Τί συμβαίνει στο Ιράν; – Μέρος Β’

Αυτό που έγραψα στο δεύτερο άρθρο μου για το Ιράν δεν ήταν απλά ότι στο Ιράν «υπάρχει επανάσταση», αλλά ότι η Ιρανική επανάσταση έχει ξεκινήσει. Εξήγησα ότι μια επανάσταση δεν είναι έργο μιας πράξης, αλλά μια σύνθετη εξελικτική διαδικασία, η οποία μπορεί να επιμηκυνθεί για καιρό και μπορεί να περάσει μέσα από όλων των ειδών τις ανόδους και τις υποχωρήσεις. Συγκεκριμένα, συνέκρινα αυτό που συμβαίνει στο Ιράν με την Ισπανική επανάσταση, η οποία διήρκησε από το 1931 έως το 1937, με περιόδους μεγάλης επαναστατικής ανάτασης, αλλά επίσης και με περιόδους ήττας και ακόμα και με δύο χρόνια «μαύρης» αντίδρασης (1934-1936).
Αυτό του οποίου γίναμε μάρτυρες τις τελευταίες δύο εβδομάδες είναι μόνο η πρώτη πράξη στο επαναστατικό έργο. Είναι ένα σενάριο, που είναι πολύ οικείο σε όλους τους μελετητές της ιστορίας των επαναστάσεων. Στην αρχή κάθε επανάστασης, όταν η εργατική τάξη δεν παίζει τον ηγετικό ρόλο αλλά  διαχέεται μέσα στις «μάζες», οι τελευταίες κουβαλούν τις προκαταλήψεις τους μέσα στο κίνημα, δημιουργώντας μια φάση «δημοκρατικών αυταπατών». Αυτή είναι μια απόλυτα αναπόφευκτη φάση στην Ιρανική Επανάσταση, όπως ήταν η Φεβρουαριανή Επανάσταση στη Ρωσία, ο Απρίλης του 1931 στην Ισπανία και ακόμα, οι πρώτοι 18 μήνες της Μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης.

Σε μια περίοδο «δημοκρατικών αυταπατών» η ισχυρή ώθηση του μαζικού κινήματος δημιουργεί την ιδέα ότι η νίκη είναι εν όψη. Το κάθε τι μοιάζει δυνατό και η εξελικτική διαδικασία μοιάζει πολύ απλή.  Υπάρχουν φυσιολογικά μεγάλες αυταπάτες για τους «δημοκρατικούς» ηγέτες. Αυτό έγινε πολύ ξεκάθαρο χθες, από τον νεαρό Ιρανό σπουδαστή που παρενέβη στην ομιλία μου. Θα είναι αναγκαίο το κίνημα να περάσει μέσα από μια περίοδο μεγάλων δυσκολιών, ηττών και βασάνων, πριν να δεχθεί την επίπονη εκπαίδευση των γεγονότων, που τελικά θα του επιβάλουν να αφήσει πίσω τις αυταπάτες του.

Η αρχή της επανάστασης σηματοδοτήθηκε από μια γενική αφύπνιση των μαζών, που αναζητούν λύση από το αδιέξοδο. Το κίνημα φυσιολογικά έχει έναν συγχυσμένο και χωρίς συνοχή χαρακτήρα. Αλλά κατά τη διάρκεια της επανάστασης οι μάζες μαθαίνουν γρήγορα. Στα αρχικά στάδια, όταν η ταξική διαφοροποίηση δε είναι ακόμα καθαρή, είναι οι αστοί δημοκράτες που έρχονται στο προσκήνιο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μετά από 30 χρόνια δικτατορίας των μουλάδων, υπάρχει ένας φλογερός πόθος για αλλαγή και αυτός ο πόθος είναι κοινός για πολλούς ανθρώπους, με διαφορετικά ταξικά συμφέροντα.  Παρ’ όλα αυτά, καθώς ο αγώνας αναπτύσσεται, γίνεται ολοένα και πιο καθαρό, ότι ορισμένοι είναι πιο σοβαροί πάνω στον αγώνα από κάποιους άλλους.

Οι «μεταρρυθμιστές», παρά τις «γενναίες» ομιλίες τους, είναι έτοιμοι να υποχωρήσουν. Ειδικότερα έχουν ακυρώσει τις εκδηλώσεις που σχεδιάζονταν για σήμερα (σ.τ.μ : το άρθρο γράφτηκε στις 26/6). Ο Μουσαβί, ο Ραφσαντζανί, και ο Ρεζάϊ έχουν συμμετάσχει σε μια συνάντηση με τους αξιωματούχους της Επιτροπής Εθνικής Ασφάλειας του Ιράν. Αλλά δεν υπάρχουν νέα για το τι συζητήθηκε ή για το τι αποφάσεις λήφθηκαν εκεί. Τι δείχνουν αυτά τα γεγονότα; Φανερώνουν ότι το καθεστώς προβαίνει σε ίντριγκες με τους «μεταρρυθμιστές» για να καταλήξει σε έναν σάπιο συμβιβασμό πίσω από τις πλάτες του λαού, με σκοπό να οδηγήσουν από κοινού το κίνημα διαμαρτυρίας σε ένα τέλος. Εν τω μεταξύ, το καθεστώς εντείνει την καταπίεση.

 

Η έκρηξη διαμαρτυρίας είχε ένα ισχυρό αποτέλεσμα. Σήκωσε εκατομμύρια ανθρώπους στα «πόδια τους» και βάθυνε την κρίση του καθεστώτος. Αλλά δεν έλυσε κανένα από τα προβλήματα που έθεσε και αρχίζει να φθάνει στα όριά της. Με την απουσία μιας γενικής απεργίας και μιας εθνικής εμβέλειας εξέγερσης στα πρότυπα του 1979, λείπει από το κίνημα το βασικό σημείο που απαιτείται για την ανατροπή του καθεστώτος. Αντιμέτωποι με την δύναμη του κράτους, οι διαμαρτυρόμενοι δεν έχουν καθαρό σχέδιο ή στρατηγική. Οι τελευταίες τακτικές της αντιπολίτευσης επέφεραν απογοήτευση. Οι ψαλμωδίες στον «Allah o Akbar» τη νύκτα και το πέταγμα πράσινων μπαλονιών, θα έχουν πολύ λίγη επίδραση στην έκβαση της μάχης. Το καθεστώς τώρα κλιμακώνει την καταπίεση.
Μόλις λάβαμε το ακόλουθο ραπόρτο αναγνώστη μας μέσα από το Ιράν : «Είναι ήσυχα στους δρόμους. Ακόμα κάποιοι νεολαίοι κατεβαίνουν στους δρόμους, αλλά με έναν ανοργάνωτο τρόπο. Λαμβάνουν κάποιες πληροφορίες από το «Facebook»  ή άλλα μέσα και κατεβαίνουν στους δρόμους. Τους επιτέθηκε η αστυνομία. Η αστυνομία δεν επιτρέπει μεγάλες συγκεντρώσεις. Πολλοί μεταρρυθμιστές δημοσιογράφοι έχουν συλληφθεί. Έχει αναφερθεί ότι σε πολλά γραφεία υπάρχει ένα κυνήγι μαγισσών ενάντια σε όσους έχουν ψηφίσει τον Μουσαβί. Πολλοί από τους υποστηριχτές του έχουν πυροβοληθεί».

Διάφορες αναφορές δείχνουν την ύπαρξη μιας εξαπλωνόμενης καταπίεσης και βαρβαρότητας στο Ιράν. Η «Green Brief» αναφέρει σήμερα : «Διαδηλωτές συνεχίζουν να συγκεντρώνονται στους δρόμους της Τεχεράνης σήμερα, παρόλο που οι δυνάμεις ασφαλείας επιχειρούν να τους σταματήσουν να συγκεντρώνονται σε μεγάλους αριθμούς. Οι δυνάμεις ασφαλείας αποδείχθηκαν αποτελεσματικές σήμερα. Έχουμε αναφέρει και τις προηγούμενες μέρες ότι ένας μεγάλος αριθμός από μοτοσυκλέτες έχει δοθεί από την κυβέρνηση στους «Basij» και σε άλλες δυνάμεις ασφαλείας. Αυτές έχουν χρησιμοποιηθεί πολύ επαρκώς για να κινητοποιήσουν τις δυνάμεις ασφαλείας και οι διαδηλωτές έχουν κυνηγηθεί όπου κι αν βρίσκονται. Μέσα στο χάος, διάφοροι άνθρωποι που δεν είχαν διαδηλώσει χτυπήθηκαν και αυτό καταδεικνύει την αδιάκριτη καταδίωξη των πολιτών του Ιράν».
Ένα ακόμα ραπόρτο από την ίδια πηγή λέει : « Η πόλη της Τεχεράνης ήταν κυριολεκτικά κατακλυσμένη από τους «Basijis» και την αστυνομία. Υπήρχαν έλεγχοι διέλευσης παντού και οι δρόμοι παντού ελέγχονταν από τις δυνάμεις ασφαλείας. Οι περισσότερες πηγές παραπονιούνται ότι το να βγαίνεις έξω ήταν επικίνδυνο για όλους, ακόμα και αν για κάποιο πρόσωπο που δεν ήταν  ένας διαδηλωτής. Οι δυνάμεις ασφαλείας ξυλοφόρτωναν όποιον βρίσκεται μπροστά τους.  Υπήρχαν επίσης αναφορές ότι δυνάμεις ασφαλείας ζητούσαν μεγάλα ποσά χρημάτων από τις οικογένειες  των δολοφονημένων στις διαδηλώσεις, 3-5 χιλιάδες δολάρια σαν  αμοιβή για να τους δώσουν τα νεκρά σώματα για ταφή..»
Την Τετάρτη δημοσιεύθηκε στο διαδίκτυο το παρακάτω ραπόρτο από έναν αυτόπτη μάρτυρα: «1) Το γεγονός της ημέρας ήταν η πορεία στη πλατεία Μπαχαρεστάν, αργά το απόγευμα. Παρά το γεγονός πως ο αριθμός των διαδηλωτών δεν μπορεί να προσδιορισθεί ακριβώς, οι πηγές μου ισχυρίζονται  πως 5.000 με 10.000 άτομα προσπάθησαν να διαδηλώσουν. Η κατάσταση έγινε αρκετά βίαιη όταν οι δυνάμεις ασφαλείας οι οποίες περίμεναν στο σημείο για ώρες, επενέβησαν τη στιγμή που ένα μικρό πλήθος ξεκίνησε να συγκεντρώνεται. Χρησιμοποίησαν βάναυσα μέτρα εναντίον των διαδηλωτών, τους οποίους διέλυσαν πριν προλάβουν οι τελευταίοι να ανασυνταχθούν. Η αστυνομία περιφρουρούσε τις περιοχές γύρω από το Μπαχαρεστάν και επιτίθονταν στον κόσμο που προσπαθούσε να διαφύγει ακόμα και σε περιοχές έξω από το Μπαχαρεστάν . Αυτό διήρκησε για 2 ώρες. 2) Χρησιμοποιήθηκε βία δίχως διακρίσεις. Ωστόσο, τα ΜΜΕ αναφέρουν πως δεν μπορούν να επιβεβαιώσουν τις πληροφορίες για σφαγή που μου δίνουν οι δικές μου πηγές. Αυτό που μπορώ να επιβεβαιώσω είναι πως τουλάχιστον τρία άτομα δολοφονήθηκαν. Η αστυνομία έκανε χρήση δακρυγόνων και κλομπ, χτυπώντας αδυσώπητα, τραυματίζοντας δεκάδες, όχι μόνο στο Μπαχαρεστάν   αλλά και στις γύρω περιοχές. Οι πυροβολισμοί επιβεβαιώθηκαν με τον θανατηφόρο τραυματισμό 2 ανθρώπων. Δεν μπορούμε να επιβεβαιώσουμε την χρήση τσεκουριών εναντίον των διαδηλωτών, καθότι αυτά ενδέχεται να ήταν μεμονωμένα και όχι εκτενή περιστατικά. Υπάρχουν επίσης αναφορές για δολοφονίες  στο Lalehzar, ένα πάρκο στην Τεχεράνη, το οποίο έχει καταληφθεί από τις δυνάμεις ασφαλείας και χρησιμοποιείται σαν βάση εξορμήσεων. Φωτογραφικό υλικό είναι πολύ σπάνιο, καθώς η αστυνομία ελέγχει τα κινητά στην περιοχή και στην πόλη, διαγράφοντας όποια ενοχοποιητικά στοιχεία και κατάσχοντας τα.
3) Η περιοχή ήταν περικυκλωμένη από «βανάκια» και αμάξια τα οποία ανήκουν στην αστυνομία. Οι τραυματίες διαδηλωτές και όλοι αυτοί που συλλαμβάνονται από την αστυνομία πετάγονταν μέσα στα «βαν» και τους μετέφεραν σε αδιευκρίνιστη τοποθεσία.  Υπάρχει υποψία ότι η φυλακή «Εβίν» χρησιμοποιείται για την φυλάκιση των διαδηλωτών, αλλά δεδομένου του όγκου των διαδηλωτών που έχουν συλληφθεί, είναι πολύ πιθανόν να έχουν  «στηθεί» ειδικές φυλακές γύρω από την Τεχεράνη.  Τα περισσότερα μαγαζιά γύρω από το Μπαχαρεστάν είναι κλειστά για να μην μπορούν να κρυφτούν οι διαδηλωτές. Τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας έχουν φραγεί, έτσι ώστε να μην μπορεί να διαδοθούν πληροφορίες για τους ξυλοδαρμούς και τις συλλήψεις. 4) Οι δυνάμεις ασφαλείας υποστηρίζονται αποφασιστικά από ελικόπτερα. Πετούσαν πάνω από την πόλη δίνοντας πληροφορίες για τα σημεία των διαδηλώσεων, με συνέπεια την άμεση παρέμβαση των δυνάμεων και την διάλυση των πορειών. Όμως οι διαδηλωτές ήταν επίμονοι και πραγματοποιούσαν συγκεντρώσεις σε διάφορα σημεία της πόλης. Όσο γρήγορα αυτές οι συγκεντρώσεις  διαλύονταν από την αστυνομία, τόσο γρηγορότερα ξεπηδούσαν σε κάποιο άλλο μέρος της πόλης. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι αργά το βράδυ, όπου και οι διαδηλωτές πλέον αποχωρούσαν από μόνοι τους. Ο πηγαίος ενθουσιασμός και η επιμονή των μαζών, δείχνει πως ότι και να γίνει θα βρουν τρόπο για να διαδηλώσουν. Μέλη της «Χεζμπολάχ» εντοπίστηκαν, όπως και ασφαλίτες με πολιτικά, οι οποίοι έκαναν και αυτοί συλλήψεις τριγυρίζοντας στην πόλη με μηχανές. 5) Οι συλλήψεις στο Ιράν συνεχίστηκαν και σήμερα. Τουλάχιστον 70 καθηγητές και άλλη διανοούμενοι, αφού συναντήθηκαν με τον Μουσαβί, αμέσως συνελήφθησαν, με το που αποχωρούσαν από την συνάντηση. Πηγές επίσης αναφέρουν πως συνελήφθη ο Αρντσερ Αμίρ Αζμάν, βασικός νομικός σύμβουλος του Μουσαβί. Ακόμα δεν υπάρχει επιβεβαίωση της είδησης της σύλληψης του ίδιου του Μουσαβί. Κανείς δεν γνωρίζει αν είναι ελεύθερος. Ωστόσο υπάρχουν μερικές πληροφορίες για κράτηση του Μουσαβί εντός της οικίας του.
Πληροφορίες από την Τεχεράνη αναφέρουν πως οι αρχές έχουν συλλάβει 70 μέλη της Ισλαμικής Κοινότητας Καθηγητών Πανεπιστημίου, έπειτα από συνάντηση τους με κάποιον αρχηγό της αντιπολίτευση την Τετάρτη το απόγευμα. Εντούτοις φαίνεται ότι αφέθηκαν αργότερα ελεύθεροι. Το ίδιο απόγευμα, παραστρατιωτικές ομάδες και η πολιτοφυλακή έκανα χρήση δακρυγόνων και γκλομπ κοντά στο Κοινοβούλιο στην πλατεία του Baharestan για να διαλύσουν τους πάνω από 1.000 διαδηλωτές».
Τη προηγούμενη εβδομάδα υπήρχαν αναφορές για σκληρές μάχες μεταξύ των μαζών και των αστυνομικών δυνάμεων. Σε κάποια φάση, η αστυνομία αναγκάστηκε να υποχωρήσει. Οι κυβερνητικές πηγές επιβεβαιώνουν ότι 8 μέλη των αντιδραστικών «Φρουρών» έχουν σκοτωθεί κατά την διάρκεια των επεισοδίων, ο ακριβής αριθμός όμως δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί. Μέχρι τη τελευταία στιγμή φοβούνται αν δηλώσουν ότι κάποιο μέλος της «ηρωικής Φρουράς» έχει σκοτωθεί σε συγκρούσεις με τους διαδηλωτές, αν και πολλοί θα χαίρονταν στο άκουσμα μιας τέτοιας είδησης.

Οι μάζες έχουν μια παθητική συμπάθεια για τους απλούς στρατιώτες και αστυνομικούς. Η καταπίεση φαίνεται να είναι δουλειά των «Φρουρών». Σύμφωνα με πληροφορίες οι «Φρουροί» λαμβάνουν τεράστια χρηματικά ποσά για να διασφαλιστεί η πίστη τους στο καθεστώς. Αναμφισβήτητα οι παραπάνω πληροφορίες είναι πραγματικές. Αλλά το κουράγιο των μαζών και των άοπλων διαδηλωτών δεν είναι αρκετό απέναντι στις σφαίρες , τα δακρυγόνα και τα βασανιστήρια. Ο μόνος τρόπος για να αποστατήσουν μέλη του στρατού και της αστυνομίας είναι να έρθουν αντιμέτωποι με μια πανεθνική εξέγερση και όχι με διαδηλωτές. Βασική προϋπόθεση για να γίνει αυτό είναι η συμμετοχή της εργατικής τάξης.

 

Το καθεστώς έχει μερικώς ανακτήσει τις δυνάμεις του, καθώς χτυπά αλύπητα τις διαδηλώσεις κάτι που έχει σαν συνέπεια ότι όλο και λιγότεροι άνθρωποι να συμμετέχουν στις πορείες. Αυτό είναι φυσιολογικό. Ο κόσμος δεν μπορεί ασταμάτητα να διαδηλώνει όταν η αστυνομία ανοίγει κεφάλια, αν δεν δει την πιθανότητα μιας αποφασιστικής αλλαγής. Παρ’ ότι είναι πιθανό να εκδηλωθούν και άλλα κύματα θυμού και διαμαρτυρίας, αν το κίνημα δεν φτάσει σε ένα υψηλότερο επίπεδο, αναπόφευκτα θα φανεί η τάση παρακμής. 
Οι «μεταρρυθμιστές» θέλουν μόνο μια διακοσμητική «αλλαγή», η οποία δεν αποτελεί καθόλου αλλαγή. Οι αστοί φιλελεύθεροι θέλουν μια αλλαγή που θα τους τοποθετήσει στο πηδάλιο της εξουσίας και να προστατέψουν τα προνόμιά τους με πιο επαρκείς τρόπους, μέσα από ένα καθεστώς τυπικής αστικής δημοκρατίας. Αλλά για τις μάζες των φτωχών εργατών και αγροτών και την άνεργη νεολαία, ο αγώνας για δημοκρατικά δικαιώματα συνδέεται άρρηκτα με τον αγώνα για ψωμί, δουλειά, γη και στέγη.
Συχνά συμβαίνει, οι έξυπνοι στρατηγοί του κεφαλαίου να φθάνουν σε κοινά συμπεράσματα με τους Μαρξιστές. Λίγες μέρες πριν, οι «Financial Times» εξέφρασαν την ακόλουθη κρίση για την κατάσταση στο Ιράν : «Αλλαγή για τους φτωχούς σημαίνει φαγητό και δουλειές… Η πολιτική στο Ιράν είναι πολύ πιο σχετική με τον ταξικό πόλεμο, παρά με τη θρησκεία ..» («Financial Times» 15/6/2009). Αυτό είναι 100% σωστό!
Παρ’ όλα αυτά, το κίνημα συνεχίζει να επιδεικνύει αξιοσημείωτη προσαρμοστικότητα. Επιπρόσθετα στις συνεχιζόμενες διαμαρτυρίες στην Τεχεράνη, υπάρχουν αναφορές για διαμαρτυρίες στην Shiraz από φοιτητές και για μια απεργία στην Tabriz. Ο μόνος δρόμος για να προχωρήσει το κίνημα μπροστά είναι μια γενική απεργία, η οποία κάτω από προϋποθέσεις θα θέσει το ζήτημα μιας ένοπλης εξέγερσης στην ατζέντα. Ο Μουσαβί έχει κάνει αφηρημένες αναφορές σε μια γενική απεργία, αλλά καμία συγκεκριμένη πρόταση δεν έγινε, καμία μέρα δεν ορίστηκε και δεν ξεκίνησαν ετοιμασίες. Οι άνθρωποι πηγαίνουν να δουλέψουν κανονικά για τον απλούστατο λόγο ότι κανένας δεν τους έχει ζητήσει να μείνουν στο σπίτι τους.
Κανένας δεν έχει καλέσει μια απεργία. Αλλά απεργίες μπορούν ακόμα να ξεσπάσουν. Ένα ακόμα ραπόρτο αναγνώστη μας αναφέρει : «Το κλίμα είναι τεταμένο και το περιβάλλον για απεργίες είναι έτοιμο. Υπάρχει πολύ συζήτηση γι’ αυτό. Ο καθένας συζητά την πιθανότητα για απεργίες. Αλλά παρ’ όλα αυτά, κανένας δεν κατεβαίνει σε απεργία. Οι τράπεζες είναι ανοιχτές για δουλειά. Όλα τα μαγαζιά στο Παζάρι είναι ανοιχτά.» Εδώ βλέπουμε την ζωτική σημασία της ηγεσίας. Σύμφωνα με την «Green Brief»: «Υπάρχουν σποραδικές αναφορές για μια επιτυχημένη απεργία στις Κουρδικές περιοχές του βορειοδυτικού Ιράν. Στην επαρχία του Κουρδιστάν, στις πόλεις Σαναντάνχ  και Σεκέζ αναφέρθηκε επίσης ότι τα μαγαζιά έκλεισαν.»
Το «Ιρανικό Δίκτυο Εργατικής Αλληλεγγύης» ανέφερε ότι οι εργάτες του τομέα των υπηρεσιών  του Γραφείου Επικοινωνιών στην Σαναντάνχ, κατέβηκαν σε απεργία στις 22 Ιουνίου. Οι εργαζόμενοι  απέργησαν, παρότι απειλήθηκαν με απόλυση.  Αναφορές σαν αυτή φανερώνουν ότι οι Ιρανοί εργάτες αρχίζουν να μπαίνουν στον αγώνα, βάζοντας τα δικά τους ταξικά αιτήματα στο προσκήνιο. Αυτό που χρειάζεται είναι να γενικεύσουν τις απεργίες και να τις συνδέσουν σε μια εθνικής εμβέλειας απεργία, μαζί με μαζικές διαδηλώσεις. 
Οι Ιρανοί Μαρξιστές, έχουν εκδώσει μια εξαιρετική προκήρυξη που υπογράφεται από τον σύντροφο Μαζιάρ Ράζι, η οποία θέτει έναν αριθμό από εύστοχα μεταβατικά αιτήματα :
« Είναι αναγκαίο να σχηματιστούν μυστικές απεργιακές επιτροπές για έναν γενικό – συντονισμό. Συντονισμένες μεταξύ τους αυτές οι επιτροπές,  μπορούν να οργανώσουν ημέρες απεργιών σε πανεθνικό επίπεδο. Έχουμε πολύ σημαντικές εμπειρίες από το παρελθόν που πρέπει να χρησιμοποιηθούν. Λίγα χρόνια πριν, υπήρχε η εμπειρία του εργοστασίου της «Baresh» στο Εσφαχάν και στο Κασμίρ και την προηγούμενη χρονιά οι αγωνιστικές διαμαρτυρίες των εργατών  του εργοστασίου «Haft Tapeh», των εργοστασίων κλωστοϋφαντουργίας του Κουρδιστάν και των εργοστασίων της μεγάλης αυτοκινητοβιομηχανίας «Khodro».
Το δικαίωμα στην απεργία είναι ένα δικαίωμα απαράγραπτο και μπορεί να συντελέσει στην κατάκτηση συνδικαλιστικών αιτημάτων όπως πληρωμή καλύτερων μισθών και, συντάξεων, δημοκρατικών δικαιωμάτων όπως η απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων, η ελευθερία έκφρασης, συγκέντρωσης και διάθεσης του τύπου. Αυτά τα αιτήματα μπορούν να συνδυαστούν με μεταβατικά αιτήματα όπως ο εργατικός έλεγχος και η κινητή κλίμακα μισθών και ωρών εργασίας. Αν η κυβέρνηση εμποδίσει τα βασικά αυτά αιτήματα,  μπορείτε εσείς οι εργάτες να καταλάβετε τα εργοστάσια και να τα θέσετε κάτω από τον έλεγχο σας, απολύοντας τους άχρηστους μάνατζερ. Ο έλεγχος στην παραγωγής και της διανομής μπορεί να αναληφθεί από το ισχυρό χέρι των ίδιων των εργατών. Η εμπειρία της επανάστασης ενάντια στον μοναρχικό δεσποτισμό το 1979 απέδειξε ότι οι εργάτες μπορούν μέσα σε λίγες εβδομάδες, χωρίς καμία προηγούμενη εμπειρία, να σχηματίσουν εργατικά συμβούλια. Στην παρούσα κρίση, όταν οι καπιταλιστική κυβέρνηση είναι διασπασμένη και με μια μεγάλη μάζα λαού να είναι κάθε μέρα στους δρόμους, οι εργάτες μπορούν να πετύχουν τα αιτήματά τους.
Η δράση σας θα δείξει τον δρόμο και τα μέσα του αντικυβερνητικού αγώνα στη νεολαία. Με την παρουσία μιας εργατικής ηγεσίας, η νεολαία γρήγορα θα αποσυνδεθεί από τους «μεταρρυθμιστές» και θα κινηθεί προς πιο ριζοσπαστικά αιτήματα. Μόνο η δράση από εσάς, τους εργάτες, μπορεί σήμερα να φέρει ένα διαφορετικό μέλλον στο παρόν κίνημα. Η ενεργή σας παρουσία στην οργάνωση μιας γενικής απεργίας με σκοπό την υπεράσπιση  του εαυτούς σας και την υποστήριξη των δημοκρατικών δικαιωμάτων εκατομμυρίων Ιρανών, είναι το πιο σημαντικό καθήκον για εσάς τους Ιρανούς εργάτες σήμερα».
Εδώ έχουμε τα βασικά στοιχεία ενός προγράμματος το οποίο αν υιοθετηθεί από τους Ιρανούς εργάτες μπορεί να προμηθεύσει την αναγκαία πλατφόρμα για τη νίκη. Στο τέλος, η Ιρανική επανάσταση θα θριαμβεύσει σαν μια επανάσταση των εργατών και των αγροτών ή δεν θα θριαμβεύσει καθόλου.

Λονδίνο – 26 Ιουνίου 2009