Διαβάστε την τοποθέτηση του εκπροσώπου της Κομμουνιστικής Τάσης σ. Παναγιώτη Κολοβού στην τελευταία συνεδρίαση του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ.
«Για τις ευρωεκλογές:
Τα γεγονότα στην Ουκρανία αυτές τις μέρες, έδειξαν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, τον βαθειά αντιδραστικό χαρακτήρα της ΕΕ. Έδειξαν, ότι οι αστικές ελίτ της ΕΕ, δε διστάζουν να συμμαχήσουν με τους φασίστες, ακόμα και να τους δώσουν την εξουσία, προκειμένου να πάρουν την ηγεμονία σε μια χώρα όπως η Ουκρανία από μια αντίπαλη μερίδα της άρχουσας τάξης και τους ανταγωνιστές τους. Φανταστείτε, που θα μπορούσαν να φτάσουν προκειμένου να μη χάσουν την κυριαρχία τους, από την εργατική τάξη, αν ετίθετο ένα τέτοιο ζήτημα, όχι από μια άλλη αντιδραστική κλίκα σε κάποια χώρα, αλλά από μια κυβέρνηση της Αριστεράς σε κάποια χώρα της Ευρώπης ή της περιφέρειας της. Τα γεγονότα αυτά αποτελούν μια σοβαρή προειδοποίηση για το κόμμα μας, στο ενδεχόμενο εκλογής μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Με αυτά τα δεδομένα, μια εκλογική καμπάνια για τις επερχόμενες ευρωεκλογές που δεν έχει στην καρδιά της το σύνθημα της διάλυση της ΕΕ, αυτής της φυλακής των λαών, είναι αντικειμενικά πολύ πίσω από τις ανάγκες. Με το αναγκαίο βέβαια συμπλήρωμα αυτού του συνθήματος, για να μην αποτελέσει αυτή η ρήξη μια αντιδραστική εθνική αναδίπλωση, που είναι το σύνθημα για την ανάγκη της ενωμένης σοσιαλιστικής Ευρώπης, μέσα από την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από τους ευρωπαίους εργάτες στη μία χώρα μετά την άλλη.
Όμως, τα γεγονότα των τελευταίων ημερών θέτουν εμφατικά και ένα άλλο ζήτημα, ως προς τον διεθνιστικό μας προσανατολισμό. Η εξέγερση στη Βοσνία, όπως και οι επαναστάσεις στις Αραβικές χώρες, λίγο καιρό πριν, που η Ελληνική και Ευρωπαϊκή Αριστερά παρακολουθεί σαν αμήχανος παρατηρητής, θέτει ένα σημαντικό ερώτημα: Άραγε τα διεθνιστικά μας καθήκοντα, περιορίζονται στις συμμαχίες εντός του πλαισίου της ΕΕ; Έχουμε προσδεθεί πίσω από τη στρατηγική επιλογή της εθνικής μας αστικής τάξης, αποδεχόμενοι, ότι μόνο το πεδίο της ΕΕ είναι ζωτικός χώρος για την ελληνική Αριστερά; Τα γειτονικά μας Βαλκάνια, όπως και η Τουρκία και η μέση Ανατολή δεν είναι ζωτικής σημασίας για τον διεθνιστικό μας προσανατολισμό; Δεν έχει αυξημένα καθήκοντα η Ελληνική αριστερά σαν η πιο δυνατή Αριστερά των Βαλκανίων και της ευρύτερης περιοχής, για τον αναγκαίο συντονισμό με το εργατικό κίνημα των χωρών αυτών; Το κόμμα μας θα πρέπει να πάρει άμεσα πρωτοβουλίες για την υποστήριξη του κινήματος στη Βοσνία και για τη σύνδεση και το συντονισμό του αγώνα με τις εργατικές οργανώσεις και τα αριστερά κόμματα στις χώρες αυτές. Και η μάχη των ευρωεκλογών αποτελεί μια καλή ευκαιρία γι αυτό.
Για τις αυτοδιοικητικές εκλογές:
Εδώ σύντροφοι, για να τοποθετηθούμε σωστά στο ζήτημα, πρέπει να ξεκινήσουμε από μία βασική παραδοχή: η τοπική αυτοδιοίκηση, δεν είναι ένας λαϊκός θεσμός, ή κάτι άλλο από το κεντρικό κράτος. Είναι το αστικό κράτος στο επίπεδο του δήμου και της Περιφέρειας και είναι άμεσα ελεγχόμενη από αυτό, ιδιαίτερα μετά τον Καλλικράτη. Σε αυτές τις συνθήκες, και με τον οικονομικό στραγγαλισμό των δήμων από την κεντρική εξουσία και τον ασφυκτικό της έλεγχο πάνω τους, είναι ουτοπία να πιστεύει κανείς ότι μπορεί να ασκήσει αριστερή φιλολαϊκή πολιτική στην αυτοδιοίκηση, με έναν ομαλό τρόπο. Δεν είναι επιλογή των δημάρχων, το που θα κατευθύνουν τα κονδύλια και αν θα προσλάβουν μόνιμο προσωπικό ή συμβασιούχους και «ωφελούμενους». Αυτό σημαίνει ότι ανοίγονται μπροστά μας δύο επιλογές. Η πρώτη είναι να αποδεχτούμε αυτή την πραγματικότητα και να πούμε το μόνο που μπορεί να κάνει η Αριστερά σε αυτές τις συνθήκες, κερδίζοντας τους Δήμους είναι μια χρηστή νοικοκυρεμένη διαχείριση, ένα αριστερό νοικοκύρεμα. Αυτό θα ήταν στρατηγικό λάθος. Η άλλη επιλογή, είναι να αποδεχτούμε ότι είναι αδύνατο να ασκήσουμε αριστερή πολιτική στην αυτοδιοίκηση, χωρίς άμεση και συνεχή σύγκρουση με την αστική νομιμότητα. Και αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται να μετατρέψουμε τους δήμους σε θεσμούς αντι-εξουσίας για την πάλη των εργαζόμενων και του λαού, σε θεσμούς δυαδικής εξουσίας, σε σύγκρουση με το αστικό κράτος και την κυβέρνηση. Για να γίνει αυτό, πρέπει να συγκρουστούμε με τις αυταπάτες που κυριαρχούν στο χώρο μας και να μπολιάσουμε τις δημοτικές μας παρατάξεις με ένα επαναστατικό πρόγραμμα, σε επίπεδο δήμου, με αιχμές ζητήματα όπως: η άρνηση αποπληρωμής του χρέους των δήμων, που τους έχει φορτώσει το κεντρικό κράτος, συμμετοχικός προϋπολογισμός και έγκριση όλων των αποφάσεων του Δημοτικού συμβουλίου από τακτικές λαϊκές συνελεύσεις, συνοικιακά συμβούλια που θα παίρνουν αποφάσεις και θα βγάζουν αντιπροσώπους για τις λαϊκές συνελεύσεις, καμία ελαστική μορφή εργασίας και καμία απόλυση στους Ο.Τ.Α., ανακλητότητα όλων των αιρετών και αμοιβή των έμμισθων αιρετών με τον μισθό του ειδικευμένου δημοτικού υπαλλήλου.
Αντ’ αυτού, όμως, έχουμε ένα κόμμα που δεν έχει βγάλει κανένα συμπέρασμα από την ιστορία του στην αυτοδιοίκηση. Έχουμε μια σειρά περιπτώσεις δημάρχων που εκλέχθηκαν από τις δικές μας δυνάμεις στη λογική των αμφίπλευρων διευρύνσεων και συνεργασιών και κατέληξαν, με την άλλη πλευρά, να διαχειρίζονται τις ιδιωτικοποιήσεις και τη μνημονιακή πολιτική: (Κουτελάκης στη Νέα Σμύρνη, Κόντος στη Φιλαδέλφεια, Τζανής στη Δραπετσώνα). Αντί να βγάλουμε συμπεράσματα από αυτό, το κόμμα πάει σε ακόμα πιο «οριακές» συνθήκες να κάνει ένα ακόμα χειρότερο λάθος, εκλέγοντας αστούς πολιτικούς, που αύριο το πρωί όχι απλά θα πάνε με την άλλη πλευρά, αλλά θα αποτελούν παράγοντα αποσταθεροποίησης μιας αριστερής κυβέρνησης έχοντας στα χέρια τους Περιφέρειες της χώρας, όπως ο Βουδούρης. Η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να βάλει φρένο σε αυτή την πολιτική και γι αυτό, το ψήφισμα που ψηφίσαμε στο προηγούμενο Κ.Σ. για την περίπτωση του Βουδούρη, για να μην αποτελέσει απλά ένα άλλοθι για μια παθητική στάση, πρέπει με συλλογική ευθύνη της οργάνωσης, να τεθεί σε ψηφοφορία σε όλες τις τοπικές οργανώσεις της Νεολαίας και του κόμματος που έχουμε μέλη, για να αναγκάσουμε την ηγεσία να πάρει πίσω την απόφαση της.
Για τα εργασιακά:
Η Οργάνωση μας, πρέπει να περάσει επιτέλους σε αυτό το επίπεδο από τις γενικές καμπάνιες και τη θεωρία στη συγκεκριμένη πρακτική δουλειά προκειμένου να ριζώσει σε εργασιακούς χώρους και να αποκτήσει πραγματική παρέμβαση στο εργατικό κίνημα. Βρισκόμαστε σε μια οργάνωση που δυστυχώς, η δουλειά σε αυτό το επίπεδο γίνεται μόνο πρωτοβουλιακά. Δεν έχει γίνει ποτέ μια σοβαρή δουλειά καταγραφής για να δούμε πόσους εργαζόμενους συντρόφους έχουμε, σε ποιους χώρους, αν υπάρχει σωματείο και παράταξη στους χώρους τους, αν υπάρχουν άλλοι σύντροφοι και να τους συνδέσουμε μεταξύ τους. Ούτε μια καταγραφή των εργασιακών χώρων που έχει κάθε Οργάνωση Μελών στο χώρο ευθύνης της. Αυτά είναι τα πρακτικά βήματα που πρέπει να γίνουν άμεσα προκειμένου να ξεκινήσουμε μια σοβαρή δουλειά σε αυτόν τον τομέα και να μην μείνουμε σε αφηρημένες καμπάνιες που δεν θα αφήσουν πρακτικά αποτελέσματα. Αυτό πρέπει να γίνει άμεσα με ευθύνη της ηγεσίας. Να ξεκινήσει από αύριο κάθε τοπική και κλαδική οργάνωση μια δουλειά σε εργασιακό χώρο, στο χώρο ευθύνης της με συγκεκριμένη στοχοθεσία. Ταυτόχρονα, πρέπει να συνδεθούν οι τοπικές μας οργανώσεις και κεντρικά η οργάνωση, με συγκεκριμένους χώρους που δίνονται σημαντικοί αγώνες ή έχουμε επίθεση στους εργαζόμενους. Π.χ. οι οργανώσεις μας στα Δυτικά, πρέπει να βάλουν στόχο να συνδεθούν με τους εργαζόμενους στη Χαλυβουργική που βγαίνουν σε διαθεσιμότητα το 95% του προσωπικού, και να πάρουν συγκεκριμένες πρωτοβουλίες στήριξης. Οι οργανώσεις μας στη Θεσσαλονίκη πρέπει να κάνουν το ίδιο με τη ΒΙΟΜΕ και την Κόκα- Κόλα.»
