Η άποψή μας για τη χθεσινή απαγόρευση συγκεντρώσεων. Βία ενάντια στους αντιφασίστες, προστασία στους φασίστες και κλιμάκωση της υιοθέτησης νέων, αυταρχικότερων “ηθών” έναντι των μαζικών κινητοποιήσεων.
Με απόφαση της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής (ΓΑΔΑ) απαγορεύτηκε για χθες Σάββατο 30/1, «κάθε δημόσια συνάθροιση» στο κέντρο της Αθήνας, «για λόγους δημόσιας ασφάλειας». Αυτή η απόφαση πάρθηκε εν όψει της επετειακής συγκέντρωσης που καλούσε την ίδια ημέρα η Χρυσή Αυγή για την «επέτειο των Ιμίων». Καθοριστικό ρόλο στη λήψη της έπαιξαν, σύμφωνα με την Αστυνομία, η επίθεση που δέχτηκαν λίγες μέρες πριν, γερμανοί νεοναζί «καλεσμένοι» της ΧΑ, σοβαρές επιθέσεις φασιστών ενάντια σε μετανάστες και ο φόβος για «εκτεταμένες συμπλοκές ακροδεξιών και αντιεξουσιαστών».
Απόφαση ενάντια στην Χρυσή Αυγή ή ενάντια στις αντιφασιστικές συγκεντρώσεις;
Ήταν όμως η απαγόρευση μια κίνηση που στρεφόταν κατά της Χρυσαυγίτικης κινητοποίησης, όπως ισχυρίζονται οι κυβερνητικοί κύκλοι; Η απάντηση είναι ασφαλώς «όχι». Καταρχάς, κάθε απόπειρα αιτιολόγησης της απόφασης, τόσο εκ μέρους της Αστυνομίας όσο και εκ μέρους της κυβέρνησης, έκανε λόγο για «φόβο επεισοδίων ανάμεσα σε ακροδεξιούς και αντιεξουσιαστές», ενώ όπως προαναφέραμε καθοριστικό ρόλο έπαιξε και η επίθεση αντιεξουσιαστών ενάντια στους «καλεσμένους» της ΧΑ. Τις τελευταίες μέρες ο φιλοκυβερνητικός Τύπος μάλιστα, ανέφερε φόβους «εκτροπής», χρησιμοποιώντας και την προβοκατόρικη επίθεση στο σπίτι του Υπουργού Επικρατείας Α. Φλαμπουράρη – ύστερα από την οποία τα κυβερνητικά στελέχη, χωρίς να έχει γίνει κανενός είδους «ανάληψη ευθύνης», έσπευσαν να μιλήσουν όχι για ακροδεξιά ή φασιστική, αλλά για «δήθεν επαναστατική» ενέργεια…
Επομένως, τυπικά η απαγόρευση δεν είχε κανέναν «αντιφασιστικό» χαρακτήρα, αλλά στην καλύτερη περίπτωση χαρακτήρα «ίσων αποστάσεων», με σκοπό να αποφευχθούν επιθέσεις όπου οι νεοναζί της ΧΑ θα αποτελούσαν είτε τους θύτες, είτε όμως και τα θύματα. Δεν μπορεί άλλωστε να υπάρξει πιο ξεκάθαρη απόδειξη για το ότι η κυβέρνηση δεν είχε σαν βασικό σκοπό να ματαιώσει τη φασιστική μάζωξη, από το γεγονός ότι αυτή τελικά πραγματοποιήθηκε κανονικά και με πλήρη αστυνομική προστασία, με απλή μεταφορά του χώρου διεξαγωγής της εκτός της «ζώνης απαγόρευσης».
Από την άλλη πλευρά, η αντιφασιστική συγκέντρωση, όχι μόνο δεν έτυχε της ίδιας μεταχείρισης, αλλά βρέθηκε αντιμέτωπη με σκληρή καταστολή, με ομάδες ΔΕΛΤΑ και ΔΙΑΣ να προχωράνε πριν την έναρξη της συγκέντρωσης σε προσαγωγές και να επιτίθονται σε διαδηλωτές, μετανάστες και φωτορεπόρτερ στην Πλ. Βικτωρίας, δηλαδή εκτός της «ζώνης απαγόρευσης»! Έτσι λοιπόν, αναδεικνύεται όχι μόνο στη θεωρία αλλά και στην πράξη, ότι η απόφαση για απαγόρευση των συγκεντρώσεων στράφηκε ενάντια στις αντιφασιστικές συγκεντρώσεις και όχι ενάντια στην Χρυσή Αυγή.
Η απαγόρευση αυτή αντικειμενικά αποτελεί καταπάτηση του θεμελιώδους δικαιώματος – κατάκτησης της εργατικής τάξης, των δημόσιων συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων. Αποτελεί υιοθέτηση της μεθόδου των προηγούμενων αστικών κυβερνήσεων – κατά τη διάρκεια επισκέψεων της τρόικας, της Μέρκελ κλπ – αλλά και φυσική συνέχεια «κινήσεων» της «αριστερής» κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όπως το κλείσιμο των σταθμών του μετρό κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων και απεργιακών συγκεντρώσεων και η καταστολή των κινητοποιήσεων ενάντια στην ψήφιση του 3ου μνημονίου, των αγροτών, των απεργών, των μαθητών, των συνταξιούχων κλπ. και είναι μια ακόμα ένδειξη της ανοιχτής επίθεσης ενάντια στο εργατικό κίνημα και τη νεολαία στην οποία προχωρά η κυβέρνηση.
Πώς θα έπρεπε να αντιμετωπίσει μια αριστερή κυβέρνηση τις συγκεντρώσεις της ΧΑ
Φυσικά, θα ήταν σοβαρό λάθος να υποστηριχθεί ότι μια αριστερή κυβέρνηση θα έπρεπε να επιτρέψει στους νεοναζί της ΧΑ να πραγματοποιήσουν ανενόχλητοι τις «συγκεντρώσεις» τους (όπως τελικά έκανε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με την χτεσινή συγκέντρωση…) χωρίς καμιά απαγόρευση. Αυτή ήταν η στάση που είχε κρατήσει η πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ απέναντι στην Χρυσαυγίτικη συγκέντρωση για τα Ίμια ένα χρόνο πριν, όταν ο εκφυλισμός της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε φτάσει μέχρι την πλήρη υποταγή στην άρχουσα τάξη. Τότε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επικαλούταν τη «δημοκρατία» και το δικαίωμα στις δημόσιες συναθροίσεις. Ήταν όμως μια επίσης λανθασμένη στάση, όχι του ανοιχτού προδότη που επιτίθεται σε εργατικές κατακτήσεις και δημοκρατικά δικαιώματα καλυπτόμενος πίσω από τις «ανησυχίες για εκτροπή» όπως η σημερινή, αλλά του φοβισμένου ρεφορμιστή που εναποθέτει τις ελπίδες του για την αντιμετώπιση των νεοναζί στον καπιταλισμό, το κράτος του και τη «δημοκρατία» του.
Μια πραγματικά αριστερή, δηλαδή μια επαναστατική – αντικαπιταλιστική κυβέρνηση θα ξεκινούσε από μια θεμελιωδώς διαφορετική αντίληψη. Θα εξηγούσε ότι το κάλεσμα «συγκεντρώσεων» από τους φασίστες είναι σύνθημα για γενικευμένα πογκρόμ ενάντια σε μετανάστες και αριστερούς αγωνιστές, που αποτελούν «πρόβα» για επιθέσεις σε μαζικές κινητοποιήσεις του εργατικού κινήματος σε ένα επόμενο στάδιο. Θα εξηγούσε ακόμα ότι οι θεσμοί του αστικού κράτους από τη φύση τους είναι ανίκανοι να τις αντιμετωπίσουν – ιδιαίτερα οι ειδικές μονάδες καταστολής της αστυνομίας σε πλήθος περιπτώσεων συμμετέχουν σε αυτές στο πλευρό των φασιστών – καθώς βρίσκονται δεμένοι με χίλια νήματα με τους φασίστες και τις παρακρατικές συμμορίες. Σε αυτή την βάση θα έπαιρνε την απόφαση για απαγόρευσή των φασιστικών μαζώξεων, σαν τυπικό επιστέγασμα μιας γενικής έκκλησης προς τις μαζικές οργανώσεις των εργαζόμενων και της νεολαίας – τα Συνδικάτα, την Αριστερά, τους φοιτητικούς συλλόγους κλπ – να κινητοποιηθούν μαζικά και οργανωμένα για να εμποδίζουν στην πράξη τους φασίστες να «ξεμυτίσουν».
Αυτή η απόφαση όμως θα μπορούσε να παρθεί μόνο από μια τέτοια επαναστατική, σοσιαλιστική κυβέρνηση που έχει σαν σκοπό, στα πλαίσια του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας, το τσάκισμα των φασιστών και του παρακράτους, καθώς και την αντικατάσταση του αστικού κράτους από ένα δημοκρατικό εργατικό κράτος της κοινωνικής πλειοψηφίας του οποίου τα ένοπλα σώματα-πολιτοφυλακές θα βρίσκονται υπό τον έλεγχο των μαζικών εργατικών οργανώσεων.
Πάτροκλος Ψάλτης
