Στο τελευταίο φύλλο του «Οδηγητή» εμπεριέχεται άρθρο που, με τη μορφή αποσπασμάτων, αναπαράγει την ανιστόρητη πολεμική του Κύριλλου Παπασταύρου (ΚΟΜΕΠ – ΔΕΚ 2006) ενάντια στον Τρότσκι. Εκτός από την πλήρη διαστρέβλωση των ιδεών και της ιστορικής διαδρομής του Τρότσκι, το άρθρο φtάνει στο σημείο να υιοθετεί το κατηγορητήριο της μεγαλύτερης σκευωρίας του 20ου αιώνα, των περίφημων «Δικών τις Μόσχας» και χαρακτηριστικά αναφέρει ότι η σχέση του Τρότσκι με αντισοβιετικούς σαμποταριστές ήταν «αποδεδειγμένη» («Οδηγητής» σελ. 31).
Τι ήταν όμως στην πραγματικότητα οι Δίκες της Μόσχας; Οι δίκες αυτές αποτέλεσαν το αποκορύφωμα της απόπειρας της σταλινικής γραφειοκρατίας να κόψει κάθε ζωντανό νήμα σύνδεσης της ΕΣΣΔ με τις παλιές, «ενοχλητικές», επαναστατικές παραδόσεις του μπολσεβικισμού. Διεξήχθησαν κατά την περίοδο από το 1936 έως το 1938 και ήταν 4, συμπεριλαμβανομένης και της δίκης των στρατηγών του Κόκκινου Στρατού. Σ’ αυτές τις δίκες, κατηγορήθηκε για προδοσία, συνεργασία με ξένες μυστικές υπηρεσίες, αντισοβιετική δράση και εφαρμογή σχεδίου δολοφονίας του Στάλιν ολόκληρη η παλιά επαναστατική γενιά των μπολσεβίκων και τα πιο αξιόλογα ηγετικά στελέχη του Κόκκινου Στρατού (Ζηνόβιεφ, Κάμενεφ, Μπουχάριν, Ρύκοβ, Τόμσκι, Ράντεκ, Πιατακόβ, Ρακόβσκι, Σμιρνώφ, Σερεμπριάκοβ, Κρεστίνσκι, Μρατσκόβσκι, ο στρατηγός Τουχασέβσκι κ.α). Στους κατηγορούμενους συμπεριλαμβάνονταν όλα τα μέλη του μέλη του Πολιτικού Γραφείου της εποχής του Λένιν. Με άλλα λόγια, η παγκόσμια εργατική τάξη έπρεπε να πιστέψει ότι ξαφνικά όλοι οι πρωταγωνιστές της Οκτωβριανής Επανάστασης είχαν μετατραπεί σε πωρωμένους, συνειδητούς προδότες.
Ο μεγάλος κατηγορούμενος των Δικών όμως υπήρξε ο Τρότσκι, ο υποτιθέμενος εγκέφαλος όλων των αντισοβιετικών ενεργειών. Ο Τρότσκι υπήρξε ο βασικός στόχος, γιατί εκείνος ηγήθηκε στον πολιτικό αγώνα ενάντια στη σταλινική γραφειοκρατία, η οποία στραγγάλισε την εργατική δημοκρατία στην ΕΣΣΔ και η οποία, επίσης, μέσα από την εθνικιστική και οπορτουνιστική της πολιτική, διέλυσε την Κομμουνιστική Διεθνή και οδήγησε στην ήττα το προλεταριάτο σε μια σειρά χωρών (στην Κίνα το 1927, στη Γερμανία το 1933, στην Ισπανία το 1936-39 κ.α.).
Ήταν τέτοιο το μένος της σταλινικής γραφειοκρατίας, που την ώθησε στις Δίκες της Μόσχας να κατηγορήσει τον Τρότσκι για σχέσεις με τις γερμανικές μυστικές υπηρεσίες από το 1921! Σε αντίθεση, όμως, με τα γραφόμενα στον «Οδηγητή» για τις «αποδείξεις» ενοχής, μετά την κατάρρευση της χιτλερικής Γερμανίας το 1945 και τις Δίκες της Νυρεμβέργης, οι οποίες αποκάλυψαν το ναζιστικό καθεστώς και τους συνεργάτες του, όπως ήταν φυσικό, δε βρέθηκε τίποτα, που να αποδεικνύει την παραμικρή σχέση του Τρότσκι με τις γερμανικές μυστικές υπηρεσίες. Αντίθετα, ο μόνος «κομμουνιστής» ηγέτης που έμεινε στην Ιστορία σαν ο εταίρος μιας συμφωνίας με τον Χίτλερ ήταν ο Στάλιν, ο οποίος υπέγραψε το επαίσχυντο σύμφωνο φιλίας με τον Χίτλερ τον Αύγουστο του 1939, την ίδια ώρα που οι ναζί δολοφονούσαν και βασάνιζαν χιλιάδες κομμουνιστές.
Τα αίτια των Δικών και η αποκάλυψη της χοντροκομμένης ψευτιάς
Ποια ήταν όμως τα αίτια που επέβαλαν τις Δίκες της Μόσχας; Τις παραμονές της έναρξης των Δικών, υπήρχε πλατιά δυσαρέσκεια στην ΕΣΣΔ, ειδικά μετά την αποτυχία της τυχοδιωκτικής υποχρεωτικής κολεκτιβοποίησης, που η λογική και οι μέθοδοί της δεν είχαν τίποτα κοινό με τη λενινιστική διδασκαλία και τις αποφάσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς της εποχής του Λένιν (δείτε σχετικά τις αποφάσεις των τεσσάρων πρώτων συνεδρίων της ΚΔ – εκδόσεις «Εργατική Πάλη»). Ο Στάλιν φοβήθηκε ότι μέσα σε αυτή την τεταμένη κοινωνική κατάσταση οι παλιοί μπολσεβίκοι – αν και πολλοί από αυτούς είχαν εξαναγκαστεί επανειλημμένα να συνθηκολογήσουν, καταδικάζοντας δημόσια τον Τρότσκι – θα μπορούσαν να γίνουν σημείο αναφοράς για αντίσταση. Ειδικότερα, το σχέδιο της δολοφονίας του Τρότσκι, που από τότε άρχιζε να απεργάζεται ο Στάλιν, θα εξυπηρετείτο καλύτερα αν, ο δεύτερος σε κύρος μετά τον Λένιν, σύμφωνα και με τον Τζων Ρηντ, ηγέτης του μπολσεβικισμού (βλέπε σχετικά το απαγορευμένο από τον Στάλιν στην ΕΣΣΔ κλασσικό βιβλίο «Οι Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο» – Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή») απαξιώνονταν στα μάτια της παγκόσμιας εργατικής τάξης.
Καθ’ όλη τη διάρκεια των Δικών, ο εισαγγελέας Βισίνσκυ, ένας πρώην αντεπαναστάτης, στέλεχος των «Λευκών», δεν κατάφερε να προσκομίσει την παραμικρή απόδειξη ενάντια στους κατηγορουμένους, πέρα από τις «ομολογίες» τους, που αποσπάστηκαν μέσα από την άσκηση μιας ολόπλευρης κατατρομοκράτησης στους ίδιους και τις οικογένειές τους.
Οι κατηγορίες, δε, ήταν τόσο σαθρά δομημένες, ώστε η αποκάλυψη της ψεύτικης υπόστασής τους άγγιζε τα όρια του γελοίου. Για παράδειγμα, ο Γκόλτζμαν, ένα υποτιθέμενο εκτελεστικό όργανο του Τρότσκι, κατέθεσε ότι συνάντησε τον Τρότσκι στην Κοπεγχάγη, σε κάποιο ξενοδοχείο με το όνομα «Μπρίστολ». Όμως, οι σκευωροί δεν πρόσεξαν τη «λεπτομέρεια» ότι το ξενοδοχείο αυτό είχε κατεδαφιστεί από το 1917!
Οι στημένες αυτές δίκες οδήγησαν στην εκτέλεση των κατηγορουμένων και συνοδεύτηκαν από εκκαθαρίσεις εκατομμυρίων υποστηρικτών της Αριστερής Αντιπολίτευσης σε όλη τη χώρα. Πολλά θύματα εκτελέστηκαν χωρίς καμία δίκη, γιατί αρνήθηκαν να δώσουν τις αναγκαίες «ομολογίες». Αυτή η κατάσταση τρομοκρατίας οδήγησε στην αποθάρρυνση ακόμα και τους πιο θερμόαιμους σταλινικούς, όπως για παράδειγμα το δεξί χέρι του Στάλιν, τον Ορντζονικιντζέ, που αυτοκτόνησε στις αρχές του 1937.
Όμως, οι τρομερές διώξεις, αντί να κάμψουν, πείσμωσαν τον Τρότσκι και τους αληθινούς Μπολσεβίκους-Λενινιστές. Έτσι, οργανώθηκε μια πολυήμερη αντι-Δίκη από μια αμερόληπτη Επιτροπή με επικεφαλής τον διάσημο καθηγητή Τζων Ντιούι, η ετυμηγορία της οποίας ήταν πλήρως αθωωτική για τον Τρότσκι και ενοχοποιητική για το Κρεμλίνο.
Ο Λέον Τρότσκι πλήρωσε βαρύ τίμημα για την υπεράσπιση των γνήσιων παραδόσεων του λενινισμού απέναντι στη σταλινική γραφειοκρατία. Όλα τα μέλη της οικογένειας συνελήφθησαν και εξοντώθηκαν. Η αποκορύφωση του δράματος έγινε, όταν ο ίδιος δολοφονήθηκε από τον πράκτορα του Στάλιν, Ραμόν Μερκαντέρ, στις 20 Αυγούστου του 1940, στο Μεξικό.
Το 1956, στο 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, ο διάδοχος του Στάλιν, Νικίτα Χρουστσώφ, κάτω από το βάρος της αναπτυσσόμενης δυσαρέσκειας για τη γραφειοκρατία, αποκάλυψε ότι οι δίκες ήταν στημένες. Για δεκάδες χρόνια από τότε, οι ηγεσίες των ΚΚ, ανάμεσά τους και η ηγεσία του ΚΚΕ, αντιμετώπιζαν τις Δίκες της Μόσχας με αμηχανία, κρατώντας αποστάσεις από την υποστήριξή τους. Και να που δυστυχώς μισό αιώνα μετά το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, η ηγεσία του ΚΚΕ και της ΚΝΕ έρχεται να υιοθετήσει με θέρμη το στημένο κατηγορητήριο του Λευκοφρουρού Βυσίνσκι…. Τα σχόλια περιττεύουν.
