Διαβάστε μια εξαιρετική ανάλυση του μαρξιστή δημοσιογράφου Χόρχε Μαρτίν για την κατάσταση που επικρατεί τις τελευταίες μέρες στην Ανατολική Ουκρανία, την εξέγερση του εργαζόμενου λαού στις σημαντικότερες πόλεις της και τις προοπτικές της κατασταλτικής δολοφονικής εκστρατείας της αντιδραστικής κυβέρνησης και των φασιστών του Κιέβου. Δημοσιεύθηκε την περασμένη Παρασκευή 9 του Μάη στην ιστοσελίδα της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης (IMT) www.marxist.com.
Στη σκιά των δημοψηφισμάτων στο Ντονέτσκ και το Λουγκάνσκ, οι αρχές του Κιέβου, ανίκανες να καταστείλουν την εξέγερση στην Ανατολική Ουκρανία, κλιμακώνουν την πολεμική υστερία, περιορίζοντας τα δημοκρατικά δικαιώματα και συμπεριλαμβάνοντας φασίστες παραστρατιωτικούς στους μηχανισμούς του κράτους. Παράλληλα, υπάρχουν σημάδια αυξανόμενης κινητοποίησης και δράσης της εργατικής τάξης σε περιοχές που βρίσκονται υπό τον έλεγχο των ανταρτών.
Το Κίεβο είναι ανίκανο να ανακτήσει τον έλεγχό του σε ένα μεγάλο μέρος της Ανατολικής Ουκρανίας. Εδώ και μια βδομάδα εξελίσσεται το τρίτο κύμα της κυβερνητικής «Αντιτρομοκρατικής Επιχείρησης» στην Αν. Ουκρανία, αλλά η κυβέρνηση στέκεται ανίκανη να πραγματοποιήσει οποιοδήποτε στόχο της. Κανένα απο τα αστικά κέντρα που βρίσκονται υπό τον έλεγχο της νεοανακηρυχθείσας «Λαϊκής Δημοκρατίας» (Σλαβιάνσκ, Κρεματόρσκ, Λουγκάνσκ, Ντονέτσκ) δεν έχουν ανακτηθεί. Από την πλευρά του Κιέβου, η κατάσταση έχει οξυνθεί, ενώ ολοένα και περισσότερα αστικά κέντρα έχουν κερδηθεί απο τους αντάρτες και στις δύο επαρχίες.
Για άλλη μια φορά, την Παρασκευή 2 Μαϊου, είδαμε Ουκρανικά στρατεύματα (από το Υπουργείο Εσωτερικών, την Εθνική Φρουρά και το στρατό) να περικυκλώνονται από άοπλους πολίτες στις παρυφές του Σλαβιάνσκ, αρνούμενοι να προχωρήσουν. Δημοσιογράφοι έγιναν μάρτυρες ενός περιστατικού, οπού ένας αξιωματικός παραδέχτηκε στους ντόπιους ότι «με έστειλαν να πολεμήσω τους αυτονομιστές, αλλά αυτό που βρήκα ήταν άνθρωποι και εγώ δεν θα πυροβολήσω ενάντια σε ανθρώπους». Σε συνέχεια του εξευτελισμού των κυβερνητικών επιχειρήσεων, δυο ελικόπτερα του στρατού καταρρίφθηκαν από τους αντάρτες του Σλαβιάνσκ.
Το γειτονικό Κρεματόρσκ, επίσης έζησε παρόμοιες σκηνές. Άοπλοι πολίτες απέκρουσαν την προέλαση ενός τανκ με φωνές, καλώντας τους επιβαίνοντες «φασίστες» και φωνάζοντας «ντροπή», αναγκάζοντάς τους να υποχωρήσουν. Ένας αξιωματούχος της κυβέρνησης προσπαθώντας να εξηγήσει την ανικανότητα του Κιέβου να ανακτήσει τον έλεγχο στις εξεγερμένες περιοχές, είπε ξεκάθαρα οτι ο στρατός έχει αντιμετωπιστεί σαν «εχθρική δύναμη».
Αυτή είναι μία σωστή αξιολόγηση της κατάστασης και είναι από αυτές που διαψεύδουν την προπαγάνδα που εκπορεύεται από το Κίεβο και υποστηρίζει οτι αυτές οι πόλεις και περιοχές είναι υπό τον έλεγχο των Ρώσικων ειδικών δυνάμεων και μισθωτών πρακτόρων και προβοκατόρων. Εάν αυτό ήταν ένα ζήτημα λίγων Ρώσων πρακτόρων, τότε θα ήταν σχετικά εύκολο για το Κίεβο να ανακτήσει τον έλεγχο που ασκούσε στην περιοχή. Η αλήθεια όμως, είναι ότι η εξέγερση στη λεκάνη του Ντονμπάς δεν είναι αποτέλεσμα μεθοδεύσεων του Κρεμλίνου, αλλά ούτε υπό τον άμεσο έλεγχό του (αν και φυσικά, Ρώσοι πράκτορες είναι αναμφίβολα παρόντες). Η εξέγερση έχει βαθιές κοινωνικές ρίζες.
Αυτό μπορεί κανείς να το διαπιστώσει κοιτώντας απλά το πρόγραμμα της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ. Ένα φυλλάδιο που μοιραζόταν στις 25 Απριλίου στο Σλαβιάνσκ, εμπεριείχε μία λίστα αιτημάτων, που συνδύαζαν δημακρατικά ζητήματα (δικαίωμα στη γλώσσα, δημοκρατική εκλογή διοικητών, απαγόρευση ακροδεξιών οργανώσεων) με οικονομικά αιτήματα και βασιζόταν στην ιδέα της τοπικής εκμετάλευσης των πόρων. Το φυλλάδιο αυτό κατέληγε με ένα κάλεσμα συσπείρωσης για την αυτοοργάνωση των μαζών στον αγώνα για μία καλύτερη ζωή: «Σταματήστε να περιμένετε! Ας δράσουμε! Μόνο εμείς μπορούμε να βελτιώσουμε τις ζωές μας!».
Οι εργάτες κινητοποιούνται
Τις τελευταίες μέρες, έχουμε δει τον ταξικό, αντι-ολιγαρχικό χαρακτήρα του κινήματος να διαφαίνεται πιο έντονα. Στο Ντονέτσκ, τη Μαριούπολη, το Ενακίεβο κ.α, οι διαδηλωτές έχουν επιτεθεί σε σημαντικά σύμβολα της οικονομικής δύναμης των ολιγάρχων: στα γραφεία του ολιγάρχη Κολομίτσκι (που διορίστηκε από τη νέα κυβέρνηση του Κίεβου ως διοικητής του Ντνεποπρετοσκ) και στο Συνδικάτο Βιομηχάνων του Ντονμπάς,. Παράλληλα, στη βιομηχανική πόλη και κέντρο ορυχείων του Ενακίεβο, εργάτες των ορυχείων και της μεταλλοβιομηχανίας, κατέλαβαν ένα μεγάλο χαλυβουργείο που άνηκε στον Ρινάτ Αχμέτωφ, έναν από τους πιο σημαντικούς ολιγάρχες και πρώην υποστηρικτή του Γιανουκόβιτς.
Από το τέλος του Απρίλη, η συμμετοχή διαφόρων ομάδων εργατών στο κίνημα έχει αυξηθεί. Η απεργία των εργατών των ορυχείων του Κρανοντονουγκόλ ηττήθηκε με τη βοήθεια της γραφειοκρατίας του συνδικάτου, αλλά η εταιρεία «Μετινβέστ» που ελέγχεται από τον Αχμέτωφ, αναγκάστηκε να υποσχεθεί αύξηση μισθών της τάξης του 20%, μία υπόσχεση που αφορά και άλλους εργάτες απασχολούμενους στον ίδιο όμιλο.
Την Τετάρτη, οι εργάτες των ορυχείων στο Μακεέβκα, στο Ουγκλεντάρ και το Σκοτσίνσκι, διαδήλωσαν στο Ντονέτσκ, ως έκφραση της υποστήριξής τους για τη «Λαϊκή Δημοκρατία». Κάποιοι από αυτούς, πήραν άδεια από τη δουλειά τους, ενώ άλλοι αναγκάστηκαν να προχωρήσουν σε παράνομη απεργία. Παρόμοιες σκηνές είδαμε και στο Λουγκάνσκ, όπου εργάτες ορυχείων από το Κράσνι Λατς, ταξίδεψαν στην τοπική πρωτεύουσα και ανακοίνωσαν ότι θέλουν να συμμετέχουν στις ομάδες ένοπλης αυτοάμυνας.
Στο Ενακίεβο, χιλιάδες εργάτες σε ορυχεία και μεταλλοβιομηχανίες, απαίτησαν να συμμετάσχουν στην πολιτοφυλακή του Ντονμπάς, χωρίς να φοβηθούν τα αντίποινα. Στο Κρασνοντουνογκόλ έλαβε χώρα μία απεργία που πυροδοτήθηκε από την απειλή της απόλυσης εργατών που συμμετείχαν στα συλλαλητήρια υπέρ του δημοψηφίσματος. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, οι μεγάλες επιχειρήσεις έχουν προσπαθήσει να απομακρύνουν τους εργάτες από την πολιτική, απειλώντας τους με απόλυση στην περίπτωση συμμετοχής σε πολιτικές συνελεύσεις και με την κατάργηση των συνελεύσεων στα εργοστάσια.
Φαίνεται έτσι πλέον, αργά αλλά σταθερά, ότι η εργατική τάξη έχει αρχίσει να περνάει στο προσκήνιο. Οι εργάτες σε αυτές τις περιοχές έχουν πολλά να χάσουν σε περίπτωση που η Ουκρανία υπογράψει την συμφωνία με την Ε.Ε. και οι όροι που επισυνάπτονται στο πακέτο διάσωσης του ΔΝΤ, αποτελούν άμεσες απειλές για το βιοτικό τους επίπεδο.
Έχουν επίσης αποκτήσει συναίσθηση της ίδιας τους της δύναμης. Θυμούνται πόσο καθοριστικό ρόλο έπαιξαν οι απεργίες στα ορυχεία του Ντονμπάς στο παρελθόν. Κατά τη διάρκεια της εξέγερσης στο Ενακίεβο ένας εργάτης ανέφερε:
«Πόσα ακόμα θα ανεχτούμε; Δεν είμαστε σκουπίδια, όπως μας χαρακτηρίζει το αυτοαποκαλούμενο καθεστώς του Κιέβου. Είμαστε απλοί αργάτες. Αλλά τώρα έχει φτάσει η ώρα να δράσουμε και όχι να κάτσουμε να περιμένουμε ελπίζοντας ότι κάποιος θα κάνει κάτι για εμάς. Είμαστε όλοι εδώ, ήρθαμε μετά το τέλος της βάρδιάς μας. Θα υπερασπιστούμε την πόλη. Και εάν κάποιος φοβάται την απόλυση, ας του θυμίσουμε οτι η δύναμή μας βρίσκεται στην ενότητά μας. Αφήστε τους λοιπόν να προσπαθήσουν να ακουμπήσουν ακόμα και έναν εργάτη ορυχείων!».
Το ίδιο συναίσθημα αντικατοπτρίζεται και σε ένα φυλλάδιο που μοιραζόταν στο Σλαβιάνσκ, στο οποίο αξίζει να αναφερθούμε εδώ, γιατί είναι ιδιαίτερα ενδεικτικό της διάθεσης που επικρατεί ανάμεσα σε ένα κομμάτι της εργατικής τάξης στην περιοχή:
«Έκκληση στους φοιτητές, τους μεταλλωρύχους και τους εργάτες: Συμπολίτες μας, υποστηρίζουμε και προασπίζουμε το δικαίωμα της απελευθέρωσης μας, το δικαίωμα του να σκεφτόμαστε και να μιλάμε στη μητρική μας γλώσσα, το δικαίωμα σε μία αξιοπρεπή ζωή και όχι της επιβίωσης από τη μία μέρα πληρωμής στην επόμενη.
Θυμηθείτε πώς συνασπιστήκαμε σε ένα ενωμένο μέτωπο την περίοδο των απεργιών των εργατών στα ορυχεία το 1989 και το 1993, αναγκάζοντάς τους να εισακούσουν τις φωνές μας, χωρίς όμως να ολοκληρώσουμε τον αγώνα μας. Είμαστε αυτοί που χτυπούσαν τα κράνη τους (οι εργάτες στην Ουκρανία χτυπούσαν τα κράνη τους στο πεζοδρόμιο ως ένδειξη διαμαρτυρίας). Εμείς και τα παιδιά μας θυμόμαστε. Πόσο ακόμα θα περιμένετε για μία καλύτερη ζωή; Ίσως έφτασε η ώρα να πάρουμε τον έλεγχο στα χέρια μας, αντί να ακούμε τους ξεπουλημένους πολιτικούς.
Έχουμε την ευκαιρία να αλλάξουμε τη ζωή μας προς το καλύτερο. Δεν έχουν λεηλατηθεί ακόμα όλες οι επιχειρήσεις, δεν έχει καταστραφεί ακόμα όλη η βιομηχανία και είμαστε όλοι σκληρά εργαζόμενοι, ενώ δίπλα μας είναι μία γειτονιά, μια υπέροχη χώρα που δίνει χείρα βοηθείας. Οι νέοι δουλοκτήτες στη νέα δημοκρατία (δηλαδή την Λαϊκή Δημοκρατία), δεν έχουν θέση.» (Μετάφραση από τα αγγλικά ενός φυλλαδίου του μοιράζονταν στις 25 Απρίλη στο Σλαβιάνσκ).
Η πιο σημαντική ιδέα που περιέχεται σε αυτές τις γραμμές είναι ορθή: μόνον οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, μέσω της συλλογικής τους δράσης έχουν τη δύναμη να κάνουν τη ζωή τους καλύτερη. Το φυλλάδιο εκφράζει ένα βαθιά ριζωμένο μίσος για τους ολιγάρχες και τους πολιτικούς που έχουν καταστρέψει τη χώρα. Φυσικά, αυτές οι προχωρημένες ιδέες αναμιγνύονται με την αφέλεια ότι με κάποιο τρόπο μπορεί να βοηθήσει η Ρωσία. Αλλά όποιος νομίζει ότι η μάζα των απλών εργαζομένων θα τεθεί σε πολιτική δράση χωρίς προκαταλήψεις, ακόμη και αντιδραστικές ιδέες, δεν θα μπορέσει ποτέ να δει ένα επαναστατικό κίνημα. Ας μην ξεχνάμε ότι η επανάσταση του 1905 (στην οποία, φυσικά, η Οδησσός έπαιξε καθοριστικό ρόλο) ξεκίνησε τη «Ματωμένη Κυριακή», με μια διαδήλωση των εργαζομένων που μετέφεραν εικόνες και πορτρέτα του τσάρου με επικεφαλής τον ιερέα που ήταν πράκτορας της αστυνομίας.
Το γεγονός ότι υπάρχει σύγχυση και ένα μείγμα από προοδευτικές και αντιδραστικές ιδέες, δεν είναι μόνο κατανοητό, αλλά και αναπόφευκτο, καθώς απουσιάζει μια πραγματικά αριστερή οργάνωση, με βαθιές ρίζες μέσα στις μάζες των εργαζομένων στην περιοχή. Ωστόσο, οι ψευδαισθήσεις για τη Ρωσία, όσο ισχυρές και αν είναι, μπορούν να διαλύθούν πολύ γρήγορα από τις διεργασίες των ταραγμένων γεγονότων.
Οι «συστάσεις» του Πούτιν για αναβολή των δημοψηφισμάτων
Όταν ο Πούτιν ανακοίνωσε ότι «συστήνει» την αναβολή των περιφερειακών δημοψηφισμάτων, η αντίδραση των απλών ανθρώπων στο Σλαβιάνσκ (υπό πολιορκία για μια εβδομάδα) και στο Ντονέτσκ ήταν λυσσαλέα. Ένας Ισπανός δημοσιογράφος στο Σλαβιάνσκ ρώτησε τους ανθρώπους στην κεντρική αγορά της πόλης (η οποία έχει πλέον επανεθνικοποίηθεί) γι ‘αυτό και η απόρριψη των «συστάσεων» του Πούτιν ήταν ομόφωνη. «Ό, τι και να λέει ο Πούτιν εμείς θα ψηφίσουμε για την ανεξαρτησία μας. Ο λαός μας δεν θυσιάζεται μάταια», δήλωσε ένας από αυτούς. Επίσης πρόσθεσε: «Ο Πούτιν είναι ο πρόεδρος της Ρωσίας, εμείς είμαστε η Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονέτσκ. Δεν με νοιάζει για τις δηλώσεις του.»
Φυσικά, υπήρχε ένα στοιχείο διπλωματικού ελιγμού εκ μέρους του Πούτιν. Συμβούλεψε ότι πρέπει να αναβληθούν τα δημοψηφίσματα, αλλά και ότι το Κίεβο θα πρέπει να αποσύρει τα στρατεύματά του και να δώσει εγγυήσεις ασφάλειας για τους ανθρώπους της περιοχής. Αυτό είναι κάτι που το Κίεβο ήταν υποχρεωμένο να απορρίψει αμέσως, όπως και έπραξε, δίνοντας έτσι στον Πούτιν το ηθικό έρεισμα να είναι σε θέση να πει: «Προσπάθησα να κάνω ό,τι μπορώ, αλλά το Κίεβο είναι ανένδοτο». Επιπλέον, αυτό επιτρέπει στον Πούτιν να διεισδύει πιο άμεσα μεταξύ των ΗΠΑ και των ευρωπαίων συμμάχων τους, οι οποίοι έχουν πολλά να χάσουν από την επιβολή κυρώσεων στη Ρωσία.
Ωστόσο, η πρόταση Πούτιν αντικατοπτρίζει τελικά και τις πραγματικές του προθέσεις. Παρόλη την προπαγάνδα των αρχών του Κιέβου, η αλήθεια είναι ότι το Κρεμλίνο δεν έχει κανένα ενδιαφέρον για την κατάληψη των ανατολικών πόλεων της Ουκρανίας. Είναι άλλο πράγμα να καταλάμβανει την Κριμαία, όπου έχει μια σημαντική ναυτική βάση, δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες και η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού είναι υπέρ της προσάρτησης και είναι διαφορετικό γεγονός η κατάληψη μιας μεγάλης περιοχής, με ισχυρές βιομηχανίες που πρέπει να διατηρηθούν, με έναν πληθυσμό, όπου ένα τμήμα του μπορεί να εξαπολύσει ένοπλη αντίσταση, όταν μάλιστα κάτι τέτοιο μπορεί να προκαλέσει πραγματικές οικονομικές κυρώσεις από τις ΗΠΑ, που θα μπορούσαν να πλήξουν τη ρωσική οικονομία.
Η ιδανική κατάσταση από την πλευρά του Πούτιν θα ήταν μια ενωμένη Ουκρανία στην οποία θα ασκεί «de facto» δικαίωμα «βέτο» για όλες τις σημαντικές αποφάσεις. Μια ομόσπονδη χώρα θα ήταν ένας τρόπος να επιτευχθεί μια τέτοια κατάσταση. Πάνω απ’ όλα, η Ρωσία δεν μπορεί να αφήνει χώρο σε μια Ουκρανία που θα βρίσκεται στο δρόμο της ένταξης στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Η προηγούμενη συμμορία των κυβερνητικών κλεφτών υπό τον Γιανουκόβιτς, αποδείχθηκε πιο δεκτική στη ρωσική πίεση και στα ρώσικα χρήματα.
Η αλήθεια για τη σφαγή στην Οδησσό
Ήταν στη μέση της τελευταίας επίθεσης του Κιέβου κατά του Σλαβιάνσκ, όταν έγινε η σφαγή της Οδησσού. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, συνολικά 46 άνθρωποι σκοτώθηκαν και εκατοντάδες τραυματίστηκαν. Οι αρχές αρνήθηκαν να παρουσιάσουν μια πλήρη λίστα με αυτούς που σκοτώθηκαν.
Η επίσημη εκδοχή των γεγονότων και αυτό που τα Δυτικά ΜΜΕ έχουν ως επί το πλείστον επαναλάβει, είναι ότι ήταν μια ειρηνική διαδήλωση οπαδών του ποδοσφαίρου για την εθνική ενότητα της Ουκρανίας, που δέχθηκε επίθεση από ένοπλους «φιλορώσους». Οι εξοργισμένοι οπαδοί στη συνέχεια, μεταφέρθηκαν στο Κουλίκοβο, όπου κατέστρεψαν ένα «φιλορωσικό» στρατόπεδο. Οι «ρωσόφιλοι» τότε, οχυρώθηκαν μέσα στο γραφείο των Συνδικάτων, που «τυχαία» έβαλαν φωτιά, με αποτέλεσμα δεκάδες να σκοτωθούν από εισπνοή καπνού, φωτιά ή πηδώντας από τα παράθυρα… Εκτός αυτού, εξέχουσες προσωπικότητες της κυβέρνησης διέδωσαν αρχικά το ψέμα, ότι στο εσωτερικό του κτιρίου υπήρχαν και πολίτες της Ρωσίας και της Υπερδνυστερείας. Αυτές οι ψευδείς δηλώσεις δεν ανασκευάστηκαν, ακόμα και όταν η αστυνομία ανακοίνωσε ότι όλα τα θύματα των οποίων τα πτώματα είχαν εντοπιστεί ήταν κάτοικοι της Οδησσού. Τέτοιες ήταν και οι δηλώσεις του ίδιου του Υπουργού Εσωτερικών, ο οποίος ανέφερε ότι ο νεοναζί ηγέτης του «Δεξιού Τομέα» Μουζίτσκο είχε πυροβοληθεί στην καρδιά, όταν οι αρχικές αναφορές της αστυνομίας κάνανε λόγο ότι είχε συλληφθεί ζωντανός.
Εθνικιστές νεοναζί στην ΟδησσόΠροκειμένου να συγκαλυφθεί το τι συνέβη πραγματικά, η ουκρανική κυβέρνηση έχει καταφύγει σε ένα συνονθύλευμα από ψέματα και μισές αλήθειες. Ξεκινώντας από τη διαδήλωση, δεν ήταν τόσο ειρηνική όσο ιχυρίζονται οι επίσημοι φορείς. Είχε καλεστεί από ομάδες χούλιγκαν, που είναι γνωστοί για τις ακροδεξιές απόψεις τους, αλλά και από έναν αριθμό νεοναζιστικών πολιτικών οργανώσεων του «Δεξιού Τομέα», την «Σότνι 14», την «Εθνικόσοσιαλιστική Συνέλευση», καθώς και την ακροδεξιά «Αυτοάμυνα του Μαϊντάν». Μόνο ειρηνικό δεν ήταν το πλήθος των διαδηλωτών, καθώς υπήρχαν μεγάλες ομάδες που είχαν κατέβει με την πρόθεση να δώσουν ένα μάθημα στους «moskals» (Ρώσους) και να ισοπεδώσουν το «φιλορωσικό» στρατόπεδο στο Κουλίκοβο. Ένα τμήμα από το πλήθος φώναζαν «Δόξα στην Ουκρανία – Θάνατος στον Εχθρό» από την αρχή.
Αυτό συνέβη λίγες ημέρες μετά τα γεγονότα στο Χάρκοβο στις 27 Απριλίου, όπου οι φασίστες και οι χούλιγκαν του ποδοσφαίρου κυνήγησαν και χτύπησαν πολίτες και «αντι-Μαϊντάν» ακτιβιστές. Παρόμοιες σκηνές συνέβησαν στο Ντονέτσκ. Όλα αυτά ήταν φασιστικές προκλήσεις που πραγματοποιούνταν υπό το πρόσχημα των διαδηλώσεων από οπαδούς του ποδοσφαίρου για την «ενότητα της Ουκρανίας».
Στα τραγικά γεγονότα της Οδησσού, η επιχείρηση ήταν πιο προχωρημένη. Οι φασίστες και οι χούλιγκαν δέχτηκαν επίθεση από έναν αριθμό ανθρώπων που φορούσαν κόκκινα περιβραχιόνια, μερικοί από αυτούς έφεραν επίσης πιστόλια, ακόμη και ένα οπλοπολυβόλο! Ορισμένοι από την αστυνομία, που ήταν παρούσα, φορούσαν επίσης κόκκινα περιβραχιόνια και οι πολίτες που πυροβολούσαν το πλήθος των διαδηλωτών της «ενότητας για την Ουκρανία» ήταν μέσα από τις αστυνομικές γραμμές, κάνοντας τη δουλειά τους ανενόχλητοι. Αυτό δείχνει ότι ήταν μια προβοκάτσια. Πυροβολώντας τους Ουκρανούς εθνικιστές και σκοτώνοντας κάποιους από αυτούς, τους εξαγρίωσαν και τους έκαναν να κατευθυνθούν προς το Κουλίκοβο, όπου είχαν στρατοπεδεύσει οι αντικυβερνητικοί. Με αυτό τον τρόπο, η αστυνομία χρησιμοποίησε τους φασίστες για να επιτύχει το στόχο της καταστροφής του στρατοπέδου.
Όταν το ακροδεξιό πλήθος έφτασε στο Κουλίκοβο φωνάζοντας «Δόξα στην Ουκρανία, θάνατος στον εχθρό», εκείνοι που βρίσκονταν στο στρατόπεδο αναζήτησαν καταφύγιο στο εσωτερικό του κτιρίου των Συνδικάτων. Το στρατόπεδο καταστράφηκε και κάηκε από βόμβες μολότοφ που ρίχτηκαν μέσα στο κτίριο. Πού ήταν λοιπόν η περίφημη «ειρηνική πορεία για την ενότητα»;
Ένας από τους αρχηγούς της «Αυτοάμυνας του Μαϊντάν» συνελήφθη σε λήψη βίντεο να πυροβολεί στα παράθυρα, καθώς οι άνθρωποι προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τη φωτιά και τις αναθυμιάσεις. Ορισμένοι από όσους είχαν παγιδευτεί μέσα στο κτίριο, πέθαναν εξαιτίας των τοξικών αναθυμιάσεων. Άλλοι κάηκαν ζωντανοί, αλλά υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι κάποιοι πυροβολήθηκαν ή ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου και σε μία περίπτωση, ακόμη και στραγγαλίστηκαν από μια ομάδα κακοποιών φασιστών, που είχαν αποκτήσει πρόσβαση στο κτίριο μέσω μιας πλευρικής εισόδου.
Τέλος, όταν ορισμένοι κατάφεραν να βγουν από το εσωτερικό του κτιρίου, δέχτηκαν κλωτσιές και γροθιές και σε μία τουλάχιστον περίπτωση, ένα άτομο που είχε επιζήσει πηδώντας από το παράθυρο του τρίτου ορόφου στη συνέχεια ξυλοκοπήθηκε από τους φασίστες. Σύμφωνα με την αριστερή οργάνωση «Μπορότμπα», αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ένα από τα μέλη τους, ο Αντρέι Μπραζεβτσόγκο, δολοφονήθηκε. Η αστυνομία δεν ήταν σε θέση να προσκομίσει αποδείξεις ότι οποιοσδήποτε από αυτούς που σκοτώθηκαν ήταν οπλισμένος. Οι επιζώντες παρελήφθησαν στη συνέχεια από τα φορτηγάκια της αστυνομίας και συνελήφθησαν. Κανένας από τους υπεύθυνους για την επίθεση στο κτίριο δεν συνελήφθη!
Αυτό που συνέβη ήταν μια σφαγή αμάχων από φασίστες εγκληματίες. Μερικοί από αυτούς τους δολοφόνους ανήκουν σε οργανώσεις που αποτελούν μέρος της σημερινής κυβέρνησης και άλλοι έχουν προσληφθεί από την κυβέρνηση στη νεοσύστατη «Εθνική Φρουρά», της οποίας στόχος είναι να «καταπολεμηθεί η απόσχιση».
Δύο ημέρες αργότερα, ένα οργισμένο αντικυβερνητικό πλήθος περίπου 1.000 ανθρώπων διαδήλωσαν στα κτίρια του υπουργείου Εσωτερικών στην Οδησσό και ανάγκασαν την κυβέρνηση να απελευθέρωσει ένα μεγάλο τμήμα των κρατουμένων επιζώντων. Μέρος της αστυνομίας που φρουρούσε το κτίριο πέταξε τις ασπίδες του και αρνήθηκε να το υπερασπιστεί.
Αυτό απαντήθηκε από κινητοποίηση περίπου 2.000 φασιστών, που κυριαρχούμενη από τον «Δεξιό Τομέα» κατέληξε στο αστυνομικό τμήμα. Ο νεοδιορισθείς αρχηγός της αστυνομίας της Οδησσού Κατεριντσούκ βγήκε και μίλησε στους αντιδραστικούς διαδηλωτές, λέγοντας «είμαστε ενάντια σε όσους προωθούν αποσχιστικές τάσεις και ενάντια στη διάσπαση της Ουκρανίας. Νομίζω ότι αυτό είναι που μας κρατά ενωμένους». Μεταξύ των φασιστών, παρών ήταν και ο επικεφαλής της «Αυτοάμυνας», που είχε βάλει φωτιά στα παράθυρα του κτιρίου των Συνδικάτων. Φυσικά δεν συνελήφθη…
Ξεκαθάρισμα του κρατικού μηχανισμού και προετοιμασία για νέες σφαγές
Αμέσως μετά τη σφαγή στην Οδησσό, το Κίεβο προχώρησε στην ανάκτηση του πλήρους ελέγχου του κρατικού μηχανισμού στην επαρχία. Ένας νέος κυβερνήτης διορίστηκε γρήγορα, ο Ιγκόρ Παλίτσα, ο οποίος είναι στενός συνεργάτης του ολιγάρχη Κομολίτσκι, κυβερνήτη του Ντνιπροπετρόφσκ, ο οποίος προσέφερε 10.000 δολάρια αμοιβή για κάθε σύλληψη αυτονομιστή. Είναι σαφές ότι το κομμάτι της αστυνομίας που επέτρεψε αντικυβερνητικούς διαδηλωτές να απελευθερώσουν από τη φυλακή τους συλληφθέντες δεν θα μπορούσε να είναι αξιόπιστο και έτσι το 1ο τάγμα της «Εθνικής Φρουράς» του Κιέβου, έχει σταλεί για να αναλάβει την αστυνόμευση της πόλης.
Πρέπει να έχουμε κατά νου ότι η «Εθνική Φρουρά» έχει πρόσφατα αναμορφωθεί, ενσωματώνοντας φασίστες παραστρατιωτικούς τραμπούκους του «Δεξιού Τομέα», του «Σβόμποντα» και άλλων ακροδεξιών οργανώσεων μέσα στον κρατικό μηχανισμό. Αυτό εξυπηρετεί διάφορους σκοπούς. Από τη μία πλευρά κρατά τα τρελά φασιστικά σκυλιά απασχολημένα και τα αποτρέπει από το να στρέφονται εναντίον της κυβέρνησης και από την άλλη δίνει στο Κίεβο αξιόπιστη «δύναμη κρούσης», που δεν θα αυτομολήσει στους εξεγερμένους. Αυτή είναι μια προετοιμασία για σφαγές κατά του άμαχου πληθυσμού.
Μια «γεύση» του τι έρχεται δόθηκε στη Μαριούπολη στις 8 Μαΐου. Στρατεύματα της «Εθνικής φρουράς», που είχαν καταλάβει το κτίριο του τοπικού συμβουλίου από τους εξεγερμένους, άνοιξαν έπειτα πυρ εναντίον άοπλων πολιτών που τους αμφισβητούσαν. Αυτή τη φορά, έριξαν προειδοποιητικές βολές, όμως την επόμενη φορά θα υπάρξει σφαγή.
Στην πραγματικότητα, οι νέες αρχές στο Κίεβο, που έχουν έρθει στην εξουσία με την κρίσιμη βοήθεια των φασιστικών κακοποιών και στηρίζοντας τους εαυτούς τους στον «πατριωτικό ζήλο» ενός τμήματος του πληθυσμού, δεν μπορούν να κερδίσουν την αφοσίωση του κρατικού μηχανισμού. Στην μια πόλη μετά την άλλη, στο Ντονέτσκ και στο Λουγκάνσκ, η αστυνομία είτε προσχώρησε στους αντάρτες είτε δεν προβάλλει αντίσταση. Στο Σλαβιάνσκ και στο Κρεματόρσκ τα στρατεύματα έχουν αδελφοποιηθεί με τους πολίτες.
Το καθεστώς πρέπει να ξαναχτίσει τον κρατικό μηχανισμό. Δέκα τάγματα της «Εθνικής Φρουράς» έχουν ήδη σχηματιστεί και κάποια είναι ενεργά στην «αντιτρομοκρατική επιχείρηση» στα ανατολικά. Η καμπάνια προσλήψεων που διεξάγεται από το υπουργείο Εσωτερικών επιμένει στο «πατριωτισμό» ως βασική προϋπόθεση για την πρόσληψη. Οι ναζί του «Δεξιού Τομέα» έχουν πρόσφατα δηλώσει ότι αναστέλλεται η εκλογική εκστρατεία τους για τις προεδρικές εκλογές, μετακινώντας την εθνική τους έδρα στο Ντνιπροπετρόφσκ ώστε «να είναι πιο κοντά στη δράση». Στις 29 Απριλίου, τα μέλη της οργάνωσης «C14», του Δεξιού Τομέα, διαδήλωσαν στην πλατεία Μαϊντάν, με τα ναζιστικά σύμβολα και τους πυρσούς, σηματοδοτώντας την αναχώρησή τους για «το ανατολικό μέτωπο». Όταν ζητήθηκε από την «Αυτοάμυνα του Μαϊντάν» – ο αρχηγός της οποίας είναι ο Αντρέι Παρούμπι νυν γραμματέας της Εθνικής Άμυνας και του Συμβουλίου Ασφαλείας – τα μέλη της «C14» να βγάλουν τις κουκούλες τους, ξέσπασε μια μάχη, στην οποία οι δύο ομάδες των δεξιών χούλιγκαν χρησιμοποίησαν ρόπαλα και όπλα. Ο λόγος για τον οποίο αρνήθηκαν να βγάλουν τις μάσκες τους, ήταν ακριβώς επειδή επρόκειτο να κατευθυνθούν προς τα ανατολικά και φοβούνταν μην αναγνωριστούν.
Μια νέα επίλεκτη μονάδα της αστυνομίας έχει διαμορφωθεί – οι «μαύροι άνδρες» – οι οποίοι πραγματοποίησαν «αντι-τρομοκρατικές» επιχειρήσεις θανάτωσης των αντικυβερνητικών πολιτών. Πολλοί από αυτούς, είναι ναζί του «Δεξιού Τομέα». Αυτή είναι η μονάδα που αιχμαλώτισε τον υπουργό Άμυνας της «Λαϊκής Δημοκρατίας» του Ντονέτσκ στις 7 Μαΐου και τον εξέθεσε γυμνό μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες. Ο ακροδεξιός βουλευτής Όλεγκ Λιάτσκο με μαύρη στρατιωτική στολή, είχε άμεση εμπλοκή στην επιχείρηση και ανέκρινε τον κρατούμενο.
Την προηγούμενη μέρα, αυτός ο ίδιος βουλευτής πρότεινε ένα ψήφισμα στο Κοινοβούλιο για να εκδιωχθεί το Κομμουνιστικό Κόμμα από μια συνάντηση σχετικά με την αντιτρομοκρατική επιχείρηση. Το ψήφισμα εγκρίθηκε. Η οξυμένη πατριωτική και σοβινιστική ρητορική που έχει υιοθετήσει η κυβέρνηση, οδηγεί αναπόφευκτα προς τη σοβαρή περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών όποιου διαφωνεί με την κυβέρνηση, κατονομάζοντας τον αμέσως ως «εχθρό». Το Κομμουνιστικό Κόμμα – το οποίο, όπως έχουμε εξηγήσει σε προηγούμενα άρθρα μας δεν είναι καθόλου κομμουνιστικό – στην πραγματικότητα δεν είναι «αυτονομιστικό» και το έχει πει δημοσίως. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Είναι ο εχθρός και πρέπει να απαγορευτεί και να εκδιωχθεί.
Σε πολλές πόλεις της δυτικής Ουκρανίας, έχουν πυρποληθεί γραφεία του Κομμουνιστικού Κόμματος ή έκλεισαν από τους νεοναζί. Στις 8 Μαΐου στο Βολίν, ο «Δεξιός Τομέας» και οι αρχές αποφάσισαν να κλείσουν τα κεντρικά γραφεία του Κομμουνιστικού Κόμματος και να απαγορεύσουν οποιαδήποτε χρήση «προκλητικών συμβόλων», όπως η κόκκινη σημαία και η κορδέλα του Αγίου Γεωργίου για την «Ημέρα της Νίκης», η οποία σηματοδοτεί την συνθηκολόγηση της ναζιστικής Γερμανίας στη Σοβιετική Ένωση.
Την ίδια ημέρα, τα γραφεία της αριστερής οργάνωσης «Μπορότμπα» στο Χάρκοβο δέχθηκαν επιδρομή από άγνωστους ένοπλους αστυνομικούς, που δεν μπήκαν καν στον κόπο να επιδείξουν ένα ένταλμα έρευνας. Το διαμέρισμα του αρχισυντάκτη της αριστερής ιστοσελίδας «Liva.com.ua» Αντρέι Μαντσούκ δέχθηκε επίσης έφοδο την ίδια ημέρα.
Λευκή τρομοκρατία
Αυτό είναι το είδος του καθεστώτος το οποίο υποστηρίζεται από την Ουάσιγκτον και την ΕΕ. Οποιαδήποτε ιδέα ότι τα πιο ακραία και δυσάρεστα στοιχεία μέσα σε αυτό επρόκειτο να περικοπούν ή να αφοπλιστούν έχει πλέον αλλάξει στο αντίθετό της: τα πιο ακραία στοιχεία ανέβηκαν απευθείας στον κρατικό μηχανισμό. Όλη η συζήτηση για τα «δημοκρατικά κέρδη της Μαϊντάν» έχει εξατμιστεί σαν μια σταγόνα νερού σε μια καυτή σόμπα. Αυτό που έχουμε στην Ουκρανία είναι όλα τα στοιχεία της «λευκής τρομοκρατίας», που στρέφονται κυρίως ενάντια στην εργατική τάξη.
Σύμφωνα με τα Δυτικά Μέσα ενημέρωσης, η νέα κυβέρνηση στο Κίεβο έπρεπε να είναι μια μεταβατική κυβέρνηση, η οποία θα λαμβάνει τα οδυνηρά προπαρασκευαστικά μέτρα για τη διάσωση ΔΝΤ-ΕΕ και στη συνέχεια θα έπρεπε να παραιτηθεί υπέρ μιας πιο νόμιμης κυβέρνησης, που θα βγει από τις προεδρικές εκλογές στις 25 Μαΐου. Αντιθέτως, από τις προκλητικές της ενέργειες, η κυβέρνηση του Κιέβου σέρνει την Ουκρανία προς την άβυσσο του εμφυλίου πολέμου. Ωστόσο, ο αντιδραστικός σοβινιστικός ζήλος είναι παρά πολύ εύθραυστος. Η εξέγερση στα ανατολικά φρενάρει αυτά τα σχέδια.
Η κατάσταση πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Η κύρια ευθύνη βαραίνει τον ιμπεριαλισμό, ο οποίος σκόπιμα έθεσε ως στόχο να αποσταθεροποιήσει την Ουκρανία και να την τραβήξει μακριά από τη ρωσική επιρροή. Το αποτέλεσμα ήταν μια ολοκληρωτική καταστροφή για όλους τους ανθρώπους στην Ουκρανία. Η πολιτική, κοινωνική και στρατιωτική αστάθεια έχει μετατρέψει αυτό που ήταν ήδη ένα οικονομικό χάος σε καταστροφή. Οι συνέπειες για όλους τους Ουκρανούς, είτε μιλούν τη ρωσική, είτε την ουκρανική γλώσσα θα είναι σοβαρές.
Το ΔΝΤ προβλέπει την κατάρρευση του 5% του ΑΕΠ το 2014. Αργά ή γρήγορα, η κυβέρνηση θα βρεθεί αντιμέτωπη με ένα διπλό πρόβλημα: την αδυναμία να κερδίσει τον πόλεμο, γεγονός που είναι ένα σοβαρό πλήγμα για μια κυβέρνηση που επέμεινε στη σοβινιστική υστερία, αλλά και τον αντίκτυπο της κατάρρευσης της οικονομίας στο κέντρο και στα δυτικά της χώρας.
Στα ανατολικά επίσης, ο ρώσικος εθνικισμός θα υπονομεύεται από το γεγονός ότι ο Πούτιν δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για την προσάρτηση του Ντονμπάς. Κατ ‘αρχάς, δεν θέλει να πληρώσει τον λογαριασμό για την αναδιάρθρωση ξεπερασμένων βιομηχανικών εγκαταστάσεων και να επιδοτήσει έναν πάμφτωχο πληθυσμό. Το πιο σημαντικό όμως, είναι ότι δεν θέλει να αντιμετωπίσει έναν ανήσυχο πληθυσμό και μια ολοένα και πιο δυναμική εργατική τάξη. Ωστόσο, η κατάσταση είναι εκρηκτική και απρόβλεπτη.
Ούτε το Κίεβο, ούτε η Μόσχα έχουν πλήρως τον έλεγχο των γεγονότων και η Ουάσιγκτον έχει ακόμη λιγότερο έλεγχο. Παρά την προφανή απροθυμία του Πούτιν, μια εξελισσόμενη σφαγή των αμάχων στο Σλαβιάνσκ ή στη Μαριούπολη θα μπορούσε να τον αναγκάσει να εισβάλει.
Η θέση των επαναστατών σε αυτή την κατάσταση πρέπει να είναι σαφής:
· Ενάντια στην ιμπεριαλιστική επέμβαση! Ούτε η Ουάσιγκτον, ούτε το Βερολίνο, ούτε η Μόσχα θα λύσουν τα προβλήματα των ανθρώπων που εργάζονται στην Ουκρανία!
· Ενάντια στη δολοφονική κυβέρνηση του Κιέβου, η οποία διεξάγει έναν πόλεμο εναντίον του λαού της!
· Για την αυτο-οργάνωση και την αυτοκυριαρχία των Ουκρανών εργατών, ενωμένων, πέρα και πάνω από γλωσσικούς και εθνικούς φραγμούς!
