Αγώνας ενάντια στο σύστημα καταστολής
Ο Β. Δημάκης βρίσκεται σε πολυήμερη απεργία πείνας και δίψας, διαμαρτυρόμενος για την άρνηση του Συμβουλίου των Φυλακών να του επιτρέψει να παρακολουθεί με “βραχιολάκι” γεωεντοπισμού τα μαθήματά του στο Πολιτικό της Νομικής Σχολής Αθήνας. Από τις 14 Μαρτίου (εδώ και 31 ημέρες) βρίσκεται σε απεργία πείνας και στις 5 Απριλίου προχώρησε σε λευκή απεργία (απεργία δίψας και άρνηση ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης). Η κατάσταση της υγείας του είναι κρίσιμη, καθώς πριν από κάποιες μέρες είχε ήδη χάσει το 18% του σωματικού του βάρους και το επίπεδο του σακχάρου του ήταν σε εξαιρετικά χαμηλό.
Ο Β. Δημάκης βρέθηκε στη φυλακή πάνω στο πέρασμα από την εφηβεία στην ενηλικίωσή του. Μεγάλωσε μέσα στη φυλακή, αφού ζει εδώ και 20 χρόνια σχεδόν ως κρατούμενος. Οι καταδίκες του αφορούσαν ένα έγκλημα τιμής και ένοπλες ληστείες, στις οποίες δεν υπήρξαν θύματα. Το 2015, ενώ ήταν ήδη 36 χρονών,παρακολούθησε μαθήματα δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (μέσα από τη φυλακή) και το 2017 έδωσε Πανελλήνιες εξετάσεις και κατάφερε να περάσει στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Αφού παρακολούθησε για ένα εξάμηνο τα μαθήματα της σχολής του και τα πέρασε με υψηλή βαθμολογία, αιτήθηκε την άδεια παρακολούθησης μαθημάτων, όπως ορίζει ο νόμος που είχε αναγκαστεί να περάσει η κυβέρνηση Σαμαρά το Δεκέμβρη του 2014, μετά την απεργία πείνας του αναρχικού κρατούμενου Ν. Ρωμανού. Ο Β.Δημάκης είναι ο μόνος που δεν πήρε την άδεια απ’ όσους είχαν τις προϋποθέσεις και ζήτησαν να την πάρουν -ανεξάρτητα από εκτιμήσεις για τη σοβαρότητα των όσων είχαν διαπράξει.
Τα αίτια της άρνησης παρακολούθησης μαθημάτων
Τα όργανα που εξέτασαν τις αιτήσεις του Β. Δημάκη προφασίζονται ότι του στερούν την άδεια επειδή στο μακρινό παρελθόν είχε παραβιάσει μια άδεια, είχε συνεχίσει την εγκληματική του δραστηριότητα παρότι είχε αποφυλακιστεί και είχε πειθαρχικά παραπτώματα κατά την κράτησή του.
Μάλιστα, αυτές τις προφάσεις τις επαναλαμβάνει σε δελτίο τύπου το Υπουργείο Δικαιοσύνης της κυβέρνησης Σύριζα (με υπουργό τον Κοντονή). Η πολιτική γραμμή της κυβέρνησης διακρίνεται ευθέως από τις πρώτες κιόλας γραμμές, όπου με ειρωνεία χαρακτηρίζει τη δημοσιογραφική κάλυψη του κύματος αλληλεγγύης που έχει ξεσπάσει ως «ενορχηστρωμένη εκστρατεία παραπληροφόρησης αντιπολιτευόμενων εφημερίδων». Στη συνέχεια αναπαράγει ως έγκυρες τις προφάσεις του πειθαρχικού συμβουλίου της φυλακής (σαν να συμφωνεί) και τελικά προφασίζεται ότι δεν έχει αρμοδιότητα παρέμβασης.
Στην πραγματικότητα όλες οι προφάσεις είναι είτε ψευδείς είτε δεν έχουν σχέση με τη χορήγηση άδειας: Πρώτον, ακόμα και αν κάποιος κρατούμενος παραβιάσει άδεια εξόδου, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα έχει δικαίωμα να λάβει ξανά άδεια. Δεύτερον, η εκτίμηση της βαρύτητας του αδικήματος (επαναλαμβανόμενες ληστείες στο παρελθόν) δεν αποτέλεσε ποτέ λόγο απόρριψης εκπαιδευτικής άδειας. Τρίτον, η πειθαρχική ποινή που υποστηρίζει το υπουργείο ότι του είχε επιβληθεί δεν υφίσταται, ήταν κατασκευασμένη από τη διοίκηση των φυλακών, αποδείχτηκε ψεύτικη και διαγράφτηκε τότε από την εξέταση του αρμόδιου δικαστή. Τέλος, το υπουργείο Δικαιοσύνης έχει την αρμοδιότητα, όταν υπάρχει παράνομη πράξη κάποιου οργάνου της φυλακής να κάνει δεκτό το αίτημα του κρατούμενου και να ελέγξει τους υπεύθυνους. Εδώ αξίζει να σημειώσουμε ότι ο Β. Δημάκης ενώ αγωνίζεται για το δικαίωμά του στη μόρφωση και γενικότερα για τα ανθρώπινα δικαιώματα των φυλακισμένων, δεν απαιτεί από την κυβέρνηση Σύριζα να αλλάξει το νόμο της κυβέρνησης Σαμαρά, αλλά απλά να εφαρμόσει αντικειμενικά και αμερόληπτα τις ευεργετικές του διατάξεις.
Η πραγματική κατάσταση και τα συμπεράσματα που βγαίνουν
Τα πραγματικά αίτια της άρνησης παρακολούθησης μαθημάτων είναι η αντίδραση της διοίκησης των φυλακών και του Υπουργείου Δικαιοσύνης στην πολιτική δράση που είχε αναπτύξει τα τελευταία χρόνια ο Β. Δημάκης μέσα στις φυλακές: συμμετείχε στις δράσεις για τα δικαιώματα των κρατουμένων, διεκδικούσε χώρο για μελέτη, θέρμανση, έστελνε συχνά επιστολές για τις συνθήκες κράτησηςκαθώς και προτάσεις για τον σωφρονιστικό κώδικα, ενώ παρακίνησε αρκετούς κρατούμενους να διαβάσουν και να εισαχθούν στο εκπαιδευτικό σύστημα.
Κυβέρνηση και δικαστικοί-κατασταλτικοί μηχανισμοί, ως διαχειριστές του καπιταλιστικού συστήματος γνωρίζουν τη φτώχεια και την εξαθλίωση που προκαλούν με τις ταξικές πολιτικές τους. Αφού λοιπόν φορτώσουν την κρίση στις πλάτες των εργατών, ρίχνοντας τα μεροκάματα και φορολογώντας τους ανελέητα, φροντίζουν ώστε οι φτωχοί που παραβαίνουν το νόμο να βρίσκονται απομονωμένοι. Επειδή δεν θέλουν να σταματήσουν την αιτία που προκαλεί τη φτώχεια και δεν μπορούν να δώσουν χρήματα για καλύτερο σύστημα εκπαίδευσης-επανένταξης των κρατουμένων, τους στοιβάζουν σε φυλακές-κολαστήρια και τους στερούν κάθε δικαίωμα, για να μην προκληθεί κύμα συμπαράστασης.Αυτό το μοντέλο ατομικής ενοχής, κατακεμαρτισμού του κοινωνικού συνόλου, κοινωνικού κανιβαλισμού και καταστολής θεμελιωδών δικαιωμάτων αποτελεί πυρήνα της κατασταλτικής πολιτικής που επιβάλλεται σε συνθήκες κρίσης σε όλη την κοινωνία. Γι’ αυτό σπεύδει τόσο ωμά και χυδαία η «αριστερή» κυβέρνηση Σύριζα να υπερασπιστεί το σύστημα των φυλακών. Ξέρει ότι αν ξεκινήσει να ξηλώνεται το νήμα δε θα μείνει όρθια ούτε μια δομή καταστολής του καπιταλιστικού συστήματος που έχει αναλάβει να διαχειριστεί και να υπηρετήσει.
Επιπλέον, φαίνεται για άλλη μια φορά ότι δεν υπάρχει «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη, παρά μόνο οι πολιτικές ανάγκες του συστήματος και τα περιθώρια που έχει να κάνει παραχωρήσεις κάτω από την πίεση των αγώνων.Στο έδαφος της κρίσης, ούτε τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι εξασφαλισμένα. Αυτό φάνηκε με τις ευεργετικές διατάξεις που είχεαναγκαστεί να περάσει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, που όμως ήταν υπό διαρκή αίρεση, αφού άφηναν κάθε υπόθεση στην ευχέρεια των Συμβουλίων των Φυλακών.
Σε καιρούς κρίσης το εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα πετάει το δημοκρατικό του προσωπείο και φαίνεται η πραγματική αποκρουστική φύση του. Τα δημοκρατικά δικαιώματα και οι καταχτήσεις περασμένων χρόνων γίνονται κουρέλια, και η ωμή καταστολή αντικαθιστά την προσπάθεια πειθούς και την «κοινωνική» πολιτική.Χαρακτηριστικό παράδειγμα της βαρβαρότητας του συστήματος αποτελούν οι Συριζαίοι υπουργοί που στα λόγια υπερασπίζονταν «τα κινήματα» και «τις ελευθερίες» και τώρα που διαχειρίζονται το καπιταλιστικό σύστημα δε διστάζουν να υποστηρίξουν ανοιχτά τις πολιτικές διώξεις μέσα στις φυλακές. Σταθερά σε αυτή την πολιτική γραμμή, ο υπουργός Κοντονής πριν από λίγους μήνες προσπάθησε να περάσει νέο, ενισχυμένο τρομονόμο.
Τα καθήκοντα των οργανώσεων του κινήματος
Με ομόφωνα ψηφίσματα, μήνες πριν, οι φοιτητές των Σχολών Πολιτικού, Νομικού και Οικονομικού τμήματος του Ε.Κ.Π.Α. (Νομική Σχολή) εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους και κάλεσαν να γίνουν δεκτά τα αιτήματα για φυσική παρουσία του Δημάκη στα μαθήματα. Επιπλέον, στην αναγκαιότητα της φυσικής παρουσίας στα μαθήματα συμφώνησαν και οι καθηγητές των αντίστοιχων τμημάτων.
Σήμερα (13-4) στον Κορυδαλλό θα διεξαχθεί κατεπείγουσα επανεξέταση του αιτήματός του απεργού πείνας και δίψας Β. Δημάκη προς το Συμβούλιο Φυλακής για χορήγηση εκπαιδευτικής άδειας, ενώ παράλληλα ενδέχεται να συζητηθεί και νέο αίτημα για έκτακτες άδειες (μέχρι να δοθεί κανονική εκπαιδευτική άδεια). Έχει καλεστεί από πολιτικές οργανώσεις συγκέντρωση έξω από τις φυλακές Κορυδαλλού.
Οι ηγεσίες της Αριστεράς (ειδικά του μαζικού εργατικού κόμματος) δεν πρέπει να μείνουν μόνο σε ανακοινώσεις συμπαράστασης ή σε μικρές πορείες αλληλεγγύης.Πρέπει να ανοίξουν πολιτικά το ζήτημα στους χώρους δουλειάς και στο φοιτητικό κίνημαβάζοντας αιχμές ενάντια στην καταστολή. Τέλος, πρέπει να ξεκινήσει η πολιτική παρέμβαση στις φυλακές, να φτιαχτούν δίκτυα ενημέρωσης της κοινωνίας για τους αγώνες των κρατουμένων και να σπάσει η απομόνωσή τους, πριν να είναι αργά και θρηνήσουμε άλλο ένα θύμα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της κρατικής αυθαιρεσίας.
