Διαβάστε ένα ενδιαφέρον άρθρο για τα πολιτικά αποτελέσματα της υπόθεσης της Χρυσής Αυγής και τον ρόλο της Αριστεράς.
Το Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου, εκδόθηκαν 32 εντάλματα σύλληψης, εκ των οποίων τα 6 αφορούσαν, βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Από τη μέρα εκείνη, ξεκίνησε ενας καταιγισμός πληροφοριών, ντοκουμέντων, στοιχείων από τα αστικά ΜΜΕ, τα οποία από το «άκρο» της σιωπής, ανοχής και πολλές φορές «φιλικής» προβολής του κόμματος αυτού, πήγαν στο άλλο άκρο. Η κυβέρνηση, και ιδιαίτερα η Νέα Δημοκρατία, εμφανίστηκε ξαφνικά ως εγγυήτρια της δημοκρατίας, της σταθερότητας, της τάξης και ασφάλειας. Τέλος, η Δικαιοσύνη, μετά από το πολυσέλιδο πόρισμα του Αντιεισαγγελέα του ΑΠ, εξέθετε με γλαφυρό τρόπο τα στοιχεία που στοιχειοθετούν την δομή, οργάνωση και μεθοδικότητα της ΧΑ, φερόμενης πλέον επίσημα ως εγκληματικής οργάνωσης.
Μέσα σε ένα γενικευμένο κλίμα αποδοκιμασίας της Χρυσής Αυγής και της δράσης της, οι 6 βουλευτές οδηγήθηκαν στον ανακριτή. Μετά από πολύωρες απολογίες, εν τέλει προφυλακίστηκαν 3 βουλευτές εκ των οποίων ο ένας ηταν ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής, και οι άλλοι 3 – Κασιδιάρης, Παναγιώταρος, Μίχος – αφέθηκαν ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους. Από νομική άποψη, η μη επιβολή προσωρινής κράτησης στους τελευταίους σημαίνει ότι δεν αξιολογήθηκε ως σοβαρή η πιθανότητα τέλεσης άλλων αδικημάτων από αυτούς, καθώς και η ύπαρξη κινδύνου φυγής, που συνάγεται από «τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της πράξης». Ο τελευταίος νομικός όρος λόγω ασάφειας και αοριστίας στο γράμμα του νόμου, οδηγεί τον κατηγορούμενο πολλές φορές μπροστά στο αβέβαιο αποτέλεσμα της ερμηνείας του εκάστοτε δικαστικού. Όμως, πρέπει να τονίσουμε ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και επομένως ο κίνδυνος τέλεσης άλλων αδικημάτων, προκύπτουν με αρκετή σαφήνεια από το πόρισμα του Αντιεισαγγελέα του ΑΠ, ο οποίος περιγράφει την εγκληματική οργάνωση λέγοντας: «Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Οργάνωσης είναι η στρατιωτική δομή, η απόλυτη ιεραρχία, που ενδεχόμενη παραβίασή της επιφέρει σκληρές για τη σωματική του ακεραιότητα έως απάνθρωπες και εξευτελιστικές για την προσωπικότητα του παραβάτη συνέπειες, η τυφλή υπακοή στις εντολές των ιεραρχικά ανωτέρων, η συνωμοτική και με προκαθορισμένους κανόνες δράση, η οποία εκδηλώνεται με αιφνιδιαστικές, βίαιες και μαζικές επιθέσεις από τα νεώτερα ηλικιακά μέλη.»
Αναφορικά δε με την πολιτική σκηνή της «επόμενης μέρας» που διαμορφώνουν οι εξελίξεις αυτές, θα λέγαμε ότι η κυβέρνηση Σαμαρά, έχει βγει κερδισμένη. Σε μία νύχτα εμφανίζεται ως εκείνη που εξοντώνει την ηγεσία της Χρυσής Αυγής, ενώ η Αριστερά όλο αυτό το διάστημα, παρόλο που φωνάζει για τους κινδύνους του φασισμού, ποτέ δεν έχει σημειώσει ούτε μία απτή και χειροπιαστή νίκη εναντίον του, ούτε έχει καταφέρει να προστατέψει στο ελάχιστο το εργατικό κίνημα και την νεολαία.
Καθ’ όλη την διάρκεια, των εξελίξεων αυτών, η κυβέρνηση εμφανίστηκε σαν η μόνη δύναμη που μπορεί να εξασφαλίσει «ασφάλεια» στους πολίτες της χώρας και κατά κάθε «άκρου». Έτσι, έχει διευκολυνθεί η απόπειρά της να παρουσιάσει την Αριστερά ως μια δύναμη περιττή στην πολιτική σκηνή, κηρύσσοντας ανενόχλητα πόλεμο και κατά της «ακραίας» αριστεράς με το πρόσχημα της δημοκρατίας, της ασφάλειας και της εθνικής ενότητας. Προκλητική αλλά και άκρως ειλικρινής εξάλλου, ήταν και η δήλωση του Σαμαρά για την «ακραία» Αριστερά που θέλει έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
Μέχρι στιγμής, για τη ΝΔ έχει κλείσει η τρεχούμενη βρύση που «έσταζε» ψηφοφόρους προς την Χ.Α. Επίσης η κυβέρνηση έχει διαμορφώσει τις αναγκαίες προϋποθέσεις για να σύρει τον ΣΥΡΙΖΑ στην κατεύθυνση της «εθνικής ενότητας κατά του κινδύνου του φασισμού». Ταυτόχρονα, με την μη προσωρινή κράτηση του Κασσιδιάρη δίνεται στους νεοναζί χώρος και χρόνος για να διατηρήσουν τον επιχειρησιακό τους πυρήνα, όμως πλέον σε ένα πιο ελεγχόμενο από την κυρίαρχη μερίδα της αστικής τάξης πλαίσιο, για την περίοδο που θα τους ξαναχρειαστεί.
Μην ξεχνάμε, ότι πολύ ύπουλα, τόσο η κυβέρνηση όσο και τα ΜΜΕ παρουσίασαν την Χ.Α σαν εγκληματική οργάνωση αμνηστεύοντας έμμεσα τον φασιστικό της χαρακτήρα. Ο Σαμαράς λοιπόν, ως ορθός εκφραστής των συμφερόντων της τάξης του, όφειλε να σφίξει το λουρί των σκυλιών του, που άρχιζαν να λειτουργούν σε ένα βαθμό ανεξέλγτα.
Μόνοι πιστοί υπερασπιστές της «αστικής νομιμότητας» μέσα στο απέραντο περιβάλλον της αποκάλυψης του σαθρού χαρακτήρα των θεσμών της, μένουν για άλλη μια φορά οι ηγεσίες της Αριστεράς. Την ώρα που έχουμε ήδη νεκρούς και τραυματίες και την ίδια την στοχοποίηση της Αριστεράς από την κυβέρνηση, η απάντηση των ηγεσιών του ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ είναι η παθητική διαμαρτυρία και προσήλωση στη νομιμότητα. Περιμένουν υπομονετικά να επιλύσει το φαινόμενο του φασισμού η «συντεταγμένη πολιτεία», εθελοτυφλώντας μπροστά στο γεγονός, ότι ο φασισμός ασκεί επιρροή σε μερίδες του λαού λόγω της κρίσης και της κατακόρυφης συντριβής του βιοτικού επιπέδου κάποιοων κοινωνικών στρωμάτων. Η φτώχεια αναπαράγει τον φασισμό, ενώ η αδράνεια της Αριστεράς τον αφήνει να δρα ανενόχλητα.
Όσους νόμους και να περάσει η «συντεταγμένη Πολιτεία», όσα στελέχη της Χ.Α και να προφυλακίσει, η αντιδραστική ιδεολογία και πράξη του φασισμού πάνω στο έδαφος του καπιταλισμού θα μένει ζωντανή. Πάντα θα υπάρχει η πραγματική πιθανότητα αυτός να χρησιμοποιηθεί από την άρχουσα τάξη σαν έσχατη λύση, όταν πλέον δεν θα υπάρχει καμία άλλη εναλλακτική μέθοδος για την επιβολή της εξουσίας της.
Τι προτείνουν λοιπόν οι αριστερές ηγεσίες; Νομιμότητα; Τίνος; Δημοκρατία; Ποιας τάξης; Και από ποια κυβέρνηση τα ζητούν; Είναι δυνατό αυτά να κατακτηθούν από τη σημερινή κυβέρνηση; Οι ηγεσίες της Αριστεράς αρνούνται να αναλάβουν οποιαδήποτε ευθύνη απέναντι στον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία. Είναι αστείο να μιλάς για νομιμότητα και δημοκρατία σε αυτούς που έχουν περάσει τα Μνημόνια και έχουν συντρίψει «νόμιμα και δημοκρατικά», το δικαίωμα στην επιβίωση δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων.
Αυτό που επιβεβαιώνεται τις τελευταίες εβδομάδες είναι ότι τελικά δεν είναι ο λαός αδύναμος και ανίκανος να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Οι ηγεσίες των κομμάτων της Αριστεράς είναι απρόθυμες να το κάνουν αυτό. Αντί να προβούν σε μια συντονισμένη ενωτική προσπάθεια με την οποία να καλούν τα σωματεία, τους συλλόγους και τους πολίτες να συγκροτήσουν ομάδες για την αντιφασιστική περιφρούρηση και άμυνα των γειτονιών, των χώρων δουλειάς, και των συλλόγων, σπεύδουν να προκαλέσουν στο λαό αδράνεια και φόβο. Εν προκειμένω, η αδράνεια στο όνομα της προβοκάτσιας είναι φόβος. Ενδεικτικό παράδειγμα της τακτικής αυτής είναι η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ πρίν την αντιφασιστική διαδήλωση της 25-09, όπου ανέφερε επισήμως ότι η αφίσσα που είχε κυκλοφορήσει και καλούσε για πορεία στα γραφεία της Χ.Α. είναι προβοκάτσια. Παρ’ όλα αυτά όμως, η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ, ακολούθησε την πορεία μέχρι τα γραφεία της Χ.Α. Έκτοτε, κάθε επίσημη ανακοίνωση για το ζήτημα του φασισμού σπεύδει να προτείνει στον λαό αδράνεια, «ψυχραιμία» και εμπιστοσύνη στην Δικαιοσύνη.
Πόσα ακόμα πρέπει να συμβούν σύντροφοι της ηγεσίας για να πεισθείτε ότι χρειάζεται να αναληφθούν σοβαρές – και όχι συμβολικού χαρακτήρα – πρωτοβουλίες δράσης ενάντια στον φασισμό και την κυβέρνηση, ενάντια στα Μνημόνια και το σύστημα που τα γέννησε; Στο παλιό ρητό «ποτέ δεν είναι αργά» που θα μπορούσε να ειπωθεί εδώ, αντιπροτείνουμε σαν πιο κατάλληλο για την περίσταση το «η ιστορία επαναλαμβάνεται» και θυμίζουμε το κύριο άρθρο στο πρωτοσέλιδο της «Αυγής» την αποφράδα 21η Απριλίου 1967, στο οποίο, ενώ τα τανκς είχαν πλημυρίσει την Αθήνα, εξηγούταν γιατί δεν πρόκειται να γίνει πραξικόπημα… Για να μην επαναληφθεί με τέτοιο τρόπο η ιστορία, τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να επαγρυπνούμε, παλεύοντας για την εγκατάλειψη της σημερινής παθητικής πολιτικής γραμμής.
Τζίνα Παλαιολόγου
{fcomment}
