χρειάζεται, δεν είναι τα ίδια τα μαζικά γεγονότα, που αργότερα ή γρηγορότερα θα ξανακάνουν την εμφάνισή τους, αλλά η επαναστατική πολιτική από ένα κόμμα ριζωμένο βαθιά στις εργατικές μάζες, που θα τις πείσει, ξεκινώντας από τα πιο πρωτοπόρα τους τμήματα, ότι είναι αποφασισμένο να καθοδηγήσει αυτόν τον αγώνα και να τον προχωρήσει μέχρι την τελική νίκη.
Το κόμμα αυτό υπάρχει και είναι το ΚΚΕ. Αυτό που λείπει είναι μια ξεκάθαρη επαναστατική πολιτική από την πλευρά του, που με τα κατάλληλα συνθήματα και τακτικές, θα περάσει το κατάλληλο μήνυμα στις οργισμένες και έτοιμες να ανταποκριθούν σε σοβαρά καλέσματα αγώνα, εργατικές μάζες. Η πολιτική αυτή, θα πρέπει να έχει στο επίκεντρο, από το ΚΚΕ και συνολικά απ’ όλες τις κομμουνιστικές δυνάμεις, τα ακόλουθα συνθήματα – πολιτικά καθήκοντα:
- Σοβαρή προετοιμασία σε κάθε εργατικό χώρο και κάθε γειτονιά για τη μόνη πραγματική λύση για τα προβλήματα του λαού: για τον μαζικό πολιτικό αγώνα διαρκείας με σκοπό την οριστική και πλήρη διαγραφή του δυσβάστακτου και ληστρικού χρέους, με την αδιάκοπη και υπομονετική εξήγηση ότι αυτή η διεκδικήση μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο από μια ριζικά διαφορετική εξουσία, που θα την εκφράζει μια επαναστατική κυβέρνηση, άμεσα ελεγχόμενη από το λαό και εξουσιοδοτημένη να εφαρμόσει ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα.
- Ενιαίο Μέτωπο κοινού αγώνα όλων των πολιτικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για να επιτευχθεί αυτός ο σκοπός.
- Επιτροπές αγώνα σε κάθε εργατικό χώρο και γειτονιά, που θα επιδιώξουν τη διεξαγωγή μαζικών συνελεύσεων για να συζητηθεί και να συνειδητοποιηθεί το μέγεθος των νέων δεινών που βρίσκονται μπροστά μας και να αποφασιστεί ένα συγκεκριμένο σχέδιο πάλης, το οποίο θα κλιμακωθεί τους επόμενους μήνες σε μια γενική πολιτική απεργία διαρκείας.
Σταμάτης Καραγιαννόπουλος
