ΙΤΑΛΙΑ : H ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΠΡΟΝΤΙ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΗΣ
Τη νύχτα της 24ης Ιανουαρίου η κεντροαριστερή κυβέρνηση συνασπισμού του Ρομάνο Πρόντι κατέρρευσε, αφού δεν πήρε ψήφο εμπιστοσύνης στην Ιταλική Βουλή. Αυτή η εξέλιξη είχε σαν άμεση συνέπεια την προκήρυξη εκλογών, τις οποίες όπως φαίνεται θα κερδίσει ο δεξιός συνασπισμός του Μπερλουσκόνι.
Αφορμή για την κατάρρευση υπήρξε το κόμμα UDEUR, ένα κόμμα- υπόλειμμα των Χριστιανοδημοκρατών, το οποίο τρεις μέρες νωρίτερα απέσυρε την υποστήριξη του στον κυβερνητικό συνασπισμό. Η πρόφαση ήταν η διεξαγωγή δικαστικής έρευνας σε μεγάλο τμήμα της ηγεσίας του κόμματος και της οικογένειας του γραμματέα του (και Υπουργού Δικαιοσύνης) Μαστέλα, για ένα σκάνδαλο διαφθοράς στο τομέα της υγείας. Το UDEUR πήρε το 1.4% των ψήφων, είχε μόνο 3 βουλευτές (από 321) και στηρίζεται κυρίως από μια μικρή, οικονομικά αδύναμη και κυριαρχούμενη από τη Μαφία περιοχή στη Νότια Ιταλία, που είναι ουσιαστικά το πολιτικό φέουδο της οικογένειας Μαστέλα. Και όμως, αυτή η μικρή ομάδα τυχοδιωκτών κατάφερε να προκαλέσει μια χιονοστιβάδα εξελίξεων στην έβδομη βιομηχανική δύναμη στον κόσμο.
Ωστόσο θα ήταν λάθος να πιστέψουμε ότι η πτώση της κυβέρνησης Πρόντι ήταν αποτέλεσμα δικαστικών γεγονότων. Η κυβέρνηση ήταν σε δοκιμασία εδώ και πολύ καιρό. Η ίδρυση του Δημοκρατικού Κόμματος από την ένωση τμήματος των σοσιαλδημοκρατών του πρώην ΚΚ Ιταλίας (Δημοκρατική Αριστερά), με μέρος των Χριστιανοδημοκρατών, τάραξε το ήδη εύθραυστο πολιτικό σκηνικό και δημιούργησε τριγμούς μέσα στην εύθραυστη κυβερνητική συμμαχία του Πρόντι. Οι Δημοκρατικοί στηρίζονται από ένα τμήμα των αστών και παρά το ότι ο στελεχιακός κορμός τους αποτελείται από πολλά πρώην ηγετικά στελέχη της Αριστεράς είναι ένα ξεκάθαρα αστικό κόμμα.
Οι δυο βασικοί εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης είναι ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ηγέτης του δεξιού συνασπισμού και πλουσιότερος άνθρωπος της χώρας. Ο άλλος «υποψήφιος» είναι ο Λούκα Κορντέρο ντι Μοντεζέμολο. Είναι πρώην πρόεδρος της «Φεράρι» και της «ΦΙΑΤ» και από το 2005 πρόεδρος του παντοδύναμου συνδέσμου βιομηχάνων. Συχνά παρεμβαίνει σε πολιτικά ζητήματα, έχοντας, όμως, αντίθετη άποψη από τον Μπερλουσκόνι για την πτώση της κυβέρνησης. Ο Μπερλουσκόνι θέλει αμέσως εκλογές γιατί προσδοκά να κερδίσει. Αντιπαθεί τον νέο Πρωθυπουργό, Φράνκο Μαρίνι και απειλεί να οργανώσει μαζική κινητοποίηση στη Ρώμη, που ξεδιάντροπα ονόμασε ως «πορεία στη Ρώμη» όπως η φασιστική διαδήλωση το 1922 που οδήγησε το Μουσολίνι στην εξουσία.
Από την άλλη, ο Μοντεζέμολο επιτέθηκε στην πολιτική ηγεσία και πρότεινε σχηματισμό κυβέρνησης με σκοπό την αλλαγή του εκλογικού νόμου, ώστε να δώσει τεχνητή πλειοψηφία στην επόμενη κυβέρνηση. Αυτή τη θέση υποστηρίζουν το Δημοκρατικό Κόμμα, καθολικοί επίσκοποι, η οργάνωση εμπόρων, καθώς και τμήμα του δεξιού συνασπισμού και οι πρόεδροι των δύο πτερύγων του κοινοβουλίου, ένας εκ των οποίων είναι ο πρώην γραμματέας της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, Φάουστο Μπερτινότι!
Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ «ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΗ»
Οι ηγέτες της Επανίδρυσης ελπίζουν σε έναν εκλογικό νόμο που θα βοηθήσει το πολιτικό πείραμα που σχεδιάζουν. Μετά τη δημιουργία του Δημοκρατικού Κόμματος, η ηγεσία της Επανίδρυσης στόχευσε στη δημιουργία νέου κόμματος με τη συγχώνευση με το άλλο Κομμουνιστικό Κόμμα (PDCI), τους Πράσινους και τους Αριστερούς Δημοκρατικούς, δηλαδή ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα στενά συνδεδεμένο με τον κεντροαριστερό συνασπισμό. Η γραφειοκρατία της Επανίδρυσης σκέφτεται ότι ένας αυστηρός εκλογικός νόμος θα αυξήσει την πίεση στα ανυπότακτα μέλη του κόμματος για να αποδεχθούν τη διάλυση και την δίχως αρχές αυτή συγχώνευση, με πρόσχημα να διασωθεί η κοινοβουλευτική παρουσία του κόμματος.
Παρά την δεξιά μετατόπιση της ρεφορμιστικής ηγεσίας, η εργατική τάξη παραμένει αγωνιστική. Όταν η Επανίδρυση και το μικρότερο Κομμουνιστικό Κόμμα κάλεσαν σε διαδήλωση για την προώθηση ενός αριστερού προγράμματος, όλη η Ρώμη πλημμύρισε από χιλιάδες διαδηλωτές. Ένα πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η μαζική απεργία και η μεγάλη πορεία διαμαρτυρίας στο Τορίνο με αφορμή ένα εργατικό ατύχημα, οδηγώντας σε αγωνιστικά συμπεράσματα τα πιο συνειδητοποιημένα στρώματα του προλεταριάτου και της νεολαίας.
Όσον αφορά το Ιταλικό τμήμα της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης υπερασπίζει σταθερά το σύνθημα «Όχι πια στην κυβέρνηση με τους αστούς!». Βασικό μέλημα των συντρόφων μας που εκδίδουν την εφημερίδα “FALCE MARTELO” (Σφυροδρέπανο) είναι να βρίσκονται στην εμπροσθοφυλακή κάθε αγώνα, υποστηρίζοντας κάθε προοδευτικό αίτημα, συνδέοντας συγχρόνως αυτά τα αιτήματα με την αναγκαιότητα αναγκαιότητα συντριβής των δεσμών του καπιταλισμού, ως το μοναδικό δρόμο για να επιτευχθεί γνήσια βελτίωση των όρων διαβίωσης της εργατικής τάξης. Το χτίσιμο του υποκειμενικού παράγοντα, δηλαδή μιας επαναστατικής ηγεσίας ικανής να δώσει στη θέληση για αγώνα μια συνεπή πολιτική έκφραση, φαντάζει δύσκολο έργο για τους Ιταλούς Μαρξιστές, όμως έχουν το κατάλληλο πολιτικό αντίδοτο για τις δυσκολίες : υπομονετική δουλειά μέσα στις μάζες και τα παραδοσιακά κόμματα και συνδικάτα για την προετοιμασία μιας σοσιαλιστικής προοπτικής. Αυτός είναι και ο μοναδικός αποτελεσματικός δρόμος, μακριά από τις συνταγές περιθωριοποίησης από το πραγματικό κίνημα που ακολουθούν οι σεχταριστές που εγκαταλείπουν την Κομμουνιστική Επανίδρυση.
ΘΩΜΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ
